Μποτίλια Στον Άνεμο: Αλκυονίς του θρύλου και του μύθου, 1969-2019: Σούπερ Μάρκετ ή Κιβωτός Πολιτισμού; Η πολιτεία οφείλει να παρέμβει − Το Υπουργείο Πολιτισμού να «κινήσει» τη «γραφή» του, ώστε η Αλκυονίς να παραμείνει ένας ναός του κινηματογράφου

Η Αλκυονίς έχει αφήσει τα ίχνη της στον πολιτισμό μας και σε καμιά περίπτωση η πολιτεία δεν πρέπει να επιτρέψει να σβήσουν κάτω από τα ίχνη του εμπορίου· πίσω από τα ράφια ενός σούπερ μάρκετ.

Η πολιτεία να «κινήσει» τη «γραφή» της, ώστε η Αλκυονίς να παραμείνει ένας ναός του κινηματογράφου.

*
Αναδημοσίευση από Κατιούσα

*

Το ιστορικό σινεμά της Αθήνας, η Αλκυονίς, κινδυνεύει να αλλάξει χρήση.

Η πολιτεία οφείλει να το αποτρέψει.

Είναι σαν να αλλάζεις τη χρήση ενός μουσείου.

Και η Αλκυονίς είναι κάτι περισσότερο από μουσείο, με όλα εκείνα τα στοιχεία που διαθέτει −και από τα οποία χαρακτηρίζεται− ένας τέτοιος χώρος:

Εκεί δηλαδή όπου «φυλάσσονται, μελετώνται επιστημονικά και εκτίθενται σε κοινή θέα, αντικείμενα αναγνωρισμένης αξίας, αντικείμενα από το παρελθόν ή με μορφωτικό ενδιαφέρον» (Μπαμπινιώτης).

Ή «Τόπος προωρισμένος δια την καλλιέργειαν των γραμμάτων και των τεχνών» (Πρωία).

Ή ακόμη με την πρωταρχική σημασία της λέξης: «Τέμενος των Μουσών» και «σχολείον τέχνης, ποιήσεως, χορού, και λόγου» (Η. Liddel – R. Scott).

Ακόμη κι αν ηχεί υπερβολικό, η Αλκυονίς πληροί στο ακέραιο αυτές τις σημασίες, και κατά συνέπεια το χαρακτηρισμό της ως Μουσείο, αφού ο κινηματογράφος, η Έβδομη Τέχνη, συγκεντρώνει όλα τα παραπάνω και… με το παραπάνω, τα οποία στον συγκεκριμένο πολιτιστικό χώρο «προβάλλονται» στην κυριολεξία τους.

Η Αλκυονίς είναι μια σχολή όπου καλλιεργούνται τα Γράμματα και οι Τέχνες, ένα μνημείο, άρρηκτα δεμένο με τη σύγχρονη εποχή, με την πόλη της Αθήνας, και με τη ιστορία του ελληνικού χώρου, αφού στην αίθουσά της προβάλλει και εκθέτει −πέρα από τα δείγματα της παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς− τις καλύτερες στιγμές της ελληνικής τέχνης, και όχι μόνο της Τέχνης του Κινηματογράφου.

Από την Άνοιξη του 1969 που άνοιξε η Αλκυονίς, έγινε φάρος που με το φως της σκοτεινής της αίθουσας γλύκαινε τις νύχτες μας, διώχνοντας τα μαύρα σκοτάδια της χούντας, με τα καλύτερα δείγματα του παγκόσμιου κινηματογράφου, ακόμα και το κατακαλόκαιρο. Έκλεισε το 1992, στέγασε το θέατρο του Γιώργου Μεσάλα (με την ίδια πάντα μαρκίζα) μέχρι το 2013.

Παρέμεινε κλειστή μέχρι τον Οκτώβριο του 2014, οπότε και ξανάνοιξε, με πολλαπλάσια ορμή και πολλαπλές εκδηλώσεις.

Αλκυονίς: Ένας πολυχώρος πολιτισμού, σπάνιας δύναμης και προσφοράς στους δίσεκτους –και πάλι− καιρούς μας.

Με τον τιτάνιο αγώνα του ανθρώπου που την αναβάθμισε πολλαπλώς: του Βελισσάριου Κοσσυβάκη.

Ταινίες-σταθμοί, δημιουργοί-ποιητές, χώροι πολιτι(στι)κής επιμόρφωσης:

Με απανωτές εκδηλώσεις, σπάνιες στις μέρες μας, που προβάλλουν άγνωστες, αγνοημένες ή σκόπιμα αποσιωπημένες πτυχές μεγάλων δημιουργών της 7ης τέχνης και της λογοτεχνίας.

Εξαιρετικές και μοναδικές μέχρι σήμερα βραδιές στο σινέ Αλκυονίς –κόντρα σε θεούς και δαίμονες του εμπορικού κυκλώματος.

Και πάντα με πολύ χαμηλό εισιτήριο, με ειδικές τιμές για άνεργους και οικογένειες, ή –ναι− και καθόλου εισιτήριο!

Ταινίες που δεν θα ξαναβλέπαμε, αφού −αν και αναγνωρίζονται ως αξεπέραστα αριστουργήματα− θεωρούνται αντιεμπορικές στην επικρατούσα αγοραία αντίληψη.

Αλλά και ταινίες του σύγχρονου ποιοτικού σινεμά, που ελάχιστο χώρο κρατάνε στο κύκλωμα διανομής, μένοντας στα αζήτητα.

Η Αλκυονίς είναι το Μουσείο εκείνο, μέσα στο οποίο φυλάσσονται, αναδεικνύονται και αναδύονται ταυτόχρονα και τα δυο συνθετικά του Κινηματογράφου: Κίνηση και Γραφή. Κι ακόμα, τα οργανικά συστατικά του: θέατρο, μουσική, ποίηση, χορός.

Αϊζενστάιν, Κουλέσωφ, Ντοβζένκο, Βερτώφ, Κόζιντσεφ…

Αγγελόπουλος, Κούνδουρος, Κατσουρίδης, Τατασόπουλος, Βούλγαρης…

Θεατρικές παραστάσεις για παιδιά και μεγάλους, χορός, λογοτεχνία: Ρίτσος, Λειβαδίτης, Λοΐζος, Βάρναλης, Καζαντζάκης (τα εγκαίνια της Αλκυονίδας, 26 Οκτ. 2014, έγιναν με ένα Κινηματογραφικό Φεστιβάλ αφιερωμένο στη μνήμη του), Μπρεχτ, Εμπειρίκος, Ουάιλντ, Θεοδωράκης, Λουντέμης…

Πρωτοποριακά μουσικά σύνολα: Opera Chaotique (Γιώργος Τζιουβάρας, Χρήστος Κουτσογιάννης). Μουσικά πριόνια, κιθάρες, θέμεριν (Τηλέμαχος Μούσας, Αλέξανδρο Τράμπας) και Πειρα(γ)ματικές ομάδες (Γιάννης Καρούνης, Ειρήνη Μελά, Νατάσσα Παπαδοπούλου – Τζαβέλλα)…

Αλκυονίς: Μια αίθουσα όπου βρήκαν στέγη δημιουργοί εξορισμένοι από την τρέχουσα σχολή τέχνης, όπως ο σκηνοθέτης – ζωγράφος Κυριάκος Κατζουράκης και η εξαιρετικού υποκριτικού μεγέθους Κάτια Γέρου. Ο Ηλίας Λογοθέτης και η Μαρία Ζαχαρή…

Και ακόμα: Στιγμές αφιερωμένες στο Γυναικείο και στο Εργατικό Κίνημα, στην Παλαιστίνη, στην Κούβα, στο Βιετνάμ…

Η Αλκυονίς έχει αφήσει βαθιά τα ίχνη της στο σινεμά με σκηνές που μπορείς να βλέπεις και να ξαναβλέπεις, σήμερα και αύριο και πάντα, ανακαλύπτοντας κάθε φορά καινούργιες εικόνες.

Σπάνια είδη της κινηματογραφικής πανίδας και ιερά τέρατα της Τέχνης των Τεχνών, ταξιδεύουν στην Κιβωτό Τέχνης που λέγεται Αλκυονίς.

Με το 60 τετραγωνικών ανάγλυφο του διακεκριμένου και πολυβραβευμένου στη χώρα μας και στο εξωτερικό γλύπτη, Δημήτρη Αρμακόλα (1939-2009), να μετατρέπει την αίθουσα και οπτικά σε έναν αληθινό μουσειακό χώρο.

«Δούλεψα –θα πει ο ίδιος− με τον πηλό, το γύψο, το ξύλο, το αλουμίνιο, το μπετόν και το σίδερο… Ένας καλλιτέχνης, ό,τι και αν αξίζει, προσπαθεί πάντα να πιάσει ένα όνειρο. Αλήθεια, πώς ερμηνεύεται ο μηχανισμός του ονείρου;» (Δημήτρης Αρμακόλας)

Η Αλκυονίς έχει αφήσει τα ίχνη της στον πολιτισμό μας και σε καμιά περίπτωση η πολιτεία δεν πρέπει να επιτρέψει να σβήσουν κάτω από τα ίχνη του εμπορίου· πίσω από τα ράφια ενός σούπερ μάρκετ.

Η Αλκυονίς είναι ένα Μουσείο που αφήνει μια διαρκή, ανεξάντλητη παρακαταθήκη στον Πολιτισμό της πατρίδας μας, ανεξάρτητα από το αν η δραστηριότητά της βρίσκεται και περιορίζεται στο χώρο των Αθηνών. Το ίδιο όπως και κάθε μεγάλο μουσείο του κόσμου.

Η Αλκυονίς πρέπει πάση θυσία να παραμείνει αυτό που είναι.

Για να ερμηνεύσουμε τον ανερμήνευτο μηχανισμό του ονείρου.

Για να μπορέσουμε να μπούμε στην μεγάλη οθόνη της ζωής με τον πρωταγωνιστικό ρόλο που αρμόζει στο ανθρώπινο είδος.

Η πολιτεία να «κινήσει» τη «γραφή» της, ώστε η Αλκυονίς να παραμείνει ένας ναός του κινηματογράφου.

Μπάμπης Ζαφειράτος, 12 Οκτ. 2018

Και βέβαια προσυπογράφουμε την Έκκληση του ΔΣ του Επιμελητηρίου Εικαστικών Τεχνών Ελλάδας, προς την πολιτική ηγεσία να πάρει τα απαραίτητα και κατεπείγοντα μέτρα ώστε

Να παραμείνει για πάντα ο ιστορικός αυτός χώρος του «Αλκυονίς», στην οδό Ιουλιανού 42 στην Αθήνα, κινηματογράφος και να αποκλεισθεί κάθε άλλη χρήση του

*

Περισσότερα για Αλκυονίς

Μποτίλια Στον Άνεμο:

Λευκή ρετροσπεκτίβα σε φόντο κόκκινο – Δ' Μέρος: Κόκκινος Θερισμός – Με αφορμή την επαναλειτουργία της Αλκυονίδας και του Studio (4 από 5) – 8 Ταινίες (VIDEO)

H «Αλκυονίς» του θρύλου και του μύθου 365 μέρες το χρόνο ‒ Αφιέρωμα σε πέντε κομμουνιστές δημιουργούς του κινηματογράφου

Ετικέτα Αλκυονίς (142 δημοσιεύσεις από 6 Νοε. 2014 έως 12 Νοε. 2018)

Κατιούσα:

Με τη New Star σε φόντο κόκκινο

Ετικέτα Αλκυονίς (61 δημοσιεύσεις από 9 Μαΐου 2017, γέννηση Κατιούσας έως 12 Νοε. 2018)

Μετά τα προγράμματα:

AΛΜΠΟΥΜ ΜΕ ΦΩΤΟ ΚΑΙ ΚΕΙΜΕΝΑ ΓΙΑ ΑΛΚΥΟΝΙΣ

ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ-ΤΑΙΝΙΕΣ

Συνάντησα κι ευτυχισμένους τσιγγάνους ακόμα, 1972
(Προσωπικό αρχείο Μπάμπη Ζαφειράτου)

Οι Επτά Σαμουράι, 1972. Αφού: Τρία χρόνια καλών ιδεών, τρία χρόνια καλού κινηματογράφου, διαβάζουμε στο οπισθόφυλλο του προγράμματος -επάνω φωτό. Η Αλκυονίς άνοιξε το 1969.
(Προσωπικό αρχείο Μπάμπη Ζαφειράτου)

ΑΛΚΥΟΝΙΣ

Ένα μέρος από τις 700 περίπου εκδηλώσεις που έγιναν στα 4 χρόνια επαναλειτουργίας της

Μποτίλια Στον Άνεμο

Δεκέμβρης 1944 (17)

Δευτέρα 12 Νοεμβρίου 2018

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου