ΑΛΚΥΟΝΙΣ new star art cinema
ΙΟΥΛΙΑΝΟΥ 42-46, ΠΛΑΤΕΙΑ ΒΙΚΤΩΡΙΑΣ (ΜΕΤΡΟ Βικτώρια)
Εισ.: € 7.00, Παιδ.-φοιτ./ άνω των 65 & Εκπαιδευτικοί/Ατέλεια/Στρατιωτικό € 5.00, για ανέργους € 3.00,
Οικογενειακό πακέτο τριών ατόμων € 10.00
Κάθε ΔΕΥΤΕΡΑ τα δύο άτομα € 7,00
Κάθε ΤΡΙΤΗ-ΤΕΤΑΡΤΗ € 5.00
Τηλ.210 8220008, 210 8220023
Parking διαθέσιμο κάτω από τον κινηματογράφο
*
(Βλέπε στο τέλος)
ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ έως ΤΕΤΑΡΤΗ 21.00
*
(Βλέπε στο τέλος)
*
(Βλέπε στο τέλος)
ΔΕΥΤΕΡΑ έως ΤΕΤΑΡΤΗ 19.00
*
(Βλέπε στο τέλος)
ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ έως ΚΥΡΙΑΚΗ 23.00
*
(Βλέπε στο τέλος)
ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ 17.00
*
ΠΕΜΠΤΗ 23.00
*
ΔΕΥΤΕΡΑ έως ΤΕΤΑΡΤΗ 15.45
*
ΠΕΜΠΤΗ έως ΣΑΒΒΑΤΟ 16.00
***
STUDIO new star art cinema
ΣΠΑΡΤΗΣ ΚΑΙ ΣΤΑΥΡΟΠΟΥΛΟΥ 33 ΠΛΑΤΕΙΑ ΑΜΕΡΙΚΗΣ
Τηλ 210-8640054
Εισ.: € 7.00, Παιδ.-φοιτ./ άνω των 65 & Εκπαιδευτικοί/Ατέλεια/Στρατιωτικο € 5.00, Άνεργοι € 3.00.
Οικογενειακό πακέτο τριών ατόμων € 10.00.
Κάθε ΔΕΥΤΕΡΑ τα δύο άτομα € 7,00
Κάθε ΤΡΙΤΗ-ΤΕΤΑΡΤΗ € 5.00.
Parking διαθέσιμο κάτω από τον κινηματογράφο
*
Από 07/12 έως 13/12/2017
(Βλέπε στο τέλος)
ΔΕΥΤΕΡΑ έως ΤΕΤΑΡΤΗ 23.00
*
(Βλέπε στο τέλος)
ΠΕΜΠΤΗ έως ΚΥΡΙΑΚΗ 17.30
*
(Βλέπε στο τέλος)
ΔΕΥΤΕΡΑ έως ΤΕΤΑΡΗ 19.00
*
ΠΕΜΠΤΗ έως ΚΥΡΙΑΚΗ 22.15
*
(Βλέπε στο τέλος)
ΠΕΜΠΤΗ έως ΚΥΡΙΑΚΗ 20.00
*
(Βλέπε στο τέλος)
ΔΕΥΤΕΡΑ έως ΤΕΤΑΡΗ 21.00
*
25η εβδομάδα
ΠΕΜΠΤΗ έως ΚΥΡΙΑΚΗ 15.45
*
ΔΕΥΤΕΡΑ έως ΤΕΤΑΡΗ 17.00
***
ΚΡΙΤΙΚΕΣ
*
ΜΗΔΕΙΑ
ΣΥΝΟΨΗ
Ο γνωστός μύθος της Μήδειας μεταφέρεται στον κινηματογράφο από το Pier Paolo Pasolini, με αριστουργηματικό τρόπο. Εδώ η Μαρία Κάλλας ξεδιπλώνει το σπαραγμό της μάνας, τον πόνο της γυναίκας και αφήνει να εκτιναχτεί όλη η αγανάκτησή της, τόσο καταστροφική και τόσο δημιουργική, συγχρόνως. Η γυναίκα και η μάνα γίνονται πλέον ένα και αγιοποιούνται.
Η ΑΠΟΨΗ ΜΑΣ
Η «Μήδεια» είναι, στη λίστα της παραγωγής του Pasolini, μετά τον «Οιδίποδα Τύραννο» (1967) και το «Θεώρημα» (1968), αυτή η ταινία παρήχθη το 1969. Στην πιο ταραγμένη εποχή της Ευρώπης, ο Pasolini έρχεται με τρεις ταινίες που, με καμβά τον ερωτισμό, θα μιλήσουν για τις μορφές της βίας, όπως ο άνθρωπος τις έχει γνωρίσει. Εξάλλου, ο ερωτισμός ήταν η αφορμή για να γίνει το κίνημα του Μάη του 1968, η βάση για να «καθίσουν» τα ζητήματα που είχαν να κάνουν με την ελευθερία, την ανεξαρτησία, την ισότητα και την απόλαυση που ο άνθρωπος, ως πολίτης της ευρωπαϊκής κοινωνίας, δικαιούταν να βιώσει.
ΜΗΔΕΙΑ (MEDEA)
Σενάριο: Pier Paolo Pasolini, Ευριπίδης (θεατρικό κείμενο)
Φωτογραφία: Ennio Guarnieri
Μοντάζ: Nino Baragli
Παραγωγοί: Franco Rossellini
Παίζουν: Μαρία Κάλλας (Μήδεια), Massimo Girotti (Κρέοντας), Laurent Terzieff (Κένταυρος), Giuseppe Gentile (Ιάσονας), Margareth Clémenti (Γλαύκος), Paul Jabara (Πελίας), Gerard Weiss (δεύτερος Κένταυρος), Sergio Tramonti (Αψίρτο), Luigi Barbini (Αροναύτης)
Χώρα παραγωγής: Ιταλία, Γαλλία, Δυτική Γερμανία
Έτος παραγωγής: 1969
Γλώσσα: ιταλικά
Διάρκεια: 110΄
Είδος: δράμα
Ημερομηνία εξόδου: 7/12/2017
Εταιρεία διανομής: New Star (στον κινηματογράφο Αλκυονίδα).
Περισσότερες πληροφορίες για τους συντελεστές και τα τεχνικά χαρακτηριστικά: διαβάστε imdb.
*
«Όταν ο Μαρξ συνάντησε τον Ενγκελς»
του Ραούλ Πεκ
Ηθοποιοί: Αουγκούστ Ντιέλ, Στέφαν Κονάρσκε, Βίκι Κριπς κ.ά.
Πρόκειται για αρκετά αξιόλογη ταινία που αναφέρεται στην επαναστατική θεωρητική και πολιτική δράση των Μαρξ και Ενγκελς την περίοδο από το 1843 μέχρι το 1847. Πρόκειται για την περίοδο που οι Μαρξ και Ενγκελς αρχίζουν την κοινή δημιουργική εργασία τους, με την οποία θεμελίωσαν την επιστημονική κοσμοθεωρία της εργατικής τάξης.
Ο Αϊτινός σκηνοθέτης Ραούλ Πεκ προσπαθεί να παρουσιάσει, όσο αυτό γίνεται μέσα στο πλαίσιο μιας κινηματογραφικής ταινίας, τόσο την πλούσια θεωρητική επιστημονική δουλειά των Μαρξ και Ενγκελς, όσο και την επαναστατική μαχητική τους δράση. Ο δημιουργός της ταινίας το κάνει αυτό αξιοποιώντας τη μεγάλη εκλαϊκευτική ικανότητα και δύναμη που διακρίνει τον κινηματογράφο ως μέσο διάδοσης ιδεών.
Ξεχωριστή σημασία εκείνη την περίοδο είχαν οι προσπάθειες των Μαρξ και Ένγκελς για τη δημιουργία του πρώτου Κομμουνιστικού Κόμματος, καθώς και η επεξεργασία και συγγραφή του «Μανιφέστου του Κομμουνιστικού Κόμματος», που τελικά υιοθετήθηκε ως πρόγραμμα της οργάνωσης «Ένωση των Κομμουνιστών», μιας εργατικής οργάνωσης που αρχικά είχε το όνομα «Ενωση των Δικαίων».
Πρέπει να σημειώσουμε ότι η ταινία αυτή τη στιγμή παίζεται σε πολύ μικρό αριθμό κινηματογράφων (περίπου 7 σε όλη την Αττική) και δέχεται απαράδεκτα απαξιωτική κριτική από μια σειρά κριτικούς κινηματογράφου, ενδεικτική του πώς αντιμετωπίζει η «αστική πολυφωνία» μια ταινία, από τις ελάχιστες που υπάρχουν, για τους Μαρξ και Ένγκελς...
Η ταινία προσπαθεί να μας βάλει στο εργαστήρι της σκέψης των Μαρξ και Ένγκελς, χρησιμοποιώντας τα εκφραστικά μέσα της τέχνης. Δίνει έτσι ερεθίσματα για διάβασμα και δημιουργεί το κατάλληλο κλίμα για περισσότερο ψάξιμο του θεωρητικού έργου των Μαρξ και Ένγκελς.
Η υλιστική αναστροφή της εγελιανής διαλεκτικής, η κριτική στις ανεπάρκειες του παλιότερου υλισμού και ιδιαίτερα του υλισμού του Φόιερμπαχ, η διαμόρφωση της υλιστικής αντίληψης για την Ιστορία, η μελέτη της κλασικής αστικής πολιτικής οικονομίας των Ανταμ Σμιθ και Ντέιβιντ Ρικάρντο και οι πρώτες κριτικές οικονομικές έρευνες του Μαρξ (έρευνες που έβαλαν τις βάσεις για τη συγγραφή του «Κεφαλαίου» αργότερα), η κριτική σε ουτοπικές - μικροαστικές θεωρίες όπως αυτές του Προυντόν κ.ά., είναι επιτεύγματα που πραγματοποιούνται αυτήν ακριβώς την περίοδο, μια περίοδο που ήταν εξαιρετικά παραγωγική σε θεωρητικές επεξεργασίες αλλά και εξαιρετικά πυκνή σε γεγονότα.
Όπως έλεγε χαρακτηριστικά ο Μαρξ, «οι φιλόσοφοι μονάχα ερμήνευαν με διάφορους τρόπους τον κόσμο, το ζήτημα όμως είναι να τον αλλάξουμε». Αυτή η περίφημη «11η θέση για τον Φόιερμπαχ», που αναφέρεται σε ένα σημείο της ταινίας, μας εξηγεί άλλωστε το πώς έζησαν οι Μαρξ και Ένγκελς, δηλαδή σαν επαναστάτες. Ο Ραούλ Πεκ αναδεικνύει στην ταινία ότι οι Μαρξ και Ένγκελς ήταν μαχόμενοι επαναστάτες διανοούμενοι, ενεργοί συμμέτοχοι στην πολιτική δράση για τα συμφέροντα της εργατικής τάξης.
Οι μάχες που έδωσαν οι Μαρξ και Ένγκελς δεν ήταν μόνο ενάντια στους κατασταλτικούς μηχανισμούς της αντεπανάστασης, αλλά συνδυάζονταν με τη μάχη για τον πολιτικό προσανατολισμό των επαναστατικών οργανώσεων, για την καθοδήγησή τους στη βάση της σωστής επιστημονικής επαναστατικής θεωρίας. Αυτοί πρώτοι δίδαξαν άλλωστε στο εργατικό κίνημα - όπως λέει ο Λένιν - ότι «χωρίς επαναστατική θεωρία δεν μπορεί να υπάρχει επαναστατικό κίνημα».
Οι Μαρξ και Ένγκελς έδωσαν μάχη εναντίον των «αληθινών σοσιαλιστών», με χαρακτηριστικό εκπρόσωπό τους τον Καρλ Γκρουν, που προπαγανδίζοντας την «ένωση των τάξεων» και την «καθολική αγάπη» εμπόδιζαν να αναπτυχθεί η ταξική συνείδηση των εργατών.
Έδωσαν μάχη ενάντια στις συγκεχυμένες αντιλήψεις του - κατά τ' άλλα μαχητικού εργάτη/ηγέτη - Βάιτλινγκ.
Έδωσαν μάχη κατά της επιρροής του Προυντόν, που έβαζε εμπόδια στον ανεξάρτητο πολιτικό επαναστατικό αγώνα της εργατικής τάξης. Οπως άλλωστε έγραφε ο Μαρξ κριτικάροντας τον Προυντόν στο συντριπτικό έργο του «Η Αθλιότητα της Φιλοσοφίας»: «Θέλει να σταθεί σαν άνθρωπος της επιστήμης, πάνω από αστούς και προλετάριους. Δεν είναι παρά ο μικροαστός που παραδέρνει ανάμεσα στο κεφάλαιο και την εργασία, ανάμεσα στην πολιτική οικονομία και στον κομμουνισμό».
Όλα αυτά προσπαθεί στο μέτρο του δυνατού να τα αποδώσει ο Πεκ με την ταινία του. Το σενάριο είναι προσεγμένο και δείχνει αρκετά καλή γνώση της ουσίας των αντιπαραθέσεων αυτής της εποχής.
Η ταινία τελειώνει με πολλά αποσπάσματα από το «Μανιφέστο του Κομμουνιστικού Κόμματος». Το «Μανιφέστο» αποδεικνύει πως στον καπιταλισμό είναι αναπόφευκτη η εκμετάλλευση της εργατικής τάξης από την αστική τάξη και πως η ιστορική αποστολή της εργατικής τάξης είναι να γίνει ο νεκροθάφτης του καπιταλισμού και ο οικοδόμος της νέας κομμουνιστικής κοινωνίας. Το «Μανιφέστο» έχει διαπαιδαγωγήσει γενιές και γενιές κομμουνιστών και παραμένει ένα ανεκτίμητο κείμενο της μαρξιστικής επαναστατικής κοσμοθεωρίας, που η επικαιρότητά του παραμένει πιο ζωντανή από ποτέ. Αλλωστε οι πρώτες φράσεις του - τις οποίες αναφέρει η ταινία - μοιάζουν να έρχονται από το μέλλον: «Ένα φάντασμα πλανιέται πάνω από την Ευρώπη, το φάντασμα του Κομμουνισμού».
Συνοψίζοντας, παρ' όλες αυτές τις παρατηρήσεις μπορούμε να πούμε ότι η ταινία «Όταν ο Μαρξ συνάντησε τον Ένγκελς» ανταποκρίνεται στο μορφωτικό ρόλο που πρέπει να έχει η τέχνη, και γι' αυτό μπορεί να προσφέρει γνώσεις, αλλά και να δώσει ερεθίσματα για περαιτέρω ψάξιμο, ιδιαίτερα σε νέους και νέες που μελετούν το μαρξισμό.
Τ. Τρ.
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ, 16/11/2017
*
"USSAK" του ΚΥΡΙΑΚΟΥ ΚΑΤΖΟΥΡΑΚΗ
Σε μια χώρα που πάσχει, κάπου στο μέλλον, πρόσωπα βυθισμένα σε απάθεια και ψευδαισθήσεις, μέσα από συναντήσεις και άγριες συγκρούσεις, αφυπνίζονται και διεκδικούν μιαν άλλη ζωή. Η ταινία εκτυλίσσεται μετά από 2 – 3 δεκαετίες, σε ένα δυστοπικό μέλλον όπου κυριαρχούν μελανοχίτωνες, ξένοι επενδυτές και δημοσιογράφοι προσκολλούμενοι της εξουσίας.
Παρακολουθεί ετερόκλητους ανθρώπους, μια περιπλανώμενη περφόρμερ, ένα μυστηριώδες μικρό κορίτσι, έναν drag showman, έναν συνειδητό περιθωριακό, εκπροσώπους μιας ακαθόριστης εξουσίας, ομάδες αγροτών. Οι ιστορίες τους διασταυρώνονται και οι ζωές τους αλλάζουν. Μικροί θύλακες αντίστασης, αγωνίζονται για την αξιοπρέπειά τους, διαμορφώνοντας τους δικούς τους κώδικες επικοινωνίας και, το σημαντικότερο, τα δικά τους ιδανικά, δίνοντας τις δικές τους μάχες. Μπορεί κανείς μέσα σε ακραίες συνθήκες να διεκδικήσει μια ολοκληρωμένη ζωή και όχι μόνο την επιβίωσή του; Μήπως αυτό είναι ουτοπία; Και τι σημαίνει ουτοπία;
Σ' αυτό το τελευταίο η ταινία απαντάει. Λέγεται κάπου στο τέλος της αφήγησης: "Ο ουτοπιστής, φίλε, είναι ο απόλυτος υλιστής".
Στη βάση της ιστορίας η έννοια του σπόρου -με όποια μορφή κυριολεκτική, μεταφορική, συμβολική-μπορεί να τον σκεφτεί κανείς. Βαθιά πολιτική ταινία, σχόλιο των καιρών μας!
Στη βάση της ιστορίας η έννοια του σπόρου -με όποια μορφή κυριολεκτική, μεταφορική, συμβολική-μπορεί να τον σκεφτεί κανείς. Βαθιά πολιτική ταινία, σχόλιο των καιρών μας!
"Το σενάριο, στη διάρκεια της τετραετίας που γραφόταν, άρχισε από μυθοπλασία να μετατρέπεται σε ένα ιδιότυπο ντοκυμαντέρ. Καταστάσεις στο σενάριο που ανήκαν στη σφαίρα της φαντασίας, άρχισαν να συμβαίνουν στην πραγματικότητα! Έτσι λοιπόν, η δημιουργία της ταινίας έγινε επείγουσα"
Ο Κυριάκος Κατζουράκης έχει ζωγραφίσει όλες τις σκηνές του USSAK, φτιάχνοντας ένα ιδιόμορφο storyboard, το οποίο στέκεται σαν ολοκληρωμένο έργο. Το "ζωγράφισμα" της ταινίας δεν εμποδίζει την φαντασία των συντελεστών, αντίθετα τροφοδοτεί τον δημιουργικό διάλογο μεταξύ τους. Πριν από πέντε χρόνια ο Κυριάκος Κατζουράκης και η Κάτια Γέρου άρχισαν να γράφουν το σενάριο του USSAK εν μέσω της αναταραχής στη χώρα. Σημαντικό μέρος από τα γυρίσματα της ταινίας πραγματοποιήθηκε στο εργοστάσιο των Λιπασμάτων της Δραπετσώνας, που ο δήμος Κερατσινίου – Δραπετσώνας θέλει να μετατρέψει σε χώρο πράσινου και αναψυχής. Η επιλογή αυτή από το σκηνοθέτη είναι μια μικρή συμβολή στον αγώνα των κατοίκων της περιοχής για να διασωθεί ο χώρος από τους ιδιώτες.
"Σήμερα 15 χρόνια μετά από την πρώτη μας ταινία «Ο Δρόμος προς τη Δύση», που έχει θέμα τους πρόσφυγες, μιλάμε για τη δική μας πραγματικότητα σα να είμαστε πρόσφυγες στον τόπο μας."
(Βλέπε και ussak.kyriakoskatzourakis)
*
«Ο Θάνατος του Ιερού Ελαφιού»
του Γιώργου Λάνθιμου: Η Ματιά στην Καρδιά
του Γιώργου Λάνθιμου: Η Ματιά στην Καρδιά
Κείμενο: Old Boy
Email: oldboy@elculture.gr
«Ο Θάνατος του Ιερού Ελαφιού» ξεκινά όσο πιο έντονα γίνεται: μια παλλόμενη ανθρώπινη καρδιά. Εγχείριση ανοικτής καρδιάς. Η κάμερα αργά – αργά απομακρύνεται από την καρδιά, κοιτώντας την από ολοένα και μεγαλύτερη απόσταση. Και ήδη από την πρώτη σκηνή της ταινίας μπορείς να αρχίσεις να αναρωτιέσαι αν οι Λάνθιμος – Φιλίππου εννοούν άσπρο, εννοούν μαύρο, εννοούν άσπρο και μαύρο μαζί, εννοούν όλες τις ενδιάμεσες αποχρώσεις, τι ακριβώς εννοούν. Ήδη, δηλαδή, από την πρώτη σκηνή της ταινίας μπορείς να αρχίσεις να αναρωτιέσαι αν εδώ καταθέτουν αυτό που θέλουν να είναι οι ίδιοι ως κινηματογραφικό δίδυμο ή αν σχολιάζουν ειρωνικά τον τρόπο με τον οποίο τους βλέπουν οι άλλοι: είναι δηλαδή ή δεν είναι το σήμα κατατεθέν τους η χειρουργική ματιά πάνω στην ανθρώπινη καρδιά, η τομή στα άδυτα της καρδιάς με κλινικό τρόπο, η αντίστιξη ανάμεσα σε ακραίες συναισθηματικές καταστάσεις και στον υπονομευτικό κι αποδομητικό τρόπο αφήγησής τους;
Ο τρόπος, πάντως, με τον οποίο πάλλεται η καρδιά έχει μαζί κάτι συναρπαστικό, κάτι βίαιο, κάτι ακόμη – ακόμη σεξουαλικό. Κι αυτό δεν οφείλεται στους κινηματογραφικούς δημιουργούς που την απεικονίζουν, αλλά στον δημιουργό που την έφτιαξε, αν βέβαια αυτός υπήρχε. Στα αυτιά μας ακούγεται δυνατά κλασική μουσική, ακούμε να τραγουδούν “Jesus Christus” και αν υπάρχει ένα επάγγελμα που μπορεί να συγκριθεί με αυτό του επί γης Θεού αυτό δεν είναι του σκηνοθέτη ή του οποιουδήποτε καλλιτέχνη, αλλά του καρδιοχειρουργού που πάνω στο χειρουργικό τραπέζι έχει πάνω σου δικαιοδοσία ζωής και θανάτου, του χειρουργού που αν τα κάνει όλα όπως πρέπει θα ζήσεις, αν κάνει όμως ένα λάθος μπορεί η ζωή σου να τελειώσει εδώ και τώρα, με την τελευταία επαφή που είχες με τη συνείδησή σου και τον εαυτό σου να ήταν εκείνη που είχες πριν υποβληθείς σε γενική αναισθησία.
Μια δεύτερη βασική αλλαγή, η οποία πάντως έχει γίνει περισσότερο σταδιακά στη φιλμογραφία του, έχει να κάνει με τη χρήση της μουσικής. Όταν είχε βγει ο «Κυνόδοντας», λέγαμε πως: «για αυτό ακριβώς είναι και η ταινία γυμνή από μουσική (χρησιμοποιούνται μόνο ελάχιστα τραγούδια, κι αυτά όχι ως μουσική υπόκρουση έξω από την πραγματικότητα των ηρώων, αλλά ως κομμάτι της): επειδή στο σινεμά η μουσική είτε έτσι είτε αλλιώς είναι σχόλιο. Σε καλεί να συγκινηθείς, σου υπαγορεύει πώς να νιώσεις. Ακόμα και στις περιπτώσεις ταινιών που η μουσική χρησιμοποιείται αντιστικτικά, πάλι για “απ’ έξω” επέμβαση στο συναίσθημά σου πρόκειται». Στον «Θάνατο του Ιερού Ελαφιού», η μουσική χρησιμοποιείται πιο έντονα από ποτέ και ούτε με αυτό καθαυτό το γεγονός έχω την παραμικρή ένσταση, έχω όμως μια ένσταση στον τρόπο χρήσης της, για τον οποίο θα μιλήσουμε πιο κάτω.
Παλιά, που οι Θεοί ήταν πολλοί και όχι ένας, στην αρχαία Ελλάδα που τους Θεούς της τους είχε δωδεκάδα, ένας πανίσχυρος άντρας σκότωσε το ιερό ελάφι μιας Θεάς. Εκείνη στράβωσε, κάκιωσε, είπε να τον εκδικηθεί, αν ήθελε να επιστρέψει στη ζωάρα του ως βασιλιάς και να κάνει τους πολέμους του, έπρεπε σε αντάλλαγμα να θυσιάσει το παιδί του. Ένας άλλος Θεός, μοναδικός αυτή τη φορά, και χωρίς μνησικακίες και μικροπρέπειες, αλλά έχοντας πάντα δίκιο και μεγαλείο και σοφία κι όλα τα καλά, ζήτησε από τον Αβραάμ να θυσιάσει το δικό του, έτσι για να του αποδείξει πόσο τον αγαπά και τον σέβεται. Και στις δύο όμως αυτές περιπτώσεις ο Αγαμέμνονας και ο Αβραάμ είχαν μόνο να επιλέξουν αν θα υπακούσουν ή όχι, αν θα θυσιάσουν το παιδί τους ή όχι. Στην «Εκλογή της Σόφι» η Μέριλ Στριπ βρίσκεται σε ακόμη πιο «τραγική» μοίρα, αφού πρέπει να κάνει το ανήκουστο. Να επιλέξει ανάμεσα στα δυο παιδιά της, ποιο θα ζήσει και ποιο θα πεθάνει στα ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης.
Στον «Κυνόδοντα» συμμετέχεις και με το παραπάνω συναισθηματικά στα όσα συμβαίνουν στους ήρωες. Όταν η Αγγελική Παπούλια βρίσκεται μπροστά στον καθρέφτη και κάνει ό,τι κάνει ταράζεσαι ολόκληρος. Είναι αυτό μια από τις πολλές θεμιτές επιλογές που οι Λάνθιμος – Φιλίππου ήθελαν να έχω ως θεατής; Θα τους ήταν το ίδιο να παρακολουθούσα αποστασιοποιημένος και μην έχοντας εμπλακεί συναισθηματικά; Όταν στον «Αστακό» ο Φάρελ και η Βάις πρέπει να πάρουν την όποια απόφαση για το μέλλον τους, νοιάζεσαι για την τύχη τους, συμπάσχεις μαζί τους, έχεις ακολουθήσει την πορεία τους ως εκεί, έχεις μπει μέσα στο πετσί τους. Ακόμη και στις «Άλπεις» που μπορεί να έμειναν κατά τη γνώμη μου στου δρόμου τα μισά, το θέμα δεν ήταν ότι αδιαφορούσαμε για την ηρωίδα.
«Είναι σαν να σου λένε, κοίτα τι έφτιαξα και κοίτα τώρα πώς θα το γκρεμίσω»
Να δούμε την καρδιά που χτυπά με κλινικό και χειρουργικό μάτι; Να τη δούμε. Να πετάξουμε τον συναισθηματισμό στα σκουπίδια; Να τον πετάξουμε. Δεν είναι δίπολο, όμως, το σκέφτομαι – νιώθω. Δεν είναι ή το ένα ή το άλλο. Ιδεατά είναι και τα δύο μαζί. Κι αυτό το ιδεατό το πέτυχαν με το παραπάνω και στον «Κυνόδοντα» και στον «Αστακό». Εδώ, όχι μόνο το «νιώθω» πριονίζεται εκούσια ή ακούσια τόσο πολύ που σε πετάει έξω, αλλά ακόμη και ως προς το «σκέφτομαι» η κεντρική ιδέα δεν είμαι ακριβώς σίγουρος σε ποιο ακριβώς διακύβευμα τελικά οδηγεί. Με τον «Κυνόδοντα» μπορούμε να μιλήσουμε εκτός του πλαισίου του weird – και ήδη όντως εδώ και χρόνια μιλάμε – για την οικογενειακή καταπίεση, με τον «Αστακό» μπορούμε να μιλήσουμε για το πόσο η κοινωνία σου απαγορεύει να ζεις μόνος, αλλά στο «Ελάφι» δεν είμαι σίγουρος για τι γενικότερο μπορούμε να μιλήσουμε. Για τη θεία δίκη; Για την τιμωρία; Για την κάθαρση; Για την επιλογή του τι θα θυσιάσεις;
Κι ο άντρας – επιστήμονας – εραστής – πατέρας – Θεός, τώρα καλείται να παίξει τον Θεό κι εκεί που τον πονάει περισσότερο απ’ όλα. Έλα και πάρε την ευθύνη σου. Και ο Θεός αποδεικνύεται κότα. Ένα πράγμα καλείται να κάνει, να αποφασίσει, κι αυτή εδώ δεν είναι μια εποχή που κανείς μπορεί να αναλάβει το βάρος της ευθύνης του. Όχι στ’ αλήθεια. Είμαστε Θεοί εκεί που μας βολεύει. Είμαστε Άντρες εκεί που μας βολεύει.
*
Το Τελευταίο Σημείωμα
Πολύ πρόσφατα βρέθηκαν δημόσια πρόσωπα τα οποία υποστήριξαν ανερυθρίαστα, ότι αφού οι Ναζί είχαν θεσπίσει τον κανόνα των αντιποίνων «πενήντα Έλληνες προς ένα Γερμανό», εγκληματίες είναι όσοι αντιστέκονταν στους Ναζί και σκότωναν Γερμανούς. Και βρέθηκαν και άλλοι που τους αποθέωναν για αυτές τις απόψεις. Δεν ξέρω αν αυτοί οι άνθρωποι θα πάνε να δουν την ταινία κι αν θα πάνε ποιους θα θεωρήσουν εγκληματίες. Τους υπόλοιπους πάντως, τους πιο κανονικούς και λιγότερο δωσιλογικής νοοτροπίας, «Το Τελευταίο Σημείωμα» θα τους συγκινήσει.
elculture.gr. Βλέπε και από ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ, 28-29/10/2017
*
Good Time
των Μπεν Σάφντι και Τζος Σάφντι
των Μπεν Σάφντι και Τζος Σάφντι
ΚΡΙΤΙΚΗ 21 NOV / 5 στα 10
Το εκρηκτικό φιλμ των αδελφών Σάφντι με την ερμηνεία - έκπληξη του Ρόμπερτ Πάτινσον. Επίσημη συμμετοχή στο 70ο Φεστιβάλ Καννών και με τη συμμετοχή στην παραγωγή των Τέρι Ντούγκας και Πάρι Κασιδόκωστα-Λάτση.
Μια ταινία είδους, καταδίωξης, ταχύτητας και κατεστραμμένων ηρώων παρουσίασαν οι αδελφοί Σάφντι, δείχνοντας δυνατές προθέσεις (αν και όχι απαραίτητα αποτέλεσμα). Οι αδελφοί Τζος και Μπένι Σάφντι φτιάχνουν ένα φιλμ με «βρώμικη», ανεξάρτητη, νεοϋορκέζικη αύρα, με παραγωγούς, μάλιστα, τον Πάρι Κασιδόκωστα-Λάτση και τον Τέρι Ντούγκας. Τα δυο αδέλφια έχουν υπογράψει μια σειρά από μικρού μήκους και ντοκιμαντέρ και τα μεγάλου μήκους «The Pleasure of Being Robbed» (2008), «Daddy Longlegs» (2009) και «Heaven Knows What» (2014), τα οποία προβλήθηκαν σε παράλληλα τμήματα των Καννών και της Βενετίας.
Η νέα τους ταινία, το «Good Time», με πρωταγωνιστές τον Ρόμπερτ Πάτινσον, τον ίδιο τον Μπένι Σάφντι και τον Μπάντι Ντουρές, είναι ταυτόχρονα η ιστορία μιας αντίξοης αδελφικής σχέσης και μια καταιγιστική ταινία καταδίωξης, που γεμίζει την αίθουσα beat (μουσικό και ενεργειακό), αλλά χωρίς να υλοποιεί την πρόθεσή της για κάτι πιο σύνθετο ή ενδιαφέρον.
Παραγωγή: Σεμπαστιάν Μπέαρ-ΜακΚλάρντ, Οσκαρ Μπόισον, Τέρι Ντούγκας, Πάρις Κασιδόκωστας Λάτσης
Σκηνοθεσία: Μπεν Σάφντι, Τζος Σάφντι
Σενάριο: Τζος Σάφντι, Ρόναλντ Μπρονστάιν
Φωτογραφία: Σον Πράις Γουίλιαμς
Μοντάζ: Μπεν Σάφντι, Ρόναλντ Μπρονστάιν
Μουσική: Oneohtrix Point Never
Πρωταγωνιστούν: Ρόμπερτ Πάτινσον, Μπεν Σάφντι, Τζένιφερ Τζέισον Λι, Μπαρκάντ Αμπντί, Μπάντι Ντιούρες
Διάρκεια: 99 λεπτά
Διανομή: Feelgood Entertainment
*
Χωρίς Αγάπη
(Loveless / Nelyubov) (2017)
του Αντρέι Σβιάνγκιτσεφ
(Loveless / Nelyubov) (2017)
Ο Αντρέι Σβιάνγκιτσεφ είναι ένα από τα λαμπρότερα παραδείγματα εξελισσόμενου και αντικομφορμιστή auteur αυτή την στιγμή στο ευρωπαϊκό στερέωμα.
Η πίεση και η κριτική που του ασκήθηκε στην προηγούμενη ταινία του Leviathan για την καταγγελία του στο σαθρό και διεφθαρμένο σύστημα της Ρωσίας δεν τον εμπόδισε να ρίξει ακόμα μια φορά τα βέλη του στην τωρινή κατάσταση που επικρατεί στην χώρα του, κάνοντας οξεία επίθεση αυτή την φορά στον καπιταλισμό, στην οικογένεια και στην θρησκεία, με πλήθος αναφορών σε όλη την διάρκεια της ταινίας.
Οι ήρωες του έχασαν τον τρόπο να αγαπούν ή δεν έμαθαν ποτέ; Μέσα από ένα συνεχές ξεγύμνωμα και εξομολόγησης ο Σβιάνγκιτσεφ ξορκίζει,¨δικαιολογεί¨, τιμωρεί τους πρωταγωνιστές βάζοντας τους σε ένα σισύφειο Γολγοθά χωρίς κανένα τρόπο διαφυγής.
Δίκαια φέτος κατέκτησε το μεγάλο βραβείο της επιτροπής στις κάννες και δίκαια βρίσκεται πλέον στους κορυφαίους δημιουργούς. Κινηματογράφος με ψυχή, σάρκα και αίμα.
*
Χωρίς Αγάπη
Γράφει ο Μανώλης Κρανάκης
ΚΡΙΤΙΚΗ 15 OCT / 6 στα 10
Ο σπουδαίος σκηνοθέτης της «Επιστροφής» και του «Λεβιάθαν» σκηνοθετεί υποδειγματικά μια αστυνομική ιστορία εξαφάνισης ενός παιδιού, παρασύρεται όμως από την ανάγκη του να είναι αυτή μια ταινία - μεταφορά για την εξαφάνιση μιας ολόκληρης χώρας. Ειδικό Βραβείο της Επιτροπής στο 70ό Φεστιβάλ Καννών, Βραβείο Καλύτερης Ταινίας στο Φεστιβάλ του Λονδίνου, η επίσημη υπόβολη της Ρωσίας για το Οσκαρ Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας.
Στην πραγματικότητα κανείς από τους δυο δεν ενδιαφέρεται πραγματικά για το παίδι τους και την τύχη του. Βρίσκονται και οι δύο σε νέες σχέσεις που τους κάνουν ευτυχισμένους και προσπαθούν να πουλήσουν το κοινό τους διαμέρισμα για να μοιραστούν τα χρήματα. Ο γιος τους δεν είναι τίποτ' άλλο παρά ακόμη ένας λόγος να τσακωθούν, να θυμηθούν το λάθος που έκαναν να είναι μαζί, να εκτονωθούν εκτοξεύοντας μίσος προς κάθε πιθανή κατεύθυνση.
Με αφορμή ένα διαζύγιο, ο Ζβιάγκιντσεφ ξεκινάει από νωρίς την κριτική του στη χριστιανική, εθνικιστική, διεφθαρμένη Ρωσία, παρουσιάζοντας μια χώρα στην οποία επικρατεί ένας αναπάντεχος νεοπλουτισμός και μια κυνική αντιμετώπιση των πάντων, είτε αυτά είναι ο πόλεμος στην Ουκρανία που διαδραματίζεται δίπλα τους, είτε είναι ο φόβος για τα αφεντικά που απολύουν οποιονδήποτε δεν ακολουθεί τη χριστιανική ηθική και τολμάει να τερματίσει ένα γάμο.
Παραγωγή: Αλεξάντερ Ροντνιάνσκι, Σεργκέι Μελκούμοφ, Γκλεμπ Φέτισοφ
Σκηνοθεσία: Αντρέι Ζβιάνγκιντσεφ
Σενάριο: Ολεγκ Νέγκιν
Φωτογραφία: Mιχαήλ Κρίχμαν
Μοντάζ: Ανα Μας
Μουσική: Εβγκένι Γκαλπερίν, Σάσα Γκαλπερίν
Πρωταγωνιστούν: Μαριάνα Σπίβακ, Αλεκσέι Ρόζιν, Μάτβεϊ Νόβικοφ
Διάρκεια: 128 λεπτά
Διανομή: Seven Films
*
«Κάιρο Εμπιστευτικό»
Σκηνοθεσία: Tarik Saleh
Ερμηνεύουν: Fares Fares, Mari Malek, Yasser Ali Maher και Slimane Dazi
Λίγες εβδομάδες πριν την Αιγυπτιακή Επανάσταση, ο Νορέντιν, αξιωματικός της διεφθαρμένης αστυνομίας του Κάιρο, ερευνά το θάνατο μιας νεαρής τραγουδίστριας. Αυτό που αρχικά έμοιαζε με έγκλημα πάθους, φτάνει σε διαπλοκή μέχρι την ελίτ της εξουσίας. Ο Νορέντιν θα σπάσει τους κανόνες για να αποδοθεί δικαιοσύνη, θα έρθει σε σύγκρουση όχι μόνο με το σύστημα αλλά και με τον ίδιο του τον εαυτό. Βασισμένη σε πραγματικά γεγονότα.
Κάιρο Εμπιστευτικό
The Nile Hilton Incident
ΚΡΙΤΙΚΗ 22 OCT / 6 στα 10
Μεγάλο βραβείο της Επιτροπής στο τμήμα World Cinema του Φεστιβάλ του Σάντανς για ένα νουάρ που μοιάζει να έρχεται από τη χρυσή εποχή του Χόλιγουντ και φόντο την Αραβική Ανοιξη.
Βρισκόμαστε στις αρχές του 2011 στο Κάιρο της Αιγύπτου. Μια περίοδο γεμάτη πολιτικές εντάσεις κι αναταράξεις καθώς εκατομμύρια κόσμος διαδήλωνε ενάντια στο πολιτικό καθεστώς του Χόσνι Μουμπάρακ, στην καρδιά της Αραβικής Ανοιξης.
Και δεν είναι καθόλου τυχαίο το ότι ο Σουηδός (με Αιγυπτιακές ρίζες) σκηνοθέτης και σεναριογράφος του «Κάιρο Εμπιστευτικό», Ταρίκ Σαλέχ, διάλεξε την συγκεκριμένη περίοδο για να στήσει ένα αστυνομικό θρίλερ που στα σπλάχνα του χτυπάει η καρδιά μια αυστηρής πολιτικής ταινίας, βασισμένης σε ένα πραγματικό έγκλημα που διαπράχτηκε το 2008, γεμάτο δολοπλοκίες και διαφθορές που αγγίζουν κάθε πτυχή ενός σάπιου συστήματος, μέσα σε μια έντονη και αποπνιχτική νουάρ ατμόσφαιρα.
Μέσα σε αυτή την ατμόσφαιρα γεμάτη από μισοφωτισμένα σοκάκια, τα σκοτεινά και υγρά δωμάτια τοπικών αστυνομικών τμημάτων, και τα κακόφημα μπαρ της πόλης πνιγμένα από τον καπνό μισοτελειωμένων τσιγάρων αλλά και τα τζαζ τραγούδια πανέμορφων γυναικών, ο Σαλέχ, βαθιά επηρεασμένος από τον κυνισμό κλασικών νουάρ ταινιών όπως το «Chinatown» του Ρομάν Πολάνσκι και το «Λος Αντζελες Εμπιστευτικό» του Κέρτις Χάνσον, κινηματογραφεί μια χώρα η οποία βρίσκεται στο χείλος της επανάστασης με μια έντονη κριτική ματιά.
*
Γραφείο Τύπου NEW STAR
Phone: 2108220008, 2108220023
E-mail: newstarcine@gmail.com
*
Από Μποτίλια:
*
Λευκή ρετροσπεκτίβα σε φόντο κόκκινο
Με αφορμή την επαναλειτουργία της Αλκυονίδας και του Studio
Μικρό οδοιπορικό μνήμης μέσα από σινεμά και γεγονότα που σημάδεψαν τα χρόνια μας
***
Το ΣΙΝΕΜΑ της Μποτίλιας
και
Μποτίλια Στον Άνεμο: Πρόσωπα
*
Λευκή ρετροσπεκτίβα σε φόντο κόκκινο
Με αφορμή την επαναλειτουργία της Αλκυονίδας και του Studio
Μικρό οδοιπορικό μνήμης μέσα από σινεμά και γεγονότα που σημάδεψαν τα χρόνια μας
***
Το ΣΙΝΕΜΑ της Μποτίλιας
και
Μποτίλια Στον Άνεμο: Πρόσωπα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.