ΚΚΕ: Δοκίμιο Ιστορίας 1918-1949 − Δημήτρης Κουτσούμπας: Πολύτιμο ντοκουμέντο, καθημερινός σύντροφος στη δράση μας! − Αλέκα Παπαρήγα: Μελετάμε το παρελθόν κοιτώντας μπροστά! − Ελένη Μπέλου: Ανοίγουμε πανιά στο νέο αιώνα μας (3 VIDEO)

*

ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΤΟΥ ΔΟΚΙΜΙΟΥ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΤΟΥ ΚΚΕ 1918 - 1949

Η ομιλία της Αλέκας Παπαρήγα

Τετάρτη 19/12/2018 - 21:19 - Ενημέρωση: Τετάρτη 19/12/2018 - 21:35

Για την αντιμετώπιση της Ιστορίας του ΚΚΕ από την αστική και οπορτουνιστική βιβλιογραφία και προπαγάνδα, μίλησε η Αλέκα Παπαρήγα, μέλος της ΚΕ και του Τμήματος Ιστορίας της ΚΕ του ΚΚΕ, στην εκδήλωση παρουσίασης του Δοκιμίου Ιστορίας του ΚΚΕ, περιόδου 1918 - 1949, που διοργάνωσε η ΚΕ του Κόμματος την Τετάρτη 19 Δεκέμβρη. 

Είπε συγκεκριμένα:

«Η πλατιά κυκλοφορία του νέου Δοκιμίου, όπως και του παλαιότερου δεν αφήνει αδιάφορους τα επιτελεία της αστικής τάξης, κομματικά, επιστημονικά, δημοσιογραφικά, όπως και τους οπορτουνιστικούς θύλακες. Τα τελευταία χρόνια έχει οργανωθεί, με αύξουσα κλιμάκωση, πολύμορφη αντικομμουνιστική αντεπίθεση ή αντιΚΚΕ πολεμική, με εκδόσεις, ημερίδες, σειρές τηλεοπτικών και ραδιοφωνικών εκπομπών.

Ανθίζουν όλα τα λουλούδια του αντικομμουνισμού, με χοντροκομμένο περιεχόμενο, αλλά και επιμελημένα εκλεπτυσμένο. Ανάμεσα στους ιστορικούς και πολιτικούς επιστήμονες ξεχωρίζουν οι αυτοπροσδιοριζόμενοι "αναθεωρητές του μεσαίου χώρου" που -τάχα- δεν διακατέχονται από εμπάθεια, αναγνωρίζουν ορισμένες ακρότητες σε βάρος του ΚΚΕ, ως απάντηση σε βίαιες ενέργειες και προκλήσεις που δήθεν πρώτο το ΚΚΕ οργάνωσε. Επιδιώκουν να εξαγνίσουν τα αστικά κόμματα που προέκυψαν από τα σπλάχνα των παλαιότερων, να απενοχοποιήσουν ορισμένους πολιτικούς όπως π.χ. τον Γ. Παπανδρέου το Δεκέμβρη του ‘44, που πέθανε με το προσωνύμιο "Γέρος της Δημοκρατίας" ή τον Π. Κανελλόπουλο, ως διανοούμενο ήπιων δεξιών τόνων, βεβαίως είναι και πολλοί άλλοι.

Όλες οι τάσεις και αποχρώσεις, πάντως, από τις ακροδεξιές, συντηρητικές ως τις οπορτουνιστικές, το κύριο βάρος στρέφουν στην περίοδο της Κατοχής το Δεκέμβρη του ‘44, και του ταξικού εμφύλιου 1946-1949, στις σχέσεις του ΚΚΕ με το ΔΚΚ, ιδιαίτερα με το ΚΚΣΕ.

Είναι γεγονός ότι η αντιΚΚΕ επίθεση και πολεμική, μετά το 1975 και ιδιαίτερα μετά το 1980, προσέλαβε πιο ήπια μορφή -πάντα ταξικά καθαρή- σε σχέση με τον χυδαίο αντικομμουνισμό που επικρατούσε στη 10ετία του '50 και '60. Το μετεμφυλιακό πολιτικό εποικοδόμημα είχε εξαντλήσει τα όριά του, ήταν φανερή η τάση ριζοσπαστικοποίησης πλατιών λαϊκών μαζών και υποχώρησης του άγριου αντικομμουνισμού. Το νομιμοποιημένο ΚΚΕ ήταν άμεσα ετοιμοπόλεμο να απαντήσει στον χοντροκομμένο αντικομμουνισμό. Από τη 10ετία του '80 η σοσιαλδημοκρατία, που πέρασε στην κυβέρνηση, είχε κομματικό συμφέρον να εμπεδώσει στη συνείδηση του ελληνικού λαού πλαστή διαχωριστική γραμμή Δεξιά - Αντιδεξιά, ως σύγκρουση ανάμεσα στο "σκότος" και το "φως". Έτσι, διαφοροποιήθηκε η σύνθεση του πανεπιστημιακού επιστημονικού προσωπικού, καθώς στις καθηγητικές έδρες αναδείχθηκαν στελέχη της σοσιαλδημοκρατίας, αλλά και σημαντικός αριθμός οπορτουνιστών.

Σε νέα φάση πέρασε ο αντικομμουνισμός με τη νίκη της αντεπανάστασης και τη στρατηγική επιλογή της ΕΕ να κηρύξει την "αναθεώρηση και αναδιατύπωση της Ιστορίας", με αιχμή του δόρατος την Ιστορία του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, καθώς αυτός δεν έληξε μόνο με την ήττα της φασιστικής Γερμανίας, αλλά οδήγησε στην απόπειρα οικοδόμησης του σοσιαλισμού σε 8 χώρες της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης. Το ξαναγράψιμο της Ιστορίας συνδέθηκε από την πρώτη στιγμή με την εξίσωση φασισμού και κομμουνισμού ως επίσημης κρατικής ιδεολογίας της ΕΕ.

Αυτό το "νέο" ρεύμα στην αστική ιστοριογραφία δεν στηρίχθηκε σε μια νέα επιστημονική έρευνα, αντίθετα χρησιμοποίησε ως μήτρα τον αντικομμουνισμό του παρελθόντος, πρόσθετε τις μαρτυρίες των συνεργατών των ναζί ιδιαίτερα στις βαλτικές χώρες, τις εκτιμήσεις των νέων ηγετών στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες, αρχεία που εύκολα μπορούσαν να παραποιηθούν ή να μείνουν στο σκοτάδι σελίδες που δεν συνέφεραν στην αντισοσιαλιστική εκστρατεία.

Ένα απλό φυλλομέτρημα της βιβλιογραφίας του Δοκιμίου 1918-1949, όπως και του Δοκιμίου 1950-1968, αποδεικνύει ότι το Κόμμα δεν αξιοποίησε μόνο το δικό του Ιστορικό Αρχείο, αλλά και εκτεταμένη ξένη και ελληνική αστική βιβλιογραφία. Αντίθετα, σε μεγάλο μέρος των εκδόσεων κριτικής και πολεμικής στο ΚΚΕ περιέχονται ελάχιστα αποσπάσματα από ντοκουμέντα του ΚΚΕ, προβάλλονται επιλεκτικά δηλώσεις κομμουνιστών ηγετών χωρίς να παίρνεται υπόψη σε ποιες συνθήκες ή σε ποια συγκεκριμένη στιγμή γίνονταν η μία ή η άλλη τοποθέτηση. Εμφανίζονται ως σημερινές θέσεις του ΚΚΕ και εκείνες για τις οποίες το Κόμμα μας έχει κάνει κριτική ή τις άλλαξε σε σύντομο χρονικό διάστημα, ασκώντας κριτική στις προηγούμενες. Τέτοιο παράδειγμα αφορά τη θέση του ΚΚΕ για το λεγόμενο μακεδονικό ζήτημα. Η επιλεκτικότητα, η αποσπασματικότητα και ο εκλεκτικισμός δεν έχει καμία δικαιολογία, παρά μόνο ως σκοπιμότητα.

Η αστική ιστοριογραφία εγκαλεί το ΚΚΕ ότι τέθηκε επικεφαλής της Εθνικής Αντίστασης με σκοπό να καταλάβει πραξικοπηματικά την εξουσία, αδιαφορώντας για την εδαφική ακεραιότητα της χώρας. Παραπλήσια εκδοχή συνιστά ότι το ΚΚΕ έδινε τη μάχη στην Ελλάδα μόνο και μόνο για να διευκολύνει τη νίκη της ΕΣΣΔ, ως κομματικός και μάλιστα "έμμισθος υπάλληλος" της Μόσχας.

Όσοι υποστηρίζουν ότι το ΚΚΕ είχε στόχους άσχετους ή και ασυμβίβαστους με το συμφέρον του ελληνικού λαού να απαλλαγεί από την τριπλή κατοχή, δεν βγάζουν άχνα ή υποβαθμίζουν ένα αδιαμφισβήτητο γεγονός: Ότι στις 17 Απριλίου 1941 και ενώ ξεκινούσε τμηματικά η διαδικασία παράδοσης ελληνικών εδαφών στο γερμανικό και ιταλικό στρατό, άρχισαν να φεύγουν για την Κρήτη τα μέλη της βασιλικής οικογένειας και πλήθος αυλικών, στη συνέχεια ο βασιλιάς Γεώργιος και η κυβέρνηση Τσουδερού. Όλοι μαζί έφυγαν από την Ελλάδα τρεις μέρες αφού άρχισαν οι γνωστές ηρωικές μάχες της Κρήτης, ενώ στην πορεία και άλλοι αστοί πολιτικοί, όπως ο Π. Κανελλόπουλος και ο Γ. Παπανδρέου βρέθηκαν στο Κάιρο, πλήρως αποσπασμένοι από το λαό, τα ολοκαυτώματα και τις εκτελέσεις, την πείνα και τα βασανιστήρια.

Μια άλλη αστική αντίληψη αφορά στην εκτίμηση ότι το ΕΑΜ και ο ΕΛΑΣ δεν χρειαζόταν να ιδρυθούν, γιατί όχι μόνο δεν έπαιξαν ουσιαστικό ρόλο για την απελευθέρωση, αλλά επέφεραν ζημιές, προκαλώντας τα γερμανικά αντίποινα, ενώ αδιάντροπα υποστηρίζουν ότι αν δεν υπήρχε ο ΕΛΑΣ δεν θα υπήρχαν και οι δοσίλογοι. Προσθέτουν, μάλιστα, ότι την Ελλάδα δεν την απελευθέρωσε ο ΕΛΑΣ, αλλά ήταν συνέπεια της ήττας των Γερμανών εκτός Ελλάδας. Δεν υποστηρίζουμε ότι η πλάστιγγα του πολέμου μπορούσε να γείρει κατά της συμμαχίας του Άξονα μόνο από τον ηρωικό εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα στην Ελλάδα ή στη μια ή την άλλη μεμονωμένη βαλκανική χώρα. Είτε θέλουν να το αναγνωρίσουν είτε όχι, η πλάστιγγα άρχισε να γέρνει χάρη στον Κόκκινο Στρατό, στον αγώνα της Σοβιετικής Ένωσης, αλλά και με τη συμβολή των εθνικοαπελευθερωτικών κινημάτων στην Ελλάδα, στις βαλκανικές χώρες και όπου αλλού αναπτύχθηκαν, γιατί εκτός των άλλων κρατούσαν διασπασμένες τις γερμανικές δυνάμεις σε πολλά μέτωπα, προκαλούσαν απώλειες.

Η δράση του ΚΚΕ στην Κατοχή, όπως και όλων των ΚΚ, περιείχε και το καθήκον της υπεράσπισης της ΕΣΣΔ, που ναι μεν είχε συμπήξει συμμαχία με ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, όμως ο αγώνας του λαού της ήταν για την υπεράσπιση της εργατικής εξουσίας, δεν απέβλεπε σε προσάρτηση εδαφών. Η νίκη της ΕΣΣΔ, όπως αποδείχθηκε, ήταν ο απαραίτητος όρος για τη νίκη κατά του Άξονα.

Ένα από τα πολύ προσφιλή αστικά και όχι μόνο επιχειρήματα που αναφέρονται στην Ιστορία της Κατοχής, το Δεκέμβρη του '44 και την περίοδο '46-'49, υποστήριζε ότι οι κομμουνιστές ήταν εχθροί της δήθεν οικουμενικής αξίας της "εθνικής ενότητας" και "ομοψυχίας", που δεν πρέπει να διαταράσσεται είτε σε περίοδο πολέμου είτε σε κρίση ή σε περίοδο καπιταλιστικής ανάκαμψης και ανάπτυξης. Πρόκειται για συνθήματα συγκάλυψης της πραγματικότητας της ταξικής διαίρεσης της κοινωνίας, που την παρουσιάζουν ως μια κοινωνία ατόμων, πολιτών, που συμβιώνουν μεταξύ τους και έχουν την υποχρέωση να υποταχθούν και να υπηρετήσουν τα συμφέροντα της αστικής τάξης.

Η ταξική πάλη, ανεξάρτητα με ποιες μορφές ή ένταση εκφράζεται, δεν καταργείται ποτέ, είτε σε περίοδο πολέμου είτε μη πολέμου. Ο ΕΔΕΣ ιδρύθηκε ως φιλοαγγλική οργάνωση κατά του ΚΚΕ και έδρασε κατά του ΕΑΜ και του ΕΛΑΣ, επόμενο ήταν να εκδηλωθούν συγκρούσεις ανάμεσα στον ΕΛΑΣ και τον ΕΔΕΣ. Η αστική τάξη και το κράτος της αναγνωρίζουν τη βία ως δικό της μονοπωλιακό δικαίωμα, ενώ η εργατική τάξη, το λαϊκό, το επαναστατικό κίνημα δεν έχει δικαίωμα να υπερασπιστεί τα συμφέροντά του με όλα τα μέσα που διαθέτει και επιλέγει.

Αυτή την προπαγάνδα διακινούν κατά κόρον τόσο οι χρυσαυγίτικες ναζιστικές χυδαιότητες και νεοδημοκρατικές εφημερίδες με τις κίτρινες σελίδες που προβάλλουν τα δήθεν εγκλήματα των κομμουνιστών, όσο και αστοί ιστοριογράφοι, οι επονομαζόμενοι "αναθεωρητές" της ιστορίας. Όλοι μαζί έχουν ένα στόχο: Το τσάκισμα της ταξικής πάλης σήμερα. Γι’ αυτόν το σκοπό δεν διστάζουν να αναμασούν τα πιο βρώμικα επιχειρήματα, να διαστρεβλώνουν τα ιστορικά γεγονότα και να κάνουν το μαύρο-άσπρο, στοχεύοντας ιδιαίτερα στη νέα γενιά που δεν έχει αποκτήσει ακόμα την πείρα της ταξικής πάλης.

Η πιο τυπική αστική αντίληψη για το Δεκέμβρη του '44 είναι ότι συνιστούσε προϊόν ενός προετοιμασμένου σχεδίου βίαιης κατάληψης της εξουσίας. Στην πραγματικότητα οι πρώτες μέρες της απελευθέρωσης και τα Δεκεμβριανά απέδειξαν ότι από την πλευρά του ΚΚΕ δεν υπήρχε τέτοιος σχεδιασμός, αν και είχε ξεσπάσει ανοικτά επαναστατική κατάσταση. Ο Δεκέμβρης δεν ήταν αποτέλεσμα της δολοφονίας άοπλων διαδηλωτών στις 3 και 4 Δεκέμβρη, είχε προετοιμασθεί το έδαφος πολύ πριν η λεγόμενη κυβέρνηση της Εθνικής Ενότητας πατήσει το πόδι της στην Ελλάδα. Η ηρωική μάχη των 33 μερών δεν συνιστούσε σχεδιασμένη επαναστατική εξέγερση, αν και στην πραγματικότητα ήταν μια ανώτερης μορφής ένοπλη ταξική σύγκρουση με την αστική τάξη και τις βρετανικές στρατιωτικές δυνάμεις που προσκλήθηκαν από τον Γ. Παπανδρέου για να τσακίσουν το ΕΑΜικό κίνημα και το ΚΚΕ.

Η αστική και οπορτουνιστική προπαγάνδα, παρά τις μεταξύ τους διαφορές, αποκρύπτουν το γεγονός ότι ενώ τα αστικά κόμματα είχαν στα χέρια τους το πλεονέκτημα της απαράδεκτης Συμφωνίας της Βάρκιζας, δεν αισθάνονταν ασφάλεια λόγω της επιρροής και των δεσμών που το ΚΚΕ και το ΕΑΜ διατηρούσαν με το λαό. Επομένως ήθελαν όλα μαζί, είτε ήταν φιλοβασιλικά είτε αντιβασιλικά κόμματα, δεξιά ή δημοκρατικά, να καταφερθεί ολοκληρωτικό χτύπημα στο Κόμμα και στο ΕΑΜ, ωθώντας σε μια εφ΄ όλης της ύλης σύγκρουση.

Επινόησαν κατηγορίες ότι ο ΔΣΕ ήταν ξενοκίνητος, με στόχο παραχώρηση ελληνικών εδαφών, ότι τάχα απαρτιζόταν από βίαια επιστρατευμένους μαχητές ή από ανθρώπους που είχαν προσωπικούς λογαριασμούς με άλλους ανθρώπους ή και προσωπικές φιλοδοξίες. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι σε εκδόσεις και κυρίως ημερίδες και συζητήσεις χρησιμοποιούνται επιλεκτικά προσωπικές μαρτυρίες, μετανοημένων σε πολλές περιπτώσεις ή εμφανίζονται μεμονωμένες ιστορίες για πρόκληση συναισθηματικής φόρτισης, σύμφωνα με τις οποίες το γενικό χαρακτηριστικό του εμφύλιου τάχα ήταν ο αδελφός να σκοτώνει αδελφό, οικογένειες να χωρίζονται μεταξύ τους και αλληλοσκοτώνονται. Αυτά επικαλούνται αυτοί που και σήμερα δικαιώνουν τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους, αποδέχονται τα ιμπεριαλιστικά προσχήματα και καλούν ο ένας λαός να χύνει το αίμα του άλλου, προκειμένου να νικήσει η μια ή άλλη αστική τάξη στον ανταγωνισμό για την επέκταση των αγορών, τη διεκδίκηση της πρωτοκαθεδρίας στην εκμετάλλευση περιοχών π.χ. με ενεργειακό πλούτο. Άλλοι επιμελημένα κρύβουν ότι χιλιάδες αγωνιστές αναγκάσθηκαν να πάρουν το δρόμο του βουνού, λόγω των διωγμών και του κινδύνου δολοφονιών, ενώ κάποιοι υποστηρίζουν ότι την ευθύνη για τους διωγμούς βάραινε το ΚΚΕ, που δήθεν δεν τήρησε την Συμφωνία της Βάρκιζας, ότι όλα θα είχαν αποσοβηθεί αν το ΚΚΕ δεχόταν να συμβιβαστεί, εκθέτοντας την Εθνική Αντίσταση σε ανυποληψία ή αν έπαιρνε μέρος στις κοινοβουλευτικές εκλογές του ‘46. Ένα πράγμα αποδείχθηκε: Η αστική τάξη δεν αρκείται στους συμβιβασμούς, αντίθετα τους κάνει εφαλτήριο για την οριστική αντεπίθεση, για να ξεμπερδέψει με το ΚΚΕ και γενικότερα το εργατικό κίνημα.

Ο οπορτουνισμός, με τη γνωστή και χωρίς αρχές ευελιξία του, κατά τη 10ετία του '70 και '80, εμφανίζονταν ως το ρεύμα που υπεράσπιζε την ανάγκη αναθεώρησης της μαρξιστικής θεωρίας, θεωρώντας θεμελιακές της θέσεις ως απαρχαιωμένες. Καμία σχέση, βεβαίως, δεν είχε με την αναγκαιότητα ανάπτυξης της θεωρίας, με βάση τη μελέτη των εξελίξεων και τη γενίκευση της πείρας, στόχος ήταν η ανατροπή των θεμελιακών αρχών.

Σ΄ αυτό το πλαίσιο υπερακόντιζε σε επιχειρηματολογία ενάντια στην ΚΔ και το ΚΚ της Σοβιετικής Ένωσης, εμφανίζοντας το ΚΚΕ ως θύμα μιας πολιτικής που έβαζε πάνω απ’ όλα τα κρατικά συμφέροντα της ΕΣΣΔ, αδιαφορώντας για το μακελειό σε βάρος σειράς λαών. Αυτή η πολιτική, κατά τους οπορτουνιστές, οδήγησε το ελληνικό κίνημα σε τραγωδίες π.χ. με το δήθεν μοίρασμα του κόσμου κλπ.

Ο κάλπικος διεθνισμός των οπορτουνιστικών δυνάμεων, του λεγόμενου ευρωκομμουνισμού, εκφραζόταν με την υποκριτική αρχή της μη ανάμειξης κάθε ΚΚ στα εσωτερικά του άλλου, καθώς και με την εφεύρεση των “εθνικών δρόμων προς το σοσιαλισμό”, όπως π.χ. υποστήριζε το Γαλλικό και Ιταλικό ΚΚ, το λεγόμενο ΚΚΕ Εσωτερικού κλπ. Όμως όλοι αυτοί οι δρόμοι ήταν ένας και μοναδικός: Η σοσιαλδημοκρατική μετάλλαξή τους, με κομμουνιστική φρασεολογία, για τον εκσυγχρονισμό του καπιταλισμού. Στη θέση του προλεταριακού διεθνισμού τοποθέτησαν ως σύγχρονη επεξεργασία την επίθεση σε κάθε ΚΚ που υποστήριζε τη διεθνή ενότητα της εργατικής τάξης και άρα την ανάγκη ενιαίας στρατηγικής του ΔΚΚ. Βέβαια, το ζήτημα ήταν ότι αυτή η στρατηγική έπρεπε να διαμορφωθεί σε επαναστατική βάση, που τέτοια δεν υπήρχε στο ΔΚΚ από μια περίοδο και μετά.

Μετά την αντεπανάσταση και ενώ στην Ελλάδα το ΚΚΕ ξεκίνησε βασανιστικά την αποκατάσταση του επαναστατικού του χαρακτήρα, ο οπορτουνισμός, ιδιαίτερα ορισμένοι θύλακες του, εμφανίστηκαν ως οι αυθεντικοί ερμηνευτές του μαρξισμού - λενινισμού, εγκαλώντας το ΚΚΕ ότι παρεκκλίνει από αυτόν. Επιστρατεύονται αποκομμένα αποσπάσματα του Μαρξ, την περίοδο αστικών και αστικοδημοκρατικών επαναστάσεων ή του Λένιν, την περίοδο της αστικής επανάστασης κατά του τσαρισμού το 1905-07 ή της ειδικής περιόδου της ΝΕΠ.

Υποστηρίζουν ότι τα ιστορικά γεγονότα πρέπει να εξετάζονται αποκλειστικά και μόνο μέσα στις συγκεκριμένες συνθήκες που πραγματοποιήθηκαν, αρνούμενοι την ύπαρξη γενικών γνωρισμάτων, προσάπτονται στο ΚΚΕ αυθαίρετες σκοπιμότητες που αφορούν το σημερινό Πρόγραμμά του και τις εκτιμήσεις του για τη σοσιαλιστική οικοδόμηση, με τα οποία, ως γνωστό, ριζικά διαφωνούν. Αναμφίβολα η ιστορική διερεύνηση και μελέτη πρέπει να πατάει σε έγκυρο αρχειακό υλικό, να παίρνει υπόψη τις συγκεκριμένες αντικειμενικές συνθήκες που επικρατούσαν στην Ελλάδα, ακόμα και το επίπεδο ανάπτυξης του Κόμματος, επίσης τις διεθνείς εξελίξεις, τις κατευθύνσεις του ΔΚΚ, που ποτέ το ΚΚΕ δεν έπαψε να θεωρεί τον εαυτό του ως αναπόσπαστο τμήμα του.

Η ιστορική αποτίμηση της δράσης του Κόμματος αφορά τον υποκειμενικό παράγοντα, άρα τίθεται υπό κρίση πώς κατάφερνε να κατανοεί, να υπολογίζει τους συγκεκριμένους αντικειμενικούς παράγοντες, το συσχετισμό δυνάμεων, την αστική πολιτική διαχείρισης, την επίδραση των διεθνών εξελίξεων, ώστε να διαμορφώνει και να προσαρμόζει, ανάλογα με τις συνθήκες, τη γραμμή συσπείρωσης και ρήξης με σκοπό τη στήριξη της νικηφόρας πορείας υπέρ της εργατικής τάξης και των συμμάχων της. Η αποτίμηση των γεγονότων μιας ολόκληρης περιόδου δεν μπορεί να εξαντληθεί με την εκτίμηση κατά τις τρέχουσες εξελίξεις, συμπεράσματα που επαληθεύονται συμπληρώνονται ή διορθώνονται όταν έχουν πια αποκρυσταλλωθεί οι τάσεις, τα αποτελέσματα. Αυτός είναι ο δρόμος για την ωρίμανση του Κόμματος.

Η συγγραφή της Ιστορίας του Κόμματος δεν είναι μια επανάληψη προηγούμενων εκτιμήσεων, απαιτεί αντικειμενικότητα, μακριά από συναισθηματισμούς και απαλλαγή από το φόβο -εκεί που χρειάζεται- δημόσιας κριτικής και αυτοκριτικής, που δεν έχει καμία σχέση με τη λαθολογία, η οποία μόνο μοιρολατρία και απογοήτευση προκαλεί. Η θετική ή αρνητική έκβαση ενός αγώνα δεν κρίνεται μόνο στο πεδίο του ηρωισμού και της ετοιμότητας για προσφορά και αυτοθυσία, αλλά και στη στρατηγική γραμμή, ιδιαίτερα στην επιλογή του κύριου καθήκοντος-κρίκου κατά τη διάρκεια κορυφαίων μαχών, που αλλάζουν και ανατρέπουν το συσχετισμό δυνάμεων είτε υπέρ του επαναστατικού κινήματος είτε σε βάρος του. Το ΚΚΕ π.χ. δεν ασκεί κριτική γιατί το θέμα της εξουσίας δεν τέθηκε στην ημερήσια διάταξη το 1940 ή το 1941 ή ακόμα και το 1942, αλλά κατά πόσο το ΚΚΕ είχε συνδέσει τον αγώνα κατά της κατοχής με την κατάκτηση της εξουσίας, εφόσον διαμορφωνόταν επαναστατική κατάσταση, όπως και συνέβη.

Η οπορτουνιστική φιλολογία ότι το ΚΚΕ γράφει την ιστορία με μοναδικό στόχο να επιβεβαιώσει τη στρατηγική του, δεν συνιστά την αποκάλυψη ενός μυστικού. Εμείς δημόσια έχουμε δηλώσει και γράψει στα ντοκουμέντα μας ότι το χρέος μας είναι, ιδιαίτερα μετά τη νίκη της αντεπανάστασης που μας βρήκε, όπως παντού, απροετοίμαστους και αιφνιδιασμένους, να αντλήσουμε διδάγματα ώστε να ενισχυθεί ο επαναστατικός χαρακτήρας του Κόμματος, η ικανότητα και ωριμότητά μας.

Ο οπορτουνισμός μας εγκαλεί για την εκτίμησή μας για τον ιμπεριαλιστικό χαρακτήρα του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, που τον θεωρεί αντιφασιστικό, επειδή από τη μια πλευρά βρίσκονταν η ναζιστική Γερμανία και η Ιταλία. Η πάλη μέχρι αυτοθυσίας, για να μην καταληφθεί ούτε μια σπιθαμή εδάφους από άλλη αστική τάξη είναι απολύτως εφικτή και συμβατή με την εκτίμηση για το χαρακτήρα του πολέμου ως ιμπεριαλιστικού.

Αυτό που ενοχλεί είναι η θέση μας ότι σε συνθήκες ιμπεριαλιστικής πολεμικής εμπλοκής, είτε σε αμυντικό είτε σε επιθετικό πόλεμο, το ΚΚΕ πρέπει να ηγηθεί της εργατικής - λαϊκής πάλης, με όλες τις μορφές και με πολύτιμη παρακαταθήκη την πείρα του ΕΑΜ, ΕΛΑΣ, της ΕΑ, της ΕΠΟΝ και της ΟΠΛΑ, να οδηγήσει σε ολοκληρωτική ήττα της αστικής τάξης, εγχώριας και ξένης ως εισβολέα, να συνδεθεί με την κατάκτηση της εξουσίας.

Εγκαλούν το ΚΚΕ -με αφορμή την κριτική για τις Συμφωνίες του Λιβάνου και της Καζέρτας- ότι βλέπουμε με ισοπεδωτικό τρόπο τη συμμετοχή σε κυβερνήσεις Εθνικής Ενότητας, αρνούμαστε το φιλολαϊκό ρόλο μεταβατικών κυβερνητικών προγραμμάτων στο έδαφος του καπιταλισμού, ότι δεν δεχόμαστε την ύπαρξη ενδιάμεσης εξουσίας ανάμεσα στα δύο συστήματα. Ως επιχείρημα προβάλλουν ότι κατά την Κατοχή η εξουσία είχε πραγματοποιηθεί στα απελευθερωμένα εδάφη, ότι αυτό που έλειψε ήταν η ικανότητα του Κόμματος να δράσει με τακτικό στόχο και όχι στρατηγικό. Στην πραγματικότητα αρνούνται την ανάγκη ανατροπής της καπιταλιστικής εξουσίας.

Καλούν το ΚΚΕ, με άλλοθι τα οξυμένα προβλήματα των μαζών, να υιοθετήσει αιτήματα όχι με την έννοια ότι αυτά μπορούν να συγκινήσουν και να κινητοποιήσουν, αλλά αιτήματα που διευκολύνουν τη διεκδίκηση μιας κυβέρνησης στο καπιταλιστικό έδαφος.

Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι ένα σημαντικό μέρος των σημερινών οπορτουνιστών το 2012 κατηγορούσαν το ΚΚΕ όταν αρνιόταν να υποκύψει στις πιέσεις συνεργασίας με τον ΣΥΡΙΖΑ ή να δηλώσει ετοιμότητα στήριξης κυβέρνησής του. Η αποκάλυψη του πραγματικού χαρακτήρα της πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ δεν αφορά μόνο αυτό το κόμμα, αλλά και όλους εκείνους που κατακεραύνωναν το ΚΚΕ γιατί αρνήθηκε ή αρνείται τη μία ή την άλλη μορφή πολιτικής συνεργασίας μαζί του.

Η μελέτη του Δοκιμίου της περιόδου αυτής είναι βέβαιο ότι θα δώσει απαντήσεις σε ερωτήματα που υπάρχουν, σε ακαταστάλακτους προβληματισμούς. Αν και αφορά το παρελθόν, τα συμπεράσματά είναι ένα καλό εφόδιο για τα προβλήματα που μας απασχολούν σήμερα, που απαιτούν και γνώση και διευρυμένο πολιτικό και ιδεολογικό ορίζοντα, ανεξάρτητα από το αντικείμενο χρέωσης στην κομματική δουλειά και στο κίνημα. Μελετάμε το παρελθόν κοιτώντας μπροστά!».

902

Η ομιλία της Ελένης Μπέλλου

Τετάρτη 19/12/2018 - 20:59

Τη μεθοδολογία και τα περιεχόμενα των τόμων παρουσίασε στην ομιλία της η Ελένη Μπέλλου, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, στην εκδήλωση παρουσίασης του Δοκιμίου Ιστορίας του ΚΚΕ, περιόδου 1918 - 1949,που διοργάνωσε η ΚΕ του Κόμματος την Τετάρτη 19 Δεκέμβρη.

Είπε συγκεκριμένα:

«Το ΚΚΕ επιδιώκει στην πράξη ν’ ανταποκρίνεται στο χαρακτήρα του, στον προορισμό του ως επαναστατικής ιδεολογικής - πολιτικής οργανωμένης πρωτοπορίας του εργατικού κινήματος στην Ελλάδα.

Επομένως, είναι αδήριτη η σχέση του με την ανάγκη μελέτης και έρευνας της Ιστορίας αυτού του κινήματος, όχι μόνο στην Ελλάδα, στις γειτονικές χώρες, αλλά και στις χώρες που το επαναστατικό εργατικό κίνημα μεγαλούργησε, πραγματοποίησε ιστορικής σημασίας νίκες ή ήττες όπως στη Σοβιετική Ένωση και όχι μόνο.

Η ιδεολογία του ΚΚΕ, ο επιστημονικός κομμουνισμός, θεμελιώθηκε στα συμπεράσματα της ιστορικής έρευνας της κοινωνικής εξέλιξης, ενσωμάτωσε τα συμπεράσματα της διαλεκτικής υλιστικής έρευνας των τρόπων παραγωγής, συνολικότερα των κοινωνικο-οικονομικών σχηματισμών, ειδικότερα ενσωμάτωσε τα συμπεράσματα διαφορετικών περιόδων του εργατικού κινήματος.

Με άλλα λόγια, η σχέση του ΚΚΕ με την Ιστορία του δεν είναι σχέση βιωματική, βιογραφική, ούτε μπορεί να υπάρχει επαναστατικό εργατικό κόμμα, δηλαδή κομμουνιστικό κόμμα, αν αποσπαστεί από τα επιστημονικά επιτεύγματα, επομένως και από τα ιστορικά, αν δεν διαθέτει τις απαιτούμενες επιστημονικές δυνάμεις για να μελετά τα κοινωνικά φαινόμενα, να αναπτύσσει την ιδεολογία του ενσωματώνοντας τα επιστημονικά συμπεράσματα της φυσικής και κοινωνικής εξέλιξης, της ταξικής πάλης.

Άλλωστε η σχέση του Κόμματος με την πρωτοπόρα διανόηση σε μεγάλο βαθμό είναι αμφίδρομη. Γι’ αυτό και σε σημαντικές περιόδους της ύπαρξης του ΚΚΕ, στον α΄ ή β΄ βαθμό εμπνεύστηκαν και συσπειρώθηκαν ή και εντάχθηκαν στο Κόμμα σημαντικοί ιστορικοί, πανεπιστημιακοί, επιστήμονες διάφορων γνωστικών αντικειμένων, λογοτέχνες, καλλιτέχνες, γενικότερα διανοούμενοι.

Απορρίπτουμε τους ισχυρισμούς όσων εκ του πονηρού προσάπτουν στο ΚΚΕ εμπειρισμό και υποκειμενισμό, έλλειψη αρμοδιότητας και ικανότητας να μελετήσει την Ιστορία του.

Μετά τις ανατροπές στη Σοβιετική Ένωση και σε άλλες χώρες του πρώτου ιστορικού εγχειρήματος της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, εξέλιξη που αναμφίβολα επέδρασε και στην εκδήλωση κρίσης στο Κόμμα μας και διάσπασής του το 1991, ακολούθησε μια πρωτόγνωρη περίοδος για το παγκόσμιο πολιτικό εργατικό κίνημα, το κομμουνιστικό, βέβαια και στη χώρα μας. Η αναζωπύρωσή του δεν μπορούσε παρά να γίνει μέσα από τη συνειδητοποίηση των αδυναμιών και των λαθών του, την ανάλυση των ανώριμων και ασταθών βημάτων του, την ανοιχτή συζήτηση των συμπερασμάτων με τα μέλη και τους φίλους του Κόμματος, της νεολαίας του, την ανοικτή συζήτηση με πρωτοπόρους εργάτες και εργάτριες, μισθωτούς και αυτοαπασχολούμενους, εργαζόμενους μυικά-χειρωνακτικά, αλλά και πνευματικά.

Όλα αυτά τα χρόνια, σχεδόν 3 δεκαετίες, οι κομματικές και ΚΝίτικες δυνάμεις, μαζί με φιλοκομματικές, έδωσαν σκληρές ιδεολογικές - πολιτικές και κινηματικές μάχες στα εργοστάσια, στους άλλους χώρους εργασίας, στα χωράφια, στα σχολεία και στα Ανώτερα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα, έδωσαν μάχες για την επιβίωση, για να μην εξαφανιστεί το συνδικαλιστικό εργατικό κίνημα, το αγροτικό, των αυτοαπασχολούμενων των πόλεων, το μαθητικό, φοιτητικό - σπουδαστικό, το ριζοσπαστικό γυναικείο κίνημα, για να αναγεννηθούν και να ανασυνταχθούν, σπάζοντας τα δεσμά του εκφυλισμού και της ενσωμάτωσης που είχε επιφέρει η κεφαλαιοκρατική παρέμβαση και χειραγώγηση.

Μέσα στο καμίνι της καθημερινής ταξικής πάλης, στις νέες πρωτόγνωρες συνθήκες του πιο αρνητικού συσχετισμού εδώ και ενάμιση αιώνα, δρομολογήθηκε και πραγματοποιήθηκε η μελέτη της Ιστορίας του Κόμματος για την περίοδο από την ίδρυσή του έως σχεδόν την πτώση της στρατιωτικής δικτατορίας το 1974 και την επιστροφή στο αστικό κοινοβουλευτικό πολίτευμα.

Έγιναν δεκάδες εκδόσεις με ανάλογα ιστορικά θέματα, όπως για τον ιταλοελληνικό πόλεμο, για τον ΔΣΕ, ειδικότερα για τη συμμετοχή των γυναικών στον ΔΣΕ, για την επτάχρονη στρατιωτική δικτατορία, για το αστικό πολιτικό σύστημα στις δεκαετίες 1950-1960, για τον Μάη του 1936 στη Θεσσαλονίκη. Έγιναν εκδόσεις αρχειακών υλικών για Συνέδρια του Κόμματος, Ολομέλειες της ΚΕ που είχαν αποφασιστικό ρόλο στην πορεία του Κόμματος όπως η 6η Ολομέλεια του 1956, η 7η Ολομέλεια του 1957, η 12η του 1968. Εκδόθηκε ως Δοκίμιο ο Τόμος της Ιστορίας του Κόμματος για την περίοδο 1949-1968, που με τη διαδικασία της Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης το 2011 προχώρησε σε επανεκτίμηση προγενέστερων Εκτιμήσεων και Αποφάσεων του Κόμματος για εκείνη την περίοδο, αποκατέστησε τον Νίκο Ζαχαριάδη από τις άδικες αποφάσεις καθαίρεσης και διαγραφής του.

Συνειδητοποιήσαμε την ανάγκη εκ νέου να μελετήσουμε και να γράψουμε την Ιστορία του Κόμματος με τη μορφή Δοκιμίου, για την περίοδο 1918-1949, σε σχέση με τον τόμο που ήδη κυκλοφορούσε από το 1995. Αυτό το καθήκον προσδιορίστηκε στο 19ο Συνέδριο (2013).

Άλλωστε, είχαμε πλέον νέες δυνατότητες, νέες πηγές για την μελέτη της Ιστορίας μας.

• Διαθέταμε πλέον ένα ηλεκτρονικά οργανωμένο Αρχείο του Κόμματος με πληθώρα ντοκουμέντων αυτής της περιόδου.
• Αποκτήσαμε νέα πρόσβαση σε αρχειακό υλικό που αφορούσε τις σχέσεις του ΚΚΕ με το ΚΚΣΕ και τα ΚΚ των γειτονικών βαλκανικών κρατών.
• Διαθέταμε ένα επιστημονικό δυναμικό με δυνατότητα αξιοποίησης άλλων αρχείων, ξένης βιβλιογραφίας, αξιοποίησης σειράς μελετών για την ανάπτυξη και εξέλιξη του καπιταλισμού στην Ελλάδα, τη συμμετοχή της στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους και ιδιαίτερα στο Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Αξιοποιήσαμε μελέτες για την ελληνική οικονομία και το ελληνικό αστικό κράτος, που εκπονήθηκαν από πανεπιστήμια, την Τράπεζα της Ελλάδος, την Εθνική Τράπεζα, όπως θα διαπιστώσετε και από τη βιβλιογραφική αναφορά.

Η ΚΕ του Κόμματός μας δεν είδε και δεν βλέπει σε αντιπαράθεση την ανάγκη της εξειδικευμένης ιστορικής μελέτης και έρευνας με την ανάγκη για συλλογική συζήτηση των συμπερασμάτων της και ανάληψη της ανάλογης ευθύνης.

Γι’ αυτό με την ευθύνη της ΚΕ δρομολογήθηκε η επίπονη μελέτη της Ιστορίας του Κόμματος, μέσω του Τμήματος Ιστορίας της ΚΕ και ενός δικτύου ιστορικών - συνεργατών και άλλων επιστημόνων που είναι ενταγμένοι στα Τμήματα της ΚΕ. Παράλληλα, δρομολογήθηκε και η διεξοδική συζήτηση ανάλογων ιστορικών θεμάτων, όχι μόνο στην ΚΕ, αλλά και στα παρακάτω καθοδηγητικά όργανα του Κόμματος. Συγκεντρώθηκαν παρατηρήσεις από στελέχη του Κόμματος και της ΚΝΕ, μια διαδικασία που κορυφώθηκε με την πραγματοποίηση ανάλογης θεματικής Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης τον περασμένο Ιούνη.

Προϊόν όλης αυτής της διαδικασίας είναι οι 4 τόμοι του Δοκιμίου Ιστορίας που σήμερα σας παρουσιάζουμε.

Ειδικότερα, απευθυνόμενοι στους εκπροσώπους του Τύπου, θέλουμε να επισημάνουμε:

Το υλικό των 4 τόμων δεν αποτελεί μια αποκλειστικά κομματική ιστορία, δεν είναι στενά φιλο-ΚΚΕ ενδιαφέροντος ή αποκλειστικά ερευνητικού από την πλευρά του ταξικού αντίπαλου.

Θα υποστηρίξουμε ότι είναι υλικό ευρύτερου ιστορικού ενδιαφέροντος κι αυτό οφείλεται στη μεθοδολογία που ακολουθήθηκε. Δηλαδή οφείλεται στο γεγονός ότι η ίδρυση, η ανάπτυξη και η εξέλιξη της ιδεολογικής - πολιτικής ταυτότητας και δράσης του ΚΚΕ και της Νεολαίας του εξετάζονται σε συνάρτηση ιδιαίτερα με τις εγχώριες, αλλά και τις διαβαλκανικές και παγκόσμιες οικονομικές και πολιτικές εξελίξεις.

Έτσι, μέσω της Ιστορίας του ΚΚΕ, βλέπουμε την Ιστορία της Ελλάδας, ενταγμένης στα Βαλκάνια, για έναν αιώνα, αφού είναι αναπόσπαστο κομμάτι της. Αλλά πηγαίνουμε και πιο πίσω, στον ένα σχεδόν αιώνα που μεσολάβησε από την Επανάσταση του 1821 έως την ίδρυση του ΚΚΕ. Επιχειρούμε μια εκτεταμένη αναφορά και εκτίμηση των κοινωνικών -οικονομικών - πολιτικών συνθηκών και ιδεολογικών αντιλήψεων στην Ελλάδα του 19ου αιώνα έως τη λήξη του Α΄ Παγκόσμιου Πολέμου.

Πιο συγκεκριμένα:

Ο Tόμος Α1 έχει τίτλο "Διεθνείς και εσωτερικές συνθήκες από την επικράτηση του καπιταλισμού ως την Οκτωβριανή Επανάσταση". Η ύλη του κατανέμεται σε τρία μέρη:

Στο Πρώτο Μέρος παρουσιάζεται συνοπτικά σε παγκόσμιο επίπεδο η μετάβαση από τη φεουδαρχία στον καπιταλισμό, που αναπτύχθηκε σε μια μακρόχρονη πορεία. Για βασικές χώρες του καπιταλισμού εξετάζεται η ωρίμανση των παραγωγικών δυνάμεων, δηλαδή της εργασιακής ικανότητας του ανθρώπου, σε συνδυασμό με την ταξική πάλη που αναπτύχθηκε ανάμεσα στις φεουδαρχικές εξουσίες και στην ανερχόμενη αστική τάξη. Σε αυτή την εποχή η αστική τάξη ήταν η βασική δύναμη της κοινωνικής προόδου, ηγήθηκε και του αγώνα που έκαναν οι αγρότες για την ανατροπή του φεουδαρχικού τρόπου παραγωγής, για την κατανομή της γης που στον έναν ή άλλο βαθμό πραγματοποιήθηκε με την εγκαθίδρυση του καπιταλιστικού κράτους.

Επίσης, σ’ αυτό το μέρος του τόμου Α1 παρουσιάζεται η εμφάνιση και ανάπτυξη της εργατικής τάξης, η διαμόρφωση του κομμουνιστικού κινήματος στο έδαφος της μαρξιστικής θεωρίας, που υπήρξε προϋπόθεση για να κατακτήσει το εργατικό κίνημα αυτοτελή πολιτική παρουσία σε μια εποχή που η εδραίωση της αστικής τάξης στην εξουσία την έκανε αντιδραστική. Ως προϊόν της ανάγκης διεθνούς ενότητας της εργατικής τάξης, συγκροτήθηκε αρχικά η Α΄ και στη συνέχεια η Β΄ Διεθνής.

Δίνονται συνοπτικά και συγκεντρωμένα τα χαρακτηριστικά της έναρξης της εποχής του ιμπεριαλιστικού σταδίου του καπιταλισμού, στα τέλη του 19ου και στην αρχή του 20ού αιώνα, δηλαδή της εποχής που διαμορφώνεται ως ανάγκη το πέρασμα από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό. Δίνονται οι παράγοντες που οδήγησαν στον Α΄ Παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό Πόλεμο, από τις φλόγες του οποίου ξεπήδησε η Οκτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση.

Το Δεύτερο Μέρος του Τόμου Α1 πραγματεύεται την ανάπτυξη του καπιταλισμού από την ίδρυση του ελληνικού κράτους έως το τέλος του Α΄ Παγκόσμιου Πολέμου.

Υποχρεωτικά η ιστορική ανάλυση πηγαίνει πιο πίσω, στην περίοδο της οθωμανικής κυριαρχίας, στο καθεστώς της οποίας έζησαν και εξελίχθηκαν οι πληθυσμοί της μετέπειτα ελληνικής επικράτειας.

Αναδεικνύεται η εξής ιδιαιτερότητα στη συγκρότηση του ελληνικού καπιταλιστικού κράτους: Η διεύρυνσή του διήρκεσε σχεδόν έναν αιώνα. Σημαντικό μέρος των πληθυσμών των εδαφών που σταδιακά εντάχθηκαν στο ελληνικό κράτος είχαν δύο αλληλένδετα χαρακτηριστικά στην ιστορική τους διαδρομή:

Την ελληνιστική γλώσσα, επίσημη γλώσσα του Βυζαντίου που συνέχισε να εξελίσσεται, και την Ορθοδοξία, κέντρο καλλιέργειας της γλώσσας. Είναι παράγοντες που στις συγκεκριμένες οικονομικές, πολιτικές προϋποθέσεις του τέλους του 18ου αιώνα συνέβαλαν στη διαμόρφωση ελληνικής εθνικής συνείδησης.

Αναδεικνύονται οι κοινωνικές δυνάμεις που πήραν μέρος στην Επανάσταση του '21, τεκμηριώνεται ο χαρακτήρας της επανάστασης ως αστικής εθνικοαπελευθερωτικής. Παρουσιάζεται η πολιτική συγκρότηση των δυνάμεων της Επανάστασης και η σχέση τους με τις Μεγάλες Δυνάμεις της εποχής, (Αγγλία, Γαλλία, Ρωσία).

Παρουσιάζονται οι οικονομικές - κοινωνικές και πολιτικές εξελίξεις στην περίοδο από την ίδρυση του ελληνικού αστικού κράτους μέχρι τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Πρόκειται για ιστορική προσέγγιση που βοηθά στη διαμόρφωση κριτηρίων για την κατανόηση και σύγχρονων εξελίξεων, των αντιθέσεων και ανταγωνισμών για το μοίρασμα των αγορών στην ευρύτερη περιοχή, που συχνά οδηγούν στο διαμελισμό υφιστάμενων κρατών, στη διαμόρφωση νέων που λειτουργούν και ως προτεκτοράτα άλλων.

Ειδικότερα αναλύεται ο θεσμός της Βασιλείας ως συστατικό θεμελίωσης του αστικού κράτους, ως θεσμός ενοποίησης των τοπικών αρχών και συγκεντροποίησης της αστικής εξουσίας. Αναλύονται επίσης οι αντιθέσεις που στην πορεία εκδηλώθηκαν μεταξύ του θρόνου και των κατ’ εξοχήν αστικών οργάνων, της Βουλής και των κυβερνήσεων.

Σε αυτό το Δεύτερο Μέρος του Τόμου Α1 γίνεται ειδική αναφορά στην πολυπλοκότητα των σχέσεων ιδιοκτησίας γης κατά την ύστερη περίοδο της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, πώς αυτές επηρέασαν τις σχέσεις ιδιοκτησίας γης στο ελληνικό καπιταλιστικό κράτος κατά τη σταδιακή ενσωμάτωση της Θεσσαλίας, της Ηπείρου, της Μακεδονίας. Έχει ιδιαίτερη σημασία και για την κατανόηση ιδιαιτεροτήτων στην ανάπτυξη του ελληνικού καπιταλισμού, όπως ο πολύ μικρός αγροτικός κλήρος, η μεγαλύτερη επιβίωση της κατακερματισμένης αλλά εμπορευματοποιημένης αγροτικής και χειροτεχνικής παραγωγής, η υπέρμετρη ανάπτυξη της ναυτιλίας και η καθυστέρηση της Μεταποίησης, κυρίως στον κλάδο της βιομηχανίας εργαλειομηχανών.

Η αντικειμενική εξήγηση αυτών των ιδιαιτεροτήτων είναι αναγκαία γιατί επεξηγεί ανάλογα λάθη στις αναλύσεις του Κόμματος για την ελληνική καπιταλιστική οικονομία και συνολικότερα για το κράτος, θεωρητικά λάθη που επέδρασαν αρνητικά και στην επεξεργασία της στρατηγικής του, στον προσδιορισμό των κοινωνικών δυνάμεων, στη διαμόρφωση της πολιτικής συμμαχιών.

Το Τρίτο Μέρος του Τόμου Α1 αναφέρεται στη γέννηση και ανάπτυξη του εργατικού και του σοσιαλιστικού κινήματος στην Ελλάδα ως το 1918.

Καταγράφονται τα πρώτα σκιρτήματά τους, αλλά και οι διώξεις και τα θύματα της αστικής κρατικής καταστολής.

Η ανάπτυξη των πρώτων συνδικάτων και σοσιαλιστικών ομάδων στα αστικά κέντρα της χώρας, αλλά και ανάμεσα στους Έλληνες εργάτες του εξωτερικού δέχτηκαν αρχικά τις ιδεολογικές - πολιτικές επιρροές από ρεύματα του ουτοπικού σοσιαλισμού και του αναρχισμού και στη συνέχεια από το διεθνές κίνημα που πάταγε στον επιστημονικό σοσιαλισμό. Όλες αυτές οι επιδράσεις αποτυπώθηκαν αρχικά στην οργανωτική συγκρότηση και ιδεολογική - πολιτική ταυτότητα του Σοσιαλιστικού Εργατικού Κόμματος Ελλάδος (ΣΕΚΕ).

Η μελέτη αυτού του τρίτου μέρους πρώτα απ’ όλα από εργάτες, εργάτριες, μισθωτούς, συνδικαλιστές άλλων κινημάτων βοηθά στην κατανόηση των συνθηκών μέσα στις οποίες πραγματοποιήθηκε η ποιοτική αλλαγή στο εργατικό και σοσιαλιστικό κίνημα με την ίδρυση του ΣΕΚΕ.

Συνολικά ο Τόμος Α1 είναι γενικότερου ενδιαφέροντος και ενόψει των 200 χρόνων από την Επανάσταση του 1821, αλλά είναι και τόμος ειδικότερου ενδιαφέροντος για εκπαιδευτικούς, φοιτητές - σπουδαστές, ακόμα και για μαθητές Λυκείου.

Ο Τόμος Α2 έχει τίτλο "Μεσοπόλεμος: Οικονομία και πολιτική. Η ίδρυση του ΚΚΕ, τομή στην ελληνική κοινωνία" και περιλαμβάνει δύο μέρη:

Το Πρώτο Μέρος αναφέρεται στην ελληνική οικονομία στο Μεσοπόλεμο.

Αναδεικνύεται η σύμφυση βιομηχανικού - εμπορικού - τραπεζικού κεφαλαίου, δηλαδή η ύπαρξη του χρηματιστικού κεφαλαίου, χαρακτηριστικό γνώρισμα της ωρίμανσης του καπιταλισμού, του ιμπεριαλιστικού του σταδίου, που εκφράζεται και στη σύνθεση των Διοικητικών Συμβουλίων των μεγάλων τραπεζών. Η μεγαλύτερη εμπορική τράπεζα, η Εθνική Τράπεζα της Ελλάδος (ΕΤΕ), παρενέβαινε άμεσα στη δημιουργία καρτέλ, συγχωνεύσεων - εξαγορών με στόχο την επιτάχυνση της καπιταλιστικής συσσώρευσης και την επέκταση των Ανωνύμων Εταιρειών. Ταυτόχρονα ενισχυόταν και η λειτουργία του Χρηματιστηρίου. Η ΕΤΕ διαμεσολαβούσε μεταξύ κράτους (κυβερνήσεων) και ξένων αγορών για δανεισμό ή συμπράξεις για Άμεσες Ξένες Επενδύσεις (ΑΞΕ) με στόχο κυρίως τις υποδομές μεταφορών (λιμάνια, σιδηρόδρομο, οδοποιία) αλλά και στην Ενέργεια, στην ύδρευση, στις τηλεπικοινωνίες.

Δίνονται στοιχεία που αφορούν την κρατική παρέμβαση στην κατεύθυνση καπιταλιστικοποίησης της αγροτικής παραγωγής με το νόμο για τους αγροτικούς συνεταιρισμούς, την ίδρυση της Αγροτικής Τράπεζας Ελλάδος (ΑΤΕ) και τη διασύνδεση των συνεταιρισμών με αυτή. Επισημαίνεται, η κρατική παρακολούθηση των οικονομικών στατιστικών στοιχείων, που επιδίωκε παράλληλα το στατιστικό διαχωρισμό της βιομηχανίας από τη βιοτεχνία.

Επισημαίνεται επίσης ότι το κράτος δημιούργησε Σχολές, Ινστιτούτα με στόχο την επέκταση της επιστημονικής και τεχνικής ειδίκευσης, διαμόρφωσε πλήθος άλλων καπιταλιστικών θεσμικών οργάνων, ενώ και τα διάφορα τμήματα του κεφαλαίου -βιομήχανοι, τραπεζίτες, εφοπλιστές- είχαν τις δικές τους οργανώσεις.

Αναδεικνύεται ότι στη διάρκεια του Μεσοπολέμου προχώρησε η καπιταλιστική ανάπτυξη στην Ελλάδα, καταγράφηκαν σημαντικοί ρυθμοί αύξησης του ΑΕΠ και του αντίστοιχου κατά κεφαλήν, αυξήθηκε το μισθωτό εργατικό δυναμικό. Ταυτόχρονα, παρέμενε το εξής διαχρονικό διαρθρωτικό πρόβλημα που, τηρουμένων των αναλογιών, υπάρχει και σήμερα: Η ανάπτυξη αφορούσε τους κλάδους της Μεταποίησης που παρήγαγαν προϊόντα άμεσης κατανάλωσης και πολύ περιορισμένα μέσα παραγωγής. Γενικότερα, η καπιταλιστική ανάπτυξη δεν συμβάδιζε με αξιόλογη ανάπτυξη της χρησιμοποιούμενης ιπποδύναμης, ενώ με τη μαζική εισροή προσφύγων μετά τη Μικρασιατική Εκστρατεία παρουσιάστηκε και μία οπισθοχώρηση στη συγκέντρωση εργατικού δυναμικού που δείχνει ότι η βιοτεχνική επέκταση ήταν ισχυρότερη από τη βιομηχανική επέκταση.

Η αντικειμενική εκτίμηση της καπιταλιστικής ανάπτυξης στην Ελλάδα κατά το Μεσοπόλεμο έχει ιδιαίτερη σημασία και για τον καθορισμό της στρατηγικής του Κόμματος, αφού η αιτιολόγηση της σταδιοποιημένης στρατηγικής, αρχικά με την αστικοδημοκρατική επανάσταση ως αναγκαία πριν τη σοσιαλιστική, στηριζόταν στη βάση και λαθεμένων θέσεων για την ανάπτυξη των καπιταλιστικών σχέσεων στην Ελλάδα, την εκτίμηση για ημιφεουδαρχικές σχέσεις, που χαρακτήριζαν και το κράτος, με το θεσμό της βασιλείας.

Το Δεύτερο Μέρος του Τόμου Α2 αναφέρεται στην ηρωική πάλη του ΚΚΕ στο Μεσοπόλεμο αλλά και στη διαμόρφωση της στρατηγικής του Κόμματος.

Αναδεικνύει τις διεθνείς συνθήκες μέσα στις οποίες ιδρύθηκε, καθώς και τις εσωτερικές που αποτέλεσαν και τη βασική πηγή της ίδρυσής του ως κόμμα "ώριμο τέκνο της ανάγκης και ώριμο τέκνο της οργής".

Γίνεται αναλυτική αναφορά στη σκληρή πορεία του Κόμματος προκειμένου να κατακτήσει επαναστατικά χαρακτηριστικά, στη διαπάλη που αναπτύχθηκε στο εσωτερικό του για το χαρακτήρα του, αλλά και στην επίδραση που είχε στις γραμμές του η διαπάλη στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα.

Έχει ιδιαίτερη σημασία και για σήμερα η ιστορική ανάλυση του κατασταλτικού χαρακτήρα του κράτους, ανεξάρτητα από τη μορφή του πολιτεύματος ή τη μορφή της διακυβέρνησης, έχει σημασία η διερεύνηση των μεθόδων του ταξικού εχθρού προκειμένου να διεισδύσει στα ανώτατα κλιμάκια του Κόμματος, η θωράκιση του Κόμματος με την εξαγωγή ανάλογων συμπερασμάτων.

Αξίζει να μελετηθούν οι μορφές πάλης του εργατικού - λαϊκού κινήματος, η στάση των κομμουνιστών, αγωνιζόμενων εργατών και αγροτών στις διώξεις.

Επίσης, αναδεικνύεται ο διεθνιστικός χαρακτήρας του Κόμματος ως τμήματος της Κομμουνιστικής Διεθνούς, η εναντίωση του ΚΚΕ στην ιμπεριαλιστική Μικρασιατική Εκστρατεία.

Σε αυτό το μέρος του Τόμου Α2 ιδιαίτερη έμφαση δίνεται στη στρατηγική που διαμόρφωσε το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα, ιδιαίτερα από το 1928 (6ο Συνέδριο της ΚΔ) και στη συνέχεια (7ο Συνέδριο της ΚΔ - 1935). Αυτή η στρατηγική άσκησε καθοριστική επίδραση στη στρατηγική του ΚΚΕ.

Πρόκειται για θεμελιακό ζήτημα, διαχρονικής σημασίας όσο θα υφίσταται ο καπιταλισμός στη γη, ζήτημα στο οποίο ήδη αναφέρθηκε ο ΓΓ.

Από το 1934 αλλά και σε όλη τη δεκαετία του 1940 στις προγραμματικού χαρακτήρα αποφάσεις του Κόμματος κυριάρχησε η σταδιοποίηση με τη μία ή άλλη μορφή, δηλαδή παρεμβλήθηκαν ένας κυβερνητικός στόχος πριν τη σοσιαλιστική επανάσταση ή και πιο καθαρά ένας μεταρρυθμιστικός - μεταβατικός κυβερνητικός στόχος που αποδυνάμωνε και απενεργοποιούσε το διακηρυγμένο στόχο της σοσιαλιστικής επανάστασης, οδηγούσε σε πολιτική συμμαχίας με αστικές δυνάμεις, αρχικά με δυνάμεις της σοσιαλδημοκρατίας κι ας είχαν αστικοποιηθεί, στη συνέχεια με τις λεγόμενες δημοκρατικές, φιλειρηνικές ή αντιφασιστικές αστικές δυνάμεις.

Το Δοκίμιο χρησιμοποιεί όσα στοιχεία διέθετε που δείχνουν τη σχετική διαπάλη στο Κόμμα και στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα. Συνεχίζουμε να διερευνάμε τις αιτίες που οδήγησαν την ΚΔ στο να μη διαμορφώσει επαναστατική στρατηγική στις παραμονές του ιμπεριαλιστικού πολέμου και φιλοδοξούμε να έχουμε κάτι περισσότερο να πούμε την επόμενη χρονιά με αφορμή τα 100 χρόνια από την ίδρυση της ΚΔ.

Ο Τόμος Β1 αναφέρεται στη δράση του ΚΚΕ στον Β' Παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό Πόλεμο. Περιλαμβάνει τη στάση του Κόμματος στον ιταλοελληνικό πόλεμο και την ανασυγκρότησή του στις συνθήκες της τριπλής φασιστικής κατοχής. Αναδεικνύεται ο πρωτοπόρος ρόλος του στην ίδρυση της Εθνικής Αλληλεγγύης, του Εργατικού ΕΑΜ, του ΕΑΜ, του ΕΛΑΣ, του ΕΛΑΝ, της ΕΠΟΝ, της ΟΠΛΑ και άλλων οργανώσεων. Πραγματεύεται τη δράση των κομμουνιστών στη Μέση Ανατολή για τη συγκρότηση της Αντιφασιστικής Στρατιωτικής Οργάνωσης (ΑΣΟ) και των Αντιφασιστικών Οργανώσεων του Ναυτικού και της Αεροπορίας. Τεκμηριώνεται η μεγάλη συνεισφορά του ΚΚΕ και των απελευθερωτικών οργανώσεων μέσα από τις οποίες έδρασε εναντίον των κατοχικών στρατευμάτων και των ντόπιων συνεργατών τους.

Αναλύεται ο ιμπεριαλιστικός χαρακτήρας του πολέμου και αυτοκριτικά κρίνεται το γεγονός ότι το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα δεν μπόρεσε να διαμορφώσει στρατηγική πάλης για την εργατική εξουσία σε συνθήκες πολέμου και επαναστατικής κατάστασης σε μια σειρά χώρες, βέβαια και στην Ελλάδα. Αναδεικνύεται ο καθοριστικός ρόλος του Κόκκινου Στρατού και γενικότερα της ΕΣΣΔ στη συντριβή του ναζισμού - φασισμού στην Ευρώπη και στην πάλη για την ανατροπή της αστικής εξουσίας κυρίως σε 6 χώρες, επισημαίνονται όμως και οι αδυναμίες λόγω έλλειψης ενιαίας επαναστατικής στρατηγικής, ιδιαίτερα με τον τρόπο και το λόγο που προβλήθηκε για τη διάλυση της ΚΔ.

Αυτός ο τόμος είναι θεμελιακός για τη στρατηγική αντίληψη του ΚΚΕ. Τα συμπεράσματά του έχουν σημασία για το σήμερα και το αύριο του εργατικού κινήματος.

Ο Τόμος Β2 έχει τίτλο του: "Η εποποιία του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας (ΔΣΕ)".

Δεν είναι ένας τόμος που ταυτίζεται με την αντίστοιχη έκδοση. Περιλαμβάνει πολύ πιο πλούσιο υλικό, την ανάλυση του διεθνούς μεταπολεμικού συσχετισμού δυνάμεων και της στρατηγικής του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος σε συνθήκες που είχε συγκροτηθεί το Γραφείο Πληροφοριών των Κομμουνιστικών Κομμάτων, γνωστό ως Κομινφόρμ.

Παρουσιάζονται αυτοκριτικά οι εκτιμήσεις και οι θέσεις του 7ου Συνεδρίου του ΚΚΕ (1-6 Οκτώβρη 1945), που δεν μπόρεσε να επανεκτιμήσει τη γραμμή πάλης του ΚΚΕ και έγκαιρα να ανταποκριθεί στις ανάγκες της ένοπλης πάλης σε συνθήκες επαναστατικής κατάστασης.

Γίνεται η εκτίμηση ότι και οι μετέπειτα Ολομέλειες της ΚΕ δεν διόρθωσαν τη στρατηγική του Κόμματος, αν και φαίνεται ότι προσανατολίζονταν στον ένοπλο αγώνα, όμως με ασάφεια και αντιφατικότητα για το χαρακτήρα του. Στην αντίληψη για τον ένοπλο αγώνα κυριαρχούσε ο περιορισμένος και αμυντικός του χαρακτήρας και όχι ο γενικευμένα οργανωμένος επιθετικός ενάντια στην αστική εξουσία. Ακόμα και στην πλήρη ανάπτυξή του, ο ΔΣΕ στηριζόταν στο αγροτικό στοιχείο, κι αυτό ήταν επόμενο, αφού δεν είχε έγκαιρα σχεδιαστεί, οργανωθεί και πραγματοποιηθεί ο ΔΣΕ ως επαναστατική εργατική εξέγερση, στηριγμένη πρώτα απ’ όλα στις πόλεις.

Βέβαια, η έκβαση μιας τέτοιας επαναστατικής εργατικής εξέγερσης, δεν μπορεί να προκαθοριστεί αφού εξαρτάται και από το διεθνή συσχετισμό δυνάμεων. Ωστόσο, δεν υποτιμάμε ότι τα λάθη στρατηγικής του Κόμματος και οι αδυναμίες στην οργάνωση του ένοπλου αγώνα έδωσαν περιθώρια στην ανασυγκρότηση του ελληνικού καπιταλιστικού κράτους με την αποφασιστική παρέμβαση αρχικά του βρετανικού και στη συνέχεια του αμερικανικού ιμπεριαλισμού, με το Δόγμα Τρούμαν, το Σχέδιο Μάρσαλ.

Συνεχίζουμε να διερευνούμε αν η καθυστέρηση στη γενίκευση του ένοπλου αγώνα οφειλόταν κυρίως σε δισταγμό του Κόμματος ή κυρίως σε δισταγμό των αδελφών ΚΚ, πρώτα απ’ όλα του ΚΚΣΕ. Στον Τόμο παρουσιάζουμε μια σειρά στοιχείων και ντοκουμέντων που προσανατολίζουν στο συμπέρασμα ότι από το Κόμμα υπήρχε ένας προσανατολισμός και ορισμένη προετοιμασία για γενική λαϊκή εξέγερση, χωρίς βέβαια να απαλλάσσονται οι αποφάσεις του Κόμματος από τη σύγχυση ως προς το χαρακτήρα της ένοπλης λαϊκής εξέγερσης που συνέχιζε να θεωρεί ως μαζική λαϊκή αυτοάμυνα και πίεση για "ομαλές δημοκρατικές εξελίξεις".

Σημειώνουμε, ακόμα, πως το ΚΚΕ πάντα έβλεπε ότι αποτελούσε αναπόσπαστο τμήμα του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος και ως τέτοιο επιδίωκε τη συμφωνία των αδελφών γειτονικών ΚΚ και του ΚΚΣΕ στον ένοπλο ταξικό αγώνα και γενικότερα ενδιαφερόταν για τη σταθεροποίηση της σοσιαλιστικής εξουσίας σ’ αυτές τις χώρες, για την προστασία τους από ενδεχόμενη ιμπεριαλιστική επίθεση.

Όμως, δίδαγμα διαχρονικής σημασίας απ’ όλη αυτή την περίοδο είναι ότι ο σταθερός επαναστατικός στρατηγικός προσανατολισμός σε κάθε χώρα είναι η καλύτερη συμβολή για την ευνοϊκή αλλαγή στο διεθνή συσχετισμό δυνάμεων.

Φίλοι και σύντροφοι,

Στο σύνολο των σελίδων των 4 Τόμων του Δοκιμίου Ιστορίας του ΚΚΕ για τα χρόνια 1918-1949 μπορείτε να βρείτε τις πραγματικές και όχι τις παραποιημένες θέσεις του ΚΚΕ για σειρά σύγχρονων πολιτικών προβλημάτων, όπως το Κυπριακό, το λεγόμενο Μακεδονικό, που έχουν ιστορικές ρίζες. Θα βρείτε και την εξήγηση, τους παράγοντες που οδήγησαν ακόμα και σε λαθεμένες θέσεις ή και το πώς διορθώθηκαν στην πορεία.

Θα βρείτε, επίσης, την εξήγηση για ιδιαιτερότητες της αγροτικής και βιομηχανικής παραγωγής στην Ελλάδα σε σύγκριση και με καπιταλιστικά κράτη ανάλογου πληθυσμιακού μεγέθους. Θα βρείτε μια εξήγηση για τις σημερινές αμφισβητήσεις στην ιδιοκτησία δασικών, λιβαδικών και άλλων εκτάσεων, με αποτέλεσμα να μην υπάρχει ακόμα Κτηματολόγιο και να μην είναι ξεκαθαρισμένοι τίτλοι ιδιοκτησίας.

Θα βρείτε την πρωτοποριακή επαναστατική αντίληψη και πρακτική του ΚΚΕ για σειρά σύνθετων κοινωνικών προβλημάτων όπως είναι το ζήτημα της ισοτιμίας και χειραφέτησης της γυναίκας. Καθοδηγητικά όργανα, κομμουνιστές σε συνδικαλιστικά όργανα, κομμουνίστριες και συναγωνίστριες στο κίνημα, κνίτισσες, διαβάζοντας τις αντίστοιχες σελίδες μπορούν να αποκτήσουν αντικειμενική ιδεολογική - πολιτική αντίληψη για την ιστορία και την εξέλιξη της κοινωνικής θέσης της γυναίκας, να εμπνευστούν για την εξειδικευμένη δουλειά του Κόμματος και της ΚΝΕ στις γυναίκες της εργατικής τάξης και λαϊκών στρωμάτων.

Τα αναλυτικά περιεχόμενα κατά τόμο είναι οδηγός για τη μελέτη του Δοκιμίου, την αξιοποίησή του από κάθε μέλος και φίλο του Κόμματος και της ΚΝΕ, κάθε συνεπή συναγωνιστή και συναγωνίστρια. Εννοείται ότι ο όγκος του δεν θα πρέπει να λειτουργήσει ανασταλτικά στην αγορά και μελέτη του. Γι’ αυτό άλλωστε προσφέρεται το πακέτο και των 4 Τόμων σε εξαιρετικά χαμηλή τιμή.

Η σημασία της μελέτης του Δοκιμίου νομίζουμε ότι συνοψίζεται στα λόγια του κομμουνιστή ποιητή Γιάννη Ρίτσου:

Το "χτες" της ιστορίας το δρόμο παίρνει

και πίσω του ακολουθεί ο κουρνιαχτός

στις πλάτες μας η μνήμη κι αν γέρνει

στο φως του όμως ο δρόμος ανοιχτός».

902

Δ. Κουτσούμπας: Πολύτιμο ντοκουμέντο, καθημερινός σύντροφος στη δράση μας!

Τετάρτη 19/12/2018 - 20:40 - Ενημέρωση: Τετάρτη 19/12/2018 - 21:20

Το Δοκίμιο Ιστορίας του ΚΚΕ, περιόδου 1918 - 1949 παρουσιάστηκε σε εκδήλωση που διοργάνωσε η Κεντρική Επιτροπή  του Κόμματος την Τετάρτη 19 Δεκέμβρη στην αίθουσα Συνεδρίων της έδρας της ΚΕ, στον Περισσό.

Στην εκδήλωση έκανε παρέμβαση ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Δημήτρης Κουτσούμπας και μίλησαν η Ελένη Μπέλλου, μέλος του ΠΓ της ΚΕ και η Αλέκα Παπαρήγα, μέλος της ΚΕ.

Στην παρέμβασή του ο Δημήτρης Κουτσούμπας είπε:

«Η Κεντρική Επιτροπή του ΚΚΕ νιώθει δικαιολογημένη υπερηφάνεια που έφερε σε πέρας ένα σπουδαίας και ανεκτίμητης αξίας έργο: Τους τόμους του Δοκιμίου Ιστορίας που κρατάτε σήμερα στα χέρια σας και κάνουμε την πρώτη επίσημη εκδήλωση παρουσίασής τους.

Στην Απόφαση του 19ου Συνεδρίου μας, τον Απρίλη του 2013, βάζαμε το καθήκον της νέας έκδοσης του Δοκιμίου της περιόδου 1918 - 1949.

Στις Θέσεις του 20ού Συνεδρίου μας, στον απολογισμό δράσης της ΚΕ, αναφερόταν συγκεκριμένα: "Η ΚΕ συνέχισε την ιστορική έρευνα για την περίοδο 1918 - 1949, προχώρησε στη συγγραφή και συζήτηση του πρώτου τόμου του Δοκιμίου Ιστορίας που βρίσκεται στην τελική ευθεία".

Και η Απόφαση του 20ού Συνεδρίου, τον Απρίλη του 2017, έβαζε το καθήκον: Να γίνει "Πανελλαδική Συνδιάσκεψη για τη συνολική έγκριση του αναμορφωμένου πρώτου τόμου της Ιστορίας του Κόμματος που αναφέρεται στα χρόνια που προηγήθηκαν της ίδρυσής του μέχρι το 1949…".

Τα καταφέραμε. Κρατάτε στα χέρια σας ένα πολύτιμο ντοκουμέντο, καθημερινό σύντροφο στη δράση μας.

Η μελέτη του, η αφομοίωσή του, η ένταξή του στις σχολές και στα συστήματα εσωκομματικής μόρφωσης είναι από τα σχέδιά μας για την επόμενη περίοδο.

Αυτήν τη στιγμή προέχει να το αγοράσουμε, να το αποκτήσουμε. Δεν μπορεί να υπάρχει σπίτι, βιβλιοθήκη ή δωμάτιο κομμουνιστή και κομμουνίστριας, μέλους της ΚΝΕ, που να μην το κοσμεί το Δοκίμιο.

Αλλά και κάθε ανθρώπου καλής θέλησης, κάθε αγωνιστή της ζωής, που αγαπά και θέλει να γνωρίζει όλες τις πτυχές της Ιστορίας του κινήματός μας, του Κόμματος, του τόπου μας, συνοδεύοντας τον ελεύθερο χρόνο του με τη μελέτη αυτού του Δοκιμίου.

Το ΚΚΕ είναι το μόνο κόμμα που ασχολείται εντατικά με τη μελέτη και συγγραφή της Ιστορίας του, με στόχο η ιστορική πείρα μιας μεγάλης και ηρωικής πορείας να οδηγεί σε συμπεράσματα που το εξοπλίζουν στην πάλη του για την ανασύνταξη του εργατικού - λαϊκού κινήματος, για την προώθηση της Κοινωνικής Συμμαχίας εργατών, βιοπαλαιστών αυτοαπασχολούμενων και αγροτών, σε συμπεράσματα που δυναμώνουν ιδεολογικά και πολιτικά την πάλη για το σοσιαλισμό - κομμουνισμό.

Με αυτόν τον τρόπο το ΚΚΕ δεν αντιμετωπίζει την Ιστορία του κάνοντας μόνο τις οφειλόμενες τιμητικές εκδηλώσεις για τους χιλιάδες ήρωές του, για τα θύματα της εργατικής τάξης. Την αντιμετωπίζει ως ζώσα πραγματικότητα και διδάσκεται.

Το ΚΚΕ βαθαίνει στην Ιστορία του έχοντας ως θεμελιακή θέση ότι η ιστορική εποχή που ζούμε είναι εδώ και 100 χρόνια εποχή περάσματος από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό, με αφετηρία τη νικηφόρα Οκτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση στη Ρωσία το 1917.

Ο καπιταλισμός, εδώ και περίπου 100 χρόνια, έπαψε να είναι προοδευτικός, η αστική τάξη έχει πλέον ρόλο αντιδραστικό, ενώ η τάξη που είναι κινητήρια δύναμη της προόδου είναι η εργατική τάξη.

Με άλλα λόγια, το ΚΚΕ βαθαίνει στην Ιστορία του, αναλύοντας και εκτιμώντας την ιστορική εξέλιξη, με βάση το γεγονός ότι διεθνώς και στην Ελλάδα έχουν ωριμάσει οι υλικές προϋποθέσεις για το σοσιαλισμό.

Δηλαδή, υπάρχει τεράστιος πλούτος για να ικανοποιηθούν οι σύγχρονες λαϊκές ανάγκες.

Προϋπόθεση είναι να κοινωνικοποιηθούν τα συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής από την επαναστατική εργατική εξουσία, που θα οργανώσει την παραγωγή και την κατανομή των προϊόντων με τον κεντρικό επιστημονικό σχεδιασμό.

Βέβαια, τα συμπεράσματα που δίνει η θυελλώδης πορεία του ΚΚΕ είναι πολλά.

Περιλαμβάνουν την αντοχή του Κόμματος σε δύσκολες συνθήκες.

Τη σταθερή πίστη του ότι ο σοσιαλισμός θα νικήσει.

Αφορούν υποδείγματα στάσης ζωής και τόσα άλλα.

Όμως, πρώτα απ’ όλα, αφορούν τη στρατηγική του πορεία.

Θεμελιακό δίδαγμα, που ενσωμάτωσε το ΚΚΕ στο Πρόγραμμά του, είναι ότι ο στρατηγικός στόχος του Κομμουνιστικού Κόμματος δεν είναι σωστό να καθορίζεται από το συσχετισμό δυνάμεων.

Οπωσδήποτε, βέβαια, ο συσχετισμός δυνάμεων πρέπει να εκτιμάται αντικειμενικά, ώστε να καθορίζονται τα τρέχοντα καθήκοντα, σε συνάρτηση με το στρατηγικό στόχο και υποβοηθώντας τον υποκειμενικό παράγοντα να ωριμάσει για τις μεγάλες στιγμές της αποφασιστικής αναμέτρησης.

Στις συνθήκες του καπιταλισμού, το Κομμουνιστικό Κόμμα οφείλει να έχει στρατηγική ανατροπής της καπιταλιστικής εξουσίας, ανεξάρτητα από τη μορφή της ή τις συνθήκες δράσης του Κόμματος όπως έχει δείξει η Ιστορία (είτε είναι στη νομιμότητα είτε δρα ημινόμιμα είτε βρίσκεται σε βαθιά παρανομία).

Ακόμα, ανεξάρτητα αν η μορφή της καπιταλιστικής εξουσίας είναι κομματική κυβέρνηση ενός κόμματος ή συνασπισμού κομμάτων στηριγμένη στο αστικό κοινοβούλιο ή όχι, ή κυβέρνηση τεχνοκρατών ή στρατιωτικών εκπροσώπων της αστικής τάξης, σε εμπόλεμη ή μη εμπόλεμη κατάσταση, όπως αρκετές φορές γνώρισε η χώρα μας στο παρελθόν.

Και αυτό το συμπέρασμα είναι εξαιρετικά επίκαιρο.

Στις μέρες μας πυκνώνουν οι φωνές αστικών κοινοβουλευτικών κομμάτων που διακηρύσσουν σε όλους τους τόνους την ανάγκη να διαμορφωθεί μέτωπο κατά των ακροδεξιών - φασιστικών δυνάμεων στην Ελλάδα και στην Ευρώπη.

Πρωτοστατεί, στη διαπασών, ο ΣΥΡΙΖΑ, ακολουθούμενος και από άλλους της λεγόμενης αριστεράς και της κεντροαριστεράς.

Ποιοι είναι όμως αυτοί που απευθύνουν τέτοια καλέσματα;

Η σκληρή καθημερινή πραγματικότητα μας λέει τα εξής:

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, εκφράζοντας τα συμφέροντα και τις διεθνείς συμμαχίες της ελληνικής αστικής τάξης, έχει μετατρέψει την Ελλάδα σε πεδίο κατάσπαρτο με τις παλιές στρατιωτικές βάσεις και με τις νέες που παραχωρεί.

Σημαιοφόρος του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ και χωμένη ως το λαιμό στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς παλεύει, όπως λέει, για την "ειρήνη" και την "αναβάθμιση" της Ελλάδας.

Δηλαδή, σερβίρει στο λαό τα ίδια ψέματα που τα αστικά κόμματα λένε εδώ και δεκαετίες, κρύβοντας ότι η "αναβάθμιση" που επιχειρείται, δεν αφορά το συμφέρον του λαού, αλλά αφορά αποκλειστικά και μόνο το συμφέρον των καπιταλιστών.

Το ΝΑΤΟ, η ΕΕ και η εγχώρια αστική τάξη αναβαθμίζονται και με την περιβόητη Συμφωνία των Πρεσπών.

Εξάλλου, και μόνο η λέξη «αναβάθμιση» υποδηλώνει τον καπιταλιστικό ανταγωνισμό για κυριαρχία.

Η αναβάθμιση του ενός γίνεται πάντα σε βάρος κάποιου άλλου ή κάποιων άλλων καπιταλιστικών κρατών.

Έτσι έχοντας τα πράγματα, αποτελεί πρόκληση ο κυβερνητικός ισχυρισμός ότι η Ελλάδα αποτελεί "χώρα-όαση" σε έναν ταραγμένο διεθνή περίγυρο.

Αποτελεί πρόκληση, γιατί εφησυχάζει το λαό, κρύβοντας τους κινδύνους που δημιουργούνται γι' αυτόν από την εμπλοκή της Ελλάδας σε πολεμικά σχέδια και σε μια περιοχή που μυρίζει μπαρούτι εξαιτίας του οξυνόμενου ιμπεριαλιστικού ανταγωνισμού για τις σφαίρες επιρροής και τις πηγές Ενέργειας.

Ούτε οι αντιφασιστικές κορόνες ούτε οι επικλήσεις για ειρήνη και φιλία μπορούν να κρύψουν ότι και ο ΣΥΡΙΖΑ και η ΝΔ, με την πολιτική τους, ρίχνουν νερό στο μύλο του εθνικισμού.

Γιατί νερό στο μύλο του εθνικισμού δεν ρίχνει μόνο αυτός -όπως η ΝΔ- που στηρίζει τα εθνικιστικά συλλαλητήρια για να ψαρέψει στα θολά νερά του ακροδεξιού λαϊκισμού και φασισμού.

Νερό στο μύλο του εθνικισμού ρίχνει κι αυτός -όπως η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ- που υπογράφει συμφωνίες με τη σφραγίδα του ΝΑΤΟ, αφήνει ανοιχτό παράθυρο στον αλυτρωτισμό, τον οποίο εκμεταλλεύεται η σάρα και η μάρα του εθνικισμού και του ναζισμού.

Κι αυτός που ρίχνει νερό στο μύλο του εθνικισμού δεν μπορεί να βρεθεί πραγματικά και σταθερά απέναντι από κάθε ακροδεξιό, από κάθε φασίστα, από κάθε εθνικιστή, όπως προσπαθεί να κοροϊδέψει ο κ. Τσίπρας.

Ούτε βέβαια, πολύ περισσότερο, μπορεί να ηγηθεί δήθεν αντιφασιστικών μετώπων!

Το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να στήνει νέες παγίδες στο λαό που έχει ζωντανές μνήμες, αγωνιστικές παρακαταθήκες και θέληση για δράση, ενάντια στην ακροδεξιά, στο ναζισμό.

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ έχει ματώσει το λαό με την πολιτική της.

Συνέβαλε σε πολύ μεγάλο βαθμό να πληρώνουν οι εργαζόμενοι σε όφελος του κεφαλαίου τα βάρη της καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης.

Δηλαδή, πληρώνουν αυτοί οι οποίοι δεν έχουν την παραμικρή ευθύνη για αυτό.

Και δεν είναι βέβαια τυχαίο ότι ο ΣΥΡΙΖΑ συμπίπτει με όλα τα άλλα κόμματα -και με τη Χρυσή Αυγή- στο ότι αυτή η οικονομική κρίση ήταν κρίση χρέους και όχι κρίση του καπιταλισμού, όπως υποστηρίζει μόνο το ΚΚΕ.

Συμπίπτουν επίσης και στο γεγονός ότι αποκρύπτουν πως το μεγάλο ύψος του χρέους προέρχεται από τα θαλασσοδάνεια προς τους επιχειρηματίες, από τους τεράστιους ΝΑΤΟικούς εξοπλισμούς και από άλλες παροχές στη λεγόμενη ιδιωτική πρωτοβουλία που τόσο όλοι τους εκθειάζουν.

Ακριβώς γι’ αυτά η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ δέχεται τα συγχαρητήρια της ΕΕ και των ΗΠΑ, ενώ τρίβει τα χέρια της με ικανοποίηση και η εγχώρια άρχουσα τάξη.

Αυτή η κυβέρνηση έγινε το πιο αγαπημένο παιδί του κεφαλαίου, αφού ξεπέρασε και τις πιο αισιόδοξες προσδοκίες του.

Μέγιστο επίτευγμά της: Υψώνοντας τη σημαία της αριστεράς, ενώ με το άλλο χέρι κρατά τη λαιμητόμο των λαϊκών δικαιωμάτων, κατάφερε πλήγμα στο εργατικό - λαϊκό κίνημα.

Ενίσχυσε τις αυταπάτες, την αναμονή από τα πάνω και την ηττοπαθή στάση των μειωμένων απαιτήσεων και του "τίποτα καλύτερο δεν μπορεί να γίνει" (από αυτό που κάνει η ίδια, εξυπακούεται)…

Με τη στρατηγική που προωθούν, του λεγόμενου προοδευτικού, του αντιακροδεξιού μετώπου, αποκρύπτουν ότι οι ακροδεξιές - φασιστικές δυνάμεις φυτρώνουν και αναπτύσσονται μόνο στο έδαφος της αντιλαϊκής πολιτικής, την οποία εφαρμόζουν στην Ελλάδα και στην Ευρώπη τόσο τα συντηρητικά όσο και τα σοσιαλδημοκρατικά και άλλα δήθεν αριστερά κόμματα.

Αποκρύπτουν ότι πίσω από τις ονομαζόμενες λαϊκιστικές δυνάμεις βρίσκονται και τις πατρονάρουν μεγάλοι επιχειρηματικοί όμιλοι και αστικοί κρατικοί μηχανισμοί.

Αυτό το φαινόμενο, εξάλλου, δεν είναι πρωτοφανές στην Ιστορία.

Τον Χίτλερ, για παράδειγμα, χρηματοδότησαν και στήριξαν πολιτικά επίσης μεγάλοι επιχειρηματικοί όμιλοι εκείνης της περιόδου, πολλοί από τους οποίους συνεχίζουν να υπάρχουν και σήμερα, όπως οι Κρουπ, η "Ζήμενς" και άλλοι.

Τον στήριξαν και επιχειρηματικοί όμιλοι των λεγόμενων δημοκρατικών κρατών, όπως των ΗΠΑ, της Μ. Βρετανίας, της Γαλλίας.

Εμφανίζοντας ως αντίθεση που δήθεν αφορά το λαό τις αντιθέσεις ανάμεσα στους λεγόμενους ευρωσκεπτικιστές από τη μια και εκείνους της φιλοενωσιακής γραμμής από την άλλη, συγκαλύπτουν την αντίθεση που αφορά το παρόν και το μέλλον των λαϊκών μαζών.

Δηλαδή, την αντίθεση από τη μια ανάμεσα στην εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα και από την άλλη τους επιχειρηματικούς ομίλους και τα κόμματά τους.

Σε αυτό το πλαίσιο κάνουν λόγο για τις λεγόμενες αξίες της ΕΕ που πρέπει να διασωθούν.

Ωστόσο, τις περίφημες αυτές "αξίες" της ΕΕ τις βλέπουμε και τελευταία στη Γαλλία, όπου το αστικό κράτος και η κεντροαριστερή κυβέρνηση Μακρόν φρόντισαν να τις υπενθυμίσουν στους διαδηλωτές.

Με την ίδια στρατηγική επιχειρούν να ισχυροποιήσουν και να ανασυντάξουν το σάπιο αστικό πολιτικό σύστημα, εγκλωβίζοντας το λαό σε διλήμματα-παγίδες.

Η μορφή άσκησης της εξουσίας αλλάζει κάθε φορά ανάλογα με τις αστικές ανάγκες, αλλά και την πίεση που ασκεί η πάλη του λαϊκού κινήματος για περισσότερες ελευθερίες και δικαιώματα.

Όμως, ο χαρακτήρας και οι στόχοι της αστικής εξουσίας μένουν οι ίδιοι.

Το ΚΚΕ επαναλαμβάνει για μια ακόμα φορά: Η φασιστική μορφή άσκησης της καπιταλιστικής κυριαρχίας δεν γεννιέται απλώς και κυρίως στο μυαλό κάποιων διαταραγμένων εγκεφάλων, όπως ακούμε πολλές φορές.

Τον φασισμό τον γεννά το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα, τον γεννά η αντιλαϊκή πολιτική κάθε απόχρωσης.

Όταν καταργείται η κοινοβουλευτική μορφή άσκησης της εξουσίας, αποτελεί επιλογή του μεγάλου κεφαλαίου και των διεθνών συμμάχων του, όπως αποτελεί επιλογή και το αντίθετό της.

Ακριβώς γι' αυτόν το λόγο, η αντιμετώπιση της ακροδεξιάς - ρατσιστικής - λαϊκιστικής πολιτικής μπορεί να γίνει αποφασιστικά και ριζικά μόνο από την Κοινωνική Συμμαχία που έχει αντικαπιταλιστικό - αντιμονοπωλιακό χαρακτήρα και στοχεύει στην ανατροπή της αστικής εξουσίας.

Διαφορετικά, πηγαίνοντας οι εργαζόμενοι είτε με το λεγόμενο αντιφασιστικό μπλοκ είτε με το "εθνικιστικό - φασιστικό", θα βρεθούν σε κάθε περίπτωση να μάχονται κάτω από ξένη σημαία.

Τους στίχους του Φώντα Λάδη, "τον φασισμό βαθιά κατάλαβέ τον, δεν θα πεθάνει μόνος, τσάκισέ τον", μπορεί να τους κάνει πράξη μονάχα το λαϊκό κίνημα που χτυπάει τις ρίζες που τον γεννάνε.

Έτσι θα καταστραφούν και τα διάφορα "μπουμπούκια" τους.

Σήμερα υπάρχει μεγάλη εμπειρία από το ιστορικό παρελθόν, την οποία το Κόμμα μας συλλογικά αποτίμησε και συμπεριέλαβε στα συμπεράσματα που περιέχονται στο Δοκίμιο Ιστορίας 1918 - 1949.

Αν ο απελευθερωτικός αγώνας της Κατοχής είχε συνδεθεί με το στόχο της εργατικής εξουσίας, το ΚΚΕ θα είχε αποφύγει ολισθήματα τύπου Συμφωνίας του Λιβάνου, που οδήγησε σε κυβέρνηση της λεγόμενης Εθνικής Ενότητας υπό τον Γεώργιο Παπανδρέου, δηλαδή στο τσουβάλιασμα του Κόμματος και του ΕΑΜ στις αστικές εγχώριες και ξένες -κυρίως τότε βρετανικές- επιδιώξεις.

Αυτό το καίριο συμπέρασμα επιβεβαιώνει ότι ένα Κομμουνιστικό Κόμμα, ακόμα και τότε που γίνεται "παρανάλωμα του πυρός" για τα λαϊκά συμφέροντα, ακόμα και τότε που δεν απεμπολεί το σοσιαλισμό από το πρόγραμμά του, είναι βέβαιο ότι, δίχως να το θέλει, θα απομακρυνθεί απ’ αυτόν το στόχο, αν η στρατηγική του δεν είναι εναρμονισμένη με τις απαιτήσεις και τους νόμους της ταξικής πάλης.

Και πράγματι, στην 100χρονη Ιστορία του ποτέ το ΚΚΕ δεν εκδήλωσε πρόθεση ενσωμάτωσής του στο σύστημα.

Και τότε που μια σειρά επιλογές του μπορούσαν τελικά να το οδηγήσουν εκεί, το "πιστεύω" του παρέμενε αμετακίνητο σε βασικές αρχές της κομμουνιστικής θεωρίας.

Όμως, το ΚΚΕ ιδρύθηκε και υπάρχει, επιδιώκοντας να ηγηθεί στον ταξικό αγώνα για την οριστική απελευθέρωση της εργατικής τάξης με την εγκαθίδρυση της εργατικής εξουσίας.

Σ’ αυτό το σημείο, αν δηλαδή κινήθηκε σε αυτή την κατεύθυνση ή όχι, εστιάζεται η κριτική αποτίμηση.

Από εδώ βγαίνουν και τα συμπεράσματα, ανεξάρτητα από τον αναμφισβήτητο ηρωισμό και τις αμέτρητες θυσίες του.

Αυτές είναι οι απαιτήσεις της επαναστατικής κριτικής: "Για να γίνουμε εμείς καλύτεροι από τους πατεράδες μας και τα παιδιά μας καλύτερα από εμάς".

Ωστόσο, κανένα Κομμουνιστικό Κόμμα, όσο έμπειρο και αν είναι, δεν μπορεί να εφησυχάζει.

Κάθε μέλος του ΚΚΕ, κάθε δραστήριος φίλος του Κόμματος, κάθε ένας που αγωνιά και προβληματίζεται, που προσβλέπει σε μια νέα κοινωνία της πραγματικής ελευθερίας, όλοι μας οφείλουμε να επαγρυπνούμε πρωταρχικά στο εξής ζήτημα:

Ο κίνδυνος παρέκκλισης σε μεταρρυθμιστικό στόχο που μεταφράζεται σε πολιτικό κυβερνητικό στόχο, με τη συμμετοχή ή την ανοχή του Κομμουνιστικού Κόμματος σε αστικές κυβερνήσεις στο έδαφος του καπιταλισμού, είναι υπαρκτός, ακόμα κι αν έχει προηγηθεί σαφής επαναστατική στρατηγική επεξεργασία.

Αυτός ο κίνδυνος υπάρχει ιδιαίτερα σε απότομες αλλαγές των οικονομικών και πολιτικών συνθηκών, όπως είναι για παράδειγμα η οικονομική κρίση, η άνοδος του φασισμού, ο πόλεμος.

Σοβαρός παράγοντας πίεσης μπορεί να αποτελέσει και η περιορισμένη επίδραση των κομμουνιστών στα εργατικά σωματεία, ως αποτέλεσμα της πολύχρονης ενσωμάτωσης του εργατικού κινήματος και των συνδικάτων στο σύστημα, μέσα από την εξαγορά, τη γραφειοκρατικοποίηση, τη μεγάλη απομαζικοποίηση και άλλα.

Εκ των πραγμάτων, η διατήρηση μιας επαναστατικής στρατηγικής και η προώθησή της ως γραμμής πάλης -με δυσμενή συσχετισμό- σε μαζικές οργανώσεις της εργατικής τάξης και λαϊκών στρωμάτων έχει αποδειχθεί δύσκολη υπόθεση, με κίνδυνο δεξιάς, αλλά και "αριστερής" παρέκκλισης.

Πρόκειται για καίριο ζήτημα.

Σε φάση καμπής, καθ' όλο το διάστημα της τελευταίας καπιταλιστικής κρίσης, το ΚΚΕ δοκιμάστηκε και στάθηκε στο ύψος της αποστολής του.

Αρνήθηκε να μπει σε οποιαδήποτε κυβέρνηση αστικής διαχείρισης.

Αρχικά με το ΠΑΣΟΚ, τη ΝΔ, τη ΔΗΜΑΡ, τον ΛΑ.Ο.Σ. (2010 έως 2014) που εμφανιζόντουσαν ως κυβερνήσεις "εθνικής σωτηρίας", "οικουμενικές" κ.λπ. και στη συνέχεια με τον ΣΥΡΙΖΑ και τους ΑΝΕΛ (από το Γενάρη του 2015 έως σήμερα) που εμφανίζονταν ως "αντιμνημονιακές", "αριστερές" και πάει λέγοντας.

Αν και δέχτηκε μεγάλη πίεση, ότι τάχα θα συνέβαλε έτσι στο να πληρώσει τα βάρη το κεφάλαιο, ότι τάχα θα άνοιγε ο δρόμος για τη διέξοδο από την κρίση σε όφελος των εργατικών - λαϊκών συμφερόντων, ότι δήθεν κάτι καλύτερο θα γινόταν με τη συμμετοχή του ΚΚΕ και άλλα σχετικά.

Τα οποία, εκ των πραγμάτων και εκ του αποτελέσματος, αποδείχτηκαν όχι μόνο λόγια του αέρα, αλλά και επικίνδυνες πολιτικές ενσωμάτωσης του κινήματος και νέας ανόδου των πιο επιθετικών διαθέσεων του μεγάλου κεφαλαίου και των ιμπεριαλιστικών συμμαχιών της ελληνικής αστικής τάξης.

Η ζωή επιβεβαίωσε περίτρανα τη στάση και τη θέση του ΚΚΕ.

Γιατί, αν είχε κάνει το αντίθετο, τώρα θα βρισκόταν απολογούμενο για την επιλογή του, θα βάδιζε δίχως πυξίδα ταξική, θα γινόταν ουρά των συμφερόντων του μεγάλου κεφαλαίου και των καπιταλιστικών - ιμπεριαλιστικών συμμαχιών του, του ΝΑΤΟ, της ΕΕ.

Συντρόφισσες και σύντροφοι,

Φίλες και φίλοι,

Μετά τις μεγάλες συγκεντρώσεις μας για το γιορτασμό των 100χρονων που ολοκληρώθηκαν πρόσφατα.

Μετά από μια πεντάχρονη πολύπλευρη δραστηριότητα.

Ανοίγουμε ήδη πανιά στο νέο αιώνα μας.

Έχοντας μελετήσει, εκτιμήσει τον αιώνα που έφυγε.

Με τα θετικά, αλλά και τις αδυναμίες και ελλείψεις μας.

Διορθώνοντας αδικίες και λάθη που έγιναν σε αυτήν τη δύσκολη και μεγάλη πορεία των 100 χρόνων.

Διδαχτήκαμε για το νέο σχέδιο που απαιτείται.

Επιμένουμε πως ιστορικά πλέον, εδώ και δεκαετίες, οι καπιταλιστές και η τάξη τους δεν χρειάζονται για να αναπτυχθεί η παραγωγή, η οικονομία, η κοινωνία.

Οι εργάτες μπορούν να γίνουν διευθυντές της ζωής τους, τα παιδιά τους μπορούν να γίνουν χτίστες της νέας ζωής, του νέου κόσμου, του σοσιαλιστικού.

Οι ήττες και τα προσωρινά ιστορικά πισωγυρίσματα δεν μπορούν να σταματήσουν τις μέρες που θα συγκλονίσουν ξανά τον κόσμο.

Το ΚΚΕ έρχεται από πολύ μακριά και πάει πολύ μακριά, αφού πολύ μακριά πάει και η υπόθεση της απελευθέρωσης της εργατικής τάξης.

Χτίζουμε ένα Κόμμα ικανό να βρίσκεται στην πρώτη γραμμή κάθε φορά που ο καιρός το απαιτεί.

Μπορούμε να το δυναμώσουμε παντού.

Με ισχυρές Κομμουνιστικές Οργανώσεις που θα πρωτοστατούν στην πάλη του λαού σε κάθε χώρο δουλειάς, σε κάθε χώρο που ζει, εργάζεται, μορφώνεται, αγωνιά ο εργάτης, ο αυτοαπασχολούμενος της πόλης και του χωριού, ο νέος και η γυναίκα της εργατικής - λαϊκής οικογένειας.

Αλλάζοντας τους συσχετισμούς δυνάμεων παντού, σε κάθε σωματείο, σύλλογο, Δημοτικό και Περιφερειακό Συμβούλιο, σε κάθε εκλογική μάχη βουλευτικών ή ευρωβουλευτικών εκλογών.

Επιδιώκοντας έμπρακτα να ανταποκρίνεται το Κόμμα στον ίδιο το χαρακτήρα του, τον προορισμό του ως συνειδητής ιδεολογικής - πολιτικής - οργανωμένης πρωτοπορίας του επαναστατικού εργατικού κινήματος στην Ελλάδα.

Εκπληρώνοντας ταυτόχρονα και με τον τρόπο αυτόν το διεθνιστικό του χρέος απέναντι στην παγκόσμια εργατική τάξη, σε όλους τους δοκιμαζόμενους λαούς από την πείνα, τη φτώχεια, τη δυστυχία, την ανεργία, τους πολέμους, την εκμετάλλευση και καταπίεση.

Σε αυτό τον αγώνα, το Δοκίμιο Ιστορίας που κρατάτε σήμερα στα χέρια σας μπορεί να καταστεί πολύτιμο εργαλείο, σύντροφος και βοηθός.

Καλή μελέτη και διάδοσή του όσο πιο πλατιά γίνεται».

902