Μάκης Παπαδόπουλος: 30 χρόνια μετά ο κόσμος δεν είναι όπως υποσχέθηκαν. Σοσιαλισμός η απάντηση τον 21ο αιώνα. Ο βάλτος της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης δεν είναι αιώνιος — Εκδήλωση της Οργάνωσης Περιοχής Κεντρικής Μακεδονίας της ΚΝΕ με μεγάλη συμμετοχή της νεολαίας στο Πολυτεχνείο του ΑΠΘ (VIDEO)

ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΤΗΣ ΟΠ Κ. ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ ΤΗΣ ΚΝΕ

Μ. Παπαδόπουλος: Σοσιαλισμός η απάντηση στον 21ο αιώνα (VIDEO)

Με μαζική συμμετοχή της νεολαίας πραγματοποιήθηκε το βράδυ της Τετάρτης, στο Πολυτεχνείο του ΑΠΘ,η εκδήλωση της Οργάνωσης Περιοχής Κεντρικής Μακεδονίας της ΚΝΕ με τίτλο «30 χρόνια μετά ο κόσμος δεν είναι όπως υποσχέθηκαν. Σοσιαλισμός η απάντηση τον 21ο αιώνα».

Στην εκδήλωση μίλησε ο Μάκης Παπαδόπουλος, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ. Παρέμβαση έκανε ο Γιάννης Βασιλειάδης, μέλος του ΚΣ της ΚΝΕ και Γραμματέας της Οργάνωσης Περιοχής Κεντρικής Μακεδονίας.

Η εκδήλωση εντάσσεται στο πλαίσιο της τρίμηνης προσυνεδριακής καμπάνιας της ΚΝΕ με τίτλο «Είμαστε χιλιάδες νέοι, εργαζόμενοι, φοιτητές, μαθητές μέλη στην ΚΝΕ. Γιατί όχι κι εσύ; Ελα μαζί μας!».

 

Αναδείχθηκε η αναγκαιότητα και η δυνατότητα οι δύσκολες συνθήκες που βιώνει η νεολαία, στη μόρφωση, στη δουλειά, συνολικά ο λαός, εξαιτίας των εξελίξεων στην οικονομία, του ιμπεριαλιστικού πολέμου στη γειτονιά μας και της όξυνσης των ανταγωνισμών για την πρωτοκαθεδρία στο ιμπεριαλιστικό σύστημα, να γίνουν το επόμενο διάστημα, τα επόμενα χρόνια, επιταχυντές πολιτικών διεργασιών και εξελίξεων. Οπως τονίστηκε, μπορούν κάτω από κάποιες προϋποθέσεις και με την απαραίτητη πρωτοπόρα δουλειά των μελών και φίλων του ΚΚΕ και της ΚΝΕ, να πυροδοτήσουν αλλαγές και ανατροπές προς όφελος της λαϊκής πλειοψηφίας, των λαϊκών συμφερόντων.

Ο βάλτος της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης δεν είναι αιώνιος

Ο Μ. Παπαδόπουλος, μεταξύ άλλων, σημείωσε τα εξής:

«Ορισμένοι φίλοι μας μπορεί να αναρωτιούνται γιατί να διοργανώσουμε σήμερα μια εκδήλωση για μια χώρα που δεν υπάρχει πια, εδώ και 30 χρόνια. Αφορά άραγε η πρωτοβουλία της ΚΝΕ μια νοσταλγική διάθεση για το ένδοξο παρελθόν ή αποτελεί μια απλή προσπάθεια εμπλουτισμού των ιστορικών μας γνώσεων;

Μια απλή σύγκριση ανάμεσα σε τρεις εικόνες από τρεις διαφορετικές ιστορικές στιγμές θα μας βοηθήσει να δώσουμε την απάντηση.

Η πρώτη εικόνα αφορά μια μακρινή περίοδο, του 19ου αιώνα, πολύ πριν γεννηθεί η Σοβιετική Ένωση. Είναι η περίοδος που ο Μαρξ αναλύει την τάση του κεφαλαίου να παρατείνει απεριόριστα και ανελέητα την εργάσιμη μέρα. Αναφερόμαστε στο κορυφαίο έργο του Το Κεφάλαιο. Στις σελίδες του πρώτου τόμου θα διαβάσουμε για τους σκληρούς, μακρόχρονους ταξικούς αγώνες για τον περιορισμό του εργάσιμου χρόνου, που ανάγκασαν τα αστικά κράτη της Αγγλίας και της Γαλλίας να θεσμοθετήσουν τους πρώτους προοδευτικούς περιορισμούς, αρχικά το 12ωρο που άνοιξε το δρόμο για να φτάσουμε στο 8ωρο.

Η δεύτερη εικόνα αφορά τη σημερινή εποχή του 21ου αιώνα. Εδώ θα δούμε ένα μισθωτό επιστήμονα σε ένα εργοστάσιο, ένα γραφείο μελετών, ένα ερευνητικό κέντρο που κυριολεκτικά τρέχει και δε φτάνει για να προλάβει τις αυστηρές προθεσμίες, τα dead line, για να παραδώσει τις εργασίες του. Θα δούμε μια νέα μισθωτή να φροντίζει στο σπίτι το μικρό παιδί της, ενώ ταυτόχρονα εργάζεται με τηλεργασία.

Θα διαπιστώσουμε ότι το κεφάλαιο αξιοποιεί τις σύγχρονες δυνατότητες για να δεσμεύσει καθημερινά όσο περισσότερο χρόνο του εργαζόμενου μπορεί. Να τον υποχρεώσει να σκέφτεται για τη δουλειά ακόμα και την ώρα του βραδινού φαγητού, να περιοριστεί όσο γίνεται ο ελεύθερος χρόνος. Να επιστρέψουμε στον εργασιακό μεσαίωνα στον 21ο αιώνα. Γι’ αυτό εξάλλου η ΕΕ διαμορφώνει πλαίσιο για να γίνει ο εργάσιμος χρόνος ''λάστιχο'' και αυτό το πλαίσιο προωθούν όλες οι κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ, ΝΔ, με αποκορύφωμα το νόμο Χατζηδάκη.

Η τρίτη εικόνα μας έρχεται αμέσως μετά τη νίκη της Οκτωβριανής Επανάστασης το 1917. Τρεις μέρες μετά τη νίκη της σοσιαλιστικής επανάστασης στη Ρωσία, το Συμβούλιο Επιτρόπων του λαού εκδίδει απόφαση για την καθιέρωση του 8ωρου ως εργάσιμης μέρας. Μόλις μια δεκαετία μετά, το 1927, η Σοβιετική εξουσία δημοσιεύει μανιφέστο για το πέρασμα από την 8ωρη στην 7ωρη εργασία χωρίς μείωση μισθού και με μια σειρά ειδικές ρυθμίσεις για τους νέους, τις γυναίκες, τη νυχτερινή εργασία, τις επιστημονικές ειδικότητες. Πρόκειται για ένα μεγάλο άλμα προς τα εμπρός στον 20ό αιώνα.

Πιστεύουμε ότι αυτές οι τρεις εικόνες ήδη φωτίζουν την απάντηση στο ερώτημα. Όποια πλευρά της σύγχρονης ζωής κι αν εξετάσουμε, θα διαπιστώσουμε τη μεγάλη διαφορά ανάμεσα στο πώς ζούμε και στο πόσο καλύτερα θα μπορούσαμε να ζούμε με βάση τις δυνατότητες που γεννά η ανάπτυξη της επιστήμης και της τεχνολογίας.

Όποια πλευρά κι αν εξετάσουμε, απ’ τις ουρές των ανέργων που μεγαλώνουν σε κάθε καπιταλιστική κρίση, μέχρι την κατάρρευση των συστημάτων δημόσιας υγείας στα ιμπεριαλιστικά κέντρα μετά την εκδήλωση της πανδημίας, στο ίδιο συμπέρασμα θα καταλήξουμε.

Παντού θα δούμε να αυξάνει μακροπρόθεσμα η ψαλίδα ανάμεσα στην αύξηση της παραγωγικότητας και του μισθού, να αυξάνει ο βαθμός εκμετάλλευσης, ο κλεμμένος χρόνος εργασίας που βρίσκεται πίσω απ’ τα τεράστια κέρδη των μονοπωλιακών ομίλων. Σκεφτείτε ότι, σύμφωνα με την πρόσφατη έκθεση της Oxfam για την οικονομική ανισότητα στον κόσμο, το πλουσιότερο 1% κέρδισε το 62% του νέου πλούτου που δημιουργήθηκε τη 2ετία 2020-2021.

Βλέπουμε δηλαδή ότι ενώ κοινωνικοποιείται σε πρωτοφανή κλίμακα η παραγωγή, ενώ βαθαίνει ο κοινωνικός χαρακτήρας της εργασίας, το μεγαλύτερο μέρος των αποτελεσμάτων της το καρπώνονται ελάχιστοι μεγαλομέτοχοι των μονοπωλιακών ομίλων. Ας σκεφτούμε πόσοι εργαζόμενοι χρειάζεται να συντονιστούν, να συνεργαστούν για να προχωρήσει η έρευνα, ο σχεδιασμός, η παραγωγή και η πώληση μιας σειράς εμπορευμάτων, από τα σύγχρονα αυτοκίνητα μέχρι τα κινητά τηλέφωνα 5ης γενιάς.

Ας σκεφτούμε ότι κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι κατασκεύασε αυτός μόνος του αυτά τα εμπορεύματα. Την ίδια ώρα μια χούφτα μεγαλομέτοχοι, που είναι περιττοί στην οργάνωση και τη διεύθυνση αυτής της παραγωγής, ξεζουμίζουν την εργατική τάξη. Μέτοχοι που συχνά δε γνωρίζουν ούτε τι παράγουν τα εργοστάσια, ούτε τι μεταφέρουν τα πλοία, ούτε καν πού βρίσκονται οι όμιλοι των οποίων κατέχουν τις μετοχές και καρπώνονται τα τεράστια κέρδη τους.

Απ’ την άλλη, την ίδια ώρα οι εργαζόμενοι ζουν μέσα στην ανασφάλεια για την επόμενη μέρα, σκέφτονται αν θα απολυθούν, αν ο μισθός τους θα φτάσει για να βγάλουν το μήνα και ωθούνται να ανταγωνιστούν τους συναδέλφους τους, να αυτοπροβληθούν, να προβάλλουν καλύτερα τον εαυτό τους για να εξασφαλίσουν μια καλύτερη ''θέση στον ήλιο''.

Αυτή η οργάνωση της κοινωνίας που βασίζεται στην εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, ωθεί στον ατομισμό, στην αποξένωση του ανθρώπου απ’ τους συνανθρώπους τους, στην ιδιοτέλεια και προβάλλει ως στόχο και περιεχόμενο της ζωής την ατομική κατανάλωση όλο και περισσότερων και ακριβότερων εμπορευμάτων σε σχέση με τους υπόλοιπους. Μας οδηγεί να ζούμε για να δουλεύουμε, σε μια ζωή κενή περιεχομένου.

Αν τα σκεφτούμε όλα αυτά θα απαντήσουμε εύκολα γιατί συζητάμε και τιμάμε σήμερα τα 100 απ’ την ίδρυση της Σοβιετικής Ένωσης, παρότι μας χωρίζουν 30 χρόνια απ’ τη διάλυσή της. Γιατί απέδειξε στον 20ό αιώνα ότι ο βάλτος της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης δεν είναι αιώνιος. Γιατί απέδειξε ότι υπήρξε και πρέπει να υπάρξει ξανά μια ανώτερου τύπου οργάνωση της κοινωνίας χωρίς εκμετάλλευση, ανασφάλεια, φτώχεια, ανεργία και πολέμους. Μια κοινωνία όπου θα έχουν όλοι δουλειά, θα εργάζονται λιγότερες ώρες, θα απολαμβάνουν καλύτερο επίπεδο ζωής, με δωρεάν υψηλού επιπέδου υπηρεσίες υγείας και μόρφωσης. Μια κοινωνία που οι εργαζόμενοι θα περάσουν επιτέλους από το παρασκήνιο στο προσκήνιο της Ιστορίας». 

902, Πέμπτη 19/01/2023 - 17:02