100 χρόνια από τον θάνατο του Λένιν: Μεγάλη εκδήλωση του ΚΚΕ και συναυλία κλασικής μουσικής με έργα Ντμίτρι Σοστακόβιτς και Βολοντιμίρ Θεμελίδη — Δημήτρης Κουτσούμπας: Ψηλά την σημαία του σοσιαλισμού-κομμουνισμού, την κόκκινη σημαία του Λένιν! (VIDEO - ΦΩΤΟ)

100 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ ΤΟΥ ΛΕΝΙΝ

Δ. Κουτσούμπας: Ψηλά την σημαία του σοσιαλισμού-κομμουνισμού, την κόκκινη σημαία του Λένιν! (VIDEO - ΦΩΤΟ)

Στην κατάμεστη αίθουσα συνεδρίων της ΚΕ του ΚΚΕ στον Περισσό και το φουαγιέ της, άνθρωποι όλων των ηλικιών, εργάτες του πνεύματος και του χεριού, νεολαία, αλλά και μεγαλύτεροι σε ηλικία έδωσαν το παρών στη μεγάλη εκδήλωση που διοργάνωσε η ΚΕ του Κόμματος τιμώντας τα 100 χρόνια από τον θάνατο του Λένιν, του μεγαλύτερου επαναστάτη που έζησε τον 20ο αιώνα.

Με τη σημερινή και πολλές ακόμα εκδηλώσεις που έγιναν και θα γίνουν σε όλη την Ελλάδα το ΚΚΕ τιμά τα 100 χρόνια από το θάνατο του Λένιν φωτίζοντας τα επίκαιρα συμπεράσματα για την οργάνωση της ταξικής πάλης και δίνοντας όλες του τις δυνάμεις στον αγώνα για να βγουν η εργατική τάξη και τα άλλα λαϊκά στρώματα πιο δυναμικά και πιο μαζικά στο προσκήνιο.

Στην εκδήλωση μίλησε ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Δημήτρης Κουτσούμπας (διαβάστε παρακάτω) και ακολούθησε συναυλία με τη Συμφωνική Ορχήστρα της ΕΡΤ υπό τη διεύθυνση του αρχιμουσικού Χρήστου Ηλ. Κολοβού.

Παρουσίασαν έργα των σοβιετικών συνθετών Ντμίτρι Σοστακόβιτς και Βολοντιμίρ Θεμελίδη, δύο συνθετών που ύμνησαν με το έργο τους τον νέο κόσμο που γεννιέται και τη σημασία τού να αγωνίζεται κανείς γι' αυτόν, που με την Τέχνη τους συνέβαλλαν στη γνώση της πραγματικότητας στην επαναστατική της εξέλιξη, που με την Τέχνη τους θέλησαν όσο τίποτα άλλο να βοηθήσουν στο σιγούρεμα της νίκης του καινούριου.

Αλλωστε, η Οκτωβριανή Επανάσταση και η σοσιαλιστική οικοδόμηση έδωσαν τεράστια ορμή στην πολιτιστική ανάπτυξη του σοβιετικού λαού. Δημιουργήθηκε ένα πολυπληθέστατο και άρτια εκπαιδευμένο μουσικό δυναμικό, μα πάνω απ' όλα διαμορφώθηκε ένα μεγάλο μουσικά μορφωμένο ακροατήριο, που ήταν σε θέση να κατανοεί και να απολαμβάνει και σύνθετα είδη τέχνης, όπως είναι η συμφωνική μουσική.

Στο φουαγιέ της Αίθουσας βρισκόταν και το εκμαγείο του Λένιν, που είχε προσφέρει στο ΚΚΕ ο αείμνηστος Δ. Ταλαγάνης. Ο Δ. Ταλαγάνης ως φοιτητής στη Μόσχα το 1970 συμμετείχε στον μεγάλο αρχιτεκτονικό διαγωνισμό για το Νέο Μουσείο του Λένιν και απέσπασε το πρώτο βραβείο. Ο δάσκαλός του, μεγάλος αρχιτέκτονας Κονσταντίν Μέλνικοφ, του χάρισε το αντίγραφο του νεκρικού εκμαγείου του Λένιν σε επιβράβευση της μεγάλης επιτυχίας του.

Η ομιλία του Δημήτρη Κουτσούμπα και η συναυλία κλασικής μουσικής

Αγαπητοί σύντροφοι και αγαπητές συντρόφισσες,

Βρισκόμαστε σήμερα εδώ, προς τιμήν του ηγέτη της κοσμοϊστορικής σημασίας επανάστασης που άλλαξε τις τύχες και την πορεία της ανθρωπότητας, εγκαινιάζοντας την αρχή του τέλους της βαρβαρότητας του καπιταλισμού και την ανατολή μιας νέας κοινωνίας.

Είναι ακράδαντη η πίστη μας ότι έτσι κι αλλιώς η γη θα γίνει κόκκινη, κόκκινη από πραγματική ζωή και δημιουργία και η κόκκινη σημαία θα υψωθεί ξανά στο Λένινγκραντ, στη Μόσχα, στο Βερολίνο, σε όλη την Ευρώπη, στην Ασία, την Αμερική, την Αφρική, την Ωκεανία, σε όλο τον κόσμο.

Και στην φετινή επέτειο των 100 χρόνων από τον θάνατο του Λένιν, το ΚΚΕ είναι εδώ, παρών, για να διατρανώσει ξανά και ξανά, ότι οι ιδέες που συγκλόνισαν τον κόσμο, μένουν αθάνατες, γιατί εκπροσωπούν την αλήθεια και το δίκαιο. Συμπυκνώνουν την ιστορική πείρα της ανθρωπότητας προς την πρόοδο. Δείχνουν τον δρόμο που πρέπει να ακολουθήσει η εργατική τάξη και οι λαοί όλων των χωρών. Είναι επίκαιρες και αναγκαίες, όσο ποτέ πριν και επιβεβαιώνονται κάθε μέρα όλο και περισσότερο.

Κυρίως είμαστε εδώ, γιατί η κοσμοθεωρία που επεξεργάστηκαν πρώτοι ο Μάρξ και ο Ενγκελς, την οποία ανέπτυξε ως θεωρία και προώθησε στην πράξη ο Λένιν, συνεχίζουμε όχι απλά να την μελετάμε, αλλά κυρίως να την αναπτύσσουμε με βάση τις σύγχρονες εξελίξεις, έτσι όπως αυτές διαμορφώθηκαν στα υπόλοιπα 3/4 του 20ου αιώνα και το πρώτο ¼ του 21ου αιώνα που ακολούθησαν μετά το θάνατο του Λένιν.

Η άποψη του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας βρίσκεται μακριά από την λαθεμένη και επιζήμια αντίληψη, πως μιας και έχει εισαχθεί η επαναστατική θεωρία στο εργατικό, κομμουνιστικό κίνημα, αυτή ολοκληρώθηκε και ότι έχει λυθεί διαπαντός το ζή­τημα της επαναστατικής θεωρίας. Δεν μας βρίσκει σύμφωνους η άποψη ότι η διαμόρφωση της θεωρίας έγινε από τον Μαρξ και τον Ένγκελς στα μισά του 19ου αιώνα, και παραπέρα από τον Λένιν στις αρχές του 20ού αιώνα και στα πρώτα χρόνια της ΕΣΣΔ και μετά έληξε το θέμα, ότι τα πάντα πλέον είναι λυμένα.

Στους συνεπείς μαρξιστές- λενινιστές, στους κομμουνιστές, δεν μπορεί να υπάρχει η αντίληψη ότι η επαναστατική θεωρία είναι κάτι το στατικό. Περίπου ότι φτιάχτηκε άπαξ, έχουμε έτοιμο το επαναστατικό «ευαγγέλιο» και προχωράμε. Ακριβώς γιατί, το ίδιο αντικείμενο μελέτης της θεωρίας, δηλαδή η ίδια η ζωή και η εξέλιξή της σε όλες της τις μορφές, προχωράει και αναπτύσσεται. Το ίδιο ισχύει και για τη θεωρία, η οποία έχει ως σκοπό την ερμηνεία με γενικευμένο τρόπο και την ανάδειξη των νομοτελειών που διέπουν τη φυσική και κοινωνική ζωή. Η ίδια η θεωρία της επαναστατικής πολιτικής αναπτύσσεται μελετώντας την εμπειρία της ταξικής πάλης και μετατρέποντας στην πράξη, τα συμπεράσματα αυτής της μελέτης σε καθοδηγητικό νήμα της επαναστατικής δράσης.

Αποτελεί κρίσιμο όρο για τη διατήρηση και ενίσχυση του επαναστατικού χαρακτήρα ενός ΚΚ. Φυσικά και δεν είμαστε αγνωστικιστές, ούτε πάσχουμε από εκλεκτικισμό και σε καμία περίπτωση δεν υποκύπτουμε στην αναθεώρηση ή άρνηση των θεμελιακών θέσεων της κομμουνιστικής κοσμοθεωρίας. Ακριβώς γι’ αυτό πιστεύουμε ακράδαντα - κι αυτό επιβεβαιώνεται από όλη την ιστορική πείρα του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος - ότι ο τρόπος για να καθοδηγείται ουσιαστικά και σωστά ένα ΚΚ από την κοσμοθεωρία του μαρξισμού-λενινισμού είναι μόνο αναπτύσσοντάς την.

Δεν μπορεί η επαναστατική δράση να προχωρά και η θεωρία να παραμένει «ακίνητη», μόνο στις επεξεργασίες ενός ή δύο αιώνων πριν. Η μαρξιστική-λενινιστική κοσμοθεωρία δεν είναι μια στείρα αναπαραγωγή δοσμένων, “τσιτάτων” των κλασσικών ή άλλων επιφανών κομμουνιστών ηγετών στο διάβα του χρόνου. Εάν η κοσμοθεωρία μας δεν μεταφράζεται σε καθημερινή ικανότητα κρίσης και δράσης με βάση αυτήν, τότε - αργά ή γρήγορα- τα επαναστατικά χαρακτηριστικά της πολιτικής δράσης θα αλλοιώνονται μέχρι να μεταλλαχθούν οριστικά.

Το ΚΚΕ όλα τα τελευταία 30 χρόνια της ανασυγκρότησή του, μετά τις κοσμοϊστορικού χαρακτήρα ανατροπές και το προσωρινό ιστορικά πισωγύρισμα, αυτή την λενινιστική διδαχή προσπαθεί να τηρεί ως κόρη οφθαλμού. Μακριά από εμάς φυσικά η αυταρέσκεια, ο ναρκισσισμός ότι όλα τα κάναμε ή τα κάνουμε τέλεια και άψογα, χωρίς αδυναμίες, ελλείψεις και λάθη. Όμως, η προσπάθειά μας ακριβώς εκεί κατευθύνεται: Στην παραπέρα μελέτη και ανάπτυξη της θεωρίας μας, με βάση τις νέες επιστημονικές, τεχνολογικές ανακαλύψεις, την σύγχρονη πραγματικότητα του καπιταλιστικού κόσμου, την επεξεργασία της στρατηγικής μας και την μελέτη της ιστορικής πείρας του ελληνικού και διεθνούς εργατικού, επαναστατικού, κομμουνιστικού κινήματος, όπως πχ:

• Με τα δοκίμια ιστορίας, με την επεξεργασία της επαναστατικής στρατηγικής μας στον 21ο αιώνα και την επεξεργασία νέου προγράμματος στο 19ο Συνέδριο το 2013,
• Την εκτίμηση και τα συμπεράσματα από την σοσιαλιστική οικοδόμηση στον 20ο αιώνα, με επίκεντρο την οικοδόμηση στην Σοβιετική Ένωση και τις αιτίες που οδήγησαν στην ανατροπή και διάλυση το σοσιαλιστικό σύστημα στην ΕΣΣΔ και στις χώρες της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης, με τις αποφάσεις του 18ου Συνεδρίου (2009) που αναπτύσσονται παραπέρα στα επόμενα Συνέδρια, στο 19ο (2013), το 20ο (2017) και το 21ο (2021).
• Καθώς επίσης και μια σειρά επεξεργασίες συλλογικών οργάνων του Κόμματος, Τμημάτων της Κεντρικής Επιτροπής, για ζητήματα που απασχολούν τον σύγχρονο κόσμο και την ίδια την επικαιρότητα της ζωής του λαού μας, όλων των λαών της Ευρώπης.
• Κι εδώ δεν μπορούμε να μην ξεχωρίσουμε την σημαντική και πρωτοπόρα ξεχωριστή συμβολή του ΚΚΕ στο ΔΚΚ και στο κίνημα των λαών της ΕΕ, για την πορεία της εξέλιξης της ΕΕ, τον χαρακτήρα της στον 21ο αιώνα, μετά κυρίως τη Συνθήκη του Μάαστριχτ το 1992, την Οικονομική και Νομισματική Ένωση και άλλα, βασισμένοι και καθοδηγούμενοι από τις ιδέες του Λένιν που διατυπώθηκαν στο άρθρο του «για τις Ενωμένες Πολιτείες της Ευρώπης», αλλά όχι μένοντας σε αυτό, αλλά αναπτύσσοντάς το στις νέες, σύγχρονες συνθήκες, με βάση και τα νέα δεδομένα, γεγονός που μας κάνει να υπερτερούμε και με μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση να δίνουμε και την επικείμενη μάχη των Ευρωεκλογών, στις 9 του Ιούνη φέτος.

Συντρόφισσες και σύντροφοι,

Η ιστορική μελέτη, η ίδια η ταξική πάλη επιβεβαιώνει ένα βασικό γενικό συμπέρασμα: Η πάλη για την εξουσία είναι αντικειμενική όταν στο ιστορικό προσκήνιο η τάξη που βρίσκεται στην εξουσία, αντιπροσωπεύει πλέον ένα ιστορικά παρωχημένο κοινωνικο- οικονομικό σχηματισμό, ενώ η τάξη που μπορεί να διεκδικήσει την εξουσία αποτελεί την κινητήρια δύναμη ενός νέου, ανώτερου κοινωνικο- οικονομικού σχηματισμού.

Η ιστορία έχει αποδείξει ότι στις ταξικές κοινωνίες η σύγκρουση των τάξεων πάντα είναι βίαιη, ακριβώς γιατί η ίδια η έννοια και η ουσία της εξουσίας και της διεκδίκησης αυτής, σημαίνει επιβολή, βία. Οι ανατροπές στο χαρακτήρα της εξουσίας, επέρχονται μόνο με επαναστάσεις, δηλαδή με κίνηση μαζών, υπό την ηγεσία της ανερχόμενης κάθε φορά τάξης και την καθοδήγηση του κόμματός της, των πολιτικών εκπροσώπων της. Τέτοιες ήταν όλες οι αστικές επαναστάσεις και στη συνέχεια οι προλεταριακές, ενώ πριν από τις αστικές επαναστάσεις, επίσης οι ανατροπές επέρχονταν μέσω πολέμων, με την επιδρομή και πολεμική υπεροχή λαοτήτων - φυλών που διέθεταν πιο ανεπτυγμένα μέσα παραγωγής.

Στην πάλη για την εξουσία, όπως και στην ανάπτυξη και κυριαρχία των νέων κοινωνικών σχέσεων, η κίνηση δεν είναι ευθύγραμμα ανοδική, αλλά με αρκετά ζιγκ – ζαγκ, με άλματα και πισωγυρίσματα. Έχοντας πλήρη συνείδηση όλων των παραπάνω, ταυτόχρονα δεν πρέπει να μας διαφύγει το μεγαλύτερο δίδαγμα και επίτευγμα με την αποφασιστική συμβολή του Λένιν, της Οκτωβριανής Επανάστασης, ότι η ανερχόμενη δύναμη, η εργατική τάξη, με το επαναστατικό κίνημά της μπορεί να ηγηθεί της υπόθεσης της κοινωνικής προόδου, του περάσματος από τον παλιό τρόπο παραγωγής και οργάνωσης της κοινωνίας, τον καπιταλιστικό, στο νέο, τον κομμουνιστικό. Κι αυτό συνέβη τον Οκτώβρη του 1917 στη Ρωσία. Μέσα σε ελάχιστο χρόνο, σαρώθηκαν καθυστερήσεις αιώνων, προκαπιταλιστικές επιβιώσεις. Οι κατακτήσεις στη Σοβιετική Ρωσία και στη συνέχεια στην ΕΣΣΔ, επιτεύχθηκαν σε συνθήκες ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων, μόνιμων απειλών από τα ιμπεριαλιστικά κέντρα, υπονόμευσης της παραγωγής.

Παρόλα αυτά έδωσαν μεγάλα επιτεύγματα. Οπωσδήποτε όμως, μόνο την τάση της αλματώδους ανάπτυξης για το σύνολο της κοινωνίας, για τη θεαματική άνοδο του επιπέδου κοινωνικής ευημερίας, μας δίνει η πείρα της σοσιαλιστικής οικοδόμησης. Σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να μας δώσει την πραγματική εικόνα της, στις σημερινές συνθήκες, όπου η επιστήμη, η γνώση, η τεχνολογία, η εργασιακή ικανότητα, η παραγωγικότητα, έχουν φτάσει αντικειμενικά σε διαφορετικά ύψη. Γενικότερα, η αστική κριτική συγκαλύπτει στην ιστορία της ΕΣΣΔ ότι πρόκειται για τα πρώτα ιστορικά βήματα της ανώριμης βαθμίδας της κομμουνιστικής κοινωνίας.

Ιδιαίτερα αυτό πρέπει να το γνωρίζουν οι νεώτερες γενιές, οι νέοι και οι νέες, για να μην πέφτουν εύκολα στην παγίδα της σκόπιμης διαστρέβλωσης που πλασάρεται με μπόλικη μάλιστα δόση επιστημονικοφάνειας. Γιατί οπωσδήποτε οι διάφοροι ιστορικοί που υπηρετούν σήμερα τον καπιταλισμό, γνωρίζουν ότι το φούντωμα του εργατικού κινήματος σε όλο τον κόσμο, τότε πάταγε γερά πάνω στην επίδραση που ακτινοβολούσαν οι κατακτήσεις της Σοβιετικής Ένωσης για αρκετές δεκαετίες.

Παρ’ όλα αυτά εμείς οι κομουνιστές ξέρουμε ότι το χρέος μας δεν είναι να αποσιωπούμε τις αδυναμίες του κινήματός μας αλλά να τις κριτικάρουμε ανοιχτά, για να απαλλαγούμε οριστικά από αυτές. Γι αυτό και ανάμεσά μας, δεν έχουν θέση οι βερμπαλισμοί, τα μεγάλα λόγια και τα «ζήτω» μόνο, αλλά και το ουσιαστικό ξετύλιγμα των απόψεων που θα συμβάλουν και στην σωστή εξέταση του παρελθόντος, αλλά και ο σαφής προσδιορισμός του παρόντος, για να μπορέσουμε κυρίως να κάνουμε το άλμα στο μέλλον.

Η νίκη του σοσιαλισμού -σαν πρώτης ανώριμης φάσης του κομμουνισμού- ενάντια στον καπιταλισμό έδειξε ότι η εργατική τάξη, ως μόνη πραγματικά επαναστατική τάξη, έχει το ιστορικό καθήκον να πραγματοποιήσει μέχρι τέλους τα βασικά καθήκοντά της:

- Να ανατρέψει, να συντρίψει τους εκμεταλλευτές, την άρχουσα σήμερα αστική τάξη που είναι ο κυριότερος οικονομικός και πολιτικός εκπρόσωπός τους. Να κάνει αδύνατες οποιεσδήποτε απόπειρές τους να επαναφέρουν το ζυγό του κεφαλαίου, τη μισθωτή σκλαβιά.

- Να προσελκύσει και να οδηγήσει κάτω από την επαναστατική πρωτοπορία του Κομουνιστικού κόμματος, όχι μόνο όλο το βιομηχανικό προλεταριάτο ή την μεγάλη πλειοψηφία του, αλλά και όλη τη μάζα των εργαζομένων και των εκμεταλλευομένων από το κεφάλαιο, τα μονοπώλια. Να τους διαφωτίσει, οργανώσει, διαπαιδαγωγήσει, μέσα από την ίδια την πορεία μιας σκληρής πάλης και σύγκρουσης με τους εκμεταλλευτές.

- Ταυτόχρονα πρέπει να κάνει ακίνδυνες τις αναπόφευκτες ταλαντεύσεις ανάμεσα στην αστική τάξη και την εργατική τάξη, ανάμεσα στην αστική εξουσία και στην εργατική εξουσία, που θα έχουν μεσαία στρώματα, που είναι πολυάριθμα σε όλες τις χώρες.

- Για την επιτυχία της νίκης έναντι του καπιταλισμού απαιτούνται σωστές σχέσεις ανάμεσα στο καθοδηγητικό κόμμα της επαναστατικής αλλαγής, το Κομμουνιστικό Κόμμα και στην επαναστατική τάξη, αλλά και το σύνολο των εργαζομένων και εκμεταλλευομένων. Μόνο το ΚΚ, αν αποτελεί πραγματικά πρωτοπορία της τάξης, αν αποτελείται από αφοσιωμένους κομμουνιστές που τους ατσάλωσε και τους μόρφωσε η πείρα της ταξικής επαναστατικής πάλης, αν το ΚΚ έχει καταφέρει να δεθεί με τη ζωή της τάξης του και μέσω αυτής με όλη τη μάζα των εκμεταλλευομένων και έχει καταφέρει να εμπνεύσει σε αυτή την τάξη και την μάζα του λαού εμπιστοσύνη, μόνο τότε ένα τέτοιο Κόμμα είναι ικανό να καθοδηγήσει τις λαϊκές δυνάμεις στην πιο αποφασιστική πάλη ενάντια στον καπιταλισμό που βρίσκεται στο τελευταίο στάδιό του, τον ιμπεριαλισμό.

- Η εργατική τάξη μόνο κάτω από την καθοδήγηση ενός τέτοιου Κόμματος είναι σε θέση να αναπτύξει όλη τη δύναμη της επαναστατικής του επίθεσης, να εκμηδενίσει την αντίσταση της διεφθαρμένης από την αστική τάξη εργατικής αριστοκρατίας, τους εξαγορασμένους και συμβιβασμένους συνδικαλιστές του ρεφορμισμού και του οπορτουνισμού και να οδηγηθεί τη νίκη. Μόνο οι εργάτες και άλλα λαϊκά στρώματα που απελευθερώθηκαν από την καπιταλιστική σκλαβιά, μπορούν να αναπτύξουν όλη την πρωτοβουλία και δραστηριότητα μέσα από τους δικούς τους, επαναστατικά γεννημένους νέους θεσμούς, για πρώτη φορά στην ιστορία, όπως ήταν στην Ρωσία τα σοβιέτ, να γίνει πραγματικότητα η συμμετοχή στην διακυβέρνηση, από την οποία είναι αποκλεισμένοι κατά την διάρκεια της αστικής εξουσίας, παρά τις ψευδαισθήσεις που αυτή παρέχει ως προς τη συμμετοχή. Η εργατική τάξη, συμμετέχοντας στα όργανα εξουσίας από κάτω έως πάνω, με την ίδια την πείρα της, μαθαίνει πραγματικά να χτίζει το σοσιαλισμό, να δημιουργεί μια νέα κοινωνική εθελοντική πειθαρχία, να διαμορφώνει για πρώτη φορά στην ιστορία μια ένωση ελεύθερων ανθρώπων, εργατών της νέας κοινωνίας χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.

- Η κατάκτηση της πολιτικής εξουσίας από την εργατική τάξη και τους φυσικούς συμμάχους της δεν σταματά την ταξική του πάλη ενάντια στην αστική τάξη, αλλά το αντίθετο. Κάνει αυτή την πάλη «εξαιρετικά πλατιά, οξυμένη, ανελέητη», όπως επεσήμανε και ο Λένιν. Ιδιαίτερα πρέπει να φυλάμε σαν κόρη οφθαλμού την επισήμανση - και πλέον διαπιστωμένη ιστορική πείρα από όλους μας - ότι κάθε ασυνέπεια ή θεωρητική, γενικότερα ιδεολογική – πολιτική αδυναμία στο ξεσκέπασμα των αναθεωρητών, των οπορτουνιστών, των ρεφορμιστών, των πάσης φύσης σοσιαλδημοκρατών, μπορεί να σημάνει μεγάλη αύξηση του κινδύνου ανατροπής της εργατικής εξουσίας από την αστική τάξη, αφού αυτούς θα χρησιμοποιήσει αύριο, όπως ιστορικά ουκ ολίγες φορές ήδη έκανε, για την αντεπανάσταση.

- Η διαμόρφωση επαναστατικής στρατηγικής από κάθε ΚΚ στη χώρα του, αλλά και η προσπάθεια αυτή να αγκαλιάσει το ΔΚΚ, είναι βασική προϋπόθεση για πραγματικά νικηφόρα πορεία. Η αξιοποίηση της τεράστιας πείρας των μπολσεβίκων με επικεφαλής τον Λένιν, σε αυτή την κατεύθυνση, πρέπει να αποτελεί τον φωτεινό φάρο - οδηγό, εμπλουτισμένη φυσικά με την πείρα όλων των σοσιαλιστικών επαναστάσεων, με την πείρα κάθε επαναστατικού κινήματος στη χώρα του. Μας έχει προβληματίσει γιατί δεν αφομοιώθηκε και δεν κυριάρχησε αυτή η πείρα στη συνέχεια, αλλά επικράτησαν και υιοθετήθηκαν άλλα, λαθεμένα κριτήρια προσδιορισμού του χαρακτήρα της επανάστασης.

- Το καθήκον κάθε Κομμουνιστικού Κόμματος, επειδή σήμερα ακριβώς βρισκόμαστε σε φάση συνολικού πισωγυρίσματος, αρνητικού συσχετισμού δυνάμεων διεθνώς και σε κάθε περιοχή ξεχωριστά, πρέπει να είναι η ένταση της προετοιμασίας της εργατικής τάξης κάθε χώρας, σε καθημερινή βάση, με σκληρή ιδεολογικοπολιτική δουλειά και ταξική δράση, για τις στιγμές της επαναστατικής έξαρσης που μέλλονται να ‘ρθουν. Γιατί η εποχή μας εξακολουθεί να είναι εποχή του περάσματος από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό. Η εποχή της ανατροπής του καπιταλισμού άνοιξε με τον Οκτώβρη του 1917, εκεί ο δρόμος χαράχτηκε, ξεκίνησε η εποχή των σοσιαλιστικών επαναστάσεων. Γι αυτό ηχούν στα αυτιά μας επίκαιρα τα λόγια του Λένιν ότι η αρχή έγινε, αλλά σε ποια χώρα, οι προλετάριοι ποιας χώρας θα τον τελειώσουν δεν είναι αυτό το κύριο ζήτημα. Γι αυτό και δεν τα διπλώνουμε, δεν υποχωρούμε. Γι αυτό είναι βαθιά πεποίθησή μας ότι αυτό το έργο πρέπει να τα τελειώσουμε.

Συντρόφισσες και σύντροφοι

Τα 100 χρόνια από το θάνατο του Λένιν βρίσκουν το Διεθνές Κομουνιστικό Κίνημα, βαθιά διασπασμένο, με τεράστιες δυσκολίες, να στέκεται κάπως αμήχανο, βλέποντάς το ως σύνολο, παρά τα επιμέρους θετικά βήματα που γίνονται σε ξεχωριστές χώρες, με την αναμφισβήτητη προσπάθεια πολλών πρωτοπόρων ηγεσιών και ολόκληρων οργανώσεων σε διάφορες χώρες του σύγχρονου κόσμου. Όμως, το ΔΚΚ στον 21ο αιώνα πρέπει να απαλλαγεί από παθογένειες του προηγούμενου αιώνα και οπωσδήποτε πρέπει να βασιστεί σε ορισμένες απαραίτητες ακλόνητες παραδοχές οι οποίες κατά την άποψή μας είναι:

Πρώτο:. Καθοδηγητική θεωρία μας είναι ο μαρξισμός - λενινισμός και ο προλεταριακός διεθνισμός και αυτήν αναπτύσσουμε και εξελίσσουμε συνεχώς και αδιάκοπα με βάση τα νέα δεδομένα. Αναντικατάστατος είναι ο ρόλος του ΚΚ. Ο σοσιαλισμός είναι επίκαιρος και αναγκαίος όσο ποτέ στην ιστορία της ανθρωπότητας. Η αναγκαιότητα και επικαιρότητα του σοσιαλισμού, ο χαρακτήρας της επανάστασης της εποχής μας ως σοσιαλιστικής, δεν εξαρτάται από τον εκάστοτε συσχετισμό δυνάμεων.

Δεύτερο: Η αστική τάξη έχει χάσει ακόμα πριν από την επανάσταση του 1917 τον προωθητικό της ρόλο, είναι στην εποχή της συνολικής αντίδρασης, στην εποχή του μονοπωλιακού καπιταλισμού, δηλαδή του ιμπεριαλισμού. Ο καπιταλισμός στο τελευταίο του στάδιο, είναι ο καπιταλισμός που σαπίζει. Όπως έδειξε άλλωστε και η πείρα του Οκτώβρη, δεν υπάρχουν πλέον περιθώρια, για καμιά συνεργασία - συμμαχία με την αστική τάξη, κάποια τμήματά της, στο όνομα της υπεράσπισης της αστικής δημοκρατίας ή αποφυγής κάποιων πιο «φιλοπόλεμων δυνάμεων» ή ακροδεξιών δυνάμεων. Η αστική τάξη και η εξουσία της, ως σύνολο, υπονομεύουν και καταστέλλουν εργατικά λαϊκά δικαιώματα, κατακτήσεις, προετοιμάζουν πολέμους και με τις «συνθήκες ειρήνης» τους. Η συμμαχία της εργατικής τάξης με την φτωχή αγροτιά και τους επαγγελματοβιοτέχνες αυτοαπασχολούμενους είναι η προοπτική για την εδραίωση της αντικαπιταλιστικής- αντιμονοπωλιακής συμμαχίας και πάλης, για το σοσιαλισμό.

Τρίτο: Στο ερώτημα μεταρρύθμιση ή επανάσταση απαντάμε ξεκάθαρα ότι είμαστε με την επανάσταση, γιατί κανένα όργανο της αστικής εξουσίας δεν μπορεί να εξανθρωπιστεί δήθεν μεταρρυθμίζοντάς το. Η γραμμή της σοσιαλδημοκρατίας από τις αρχές του προηγούμενου αιώνα μέχρι τις μέρες μας απέτυχε παταγωδώς, προκάλεσε μεγάλη ζημιά, οδήγησε σε ήττα το επαναστατικό κομμουνιστικό κίνημα, ενσωμάτωσε εργατικές δυνάμεις στο καπιταλιστικό σύστημα της εκμετάλλευσης, οδήγησε στον παροπλισμό αγωνιστικές, προοδευτικές δυνάμεις της κοινωνικής εξέλιξης.

Τέταρτο: Η σοσιαλιστική οικοδόμηση, ως πρώτη ανώριμη φάση της κομμουνιστικής κοινωνίας, ανέδειξε ποιες νομοτέλειες πρέπει να γνωρίζει η επαναστατική πρωτοπορία, να μην τις παραβιάζει, ώστε να εξαλείφει συνειδητά και σχεδιασμένα τα φύτρα της αντεπανάστασης. Πιο συγκεκριμένα, ολέθρια για τη σοσιαλιστική οικοδόμηση και προοπτική είναι η θεωρία και πρακτική του «σοσιαλισμού με αγορά», είτε αυτή δικαιολογεί την ανοχή σε καπιταλιστικές σχέσεις, είτε σε μακροχρόνια στήριξη της μικρής εμπορευματικής παραγωγής, είτε στη μακρόχρονη κατανομή του κοινωνικού προϊόντος με όρους εμπορίου. Και οι τρεις περιπτώσεις, η κάθε μια ξεχωριστά και όλες μαζί, υπονομεύουν τον κεντρικό σχεδιασμό, τον άμεσα κοινωνικό χαρακτήρα της παραγωγής, τον κοινωνικό χαρακτήρα της ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής, τελικά καταλήγουν να υπονομεύουν την εργατική εξουσία, αναδημιουργούν και αναπτύσσουν- ισχυροποιούν τις δυνάμεις της αντεπαναστατικής ανατροπής. Έτσι, αντί για νίκη του κομμουνισμού, έχουμε επιστροφή στον καπιταλισμό, όπως συνέβη τελικά, με ορόσημο το 1991 και σε συνέχεια σε άλλες χώρες όπως πχ η Κίνα.

Πέμπτο:. Οι μορφές και οι τρόποι που θα γίνεται αυτό το πισωγύρισμα δεν έχει τόσο μεγάλη σημασία. Στην πρώην ΕΣΣΔ έγινε σταδιακά μέσω της οπορτουνιστικής διολίσθησης σε βάθος χρόνου ξεκινώντας από το 1956 και ξέσπασε βίαια το 1991, με την οριστική διάλυση της ΕΣΣΔ και του ΚΚΣΕ και την άνοδο στην εξουσία νέων καπιταλιστικών δυνάμεων, ασκώντας την εξουσία με την μορφή της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Αλλού μπορεί να γίνεται σταδιακά, διατηρώντας την εξουσία του ΚΚ, όμως με σαφή πορεία καπιταλιστικής παλινόρθωσης και εδραίωσης καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής. Όσο κι αν αυτή εμφανίζεται - ή ειλικρινά πιστεύεται από ορισμένους- ότι είναι προσωρινή λύση τακτικής, ακόμα κι εκεί που δεν έχουν γίνει ακόμα κυρίαρχες οι καπιταλιστικές σχέσεις, γρήγορα αυτές θα κυριαρχήσουν, φέρνοντας νέο κύμα σύγχυσης και απογοήτευσης στις εργατικές και λαϊκές δυνάμεις, οδηγώντας τες στον παροπλισμό και την ενσωμάτωση. Η ιστορική πείρα πλέον μάς δείχνει ότι τα προβλήματα που εμφανίστηκαν στην πορεία της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, ερμηνεύθηκαν λαθεμένα ως αδυναμίες που έχει από τη φύση του, ο κεντρικός σχεδιασμός. Η λύση αναζητήθηκε προς τα πίσω, με συνταγές καπιταλισμού, αντί να αναζητηθεί προς τα εμπρός, προς την επέκταση και ισχυροποίηση των κομμουνιστικών σχέσεων παραγωγής.

Έκτο: Σήμερα βρισκόμαστε στον 21ο αιώνα, όπου ο καπιταλισμός κυριαρχεί παγκόσμια. Η ιστορική πείρα διδάσκει ότι, σε τελευταία ανάλυση, δεν μπορεί στα πλαίσια ενός νέου ανώτερου κοινωνικού συστήματος όπως ο σοσιαλισμός- κομμουνισμός, να συνυπάρχουν, να επιβιώνουν για πολύ, ουσιαστικά δύο ειδών σχέσεις παραγωγής με διάφορες μορφές: και οι εκμεταλλευτικές καπιταλιστικές και εκείνες που θα οδηγούν στην κατάργησή τους, οι σοσιαλιστικές. Ή θα επικρατήσουν οι μεν ή οι δε. Και η κοσμοθεωρία μας και η ιστορική πλέον πείρα έχει αποδείξει ότι η συνύπαρξή τους, γίνεται μόνο όχημα για την αντεπανάσταση.

Έβδομο:. Μέσα σε αυτή τη σύνθετη κατάσταση, οξύνονται οι ενδοϊμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί. Οι μεγάλες αντιθέσεις για το μοίρασμα των αγορών, τον έλεγχο των πλουτοπαραγωγικών πηγών, των δρόμων μεταφοράς ενέργειας, εμπορευμάτων, τον γεωπολιτικό έλεγχο και αναβάθμιση κάθε χώρας στην περιοχή της και ευρύτερα. Δημιουργούνται νέες συμμαχίες και μπλοκ δυνάμεων που οδηγούν σε άξονες και αντιάξονες, μεγαλώνοντας τους κινδύνους πολεμικών εμπλοκών όχι μόνο τοπικά αλλά και περιφερειακά, με ενδεχόμενο γενίκευσης ενός ιμπεριαλιστικού πολέμου. Το σίγουρο έτσι κι αλλιώς νομίζουμε είναι η συνέχιση των τοπικών συγκρούσεων και πολέμων, η εμπλοκή ευρύτερων περιφερειακών δυνάμεων και ιμπεριαλιστικών κέντρων άλλων με άμεση στρατιωτική εμπλοκή, άλλων με διπλωματικό, πολιτικό, ή οικονομικό πόλεμο και κλπ.

Βλέπουμε σήμερα τι γίνεται στην Μέση Ανατολή με την εγκληματική πολιτική του κράτους του Ισραήλ με την στήριξη ΗΠΑ – ΝΑΤΟ - ΕΕ και την αποστολή φρεγάτας στην Ερυθρά θάλασσα από την κυβέρνηση της ΝΔ, ή τι γίνεται στην επίσης γειτονιά μας στην Ουκρανία με τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο Ρωσίας και του ευρωασιατικού μπλοκ από την μια μεριά και Ουκρανίας και του ευρωαταλαντικού μπλοκ από την άλλη, να κλιμακώνεται για 3η χρονιά.

Όγδοο: Απέναντι σε αυτές τις συγκρούσεις κάθε ΚΚ δεν μπορεί να στέκει αμήχανο. Οφείλει να διαμορφώσει τη δική του γραμμή μάχης για κάθε χώρα, ήπειρο. Γραμμή ανατροπής της ιμπεριαλιστικής βαρβαρότητας που φέρνει οικονομικές κρίσεις, φτώχεια, ανεργία και πολέμους ή «ειρήνη» με το πιστόλι στο κρόταφο των λαών. Κι αυτό πρέπει να γίνει μελετώντας και την ιστορική πείρα, συνειδητά απορρίπτοντας λαθεμένες επεξεργασίες προηγούμενων δεκαετιών που οδήγησαν σε παροπλισμό και μεγαλύτερη αμηχανία, εκτός από αναποτελεσματικότητα επαναστατικές δυνάμεις μέσα στην κοινωνία. Σε κάθε ΚΚ χρειάζεται επεξεργασία γραμμής για την απεμπλοκή της χώρας, του λαού, από πολεμικές ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και πολέμους, υπερασπιζόμενοι μεν τα κυριαρχικά δικαιώματα της κάθε χώρας, κάθε λαού, αλλά με ξεκάθαρη ταυτόχρονα γραμμή ήττας της αστικής τάξης που επιτίθεται σε μια άλλη και με γραμμή ρήξης – αντιπαράθεσης με την εγχώρια αστική τάξη, γραμμή ανατροπής της, που οδηγεί σε ειρήνη πραγματική και ευημερία του λαού και όχι επιστροφή στο όνομα δήθεν του εθνικού συμφέροντος σε μια προηγούμενη κατάσταση που το μόνο που θα κάνει είναι να προετοιμάζει τις νέες κρίσεις, επεμβάσεις και πολέμους. Ταυτόχρονη επεξεργασία και προβολή κατάλληλων συνθημάτων που θα διευκολύνουν και θα κλιμακώνουν την λαϊκή πάλη, θα ετοιμάζουν δυνάμεις ώστε σε συνθήκες επαναστατικής κατάστασης να κατευθύνουν τις εξεγερμένες εργατικές λαϊκές δυνάμεις σε νικηφόρα σύγκρουση ανατροπής της καπιταλιστικής εξουσίας.

Ένατο: Μια τέτοια δυναμική αποκλείεται να εμφανιστεί σαν σε όαση αποκλειστικά σε μια χώρα μεμονωμένα. Η συζήτηση αυτή για το τι πρέπει να κάνουμε γίνεται σήμερα στις πλατείες, στις διαδηλώσεις, στις απεργιακές κινητοποιήσεις, σε πόλεις και χωριά, σε εργοστάσια, τόπους δουλειάς, σχολές, σχολεία, σε όλα τα κράτη του κόσμου και παντού διοχετεύεται από αστούς και οπορτουνιστές το δίλημμα «μόνοι μας πώς θα μπορέσουμε, δεν είναι ρεαλιστικό»! Φαίνεται στις μεγάλες πρόσφατες κινητοποιήσεις των αγροτών, των εργατών, πολλών κλάδων εργαζομένων, της φοιτητικής και μαθητικής νεολαίας, στην Ελλάδα, στην Γαλλία, στην Γερμανία, στην Ιταλία, στην Ισπανία, το Βέλγιο, την Πολωνία, την Πορτογαλία, την Τσεχία, αλλού.

Η αποστόμωση όλων των συμβιβασμένων της σοσιαλδημοκρατίας και του οπορτουνισμού, η διάψευση της ηττοπάθειας, της μοιρολατρίας, δεν μπορεί να προέλθει, παρά μόνο από το κομουνιστικό κίνημα, από όσους και όσες πιστεύουμε στα οράματα και την πάλη του Οκτώβρη, στον μαρξισμό- λενινισμό.

Δέκατο: Όπλο μας είναι ο προλεταριακός διεθνισμός, η κοινή πάλη, η ταξική και συντροφική αλληλεγγύη, αναγκαία απέναντι τόσο στον εθνικό απομονωτισμό όσο και στον ιμπεριαλιστικό κοσμοπολιτισμό. Η αρχή του προλεταριακού διεθνισμού είναι επίσης ένα μεγάλο μήνυμα στα 100 χρόνια από τον θάνατο του Λένιν, αποτελεί πολύτιμο δίδαγμα και συμπέρασμα. Γι αυτό είμαστε μαζί με τον παλαιστινιακό λαό, όλους τους λαούς της Μέσης Ανατολής, τον λαό της Ουκρανίας και της Ρωσίας, όλους τους λαούς της Ευρώπης, της Ασίας, της Αφρικής, της Λατινικής και Βόρειας Αμερικής, της Ωκεανίας.

Σύντροφοι και συντρόφισσες,

Το ΚΚΕ, όπως και άλλα ΚΚ, γεννήθηκε και αναπτύχθηκε κάτω από την επίδραση της Οκτωβριανής Σοσιαλιστικής Επανάστασης, που ηγέτης της ήταν ο Λένιν. Ο ρόλος της ύπαρξης και συνεχούς ενδυνάμωσης του ΚΚ είναι όρος εκ των ουκ άνευ για να ανοίξει ο δρόμος για την μόνη νικηφόρα για την εργατική τάξη και το λαό μας προοπτική.

Φυσικά, δεν αρκεί μόνο να επαναλαμβάνουμε γενικόλογα την ανάγκη ενίσχυσης του Κόμματος, την σημασία και το ρόλο του, να το θέτουμε ως βασικό ζήτημα στην διακήρυξη της ΚΕ για τα 100 χρόνια του Λένιν. Οφείλουμε να δουλεύουμε ακούραστα και καθημερινά, όλοι και όλες για αυτόν τον στόχο.

Άλλωστε, οι ίδιες οι οικονομικές και πολιτικές εξελίξεις στην Ελλάδα, στην Ευρώπη, σε όλο τον κόσμο, συμβάλλουν στο να θέτουμε σταθερά στη συζήτηση το Πρόγραμμα του Κόμματος, τη στρατηγική για την ανατροπή του καπιταλισμού, των αδιεξόδων του καπιταλιστικού συστήματος και τη δύναμης της ταξικής πάλης. Να καλλιεργούμε τις αξίες και τα ιδανικά μας, που παρά τον αρνητικό συσχετισμό, μας γεμίζουν αισιοδοξία για την επιτυχία του στόχου μας. Συμβάλλουν στο να θέτουμε στο επίκεντρο της συζήτησης και ειδικά με τους υποψήφιους για στρατολογία στο Κόμμα, την ανάγκη ενός ιδεολογικά - πολιτικά και οργανωτικά ισχυρού ΚΚΕ, ριζωμένο στους βιομηχανικούς χώρους και άλλους χώρους δουλειάς, στους κλάδους, συνολικά στην εργατική τάξη, στις εργατικές - λαϊκές συνοικίες, στη νεολαία.

Ένα Κόμμα με τη δύναμη και την ενιαία θέληση να δρα σταθερά και αταλάντευτα ώστε η εργατική τάξη να αναμετριέται και τελικά να νικήσει έναν ισχυρό και οργανωμένο αντίπαλο, την αστική τάξη, το κράτος και τους μηχανισμούς της, τις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες της, τα κόμματα της. Η ωρίμανση εκατοντάδων, χιλιάδων εργαζόμενων που μπορούν να γίνουν μέλη του Κόμματος δεν απαιτεί μόνο το χρόνο της, αλλά κυρίως την επίμονη, πολύπλευρη, συνδυασμένη μαζική ιδεολογική, πολιτική, οργανωτική και στο κίνημα παρέμβαση, και τη σχεδιασμένη κλιμακούμενη παρέμβαση για την αλλαγή συσχετισμών, τη διαμόρφωση ταξικών, πολιτικών και πολιτιστικών κριτηρίων, για την ανάγκη ισχυροποίησης του ΚΚΕ στην πάλη για την επαναστατική ανατροπή.

Ζήτημα που περιλαμβάνει και την εξατομικευμένη, συγκεκριμένη δουλειά για την ατομική συνειδητοποίηση από περισσότερους πρωτοπόρους εργάτες και εργάτριες, της ανάγκης οργανωμένης στράτευσης στο Κόμμα. Γιατί η συλλογική δουλειά, η ένταξη του ατομικού στο συλλογικό, η ενιαία καθοδήγηση και δράση, η συνειδητή υλοποίηση των συλλογικών αποφάσεων, η συνειδητή πειθαρχία, η συντροφική κριτική και αυτοκριτική, είναι στοιχεία που εξασφαλίζουν την ικανότητα να διεξάγουμε αποτελεσματικά την ταξική πάλη. Και μέσα από αυτή τη συμμετοχή και δράση κατακτιέται η αντοχή σε έναν αγώνα που έχει δυσκολίες που προκύπτουν από τον αρνητικό συσχετισμό δύναμης και την περίοδο της αντεπανάστασης. Αλλά και που απαιτεί επαναστατική προετοιμασία και ετοιμότητα για αποφασιστικές αναμετρήσεις σε απότομες καμπές ανόδου της ταξικής πάλης, που όσα δεν «έφεραν» ολόκληρα χρόνια τα «φέρνει» η στιγμή.

Σε αυτή την κατεύθυνση έχει μεγάλη αξία να ανοίξει η συζήτηση με βάση τη διακήρυξη της ΚΕ νια τα 100 χρόνια από το θάνατο του Λένιν, γύρω από βασικά και επίκαιρα συμπεράσματα για την οργάνωση της ταξικής πάλης, και την ανάγκη η εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα να βγουν στο προσκήνιο, να συνειδητοποιήσουν την ρίζα των προβλημάτων και του πραγματικού αντίπαλου που έχουν απέναντι τους, το καπιταλιστικό σύστημα και την εξουσία του.

Να αναδείξουμε το χαρακτήρα και το ρόλο του Κόμματος Νέου Τύπου στις σύγχρονες συνθήκες, δηλαδή τη σημασία της ύπαρξης επαναστατικής οργάνωσης, που όλες της οι λειτουργίες, ο τρόπος συγκρότησης αλλά και ο προσανατολισμός της δράσης της καθορίζονται από τον βασικό πολιτικό σκοπό της εργατικής τάξης, έτσι όπως εκφράζεται στις καταστατικές αρχές του ΚΚΕ.

Να προβάλλουμε τη μεγάλη θετική πείρα της οικοδόμησης του σοσιαλισμού τον 20° αιώνα, που με τις αδυναμίες και τα πισωγυρίσματα, αποτέλεσε βήμα της ανθρωπότητας προς τα μπρος. Φωτίζει τις δυνατότητες σήμερα η εργατική εξουσία, η κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής και ο κεντρικός σχεδιασμός να δώσουν τεράστια ώθηση στην κάλυψη των σύγχρονων εργατικών λαϊκών αναγκών, φωτίζουν την απάντηση στον 21° αιώνα, το σοσιαλισμό.

Ιδιαίτερα σήμερα την εποχή της 4ης βιομηχανικής επανάστασης, της Τεχνητής Νοημοσύνης που ανοίγουν νέους δρόμους για την ανθρωπότητα, αλλά στα χέρια των καπιταλιστών μπορούν να οδηγήσουν σε όλεθρο την ανθρωπότητα, την ίδια την ανθρώπινη ζωή, αφού «ο καπιταλισμός είναι ο μεγαλύτερος ιός».

Η πλήρης απελευθέρωση των παραγωγικών δυνάμεων, σε ένα σύστημα όπου δεν έχει κριτήριό του την αύξηση του ποσοστού κέρδους, ένα σύστημα που προτάσσει την ευημερία όλων των εργαζόμενων με σεβασμό στο περιβάλλον, θα είναι λυτρωτική. Στο σοσιαλισμό, η χρήση της Τεχνητής Νοημοσύνης, όπως και κάθε επιστημονικής εφεύρεσης και κατάκτησης, με τον κεντρικό επιστημονικό σχεδιασμό και ταυτόχρονα τον εργατικό έλεγχο, θα αποβαίνει σε όφελος των εργαζομένων, όλης της ανθρωπότητας.

Σε αυτήν την κατεύθυνση το ΚΚΕ βρίσκεται στην πρώτη γραμμή του αγώνα, έχοντας διαμορφώσει σύγχρονη επαναστατική στρατηγική και κάνοντας διαρκή προσπάθεια να διευρύνει τους αγωνιστικούς δεσμούς του με την εργατική τάξη, τα λαϊκά τμήματα των μεσαίων στρωμάτων της πόλης και των αγροτών, τη νεολαία τους. Μόνο στην πάλη της εργατικής τάξης και των λαών βρίσκεται η ελπίδα της ανατροπής, απέναντι σε έναν κόσμο που γίνεται όλο και πιο βάρβαρος και άδικος. Γι’ αυτό κι από αυτήν την σημερινή εκδήλωση μνήμης, τιμής, αλλά και σκέψης και προβληματισμού για όλες και όλους δεν μπορούμε παρά να δηλώσουμε καθαρά και ξάστερα:

Ψηλά την σημαία του σοσιαλισμού- κομμουνισμού, την κόκκινη σημαία του Λένιν! Για ένα ΚΚΕ ακόμα πολύ πιο δυνατό! Για την πανευρωπαϊκή αντεπίθεση των λαών! Για να σπάσουμε τα δεσμά της ΕΕ! Για την Ελλάδα και την Ευρώπη του σοσιαλισμού! Για την Ευρώπη των εργατών, όλων των εργαζομένων, των αγροτών, των λαών!

902