Όποιος δεν θυμάται το παρελθόν του,
είναι καταδικασμένος να το ξαναζήσει.
George Santayana (1863-1952)
είναι καταδικασμένος να το ξαναζήσει.
George Santayana (1863-1952)
Η New Star πάντα ευαισθητοποιημένη στις παγκόσμιες εξελίξεις, παρουσιάζει 4 αποκαλυπτικά ντοκιμαντέρ για τις 4 χώρες που βρίσκονται στο επίκεντρο των γεγονότων.
STUDIO new star art cinema
ΣΠΑΡΤΗΣ ΚΑΙ ΣΤΑΥΡΟΠΟΥΛΟΥ 33 ΠΛΑΤΕΙΑ ΑΜΕΡΙΚΗΣ
Τηλ 210-8640054 --2108220008
Εισιτήριο 5 ευρώ η ταινία - ημερήσιο 10 ευρώ
*
ΛΕΥΚΟ ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑ των Χαϊνοφσκι & Σόιμαν (Χιλή) από Πέμπτη έως Κυριακή στις 19:00
*
*
COCALERO του Αλεχάνδρο Λάντες (Βολιβία) από Πέμπτη έως Κυριακή στις 21:30
*
*
ΜΗΝ ΧΑΣΕΤΕ ΑΥΤΑ ΤΑ ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΑ
ΕΠΙΚΑΙΡΑ ΟΣΟ ΠΟΤΕ...
ΕΠΙΚΑΙΡΑ ΟΣΟ ΠΟΤΕ...
***
Η μοναδική πλήρης μελέτη για τη χιλιανή επανάσταση»
«Από το αχώριστο ντουέτο των Γερμανών κινηματογραφιστών που έφεραν μια νέα αντίληψη στο πολιτικό ντοκιμαντέρ»
«Συγκλονιστικό και επίκαιρο»
Ένας στοχασμός καρτεσιανής διαύγειας πάνω στο θέμα «βιασμός της Ιστορίας με τη μέθοδο της μη-βίας».
«Το Λευκό Πραξικόπημα» είναι ένα φιλμ-μοντέλο
για το πώς μπορεί να φτιάξει κάποιος ταινίες ολοκάθαρα μπρεχτικές.
*
Το Λευκό Πραξικόπημα
Ντοκιμαντέρ, Λαοκρατική Δημοκρατία της Γερμανίας, 1975, 70’
Σκηνοθεσία: Γουόλτερ Χαϊνόφσκι – Τζέραρντ Σόιμαν
Σενάριο: Γουόλτερ Χαϊνόφσκι – Τζέραρντ Σόιμαν
Σενάριο: Γουόλτερ Χαϊνόφσκι – Τζέραρντ Σόιμαν
Μουσική: Βισνέφσκι, Ράντκε
Αφήγηση: Τζέραρντ Σόιμαν
Διεύθυνση Παραγωγής: Ματίας Ρέμερτ
Παραγωγή: Γουόλτερ Χαϊνόφσκι – Τζέραρντ Σόιμαν
Χώρα: Λαοκρατική Δημοκρατία της Γερμανίας
Υπόθεση
Το θέμα του ντοκιμαντέρ είναι το πραξικόπημα του Αουγκούστο Πινοσέτ εναντίον του προέδρου της Χιλής, Σαλβαδόρ Αλιέντε τον Σεπτέμβριο του 1973.
Μέσα από το ‘Λευκό Πραξικόπημα’ αποκαλύπτεται ο ρόλος της C.I.A. καθώς και τα εκατομμύρια δολάρια με τα οποία χρηματοδότησαν τους προβοκάτορες που οδήγησαν την χώρα της Χιλής σε αναστάτωση.
Ένα ντοκιμαντέρ για το πραξικόπημα του Αουγκούστο Πινοσέτ εναντίον του προέδρου της Χιλής, Σαλβαδόρ Αλιέντε τον Σεπτέμβριο του 1973. «Το Λευκό Πραξικόπημα» ερευνά όλα τα γεγονότα που οδήγησαν στο σαμποτάρισμα της πορείας της κυβέρνησης Αλιέντε και την ανατροπή της δημοκρατίας: τις ενορχηστρωμένες μεθόδους της ΣΙΑ και της ντόπιας αντίδρασης για να επιτευχθεί ένα «λευκό πραξικόπημα» με την κινητοποίηση τυχόν δυσαρεστημένων μερίδων του λαού.
Εκμεταλλευόμενοι ορισμένα οικονομικά προβλήματα, αλλά και λάθη της κυβέρνησης, οι εγκέφαλοι της αντίδρασης άρχισαν ένα πόλεμο φθοράς με την απεργία των ιδιοκτητών φορτηγών αυτοκινήτων που πάγωσε τις μεταφορές, την τεχνητή έλλειψη τροφίμων, τις ουρές στα καταστήματα ή τις «διαδηλώσεις της κατσαρόλας» (ευπρεπείς νοικοκυρές κατέβαιναν με τα κατσαρολικά τους στους δρόμους και διαδήλωναν κατά της κυβέρνησης). Όταν όμως όλο αυτό το σχέδιο απέτυχε και ο Αλιέντε βγήκε ενισχυμένος στις εκλογές δεν έμεινε παρά η έσχατη λύση: το αιματηρό στρατιωτικό πραξικόπημα.
Οι Χαϊνόφσκι και Σόιμαν αποτελούν ένα αχώριστο ντουέτο γερμανών κινηματογραφιστών πού έφεραν μια νέα αντίληψη στο πολιτικό ντοκιμαντέρ. Η μέθοδός τους στηρίχτηκε στην κατάχρηση της εμπιστοσύνης των πολιτικών αντιπάλων τους και στα αποκαλυπτικά ρεπορτάζ γύρω από τις κτηνωδίες του ιμπεριαλισμού.
Οι ταινίες τους είναι κατά κανόνα υποδείγματα ντοκιμαντέρ, με ιδιαίτερα επεξεργασμένο μοντάζ.
Σύνδεσμος με φωτογραφίες της ταινίας «Το Λευκό Πραξικόπημα»
Σελίδα στο facebook της ταινίας «Το Λευκό Πραξικόπημα»
Σελίδα IMDB της ταινίας «Το Λευκό Πραξικόπημα»
Περισσότερα στο τέλος
***
ΒΕΝΕΖΟΥΕΛΑ MAKE THE ECONOMY SCREAM - ΤΟ ΒΡΑΒΕΥΜΕΝΟ ΝΤΟΚΥΜΑΝΤΕΡ του ΑΡΗ ΧΑΤΖΗΣΤΕΦΑΝΟΥ
Σκηνοθεσία: Άρης Χατζηστρεφάνου
Μοντάζ: Άρης Τριανταφύλλου
Μουσική Επένδυση: Ερμής Γεωργιάδης
Post Production: Θάνος Τσαντάς
Γλώσσα: Ελληνικά, Αγγλικά, Ισπανικά
Υπότιτλοι: Ελληνικά
Διάρκεια: 80’
Παραγωγή: Ελλάδα, 2019
Το ντοκιμαντέρ καταγράφει μια προσωπική περιπλάνηση, από την Ελλάδα στις παραγκουπόλεις του Καράκας και από τα σύνορα της Κολομβίας πίσω στην Ευρώπη. Συνομιλώντας με γνωστούς οικονομολόγους, δημοσιογράφους και αξιωματούχους διεθνών οργανισμών ο Αρης Χατζηστεφάνου επιχειρεί να εξηγήσει ορισμένες από τις πιο «σουρεαλιστικές» εμπειρίες που βιώνει στο Καράκας.
Περισσότερα στο τέλος
***
Σκηνοθέτης: Alejandro Landes,
Σενάριο: Alejandro Landes
Φωτογραφία: Jorge Manrique Behrens
Μοντάζ: Lorenzo Bombicci, Jorge Manrique Behrens, Kate Taverna, Μουσική: Leo Heiblum, Jacobo Lieberman, Έτος: 2006,
Είδος: Ντοκιμαντέρ
Χώρα: Αργεντινή, Βολιβία
Διάρκεια: 94’
«Εξαιρετικό!» Stephen Holden, NEW YORK TIMES
«Ένα διαφωτιστικό πορτρέτο.» Prairie Miller, WBAI Radio
«Ουσιώδες… Ένα έξοχο ντεμπούτο!» Robert Koehler, VARIETY
Το Cocalero είναι μια εντυπωσιακή ιστορία για τη γεωπολιτική, τις κινητοποιήσεις του λαού, τον πολιτισμό των ιθαγενών και την αποφασιστικότητα ενός ανθρώπου. Ο σκηνοθέτης ακολουθεί από κοντά την προεκλογική εκστρατεία του Μοράλες προσεγγίζοντας σε προσωπικό επίπεδο τον υποψήφιο και την Ενωτική Οργάνωση που τον στηρίζει, ενώ παρουσιάζει καίριες απόψεις και των δύο.
Αυτό που κάνει τον Μοράλες τόσο συναρπαστικό είναι το πόσο ασυνήθιστος υποψήφιος είναι. Ένας χαλαρός 40αρης εργένης, που φορά τζιν και αθλητικά παπούτσια, μένει σε σπίτι με ένα μόνο δωμάτιο, πίνει μπίρα με τους κολλητούς του και κολυμπά με το εσώρουχό του. Κινείται χωρίς να καταβάλλει ιδιαίτερη προσπάθεια ανάμεσα σε επίσημες εκδηλώσεις για τη χρηματοδότηση της εκστρατείας του και σε μαζικές συγκεντρώσεις, όπου προτείνει με χαρισματικό τρόπο την ανακατανομή του πλούτου, την επανεθνικοποίηση των βιομηχανιών και τη νομιμοποίηση των προϊόντων της κόκας.
Οι δημιουργοί της ταινίας, με ιδιαίτερα κοντινή πρόσβαση στον Έβο, συλλαμβάνουν τις προσωπικές στιγμές αυτής της αμφιλεγόμενης προσωπικότητας και της θριαμβευτικής ανόδου της στην εξουσία. Μια ιστορία για την γεωπολιτική, τα κινήματα, την κουλτούρα των ιθαγενών, και την εντυπωσιακή αποφασιστικότητα ενός ανθρώπου, το Cocalero είναι ένα διαυγές πορτραίτο της εργατικής τάξης σε ένα σπάνιο θρίαμβο ενάντια στον ιμπεριαλισμό των Η.Π.Α.
Περισσότερα στο τέλος
***
Το ανατρεπτικό ιστορικό ντοκυμαντέρ του CAMILO TAVARES.
Βραζιλία, 2012 - Διάρκεια 77΄'
Σκηνοθεσία: Camilo Tavares.
Φωτογραφία: Andre Macedo.
Μουσική: Ντίνο Βισέντε
St Tropez International Film Festival (France), Best Foreign Documentary
22nd Arizona International Film Festival (USA), Special Jury Award
29nd Long Island Film Festival (USA), Long Island Special Jury Award
Πάνω από 10 συμμετοχές σε Διεθνή Φεστιβάλ.
Ειδικά Βραβεία Κριτικής επιτροπής (22ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Αριζόνα,29ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Long Island)
Ένα ιστορικό θρίλερ που παρέχει αποδείξεις για τη χειραγώγηση και τη χρηματοδότηση των επενδύσεων από την πλευρά της αμερικανικής κυβέρνησης για τη διεξαγωγή του στρατιωτικού πραξικοπήματος στη Βραζιλία το 1964.
“Εξαιρετικό αρχειακό ντοκιμαντέρ που εξετάζει τους τοπικούς παράγοντες και την εμπλοκή των ΗΠΑ, που κατέστησαν τη Βραζιλία στρατιωτική δικτατορία... Καθηλωτικό Ντοκυμαντέρ”
TheHollywoodReporter
“Η ανάμειξή των Ηνωμένων Πολιτειών στη Νοτιοαμερικανική πολιτική ξεσκεπάζεται εντελώς στο «Η μέρα που διήρκεσε 21 χρόνια». Ένα ντοκυμαντέρ που ανοίγει τα μάτια και χαίρει επιδοκιμασίας.”Variety
«Η μέρα που διήρκεσε 21 χρόνια» προσφέρει μια ενδελεχή εικόνα των πολιτικών μηχανισμών. Μια συναρπαστική εμβάθυνση στα αμερικανικά κυβερνητικά σχέδια και τα σχέδια της CIA.”ScreenDaily
"Ένας θησαυρός!"–Estado
"Μία αληθινή ταινία."–Filmmaker
"Excellent, gripping story" -The Hollywood Reporter USA
"Revelator deserves fest" -Variety- USA
"Fascinating" –ScreenDaily- USA
"A gem" - Luiz Carlos Merten -Estado
"A real movie" - Nelson Pereira dos Santos – Filmmaker
"Hard-hitting, helps to build the country's history" – Luis Nassif -CartaMaior
***
Ομάδα Παραγωγής
Σκηνοθεσία: Άρης Χατζηστρεφάνου
Μοντάζ: Άρης Τριανταφύλλου
Μουσική Επένδυση: Ερμής Γεωργιάδης
Post Production: Θάνος Τσαντάς
Γλώσσα: Ελληνικά, Αγγλικά, Ισπανικά
Υπότιτλοι: Ελληνικά
Διάρκεια: 80’
Παραγωγή: Ελλάδα, 2019
Με φόντο τις λαϊκές εξεγέρσεις στη Χιλή και τον Ισημερινό, την αμφισβήτηση του ΔΝΤ στην Αργεντινή αλλά και την κυριαρχία ακροδεξιών κυβερνήσεων σε χώρες όπως η Βραζιλία και η Κολομβία, ομιλητές θα χαρτογραφήσουν τις νέες πολιτικές αλλά και ιδεολογικές ισορροπίες που διαμορφώνονται στην περιοχή.
Η εκδήλωση ξεκινά στις 18:30 και θα ακολουθήσει προβολή του ντοκιμαντέρ (είσοδος με ελεύθερη συνεισφορά).
<iframe width="640" height="360" src="https://www.youtube.com/embed/syv9VIxCdFo" frameborder="0" allow="accelerometer; autoplay; encrypted-media; gyroscope; picture-in-picture" allowfullscreen></iframe>
«Ο Διεθνής Τύπος έχει χτίσει έναν τοίχο από ψέματα για το τι συμβαίνει στη Βενεζουέλα.»
Ignacio Ramonet – πρώην διευθύνων της Monde Diplomatique
«Είναι αυτό που εγώ ονομάζω ανθρώπινα δικαιώματα a-la-carte. Εμφανίζεται μια τεράστια αγανάκτηση σε σχέση με μια χώρα και υπάρχει σιγή σε σχέση με άλλες χώρες όπου η κατάσταση είναι πολύ χειρότερη.»
Alfred de Zayas, πρώην ανεξάρτητος εμπειρογνώμονας του ΟΗΕ
Το νέο ντοκιμαντέρ του Άρη Χατζηστεφάνου για τη Βενεζουέλα με τίτλο Make the economy scream κέρδισε το Βραβείο Νεότητας Φοιτητών Πανεπιστημίων Θεσσαλονίκης (Βραβείο Καλύτερης Ταινίας).
Το ντοκιμαντέρ καταγράφει μια προσωπική περιπλάνηση, από την Ελλάδα στις παραγκουπόλεις του Καράκας και από τα σύνορα της Κολομβίας πίσω στην Ευρώπη. Συνομιλώντας με γνωστούς οικονομολόγους, δημοσιογράφους και αξιωματούχους διεθνών οργανισμών ο Αρης Χατζηστεφάνου επιχειρεί να εξηγήσει ορισμένες από τις πιο «σουρεαλιστικές» εμπειρίες που βιώνει στο Καράκας. Γιατί η Βενεζουέλα είναι η καλύτερη χώρα στον κόσμο για την παραγωγή κρυπτονομισμάτων όπως το Bitcoin; Πώς γίνεται η ισοτιμία στη μαύρη αγορά του εθνικού νομίσματος με το δολάριο να καθορίζεται από έναν λογαριασμό στο Instagram;
Τελικά φταίει ο σοσιαλισμός ή μήπως ο καπιταλισμός για την οικονομική κατάρρευση της χώρας με τα μεγαλύτερα αποδεδειγμένα αποθέματα πετρελαίου στον πλανήτη;
Το ντοκιμαντέρ έχει ως αφετηρία τη φράση “Make the economy scream”, με την οποία ο Ρίτσαρντ Νίξον έδωσε εντολή στη CIA να διαλύσει την οικονομία της Χιλής πριν από το πραξικόπημα του Πινοσέτ, και φτάνει μέχρι την προσπάθεια του Χουάν Γκουαϊδό και των ΗΠΑ να ανατρέψουν την κυβέρνηση της Βενεζουέλας.
Όπως και όλα τα προηγούμενα ντοκιμαντέρ (Debtocracy, Catastroika, Fascism Inc, και This is not a coup), το Make the economy scream χρηματοδοτείται αποκλειστικά από τους θεατές του, συνεχίζοντας ένα από τα μεγαλύτερα εγχειρήματα ανεξάρτητης δημοσιογραφίας στην Ελλάδα και την Ευρώπη.
Το σενάριο και τη σκηνοθεσία υπογράφει ο Άρης Χατζηστεφάνου και το μοντάζ
ο Άρης Τριανταφύλλου. Το Post Production έκανε ο Θάνος Τσάντας, ενώ μουσική για το ντοκιμαντέρ έγραψε ο Ερμής Γεωργιάδης.
Απόλυτα συνεπής στις δημοσιογραφικές, ιδεολογικές και δημιουργικές αρχές που ακολουθεί εδώ και σχεδόν μία οκταετία στο χώρο του ντοκιμαντέρ, ο Άρης Χατζηστεφάνου («Debtocracy», «Catastroika», «This is not a Coup») παρουσιάζει ένα φιλμ που χρηματοδοτήθηκε αποκλειστικά από το κοινό. Ο δραστήριος δημοσιογράφος/ντοκιμαντερίστας απομακρύνεται αυτήν τη φορά από την Ευρώπη για να αναλύσει το πολυσυζητημένο φαινόμενο «Βενεζουέλα», επισκεπτόμενος την αμφιλεγόμενη χώρα της Λατινικής Αμερικής. Παίρνοντας αποστάσεις από το καθεστώς Μαδούρο (και ακόμη μεγαλύτερες από τους δεξιούς πολιτικούς του αντιπάλους), μιλά με οικονομολόγους, δημοσιογράφους και αξιωματούχους διεθνών οργανισμών που σπανίως βλέπουμε. Σίγουρα όμως τα πλέον ενδιαφέροντα στοιχεία του ντοκιμαντέρ, εκτός από την εναλλακτική ερευνητική οπτική του (αλήθεια, πόσοι γνωρίζουν την «ολλανδική ασθένεια»;), είναι η ποιότητα παραγωγής που προσφέρει σε σχέση με τον no budget προϋπολογισμό του, ο γρήγορος ρυθμός με τον οποίο ξεπερνά τον αφηγηματικό σκόπελο του voice over και μερικά εξαιρετικά πανοραμικά πλάνα που μιλούν από μόνα τους· όπως αυτό των δύο κόσμων του Καράκας.
Γιάγκος Αντίοχος – Αθηνοραμα 2019
Μαζί με τα χιλιάδες χιλιόμετρα που διανύει ανά τον κόσμο –από την Αθήνα στο Καράκας και από το Λος Άντζελες στη Βαρκελώνη και τις Βρυξέλλες και ξανά πίσω-, το ντοκιμαντέρ του έμπειρου δημοσιογράφου Αρη Χατζηστεφάνου («Φασισμός Α.Ε.», «This Is Not a Coup») ταξιδεύει και πολλές δεκαετίες πίσω σε μια απόπειρα να μελετήσει και να συνοψίσει τούτη την απαράλλαχτη πολιτική του Στέιτ Ντιπάρτμεντ. Αφορμή, οι πρόσφατες εξελίξεις στη Βενεζουέλα, μετά την προσπάθεια του αυτοανακηρυγμένου προέδρου Χουάν Γκουαϊδό να ανατρέψει, με τις ευλογίες των ΗΠΑ, την κυβέρνηση Μαδούρο. Είναι τα πράγματα όντως έτσι όπως τα παρουσιάζουν εδώ και μήνες τα διεθνή μέσα; Μια μεταναστευτική κρίση ανάλογη εκείνη των Ροχίνγκια στη Μιανμάρ; Ή μήπως αποκύημα της φαντασίας των προπαγανδιστών εκείνων που νιώθουν το οικονομικό τους μοντέλο, μαζί φυσικά με τον έλεγχο και τα συμφέροντά τους, να απειλούνται από κάποιο εναλλακτικό;
Ο Μαδούρο λέει πως για τη σημερινή κατάσταση της χώρας του φταίει ο αμερικανικός αποκλεισμός. Ο Τραμπ ρίχνει όλη την ευθύνη στον σοσιαλισμό. Και ο Άρης Χατζηστεφάνου, μέσα από συνεντεύξεις γνωστών πολιτικών αναλυτών, ακαδημαϊκών και δημοσιογράφων που συνδράμουν τόσο την ιστορική αναδρομή όσο και τις εικόνες του σημερινού Καράκας, τεκμηριώνει την έρευνά του αντιπαραβάλλοντας ρυθμικά και καίρια τις δυο πλευρές, με μια κατάδηλα εννοείται απομυθοποιητική διάθεση προς τη δεύτερη, ώστε να υπογραμμίζεται μόνιμα το γνωστό γνωμικό «τα φαινόμενα απατούν» προκειμένου για όσα μας σερβίρουν τα διεθνή μέσα, κάτι που συνιστά τελικά και το εντελώς κεντρικό θέμα του ντοκιμαντέρ του.
Ρόμπυ Εκσιέλ – Flix 2019
Το χαρτί υγείας μιας χώρας, η οποία απέχει 9.415 χιλιόμετρα, προκαλεί θυελλώδεις αντιδράσεις στο ελληνικό κοινοβούλιο. Η Ουάσινγκτον θεωρεί ότι ένα κράτος στα πρόθυρα της οικονομικής κατάρρευσης αποτελεί μέγιστη απειλή για την εθνική της ασφάλεια. Διεθνή ειδησεογραφικά πρακτορεία ψεύδονται συγκρίνοντας τη μεταναστευτική κρίση στη Βενεζουέλα με αυτή των Ροχίνγκια στη Μιανμάρ.
Ένα ντοκιμαντέρ για τη Βενεζουέλα δεν αφορά μόνο τη Βενεζουέλα. Ένα ντοκιμαντέρ για τη Βενεζουέλα αποτελεί μια μελέτη στις σύγχρονες (και λιγότερο σύγχρονες) μορφές προπαγάνδας και ανατροπής καθεστώτων, από τη Λατινική Αμερική μέχρι την καρδιά της Ευρώπης. Είναι όμως και ένα ψυχογράφημα όσων τρέμουν κάθε οικονομικό μοντέλο που αμφισβητεί την οικονομική ορθοδοξία τους.
Είναι μια αφορμή για να μετρήσεις τη δημοκρατία στην Καταλονία των πολιτικών κρατουμένων και στη Γαλλία της διαρκούς κατάστασης έκτακτης ανάγκης. Είναι μια ευκαιρία να σκεφτείς γιατί δεν υπάρχουν αρκετά φάρμακα στο Καράκας, αλλά και γιατί κάποιοι έχουν σάπια δόντια στο Λος Άντζελες.
Κάθε βήμα αυτού του ταξιδιού αποτελεί και μία αυτοτελή δημοσιογραφική αποστολή.
Και όπως πάντα ένα τέτοιο ντοκιμαντέρ, που ασκεί κριτική στην κυρίαρχη αφήγηση, διατηρεί την ανεξαρτησία του στηριζόμενο οικονομικά μόνο από τους θεατές του.
Άρης Χατζηστεφάνου
Ο Άρης Χατζηστεφάνου γεννήθηκε στην Αθήνα το 1977 και είναι απόφοιτος του Τμήματος Πολιτικών Επιστημών και Δημόσιας Διοίκησης του Πανεπιστημίου Αθηνών. Εργάστηκε ως ραδιοφωνικός παραγωγός της Ελληνικής Υπηρεσίας του BBC στο Λονδίνο και ως ανταποκριτής στην Κωνσταντινούπολη. Στην Ελλάδα έχει συνεργαστεί με εφημερίδες όπως η Ημερησία και Η Καθημερινή, καθώς και με αρκετά περιοδικά και ραδιοφωνικούς σταθμούς. Ως φωτογράφος και δημοσιογράφος έχει πραγματοποιήσει αποστολές στη Λατινική Αμερική και στις περισσότερες χώρες της Μέσης Ανατολής και της Ευρώπης. Φωτογραφίες του έχουν δημοσιευτεί σε αρκετά ελληνικά περιοδικά και σε έντυπα του εξωτερικού.
Ώρες προβολών
Ώρες προβολών
MAKE THE ECONOMY SCREAM του ΑΡΗ ΧΑΤΖΗΣΤΕΦΑΝΟΥ
***
COCALERO
Επίσημη συμμετοχή
ΦΕΣΤΙΒΑΛ SUNDANCE 2007
ΦΕΣΤΙΒΑΛ HUMAN RIGHTS WATCH
– ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ 2007
Σιμόν Μπολίβαρ, Φιδέλ Κάστρο, Ούγο Τσάβες… Έβο Μοράλες
«Εξαιρετικό!» Stephen Holden, NEW YORK TIMES
«Ένα διαφωτιστικό πορτρέτο.» Prairie Miller, WBAI Radio
«Ουσιώδες… Ένα έξοχο ντεμπούτο!» Robert Koehler, VARIETY
«Γυρισμένο με ζωντάνια και άνεση. Εικόνες υψηλής ποιότητας μεταφέρουν την ενέργεια και την αισιοδοξία του κινήματος, ακριβώς στην κρίσιμη καμπή, κατά την οποία ο Έβο εναγκαλίζεται τον Φιδέλ και τον ιδιαίτερα ενθουσιώδη Τσάβες»
Ένας Ινδιάνος Αϊμάρα, καλλιεργητής φύλλων κόκας (κοκαλέρο) με το όνομα Έβο Μοράλες διασχίζει τον Αμαζόνιο και τις Άνδεις με τζιν και αθλητικά, ηγέτης μιας ιστορικής προσπάθειας να γίνει ο πρώτος αυτόχθονας πρόεδρος της Βολιβίας.
Οι δημιουργοί της ταινίας, με ιδιαίτερα κοντινή πρόσβαση στον Έβο, συλλαμβάνουν τις προσωπικές στιγμές αυτής της αμφιλεγόμενης προσωπικότητας και της θριαμβευτικής ανόδου της στην εξουσία. Μια ιστορία για την γεωπολιτική, τα κινήματα, την κουλτούρα των ιθαγενών, και την εντυπωσιακή αποφασιστικότητα ενός ανθρώπου, το Cocalero είναι ένα διαυγές πορτραίτο της εργατικής τάξης σε ένα σπάνιο θρίαμβο ενάντια στον ιμπεριαλισμό των Η.Π.Α.
Πρόσφατα, οι ΗΠΑ κατηύθυναν τον πόλεμό τους κατά των ναρκωτικών, εναντίον των Βολιβιανών περιφερειών που καλλιεργούν κόκα κι απ’ την πλευρά της η Βολιβιανή κυβέρνηση επιχείρησε να απαγορεύσει τις καλλιέργειες, στερώντας από τους ιθαγενείς τα βιοποριστικά τους μέσα. Ως αντίδραση, οι αγρότες σχημάτισαν μια ισχυρή ένωση. Ηγέτης τους ο ιθαγενής της φυλής Aymara, Έβο Μοράλες, ο ακλόνητος και ανεπιτήδευτος σοσιαλιστής, που το 2005 έκανε την ιστορική απόπειρα να κατακτήσει την προεδρία.
Το Cocalero είναι μια εντυπωσιακή ιστορία για τη γεωπολιτική, τις κινητοποιήσεις του λαού, τον πολιτισμό των ιθαγενών και την αποφασιστικότητα ενός ανθρώπου. Ο σκηνοθέτης ακολουθεί από κοντά την προεκλογική εκστρατεία του Μοράλες, προσεγγίζοντας σε προσωπικό επίπεδο τον υποψήφιο και την Ενωτική Οργάνωση που τον στηρίζει, ενώ παρουσιάζει καίριες απόψεις και των δύο.
Αυτό που κάνει τον Μοράλες τόσο συναρπαστικό είναι το πόσο ασυνήθιστος υποψήφιος είναι. Ένας χαλαρός 40άρης εργένης, που φορά τζιν και αθλητικά παπούτσια, μένει σε σπίτι με ένα μόνο δωμάτιο, πίνει μπίρα με τους κολλητούς του και κολυμπά με το εσώρουχό του. Κινείται χωρίς να καταβάλλει ιδιαίτερη προσπάθεια ανάμεσα σε επίσημες εκδηλώσεις για τη χρηματοδότηση της εκστρατείας του και σε μαζικές συγκεντρώσεις, όπου προτείνει με χαρισματικό τρόπο την ανακατανομή του πλούτου, την επανεθνικοποίηση των βιομηχανιών και τη νομιμοποίηση των προϊόντων της κόκας.
Δεν είναι καθόλου παράξενο που οι προεκλογικές διακηρύξεις του Μοράλες εγείρουν έντονες αντιδράσεις. Όταν απευθύνει χαιρετισμό στον Ούγκο Τσάβες και τον αποκαλεί Commandante, η Βολιβιανή τηλεόραση θέτει το ερώτημα αν ο υποψήφιος χρηματοδοτείται και η εμφάνισή του σε ένα αεροδρόμιο προκαλεί ρατσιστικούς χαρακτηρισμούς.
Αλλά ο Μοράλες, υπερασπιστής των Βολιβιανών ιθαγενών, κερδίζει τις εκλογές με πρωτοφανή πλειοψηφία. Το Cocalero παρουσιάζει αυτά ακριβώς τα γεγονότα με ζωντανό τρόπο, καθώς και τις μεγάλες αλλαγές που συμβαίνουν στη Λατινική Αμερική.
Σκηνοθέτης: Alejandro Landes,
Σενάριο: Alejandro Landes,
Φωτογραφία: Jorge Manrique Behrens,
Μοντάζ: Lorenzo Bombicci, Jorge Manrique Behrens, Kate Taverna,
Μουσική: Leo Heiblum, Jacobo Lieberman,
Παραγωγός: Ellyn Daniels, Julia Solomonoff, Alejandro Landes,
Έτος: 2006,
Είδος: Ντοκιμαντέρ, Χώρα: Αργεντινή, Βολιβία, Διάρκεια: 94’
ΑΛΕΧΑΝΤΡΟ ΛΑΝΤΕΣ (σκηνοθέτης)
Γεννήθηκε στη Βραζιλία και μεγάλωσε στο Εκουαδόρ. Αποφοίτησε από το Πανεπιστήμιο Brown το 2003 με πτυχίο στην Πολιτική Οικονομία. Ξεκίνησε την καριέρα του ως δημοσιογράφος στην εφημερίδα Miami Herald και την ενημερωτική τηλεοπτική εκπομπή Oppenheimer Presenta. Το 2006 πήγε στη Βολιβία, όπου γύρισε το «Cocalero», την πρώτη του ταινία. Σήμερα ζει στην Αργεντινή, στο Μπουένος Άιρες.
FERNANDO JAVIER VALDIVIA ANTISOLIS (δημοσιογράφος)
Διευθυντής του Ιδρύματος Τσε Γκεβάρα της Βολιβίας, που διοργάνωσε τη Δεύτερη Διεθνή Συνάντηση Τσε Γκεβάρα 2007 και την Πρώτη Διεθνή Συνάντηση 1997. Διευθυντής Σύνταξης της Εθνικής Εβδομαδιαίας Έκδοσης Plumazo (2006 ως σήμερα). Σύμβουλος Τύπου για το Γραφείο της Πρεσβείας της Βολιβαριανής Δημοκρατίας της Βενεζουέλας στη Σάντα Κρουζ.
Στέλεχος του Ejército de Liberación Nacional [Στρατός Εθνικής Απελευθέρωσης] και σήμερα του Movimiento al Socialismo [Κινήματος για τον Σοσιαλισμό].
***
ΧΑΪΝΟΦΣΚΙ - ΣΟΪΜΑΝ
«Ο Χαϊνόφσκι μαζί με τον Σόιμαν, δημιούργησαν ένα ξεχωριστό ντοκιμαντέρ»
«Δυναμικό όσο και τα γεγονότα που δείχνει»
«Ένα πολιτικό ντοκιμαντέρ αλλά και βαθύτατα κοινωνικό»
«Αναπάντεχα έντονο»
«Απλό. Αληθινό. Δυναμικό.»
«ΛΕΥΚΟ ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑ»
«ElGolpeblanco - DerweißePutsch»
Ντοκιμαντέρ, Λαοκρατική Δημοκρατία της Γερμανίας, 1975, 70’
Σκηνοθεσία: Γουόλτερ Χαϊνόφσκι – ΤζέραρντΣόιμαν
Σενάριο: Γουόλτερ Χαϊνόφσκι – ΤζέραρντΣόιμαν
Μουσική:Βισνέφσκι, Ράντκε
Αφήγηση:ΤζέραρντΣόιμαν
ιεύθυνση Παραγωγής:ΜατίαςΡέμερτ
Παραγωγή: Γουόλτερ Χαϊνόφσκι – ΤζέραρντΣόιμαν
Χώρα:Λαοκρατική Δημοκρατία της Γερμανίας
Σκηνοθεσία: Γουόλτερ Χαϊνόφσκι – ΤζέραρντΣόιμαν
Σενάριο: Γουόλτερ Χαϊνόφσκι – ΤζέραρντΣόιμαν
Μουσική:Βισνέφσκι, Ράντκε
Αφήγηση:ΤζέραρντΣόιμαν
ιεύθυνση Παραγωγής:ΜατίαςΡέμερτ
Παραγωγή: Γουόλτερ Χαϊνόφσκι – ΤζέραρντΣόιμαν
Χώρα:Λαοκρατική Δημοκρατία της Γερμανίας
Λίγα λόγια για την ταινία
«Στην αρχή του 1973, λέει ο Χαϊνόφσκι σε μια συνέντευξή του, αποφασίσαμε να επεξεργασθούμε αυτό που συνέβαινε στη Χιλή στον τρίτο χρόνο της κυβέρνησης Αλιέντε. Προσπαθούμε πάντα να πλησιάσουμε τα μεγάλα θέματα της εποχής μας σαν κομουνιστές κινηματογραφιστές. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να πλησιάσουμε τηνπραγματικότητα μέσα σε όλη της την περιπλοκότητα, ότι δεν πρέπει να ασχολούμαστε μόνο με τον φίλο, αλλά και με τον εχθρό, τον ταξικό εχθρό. Και γιατί λοιπόν η Χιλή; Γιατί εκείνο τον καιρό υπήρχε διαδεδομένη μια απατηλή εικόνα για τη χώρα, που δεν έδειχνε τις αντίθετες δυνάμεις που δούλευαν για την ανατροπή της δημοκρατίας. Ακολουθώντας τη δίκιά μας γραμμή, θελήσαμε να βάλουμε μπροστά στα μάτια των συντρόφων μας αυτές τις δυνάμεις που έμελλαν στις 11 Σεπτέμβρη ν’ αναποδογυρίσουν το ποτήρι με το γάλα.
Έτσι γεννήθηκε το ερώτημα: πώς να τις δείξουμε; Πώς να φτάσουμε πλάι στους ανθρώπους αυτούς που αντιπροσωπεύουν τις δυνάμεις της αντίδρασης; Το σημαντικό σ’ αυτή τη περίπτωση πιστεύουμε ότι είναι να εκμεταλλευτεί κανείς μια ιστορική κατάσταση όπου αυτά τα πρόσωπα είναι έτοιμα να εκφραστούν, να αυτοπαρουσιαστούν. Αυτή η ευκαιρία παρουσιάστηκε στη Χιλή το Μάρτη του 1973 κι εμείς πήγαμε εκεί. Στις 4 Μαρτίου έγιναν οι τελευταίες εκλογές. Οι περισσότεροι δημοσιογράφοι ενδιαφέρονταν για τον Αλιέντε, έτσι οι αντιπρόσωποι των αντιδραστικών κομμάτων, οι μούμιες, ήταν αληθινά κατευχαριστημένοι που έπεσαν πάνω σ’ ευρωπαίους που έδειχναν κάποιο ενδιαφέρον για ό,τι έλεγαν. Δεν χρειαζόταν καν να τους πείσουμε να τα ξεράσουν όλα, μιλούσαν καμιά φορά πιο πολύ ακόμη κι απ’ όσο θέλαμε».
Και πραγματικά οι άνθρωποι αυτοί είναι κάτι παραπάνω από γλαφυροί στην ανάλυση των μεθόδων που θ’ ακολουθήσουν για να σαμποτάρουν την πορεία της κυβέρνησης Αλιέντε. Το λευκό πραξικόπημα ερευνά ακριβώς αυτό το θέμα: τις ενορχηστρωμένες μεθόδους της ΣΙΑ και της ντόπιας αντίδρασης για να επιτευχθεί ένα «λευκό πραξικόπημα» με την κινητοποίηση τυχόν δυσαρεστημένων μερίδων του λαού.
Ο Βασίλης Ραφαηλίδης για την ταινία
Αν «Η Χιλή» μετά το πραξικόπημα είναι ένας άθλος, τόσο όσον αφορά τη λήψη και το μοντάζ όσο και τη δόμηση του κινηματογραφημένου υλικού, «Το Λευκό Πραξικόπημα» είναι ένα φιλμ-μοντέλο που δείχνει έναν τρόπο με τον οποίο μπορεί να φτιάξει κάποιος ταινίες ολοκάθαρα μπρεχτικές χρησιμοποιώντας ως δομικό υλικό του «μύθου» τα ντοκουμέντα.
Πράγματι, δύσκολα θα μπορούσε να κοιτάξει κανείς αυτή την εκπληκτική ταινία στο είδος «μοντάζ επικαίρων» κι ακόμη πιο δύσκολα θα μπορούσε να τη χαρακτηρίσει «ντοκιμαντέρ» ή «σινεμά-βεριτέ». Είναι και τα τρία και επιπλέον είναι ένας στοχασμός καρτεσιανής διαύγειας πάνω στο θέμα «βιασμός της Ιστορίας με τη μέθοδο της μη-βίας».
Το πρόβλημα που έχουν να λύσουν και οι δύο δαιμόνιοι (και πάντα αχώριστοι) Ανατολικογερμανοί κινηματογραφιστές, μοιάζει με μαθηματικό θεώρημα: παίρνοντας υπ’όψιν το συσχετισμό των πολιτικών δυνάμεων στη Χιλή του Αλιέντε και την αναμφισβήτητη υπεροχή του συνασπισμού της Λαϊκής Ενότητας, ποιες δυνάμεις πρέπει να κινητοποιήσει ο Κόλμπι και CIA ώστε να επιτευχθεί μια κοινοβουλευτικά άψογη αντιστροφή του συσχετισμού με μέσα απολύτως νομότυπα; Η προσφυγή και «ριζική λύση» ένοπλου πραξικοπήματος θα φυλαχτεί ως έσχατη μεθοδολογική εφεδρεία, ενώ η «μέση λύση» της βίας και της νοθείας δεν θα μπορούσε να εφαρμοστεί, αφού τις εκλογές του ’73 θα τις διεξήγαγε η κυβέρνηση Αλιέντε.
Τίθεται, λοιπόν, σε εφαρμογή από τη CIA ένα εξαιρετικά πολυδάπανο σατανικό πρόγραμμα για να επιτευχθεί το λευκό (ειρηνικό) πραξικόπημα από τον ίδιο το λαό, δια της ψήφου: πρέπει να δημιουργηθούν με τεχνητό τρόπο ουρές, κυρίως στα καταστήματα τροφίμων. Οι εγκέφαλοι του ψυχολογικού πολέμου αποφάνθηκαν πως η ουρά είναι αυτό ακριβώς που χρειάζεται για τη δημιουργία ενός κλίματος αβεβαιότητας στους αμφιρέποντες μικροαστούς.
Το σχέδιο φαίνεται να πετυχαίνει, οι «διαδηλώσεις της κατσαρόλας» πολλαπλασιάζονται (ευπρεπείς αστές διασκεδάζουν πολύ σείοντας και βροντώντας τα κουζινικά τους σκεύη σε καρναβαλιστικές παρελάσεις-διαδηλώσεις) και η πετυχημένη απεργία των ιδιοκτητών φορτηγών αυτοκινήτων, μοιάζει σαν καπάκι που μπαίνει πάνω στο τεχνητά δημιουργημένο κοχλάζον χάος.
Εντούτοις, το λευκό πραξικόπημα όχι μόνο δεν πετυχαίνει τελικά, αλλά ο Αλιέντε βγαίνει ενισχυμένος από τις εκλογές. Τι συνέβη; Ό,τι περίπου και στο Βιετνάμ: η CIA εμπιστεύτηκε υπέρ το δέον τους ηλεκτρονικούς υπολογιστές της και παραγνώρισε τον αστάθμητο παράγοντα «ζωντανός άνθρωπος». Ύστερα από το φιάσκο δεν έμενε παρά η έσχατη λύση: η ωμή βία με εφαρμοστή της τον Πινοσέτ. Η επιτυχία της ταινίας έγκειται στο γεγονός ότι ερευνά ένα πρόβλημα που δεν αφορά μόνο τη Χιλή και που θα μπορούσε να επανεμφανίζεται περιοδικά όπου υπάρχουν και δρουν είτε αμιγώς αμερικανικές είτε πολυεθνικές εταιρείες. Διότι το «Λευκό πραξικόπημα», σε αντίθεση με το ένοπλο, δε στηρίζεται στους πράκτορες αλλά στα ανώτερα διοικητικά στελέχη των εταιρειών.
Λίγα λόγια για το θέμα του ντοκιμαντέρ:
Τον Σεπτέμβριο του 1973, ενώ ο πληθωρισμός ήταν πλέον ανεξέλεγκτος και η οικονομία επιβαρύνονταν με απεργίες διαρκείας η Χιλή συγκλονίστηκε από το αιματηρό πραξικόπημα του στρατηγού ΑουγούστοΠινοσέτ που κατέληξε στη δολοφονία του Αλιέντε, την ανατροπή του σοσιαλιστικού καθεστώτος και την επιβολή δικτατορίας.
Το νέο καθεστώς κατέστειλε με ωμή βία κάθε αντίσταση και είναι ανεξακρίβωτος ο αριθμός των θυμάτων κατά την πρώτη περίοδο της επιβολής του όχι μόνο γιατί αντιστάθηκαν αλλά και γιατί απλά υπήρξαν οπαδοί της Λαϊκής Ένωσης του Αλιέντε. Τον Οκτώβριο του 1973, τουλάχιστον 72 άνθρωποι δολοφονήθηκαν από το λεγόμενο Καραβάνι του Θανάτου.
Τους πρώτους έξι μήνες της κυβέρνησης Πινοσέτ, εκτελέστηκαν τουλάχιστον χίλια άτομα, και ακόμα τουλάχιστον δύο χιλιάδες τα επόμενα δεκαέξι χρόνια, σύμφωνα με την έκθεση Ρέτιγκ. Περίπου 30.000 υποχρεώθηκαν να φύγουν από τη χώρα, ενώ δεκάδες χιλιάδες συνελήφθησαν και βασανίστηκαν, σύμφωνα με τις έρευνες τις επιτροπής Βάλεχ το 2004.
Ένα νέο σύνταγμα εγκρίθηκε στις 11 Σεπτεμβρίου του 1980 από μία αντικανονική και μη δημοκρατική διαδικασία, που χαρακτηρίστηκε από απουσία εκλογικών καταλόγων, και ο στρατηγός Πινοσέτ έγινε πρόεδρος του κράτους για μία οκταετή θητεία. Στα τέλη της δεκαετίας του 1980, η κυβέρνηση Πινοσέτ σταδιακά επέτρεψε μεγαλύτερες ελευθερίες συγκεντρώσεων, λόγου, συνεργασιών, περιλαμβάνοντας την ίδρυση εργατικών συνδικάτων και περιορισμένων πολιτικών δράσεων.
Η δεξιά στρατιωτική κυβέρνηση εφάρμοσε πολιτικές της οικονομίας της ελεύθερης αγοράς. Στα περίπου 17 χρόνια της εξουσίας του Πινοσέτ, η Χιλή απομακρύνθηκε από τον κρατικό παρεμβατισμό προς μία οικονομία ελεύθερης αγοράς, με αποτέλεσμα την αύξηση των τοπικών και ξένωνιδιωτικών επενδύσεων, αν και η βιομηχανία του χαλκού και άλλες σημαντικές μεταλλοβιομηχανίες και εξορυκτικές δραστηριότητες δεν επέστρεψαν σε ξένη ιδιοκτησία.
ΧΑΪΝΟΦΣΚΙ και ΣΟΪΜΑΝ
Ο Γουόλτερ Χαϊνόφσκι(1927-) και ο Τζέραρντ Σόιμαν(1930-1989), είναι οι πιο αναγνωρισμένοι και δημιουργικοί κινηματογραφιστές της πρώην Λαοκρατικής Δημοκρατίας της Γερμανίας(Λ.Δ.Γ). Δούλευαν πάντα μαζί δημιουργώντας έναν θρύλο γύρω από τον τρόπο δουλειάς τους: ήταν κινηματογραφιστές-αντάρτες-ντετέκτιβς-δημοσιογράφοι-ερευνητές. Το 1969 δημιούργησαν το Heynowski&Scheumann Στούντιο ( H&S). Στο αποκορύφωμα του ψυχρού πολέμου, ξεχώριζαν για την κριτική τους ματιά απέναντι στον Δυτικό ιμπεριαλισμό και τη γενική επιρροή του καπιταλιστικού συστήματος. Μεγάλη επιρροή στο έργο τους άσκησαν οι πρώτες θεωρίες του ΤζίγκαΒερτώφ για το πειραματικό σινεμά και το νέο μέσο ενημέρωσης, την τηλεόραση.
Από τη συνεργασία τους προέκυψαν πάνω από 70 ντοκιμαντέρ αποσπώντας αμέτρητα βραβεία.
Από την πληθώρα των ταινιών τους αναφέρουμε τις: Ο πόλεμος με τις μούμιες, Η Χιλή μετά το πραξικόπημα, Το λευκό πραξικόπημα, Ενός λεπτού σκοτάδι δε μας τυφλώνει, ΜπάυΜπάυΧουήλα, Πιλότοι με πυτζάμα, Ομολογίες ενός δολοφόνου, Το πρώτο ρύζι, Το νησί του διαβόλου, Κομάντο 52 κ.α.
Ο ιστορικός κινηματογράφος τέχνης της Αθήνας που δεν ξεχνά
STUDIO new star art cinema
Ο ιστορικός κινηματογράφος τέχνης της Αθήνας που δεν ξεχνά
ΣΠΑΡΤΗΣ ΚΑΙ ΣΤΑΥΡΟΠΟΥΛΟΥ 33 ΠΛΑΤΕΙΑ ΑΜΕΡΙΚΗΣ
Τηλ 210-8640054 --2108220008
Εισιτήριο 5 ευρώ η ταινία - ημερήσιο 10 ευρώ
*
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.