Ζαν Μορώ (Παρίσι, 23.1.1928 - 31.7.2017): Τρελή, παθιασμένη, κτητική, μα πάνω απ’ όλα αξιαγάπητη (Φρανσουά Τρυφώ)

Ζαν Μορώ
Παρίσι, 23 Ιανουαρίου 1928 - 31 Ιουλίου 2017
Σχέδιο, Μπάμπης Ζαφειράτος, 4.VIII.2017 (Μολύβι, 29 χ 21 εκ.)

Όρσον Ουέλς: Η καλύτερη ηθοποιός στον κόσμο.

Λουί Μπουνιουέλ: Όταν περπατά, το πόδι της τρέμει λίγο στη φτέρνα, υποδηλώνοντας μια ένταση και μια αστάθεια.

Φρανσουά Οζόν: Οι στιγμές που η Μορώ βρίσκεται στην οθόνη, η ποιότητα του αέρα στην οθόνη –και την αίθουσα- μοιάζει να αλλάζει. Όπως σχεδόν κάθε φορά που η εικόνα και η ενεργειά της γέμιζαν το πανί του σινεμά.

Φρανσουά Τρυφώ: Η ποιότητά της σαν ηθοποιός αλλά και σαν γυναίκα έδωσε ζωή στην Κατρίν (Ζιλ και Τζιμ , 1962) μπροστά στα μάτια μας, την έκανε πιστευτή, τρελή, παθιασμένη, κτητική, μα πάνω απ’ όλα αξιαγάπητη.

 

Ζαν Μορώ: Η Εύα Απ’ Το Λιμάνι Των Αγγέλων μέχρι Το Τέλος Του Κόσμου

Εύα (1962) του Τζόζεφ Λόουζυ
 

«Κάθε βράδυ κοιτάζω τι έκανα στην διάρκεια της μέρας και το εξετάζω από ηθική σκοπιά. Φέρθηκα στους ανθρώπους σωστά; Είπα την αλήθεια; Αλλά δεν κοιτάζω ποτέ πίσω, δεν σκέφτομαι πόσο πιο όμορφα ήταν όταν ήμουν 25 χρονών»

«Δεν προετοιμάζω ούτε προκαταβάλλω οτιδήποτε. Είναι θέμα αρχής για μένα, να φτάνω σε μια ταινία σαν άγραφο χαρτί. Δεν μαθαίνω καν τα λόγια μου από πριν. Με αυτό τον τρόπο νιώθω ελεύθερη και καθαρή.

«Όταν παίζω έναν ρόλο είμαι ταυτόχρονα δυο πλάσματα. Το ένα παρατηρεί την απόσταση ανάμεσα σε μένα και την κάμερα, προσέχοντας να σταθώ στα σωστά σημεία. Και υπάρχει ένα ακόμη που οδηγείται από μια εσωτερική φωτιά από έναν απολαυστικό φόβο. Το ένα μέρος μου ξέρει πόσο μακριά μπορεί να φτάσει και το άλλο αναρωτιέται αν η φωτιά που το καίει είναι αρκετά καυτή. Κι έτσι, ξαφνικά, όλα τυλίγονται στις φλόγες...»

«Ποια είναι η αγαπημένη σου ταινία; Τι θυμάσαι από την καριέρα σου; Αηδίες. Η ζωή που έζησες στο παρελθόν δεν σημαίνει τίποτα. Η ζωή που ζεις τώρα είναι που έχει σημασία. Η νοσταλγία δεν χρησιμεύει σε τίποτα. Η νοσταλγία έχει νόημα μόνο όταν θες τα πράγματα να παραμείνουν ίδια. Ξέρω τόσους ανθρώπους που μένουν κολλημένοι στο ίδιο μέρος. Και σκέφτομαι, θεέ μου, δες τους! Είναι νεκροί πριν ακόμη πεθάνουν. Το να ζεις σημαίνει να παίρνεις ρίσκα».

«Η ζωή που σου δίνεται είναι σαν ένα κομμάτι γης που πρέπει να καλλιεργήσεις. Ελπίζω όταν τελειώσω το δικό μου κομμάτι γης να είναι ένας όμορφος κήπος».

 

Περισσότερα: