Δήμος Μούτσης, 2 Αυγούστου 1938 - 6 Μαρτίου 2024: Μια φυσαρμόνικα που κλαίει - Έχω έναν Θεό - Η κορδέλα (3 VIDEO)

 

Μια φυσαρμόνικα που κλαίει

Στίχοι - Μουσική - Τραγούδι: Δήμος Μούτσης

Άλμπουμ: Να! (1987)

 

 

Μια φυσαρμόνικα που κλαίει

με την ανάσα ενός παιδιού

σημάδι τούτου του καιρού

που μας φοβίζει και μας καίει

 

Μια φυσαρμόνικα που κλαίει

ειν’ η δική μας παρουσία

τον ύμνο ακούγοντας να λέει

χαίρε ω χαίρε ελευθερία

 

Κι είν’ οι φωνές μας στον αέρα

αλήθεια ποια είναι η αλήθεια

έτσι που ζεις από συνήθεια

μια μέρα ακόμα και μια μέρα

 

Μια φυσαρμόνικα που κλαίει

σπάζουν τ’ αγάλματα κομμάτια

ψυχές που κράζουνε βοήθεια

κι έχουν ορθάνοιχτα τα μάτια

 

Κι ο ουρανός που μας σκεπάζει

μια φυσαρμόνικα που κλαίει

κι εμείς ανυποψίαστοι κι ωραίοι

μέσα στο θαύμα που βουλιάζει

 

Λίγοι καλοί κι αυτοί μοιραίοι

παραιτημένοι κατά βάθος

ω με πόση ένταση και πάθος γίνονται

πρώτοι οι τελευταίοι

 

Μια φυσαρμόνικα που κλαίει

ακολουθώ τα βήματά σου

μέσα στην ερημιά του κόσμου

κι έρχομαι πλάι εκεί κοντά σου

 

 

 *

 

Έχω έναν Θεό (live)

Στίχοι - Μουσική - Τραγούδι: Δήμος Μούτσης

Ενέχυρο (1983)

 

 

Αχ, έχω έναν Θεό μες στην κοιλιά μου

που τον ταΐζω, και τον ποτίζω λέει να μ’ ορμηνεύει

κι αυτός με τρώει και με πίνει και θεριεύει.

Τρώει και πίνει τη σοδειά μου ο Θεός και θριαμβεύει.

 

Αχ, έχω έναν Θεό μες στην κοιλιά μου

που τον οπλίζω και του ζητάω λέει να με στηρίζει

κι αυτός με πάει κι όσο πάει με βυθίζει

και σ’ ένα εβραίικο παζάρι με πουλάει ο Θεός και μ’ αφανίζει.

 

Ω αλλελούγια! - Ω αλλελούγια!

 

Στεφάνια και φανφάρες και σημαίες και μεγάλες στολές,

πώς να πεθάνουμε το μάθαμε καλά απ’ των σχολειών τις αυλές

μα πώς να ζούμε ούτε κουβέντα, παραδομένοι έτσι άνευ όρων

στην βασιλεία των ουρανών και των εμπόρων.

 

Μα εγώ έχω και μια φλόγα μες στην κοιλιά μου

που με φωτίζει και μ’ αξιώνει και με ζεσταίνει

μέρα και νύχτα, μέρα νύχτα αναβοσβήνει ανασαίνει

και μου θυμίζει την φωνή μου τούτη η φλόγα εδώ και με τρελαίνει.

 

Αχ, είναι ετούτη η φλόγα μες στην κοιλιά μου

που με φωτίζει, μ’ ελευθερώνει και με πηγαίνει,

ένας Θεός που ούτε μιλάει ούτε κρύβει αλλά σημαίνει

μια παντοδύναμη φωτιά που αναβοσβήνει με ρυθμό και μ’ ανασταίνει.

 

*

Η κορδέλα

Δήμος Μούτσης ‒ Γιάννης Λογοθέτης

Βίκυ Μοσχολιού

Συνοικισμός Α (1972)

 

 

Πρώτη εκτέλεση: Πέτρη Σαλπέα.

Από το θεατρικό έργο των Π. Παπαδούκα, Κ. Καραγιάννη, Ν. Καμπάνη,

50 ΧΡΟΝΙΑ ΔΑΚΡΥΑ - 50 ΧΡΟΝΙΑ ΓΕΛΙΟ

( καλοκαίρι του 1972), στο θέατρο Άννας και Μαρίας Καλουτά καθώς συμπληρώνονταν 50 χρόνια από τη Μικρασιατική καταστροφή

 

Το ’να σπίτι ακουμπισμένο πλάι στ’ άλλο
δυο παιδάκια με παράπονο μεγάλο
μια κορδέλα, μοναχή στο μανταλάκι
και στον ουρανό κλαίει το φεγγαράκι

 

Κλαίει για τον αυγερινό
ετών είκοσι ένα
που χάθηκε στον ουρανό
έτος σαράντα ένα

 

Οι εργάτες ξεκινήσανε και πάνε
και τα χρόνια Παναγιά μου πως περνάνε
κι η κορδέλα, μοναχή στο μανταλάκι
και στον ουρανό κλαίει το φεγγαράκι

 

*