Συρία 2011-2919: Η Αραβική Ανοιξη του ιμπεριαλισμού

Εννιά χρόνια μετά

Εννιά χρόνια συμπληρώνονται από την έναρξη του πολέμου στη Συρία, που έχει προκαλέσει χιλιάδες νεκρούς, ακόμα περισσότερους σακατεμένους, ανεκτίμητες καταστροφές και το μεγαλύτερο προσφυγικό κύμα μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο.

Στον καταιγισμό των σημερινών εξελίξεων και των ανταγωνισμών για την «επόμενη μέρα», κανείς δεν πρέπει να ξεχνάει ότι το φιτίλι του πολέμου στη Συρία άναψε το 2011 με τη λεγόμενη «Αραβική Ανοιξη», που υποδαύλισαν ΗΠΑ και ΕΕ σε χώρες της Βόρειας Αφρικής και της Μέσης Ανατολής, προωθώντας ένα συνολικότερο σχέδιο υπονόμευσης κυβερνήσεων και καθεστώτων της περιοχής για να διασφαλίσουν τα δικά τους συμφέροντα και να περιορίσουν την επιρροή των ανταγωνιστών τους, κυρίως της Ρωσίας και της Κίνας.

Μέσα σε λίγους μήνες από την έναρξη των αντικυβερνητικών διαδηλώσεων στη Συρία, που προβάλλονταν ως «αγώνας για τη δημοκρατία και την ελευθερία», όπως προηγουμένως στην Αίγυπτο, στη Λιβύη, στην Τυνησία και αλλού, η αντιπαράθεση με την κυβέρνηση Ασαντ πήρε ένοπλη μορφή, από τμήματα της αντιπολίτευσης που χρηματοδότησαν και στήριξαν οι ΗΠΑ, πετρελαιομοναρχίες του Κόλπου και κράτη της ΕΕ.

Πολιτική έκφραση αυτής της κίνησης για την ανατροπή της κυβέρνησης Ασαντ ήταν το «Συριακό Εθνικό Συμβούλιο», που ιδρύθηκε στην Κωνσταντινούπολη τον Οκτώβρη του 2011 και μέσα σε λίγο διάστημα αναγνωρίστηκε από τις ΗΠΑ, την Τουρκία, τη Βρετανία, τη Γαλλία, τη Σαουδική Αραβία και άλλα κράτη ως νόμιμος εκπρόσωπος της Συρίας.

Την ίδια περίοδο, η Σαουδική Αραβία και οι χώρες του Κόλπου ανακοίνωσαν τη στήριξη και την οικονομική ενίσχυση του «Ελεύθερου Συριακού Στρατού», που μαζί με άλλες στρατιωτικές και παραστρατιωτικές ομάδες αποτέλεσε την «αιχμή του δόρατος» στη λεγόμενη «συριακή επανάσταση», όπως ονομάστηκε η ανοιχτή ιμπεριαλιστική επέμβαση, με πρωτεργάτη τις ΗΠΑ, στη Συρία.

Τα ανταγωνιστικά συμφέροντα στο μέτωπο της αντιπολίτευσης και η προσωρινή στρατιωτική επικράτηση της κυβέρνησης Άσαντ έφεραν στο προσκήνιο το «Ισλαμικό Κράτος».

Οι στενές σχέσεις των ΗΠΑ αλλά και της Τουρκίας με τη δολοφονική αυτή μηχανή, που έδρασε σε Ιράκ και Συρία, είναι καταγεγραμμένες και αδιαμφισβήτητες.

Η ενεργότερη εμπλοκή της Ρωσίας, με πρόσκληση του Ασαντ, στις στρατιωτικές επιχειρήσεις και η αναβάθμιση των Κούρδων της Βόρειας Συρίας στο σχεδιασμό των ΗΠΑ τάραξαν τις ισορροπίες και προκάλεσαν αναδιατάξεις στα ιμπεριαλιστικά στρατόπεδα, με κυριότερη τη συνεργασία της Τουρκίας με τη Ρωσία και το Ιράν.

Η εξέλιξη αυτή προκάλεσε την ενεργότερη εμπλοκή του ΝΑΤΟ στον πόλεμο της Συρίας, χωρίς να έχουν όλα τα μέλη του την ίδια στάση απέναντι στη Ρωσία ή τα συμφέροντά τους να ταυτίζονται απόλυτα με αυτά των ΗΠΑ.

Τελικά, η στρατιωτική ήττα του «Ισλαμικού Κράτους» έθεσε στο τραπέζι το ζήτημα της «επόμενης μέρας» και όξυνε παραπέρα τους ανταγωνισμούς, καθώς η Ρωσία ισχυροποίησε το ρόλο της στην περιοχή και ταυτόχρονα μπήκε «σφήνα» στις σχέσεις της Τουρκίας με ΗΠΑ - ΝΑΤΟ.

Είναι επομένως φανερό ότι το πραγματικό υπόβαθρο του πολέμου στη Συρία ήταν και παραμένει η προσπάθεια των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ να ανακόψουν την αυξανόμενη επιρροή της Ρωσίας και της Κίνας στην περιοχή, στο πλαίσιο του ιμπεριαλιστικού ανταγωνισμού για τον διαμοιρασμό σφαιρών επιρροής, πηγών και δρόμων Ενέργειας.

Γι' αυτό σχεδίασαν και οργάνωσαν την ανοιχτή επέμβαση,

με το μανδύα του «εκδημοκρατισμού» και

με ερείσματα σε αστικές δυνάμεις της Συρίας που είχαν συμφέρον από μια τέτοια εξέλιξη.

Σε αυτόν τον βρώμικο σχεδιασμό, που στρέφεται ενάντια στο δικαίωμα κάθε λαού να επιλέγει ο ίδιος την κυβέρνηση και το καθεστώς της χώρας του, να ορίζει ο ίδιος το μέλλον του, συνέδραμαν όλες οι ελληνικές αστικές πολιτικές δυνάμεις, ανάμεσά τους και ο ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος εκθείαζε την «αραβική άνοιξη» και μιλούσε για «επανάσταση», θολώνοντας τη «μεγάλη εικόνα» των ιμπεριαλιστικών σχεδίων και ανταγωνισμών.

Κι όχι μόνο αυτό, αλλά ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ από κυβερνητικές θέσεις διέθεσαν στο ΝΑΤΟ υποδομές στη χώρα μας για στρατιωτικές επιχειρήσεις σε βάρος του συριακού λαού.

Σήμερα, εννιά χρόνια μετά, η εικόνα αυτή προβάλλει πιο καθαρά και επιβάλλει

• να δυναμώσει η πάλη του λαού ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο,
• για την απεμπλοκή της χώρας από τους αμερικανοΝΑΤΟικούς σχεδιασμούς, που βάζουν μπουρλότο στη γειτονιά μας και καθιστούν το λαό μαγνήτη κινδύνων.

Ριζοσπάστης - Η Άποψή μας, 22/10/2019