Λιβύη - Αλγερία - Σουδάν: Πετρέλαιο και αίμα

ΛΙΒΥΗ

Ξανά στο προσκήνιο ο σφοδρός ανταγωνισμός για τον πλούτο της

Κλιμακώνονται οι συγκρούσεις στα προάστια της Τρίπολης ανάμεσα σε δυνάμεις του στρατηγού Χάφταρ και του δοτού πρωθυπουργού

Η απόφαση του Λίβυου στρατηγού Χαλίφα Χάφταρ να ξεκινήσει στις 4/4 στρατιωτική επιχείρηση για την κατάληψη της πρωτεύουσας, Τρίπολης, ενάντια στη δοτή κυβέρνηση του πρωθυπουργού Φαγιέζ Σάρατζ επανέφερε στο διεθνές προσκήνιο την τραγική κατάσταση που προκαλεί στη Λιβύη η ιμπεριαλιστική επίθεση των φονιάδων ΝΑΤΟ, ΕΕ και ΗΠΑ, το Μάρτη του 2011.

Το πρόσχημα των ιμπεριαλιστών ήταν τότε η ανατροπή του Προέδρου Μουαμάρ Καντάφι, που βαφτίστηκε «κακός δικτάτορας» όταν επιχείρησε να ξαναμοιράσει την «πίτα» με βρετανικά, γαλλικά, ιταλικά μονοπώλια και να κάνει μπίζνες με Κίνα, Ρωσία κ.ά., να παρακάμψει το δολάριο ως βασικό νόμισμα σε συναλλαγές που αφορούσαν τις εξαγωγές του λιβυκού πετρελαίου.

Στην ιμπεριαλιστική επέμβαση συμμετείχαν πολλοί σύμμαχοι και εταίροι των ΗΠΑ, ενώ και η κυβέρνηση, τότε, του ΠΑΣΟΚ, υπό τον Γ. Παπανδρέου, έδωσε «γην και ύδωρ», τη βάση της Σούδας και άλλες υποδομές για να προωθηθούν τα συμφέροντα της ελληνικής αστικής τάξης.

Βενγκάζη, Φεβ. 2019

Σήμερα, 8 χρόνια μετά, ο λαός της Λιβύης εξακολουθεί να βιώνει με τραγικό τρόπο το ότι ο τεράστιος ορυκτός πλούτος της χώρας την έχει μετατρέψει σε πεδίο ανταγωνισμού ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, θέατρο συγκρούσεων μεταξύ ένοπλων ομάδων κάθε λογής, «γήπεδο» τζιχαντιστών της «Αλ Κάιντα» και του «Ισλαμικού Κράτους», άνδρο λαθρεμπόρων όπλων και οργανωμένων δικτύων δουλεμπορίου, που θησαυρίζουν (με τις ευλογίες της ΕΕ) από την εκμετάλλευση των προσφυγικών ροών.

Παρά την έκρυθμη κατάσταση που επικρατεί σε πολλές περιοχές της χώρας, και ιδιαίτερα στην πρωτεύουσα Τρίπολη, όπου έχει την έδρα της η δοτή κυβέρνηση του πρωθυπουργού Φ. Σάρατζ, η παραγωγή πετρελαίου (μετά την «καθίζηση» που υπέστη έως το 2014) έφθασε σήμερα τα 1.100.000 βαρέλια τη μέρα (από 1.600.000 που ήταν έως το 2011).

Η λιβυκή Κρατική Εταιρεία Πετρελαίου (NOC) εξακολουθεί έως σήμερα να ελέγχει τις εξαγωγές του «μαύρου χρυσού», να γεμίζει με χρήμα τα κρατικά ταμεία και να το διανέμει για την πληρωμή δημοσίων υπαλλήλων, του κρατικού μηχανισμού και δεκάδων ένοπλων οργανώσεων (ανάμεσά τους και ομάδες φανατικών ισλαμιστών και αυτονομιστών) που τάχα «απελευθέρωσαν» τη χώρα από τον Καντάφι.

Το πρακτορείο «Ρόιτερς» σε πρόσφατο ρεπορτάζ ανέφερε πως το 2018 τα κέρδη από τις πωλήσεις πετρελαίου αυξήθηκαν κατά 80% (περίπου 24,6 δισ. δολάρια), ωστόσο δεν βελτίωσαν το βιοτικό επίπεδο του λαού, σε μία χώρα που δείχνει σταθερά εγκλωβισμένη στη «φάκα» της εντεινόμενης αποσταθεροποίησης.

Σε αυτό το κλίμα, το «πάρτι» των πολυεθνικών του πετρελαίου και οι ανταγωνισμοί μεταξύ μεγαθηρίων, όπως οι «Total», ENI, BP, «ExxonMobil» και μικρότερων, όπως η «Hess», συνεχίζονται στις πλάτες του λιβυκού λαού.

Γαλλο-ιταλικές κόντρες

Σε κάθε περίπτωση η χρονική συγκυρία κλιμάκωσης των συγκρούσεων στη Λιβύη δεν δείχνει να είναι τυχαία.

Πιο φανερή, χωρίς να είναι η μοναδική, είναι η αντιπαράθεση μεταξύ της Γαλλίας, που στηρίζει τον Χ. Χάφταρ, ώστε να προασπίσει τα συμφέροντα της γαλλικής «Total», και της Ιταλίας, που επί του παρόντος στηρίζει τον Φ. Σάρατζ, για να εξασφαλίσει και νέα χρυσά συμβόλαια της ιταλικής ΕΝΙ.

Η ΕΝΙ, ας μην ξεχνάμε, έχει εξασφαλίσει το 30% των λιβυκών εξαγωγών πετρελαίου που προορίζεται για την Ευρώπη. Κάτι που εποφθαλμιά η «Total», η οποία θεωρεί πως θα μπορούσε όχι μόνο να το φτάσει, αλλά και να το ξεπεράσει.

Ειδικά, στην περίπτωση που ο στρατηγός Χάφταρ γίνει ο «νέος Σίσι» της Λιβύης και επιβάλει την ισχύ του σε όλη τη χώρα.

Γεγονός πάντως είναι πως οι γαλλο-ιταλικές κόντρες γίνονται ολοένα και πιο έκδηλες την τελευταία διετία.

Πέρα από τα ανταγωνιστικά φόρουμ που στήθηκαν με δήθεν στόχο την «ειρήνευση» στη Λιβύη, το 2017 σε Παρίσι και τέλος του 2018 στο Παλέρμο, οι ενδοϊμπεριαλιστικές τριβές αναδείχθηκαν στις αρχές της βδομάδας από τον (Ιταλό) πρόεδρο του Ευρωκοινοβουλίου, Αντόνιο Ταγιάνι.

Ο Ταγιάνι (που είναι ηγετικό στέλεχος του κόμματος «Φόρτσα Ιτάλια» του Σίλβιο Μπερλουσκόνι) κατηγόρησε ανοιχτά την κυβέρνηση του Γάλλου Προέδρου, Εμανουέλ Μακρόν, ότι ξεκίνησε τη στρατιωτική επιχείρηση στη Λιβύη για να εξυπηρετήσει τα δικά της συμφέροντα.

Από την άλλη, ο στρατηγός Χ. Χάφταρ (μία αινιγματική όσο και αδίστακτη προσωπικότητα, που ξεκίνησε ως αξιωματικός του Μ. Καντάφι - με σπουδές στην πρώην ΕΣΣΔ -, πέρασε από το μισθολόγιο της CIA και μετά επέστρεψε στη Λιβύη σαν «απελευθερωτής», ενώ διατηρεί διαύλους επικοινωνίας με τη Ρωσία), επέλεξε να εξαπολύσει την επίθεση στην Τρίπολη επιδιώκοντας την ενίσχυση της διαπραγματευτικής του θέσης μπροστά στη φάση διαπραγμάτευσης που θα ξεκινήσει ο απεσταλμένος του ΟΗΕ στη Λιβύη, Γκασάν Σαλαμέ, όταν πραγματοποιηθεί η αναβληθείσα (και αρχικά προγραμματισμένη για τις 14 - 16 Απρίλη) ειρηνευτική συνδιάσκεψη για την προώθηση της «πολιτικής διαδικασίας».

Με δεδομένες τις ανοιχτές κόντρες με τον δοτό πρωθυπουργό, φάνηκε πως ο Χάφταρ «ροκάνιζε» το χρόνο παίζοντας το χαρτί του απρόθυμου συνομιλητή του ΟΗΕ, του Φ. Σάρατζ, των Ευρωπαίων και Αμερικανών «διαπραγματευτών», όπως και των Ρώσων αξιωματούχων.

Αλγέρι, Μάρτης 2019

Προηγουμένως, και ιδιαίτερα μετά τις νικηφόρες επιχειρήσεις του κατά ισλαμιστών και τζιχαντιστών στη Βεγγάζη, κατέλαβε σχεδόν όλες τις μεγάλες πετρελαιοπηγές της ανατολικής και νότιας Λιβύης ώστε να εξασφαλίσει στηρίγματα από ξένους ιμπεριαλιστές και μονοπώλια που εποφθαλμιούν τον τεράστιο λιβυκό πλούτο.

Το πιο πρόσφατο απόκτημα ήταν, τον περασμένο Γενάρη, η μεγαλύτερη λιβυκή πετρελαιοπηγή, αλ Σαράρα, που βρίσκεται στο νότιο τμήμα της χώρας.

Σε αυτό το σύνθετο τοπίο περισσεύουν οι τάχα «εμπιστευτικές» πληροφορίες αστικών ΜΜΕ για τα «ξένα στηρίγματα» των Φάρατζ και Χ. Χάφταρ, τη δράση Αμερικανών, Γάλλων, Βρετανών και Ιταλών κομάντος ή Ρώσων μισθοφόρων.

Ο πρώτος φέρεται πως στηρίζεται μεταξύ άλλων από τις ΗΠΑ, την Ιταλία, τη Γερμανία, το Κατάρ, την Τουρκία.

Ο δεύτερος φέρεται πως δέχεται στρατιωτική και πολιτική στήριξη κυρίως από Γαλλία, Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, Αίγυπτο ή και από τη Ρωσία.

Μολονότι η τελευταία «παίζει» με όλους τους παίχτες, απολαμβάνοντας το ρόλο «καταλύτη» που ξαναπαίζει σιγά σιγά στην ευρύτερη Μέση Ανατολή μετά τις στρατιωτικές επιτυχίες της στη Συρία.

Απαρατήρητη δεν περνά επίσης η «περίεργη» επιλογή των ΗΠΑ (μέσω της διοίκησης του αμερικανικού στρατού για την Αφρική, AFRICOM) να αποσύρουν στην αρχή της βδομάδας «προσωρινά» στρατεύματα από την Τρίπολη λόγω της «επισφαλούς κατάστασης» που προκαλούν οι νέες συγκρούσεις.

Η κίνηση, αν μη τι άλλο, ενδέχεται να ευνοήσει τον Χάφταρ ή και να... ετοιμάσει μια ενεργότερη εμπλοκή των αμερικανικών στρατευμάτων στη Λιβύη και την κλιμάκωση της πολυετούς ιμπεριαλιστικής επέμβασης.

Σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο είναι δεδομένη η εμπλοκή της Ελλάδας, με τη βάση της Σούδας και άλλες υποδομές, αφού η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, με το «παράσημο» και του γεωπολιτικού «μεντεσέ», είναι έτοιμη να δώσει «γην και ύδωρ», συνεχίζοντας και αναβαθμίζοντας την «παράδοση» όλων των αστικών κυβερνήσεων.

Ευρύτερη ρευστότητα

Από τις μαζικές λαϊκές κινητοποιήσεις στην πρωτεύουσα Χαρτούμ

Το τελευταίο διάστημα επίσης σε χώρες της ευρύτερης περιοχής, όπως η Αλγερία και το Σουδάν, συμβαίνουν ανατροπές αστών ηγετών.

Ο επί 20 χρόνια Αλγερινός Πρόεδρος, Α. Μπουτεφλίκα, αναγκάστηκε προ ημερών να παραιτηθεί και να αντικατασταθεί από άλλον αστό, τον Αμπντελκαντέρ Μπενσαλάχ, που προκήρυξε εκλογές στις 4 Ιούλη.

Ο επί 30 χρόνια Πρόεδρος του Σουδάν, Ομάρ αλ Μπασίρ, ανατράπηκε στις 11/4, μετά από τέσσερις μήνες μαζικών διαδηλώσεων, και την εξουσία ανέλαβε ο στρατός και έως τώρα αντιπρόεδρος της κυβέρνησής του και υπουργός Αμυνας, Αουάντ Ιμπν Αούφ.

Αυτές οι εξελίξεις καταγράφουν τις ανακατατάξεις που γίνονται σε περιβάλλον οξύτατου ανταγωνισμού στην ευρύτερη περιοχή με στόχο τη διατήρηση του καπιταλιστικού συστήματος και την εκμετάλλευση των εργαζομένων, που δεν έχουν να περιμένουν τίποτε το θετικό αν δεν ανατραπεί η ίδια εξουσία του κεφαλαίου σε κάθε χώρα.

Δ. ΟΡΦ.

ΣΟΥΔΑΝ

Διαδηλώσεις και μετά την ανατροπή Μπασίρ...

War in the Soudan, 1897

«Ο πρώτος έπεσε! Ηρθε η σειρά του επόμενου!» φώναζαν το βράδυ της Πέμπτης χιλιάδες λαού στο κέντρο της πρωτεύουσας του Σουδάν, Χαρτούμ, αψηφώντας τη νυχτερινή απαγόρευση κυκλοφορίας που επέβαλε, μερικές ώρες νωρίτερα, ο υπουργός Αμυνας και αντιπρόεδρος, Αουάντ Ιμπν Αούφ, με τη νέα ιδιότητα του επικεφαλής των πραξικοπηματιών που ανέτρεψαν τον επί 30 χρόνια δικτάτορα του Σουδάν, Ομάρ αλ Μπασίρ.

Ο παραμερισμός του Μπασίρ από μέρος του στρατού δεν φαίνεται να πείθει.

Έτσι η συνέχιση των λαϊκών κινητοποιήσεων, όπου συμμετέχει ενεργά το Σουδανικό ΚΚ, θεωρείται δεδομένη.

Οι κινητοποιήσεις αυτές από τον περασμένο Δεκέμβρη βάφτηκαν με το αίμα τουλάχιστον 150 ανθρώπων, ενώ 3.000 άλλοι φυλακίστηκαν, ανάμεσά τους και στελέχη του ΚΚ.

Είναι χαρακτηριστικό ότι ο επικεφαλής των πραξικοπηματιών, προσπαθώντας να ενδυθεί με δημοκρατικό μανδύα, ανακοίνωσε την απελευθέρωσή τους.

Το πραξικόπημα του Αούφ και το σχέδιό του για στρατιωτική «μεταβατική» κυβέρνηση έως το 2021 δείχνει να εντάσσονται στις προσπάθειες εξαγοράς χρόνου του παλιού καθεστώτος.

Έως τώρα διατηρεί τη στήριξη χωρών της περιοχής, με πρώτη την Αίγυπτο, αλλά και των ΗΠΑ, που ζήτησαν από το σουδανικό στρατό να βάλει «και πολίτες στη μεταβατική κυβέρνηση».

Αφρικανική Ενωση και ΕΕ καταδίκασαν το πραξικόπημα λέγοντας πως δεν είναι η ενδεδειγμένη λύση, ενώ η Ρωσία έκανε έκκληση για «ηρεμία» δηλώνοντας «παρούσα», με τη σημείωση πως «παρακολουθεί τις εξελίξεις».

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ, 13-14/4/2019