ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΣΤΗΝ ΠΛΑΤΕΙΑ TRUBNAYA
ΤΟ ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑ ΤΟΥ
ΜΠΟΡΙΣ ΜΠΑΡΝΕΤ
Από 8/8/2019 σε επανέκδοση
Διανομή New Star
Σκηνοθεσία: Boris Barnet, Σενάριο: Nikolay Erdman, Anatoli Marienhof, Vadim Shershenevich, Viktor Shklovskiy, Bella Zorich,
Φωτογραφία: Yevgeni Alekseyev, Παραγωγή: Ρωσία 1928, Γλώσσα: Βωβό με αγγλικούς υπότιτλους, Διάρκεια: 64’
ΕΙΝΑΙ ΥΣΤΕΡΙΚΑ ΑΣΤΕΙΟ!
«Ο Μπόρις Μπάρνετ, ένας από τους σπάνιους Ρώσους κωμικογράφους της χρυσής εποχής του σοβιετικού σινεμά, έδωσε ένα εξίσου σημαντικό έργο με τον Πουντόβκιν ή τον Ντοβζένκο και πρέπει επιτέλους το όνομά του να πάρει τη θέση που του ταιριάζει». ΑΘΗΝΟΡΑΜΑ
*
6 ταινίες που δεν πρέπει να χάσετε
Ώρες προβολών του STUDIO new star art
ΣΠΑΡΤΗΣ ΚΑΙ ΣΤΑΥΡΟΠΟΥΛΟΥ 33 ΠΛΑΤΕΙΑ ΑΜΕΡΙΚΗΣ
Τηλ 210-8640054 - 2108220008
ΣΠΑΡΤΗΣ ΚΑΙ ΣΤΑΥΡΟΠΟΥΛΟΥ 33 ΠΛΑΤΕΙΑ ΑΜΕΡΙΚΗΣ
Τηλ 210-8640054 - 2108220008
από 8/8/19 εως 14/ 8/19
STUDIO new star art
ΣΠΑΡΤΗΣ ΚΑΙ ΣΤΑΥΡΟΠΟΥΛΟΥ 33 ΠΛΑΤΕΙΑ ΑΜΕΡΙΚΗΣ
Τηλ 210-8640054 --2108220008
*
1) ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΣΤΗΝ ΠΛΑΤΕΙΑ TRUBNAYA (1928) Το ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑ του ΜΠΟΡΙΣ ΜΠΑΡΝΕΤ
Μια απροσδόκητη εμπειρία από τη Ρωσία - μια κωμωδία για τους κατοίκους ενός διαμερίσματος που περιλαμβάνει από τις πιο αστείες καταστάσεις στην ιστορία του κινηματογράφου.
(Βλέπε πιο κάτω)
ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ 21.00
2) ΤΟ ΘΑΥΜΑ ΤΟΥ ΜΑΡΣΕΛΙΝΟ (1955) του LADISLAO VAJDA
(Βλέπε στο τέλος)
Ένας μεταπολεμικός ύμνος στην παιδική αθωότητα που έγραψε ιστορία λόγω της υποβλητικής του κινηματογράφησης αλλά και του εξαιρετικού σάουντρακ που υπέγραψε ο Βάσκος κορυφαίος μουσικός Πάμπλο Σοροθάμπαλ.
(Βλέπε στο τέλος)
ΠΕΜΠΤΗ εως ΚΥΡΙΑΚΗ 18.30
*
3) Βερολίνο, η Συμφωνία μιας Μεγαλούπολης (1927) του Βάλτερ Ρούτμαν
Πρωτοποριακό ντοκιμαντέρ με αφηγηματική διάθεση, το οποίο αποτυπώνει με πρωτοποριακό και απόλυτα κινηματογραφικό τρόπο την αστική πραγματικότητα που θα εδραιωθεί στη ροή του 20ού αιώνα.
(Βλέπε στο τέλος)
ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ 20.00
*
4) Η ΠΕΝΘΙΜΗ ΠΑΡΕΛΑΣΗ ΤΩΝ ΡΟΔΩΝ (1969) του Τόσιο Ματσουμότο
Αβανγκάρντ μεταφορά του «Οιδίποδα» και μια νεωτεριστική, επηρεασμένη από τη νουβέλ βαγκ και το σινεμά βεριτέ προσπάθεια καταγραφής μιας Ιαπωνίας απέναντι σε κατακλυσμιαίες κοινωνικές αλλαγές.
(Βλέπε στο τέλος)
ΠΕΜΠΤΗ εως ΚΥΡΙΑΚΗ 22.15
*
5) Cuba libre του Jorge Luis Sánchez (2015) A' ΠΡΟΒΟΛΗ
Η αυγή του αμερικανικού ιμπεριαλισμού, κατά τον Λένιν, με την «καταστροφή του θωρηκτού πλοίου USS Maine, στο λιμάνι της Αβάνας, στις 15 Φεβρουαρίου 1868.
(Βλέπε στο τέλος)
ΔΕΥΤΕΡΑ εως ΤΕΤΑΡΤΗ 18.00
*
6) ΟΙ ΔΕΚΑΤΡΕΙΣ (1937) του ΜΙΧΑΗΛ ΡΟΜ
Υποδειγματική πολεμική περιπέτεια με αφηγηματική οικονομία, έντονη αγωνία και στιβαρή μελέτη χαρακτήρων, η «Χαμένη Περίπολος» (1934) αποτελεί την πρώτη μεγάλη καλλιτεχνική επιτυχία του Τζον Φορντ και μια ταινία που έχει αντιγραφεί πάμπολλες φορές έκτοτε.
(Βλέπε στο τέλος)
Υποδειγματική πολεμική περιπέτεια με αφηγηματική οικονομία, έντονη αγωνία και στιβαρή μελέτη χαρακτήρων, η «Χαμένη Περίπολος» (1934) αποτελεί την πρώτη μεγάλη καλλιτεχνική επιτυχία του Τζον Φορντ και μια ταινία που έχει αντιγραφεί πάμπολλες φορές έκτοτε.
(Βλέπε στο τέλος)
ΔΕΥΤΕΡΑ εως ΤΕΤΑΡΤΗ 22.15
*
ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΣΤΗΝ ΠΛΑΤΕΙΑ TRUBNAYA
Σύνοψη
Σύνοψη
Ένα κορίτσι από τη βαθιά επαρχία, καταφτάνει στη Μόσχα.
Βρίσκει δουλειά σαν καμαριέρα σε ένα σπίτι της οδού Trubnaya και πέφτει θύμα εκμετάλλευσης από τον ιδιοκτήτη-κομμωτή και τη σύζυγό του. Η ιστορία ξεφεύγει από τα συνηθισμένα όταν στο σπίτι εμφανίζεται ένας νεαρός συνδικαλιστής, ο οποίος κάνει εγγραφές νέων μελών. Είναι ο δρόμος διαφυγής της νεαρής Parasha, από την καθημερινή κακομεταχείριση. Και είναι και ο τρόπος για να γνωρίσει νέους και ενθουσιώδεις ανθρώπους.
Υπόθεση
Η ταινία τοποθετείται στη Μόσχα. Το σπίτι στην οδό Trubnaya ζει την καλοκαιρινή της περίοδο γεμάτη φασαρία, κουτσομπολιά και μικροαστισμό. Ένας από τους μισθωτές, ιδιοκτήτης κομμωτηρίου, ψάχνει μια οικονόμο που να είναι μέτρια, σκληρή και όχι συνδικαλίστρια. Κατάλληλη υποψήφια φαίνεται να είναι ένα κορίτσι με το όνομα Praskovya Pitunova και με ψευδώνυμο Parasha, ένα κορίτσι βαθιά μέσα από την επαρχία. Σύντομα, όμως, τα νέα θα είναι συγκλονιστικά. Η Parasha εκλέγεται από την συνδικαλιστική ένωση οικιακών βοηθών!
 |
| Βέρα Μαρέτσκαγια και Μπόρις Μπάρνετ |
Οι σοβιετικές κωμωδίες ίσως δεν είναι πραγματικά αστείες. Μπορεί να είναι διασκεδαστικές ή ευχάριστες, αλλά ποτέ πραγματικά αστείες. Αυτό δεν συμβαίνει με αυτή τη κωμωδία που λαμβάνει χώρα στη Μόσχα. Είναι υστερικά αστεία.
Το σενάριο "Parasha" που έγραψε ο Bella Zorich ήταν στο στούντιο Mezhrabpom-Rus για μεγάλο χρονικό διάστημα χωρίς να γίνει ταινία. Το σενάριο γράφτηκε για τον Σεργκέι Κομάροφ, αλλά μετά από συζήτηση αποφασίστηκε ότι ο Μπόρις Μπάρντ θα προσαρμόσει την ταινία. Ο Ζόριτς δήλωσε ότι η ιστορία της νέας Σταχτοπούτας - Παρατάνα Πιτούνοβα, έπρεπε να δείξει πώς το λενινιστικό σύνθημα «Κάθε μάγειρας πρέπει να μάθει να κυβερνά το κράτος» ερμηνεύεται με διαστρεβλωμένο τρόπο από τους φιλιστές λαϊκούς. Ωστόσο, ο Μπόρις Μπάρνετ, όταν άρχισε να εργάζεται για την ταινία, ξεκίνησε αμέσως την τροποποίηση του σεναρίου. Το σκηνικό αντιμετώπισε πολυάριθμες επανεγγράψεις από ένα πλήθος συγγραφέων όπως ο Βίκτορ Σκλόφσκι, ο Νικολάι Ερντμαν, ο Αντάλι Μάριενχοφ, ο Βαντίμ Σσερσενέβιτς.
ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΗ ΡΕΑΛΙΣΤΙΚΗ ΣΑΤΙΡΑ
 |
| Βλαντιμίρ Μπατάλοβ |
Η ταινία αποτελείται από επί μέρους κωμικές ιστορίες στηριγμένες, κατά βάση, σε καθημερινές καταστάσεις με ψήγματα πικρίας. Λόγω αυτών των χαρακτηριστικών των ταινιών του , μπορούμε να χαρακτηρίσουμε τον Μπόρις Μπάρνετ σαν ένα «rara avis» (σπάνιο πτηνό) του Ρώσικου βωβού κινηματογράφου. Αυτές οι κωμικές ταινίες είναι μία έκπληξη για τους λάτρεις του βωβού σινεμά, κομμουνιστές και μη.
Ο ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟΣ ΔΡΟΜΟΣ ΤΟΥ ΜΠΟΡΙΣ ΜΠΑΡΝΕΤ
Το Σπίτι στην οδό Trubnaya είναι ένα έργο τέχνης. Έτσι αυτό είναι το πρώτο του προσόν: μία ταινία παραδομένη στην ευχαρίστηση και την εφευρετικότητα των δημιουργών της.
Αυτή η εφευρετικότητα, κατά πρώτο λόγο, είναι δομική: η ταινία αρχίζει με μια τολμηρή αντιστροφή. Ανοίγει με πολύτιμες σκηνές της ιστορικής Μόσχας: νυχτερινή ώρα αρχικά και στη συνέχεια αυγή - οι καταπληκτικοί καλοκαιρινοί δρόμοι, που φιλοξενούν φορτηγά με νερό. Στην οθόνη μας προχωράει ένα υγιές, δυνατό κορίτσι από την επαρχία, με μια παχιά λευκή πάπια κάτω από το χέρι της, προφανώς αναζητώντας τη διεύθυνση που είναι γραμμένη σε ένα χαρτί που κρατάει. Οι περαστικοί φαίνονται χρήσιμοι ή λιγότερο χρήσιμοι, στέλνοντάς το σε κάθε κατεύθυνση (εκτός, δυστυχώς, από τη σωστή). Ενώ η ιδιοκτήτρια της πάπιας απογοητεύεται όλο και περισσότερο , η ίδια η πάπια ξεφεύγει από το καλάθι της και ξεκινά τη δική της διαδρομή. Η Μόσχα είναι ένας λαβύρινθος γραμμών.
Ξαφνικά η καταστροφή επέρχεται: υπάρχει το πουλί στη μέση του δρόμου κι ένα τραμ να πηγαίνει κατά πάνω του.
 |
| Πιοτρ Μπαξεγιεβ |
Ο κορμός της ταινίας επικεντρώνεται στο κομμωτήριο. Ο δημοφιλής ηθοποιό Vladimir Fogel (γνωστός σε κάποιους από το Pudovkin's Chess Fever του 1925), δίνει την ερμηνεία της ζωής του και μεταμορφώνεται σε ένα αυτάρεσκο, υπεροπτικό τέρας. Αυτό κάνει την ταινία ευχάριστη. Θα ήταν λίγο παράλογο να ισχυριστούμε ότι αγαπάμε έναν τέτοιο χαρακτήρα. όμως, με έναν περίεργο τρόπο, είναι αδύνατο να μην τον θαυμάσουμε - τόσο ξεκάθαρα συνεπαίρνει τον κόσμο με την ερμηνεία του.
Το Σπίτι στην οδό Trubnaya είναι μια εξαιρετική κωμωδία, αλλά δεν είναι συναισθηματική. Πράγματι είναι μέρος της γενικής ιδέας, του ότι ο κακοποιός θα πρέπει να παραμείνει αμετανόητος. Είτε μας αρέσει είτε όχι -και μας αρέσει- η ασυδοσία του έχει ένα είδος ακεραιότητας.
Μπορίς Μπάρνετ
 |
| Μπόρις Μπάρνετ |
Μετά από την πρώιμη δουλειά του, ο Μπάρνετ βρίσκεται να είναι στη δεκαετία του 1930 ένας από τους κορυφαίους κινηματογραφιστές της χώρας, δουλεύοντας με τους Σεράφιμα Μπέρμαν και Νικολάι Ερντμάν.
Μεταξύ των αριστουργημάτων του Μπάρνετ, βρίσκουμε τους «Πατριώτες» (1933), μια ταινία αναγνωρισμένη στο 1ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας. Το μεταπολεμικό έργο του Μπάρνετ, παρουσιάζεται με το «Secret Agent» τη πρώτη σοβιετική κατασκοπική ταινία, Η ταινία κέρδισε το βραβείο Στάλιν και ήταν αρκετά χρόνια μπροστά από την εποχή της, παρουσιάζοντας Χιτσκοκικές τεχνικές που βοήθησαν τον Μπάρνετ να εδραιωθεί και στο εξωτερικό.
Ήταν η καλλιτεχνική φύση του, που τον έκανε να ξεχωρίζει από του λοιπούς Σοβιετικούς κινηματογραφιστές. Σε μια ταινία του Μπάρνετ, μια φωτογραφία σε μια εφημερίδα θα ζωντάνευε απροσδόκητα και μια μικρή λεπτομέρεια στο τέλος μιας σκηνής θα μας εισήγαγε στην επόμενη. Θα ξεκινούσε μια σκηνή με ένα κοντινό πλάνο, έτσι ώστε «ο χώρος να ανακαλύπτεται σταδιακά με την μετακίνηση του άξονα ή την προοδευτική κίνηση της κάμερας.»
Μεταξύ των Ρώσων κινηματογραφιστών που μιλούσαν με θαυμασμό για τον Μπόρις Μπάρνετ ήταν και ο Αντρέι Ταρκόφκυ.
Το 1965 και μετά από αρκετό καιρό καλλιτεχνικής σιωπής, αυτοκτονεί δια απαγχονισμού σε ένα δωμάτιο ξενοδοχείου στην Ρίγα της Λετονίας.
Φιλμογραφία
Miss Mend (Мисс Менд) (1926)
The Girl with a Hatbox (Девушка с коробкой)(1927)
Moscow in October (Москва в Октябре) (1927)
The House on Trubnaya (Дом на Трубной) (1928)
The Living Corpse (1929)
Living Things (Живые дела) (1930)
The Ghost (Привидения) (1931)
The Thaw (Ледолом) (1931)
Outskirts (Окраина) (1933)
By the Bluest of Seas (У самого синего моря) (1936)
A Night in September (Ночь в сентябре) (1939)
The Old Horseman (Старый наездник) (1940) output to the screen in 1959
A Good Lad (Славный малый) (1942)
Dark Is the Night (Однажды ночью) (1945)
Secret Agent (Подвиг разведчика) (1947
Pages of Life (Страницы жизни) (1948)
Bountiful Summer (Щедрое лето) (1950)
Lyana (Ляна) (1955)
The Poet (Поэт) (1956)
The Wrestler and the Clown (Борец и клоун) (1957)
Annushka (Аннушка) (1959)
Alyonka (Алёнка) (1961)
Whistle Stop (Полустанок) (1963)
IMDB
LINK POSTER PHOTO
https://www.flickr.com/photos/155666086@N07/albums/72157709903406611
*
Το θαύμα του Μαρσελίνο
(1955)
του LADISLAO VAJDA
Marcelino Pan y Vino
3 / 5
Σινεφίλ 1955 | Έγχρ. | Διάρκεια: 90'
ΣΕΝΑΡΙΟ: Χοσέ Μαρία Σάντσεζ Σίλβα & Λαντισλάο Βάιντα
Η New Star παρουσιάζει στους κινηματογράφους το αριστούργημα του Λαντισλάο Βάιντα, ΤΟ ΘΑΥΜΑ ΤΟΥ ΜΑΡΣΕΛΙΝΟ (MARCELINO PAN Y VINO).
ΥΠΟΘΕΣΗ
Σε μια επαρχιακή πόλη της Ισπανίας, λίγο μετά την εκδίωξη των Γάλλων κατακτητών, ένα σχεδόν κατεστραμμένο κάστρο του Μεσαίωνα παραχωρείται από τον Δήμαρχο της περιοχής σε τρεις μοναχούς. Με τη βοήθεια των πιστών το κάστρο ανοικοδομείται με μια μορφή που θυμίζει τις δόξες του και έρχονται ακόμα εννέα μοναχοί.
*
Βερολίνο, η Συμφωνία Μιας Μεγαλούπολης
*
Το θαύμα του Μαρσελίνο
(1955)
Marcelino Pan y Vino
3 / 5
Σινεφίλ 1955 | Έγχρ. | Διάρκεια: 90'
Ισπανική ταινία, σκηνοθεσία Λαντισλάο Βάιντα με τους: Ραφαέλ Ριβέγιες, Παμπλίτο Κάλβο, Αντόνιο Βίκο
Λίγο μετά την αποχώρηση των Γάλλων κατακτητών βρίσκεται εγκαταλελειμμένο ένα βρέφος έξω από την πόρτα του μοναστηριού μιας επαρχιακής πόλης της Ισπανίας. Οι προσπάθειες των μοναχών να βρουν μια θετή οικογένεια αποδεικνύονται άκαρπες, οπότε το παιδί μεγαλώνει με δώδεκα πατεράδες...
Ένας μεταπολεμικός ύμνος στην παιδική αθωότητα που έγραψε ιστορία λόγω της υποβλητικής του κινηματογράφησης αλλά και του εξαιρετικού σάουντρακ που υπέγραψε ο Βάσκος κορυφαίος μουσικός Πάμπλο Σοροθάμπαλ.
Από τον Γιάγκο Αντίοχο
Ένας μεταπολεμικός ύμνος στην παιδική αθωότητα που έγραψε ιστορία λόγω της υποβλητικής του κινηματογράφησης αλλά και του εξαιρετικού σάουντρακ που υπέγραψε ο Βάσκος κορυφαίος μουσικός Πάμπλο Σοροθάμπαλ.
Από τον Γιάγκο Αντίοχο
Ένας μεταπολεμικός ύμνος στην παιδική αθωότητα που έγραψε ιστορία λόγω της υποβλητικής του κινηματογράφησης αλλά και του εξαιρετικού σάουντρακ που υπέγραψε ο Βάσκος κορυφαίος μουσικός Πάμπλο Σοροθάμπαλ.
Ε νας μεταπολεμικός ύμνος στην παιδική αθωότητα που έγραψε ιστορία λόγω της υποβλητικής του κινηματογράφησης αλλά και του εξαιρετικού σάουντρακ που υπέγραψε ο Βάσκος κορυφαίος μουσικός Πάμπλο Σοροθάμπαλ. Η ιστορία εκτυλίσσεται σε μια επαρχιακή πόλη της Ισπανίας. έξω από την πόρτα του μοναστηριού της περιοχής βρίσκεται εγκαταλελειμμένο ένα βρέφος. Οι προσπάθειες των μοναχών να βρουν μια θετή οικογένεια αποδεικνύονται άκαρπες, οπότε το παιδί μεγαλώνει με δώδεκα πατεράδες...
Ε νας μεταπολεμικός ύμνος στην παιδική αθωότητα που έγραψε ιστορία λόγω της υποβλητικής του κινηματογράφησης αλλά και του εξαιρετικού σάουντρακ που υπέγραψε ο Βάσκος κορυφαίος μουσικός Πάμπλο Σοροθάμπαλ. Η ιστορία εκτυλίσσεται σε μια επαρχιακή πόλη της Ισπανίας. έξω από την πόρτα του μοναστηριού της περιοχής βρίσκεται εγκαταλελειμμένο ένα βρέφος. Οι προσπάθειες των μοναχών να βρουν μια θετή οικογένεια αποδεικνύονται άκαρπες, οπότε το παιδί μεγαλώνει με δώδεκα πατεράδες...
Έχοντας την ανάγκη να επικοινωνήσει με συνομήλικούς του, ο Μαρσελίνο επινοεί έναν φίλο, τον Μανουέλ, ενώ αρχίζει να αναπτύσσει σχέσεις και με τον μυστηριώδη κάτοικο της σοφίτας. Εμφανείς οι εξπρεσιονιστικές επιρροές του φωτογράφου Χάινριχ Γκέρτνερ κι εξαιρετικής ακρίβειας η σκηνοθεσία του Βάιντα, με αποκορύφωμα την εντυπωσιακή σεκάνς του θαύματος.
Marcelino Pan y Vino
Δράμα, Ισπανία, 1955, 90’ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Λαντισλάο Βάιντα
ΣΕΝΑΡΙΟ: Χοσέ Μαρία Σάντσεζ Σίλβα & Λαντισλάο Βάιντα
ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΕΣ: Ραφαέλ Ριβέγιες, Αντόνιο Βίκο, Χουάν Κάλβο, Χοσέ Μάρκο Νταβώ
ΜΟΥΣΙΚΗ ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: Πάμπλο Σοροζάμπαλ
Η New Star παρουσιάζει στους κινηματογράφους το αριστούργημα του Λαντισλάο Βάιντα, ΤΟ ΘΑΥΜΑ ΤΟΥ ΜΑΡΣΕΛΙΝΟ (MARCELINO PAN Y VINO).
ΥΠΟΘΕΣΗ
Σε μια επαρχιακή πόλη της Ισπανίας, λίγο μετά την εκδίωξη των Γάλλων κατακτητών, ένα σχεδόν κατεστραμμένο κάστρο του Μεσαίωνα παραχωρείται από τον Δήμαρχο της περιοχής σε τρεις μοναχούς. Με τη βοήθεια των πιστών το κάστρο ανοικοδομείται με μια μορφή που θυμίζει τις δόξες του και έρχονται ακόμα εννέα μοναχοί.
Μια μέρα ο φύλακας βρίσκει στην πόρτα του Μοναστηριού ένα μωρό. Η παρουσία του γίνεται για τους μοναχούς μια ευχάριστη έκπληξη έτσι το βαφτίζουν Μαρσελίνο –προς τιμήν του Αγίου που γιόρταζε εκείνη τη μέρα. Το παιδί αποσπά το χρόνο τους σε σημείο που πολλές από τις αρμοδιότητές τους μπαίνουν σε δεύτερη μοίρα.
Ψάχνουν για τους γονείς τους ή για μια θετή οικογένεια, μα στο τέλος αναγκάζονται –με κρυφή χαρά- να κρατήσουν το παιδί και να το μεγαλώσουν.
Πέντε χρόνια αργότερα, ο Μαρσελίνο είναι πια ένα γλυκό παιδί μα σκανταλιάρικο που γεμίζει την καθημερινότητα με μπελάδες. Η έλλειψη της μητέρας είναι εμφανής και γίνεται εξίσου και στα μάτια του όταν γνωρίζει τη μητέρα ενός άλλου παιδιού. Ο Μανουέλ, τον οποίον δεν έχει δει ποτέ ο Μαρσελίνο, γίνεται ο φανταστικός φίλος του αγοριού. Ο Μαρσελίνο τον αποκαλεί «αδερφό» του, γιατί έτσι αυτόματα αποκτά κι αυτός το δικαίωμα να έχει μητέρα.
Του μιλάει, του εμπιστεύεται τα μυστικά του και τον έχει αχώριστο σύντροφο στις σκανδαλιές του.
Οι μοναχοί προβληματίζονται και προσπαθούν με βαριά καρδιά να βάλουν όρια. Αποφασίζουν να του επιβάλλουν μια απαγόρευση, αφού ως τότε του επέτρεπαν να κάνει τα πάντα, και ίσως να τον κακόμαθαν με την αγάπη τους. Η απαγόρευση φαντάζει εντελώς αθώα: υπάρχει αυτή η παλιά σοφίτα, στην οποία οδηγεί μια παλιά σκάλα με σκαλιά που τρίζουν, και την οποία ο Μαρσελίνο απαγορεύεται να πλησιάσει.
Για να αποτρέψουν το παιδί να παραβιάσει την απαγόρευση, σκαρφίζονται την ιστορία ενός «μπαμπούλα», που ζει στη σοφίτα και δεν συμπαθεί ιδιαίτερα τα μικρά, περίεργα αγόρια. Όμως τίποτα δε μπορεί να σταματήσει ένα παιδί. Η περιέργεια κυριεύει τον Μαρσελίνο, πόσο μάλλον όταν υπάρχει κι αυτός ο μυστηριώδης «μπαμπούλας» στη μέση, και το αγόρι εισβάλλει στη σοφίτα.
Οι μοναχοί αφού αντιλαμβάνονται τι συμβαίνει, παρακολουθούν το παιδί κι από εκεί και πέρα, μπροστά στα έκπληκτα μάτια τους, ξετυλίγεται το «θαύμα του Μαρσελίνο».
ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΑΙΝΙΑ
Πρόκειται για την κινηματογραφική μεταφορά της νουβέλας «Μαρσελίνο» του συγγραφέα Χοσέ Μαρία Σάντσεζ Σίλβα, που γράφτηκε το 1952 και χάρισε παγκόσμια φήμη στον παιδικό συγγραφέα. Ο ίδιος ο συγγραφέας προσάρμοσε το βιβλίο του στο σενάριο της ταινίας. Η ταινία αφηγείται την ιστορία του ορφανού Μαρσελίνο.
Η ταινία αποτελεί το ορόσημο στην βιομηχανία του μελοδραματικού κινηματογράφου της Ευρώπης. Βασισμένο σε έναν μεσαιωνικό θρύλο, η ισπανική ταινία του 1955 “Marcelino, Pan y Vino” είναι μια γλυκιά ταινία, που υπήρξε πολύ δημοφιλής την δεκαετία του ’50.
Εστιάζει περισσότερο στην παιδική αθωότητα και στην απλότητά του μπροστά –ακόμα και- στον Θεό. Τέτοιες οπτικές είναι πάντα ευπρόσδεκτες από τον κόσμο.
Αυτή ακριβώς η άποψη, καθιστά το αριστούργημα του Ladislao Vajda ως το απόλυτο παραμύθι για μικρούς και μεγάλους. Φυσικά η ερμηνεία του 6χρονου Pablito Calvo είναι ακόμα κάτι που κερδίζει στην ταινία. Είναι δύσκολο να μην γοητευτεί κανείς από το υποκριτικό ταλέντο του Pablito, ο οποίος έγινε παγκοσμίως γνωστός χάρη στον ρόλο του Μαρσελίνο.
ΑΝΑΛΥΣΗ ΤΑΙΝΙΑΣ
Η σκηνοθεσία του Vajda χαρακτηρίζεται για την απλότητά της, και βοηθιέται αφάνταστα από την απίστευτα υποβλητική ασπρόμαυρη κινηματογράφηση του Heinrich Gartner. Οι αντιθέσεις είναι έντονες, με πλούσιο μαύρο και ελκυστικές αποχρώσεις του γκρι. Στα κοντινά πλάνα διαγράφονται ευχάριστα οι λεπτομέρειες, και γενικά η εικόνα είναι έντονη με όμορφο τρόπο και ισορροπημένη.
Η έναρξη του φιλμ δείχνει το πλήθος και κατευθύνεται προς τη μικρή γραφική πόλη. Τόσο μεγάλος ο κόσμος, τόσο χαώδης αλλά και χαμένος. Τόσο που μετά την ταινία αρχίζεις να πιστεύεις πως μπορεί ο ένας άνθρωπος, η μια ύπαρξη ανάμεσα στις τόσες, να κάνει τη διαφορά. Να είναι ο ένας που ίσως δε θα ζήσει το θαύμα, μα θα το προκαλέσει στον εαυτό του.
Ο σκηνοθέτης είναι ιδιαίτερα διακριτικός και προσεχτικός στην παρουσίαση του «θαύματος». Χειρίζεται το θέμα με ιδιαίτερη ευλάβεια. Οι σκηνές είναι εσωτερικές και οι λεπτομέρειες είναι έξοχες. Ο ζωντανός Χριστός υπονοείται μόνο με πλάνα των χεριών Του, την κατευναστική Του φωνή και το Φως Του, στο οποίο λούζεται ο Μαρσελίνο.
Θα μπορούσε εύκολα να διακρίνει κανείς το αρχέτυπο του Εκλεκτού Παιδιού στη μορφή του μικρού Μαρσελίνο. Το μοτίβο του παιδιού, που προέρχεται από αγνώστους γονείς, μεγαλώνει σε ένα ιερό περιβάλλον και με την απλότητά του έχει την τιμή να γίνει μάρτυρας ενός θαύματος, το συναντάμε άλλωστε και στον θρύλο των Ιπποτών της Στρογγυλής Τραπέζης, αλλά και στο έργο του Wagner, που επίσης κατέφυγε σε αυτήν την θεματολογία.
Η αθωότητα, η παιδική αφέλεια και η πίστη σε πράγματα που είναι πέρα από την εμβέλεια των αισθητηρίων οργάνων μας, είναι έννοιες που απουσιάζουν από την σύγχρονη κοινωνία. Η ιδέα του παιδιού που έχει την πνευματική δύναμη να αλλάζει τους ανθρώπους γύρω του, είναι κάτι που η ταινία διαχειρίζεται υπέροχα. Αυτή ακριβώς η κοινωνία είναι που χρειάζεται το περισσότερο σπρώξιμο, την μεγαλύτερη ελπίδα.
Ο κόσμος σήμερα ζητά ακόμα και υποσυνείδητα, κάτι να πιστέψει, να τον κάνει να ελπίσει. Από την άποψη αυτή είναι ζηλευτή η αθωότητα του παιδιού, το γεγονός πως είναι τόσο ευκολόπιστο στα αρνητικά αλλά και στα θετικά.
Η αλήθεια είναι πως ένα παιδί ζητά. Κάθε τι άγνωστο, θέλει να μάθει τι είναι.
Κάθε τα γοητευτικό θα το θελήσει. Ο Μαρσελίνο θέλησε να μάθει το άγνωστο στη σοφίτα. Θέλησε να μάθει την άγνωστη –γι αυτό- μητέρα. Λίγος ο φόβος μπροστά στην ολοκλήρωση του ονείρου του. Πόσο ελπιδοφόρο ακούγεται αυτό στις ημέρες που ζούμε…
Στη σύγχρονη εποχή του κυνισμού και του άκρατου υλισμού, της επιφανειακής γνώσης και της έλλειψης επικοινωνίας, σπανίζουν δυστυχώς οι ταινίες, που μιλάνε κατευθείαν στην καρδιά του θεατή.
Μέσα στην ασπρόμαυρη τέχνη που έχει δημιουργήσει ο Vajda έρχεται η Λύτρωση, μέσα από την εκπλήρωση μιας επιθυμίας που έγινε αφορμή για ένα σπουδαίο θαύμα. Μέσα από τα μάτια ενός παιδιού όλα γίνονται πιο ρεαλιστικά, πιο δυνατά, πιο χειροπιαστά.
Η ΜΟΥΣΙΚΗ ΤΗΣ ΤΑΙΝΙΑΣ
«Το Τραγούδι του Μαρσελίνο» (“La Cancion Marcelino”) σίγουρα θα το θυμούνται, όσοι είχαν την τύχη να δουν την ταινία. Σε πολλές λατινόφωνες χώρες, τραγουδήθηκε από γενιά ολόκληρη αγοριών και κοριτσιών. Ο άνθρωπος, στον οποίον χρωστάμε τη μουσική επένδυση της ταινίας, είναι ο γνωστός Βάσκος συνθέτης Pablo Sorozabal (1897-1988). Το soundtrack γνώρισε τεράστια επιτυχία και μεταφράστηκε σε πολλές γλώσσες του κόσμου, μεταξύ των οποίων και στα κινέζικα.
O Pablo Sorozabal γεννήθηκε στο San Sebastian, σε οικογένεια της εργατικής τάξης. Σπούδασε στο San Sebastian, στη Μαδρίτη και στη Λειψία, για να καταλήξει τελικά στο Βερολίνο. Μαθήτευσε κοντά στον Friedrich Koch, και έκανε το συνθετικό ντεμπούτο του στη Γερμανία. Το «Κονσέρτο της Λειψίας» περιλάμβανε κομμάτια, όπως το χορωδιακό “Suite vasca”, το “Dos apuntes Vascos”, “Variations on a Basque Theme”. Κορυφαίο αριστούργημα του συνθέτη θεωρείται το πένθιμο εμβατήριο “Gernika” (1966) για χορωδία και ορχήστρα, ενώ δυο σύντομες μεν, δυναμικές δε συνθέσεις του, το “Maite”και το “Ay, tierra Vasca!” έχουν επιβιώσει στις καρδιές των Βάσκων συμπατριωτών του ως τις μέρες μας.
TRIVIA
-Η ταινία έγινε η αφορμή για μια πολύ δημοφιλή τηλεοπτική σειρά στις Φιλιππίνες, το May Bukas Pa.
-Διασκευές του έργου έχουν γίνει στις Φιλιππίνες το 1979, στην Ιταλία το 1991 χωρίς την επιτυχία του αρχικού και το 2010 έγινε μια Μεξικάνικη παραγωγή βασισμένη στη βασική ιδέα με φόντο τη Μεξικάνικη επανάσταση.
ΒΡΑΒΕΥΣΕΙΣ
Βραβείο στο Φεστιβάλ Καννών, 1955
Ασημένια άρκτος στο 5ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου στο Βερολίνο
Βραβείο σκηνοθεσίας, σεναρίου, καλύτερης ταινίας, δεύτερου ρόλου, ΤΟ 1956, ΑΠΟ ΤΗΝ Ένωση Σεναριογράφων Ισπανίας.
LADISLAO VAJDA
Γεννήθηκε στις 18 Αυγούστου 1906 στη Βουδαπέστη.
Καθώς ο πατέρας του ήταν ηθοποιός και σεναριογράφος, ήρθε από νωρίς σε επαφή με τον κινηματογράφο.
Ξεκίνησε την καριέρα του στον χώρο του σινεμά ως συντάκτης ταινιών, στο πλευρό διαφόρων σκηνοθετών, όπως ο Billy Wilder, o Henry Koster κ.α., ώσπου τελικά, έκανε την πρώτη του απόπειρα ως σκηνοθέτης στην πατρίδα του την Ουγγαρία. Ένα μεγάλο ταλέντο σαν τον Ladislao Vajda δεν μπορούσε όμως να περιοριστεί στα σύνορα της Ουγγαρίας.
Ψάχνουν για τους γονείς τους ή για μια θετή οικογένεια, μα στο τέλος αναγκάζονται –με κρυφή χαρά- να κρατήσουν το παιδί και να το μεγαλώσουν.
Πέντε χρόνια αργότερα, ο Μαρσελίνο είναι πια ένα γλυκό παιδί μα σκανταλιάρικο που γεμίζει την καθημερινότητα με μπελάδες. Η έλλειψη της μητέρας είναι εμφανής και γίνεται εξίσου και στα μάτια του όταν γνωρίζει τη μητέρα ενός άλλου παιδιού. Ο Μανουέλ, τον οποίον δεν έχει δει ποτέ ο Μαρσελίνο, γίνεται ο φανταστικός φίλος του αγοριού. Ο Μαρσελίνο τον αποκαλεί «αδερφό» του, γιατί έτσι αυτόματα αποκτά κι αυτός το δικαίωμα να έχει μητέρα.
Του μιλάει, του εμπιστεύεται τα μυστικά του και τον έχει αχώριστο σύντροφο στις σκανδαλιές του.
Οι μοναχοί προβληματίζονται και προσπαθούν με βαριά καρδιά να βάλουν όρια. Αποφασίζουν να του επιβάλλουν μια απαγόρευση, αφού ως τότε του επέτρεπαν να κάνει τα πάντα, και ίσως να τον κακόμαθαν με την αγάπη τους. Η απαγόρευση φαντάζει εντελώς αθώα: υπάρχει αυτή η παλιά σοφίτα, στην οποία οδηγεί μια παλιά σκάλα με σκαλιά που τρίζουν, και την οποία ο Μαρσελίνο απαγορεύεται να πλησιάσει.
Για να αποτρέψουν το παιδί να παραβιάσει την απαγόρευση, σκαρφίζονται την ιστορία ενός «μπαμπούλα», που ζει στη σοφίτα και δεν συμπαθεί ιδιαίτερα τα μικρά, περίεργα αγόρια. Όμως τίποτα δε μπορεί να σταματήσει ένα παιδί. Η περιέργεια κυριεύει τον Μαρσελίνο, πόσο μάλλον όταν υπάρχει κι αυτός ο μυστηριώδης «μπαμπούλας» στη μέση, και το αγόρι εισβάλλει στη σοφίτα.
Οι μοναχοί αφού αντιλαμβάνονται τι συμβαίνει, παρακολουθούν το παιδί κι από εκεί και πέρα, μπροστά στα έκπληκτα μάτια τους, ξετυλίγεται το «θαύμα του Μαρσελίνο».
ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΑΙΝΙΑ
Πρόκειται για την κινηματογραφική μεταφορά της νουβέλας «Μαρσελίνο» του συγγραφέα Χοσέ Μαρία Σάντσεζ Σίλβα, που γράφτηκε το 1952 και χάρισε παγκόσμια φήμη στον παιδικό συγγραφέα. Ο ίδιος ο συγγραφέας προσάρμοσε το βιβλίο του στο σενάριο της ταινίας. Η ταινία αφηγείται την ιστορία του ορφανού Μαρσελίνο.
Η ταινία αποτελεί το ορόσημο στην βιομηχανία του μελοδραματικού κινηματογράφου της Ευρώπης. Βασισμένο σε έναν μεσαιωνικό θρύλο, η ισπανική ταινία του 1955 “Marcelino, Pan y Vino” είναι μια γλυκιά ταινία, που υπήρξε πολύ δημοφιλής την δεκαετία του ’50.
Εστιάζει περισσότερο στην παιδική αθωότητα και στην απλότητά του μπροστά –ακόμα και- στον Θεό. Τέτοιες οπτικές είναι πάντα ευπρόσδεκτες από τον κόσμο.
Αυτή ακριβώς η άποψη, καθιστά το αριστούργημα του Ladislao Vajda ως το απόλυτο παραμύθι για μικρούς και μεγάλους. Φυσικά η ερμηνεία του 6χρονου Pablito Calvo είναι ακόμα κάτι που κερδίζει στην ταινία. Είναι δύσκολο να μην γοητευτεί κανείς από το υποκριτικό ταλέντο του Pablito, ο οποίος έγινε παγκοσμίως γνωστός χάρη στον ρόλο του Μαρσελίνο.
ΑΝΑΛΥΣΗ ΤΑΙΝΙΑΣ
Η σκηνοθεσία του Vajda χαρακτηρίζεται για την απλότητά της, και βοηθιέται αφάνταστα από την απίστευτα υποβλητική ασπρόμαυρη κινηματογράφηση του Heinrich Gartner. Οι αντιθέσεις είναι έντονες, με πλούσιο μαύρο και ελκυστικές αποχρώσεις του γκρι. Στα κοντινά πλάνα διαγράφονται ευχάριστα οι λεπτομέρειες, και γενικά η εικόνα είναι έντονη με όμορφο τρόπο και ισορροπημένη.
Η έναρξη του φιλμ δείχνει το πλήθος και κατευθύνεται προς τη μικρή γραφική πόλη. Τόσο μεγάλος ο κόσμος, τόσο χαώδης αλλά και χαμένος. Τόσο που μετά την ταινία αρχίζεις να πιστεύεις πως μπορεί ο ένας άνθρωπος, η μια ύπαρξη ανάμεσα στις τόσες, να κάνει τη διαφορά. Να είναι ο ένας που ίσως δε θα ζήσει το θαύμα, μα θα το προκαλέσει στον εαυτό του.
Ο σκηνοθέτης είναι ιδιαίτερα διακριτικός και προσεχτικός στην παρουσίαση του «θαύματος». Χειρίζεται το θέμα με ιδιαίτερη ευλάβεια. Οι σκηνές είναι εσωτερικές και οι λεπτομέρειες είναι έξοχες. Ο ζωντανός Χριστός υπονοείται μόνο με πλάνα των χεριών Του, την κατευναστική Του φωνή και το Φως Του, στο οποίο λούζεται ο Μαρσελίνο.
Θα μπορούσε εύκολα να διακρίνει κανείς το αρχέτυπο του Εκλεκτού Παιδιού στη μορφή του μικρού Μαρσελίνο. Το μοτίβο του παιδιού, που προέρχεται από αγνώστους γονείς, μεγαλώνει σε ένα ιερό περιβάλλον και με την απλότητά του έχει την τιμή να γίνει μάρτυρας ενός θαύματος, το συναντάμε άλλωστε και στον θρύλο των Ιπποτών της Στρογγυλής Τραπέζης, αλλά και στο έργο του Wagner, που επίσης κατέφυγε σε αυτήν την θεματολογία.
Η αθωότητα, η παιδική αφέλεια και η πίστη σε πράγματα που είναι πέρα από την εμβέλεια των αισθητηρίων οργάνων μας, είναι έννοιες που απουσιάζουν από την σύγχρονη κοινωνία. Η ιδέα του παιδιού που έχει την πνευματική δύναμη να αλλάζει τους ανθρώπους γύρω του, είναι κάτι που η ταινία διαχειρίζεται υπέροχα. Αυτή ακριβώς η κοινωνία είναι που χρειάζεται το περισσότερο σπρώξιμο, την μεγαλύτερη ελπίδα.
Ο κόσμος σήμερα ζητά ακόμα και υποσυνείδητα, κάτι να πιστέψει, να τον κάνει να ελπίσει. Από την άποψη αυτή είναι ζηλευτή η αθωότητα του παιδιού, το γεγονός πως είναι τόσο ευκολόπιστο στα αρνητικά αλλά και στα θετικά.
Η αλήθεια είναι πως ένα παιδί ζητά. Κάθε τι άγνωστο, θέλει να μάθει τι είναι.
Κάθε τα γοητευτικό θα το θελήσει. Ο Μαρσελίνο θέλησε να μάθει το άγνωστο στη σοφίτα. Θέλησε να μάθει την άγνωστη –γι αυτό- μητέρα. Λίγος ο φόβος μπροστά στην ολοκλήρωση του ονείρου του. Πόσο ελπιδοφόρο ακούγεται αυτό στις ημέρες που ζούμε…
Στη σύγχρονη εποχή του κυνισμού και του άκρατου υλισμού, της επιφανειακής γνώσης και της έλλειψης επικοινωνίας, σπανίζουν δυστυχώς οι ταινίες, που μιλάνε κατευθείαν στην καρδιά του θεατή.
Μέσα στην ασπρόμαυρη τέχνη που έχει δημιουργήσει ο Vajda έρχεται η Λύτρωση, μέσα από την εκπλήρωση μιας επιθυμίας που έγινε αφορμή για ένα σπουδαίο θαύμα. Μέσα από τα μάτια ενός παιδιού όλα γίνονται πιο ρεαλιστικά, πιο δυνατά, πιο χειροπιαστά.
Η ΜΟΥΣΙΚΗ ΤΗΣ ΤΑΙΝΙΑΣ
«Το Τραγούδι του Μαρσελίνο» (“La Cancion Marcelino”) σίγουρα θα το θυμούνται, όσοι είχαν την τύχη να δουν την ταινία. Σε πολλές λατινόφωνες χώρες, τραγουδήθηκε από γενιά ολόκληρη αγοριών και κοριτσιών. Ο άνθρωπος, στον οποίον χρωστάμε τη μουσική επένδυση της ταινίας, είναι ο γνωστός Βάσκος συνθέτης Pablo Sorozabal (1897-1988). Το soundtrack γνώρισε τεράστια επιτυχία και μεταφράστηκε σε πολλές γλώσσες του κόσμου, μεταξύ των οποίων και στα κινέζικα.
O Pablo Sorozabal γεννήθηκε στο San Sebastian, σε οικογένεια της εργατικής τάξης. Σπούδασε στο San Sebastian, στη Μαδρίτη και στη Λειψία, για να καταλήξει τελικά στο Βερολίνο. Μαθήτευσε κοντά στον Friedrich Koch, και έκανε το συνθετικό ντεμπούτο του στη Γερμανία. Το «Κονσέρτο της Λειψίας» περιλάμβανε κομμάτια, όπως το χορωδιακό “Suite vasca”, το “Dos apuntes Vascos”, “Variations on a Basque Theme”. Κορυφαίο αριστούργημα του συνθέτη θεωρείται το πένθιμο εμβατήριο “Gernika” (1966) για χορωδία και ορχήστρα, ενώ δυο σύντομες μεν, δυναμικές δε συνθέσεις του, το “Maite”και το “Ay, tierra Vasca!” έχουν επιβιώσει στις καρδιές των Βάσκων συμπατριωτών του ως τις μέρες μας.
TRIVIA
-Η ταινία έγινε η αφορμή για μια πολύ δημοφιλή τηλεοπτική σειρά στις Φιλιππίνες, το May Bukas Pa.
-Διασκευές του έργου έχουν γίνει στις Φιλιππίνες το 1979, στην Ιταλία το 1991 χωρίς την επιτυχία του αρχικού και το 2010 έγινε μια Μεξικάνικη παραγωγή βασισμένη στη βασική ιδέα με φόντο τη Μεξικάνικη επανάσταση.
ΒΡΑΒΕΥΣΕΙΣ
Βραβείο στο Φεστιβάλ Καννών, 1955
Ασημένια άρκτος στο 5ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου στο Βερολίνο
Βραβείο σκηνοθεσίας, σεναρίου, καλύτερης ταινίας, δεύτερου ρόλου, ΤΟ 1956, ΑΠΟ ΤΗΝ Ένωση Σεναριογράφων Ισπανίας.
LADISLAO VAJDA
Γεννήθηκε στις 18 Αυγούστου 1906 στη Βουδαπέστη.
Καθώς ο πατέρας του ήταν ηθοποιός και σεναριογράφος, ήρθε από νωρίς σε επαφή με τον κινηματογράφο.
Ξεκίνησε την καριέρα του στον χώρο του σινεμά ως συντάκτης ταινιών, στο πλευρό διαφόρων σκηνοθετών, όπως ο Billy Wilder, o Henry Koster κ.α., ώσπου τελικά, έκανε την πρώτη του απόπειρα ως σκηνοθέτης στην πατρίδα του την Ουγγαρία. Ένα μεγάλο ταλέντο σαν τον Ladislao Vajda δεν μπορούσε όμως να περιοριστεί στα σύνορα της Ουγγαρίας.
Έτσι, ο Vajda σκηνοθετεί σε Ιταλία (« La zia smemorata», «Giuliano de’ Medici»), Ισπανία και σε άλλες χώρες. Η πρώτη του ταινία της ισπανικής περιόδου ήταν το «Se vende un palacio» (A Palace for Sale) το 1940.
Στη δεκαετία του ’40 ο Vajda σκηνοθέτησε αρκετές ταινίες στην Πορτογαλία, στο Ηνωμένο Βασίλειο, κυρίως όμως στην Ισπανία. Η μεγάλη επιτυχία τον βρήκε τελικά στη δεκαετία του ’50.
Οι ταινίες του Vajda αυτής της περιόδου είναι καθαρά επηρεασμένες από τον Γερμανό σκηνοθέτη Fritz Lang.
Tα σπουδαιότερα έργα αυτής της περιόδου είναι «Το Θαύμα του Μαρσελίνο», «Ο Θείος Υάκινθος», “The man, who wagged his tail” (σε συνεργασία με τον Peter Ustinov), “It happened by daylight” κ.α. Οι ταινίες έτυχαν θερμής αποδοχής από κοινό και κριτικούς. Πέθανε στη Βαρκελώνη, το 1965.
ΦΙΛΜΟΓΡΑΦΙΑ
Once There Was a Waltz (1932)
ΦΙΛΜΟΓΡΑΦΙΑ
Once There Was a Waltz (1932)
Cafe Moscow ( 1936)
La Zia smemorata (1940)
Giuliano de Medici (1941)
Marcelino pan y vino (1955)
Mi tío Jacinto (1956)
An afternoon with the bulls (1956)
The man who wagged his tail (1957)
Happened In broad daylight (1958)
JOSE MARIA SANCHEZ-SILVA Y GARCIA MORALES
Γεννήθηκε το 1911 στη Μαδρίτη, και υπήρξε ο μοναδικός Ισπανός συγγραφέας, που βραβεύθηκε με το βραβείο Χανς Κρίστιαν Άντερσεν. Ο πατέρας του ήταν δημοσιογράφος, ενώ η μητέρα του – ποιήτρια. Από πού νωρίς, πριν κλείσει τα 10 του, έμεινε ορφανός από μητέρα και πατέρα.
JOSE MARIA SANCHEZ-SILVA Y GARCIA MORALES
Γεννήθηκε το 1911 στη Μαδρίτη, και υπήρξε ο μοναδικός Ισπανός συγγραφέας, που βραβεύθηκε με το βραβείο Χανς Κρίστιαν Άντερσεν. Ο πατέρας του ήταν δημοσιογράφος, ενώ η μητέρα του – ποιήτρια. Από πού νωρίς, πριν κλείσει τα 10 του, έμεινε ορφανός από μητέρα και πατέρα.
Μεγάλωσε σε ορφανοτροφείο, στο Σχολείο Μπράουν της Μαδρίτης, όπου έμαθε γρήγορα γραφομηχανή και στενογραφία. Χάρη στις ικανότητές του έπιασε δουλειά γραμματέα αμέσως μόλις αποφοίτησε από το σχολείο, και το 1934 ο Sanches-Silva εξέδωσε το πρώτο του βιβλίο με τον τίτλο «Ο Άνθρωπος με το Κασκόλ».
Έγινε διάσημος χάρη στο παιδικό βιβλίο του, «Marcelino, Pan y Vino», το οποίο μεταφέρθηκε στη μεγάλη οθόνη το 1955 από τον Ladislao Vajda. Για τον Ισπανό συγγραφέα η μαγεία, που κάνει τη ζωή ενδιαφέρουσα, απρόβλεπτη και γεμάτη χαρά, κρύβεται στην ίδια την πραγματικότητα.
Με ελάχιστες εξαιρέσεις, κύριο θέμα με το οποίο καταπιάνεται ο Sanches-Silva είναι η οικογένεια ( η στέρηση της οικογενειακής θαλπωρής που βίωσε από πολύ μικρός έπαιξε οπωσδήποτε τον ρόλο της), οι σχέσεις μεταξύ τω ανθρώπων, και ο κόσμος των ζώων.
Χρησιμοποιεί τον μαγικό ρεαλισμό, για να αφηγηθεί στους μικρούς αναγνώστες του για τη δουλειά του, την ποίηση, τη χαρά και την αλήθεια. Άλλα έργα του ίδιου: “La Buritta Non”, “Un gran pequeno”, “Segundo verano de Ladis”, “Adios Josefina!”, “El espejo habitado”.
PABLITO CALVO
O Pablo Calvo Hidalgo, όπως είναι το πλήρες όνομά του, γεννήθηκε στις 16 Μαρτίου 1948, στη Μαδρίτη. Ήταν ο πιο γνωστός και αγαπημένος μικρός ηθοποιός σε όλον τον λατινόφωνο κόσμο, ενώ έγινε παγκοσμίως γνωστός χάρη στις ταινίες του Ladislao Vajda, “Marcelino, Pan y Vino”, “Uncle Hyacynth”, “The man, who wagged his tail”. Στην τελευταία, μάλιστα, είχε την ευκαιρία να παίξει δίπλα στον σπουδαίο Peter Ustinov.
PABLITO CALVO
O Pablo Calvo Hidalgo, όπως είναι το πλήρες όνομά του, γεννήθηκε στις 16 Μαρτίου 1948, στη Μαδρίτη. Ήταν ο πιο γνωστός και αγαπημένος μικρός ηθοποιός σε όλον τον λατινόφωνο κόσμο, ενώ έγινε παγκοσμίως γνωστός χάρη στις ταινίες του Ladislao Vajda, “Marcelino, Pan y Vino”, “Uncle Hyacynth”, “The man, who wagged his tail”. Στην τελευταία, μάλιστα, είχε την ευκαιρία να παίξει δίπλα στον σπουδαίο Peter Ustinov.
Μετά την τελευταία του ταινία μεγάλου μήκους δεν μπόρεσε να ξεπεράσει τη στάμπα του «μικρού ηθοποιού», που είχε αποκτήσει στον κόσμο της κινηματογραφικής βιομηχανίας. Έτσι, στα 16 του, εγκατέλειψε την καριέρα του ηθοποιού για να σπουδάσει πολιτικός μηχανικός.
Εργάστηκε στον τουριστικό και στον κατασκευαστικό τομέα στην πόλη Torrevieja, όπου και εγκαταστάθηκε με την σύζυγό του, Juana Olmedo, και τον γυό τους. Έζησε μια ήσυχη οικογενειακή ζωή, και πέθανε στις 1 Φεβρουαρίου 2.000 στην Ισπανία.
FERNANDO REY
O Fernando Casado D’Arambillet γεννήθηκε στις 20 Σεπτεμβρίου 1917, στην πόλη Κορούνια της Ισπανίας. Πατέρας του ήταν ο συνταγματάρχης Casado Veiga, ένας άνθρωπος καλλιεργημένος με ιδιαίτερη έφεση στις επιστήμες. Αρχικά ο νεαρός Fernando ήθελε να γίνει αρχιτέκτονας, ο Ισπανικός Εμφύλιος όμως ανέτρεψε τα σχέδιά του.
FERNANDO REY
O Fernando Casado D’Arambillet γεννήθηκε στις 20 Σεπτεμβρίου 1917, στην πόλη Κορούνια της Ισπανίας. Πατέρας του ήταν ο συνταγματάρχης Casado Veiga, ένας άνθρωπος καλλιεργημένος με ιδιαίτερη έφεση στις επιστήμες. Αρχικά ο νεαρός Fernando ήθελε να γίνει αρχιτέκτονας, ο Ισπανικός Εμφύλιος όμως ανέτρεψε τα σχέδιά του.
Ο πατέρας του παρέμεινε πιστός στην Ισπανική Δημοκρατία, και διοργάνωσε την άμυνα του πυροβολικού στη μάχη της Μαδρίτης. Πήρε μέρος στις περισσότερες στρατιωτικές επιχειρήσεις γύρω από την ισπανική πρωτεύουσα, ώσπου τελικά συνελήφθη μαζί με τον γιό του στη Βαλένθια, μετά την άρνησή του να φύγει στο εξωτερικό. Πατέρας και γυός μεταφέρθηκαν μαζί στο αυτοσχέδιο στρατόπεδο συγκέντρωσης, στο γήπεδο Mestalla.
O Fernando αφέθηκε ελεύθερος μετά από λίγο, ενώ ο πατέρας του καταδικάστηκε σε θανατική ποινή αρχικά, η οποία στη συνέχεια μεταβλήθηκε σε τριακονταετή φυλάκιση. Ο Fernando αναγκάστηκε να γίνει ηθοποιός, για να βγάζει τα προς το ζην. Στην αρχή της καριέρας του λαμβάνει το καλλιτεχνικό όνομα Fernando Rey, και 8 χρόνια μετά το κινηματογραφικό του ντεμπούτο πήρε τον πρώτο του πρωταγωνιστικό ρόλο, αυτόν του Δούκα της Άλβας στην ταινία του Jose Lopez Rubio, “Eugenia de Montijo”.
Ο Fernando Rey έκανε σπουδαία, καριέρα, που περιλάμβανε τον κινηματογράφο, την τηλεόραση, το θέατρο, το ραδιόφωνο κ.α.
Η πλέον καρποφόρα συνεργασία του ήταν με τον λαμπρό σκηνοθέτη Luis Bunuel στις δεκαετίες ’60-’70, χάρη στην οποία αναδείχτηκε στον πρώτο λατινόφωνο διεθνή σταρ.
Έχει παίξει σε ταινίες, όπως «Ο Άνθρωπος από τη Γαλλία» ( ΟΣΚΑΡ καλύτερης ταινίας 1971), «Η Διακριτική Γοητεία της Μπουρζουαζίας» (ΟΣΚΑΡ καλύτερης ξένης ταινίας 1972), «Το Σκοτεινό Αντικείμενο του Πόθου» (υποψήφιο για ΟΣΚΑΡ καλύτερης ξένης ταινίας 1977), ενώ απέσπασε το βραβείο του καλύτερου ηθοποιού στο Κινηματογραφικό φεστιβάλ Καννών το 1977, για την ερμηνεία του στην ταινία του Carlos Saura, “Elisa, My Life”.
Στις δεκαετίες ’80-’90 πήρε πολλές διακρίσεις (San Sebastian, Cannes κ.α.), καθώς και το Χρυσό Μετάλλιο της Ισπανικής Ακαδημίας Τέχνης και Κινηματογράφου. Από το 1992 γίνεται Πρόεδρος της Ακαδημίας, και 2 χρόνια αργότερα, στις 9 Μαρτίου 1994, πέθανε από καρκίνο.
RAFAEL RIVELLESΓεννήθηκε στις 23 Δεκεμβρίου 1898, στη Valencia της
Ισπανίας. Τόσο ο πατέρας του, Juan Rivelles, όσο και η μητέρα του, Amparo Guillen, ήταν ηθοποιοί, κάτι που δεν μπορούσε να μην επηρεάσει και την πορεία του Rafael.
RAFAEL RIVELLESΓεννήθηκε στις 23 Δεκεμβρίου 1898, στη Valencia της
Ισπανίας. Τόσο ο πατέρας του, Juan Rivelles, όσο και η μητέρα του, Amparo Guillen, ήταν ηθοποιοί, κάτι που δεν μπορούσε να μην επηρεάσει και την πορεία του Rafael.
Έπαιξε σε ταινίες, όπως “Don Quijote de la Mancha” όπου έπαιξε τον Δον Κιχώτη, αποσπώντας πολύ καλές κριτικές για την ερμηνεία του, “Murio hace quince anos”, “Judas” , “El Leon de Damasco”, “El Greco” κι άλλες.
Τη δεκαετία του ’30, με τον ερχομό του ήχου στον κινηματογράφο, μετέβη στο Χόλυγουντ για να φτιάξει ισπανόφωνες εκδοχές αμερικάνικων ταινιών, τελικά όμως επέστρεψε στην Ισπανία, όπου ίδρυσε δική του θεατρική εταιρεία.
Το 1955 βραβεύθηκε με το βραβείο de Plata για την καλύτερη ισπανική ερμηνεία, ενώ το 1964 πήρε το βραβείο καλύτερης ερμηνείας β’ ρόλου από το Εθνικό Συνδικάτο Θεάματος της Ισπανίας.
Ήταν παντρεμένος με τη Maria Fernanda Ladron de Guevara, επίσης ηθοποιό. Έφυγε από τη ζωή στις 3 Δεκεμβρίου 1971 στη Μαδρίτη. Την καλλιτεχνική παράδοση της οικογένειας συνέχισε η κόρη του, λαμπρό αστέρι του ισπανικού κινηματογράφου, Amparo Rivelles.
ANTONIO VICO
Ο Antonio Vico Camarero, όπως είναι το πλήρες όνομά του, γεννήθηκε στις 16 Απριλίου 1904, στο Santiago της Χιλής. Γιός του επίσης ηθοποιού Jose Vico, εγγονός του Antonio Vico και δισέγγονος των Antonio Pinto Vico και Adrian Lopez, μπήκε από νωρίς στον κόσμο του θεάματος, ερμηνεύοντας ρόλους από την ηλικία των 8 ετών στην εταιρεία του πατέρα του.
Η καριέρα του είχε επικεντρωθεί στο θέατρο. Το 1918 μπήκε με την αξία του στην εταιρεία του Juan Bonafe. Εργάστηκε σε πολλές θεατρικές εταιρείες, ώσπου αποφάσισε να ανοίξει μια δική του επιχείρηση από κοινού με τη γυναίκα του, Carmen Carbonell, η οποία ήταν επίσης ηθοποιός.
ANTONIO VICO
Ο Antonio Vico Camarero, όπως είναι το πλήρες όνομά του, γεννήθηκε στις 16 Απριλίου 1904, στο Santiago της Χιλής. Γιός του επίσης ηθοποιού Jose Vico, εγγονός του Antonio Vico και δισέγγονος των Antonio Pinto Vico και Adrian Lopez, μπήκε από νωρίς στον κόσμο του θεάματος, ερμηνεύοντας ρόλους από την ηλικία των 8 ετών στην εταιρεία του πατέρα του.
Η καριέρα του είχε επικεντρωθεί στο θέατρο. Το 1918 μπήκε με την αξία του στην εταιρεία του Juan Bonafe. Εργάστηκε σε πολλές θεατρικές εταιρείες, ώσπου αποφάσισε να ανοίξει μια δική του επιχείρηση από κοινού με τη γυναίκα του, Carmen Carbonell, η οποία ήταν επίσης ηθοποιός.
Ο Antonio Vico θεωρείται ένας από τους προδρόμους του νατουραλισμού στην θεατρική σκηνή, την οποία υπηρέτησε πιστά έως τον θάνατό του στις 20 Μαρτίου 1972.
Έπαιξε σε ταινίες όπως “El malvado Carabel”, “Currito de la Cruz”, “Suspenso en comunismo”, “Uncle Hyacynth”, “La revoltosa” κ.α. Το 1964 βραβεύθηκε με το Εθνικό Βραβείο Θεάτρου, ενώ έχει διακριθεί και με άλλα βραβεία.
Ο γιός του Jorge Vico ακολούθησε τα καλλιτεχνικά χνάρια του πατέρα του, ενώ ηθοποιός έγινε και ο εγγονός του Antonio Rodriguez Vico.
JUAN CALVO
Γεννήθηκε στις 22 Μάιου 1892, στη Valencia. Ανέβηκε στην θεατρική σκηνή το 1916, ενώ έκανε το πρώτο του ντεμπούτο στη μεγάλη οθόνη με την ταινία “La hermana San Sulpicio” το 1934.
JUAN CALVO
Γεννήθηκε στις 22 Μάιου 1892, στη Valencia. Ανέβηκε στην θεατρική σκηνή το 1916, ενώ έκανε το πρώτο του ντεμπούτο στη μεγάλη οθόνη με την ταινία “La hermana San Sulpicio” το 1934.
Μετά τον Ισπανικό Εμφύλιο γίνεται ένας από τους πιο περιζήτητους ηθοποιούς, αναλαμβάνοντας συχνά κωμικούς ρόλους. Κατά τη διάρκεια της παραμονής του στο Puerto Rico γνώρισε την μέλλουσα σύζυγό του, με την οποία απόκτησε δυο παιδιά, επίσης ηθοποιούς, Armando και Manuel Calvo.
Μετά την επιστροφή του στην Ισπανία συνέχισε να παίζει στον κινηματογράφο μέχρι τον θάνατό του. Τον θυμούνται ιδιαίτερα ως τον Αδερφό Μπισκότο στην ταινία «Το Θαύμα του Μαρσελίνο», που του χάρισε το βραβείο του καλύτερου β’ ρόλου στο Φεστιβάλ θεατρικών συγγραφέων Ισπανίας.
Επίσης, έδωσε τον καλύτερό του εαυτό στον ρόλο του Σάντσο Πάντσα, στην θρυλική ταινία “Don Quijote de la Mancha”, όπου ξαναέπαιξε στο πλευρό του σπουδαίου Rafael Rivelles.
Έχει παίξει σε πάνω από 90 ταινίες, μεταξύ των οποίων “The conspiracy of the Crazy”, “El Escandalo”, “Adam’s Fault”, “El fanntasma y dona Juanita”. Πέθανε στη Μαδρίτη, στις 6 Μαρτίου 1962.
Βερολίνο, η Συμφωνία Μιας Μεγαλούπολης
Από τον Χρήστο Μήτση
10 / 10
Ένα 24ωρο στη γερμανική πρωτεύουσα της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης.
Αβανγκάρντ ντοκιμαντέρ με αφηγηματική διάθεση, το οποίο αποτυπώνει με πρωτοποριακό και απόλυτα κινηματογραφικό τρόπο την αστική πραγματικότητα που θα εδραιωθεί στη ροή του 20ού αιώνα.
Στα τέλη της βωβής κινηματογραφικής περιόδου και ενώ τα πρώτα σύννεφα αρχίζουν να μαζεύονται πάνω από τη νεοσύστατη Δημοκρατία της Βαϊμάρης, τρεις κορυφαίες μορφές του γερμανικού σινεμά συνεργάζονται, συλλαμβάνοντας την ιδέα και συνυπογράφοντας το σενάριο ενός εμβληματικού ντοκιμαντέρ.
Ο Καρλ Μάγιερ, σεναριογράφος του «Εργαστηρίου του Δόκτορος Καλιγκάρι» και της «Αυγής», ο Καρλ Φρόιντ, διευθυντής φωτογραφίας στη «Μητρόπολη» και τον «Δράκουλα», και ο Βάλτερ Ρούτμαν, δημιουργός πρωτοποριακών μικρού μήκους ταινιών, ο οποίος θα αναλάβει και τη σκηνοθετική διεύθυνση.
Με μια κάντιντ κάμερα που αποτυπώνει την ενέργεια, την ταχύτητα, αλλά και τη φτώχεια μιας ανερχόμενης μεγαλούπολης, του Βερολίνου της μετα-μπελ επόκ εποχής, μετατρέπουν τη γερμανική πρωτεύουσα σε έναν ζωντανό χαρακτήρα γεμάτο ρουτίνες, εκπλήξεις και αντιφάσεις.
Οργανώνουν έτσι ένα δυναμικό, αβανγκάρντ ντοκιμαντέρ με αφηγηματική κι όχι απλώς καταγραφική διάθεση, το οποίο από την ανθρώπινη καθημερινότητα ως την αρχιτεκτονική των κτιρίων και τον μηχανολογικό οργασμό (εργοστάσια, τρένα, τραμ, μηχανήματα, αυτοκίνητα) αποτυπώνει με πρωτοποριακό τρόπο την αστική πραγματικότητα έτσι όπως εκείνη θα εδραιωθεί στη ροή του 20ού αιώνα.
*
Η Πένθιμη Παρέλαση των Ρόδων
του Τόσιο Ματσουμότο
Bara no Soretsu / The Funeral Parade of Roses
3,5 / 5
Σινεφίλ 1969 | Α/Μ | Διάρκεια: 105'
Γιαπωνέζικη ταινία, σκηνοθεσία Τόσιο Ματσουμότο με τους: Πίτερ, Οσάμου Ογκασαβάρα, Γιοσίμι Τζο
Η τρανσέξουαλ Έντι, νεαρή υπάλληλος του μπαρ «Ζενέ», προκαλεί τη ζήλια της μαντάμ Λίντα, που δουλεύει χρόνια εκεί, αλλά γοητεύει τον Γκόντα, τον ιδιοκτήτη του.
Αβανγκάρντ μεταφορά του «Οιδίποδα» και μια νεωτεριστική, επηρεασμένη από τη νουβέλ βαγκ και το σινεμά βεριτέ προσπάθεια καταγραφής μιας Ιαπωνίας απέναντι σε κατακλυσμιαίες κοινωνικές αλλαγές.
Από τον Χρήστο Μήτση
Αβανγκάρντ μεταφορά του «Οιδίποδα» και μια νεωτεριστική, επηρεασμένη από τη νουβέλ βαγκ και το σινεμά βεριτέ προσπάθεια καταγραφής μιας Ιαπωνίας απέναντι σε κατακλυσμιαίες κοινωνικές αλλαγές.
Από τον Χρήστο Μήτση
Εικαστικός, συγγραφέας και ακαδημαϊκός, ο Τόσιο Ματσουμότο (1932-2017) ήταν ένας από τους πρωτοπόρους του αβανγκάρντ γιαπωνέζικου σινεμά των ’60s, ο οποίος γύρισε κυρίως πειραματικές μικρού μήκους, μένοντας στη σκιά δημιουργών όπως ο Ναγκίσα Όσιμα ή ο Γιοσισίγκε Γιοσίντα. Η διασημότερη δημιουργία του παραμένει η «Πένθιμη Παρέλαση των Ρόδων», η οποία επανεκτιμήθηκε παγκοσμίως όταν κυκλοφόρησε πρόσφατα στο home entertainment.
Αφορά μια ελεύθερη μεταφορά του «Οιδίποδα» στον κόσμο της γκέι κουλτούρας και του αντεργκράουντ κινήματος της εποχής, με τον τρανσέξουαλ Πίτερ να υποδύεται την Έντι. Μια «βασίλισσα» και καινούργια, σέξι υπάλληλο του μπαρ «Ζενέ», η οποία προκαλεί τη ζήλια της μαντάμ Λίντα, που δουλεύει χρόνια εκεί, αλλά γοητεύει τον Γκόντα, τον ιδιοκτήτη του.
Πρόκειται για μια νεωτεριστική, επηρεασμένη από τη νουβέλ βαγκ και το σινεμά βεριτέ προσπάθεια καταγραφής μιας «αθέατης» Ιαπωνίας και μιας κοινωνίας που καλείται να αντιμετωπίσει κατακλυσμιαίες κοινωνικές αλλαγές. Αφηγηματικά πρωτοποριακή, συνδυάζει ντοκιμαντερίστικο υλικό, σλάπστικ στοιχεία, σινεμά μέσα στο σινεμά κι έντονη διάθεση αποστασιοποίησης, ένα κινηματογραφικό παράδοξο που αντέχει στο χρόνο κι επηρέασε τον Κιούμπρικ στο «Κουρδιστό Πορτοκάλι».
Α/Μ. Ιαπωνία. 1969. Διάρκεια: 105΄. Διανομή: NEW STAR.
Cuba Libre
Σε διανομή της New Star βγαίνει σε α’ προβολή από την Πέμπτη 25/7/2019 η ταινία «Cuba Libre» του σκηνοθέτη του “El Benny”, Jorge Luis Sanchez που υπογράφει και το σενάριο.
Μουσική: Juan Manuel Ceruto.
Φωτογραφία: Rafael Solís.
Πρόκειται για μία παραγωγή από την Κούβα του 2015.
Πρωταγωνιστούν: Christian Sánchez, Alejandro Guerrero, Jo Adrian Haavind, Isabel Santos, Adael Rosales, Manuel Porto.
Μία ιστορία μέσα από την αθώα ματιά δύο παιδιών. Μία όμορφη ταινία, με συμβολισμούς όπου ο σκηνοθέτης παρουσιάζει το τέλος του Ισπανο-Kουβανο-Aμερικανικού πολέμου τον 19ο αιώνα.
«Γιατί το έγραψα; Πρώτον, επειδή μου αρέσει η ιστορία της χώρας μου, δεύτερον γιατί με ενδιέφερε να βρω μια περίπλοκη στιγμή και να την αναδείξω και στη συνέχεια σκέφτηκα δύο αθώα παιδιά μπροστά σε όλα αυτά τα γεγονότα.» - J.L. Sanchez
Υπόθεση
Το «Cuba Libre» είναι η 3η μεγάλου μήκους ταινία του Sanchez και διαφέρει εντελώς από το El Benny και το μιούσικαλ Irremediablemente Juntos. Όντας μια καθαρά ιστορική ταινία εκείνης της εποχή είναι από εκείνες που δεν βλέπουμε πλέον από τους Κουβανούς δημιουργούς. Για να γράψει το σενάριο, ο Sanchez διεξήγαγε εκτεταμένη ιστορική έρευνα, μια διαδικασία που περιελάμβανε αρκετές επισκέψεις στα αρχεία της εθνικής βιβλιοθήκης Jose Marti της Αβάνας.
Φωτογραφία: Rafael Solís.
Πρόκειται για μία παραγωγή από την Κούβα του 2015.
Πρωταγωνιστούν: Christian Sánchez, Alejandro Guerrero, Jo Adrian Haavind, Isabel Santos, Adael Rosales, Manuel Porto.
Μία ιστορία μέσα από την αθώα ματιά δύο παιδιών. Μία όμορφη ταινία, με συμβολισμούς όπου ο σκηνοθέτης παρουσιάζει το τέλος του Ισπανο-Kουβανο-Aμερικανικού πολέμου τον 19ο αιώνα.
«Γιατί το έγραψα; Πρώτον, επειδή μου αρέσει η ιστορία της χώρας μου, δεύτερον γιατί με ενδιέφερε να βρω μια περίπλοκη στιγμή και να την αναδείξω και στη συνέχεια σκέφτηκα δύο αθώα παιδιά μπροστά σε όλα αυτά τα γεγονότα.» - J.L. Sanchez
Υπόθεση
Στην ταινία, δύο παιδιά με τα βιβλικά ονόματα, ο Συμεών (Alejandro Guerrero) και ο Σαμουήλ (Christian Sánchez), δύο παιδιά Αφροκουβανικής καταγωγης, καθαροί «σπίθες» και οι πιο έξυπνοι στην τάξη τους, γίνονται οι βασικοί αφηγητές και οι ανθρώπινες πηγές όλων των δραματικών γεγονότων εκείνης της εποχής.
Η διαμόρφωση του χαρακτήρα των δύο παιδιών αντιπροσωπεύει ένα από τα σημαντικότερα σημεία της ταινίας. Είναι μικροί μέσα στην στροβιλώδη κατάσταση του έθνους, στόχοι μιας κατάστασης που τους ξεπερνά και που δεν καταλαβαίνουν πλήρως. Υπάρχει φόβος, πόνος, απογοήτευση, αλλά επίσης υπάρχει η αξέχαστη παιδική χαρά, η ειλικρίνεια της αθωότητας που τείνει να εξατμιστεί, αλλά εξακολουθεί να είναι ζωντανή και ο αναγκαστικός ρεαλισμός που τους βοηθά να επιβιώσουν μέσα στο κοινωνικό πλαίσιο. Είναι η αντανάκλαση ενός λαού που έτρεξε, κοροϊδεύτηκε για τους σκοπούς του, χωρίς να έχει καμία σανίδα σωτηρίας.
Σε σχέση με αυτό, παρατήρησε: «Δεν είναι μια ταινία που κάποιος μού ανέθεσε να κάνω. Το σενάριο του Cuba Libre προήλθε από τα σκοτεινά βάθη της ψυχής και της φαντασίας μου. Ο Σίμων, στην πραγματικότητα, εμπνέεται από τον παππού μου, ο οποίος ήταν συνταγματάρχης κατά τη διάρκεια του πολέμου της ανεξαρτησίας και ονομάστηκε Συμεών. Η γιαγιά μου ονομάστηκε επίσης Ma'Julia, όπως και η γυναίκα στην ταινία. Νομίζω ότι είναι μια καλή ευκαιρία να τους αποτίσω φόρο τιμής».
Ως αποτέλεσμα (μετά το 1865 και την λήξη του Εμφυλίου Πολέμου), της οικονομικής έκρηξης, οι ΗΠΑ βρέθηκαν σε θέση να δύνανται να ασκούν εξωτερική οικονομική πολιτική με επιθετικούς όρους, με σκοπό να διεισδύσουν σε νέες αγορές. Παράμετροι της πολιτικής αυτής υπήρξαν τα πρώτα σχέδια για τη διάνοιξη μιας διώρυγας στην Κεντρική Αμερική που θα ένωνε τον Ατλαντικό και τον Ειρηνικό Ωκεανό, έργο που υλοποιήθηκε αργότερα στον Παναμά, αλλά και η διείσδυση αμερικανικού κεφαλαίου σε ξένες αγορές, με χαρακτηριστικό και σχετικό με το θέμα μας, παράδειγμα, τις επενδύσεις στην καλλιέργεια ζαχαρακάλαμου στην Κούβα.
Όσον αφορά την Κούβα, το νησί βρισκόταν από καιρό σε επαναστατικό αναβρασμό. Το 1868 είχε ξεσπάσει ένα πρώτο μεγάλο επαναστατικό κίνημα κατά του ισπανικού ζυγού, το οποίο και καταπνίγηκε μετά από δέκα χρόνια, αφήνοντας, όμως, ανοιχτούς λογαριασμούς μεταξύ των αποικιοκρατών και των εθνικά αφυπνισμένων Κουβανών. Ένας εξ αυτών, ο Χοσέ Μαρτί, ηγήθηκε του κινήματος Cuba Libre, ξεκινώντας εκ νέου, το 1895, τον ένοπλο αγώνα κατά των Ισπανών. Παρά το γεγονός ότι αρχικά οι επαναστάτες σημείωσαν επιτυχίες, η ανάληψη της καταστολής του κινήματος από τον στρατηγό Βαλεριάνο Γουέιλερ ανέτρεψε τα δεδομένα.
Ο έμπειρος αυτός αξιωματικός διέταξε τη μετακίνηση ολόκληρων πληθυσμών από τα χωριά τους σε στρατόπεδα υπό ισπανικό έλεγχο, στερώντας έτσι από τους Κουβανούς αντάρτες μία βασική εστία ανεφοδιασμού, ενώ ταυτόχρονα αναδιοργάνωσε τις αποικιακές ένοπλες δυνάμεις, οι οποίες σε μικρούς σχηματισμούς κυνηγούσαν και εξόντωναν τους αντάρτες.
Ταυτόχρονα, οι συγκρούσεις στο νησί της Καραϊβικής άρχισαν να θίγουν και τα οικονομικά συμφέροντα πολλών Αμερικανών επιχειρηματιών. Μέσα στη δεκαετία του 1890, το συνεχώς αυξανόμενο αμερικανικό κεφάλαιο στην Κούβα είχε ως αποτέλεσμα την «κατάκτηση» της τοπικής αγοράς από τις ΗΠΑ, αφήνοντας τις εμπορικές σχέσεις των Κουβανών με τους Ισπανούς σε δεύτερη μοίρα. Ο πόλεμος, που είχε ξεσπάσει, όμως, άρχισε να θίγει τα κέρδη των Αμερικανών που είχαν οικονομικές σχέσεις με το νησί, γεγονός που άσκησε πιέσεις στην κυβέρνηση ΜακΚίνλεϊ, η οποία άρχισε συζητήσεις με τους Ισπανούς, ώστε να σταματήσουν οι εχθροπραξίες.
Όλα έδειχναν πως η επίσημη ισπανοαμερικανική ένοπλη σύρραξη ήταν πλέον θέμα χρόνου. Η αφορμή δόθηκε στις 15 Φεβρουαρίου του έτους του πολέμου, 1868. Το θωρακισμένο καταδρομικό USS “Maine”, το οποίο βρισκόταν στο λιμάνι της Αβάνας από τον Ιανουάριο για επίδειξη ισχύος ενώπιον των ισπανικών αρχών, κόπηκε στα δύο από μυστηριώδη έκρηξη, παίρνοντας μαζί του στον βυθό της θάλασσας 256 ναύτες, αξιωματικούς και πεζοναύτες.
Την επόμενη ημέρα και παρά τις απόπειρες συγκάλυψης του περιστατικού, οι αμερικανικές εφημερίδες το έκαναν πρωτοσέλιδο, χρησιμοποιώντας ταυτόχρονα πύρινη γλώσσα κατά των Ισπανών, που κατηγορούσαν ως υπεύθυνους για το μοιραίο ατύχημα.
Οι Αμερικανοί πραγματογνώμονες αποφάνθηκαν πως η έκρηξη που διέλυσε το πλοίο προήλθε από το εξωτερικό του κύτους, αν και στην πραγματικότητα, όπως αποδείχθηκε χρόνια μετά τον πόλεμο, η έκρηξη μάλλον προκλήθηκε από διάβρωση των πυρομαχικών του πλοίου λόγω κακής συντήρησης.
Την επόμενη ημέρα και παρά τις απόπειρες συγκάλυψης του περιστατικού, οι αμερικανικές εφημερίδες το έκαναν πρωτοσέλιδο, χρησιμοποιώντας ταυτόχρονα πύρινη γλώσσα κατά των Ισπανών, που κατηγορούσαν ως υπεύθυνους για το μοιραίο ατύχημα.
Οι Αμερικανοί πραγματογνώμονες αποφάνθηκαν πως η έκρηξη που διέλυσε το πλοίο προήλθε από το εξωτερικό του κύτους, αν και στην πραγματικότητα, όπως αποδείχθηκε χρόνια μετά τον πόλεμο, η έκρηξη μάλλον προκλήθηκε από διάβρωση των πυρομαχικών του πλοίου λόγω κακής συντήρησης.
Η αυξανόμενη επιθυμία της αμερικανικής κοινής γνώμης για στρατιωτική επέμβαση, σε συνδυασμό με την αποτυχία εξεύρεσης διπλωματικής λύσης οδήγησαν το Κογκρέσο στην κήρυξη πολέμου στην Ισπανία, στις 25 Απριλίου (το αμερικανικό ναυτικό είχε επιβάλει ναυτικό αποκλεισμό στην Κούβα από τις 21 του μηνός). Τον λόγο, πλέον, είχε η πυρίτιδα.
Πολεμική 1937 | Α/Μ | Διάρκεια: 90'
Υποδειγματική πολεμική περιπέτεια με αφηγηματική οικονομία, έντονη αγωνία και στιβαρή μελέτη χαρακτήρων, η «Χαμένη Περίπολος» (1934) αποτελεί την πρώτη μεγάλη καλλιτεχνική επιτυχία του Τζον Φορντ και μια ταινία που έχει αντιγραφεί πάμπολλες φορές έκτοτε.
Μια απ’ αυτές και με διαφορά η πιο ενδιαφέρουσα είναι η ελεύθερη διασκευή της από τον Σοβιετικό πρωτοπόρο Μιχαήλ Ρομ («Ο Λένιν τον Οκτώβρη», «Αληθινός Φασισμός»), ο οποίος μεταφέρει τη δράση της από τη Μεσοποταμία του 1917 στην ασιατική έρημο του Κουρούμ, όπου μια διμοιρία του Κόκκινου Στρατού, μαζί με δυο πολίτες, αποφασίζει να υπερασπιστεί έναντι υπεράριθμων εχθρών ένα πολύτιμο πηγάδι.
Πέρα από τη βασική σεναριακή ιδέα και τη σταδιακή εξόντωση των υπερασπιστών, ο Ρομ υιοθετεί μια περισσότερο λιτή προσέγγιση αυτής της αρχετυπικής, αλλά πάντα συναρπαστικής ιστορίας θάρρους και δειλίας, πολεμικού παραλογισμού, αυτοθυσίας και πατριωτικού καθήκοντος.
Το σασπένς είναι μετρημένο, οι χαρακτήρες πιο αρχετυπικοί και λιγότερο γλαφυροί από εκείνους του Φορντ, ενώ απουσιάζουν οι αντίστοιχες χολιγουντιανές υπερβολές και θεολογικές αναφορές.
Έτσι, η τελική αίσθηση είναι πιο αυστηρή και «γυμνή», πιο γήινη, μα εξίσου συγκινητική.
Α/Μ. Σ. Ένωση. 1937. Διάρκεια: 90΄. Διανομή: NEW STAR.
*
Οι Δεκατρείς
Trinadsat / The Thirteen
4 / 5
Οι Δεκατρείς
Trinadsat / The Thirteen
4 / 5
Πολεμική 1937 | Α/Μ | Διάρκεια: 90'
Σοβιετική ταινία, σκηνοθεσία Μιχαήλ Ρομ με τους: Ιβάν Νοβοσέλτσεφ, Γιελένα Κούζμινα, Ιβάν Κουζνέτσοφ
Μια διμοιρία του Κόκκινου Στρατού αποφασίζει να υπερασπιστεί έναντι υπεράριθμων εχθρών ένα πολύτιμο πηγάδι στη μέση της ασιατικής ερήμου.
Μια διμοιρία του Κόκκινου Στρατού αποφασίζει να υπερασπιστεί έναντι υπεράριθμων εχθρών ένα πολύτιμο πηγάδι στη μέση της ασιατικής ερήμου.
Από τον Χρήστο Μήτση
Υποδειγματική πολεμική περιπέτεια με αφηγηματική οικονομία, έντονη αγωνία και στιβαρή μελέτη χαρακτήρων, η «Χαμένη Περίπολος» (1934) αποτελεί την πρώτη μεγάλη καλλιτεχνική επιτυχία του Τζον Φορντ και μια ταινία που έχει αντιγραφεί πάμπολλες φορές έκτοτε.
Μια απ’ αυτές και με διαφορά η πιο ενδιαφέρουσα είναι η ελεύθερη διασκευή της από τον Σοβιετικό πρωτοπόρο Μιχαήλ Ρομ («Ο Λένιν τον Οκτώβρη», «Αληθινός Φασισμός»), ο οποίος μεταφέρει τη δράση της από τη Μεσοποταμία του 1917 στην ασιατική έρημο του Κουρούμ, όπου μια διμοιρία του Κόκκινου Στρατού, μαζί με δυο πολίτες, αποφασίζει να υπερασπιστεί έναντι υπεράριθμων εχθρών ένα πολύτιμο πηγάδι.
Πέρα από τη βασική σεναριακή ιδέα και τη σταδιακή εξόντωση των υπερασπιστών, ο Ρομ υιοθετεί μια περισσότερο λιτή προσέγγιση αυτής της αρχετυπικής, αλλά πάντα συναρπαστικής ιστορίας θάρρους και δειλίας, πολεμικού παραλογισμού, αυτοθυσίας και πατριωτικού καθήκοντος.
Το σασπένς είναι μετρημένο, οι χαρακτήρες πιο αρχετυπικοί και λιγότερο γλαφυροί από εκείνους του Φορντ, ενώ απουσιάζουν οι αντίστοιχες χολιγουντιανές υπερβολές και θεολογικές αναφορές.
Έτσι, η τελική αίσθηση είναι πιο αυστηρή και «γυμνή», πιο γήινη, μα εξίσου συγκινητική.
Α/Μ. Σ. Ένωση. 1937. Διάρκεια: 90΄. Διανομή: NEW STAR.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.