Το 2018 ο ιστορικός κινηματογράφος τέχνης ΑΛΚΥΟΝΙΣ συμπληρώνει 50 χρόνια από την έναρξη της λειτουργείας του!
Για να τιμήσουμε την σημαντική αυτή επέτειο θα προσφέρουμε στους σινεφίλ της Αθήνας αλλά και όλους όσους αγαπούν τις τέχνες και τα γράμματα,
Για να τιμήσουμε την σημαντική αυτή επέτειο θα προσφέρουμε στους σινεφίλ της Αθήνας αλλά και όλους όσους αγαπούν τις τέχνες και τα γράμματα,
50 ειδικές προσφορές καθ' όλη την διάρκεια του έτους!
Όσοι θέλουν να ενημερώνονται πρώτοι για τις δράσεις μας αυτές μπορούν να στείλουν ένα email στο newstarcine@gmail.com με θέμα:
"50 χρόνια ΑΛΚΥΟΝΙΣ ενημέρωση"
Σήμερα 5 Ιανουαρίου 2018 ανακοινώνουμε την πρώτη μας μεγάλη προσφορά:
Για ολόκληρο το 2018 προσφέρουμε ελεύθερη είσοδο σε όσους έχουν γεννηθεί το 1968! (με επίδειξη αστυνομικής ταυτότητας)
Σταδιακά θα ανακοινώνουμε και τις υπόλοιπες 49 προσφορές μας!
Σταδιακά θα ανακοινώνουμε και τις υπόλοιπες 49 προσφορές μας!
*
Πληροφορίες:
ΑΛΚΥΟΝΙΣ new star art cinema
ΙΟΥΛΙΑΝΟΥ 42-46, ΠΛΑΤΕΙΑ ΒΙΚΤΩΡΙΑΣ (ΜΕΤΡΟ Βικτώρια)
Τηλ.210 8220008, 210 8220023 Εισ.:€7.00,
Παιδ.-φοιτ./ άνω των 65 & Εκπαιδευτικοί/Ατέλεια/Στρατιωτικό €5.00,
για ανέργους €3.00,οικογενειακό πακέτο τριών ατόμων €10.00
Κάθε ΔΕΥΤΕΡΑ τα δύο άτομα € 7,00, κάθε ΤΡΙΤΗ-ΤΕΤΑΡΤΗ €5.00
Parking διαθέσιμο κάτω από τον κινηματογράφο
*
ΙΟΥΛΙΑΝΟΥ 42-46, ΠΛΑΤΕΙΑ ΒΙΚΤΩΡΙΑΣ (ΜΕΤΡΟ Βικτώρια)
Τηλ.210 8220008, 210 8220023 Εισ.:€7.00,
Παιδ.-φοιτ./ άνω των 65 & Εκπαιδευτικοί/Ατέλεια/Στρατιωτικό €5.00,
για ανέργους €3.00,οικογενειακό πακέτο τριών ατόμων €10.00
Κάθε ΔΕΥΤΕΡΑ τα δύο άτομα € 7,00, κάθε ΤΡΙΤΗ-ΤΕΤΑΡΤΗ €5.00
Parking διαθέσιμο κάτω από τον κινηματογράφο
*
ΑΛΚΥΟΝΙΣ new star art cinema
Προβολές από 4/1 έως 10/1/2018
ΠΕΜΠΤΗ έως ΚΥΡΙΑΚΗ 18.00
ΠΕΜΠΤΗ έως ΚΥΡΙΑΚΗ 22.00
*
4) «ΤΟ ΤΕΤΡΑΓΩΝΟ» του ΡΟΥΜΠΕΝ ΕΣΤΛΟΥΝΤ
(Βλέπε στο τέλος)
ΔΕΥΤΕΡΑ εως ΤΕΤΑΡΤΗ 17.00
*
5) «ΠΟΛΥΞΕΝΗ» της ΔΩΡΑΣ ΜΑΣΚΛΑΒΑΝΟΥ
(Βλέπε στο τέλος)
ΤΡΙΤΗ- ΤΕΤΑΡΤΗ 20.00
ΠΕΜΠΤΗ έως ΚΥΡΙΑΚΗ 16.00
ΔΕΥΤΕΡΑ έως ΤΕΤΑΡΤΗ 15.00
ΔΕΥΤΕΡΑ έως ΤΕΤΑΡΤΗ 15.00
ΔΕΥΤΕΡΑ εως ΤΕΤΑΡΤΗ 22.00
ΔΕΥΤΕΡΑ εως ΤΕΤΑΡΤΗ 23.00
*
9) «COCO» των ΛΙ ΑΝΚΡΙΤΣ και ΈΙΝΤΡΙΑΝ ΜΟΛΙΝΑ (ΕΛΛΗΝΙΚΟΙ ΥΠΟΤΙΤΛΟΙ)
(Βλέπε στο τέλος)
ΣΑΒΒΑΤΟ- ΚΥΡΙΑΚΗ -ΔΕΥΤΕΡΑ 14.00
ΠΕΜΠΤΗ και ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 15.00
*
ΑΛΚΥΟΝΙΔΑ- ΕΝΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΓΙΑ
ΤΟΝ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟ ΤΕΧΝΗΣ
ΤΟΝ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟ ΤΕΧΝΗΣ
Ακολουθήστε τις σελίδες της Αλκυονίδας στο Facebook:
***
STUDIO new star art cinema
Προβολές από 4/1 έως 10/1/2018
Τηλ 210-8640054
Εισ.: € 7.00, Παιδ.-φοιτ./ άνω των 65 & Εκπαιδευτικοί / Ατέλεια / Στρατιωτικο €5.00, Άνεργοι €3.00. Οικογενειακό πακέτο τριών ατόμων €10.00.
Κάθε ΔΕΥΤΕΡΑ τα δύο άτομα € 7,00, κάθε ΤΡΙΤΗ-ΤΕΤΑΡΤΗ €5.00.
Parking διαθέσιμο κάτω από τον κινηματογράφο
ΤΡΙΤΗ-ΤΕΤΑΡΤΗ 18..00
*
(Βλέπε στο τέλος)
ΠΕΜΠΤΗ εως ΚΥΡΙΑΚΗ 22.00
*
ΠΕΜΠΤΗ εως ΚΥΡΙΑΚΗ 18.00
*
ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ 20.00
*
(Βλέπε στο τέλος)
ΔΕΥΤΕΡΑ έως ΤΕΤΑΡΤΗ 22.00
*
ΠΕΜΠΤΗ εως ΚΥΡΙΑΚΗ 16.00
*
ΔΕΥΤΕΡΑ έως ΤΕΤΑΡΤΗ 16.00
*
Γραφείο Τύπου NEW STAR
Phone: 2108220008, 2108220023
E-mail: newstarcine@gmail.com
Γραφείο Τύπου NEW STAR
Phone: 2108220008, 2108220023
E-mail: newstarcine@gmail.com
*
Το Τετράγωνο
του Ρούμπεν Εστλουντ
8 στα 10
Γράφει ο Γιώργος Κρασσακόπουλος
Σουηδία, Γερμανία, Γαλλία, Δανία, 2017
Παραγωγή: Ερίκ Χέμεντορφ, Φιλίπ Μπομπέρ
Σκηνοθεσία: Ρούμπεν Εστλουντ
Σενάριο: Ρούμπεν Εστλουντ
Φωτογραφία: Φρέντρικ Βένζελ
Μοντάζ: Ρούμπεν Εστλουντ, Γιάκομπ Σέχερ Σλούσινγκερ
Πρωταγωνιστούν: Κλες Μπανγκ, Ελίζαμπεθ Μος, Ντόμινικ Γουέστ, Τέρι Νοτάρι
Διάρκεια: 142 λεπτά
Διανομή: Feelgood Entertainment
H ταινία του Ρούμπεν Εστλουντ που κέρδισε το Χρυσό Φοίνικα στο 70ό Φεστιβάλ Καννών, μια αιχμηρά αστεία σάτιρα του κόσμου (της Τέχνης) σήμερα.
Οι ταινίες του Ρούμπεν Οστλουντ είχαν πάντα το δάχτυλό τους στο σημείο εκείνο που χτυπά ο παλμός της σύγχρονης, παράξενης, αλλόκοτης ζωής του εύπορου δυτικού κόσμου. Πίσω από το άψογα φτιαγμένο (ακόμη κι όταν έμοιαζε αψύ) σινεμά τους, είχαν πάντα την αίσθηση μιας «ψυχολογικής μελέτης», ενός «κοινωνικού πειράματος» κι ακριβώς γι αυτό, έκαναν πάντα τους θεατές τους ακόμη κι όταν χειροκροτούν, να νιώθουν λίγο ή περισσότερα αμήχανα.
Κάτι τέτοιο δεν ίσχυε ίσως ποτέ περισσότερο απ όσο στο «The Square», μια αληθινά αστεία κι αληθινά επώδυνη σάτιρα του κόσμου της σύγχρονης τέχνης και της πολύ πιο δύσκολης «performance art» που ονομάζουμε ζωή. Ο ήρωας του φιλμ είναι ο Κρίστιαν o βασικός επιμελητής ενός μουσείου σύγχρονης, ο οποίος ετοιμάζει μια καινούρια έκθεση, το βασικό στοιχείο της οποίας είναι ένα τετράγωνο 4 επί 4 χαραγμένο σε έναν δημόσιο χώρο το οποίο θέλει να είναι ένα «καταφύγιο εμπιστοσύνης και συμπόνιας. Μέσα σε αυτό όλοι έχουν τα ίδια δικαιώματα και υποχρεώσεις».
Μόνο που στην ομάδα publicity του μουσείου, αυτό το έργο (το οποίο στο φιλμ αποδίδεται σε μια καλλιτέχνιδα με το το όνομα Λόλα Αρίας μα που στην πραγματικότητα είναι βασισμένο σε ένα αληθινό έργο που δημιούργησαν το 2015 στην πόλη του Βάρναμο ο Οστλουντ κι ο Κάλε Μπόμαν), μοιάζει ελάχιστα ενδιαφέρον κι αναζητούν τρόπους για να το κάνουν να γίνει viral, να επιπλεύσει στον κατακλυσμό των νέων, διότι «οι ανταγωνιστές μας δεν είναι τα άλλα μουσεία, μα οι τρομοκράτες και οι φυσικές καταστροφές».
Φυσικά όπως συνήθως συμβαίνει, όλα θα πάνε στραβά και θα ξεκινήσουν όταν το τηλέφωνο και το πορτοφόλι του Κρίστιαν θα κλαπεί σε μια κεντρική πλατεία στη μέση της μέρας κι εκείνος, θα βρει έναν μάλλον παράδοξο τρόπο για να τα πάρει πίσω. Και την ίδια στιγμή η γνωριμία του με μια Αμερικανίδα δημοσιογράφο που θα τους φέρει στο κρεβάτι, θα περιπλέξει ακόμη περισσότερο τα πράγματα κι ένα δείπνο για τους χορηγούς του μουσείου, θα σπρώξει τα ένστικτα στα άκρα όταν μια performance από έναν καλλιτέχνη που ονομάζεται Ολεγκ και μιμείται έναν γορίλλα θα ξεφύγει από τα όρια και θα γίνει ανατριχιαστικά ανησυχητική για μια ομάδα ανθρώπων που δεν έχει συνηθίσει να αντιμετωπίζει κατάματα τον κίνδυνο και την απειλή. Και μαζί για το κοινό της αίθουσας που λίγο πολύ στέκεται στην ίδια πλευρά του κοινωνικού χάσματος.
Στην κόσμο του «The Square», που είναι ο κόσμος της Σουηδίας του τώρα, μα και της καλοβαλμένης πλευράς κάθε χώρας της δυτικής Ευρώπης, οι δυο πλευρές συναντιούνται μα δεν αλληλοεπιδρούν. Οι δρόμοι είναι γεμάτοι σκουρόχρωμους ζητιάνους (όπως σε όλη την Σκανδιναβία των τελευταίων χρόνων), μα κανείς δεν τους βλέπει. Η λέξη «βοήθεια» και η έννοια της εμπιστοσύνης ακούγεται συχνά μα σπάνια επιδεικνύεoονται στην πράξη. Η ενοχή των εύπορων δυτικών οδηγεί σε μερικές αληθινά λάθος αποφάσεις και η ανάγκη της κοινωνικής επιβεβαίωσης μοιάζει να οδηγεί μόνο σε παγίδες. Το καταλαβαίνουμε: στο χαρτί οι παρατηρήσεις του Οστλουντ για την σύγχρονη ζωή ίσως ακούγονται προφανείς όμως στην οθόνη λειτουργούν με έναν τρόπο ανατριχιαστικά αφοπλιστικό.
Το «The Square» εξετάζει την εύθραυστη φύση της ανθρωπιάς μας σε έναν κόσμο που έχει αλλάξει δραματικά από την εποχή των γονιών μας, τους κοινωνικούς κανόνες που αλλάζουν πιο γρηγορά απ΄όσο προφταίνουμε να τους συνηθίσουμε, τις ηθικές αξίες μας που μοιάζουν να αντικρούουν τις πράξεις μας, τους τρόπους που αναλαμβάνουμε ή όχι την ευθύνη που μας αναλογεί στις μικρές καθημερινές στιγμές ή στο μεγαλύτερο «τετράγωνο» της ζωής που μας αναλογεί. Κι έχει ενδιαφέρον ότι ο Οστλουντ δεν βγάζει τον εαυτό του εκτός αυτής πικρής, κυνικής, σκληρής εξέτασης του σύγχρονου ανθρώπου, αφού ο Κρίστιαν ένας χωρισμένος πατέρας δύο παιδιών που δουλεύει στον χώρο της τέχνης, θα μπορούσε να είναι ο ίδιος, πόσο μάλλον αφού ακόμη και το έργο στο κέντρο του φιλμ είναι στην πραγματικότητα δικό του.
Κι ακόμη πιο πετυχημένα κατορθώνει να βάλει τον θεατή του στην θέση του Κρίστιαν, αυτή ενός προνομιούχου δυτικού που παρακολουθεί ένα έργο τέχνης σε ένα μέρος το οποίο -ακόμη κι αν είναι απλά ένα σινεμά- ίσως είναι απροσπέλαστο για μια μερίδα της κοινωνίας και το οποίο, εξετάζει ιδέες και σκέψεις που πιθανότατα δεν προφταίνουν να βρουν την θέση τους στο μυαλό ενός ανθρώπου που σου κουνά ένα ποτήρι γονατισμένος στον δρόμο, ζητώντας για κέρματα.
Ευτυχώς όμως, το θαυμάσιο αυτό φιλμ όσο κι ο ευφυέστατος σκηνοθέτης του, δεν έχουν καμμιά απάντηση έτοιμη να σου προσφέρουν, κανένα ηθικό δίδαγμα βολικά τοποθετημένο στο τέλος του φιλμ, παρά μόνο μια σειρά από καταστάσεις και αφορμές για σκέψη, που σε κάνουν να μετακινηθείς από την θέση στην οποία βρισκόσουν όταν μπήκες στην αίθουσα και να βρεθείς ακόμη και για λίγο, σε ένα τετράγωνο μέσα από το οποίο αν έχεις το θάρρος, μπορείς να κοιτάξεις τον εαυτό σου και τον κόσμο από μια διαφορετική οπτική γωνία. Αυτό είναι αρκετό. Αν και το τι θα δεις, εξαρτάται φυσικά αποκλειστικά από εσένα.
*
Πολυξένη: Μια Ιστορία από την Πόλη
Γράφει η Λήδα Γαλανού
6 στα 10
Ελλάδα, 2017
Παραγωγή: Φένια Κοσσοβίτσα
Σκηνοθεσία: Δώρα Μασκλαβάνου
Σενάριο: Δώρα Μασκλαβάνου
Φωτογραφία: Κλαούντιο Μπολιβάρ
Μοντάζ: Δώρα Μασκλαβάνου
Μουσική: Νίκος Κυπουργός
Πρωταγωνιστούν: Κάτια Γκουλιώνη, Οζγκούρ Εμρέ Γιλντιρίμ, Λυδία Φωτοπούλου, Ακύλλας Καραζήσης, Νίκος Χατζόπουλος, Αλέξανδρος Μυλωνάς, Υβόννη Μαλτέζου
Διάρκεια: 100 λεπτά
Διανομή: Rosebud 21 / Seven Films
Με την αγέρωχη Κάτια Γκουλιώνη πρωταγωνίστρια, η Δώρα Μασκλαβάνου στήνει ένα στιβαρό, mainstream δράμα εποχής, σε αναζήτηση αποδοχής κι αγάπης.
Με μια ιστορία ανάμεσα στην Ελλάδα και την Τουρκία, ανάμεσα στην εκμετάλλευση και στην αγάπη, η Δώρα Μασκλαβάνου, στην τρίτη της σκηνοθετική δουλειά (μετά τα «Κι Αύριο Μέρα Είναι» και «Κι αν Φύγω... θα Ξανάρθω»), αναλαμβάνει να δώσει συνέχεια σ' αυτό το μάλλον δυσεύρετο είδος σινεμά στην Ελλάδα, το δράμα εποχής που στοχεύει στο να επικοινωνήσει με το πλατύ κοινό. Και το καταφέρνει, με τρόπο στιβαρό, συναισθηματικό και με μια μελαγχολική ομορφιά.
Αυτή είναι η ιστορία της Πολυξένης, ενός κοριτσιού που μεγαλώνει στο ορφανοτροφείο της Καβάλας ώσπου, το 1955, να το υιοθετήσει το ζεύγος Σεριάδη, επιφανείς και εύποροι Κωνσταντινουπολίτες χωρίς παιδιά. Οσο η Πολυξένη μεγαλώνει στην Πόλη, η ζωή της είναι ευλογημένη και προστατευμένη. Οταν οι θετοί γονείς της φύγουν απ' τη ζωή, η ελληνική κοινότητα θα κάνει ό,τι μπορεί για να καρπωθεί την κληρονομιά της Πολυξένης και να την εξοστρακίσει, να γίνει μια γυναίκα πολύ ξένη απέναντι στη θέση όπου προσπάθησε ν' ανήκει, απέναντι στην αγάπη που της δόθηκε με όρους συμβολαιογράφου.
Εμπνευσμένη από την πραγματικότητα, η ταινία ξετυλίγει το νήμα μιας ιστορίας πολιτισμού και, ταυτόχρονα, μιας αλλιώτικης ξενοφοβίας, όχι εθνικής, αλλά κοινωνικής. Χωρίς εξάρσεις, χωρίς κατηγορώ, με μια δομή που ταξιδεύει στο χρόνο με πισωγυρίσματα μιας απωθημένης μνήμης, η ιστορία της Πολυξένης ξεκινά με μια «σωτηρία» και κλιμακώνεται με μια τιμωρία, περνώντας μέσα από την προδοσία, το πάθος, την παράνοια, όλ' αυτά στην αναζήτηση του πιο απλού αισθήματος, εκείνου της αγάπης και της αποδοχής που ζητά ένα απόλυτα αθώο κορίτσι.
Κρατώντας η ίδια και το μοντάζ της ταινίας της, η Μασκλαβάνου πετυχαίνει μια θαυμάσια ισορροπία στιγμών, χρόνου, παρατείνοντας τον ήχο της λιγάκι παραπάνω σε κάθε επόμενη σκηνή, δημιουργώντας ένα πλέγμα όπου το πριν και το μετά γίνονται ταυτόσημα: σε κάθε αύριο θα πληρώσεις το τίμημα για το χτες. Η φωτογραφία του Κλαούντιο Μπολιβάρ είναι ίσως η καλύτερη ως τώρα δουλειά του, νοτισμένη παρελθόν και ονειρική, ώσπου να γίνει εφιαλτική, όσο η ηρωίδα της ταινίας κλείνεται, όλο και περισσότερο, στο φρούριο του σπιτιού της και στην εκτροχιασμένη σκέψη της.
Στον κεντρικό ρόλο, η Κάτια Γκουλιώνη μοιάζει κι η ίδια να παίρνει δύναμη και βάρος μαζί με την Πολυξένη της, χαρίζοντάς της το τόσο κινηματογραφικό της πρόσωπο και μια αυξανόμενη οργή, τόσο γοητευτική και τόσο ευάλωτη όσο ολόκληρη η ιστορία της.
Η «Πολυξένη» δεν είναι μια ταινία ρηξικέλευθη, δεν είναι καινοτόμος: αγγίζει τα όρια της συζήτησης για τη γυναικεία χειραφέτηση, για την ελευθερία επιλογών, για την αποδοχή, τα οποία δεν πιέζει στα άκρα. Ως ταινία εποχής, πόσο θα επωφελούνταν από ένα μεγαλύτερο budget και μια πιο απλόχερη πολυτέλεια.
Είναι, όμως, μια ταινία κλασική, στέρεα και καθαρτήρια, που γεμίζει την ψυχή του θεατή και που μιλά για δυνατές, μοναχικές γυναίκες, όπως τόσο καλά ξέρει ν' αφηγείται η δημιουργός της.
*
The Party
3 / 5
Δραματική 2017 | Α/Μ | Διάρκεια: 71'
Με τους: Κριστίν Σκοτ-Τόμας, Τίμοθι Σπολ, Κίλιαν Μέρφι, Πατρίσια Κλάρκσον, Μπρούνο Γκαντζ
Η Τζάνετ διοργανώνει ένα πάρτι για να γιορτάσει το διορισμό της ως υπουργού Υγείας της σκιώδους αντιπολιτευτικής κυβέρνησης. Αν και οι εκλεκτοί καλεσμένοι που καταφθάνουν στο σπίτι είναι λίγοι, τα όσα συμβαίνουν στη γιορτή είναι πολλά και απροσδόκητα.
Από Χρήστο Μήτση - 28/12/2017
Η Τζάνετ διοργανώνει ένα πάρτι για να γιορτάσει το διορισμό της ως υπουργού Υγείας της σκιώδους αντιπολιτευτικής κυβέρνησης. Αν και οι εκλεκτοί καλεσμένοι που καταφθάνουν στο σπίτι είναι λίγοι, τα όσα συμβαίνουν στη γιορτή είναι πολλά και απροσδόκητα, σε μια σικάτη, βιτριολικά καυστική σάτιρα της σύγχρονης «άρχουσας» τάξης, η οποία εκμεταλλεύεται δημιουργικά τον περιορισμένο χώρο δράσης, το πρωτοκλασάτο καστ και την ιδανικά μικρή διάρκεια των 71 λεπτών.
Ανήσυχη δημιουργός, που πειραματίζεται με την κινηματογραφική αφήγηση, η Βρετανίδα Σάλι Πότερ έχει υπογράψει από μικρά αριστουργήματα («Ορλάντο») κι ενδιαφέροντα, πρωτότυπα ημιαυτοβιογραφικά δράματα («Μάθημα Τανγκό») μέχρι ηχηρότατες σοβαροφανείς αποτυχίες («Ο Άντρας που Έκλαιγε»). Το γυρισμένο μόλις σε δύο εβδομάδες «The Party» είναι από τις καλύτερες ταινίες της, μια απολαυστική επίδειξη κινηματογραφικής ευφυΐας στριμωγμένης στα λιγοστά τετραγωνικά ενός κομψού λονδρέζικου σπιτιού. Αυτό είναι της Τζάνετ, μιας φιλόδοξης πολιτικού και συζύγου ενός στωικού, χαμηλότερων τόνων ακαδημαϊκού, η οποία διοργανώνει ένα πάρτι για να γιορτάσει το διορισμό της ως υπουργού Υγείας της σκιώδους αντιπολιτευτικής κυβέρνησης.
Αν και οι εκλεκτοί καλεσμένοι που καταφθάνουν στο σπίτι είναι λίγοι, τα όσα συμβαίνουν στη γιορτή είναι πολλά και απροσδόκητα, με τους εντέλει επτά συμμετέχοντες να μοιράζουν το χρόνο τους σε κοινές συζητήσεις, σε κατά δυάδες αντιπαραθέσεις και κουτσομπολιά ή σε κρυφά, επείγοντα τηλεφωνήματα, συνθέτοντας έτσι το παζλ ενός στην επιφάνεια λαμπερού μα στην πραγματικότητα γεμάτου μυστικά και ψέματα μικρόκοσμου. Ενός μικρόκοσμου από τραπεζίτες, ακαδημαϊκούς, πολιτικούς και συμβούλους ζωής (!), μια μικρογραφία της σύγχρονης «άρχουσας» τάξης δηλαδή, η οποία θα επιδοθεί σε ένα επώδυνο ψυχολογικό και ιδεολογικό στριπτίζ όταν κληθεί να αντιμετωπίσει τον ίδιο της τον εαυτό.
Αν και το στήσιμο της ταινίας είναι καθαρά θεατρικό, η Σάλι Πότερ εκμεταλλεύεται τον κλειστό χώρο με σχεδόν πολανσκικό τρόπο. Με ένα σοφά υπολογισμένο ντεκουπάζ, απομονώνει ή φέρνει σε πρώτο πλάνο το πεδίο δράσης μιας σκηνής, φορτίζει με κλειστοφοβική ένταση τις φαινομενικά αθώες συζητήσεις, που θα εξελιχτούν σε λεκτικές ξιφομαχίες, και σαρκάζει με κατάμαυρο χιούμορ αυτήν την επίδειξη φτηνής αλλά ντυμένης με Prada κοστούμια ματαιοδοξίας, τυλιγμένης σε επαναστατικά, φεμινιστικά, new age, κυνικά, φιλελεύθερα και διανοουμενίστικα ιδεολογήματα. Υπό τους ήχους μιας μελαγχολικής τζαζ και φωτογραφημένο σε ένα «ξερό», επιθετικό ασπρόμαυρο, το πρωτοκλασάτο καστ απολαμβάνει στο έπακρον αυτήν την γκροτέσκο, κωμικοτραγική ανθρωποφαγία, σερβιρισμένη στην ιδανική διάρκεια των μόλις 71 λεπτών.
Α/Μ. Μ. Βρετανία. 2017. Διάρκεια: 71΄. Διανομή: FEELGOOD ENT.
*
Coco
8 στα 10
Γράφει ο Χρήστος Μπακατσέλος
Η.Π.Α., 2017
Παραγωγή: Ντάρλα Κ. Αντερσον
Σκηνοθεσία: Λι Ανκριτς, Εϊντριαν Μολίνα
Σενάριο: Μάθιου Ολντριτς, Εϊντριαν Μολίνα
Φωτογραφία: Ματ Ασμπουρι
Μοντάζ: Στιβ Μπλουμ, Λι Ανκριχ
Μουσική: Μάικλ Τσιακίνο
Με τις φωνές των: Αντονι Γκονζάλεζ, Γκαέλ Γκαρσία Μπερνάλ, Μπέντζαμιν Μπρατ, Αλάνα Ούμπαχ | στα ελληνικά: Ιωάννης Παναγιώτης Χασιώτης, Χριστίνα Κουτσουδάκη, Βίνα Παπαδοπούλου, Δημήτρης Παπαδάτος, Σοφία Παναηλίδου, Χρήστος Θάνος, Γιώργος Ζαχαρόπουλος, Σία Κοσκινά, Μανώλης Γ.
Διάρκεια: 109 λεπτά
Διανομή: Feelgood Entertainment
To νέο παραμύθι της Pixar - ένα instant classic φιλμ κινουμένων σχεδίων για το θάνατο, που σφύζει από ζωή!
Παρά τη μυστηριώδη οικογενειακή απαγόρευση της μουσικής - η οποία κρατάει ολόκληρες γενιές -, ο Μιγκέλ ονειρεύεται να γίνει ένας επιδέξιος μουσικός σαν το είδωλό του, τον Ερνέστο ντε λα Κρουζ. Μετά από μερικά αλλόκοτα γεγονότα, και λαχταρώντας να αποδείξει το ταλέντο του, ο Μιγκέλ θα βρεθεί στην εκθαμβωτική και πολύχρωμη Χώρα τον Προγόνων. Στην πορεία θα συναντήσει τον Χέκτορ, έναν γοητευτικό απατεώνα, και μαζί θα κάνουν ένα απίθανο ταξίδι, προσπαθώντας να ανακαλύψουν την αλήθεια της οικογενειακής ιστορίας του Μιγκέλ.
Τον τελευταίο καιρό, ολοένα και περισσότερες παιδικές ταινίες μιλάνε για θέματα τα οποία, ακόμα και λίγα χρόνια πριν, θεωρούνταν ταμπού, όπως το θέμα του θανάτου. Συνέβη πριν λίγο καιρό στο αριστουργηματικό «Ο Κούμπο και οι Δύο Χορδές», σε μια από τις πιο ειλικρινείς και αφοπλιστικές ιστορίες για όσους μένουν πίσω.
Από τότε όλοι μας περιμέναμε το «πότε», γιατί το «αν» ήταν ήδη προδιαγραμμένο, μια από τις μεγαλύτερες και καλύτερες εταιρείες στον χώρο του animation, η Disney/Pixar, θα ασχολούνταν με ένα τέτοιο θέμα σε μια από τις μελλοντικές ταινίες της. Ευτυχώς δεν χρειάστηκε να περιμένουμε πολύ.
Αν και κατά τη μεγαλύτερη διάρκεια του το «Coco» διαδραματίζεται στο Κόσμο των Νεκρών (μεταφρασμένο στα ελληνικά ως «ο Κόσμος των Προγόνων», μάλλον για να μην τρομάξουν τα παιδιά εδώ στην Ελλάδα με λέξεις όπως «νεκρός»), η νέα ταινία της Pixar είναι μια από τις πιο «ανθρώπινες» ταινίες της. Μπορεί να εξερευνά, ως επί το πλείστον θέματα που έχουμε ξαναδεί (κυρίως στον κόσμο του animation), όπως την αναζήτηση του πραγματικού σου εαυτού και την επανεκτίμηση των οικογενειακών αξιών και μπορεί ο πραγματικός «κακός» και οι όποιες ανατροπές στην υπόθεση να μην εκπλήσσουν ιδιαίτερα, αλλά αυτό που δίνει ψυχή στην ίδια την ιστορία και τους χαρακτήρες του «Coco» είναι ο μοναδικός τρόπος με τον οποίο όλα αυτά αποκτούν κίνηση, ψυχή και συναισθήματα.
Αυτό που κάθε φορά κάνει την Pixar να ξεχωρίζει από τις περισσότερες εταιρείες animation εκεί έξω, είναι ότι με κάθε νέα της ιστορία μας βουτάει με το κεφάλι μέσα σε μια συναισθηματική δίνη από την οποία μοιάζει αδύνατον να ξεφύγεις. Με επίκεντρο το θάνατο, τη λήθη και τη νίκη της μνήμης, τα θέματα με τα οποία καταπιάνεται το «Coco» δημιουργούν έναν περίεργο κόμπο στην καρδία που μένει άλυτος εκεί μέχρι το τέλος. Για την Pixar, όμως, ο θάνατος δεν είναι μόνο λύπη για τους ανθρώπους που χάσαμε αλλά και γιορτή για όλα όσα ζήσαμε μαζί τους. Κι εδώ δεν υπάρχει κανένα αίσθημα μελαγχολίας ή θλίψης που να μην το διαδεχτεί ένα μήνυμα ελπίδας και χαράς. Αυτή είναι η μαγεία της Pixar.
Με αυτό το υλικό, ο Λι Ανκριτς (σκηνοθέτης και του «Toy Story 3») βάζει από την αρχή το «Coco» στη λίστα με τις κλασικές ταινίες της Pixar. Δημιουργεί έναν κόσμο ολοζώντανο, με τον Κόσμο των Νεκρών να είναι τόσο πολύχρωμος και ζωηρός ώστε να μοιάζει αδύνατον να του αντισταθείς. Υπάρχουν σκηνές πραγματικού δέους και οπτικού οργασμού που δεν θα αφήσουν κανέναν ασυγκίνητο. Υπάρχουν και στιγμές ξεκαρδιστικού γέλιου. Και υπάρχουν και σπάνιες περιπέτειες για τη ζωή και το θάνατο, όταν αυτά ενώνονται από μια γέφυρα με ροδοπέταλα, αλλά και την αξία του να ζεις, να ονειρεύεσαι και θυμάσαι.
Είναι προφανές πως το «Coco» είναι μια ταινία που δύσκολα θα ξεχάσουμε.
http://flix.gr/
*
*
Γραφείο Τύπου NEW STAR
Phone: 2108220008, 2108220023
E-mail: newstarcine@gmail.com
*
Από Μποτίλια:
*
Λευκή ρετροσπεκτίβα σε φόντο κόκκινο
Με αφορμή την επαναλειτουργία της Αλκυονίδας και του Studio
Μικρό οδοιπορικό μνήμης μέσα από σινεμά και γεγονότα που σημάδεψαν τα χρόνια μας
***
Το ΣΙΝΕΜΑ της Μποτίλιας
και
Μποτίλια Στον Άνεμο: Πρόσωπα
Από Μποτίλια:
*
Λευκή ρετροσπεκτίβα σε φόντο κόκκινο
Με αφορμή την επαναλειτουργία της Αλκυονίδας και του Studio
Μικρό οδοιπορικό μνήμης μέσα από σινεμά και γεγονότα που σημάδεψαν τα χρόνια μας
***
Το ΣΙΝΕΜΑ της Μποτίλιας
και
Μποτίλια Στον Άνεμο: Πρόσωπα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.