Μπάμπης Ζαφειράτος: Μικρή κουβέντα με τον Μεγάλο Ανατολικό

Ανδρέας Εμπειρίκος
2 Σεπτεμβρίου 1901, Βραΐλα, Ρουμανία - 3 Αυγούστου 1975, Κηφισιά
Σχέδιο, Μπάμπης Ζαφειράτος, 30.IV.2017 (Μολύβι, 29 χ 21 εκ.)

Ανδρέας Εμπειρίκος


Μία γυναίκα κάποτε μας σταματά

Αν δεν γελάση πρόκειται να βρέξει.

(Ανδρέας Εμπειρίκος, Όχθη)

12

Ακόμα λίγη θάλασσα, ακόμα λίγο αλάτι. Έπειτα θάθελα να κυλισθώ στην αμμουδιά μαζί σου.

18

 
 Πάρε τη λέξη μου. Δώσε μου το χέρι σου.

20

Ράμφος εγώ. Εσύ ολόκληρη μια νύχτα με αναπαλμούς και φώσφορο μεδούσης. Έπειτα αποκοιμήθηκες κι όταν πια ξύπνησες, πάλι με κοίταξες, όπως κοιτάζει ένα παιδί μια στήλη.


(Ο πλόκαμος της Αλταμίρας, 1936-1937 – Ενδοχώρα, 1974, σσ. 44, 107, 109)

*

42. Ο σωστός δρόμος

 
Η εσωτερική μας όψι είναι το σύννεφο
Που διαρκώς αλλάζει σχήμα.

Έτσι συμπεραίνω
Πως τα καράβια που παρέκαμψαν τους κάβους
Των μεσημβρινών χωρών δεν είναι γυμνωμένα
Σαν ακρωτήρια στερούμενα χλωρίδος
Μα έχουν στολίδια και πανιά έχουν κατάρτια Μπαρούμες χονδρές σαν τους κορμούς ρητινοφόρων δένδρων
Δένδρων πανύψηλων που στέκουν σ’ ένα πόδι
Με ολολύζοντας πιθήκους στα κλαριά των.

Αίφνης
Μια θύελλα περνά ντυμένη με φουστάνι
Μαινάδος που φορεί στο πρόσωπό της μάσκα
Ω το φιλί που μούδωσε
Θα το θυμάμαι πάντα
Ήταν γλυκύτατο
Μέγα κεράσι ώριμο
Που δυο το πιπιλίζουν χείλη
Πόθων ζεστών που πάλλονται
Όπως τα εν στύσει δένδρα.

Τέλος μια κόκκινη φρεγάδα πλησιάζει
Οργώνοντας τα κύματα σαν ρόδα αυτοκινήτου
Που προχωρεί σε λάσπες κοιμισμένης χώρας
Μέσα στο βάθος της νυκτός
Μέσα στο βάθος των ονείρων
Με αναμμένους τους φανούς σαν δόξα.

(Αι Γενεαί Πάσαι ή Η Σήμερον ως Αύριον και ως Χθες – Άγρα, 1984, σ. 73)

* * *

Μπάμπης Ζαφειράτος

Μέγα κεράσι ώριμο

Που δυο τοπιπιλίζουν χείλη

(Ανδρέας Εμπειρίκος)

Ι

Μ’ αρέσει να νιώθω όλα σου τα αρώματα
μ’ αρέσει να δροσίζομαι με όλα τα νερά σου
μ’ αρέσει ν’ ανακαλύπτω τις μυστικές σου διαβάσεις.
 
Και να αποθέτω
ευλαβικά
στα πόδια σου
τυφλός
την όρασή μου.

 
*


Τετάρτη

Στο μέτωπό σου η παλάμη μου
στις παρειές σου
και σε κρατώ.
 
Εσύ μου δίνεις το σχήμα σου.

Κι εξαργυρώνω
όλες τις μέρες
που με γέλασαν.

 
*


XΙΙI

Με το κεφάλι
στα πόδια σου ανάμεσα
ξαναγεννιέμαι.

 
*


XΧ

Διάφανη νύχτα
στο όρος της Αφροδίτης
με δυο φεγγάρια.

(Μπάμπης Ζαφειράτος, Άδεντρες Πλατείες – Δίαυλος, 2012)