Νίκος Καρούζος: Συντηρητής αστεριών

Νίκος Καρούζος, 17 Ιουλίου 1916 - 28 Σεπτεμβρίου 1990
Σχέδιο, Μπάμπης Ζαφειράτος, 2.IX.2015 (Μελάνι, 29χ21 εκ.)

ΑΡΝΗΣΙΚΑΚΟΣ

Θα πεθάνω ζητώντας έναν ήλιο

στα μεγάλα χρονικά μυστήρια

κομματιάζοντας τη νύχτα

μ’ ένα σμήνος από γαλαξίες

αιωρούμενος δίχως τη μητρυιά μας

την αλύγιστη Βαρύτητα

δίχως τα δάκρυα που μας επιβάλλει η Ελλάδα

τούτ’ η χώρα που παιδεύει τα δροσερά ελληνόπουλα

κι ανεμίζει τους αμέτρητους γραικύλους.

ΦΑΡΕΤΡΙΟΝ [1981]

ΝΙΚΟΣ ΚΑΡΟΥΖΟΣ, ΤΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ Β΄ (1979-1991)

ΙΚΑΡΟΣ, Αθήνα 1994, σ. 201

*


ΨΥΧΑΓΩΓΙΑ ΕΙΣ ΥΨΟΣ

Ευτύχησα μόνος μου.
Χωρίς ιερότητα χωρίς
       υγεία.
Μερίζοντας τρόμους
ανώφελα μεγάλα κομμάτια
       σήμερα πεθαίνω
       αύριο πεθαίνω.
Στον άγιο αριθμό των ανέργων
είμαι πάντοτε μέσα.
Διεθνής κι ακάθεχτος
       υποφέρομαι
στη θρησκεία του σκούληκα.
Επώνυμο: Πλήρης.

ΜΟΡΦΗ ΚΑΤΑΠΛΗΞΕΩΣ

Οι άρρωστοι ξεχωρίζουν αναμεταξύ τους

       οι υγιείς είναι ίδιοι·

περνώντας απ’ το γέλιο γνωρίζω αλάνθαστα

       και τους μεν και τους δε·

τείνω στην άπνοια του νου με λευκότητα

οι δυστυχίες διαφέρουν η ευτυχία είναι μία.

ΜΟΡΜΟΛΥΚΗ

Φαινόμαστε άναυδοι κι ας φλυαρούμε

       χρωματιστά· βυσσινί κυρίως·

κι ας αναδίνουμε χνώτο πορτοκαλένιο.

Μήπως ο άνεμος; μήπως η καταιγίδα;

       Μη χειροτερεύεις!

Έχουμε όνειρα κι ανταλλαχτικά οπτασίας

       ερχόμαστε άναυδοι.

Κι όταν λέμε το σκότος επουλώνει, τότενες

       χωρατεύουμε

δίχως πλήγιασμα· οι πληγές αγνοούν

       εμείς υποφέρουμε

γάζες επίδεσμοι στο αίμα ποτισμένα

       μα οι λέξεις ακούνε;

Μαντεύω εξολόθρευση στο στήθος μου

       κι ό,τι παρωδήσεις

γυρίζει και πυρσοκροτεί εκτός οράσεως.

       Χεστέα η κατάσταση.

ΜΥΧΙΟΘΗΚΗ

7.  Δίπλα στην ώχρα την ελεήμονη

κι αμίλητη παλλακίδα του ήλιου

δεν έχω να κάνω με καμιά πραγματικότητα –

είν’ αλλήθωρα τα σκοτάδια μας τα ηλιόλουστα.

Μονάχη για μένα οπλοφορία το στήθος.

10.  Δημοκρατία είν’ η μάνα της πολιτικής η χρυσοχέρα

κ’ η κόλαση μητέρα του παράδεισου.

16.  Βαρέθηκα να τέρπομαι στην τέφρα

ρίχνοντας μέσα σ’ έναν ερημόλακκο

το έπαθλο της νύχτας: το φεγγάρι.

ΛΟΓΙΚΗ ΤΗΣ ΟΡΘΟΦΩΝΙΑΣ

Πιστεύω τι σημαίνει; πληγιάζομαι;

       πληγή καταφέρω στον αγέρα;

Πλαγιάζοντας άναυδα με εικασίες

       που δεν ευνοεί ο χειμώνας

η μαρμάρωση των άστρων επιτέλους!

Θέλγομαι από εκκρεμότητα ο άξεστος

       θα κυριαρχήσει

μαύρισμα θεϊκιά φάρσα κι αν γεννιόμαστε

       τι; το φτηνότερο θαύμα.

Τέτοια ζέουσα νόηση κι ακόμη να υπακούει

       στην Προϊστορία...

Φεύγα ολομόναχος προς τη φλόγα σου

       φεύγα κι από μένα.

Πιθανόν εγώ να διαστρεβλώνω τ’ αστέρια.

ΛΙΟΚΑΥΤΟ ΤΟΥ ΙΟΥΛΗ

Φυλλώματα χαράς και έρωτα ο κόσμος·

ένα σύγνεφο ξηλώνει τα ουράνια.

ΣΥΝΤΗΡΗΣΗ ΑΝΕΛΚΥΣΤΗΡΩΝ [1986]

ό.π.π.  σσ. 377, 385, 388, 400, 403, 409, 424, 425

*

ΝΕΟΛΙΘΙΚΗ ΝΥΧΤΩΔΙΑ ΣΤΗΝ ΚΡΟΣΤΑΝΔΗ [1987]

Τραυλίζοντας οικουμένη καθώς

       η πραγματικότητα χωλαίνει κι όπως

ασπροφωλιάζει η λευτεριά στον άστοργο πάγο

       περικαλιόμαστε τη σώτειρα τήξη.

(Να ιδούμε αν η Άνοιξη θα συνδράμει τα όνειρά μας.)

[...]

ό.π.π. σ. 447

*

Α+Α=Α

Δική σας η λογική·

δεν τη διεκδίκησα.

ΕΡΥΘΡΟΓΡΑΦΟΣ [1988]

ό.π.π. σ. 516

*

[ΣΠΑΡΑΓΜΑΤΑ]

1
ΜΟΝΑΞΙΑ ΧΡΕΩΜΕΝΗ ΣΤΟ ΠΛΗΘΟΣ

Η νύχτα θερίζει με χρωματιστό δρεπάνι
τους ακίνητους ανέμους της ψυχής
ώρα μικρή
μες στην κόλαση φωταγωγημένη.

7
η μέγαιρα πραγματικότητα

8
καγώ στην ερημιά μου
       καταμόναχος

9
στήθος ερωτόκαστρο

11
άμα πεθάνω θα ’χω φύγει
       απ’ τη γλώσσα
και θα ’μαι τρυφερή σιγή

24
εκτοξεύω την ξερακιανή μου ελπίδα
       στο Διάστημα
με δαιμονιώδη μουσική βραχύτητα
       quantum προς quantum
αλύπητη ευτυχία σε πέτυχα στο στήθος
       από εκατομμύρια έτη φωτός

25
ένα δάκρυ
στου ματιού την άκρη
στης διάνοιας τα μάκρη
ένα δάκρυ

29
μεταξύ μας Θεέ μου
μεταξύ μας όλα!

ψυχομοναξιά

31
θα σας κάνω εγώ να μάθετε ζωή

32
λευτερώνοντας απ’ το έρεβος τον έρωτα
       η αγάπη τ’ ουρανού το σάρωθρο η παράξενη θέαινα.

34
αν πω τη νόηση χιονόνερο
μπορώ να πω του νου την απραξία
       χιόνι;

35
Έσομαι αετός και τέλος.

36
μεγαλώνυμοι πένητες τ’ ουρανού αστεράκια

ό.π.π. σσ. 563-568