ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ-ΣΕΒ-ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ: Νεο μνημόνιο εργασιακής ειρήνης − ΠΑΜΕ: Νέοι αγώνες ανειρήνευτης ταξικής πάλης

Τι μου; Τι τι να κάνεις; Να παραιτηθείς!

*
Βλέπε επίσης

ΠΑΜΕ να οργανώσουμε την πάλη − Συμβιβασμός και υποταγή από την πλειοψηφία της ΓΣΕΕ − Απορρίπτει πρόταση για απεργία (3 VIDEO)

*

ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ ΣΤΕΛΕΧΩΝ ΤΟΥ ΠΑΜΕ ΣΤΟ ΓΕΝΙΚΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΤΗΣ ΓΣΕΕ

***

ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ

Ένα νέο μνημόνιο «εργασιακής ειρήνης» μαζί με ΣΕΒ και κυβέρνηση

Του

Θανάση ΓΚΩΓΚΟΥ
Μέλος του Τμήματος της ΚΕ του ΚΚΕ για την Εργατική - Συνδικαλιστική Δουλειά, μέλος της Εκτελεστικής Γραμματείας του ΠΑΜΕ

*
Η ΓΣΕΕ, με βάση την κεντρική εισήγηση του προέδρου της στο πρόσφατο Γενικό Συμβούλιο, μπροστά στη συμπλήρωση των 100 χρόνων ζωής της, έριξε κάθε φύλλο συκής, ενώ παράλληλα έγιναν πιο κατανοητοί μία σειρά συνδικαλιστικοί χειρισμοί του προηγούμενου μήνα, τόσο κεντρικά όσο και σε αρκετές συνδικαλιστικές οργανώσεις.

Ο «λιθοβολισμός» από το σύνολο σχεδόν των παρατάξεων της συνδικαλιστικής πλειοψηφίας της ΓΣΕΕ (ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ - ΜΕΤΑ), ενάντια στη μορφή πάλης της απεργίας και συνολικά στους εργατικούς αγώνες, η έναρξη της συζήτησης για το «νέο» ρόλο των συνδικάτων, αξίζουν προσοχής.

Προφανώς, μπροστά στα 100 χρόνια ζωής της ΓΣΕΕ, αυτή η συζήτηση δίνει ισχυρό συμβολισμό, καθώς δένει και εφαρμόζει πάνω στη γραμμή και την κατεύθυνση που η τριτοβάθμια οργάνωση έχει εδώ και δεκαετίες χαράξει.

Είναι φανερός ο πλήρως συντονισμένος βηματισμός των παρατάξεων, που συνθέτουν την πλειοψηφία της διοίκησης της ΓΣΕΕ, η συμπόρευσή τους ενάντια σε κάθε εργατική διεκδίκηση που μπαίνει ή θα προσπαθήσει να μπει εμπόδιο μπροστά στο νέο «εθνικό στόχο» της καπιταλιστικής ανάπτυξης.

Αυτήν τη στρατηγική πλεύση προσπάθησαν να τη χτίσουν με νέα ιδεολογήματα, με οργανωτικά σχήματα, με συκοφαντίες στην ιστορία του εργατικού κινήματος.

• Φτάνουν στο σημείο να μιλάνε οι ίδιοι για αποτυχία και για ήττες του συνδικαλιστικού κινήματος, έχοντας ως στόχο να αφοπλίσουν ένα από τα πιο βασικά όπλα πάλης που έχει σήμερα ο εργαζόμενος, δηλαδή την απεργία, να αλλοιώσουν το ρόλο και το χαρακτήρα των συνδικάτων.

Θέλουν να μετατρέψουν το συνδικαλιστικό κίνημα σε άσφαιρο «κοινωνικό εταίρο»

Και αν τις προηγούμενες μέρες γίναμε θεατές σε μια ενιαία προσπάθεια να χτυπηθεί το δικαίωμα στην απεργία, υπό τις προσταγές του ΣΕΒ και με την εκτέλεσή τους από την κυβέρνηση της «πρώτη φορά αριστεράς», η τορπίλη εντός των τειχών του συνδικαλιστικού κινήματος δεν πρέπει να περάσει ως κάτι δευτερεύον.

Η απαξίωση της απεργίας ανοίγει συνολικά τη βεντάλια της συζήτησης για το ρόλο των συνδικάτων, για τη μετατροπή του εργατικού - συνδικαλιστικού κινήματος σε έναν άσφαιρο «κοινωνικό εταίρο», που

• θα «διαμαρτύρεται» με υπομνήματα στους βουλευτές,
• θα προχωρά σε προσφυγές στα ελληνικά και τα διεθνή δικαστήρια,
• θα «κινητοποιείται» με σφυρίχτρες, πολύχρωμα μπαλόνια και διαδικτυακές καμπάνιες, μετρώντας το κύρος και την παρέμβασή του με «likes» στο «Facebook» και στα «κοινωνικά δίκτυα».

Δεν είναι η πρώτη φορά που άκουσαν τέτοιες ιστορίες τα αυτιά μας...

Ένα κίνημα, δηλαδή,

• που θα βρίσκεται έξω από τους κλάδους και τους χώρους δουλειάς,
• που δεν θα ενοχλεί,
• που θα καλλιεργεί εμμέσως την αποστράτευση, την απεργοσπασία,
• θα δημιουργεί και θα ενισχύει αυταπάτες πως οι λύσεις θα έρχονται μόνο μέσα από κυβερνητικές εναλλαγές και αλλαγή διαχειριστή,
• χωρίς σύγκρουση με την κυρίαρχη τάξη και την πολιτική των κυβερνήσεων και της ΕΕ.

Γι' αυτό και στο Γενικό Συμβούλιο της ΓΣΕΕ γίναμε μάρτυρες αρκετών νεολογισμών, που είχαν στόχο τη δαιμονοποίηση της απεργίας ως αναποτελεσματικού και αναχρονιστικού μέσου πάλης, αποκόβοντας τη μορφή από το περιεχόμενο και τη γραμμή πάλης.

Γι' αυτό και εμείς δεν πρέπει να μείνουμε στην επιφάνεια και στη συζήτηση γύρω από τις μορφές πάλης, αποκομμένα από το βασικό ζήτημα, που είναι ο προσανατολισμός του εργατικού - συνδικαλιστικού κινήματος.

Ιωάννης Πάιδας, από το χώρο της Διδασκαλικής Ομοσπονδίας Ελλάδος. Νέος πρόεδρος της Εκτελεστικής Επιτροπής της ΑΔΕΔΥ, από 16 Ιανουαρίου 2018. Υποδειγματική συνδικαλιστική διδασκαλία.

«Αναβαθμίζουν» τη γαρνιτούρα στη γραμμή της ταξικής συνεργασίας

Το περιεχόμενο της συζήτησης στο Γενικό Συμβούλιο της ΓΣΕΕ δεν αποτελεί κεραυνό εν αιθρία.

Η γραμμή της ενσωμάτωσης, του «κοινωνικού εταιρισμού» και της πλήρους ταύτισης των συμφερόντων των εργαζομένων με αυτά των αφεντικών δεν ήρθε ξαφνικά στην πρόσφατη συνεδρίαση.

• Η χρεοκοπημένη γραμμή της ΓΣΕΕ είχε ανάγκη όμως να βρει μια πιο συγκροτημένη και αναβαθμισμένη θεωρητική βάση και γαρνιτούρα σε σχέση με το παρελθόν.

Γι' αυτό και η συζήτηση γύρω από τις μορφές πάλης ή οι ψεύτικες διαπιστώσεις γύρω από την αναποτελεσματικότητα των αγώνων πρέπει να απαντηθούν.

Η γραμμή της ταξικής συνεργασίας δεν εμφανίστηκε τα τελευταία χρόνια.

• Η έναρξη της κρίσης δεν βρήκε ένα εργατικό - συνδικαλιστικό κίνημα απαλλαγμένο από τα ιδεολογήματα της ταξικής συνεργασίας και της ενσωμάτωσης.
• Αντιθέτως, βρήκε το εργατικό κίνημα οργανωτικά αποδυναμωμένο, ιδεολογικά και πολιτικά αφοπλισμένο κάτω από τις σημαίες του «κοινωνικού εταιρισμού», της «κοινωνικής ειρήνης», δηλαδή του πλήρους συμβιβασμού.

Αρκετά χρόνια πριν το ξέσπασμα της οικονομικής κρίσης, οι συνδικαλιστικές πλειοψηφίες μέσω αποφάσεων και συνεδρίων της ΓΣΕΕ γυρνούσαν όλο και με μεγαλύτερη ένταση τα γρανάζια του μηχανισμού του «κοινωνικού εταιρισμού».

• Από τη δεκαετία του '90, που αποθέωναν τον «κοινωνικό διάλογο» ως μέσο διεκδίκησης κάτω από την υπογραφή κειμένου που βαφτίστηκε «Σύμφωνο εμπιστοσύνης προς το 2000», μέχρι και τα πιο πρόσφατα συνέδρια της ΓΣΕΕ, που προέτρεπαν τους εργαζόμενους να βρουν τις λύσεις μέσα από τη «φιλόδοξη ατζέντα του G20 για χρηματοοικονομική μεταρρύθμιση», η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ είχε δημιουργήσει ένα ασφυκτικό περιβάλλον ήττας και απονέκρωσης των εργατικών αγώνων.

Παράλληλα, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η ΓΣΕΕ έχει ιστορία σε υπογραφές κειμένων «εργασιακής ειρήνης», όπως π.χ. κατά τη διάρκεια των «εθνικών στόχων και προκλήσεων» των Ολυμπιακών Αγώνων, που μπροστά στα θανατηφόρα εγκλήματα και στην υπερεκμετάλλευση πάγωνε τους αγώνες και τις απεργίες, σφυρίζοντας αδιάφορα.

Γι' αυτό και η συζήτηση ξεκομμένα γύρω από τον αριθμό των απεργιών είναι ανούσια, αποπροσανατολίζει από το βασικό καθήκον.

Σημασία δεν έχουν οι αριθμοί των απεργιών που διαλαλεί κάθε τόσο η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ, για να παρουσιάσει δήθεν αγωνιστικό προφίλ, αλλά τι προηγείται αυτών, το περιεχόμενό τους, ο προσανατολισμός, οι διεκδικήσεις, η οργάνωση της πάλης, η προετοιμασία δυνάμεων για συμμετοχή σε ταξικούς αγώνες, συγκρούσεις, το σχέδιο στο οποίο εντάσσονται αυτές ή οι άλλες μορφές δράσης, που είναι το βασικό, το κύριο θέμα.

Η απεργία «έφαγε τα ψωμιά της»;

Η δήλωση από τον πρόεδρο της ΓΣΕΕ πως «η απεργία έφαγε τα ψωμιά της», δηλαδή η άρνηση, η απαξίωση και το μουτζούρωμά της ως αρνητικής μορφής πάλης και αγωνιστικής διεκδίκησης απέναντι στους επιχειρηματικούς ομίλους και το κράτος τους, φανερώνει και αποδεικνύει όλη την προηγούμενη στάση των δυνάμεων της πλειοψηφίας της ΓΣΕΕ, όπως και των αντίστοιχων συνδικαλιστών σε δευτεροβάθμια και πρωτοβάθμια συνδικαλιστικά όργανα, που λύσσαξαν κυριολεκτικά απέναντι σε κάθε πρόταση για απεργιακή απάντηση.

Είναι προφανές ότι αυτή η δήλωση θα αξιοποιηθεί όπως χρειάζεται από τον ΣΕΒ, τον ΣΕΤΕ, τους εφοπλιστές, την κυβέρνηση, αλλά και τα άλλα κόμματα που υπερασπίζονται το σύστημα της εκμετάλλευσης, καθώς αφήνονται εκτεθειμένοι χιλιάδες εργαζόμενοι, που κινητοποιούνται σε κλάδους και χώρους δουλειάς για αυξήσεις στους μισθούς, για Συλλογικές Συμβάσεις, για απόκρουση των εργοδοτικών αξιώσεων.

Η ΓΣΕΕ παραδίδει την απεργία στα αφεντικά, ανεξαρτήτως του καλύμματος με το οποίο προσπαθεί να το ντύσει.

Οι απαράδεκτες τοποθετήσεις γύρω από την απεργία είναι σημείο των καιρών και ώριμο φρούτο πάνω στη δεδομένη στρατηγική του κεφαλαίου, που υπερασπίζεται με χέρια και με πόδια η ΓΣΕΕ.

Από την έναρξη των μνημονίων, την περίοδο δηλαδή που οι ίδιες συνδικαλιστικές δυνάμεις επιχειρηματολογούσαν πάνω στην «εθνική ενότητα», χαρακτηρίζοντας την απεργία σε συνθήκες οικονομικής κρίσης «τρέλα», έμπαινε η λογική του «χαμένου μεροκάματου», είτε από τις παραδοσιακές δυνάμεις του εργοδοτικού - κυβερνητικού συνδικαλισμού είτε από τις τότε εκκολαπτόμενες, που ανέφεραν πως η απεργία

«δεν προκαλεί κανέναν ενθουσιασμό στα εργατικά στρώματα (...) οι εργαζόμενοι νιώθουν ότι δεν έχει κανένα νόημα, (...) ότι απλά θα χάσουν ακόμα ένα μεροκάματο, τη στιγμή που δεν έχουν τα στοιχειώδη για την επιβίωσή τους»!

Η απεργία δεν είναι μια οποιαδήποτε μορφή πάλης, ώστε να μουτζουρώνεται ή να εκφυλίζεται, δεν είναι απλά μια αποχή από την εργασία.

• Η απεργία ως μορφή πάλης βρίσκεται αντικειμενικά απέναντι στη λειτουργία και την καρδιά του εκμεταλλευτικού συστήματος, αφού για όσο διαρκεί σημαίνει τη διακοπή της καπιταλιστικής παραγωγής. Γι' αυτό, άλλωστε, κάθε απεργία αντιμετωπίζεται με λύσσα από το κράτος και τη μεγαλοεργοδοσία κάθε κλάδου.

Στην ίδια κατεύθυνση, τα αποσπάσματα του κεφαλαίου στις γραμμές της εργατικής τάξης έχουν κάθε λόγο να επιδιώκουν την αποδυνάμωση αυτού του όπλου, να το υπονομεύσουν, να το εκφυλίσουν, να το λερώσουν.

Κατά τη διάρκεια αυτού του μήνα και με αφετηρία τη συνεδρίαση της Εκτελεστικής Επιτροπής της ΓΣΕΕ που έδωσε κατευθύνσεις, γίναμε μάρτυρες αναρίθμητων τοποθετήσεων καθώς και θεωρητικών τάχα αναλύσεων, προκειμένου να δικαιολογηθεί όχι απλά ένας χειρισμός ή μία διαφοροποίηση στη μορφή πάλης, αλλά να δικαιολογηθεί η θέση.

Θέση που σε γενικές γραμμές εστίαζε στην πλήρη ακινησία με κάθε τρόπο μπροστά στα μέτρα του πολυνομοσχεδίου.

• Οι δυνάμεις του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού έδωσαν τον καλύτερο εαυτό τους για να φρενάρουν αποφάσεις συνδικαλιστικών οργανώσεων, να μπει πάγος και να μην οργανώσει αντίσταση.

Η επιμονή Ομοσπονδιών και Εργατικών Κέντρων, ακόμα και συνδικάτων που δεν συμφωνούν σε όλα με το ΠΑΜΕ, να προχωρήσουν σε απεργία το Γενάρη, αλλά και η όποια δημιουργία απεργιακού κλίματος μακριά από τις διαθέσεις των ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ,

• φανέρωσαν την αναξιοπιστία, τον τυχοδιωκτισμό του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού.

Πυροδότησαν τραγελαφικές δηλώσεις, αντιφάσεις και τοποθετήσεις, όπως π.χ.

• συνδικαλιστές να καταψηφίζουν την πρόταση για απεργία στο δευτεροβάθμιο όργανο και την επόμενη μέρα να προτείνουν απεργία στον κλάδο τους,
• να προχωρούν σε βαρύγδουπες και πομπώδεις εκφράσεις σε Βουλή και ΜΜΕ, αλλά στις συνδικαλιστικές οργανώσεις να προτείνουν σιωπή και απεργία μετά από δύο μήνες ή
• να επινοούν από το πουθενά ένα συλλαλητήριο, ως πρόταση εκτόνωσης μπροστά στην πίεση που ερχόταν για απεργιακή απάντηση.

Σε καταμερισμένο ρόλο για τη στρατηγική του κεφαλαίου

Ο εργοδοτικός και κυβερνητικός συνδικαλισμός, που έχει βάλει γερή πλάτη στα αφεντικά όλα αυτά τα χρόνια, πρέπει να πάρει αυτό που του αξίζει. Την απομόνωσή του από τον κάθε τίμιο εργάτη.

Η δήλωση του προέδρου της ΓΣΕΕ πως τα συνδικάτα δεν μπορούν να αλλάξουν την ευρύτερη πολιτική, δεν γίνεται από την πλευρά της αναζήτησης πολιτικής ανατροπής και της πολιτικοποίησης των αγώνων, αλλά για να καλλιεργήσει την ηττοπάθεια, το ανώφελο του αγώνα, την ενσωμάτωση.

Γι' αυτό η ΓΣΕΕ και οι συν αυτή υπονομεύουν κάθε μορφή πάλης και οργάνωσης των εργατών, υιοθετούν και εντάσσουν βασικούς όρους της στρατηγικής των μονοπωλίων στις διεκδικήσεις των εργαζομένων, σιωπούν απέναντι σε εργοδοτικές αξιώσεις, φέρνουν σε αρκετούς κλάδους απευθείας τους ανθρώπους της εργοδοσίας στις γραμμές μας.

Οι συνεχείς εκκλήσεις του ΣΕΒ και άλλων εργοδοτικών ενώσεων για πολιτική σταθερότητα, δηλαδή να μπορεί απρόσκοπτα το πολιτικό προσωπικό να νομοθετεί τις απαιτήσεις των βιομηχάνων, χωρίς να υπάρχει ισχυρός λαϊκός παράγοντας, οργανωμένο συνδικαλιστικό κίνημα που να πιέζει και να αντιστέκεται, αποτελούν όρο για την καπιταλιστική ανάκαμψη, άρα και καθήκον για τον εργοδοτικό - κυβερνητικό συνδικαλισμό.

• Θέλουν τα συνεχόμενα μέτρα που βάζουν θηλιά στους εργαζόμενους, αλλά για τον ΣΕΒ αποτελούν οξυγόνο για την οικονομία, να μη συναντούν αντιδράσεις στους κλάδους και τους χώρους δουλειάς.
• Η αγανάκτηση χωρίς αγώνα μπροστά στην απληρωσιά, στην κακοπληρωμένη εργασία, στην «ευελιξία» και την ένταση της εκμετάλλευσης είναι όρος για την ομαλότητα της ανάκαμψης των κερδών των επιχειρηματικών ομίλων.

Σε αυτό το μοτίβο, ο εργοδοτικός και κυβερνητικός συνδικαλισμός έχει το δικό του καταμερισμένο ρόλο.

• Πλήρως ευθυγραμμισμένος με τις απαιτήσεις των αφεντικών του και
• πρόθυμος σε κάθε περίοδο να έχει το ρόλο αερόσακου απέναντι σε λαϊκή οργή και αγανάκτηση, αποτελεί κομμάτι του μαύρου μετώπου.

Η ΓΣΕΕ, πιστή στο ρόλο της, αναζητά την «τάξη» στην αγορά εργασίας, δηλαδή να υπάρχει συντεταγμένη κίνηση όσον αφορά τις μειώσεις των μισθών, την απλήρωτη εργασία και την «ευελιξία», να υπάρχουν δηλαδή κανόνες στην «εκμετάλλευση», για να προοδεύσει ο «υγιής» ανταγωνισμός.

...και μη παρέκει!

Απαντάμε αποφασιστικά, για την ανασύνταξη σε όλη τη γραμμή και κλίμακα

Γι' αυτό η ανασύνταξη του εργατικού - συνδικαλιστικού κινήματος είναι οργανωτικό καθήκον και ανάγκη, πρώτα και κύρια όμως έχει ιδεολογικά και πολιτικά χαρακτηριστικά, δηλαδή ανασύνταξη σε όλη τη γραμμή και κλίμακα.

Οι ταξικές δυνάμεις δεν θα δεχτούν τις χειροπέδες που προσπαθεί το μαύρο μέτωπο να περάσει στα χέρια των εργαζομένων.

• Με οδηγό τις αποφάσεις της πρόσφατης Πανελλαδικής Συντονιστικής Επιτροπής του ΠΑΜΕ, το ταξικό μας καθήκον μάς επιβάλλει να συνεχίσουμε ακούραστα και τολμηρά με νέο σχέδιο οργάνωσης της πάλης.
• Με αυτοπεποίθηση, αποφασιστικότητα, μαχητικότητα, ζωντάνια, για να μπουν στη μάχη της οργάνωσης και άλλες δυνάμεις, με σταθερό μέτωπο απέναντι στη μεγαλοεργοδοσία, στην κυβέρνηση, στα αστικά κόμματα και την ΕΕ.

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ , 10-11/2/2018