Under The Sun: Η Λαοκρατική Δημοκρατία της Κορέας και oι δημοκράτες κριτικοί

*

Πρώτη δημοσίευση στη ραγδαία εξελισσόμενη, συντροφική Κατιούσα, 14 Οκτώβρη 2017:

Under The Sun της «εμπνευσμένης κριτικής» ή Ένα ακόμα  Βήμα προς την αφ(εφ)οπλιστική ενημέρωση

Εδώ με μικρές προσθήκες και κάποιες φωτό ακόμη.

Στο τέλος προστίθεται και σχετικό σχόλιο αναγνώστη, που συνοδεύει το αρχικό κείμενο και μας μεταφέρει την κριτική του ματιά, για το ντοκιμαντέρ Under The Sun, τις «προθέσεις» του σκηνοθέτη, την αλήθεια της κάμερας και το αμακιγιάριστο πρόσωπο του «καταπιεσμένου λαού της ΛΔΚ»

____________________________

Οι Γυναίκες στον Αγώνα. Αφίσα της περιόδου 1950-1953
«Θα αποκρούσουμε την αμερικανική εισβολή και θα απαλλαγούμε από την ταπείνωση και τον πόνο!» (Πηγή)

Από την Πέμπτη, 12/10/2017, προβάλλεται στην Αλκυονίδα και στο STUDIO το ντοκιμαντέρ του πολυβραβευμένου κινηματογραφιστή (και…

άσπονδου φίλου της Λαοκρατικής Δημοκρατίας της Κορέας) Βιτάλι Μάνσκι  «UNTER THE SUN» (2015), με δεκάδες συμμετοχές σε φεστιβάλ, με πολύ καλές κριτικές και 7 διεθνή βραβεία.

Στο IMDB αξιολογείται με 7,4 αστεράκια σε σύνολο 2.863 χρηστών, αυτής της ψηφιακής πλατφόρμας κινηματογραφικών δεδομένων.

Στο σύντομο αυτό σημείωμα, πρόθεσή μας δεν είναι η ουσία και η κριτική αποτίμηση αυτού του φιλμ με την συγκεκριμένη έτσι κι αλλιώς πορεία.

*

Μικρή χώρα, αλλά η φύση της, οι πόλεις και τα χωριά, όμορφα, περιποιημένα, μοντέρνα. Η πρωτεύουσα Πιονγκγιάνγκ –μια εξαιρετικά όμορφη, πολιτιστική πρωτεύουσα– εντυπωσιακή, καλλωπισμένη και άνετη. Λαμβανομένου υπόψη ότι κατά τον Πόλεμο της Κορέας οι δυνάμεις των ΗΠΑ ισοπέδωσαν την πόλη, με μόνο δυο κτήρια να έχουν παραμείνει ανέπαφα. (14/6/2017. Πηγή με φωτό του σήμερα και του τότε)

Αφορμή παίρνουμε από την «εποικοδομητική κριτική» του Γιάννη Ζουμπουλάκη στο Βήμα του πρώην ΔΟΛ, ο οποίος ως γνωστόν, από τον φετινό Σεπτέμβρη, τελεί υπό νέα εμπνευσμένη εφοπλιστική ηγεσία.

Ο έγκριτος λοιπόν κριτικός της εφημερίδας, ολοκληρώνοντας την παρουσίαση των ταινιών της τρέχουσας εβδομάδος, σημειώνει:

«Προβάλλεται επίσης το ντοκιμαντέρ «Under the sun» (Αλκυονίς - Στούντιο) που αναφέρεται στη ζωή στη Βόρεια Κορέα του δικτάτορα Κιμ, και η περιπέτεια εκδίκησης «The foreigner» με τον Τζάκι Τσαν σε δραματικό ρόλο και δίπλα του τον Πιρς Μπρόσναν με έντονη –επιτέλους– ιρλανδική προφορά (σε όλα τα VILLAGE, όλα τα ODEON και αλλού)».

Μ’ ένα σμπάρο δυο ταινίες. Πάει κι ο Μπρόσναν ο Ιρλανδός.

Αυτό θα πει σεβασμός του κοινού και ενημέρωση. 17 λέξεις όλες κι όλες. Χωρίς, δυο λόγια, ας πούμε τεκμηριωμένα, έστω και αρνητικά, βρ’ αδερφέ· ακόμα και για τον Τζάκι, ο οποίος –εν παρόδω– έχει κι αυτός το κοινό του.

Ταυτόχρονα δε, θάβει και δυο ιστορικά σινεμά, εκτός των κυκλωμάτων διανομής που διακινούν –κατά τεκμήριο– την πληθώρα της εμπορικής αμερικανοκίνητης βιομηχανίας. Δυο αίθουσες, οι  οποίες σε πείσμα των καιρών επιμένουν να προβάλλουν –μεταξύ άλλων– ταινίες που θα βλέπαμε μόνο (αν θα τις βλέπαμε ποτέ) σε κινηματογραφικές λέσχες, και οι οποίες, καθ’ ομολογία ακόμα και των ορκισμένων εχθρών του μπολσεβικισμού, αποτελούν τα θεμέλια της 7ης Τέχνης. Δυο πολυχώρους ακόμη (αυτό το μήνα κλείνουν 3 χρόνια λειτουργίας) με παράλληλες εκδηλώσεις και σπάνια ντοκουμέντα γύρω από το βιβλίο, το θέατρο, τη μουσική.

Under The Sun της άΔΟΛης κριτικής, λοιπόν. Ούτε καν με τον τρόπο των συναδέλφων του Δημήτρη Δημητρακόπουλου - Flix, όπου

«το φιλμικό του πείραμα συνορεύει εξίσου με το θρίλερ όσο και με την μαύρη κωμωδία, αποτυπώνοντας στιγμιότυπα όπου το παράλογο συμπορεύεται με τον τρόμο μιας πραγματικότητας που ξεπερνά την φαντασία και όπου ο σουρεαλισμός αποτελεί αναπόσπαστο στοιχείο της καθημερινότητας».

Ή του Χρήστου Μήτση - Αθηνόραμα, κατά τον οποίον το 

«Σπάνιο οπτικό υλικό, μονταρισμένο έξυπνα αλλά και μονοδιάστατα, αποκαλύπτει μιαν αόρατη μεν, πασίγνωστη δε πραγματικότητα» και «εικόνες που αποδεικνύουν όλη την προπαγανδιστική απάτη, η οποία δύσκολα κρύβεται ακόμη και στο εγκεκριμένο, εθνοπατριωτικό υλικό».

Λες και θα μπορούσε κάποιος –ο Όλιβερ Στόουν, ας πούμε– να γυρίσει ντοκιμαντέρ για τη χώρα των Τραμπ, Μέρκελ, Τσίπρα, ή το πορτραίτο των εν λόγω ηγετών(!), χωρίς προηγουμένως να έχει εγκριθεί μέχρι και η τελευταία τελεία του σεναρίου έως τους τίτλους αρχής - τέλους ή χωρίς την ακτινογραφία των εργαζομένων στα διάφορα κινηματογραφικά συνεργεία.

Στον δικό μας πολιτισμένο κόσμο, τέτοιος –ή παρόμοιος– έλεγχος δεν λέγεται προπαγάνδα. Είναι απλά περιφρούρηση της δημοκρατίας. Κάθε δε προσπάθεια αποδόμησης του δυτικού –νόμιμα εκλεγμένου, με τη συντριπτική(!) συμμετοχή του λαού– ηγέτη αποτελεί αδίκημα. Άσε που μπορεί να αγγίζει τα όρια της συκοφαντίας, της γελοιοποίησης, της προσβολής δημοσίου προσώπου και ο παραβάτης να συλληφθεί για περιύβριση αρχής και επίθεση κατά του ανωτάτου άρχοντος(!!).

Αλλά εμείς ζούμε –διάολε –σε (φιλ)ελεύθερα καθεστώτα.

Και «στην κοσμάρα μας», ούτε απάτη, ούτε θρίλερ, ούτε σουρεαλισμός, ούτε παράλογο, ούτε, κυρίως, εθνοπατριωτικό υλικό.

Με τους έν-κριτους, που σιτίζονται από τους ανεξάρτητους, δημοκρατικούς Ρώυτερς, να «γνωρίζουν» τα πάντα γι’ αυτή τη μικρή χώρα –η οποία βρίσκεται αποκλεισμένη από εγκληματικό εμπάργκο κουβανικού τύπου– και να μας τα μεταφέρουν αντικειμενικά(!)

Είναι οι ίδιοι που εξανίσταται στο ντοκιμαντέρ «Τι κι αν Έπεσε ο Γράμμος, Εμείς θα Νικήσουμε» (19^η εβδομάδα), ως εκ Περισσού,

«με πρωτότυπο υλικό και ξεκάθαρη, παντελώς μονόπλευρη ιδεολογική προσέγγιση» και «μονόπλευρη και ηρωικο-μελοδραματική οπτική […] η οποία εξωραΐζει αυτήν την περίπλοκη εθνική διαμάχη» (Μήτσης).

Ενώ, ένα τέτοιο φιλμ θα έπρεπε να καταγράφει, ας πούμε –αν θέλει να λέγεται αντικειμενικό– και την άποψη των Ταγμάτων Ασφαλείας και να μην τα αντιμάχεται.

Ή ακόμη παρακάμπτοντας το… «περίπλοκο» της ιστορίας να ακολουθεί την οδό των ίσων αποστάσεων της λογικής Βούλγαρη. (Ψυχή βαθιά και Το Τελευταίο Σημείωμα, που… αποχρωματίζει τον Ναπολέοντα Σουκατζίδη και τους τιμημένους –βαθύτατα προσβεβλημένους από τον Τσίπρα– 200 της Καισαριανής).

Με τον άλλο να παρατηρεί εύστοχα(!) ότι

«είναι μια απόπειρα καταγραφής των γεγονότων του ελληνικού εμφυλίου πολέμου (1946-1949) που σημάδεψαν τη νεότερη Ελλάδα» συμπληρώνοντας «Η ιδιαιτερότητα του ντοκιμαντέρ όμως είναι ότι πρόκειται για παραγωγή της Κεντρικής Επιτροπής του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας, πράγμα που σημαίνει ότι η καταγραφή που έγινε έχει τη σφραγίδα και γραμμή ενός συγκεκριμένου πολιτικού κόμματος» (Ζουμπουλάκης).

Κρίμα, δηλαδή, που δεν πήρε την κόκκινη γραμμή και τη σύμφωνη γνώμη του νέο-εαμογενούς ΣΥΡΙΖΑ. Ή την έγκριση της Ν.Δ. Και για να είμαστε δίκαιοι με τον εν λόγω κριτικό να προσθέσουμε ότι είναι ο μόνος ίσως που έκανε μια εκτενή (ολοσέλιδη) παρουσίαση της ταινίας, του υλικού, του τρόπου γυρισμάτων, και των συντελεστών, με μοναδική «κριτική» ματιά την παράγραφο που προαναφέραμε.

Φωτό, Φραγκίσκα Μεγαλούδη

Και σιγά τώρα μην ασχοληθούμε με τη γραφική Βόρεια Κορέα του δικτάτορα Κιμ –και όχι Λαοκρατική Δημοκρατία της Κορέας όπως λέγεται (το λιγότερο βέβαια).

Εκεί, βλέπεις, δεν κατοικούν άνθρωποι, παρά μόνο ο τρελός δικτάτορας που έχει φάει δυο φορές τη γυναίκα του με το συγκρότημά της (από το έγκριτο Βήμα του εν λόγω κριτικού, στις 29/8/2013) και η οποία βέβαια μετά από τρία χρόνια ζει και βασιλεύει.

Έζησα στη Βόρεια Κορέα για σχεδόν δύο χρόνια, από τον Ιούνιο του 2012 μέχρι το Μάρτιο του 2014. Έφτασα στην Πιονγκ Γιανγκ ένα ζεστό καλοκαιρινό πρωινό και δεν ήξερα τι θα αντιμετωπίσω. Πριν το ταξίδι μου, είχα διαβάσει αμέτρητα άρθρα ειδικών και αναλυτών, είχα δει ατέλειωτες ώρες από ντοκιμαντέρ και εκπομπές για τη Βόρεια Κορέα και είχα πειστεί ότι επρόκειτο να συναντήσω όχι ανθρώπους αλλά αυτόματα που είχαν υποστεί πλύση εγκεφάλου. Φανταζόμουν ότι όλοι θα βηματίζουν στρατιωτικά, θα δοξάζουν τον ηγέτη και θα είναι έτοιμοι να με φυλακίσουν αν κατά λάθος τα βλέμματα μας συναντηθούν.

Σίγουρα η Βόρεια Κορέα είναι μια χώρα που ξέρει να κρύβει καλά τα μυστικά της, όμως τα δύο αυτά χρόνια που έζησα εκεί, ξεδιπλώθηκε μπροστά μου μια αλήθεια που ελάχιστη σχέση είχε με τα στερεότυπα και τις προκατασκευασμένες εικόνες. Ανακάλυψα ανθρώπους έτοιμους να σε βοηθήσουν σε κάθε πρόβλημα, με μια ιδιότυπη αίσθηση του χιούμορ, που θα προσκαλούσαν τον άγνωστο περαστικό να μοιραστεί μαζί τους μια μπύρα στις όχθες του Τεντόγκ, που γελούσαν με τα ίδια αστεία, που μοιράζονταν τις ίδιες ανησυχίες και ελπίδες για το μέλλον τους όπως όλοι μας. (Φραγκίσκα Μεγαλούδη: Ζώντας δύο χρόνια στην Βόρεια Κορέα: μια προσωπική μαρτυρία – huffingtonpost.gr)

Under The Sun του δικτάτορα Κιμ. Και κυρίως, μακριά από λέξεις (λαοκρατία, κομμουνισμός) που τείνουν να απαγορευτούν διά νόμου από το λεξιλόγιο της τρέχουσας καπιταλιστικής βαρβαρότητας.

Την οποία, ωστόσο, μπορεί να ανακαλύψεις –και σωστά– στις ταινίες του σπουδαίου Νοτιοκορεάτη Κιμ Κι-Ντουκ (π.χ. Pieta, 2012· Ολομόναχοι Μαζί, 2004· Το κορίτσι Με Το Αγγελικό Πρόσωπο, 2004), ή στον κόσμο του σημαντικού Κινέζου συναδέλφου του Ζία Ζανγκέ (Αίσθηση Αμαρτίας, 2013), που περιγράφουν μια απίστευτη κοινωνική φρίκη.

Οι Άθλιοι των Παρισίων

Ταινίες που καταγράφουν έναν οχετό, που όμοιός (αν και για τον ίδιον πρόκειται) διατρέχει και τις δικές μας εύρωστες, δυτικές κοινωνίες, αλλά μόνο εκεί, στη μακρινή Ασία, είναι ευδιάκριτος.

Και δεν αναφέρω τυχαία τις δυο χώρες, αφού η μεν καπιταλιστική Κίνα εκπροσωπεί την κατάντια του κομμουνιστικού ιδεώδους, ενώ το ΗΠΑτικό (από το 1948) μόρφωμα της Νότιας Κορέας μας επιτρέπει να ρίχνουμε και τις αντιαμερικανικές μας κραυγές, εκφράζοντας έτσι και τα ανεξάρτητα (αστικο)δημοκρατικά μας αισθήματα (τι σκατά προοδευτικοί θα είμαστε, διαφορετικά;).

Οτιδήποτε άλλο, πέραν αυτού του κόσμου (μας) εξαντλείται στους αφορισμούς των δικτατόρων, των ολοκληρωτισμών, της προπαγάνδας.  

Τι κι αν στη κορεατική χερσόνησο παίζονται από τις ΗΠΑ Παιγνίδια (ορυκτού) πλούτου με Apple, Samsung, Sony και... Patriot και ανταγωνίζονται Π-ειρηνικά μονοπώλια με Patriotικά αισθήματα;

Ας τους ρε Κιμ, δικτάτορα να μπουκάρουν, να γίνεις κι εσύ ένα ακόμη προτεκτοράτο σαν το Νότιο κομμάτι της χερσονήσου σου. Τι σε νοιάζει εσένα. Θα σου εγγυηθούμε τη ζωή, θα σου προσφέρουμε, χρήμα, τροφή και προστασία και ό,τι άλλο τραβάει η ψυχή σου.

Νότια Κορέα, Σεούλ. ΟΧΙ στις ΗΠΑ. Διαδήλωση 15/8/2017

Νότια Κορέα, Σεούλ. ΟΧΙ στις ΗΠΑ. Διαδήλωση 15/8/2017

Ο καταπιεσμένος λαός σου εκεί θα βρίσκεται πάλι. Θα χρεωθεί στις τράπεζες, θα πληρώνει το νοίκι του, θα δουλεύει στις δουλειές μας, γράμματα θα μαθαίνει, ιατρική φροντίδα θα έχει (επί χρήμασι εξυπακούεται), κι εσένα σε κάνουμε και διευθυντή μιας εταιρείας ηλεκτρονικού εξοπλισμού… Τι θέλεις και δεν αφήνεις τον κόσμο να ζήσει ελεύθερος; Δεν βλέπεις πως εμείς δεν καταπιέζουμε κανέναν; Όποιος θέλει είναι άρχοντας. Άσε που θα σου ανεβάσουμε το ΑΕΠ και θα πάψεις να ζεις απομονωμένος από τον υπόλοιπο κόσμο. Εσύ και η Κούβα μείνατε.

Κάτω απ’ τον ήλιο του δικτάτορα Κιμ, λοιπόν. Άλλωστε μην ξεχνάμε ότι πρόκειται για τον ίδιο παρανοϊκό, ο οποίος μετά τη γυναίκα του (τον Δεκ. 2013) κατά πολλούς (μεταξύ των οποίων και ο tvxs του αριστερού ευρωβουλευτή κυρίου Κούλογλου –των GUE/NGL, Die Linke, Progressive Caucus και δεν συμμαζεύεται) θα ρίξει και το θείο του στα 120 σκυλιά, που τελικά αποδείχτηκε ότι δεν ήταν τα 19 επί πλέον σκυλιά σης Δαλματίας, αλλά τα παλιόσκυλα του Τεν Τεν.

Under The Sun των Καλύβα, Μαραντζίδη, Μακρή - Στάικου, που ξαναγράφουν την ιστορία

«η 21η Απριλίου προσφέρεται ως ευκαιρία για αναστοχασμό […] οι πραξικοπηματίες συνέβαλαν τελικά στον πλήρη εκδημοκρατισμό της Δεξιάς […] Η δικτατορία είναι σαν ένα από αυτά τα μεγάλα παλιά έπιπλα που δεσπόζουν σε ένα δωμάτιο τόσο πολύ που δεν τα παρατηρούμε ποτέ» (Καλύβας στην Καθημερινή).

Under The Sun των βερέμηδων, που συγγράφουν σχολικές ιστορίες για τα παιδιά του λαού και βγάζουν φλύκταινες με τον Γιώργο Μαργαρίτη και τον Κώστα Σκολαρίκο όταν ακούγεται ο όρος ταξική πάλη.

Under The Sun of Greece, λοιπόν:

Ακρογωνιαίος λίθος της προσπάθειάς μας θα είναι οι αρχές που υπερασπίστηκαν διαχρονικά (προπαντός) αυτές οι εφημερίδες από την ίδρυσή τους:

[…]

Μια Ελλάδα εξωστρεφής και ανοιχτή στην συνεργασία με όλον τον Κόσμο (τον καπιταλιστικό, βέβαια).

Όπλα μας σε αυτόν τον αγώνα θα είναι:
Η έγκυρη σφαιρική ενημέρωση του Αναγνώστη, που ξανακρατάει το ΒΗΜΑ και ΤΑ ΝΕΑ στα χέρια του.

Η υψηλού επιπέδου αρθρογραφία για όλα τα θέματα και ιδιαίτερα για καινούργιες ιδέες, προτάσεις και λύσεις στα περίπλοκα ζητήματα του καιρού μας.(Μάλιστα)

Τάδε έφη Ζαρατούστρας στην παρθενική Ομιλία του στους εργαζόμενους σε Βήμα - Νέα, περιγράφοντας τις αρχές και τους στόχους της νέας εποχής, της νέας ναυαρχίδας του.

Under The Sun of Marinakis, εντέλει. Με επαγγελματική δεοντολογία, για την έγκυρη, σφαιρική ενημέρωση του Αναγνώστη.

Αμήν!

Μπάμπης Ζαφειράτος, 13 και 16 Οκτωβρίου 2017

*

ΜΙΚΡΟ ΕΠΙΜΕΤΡΟ

Μια κριτική ματιά στη ιστορία για την υστερία των ανιστόρητων κριτικών

Γραμματόσημο από τη μακρά παράδοση του αντιιμπεριαλιστικού φιλοτελισμού της Λ. Δ. της Κορέας. Παρουσιάστηκε σε ετήσια εκδήλωση που μνημονεύει την έναρξη της στρατιωτικής εκστρατείας της Βόρειας Κορέας για την εκδίωξη των αμερικανικών στρατευμάτων από το Νότο το 1950.

1925. Ιδρύεται το Κ.Κ. Κορέας. Το 1932 σχηματίστηκε ένοπλο αντάρτικο κίνημα. Το 1936 συγκρότηση Εθνικοαπελευθερωτικού Μετώπου κατά της Ιαπωνικής Κατοχής. Μέχρι τότε 2,5 εκατομμύρια άντρες και γυναικόπαιδα δουλεύουν σε άθλιες συνθήκες σκλαβιάς στα ορυχεία. Πολλές γυναίκες εξαναγκάζονται να ικανοποιούν τα ιαπωνικά στρατεύματα.

1945. Ο Απελευθερωτικός Στρατός της Κορέας και ο Κόκκινος Στρατός του Στάλιν θα συντρίψουν τους Ιάπωνες και θα ξεκινήσει η εφαρμογή σχεδίου των ΗΠΑ για να αποτραπεί η ένταξη ολόκληρης της κορεατκής χερσονήσου στο συνασπισμό των σοσιαλιστικών χωρών. ΕΣΣΔ και ΗΠΑ συμφωνούν (Πότσδαμ) για ενιαίο ανεξάρτητο κράτος.

1948. Ο Αμερικανικός Ιμπεριαλισμός βρίσκει τον προδότη, από τα χρόνια της ιαπωνικής κυριαρχίας, Σίγκμαν Ρι και ιδρύεται το προτεκτοράτο της Νότιας Κορέας.

1950-1953. Ο Τρούμαν, μαζί και με το Εκστρατευτικό Σώμα Ελλάδας (τάγμα 1.000 ανδρών και ένα σμήνος της βασιλικής αεροπορίας από 67 άτομα, με 7 αεροσκάφη C-47 Ντακότα) θα πολεμήσουν για τις σημαίες των προγόνων μας στον 38ο παράλληλο, που χωρίζει τη Λ.Δ. της Κορέας από τη Νότια Κορέα, και εκεί θα καθηλωθούν. 5 εκατομμύρια νεκροί.

Ελληνικές απώλειες: 186 νεκροί, 566 τραυματίες.

2017. Το (αντι)ιμπεριαλιστικό έργο συνεχίζεται. (Περισσότερα)

Μπ. Ζ. 

*

ΛΟΙΠΟ ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΙΣΤΙΚΟ ΥΛΙΚΟ

Συμπληρωματικές πληροφορίες για τον δικτάτορα ΚΙΜ και τον καταπιεσμένο, θλιμμένο λαό του

Φωτό, Φραγκίσκα Μεγαλούδη

Άρθρα – προσωπικές μαρτυρίες της Φραγκίσκας Μεγαλούδη (Κάτοχος PhD στην Ανθρωπολογία από το EHESS και πρώην λέκτορας στο University of Western Australia και Δημοσιογράφος με ειδίκευση στα ανθρωπιστικά θέματα).

1.− Το αγγλικό κείμενο στην Huffington Post UK (26 Μαΐ.2015) του εντός κειμένου αποσπάσματος της Φ.Μ.:

A foreigner in North Korea: a personal account of my two years living in Pyongyang.

Pyongyang metro. Puhung Station (Πηγή σταθμών)
Αυτόν το σταθμό και τον επόμενο ο σκηνοθέτης δεν το είδε, παρά μόνο φευγαλέα

2.– 24/3/2015: In North Korea, people are 'still malnourished, but better fed'

Aπόδοση του κειμένου στα ελληνικά – φωτό της ίδιας: Φραγκίσκα Μεγαλούδη: Οικονομική ανάπτυξη και επισιτιστική βοήθεια στη Λαϊκή Δημοκρατία της Κορέας (ανάλυση)

Το άρθρο αυτό δημοσιεύτηκε στα αγγλικά στην μηντιακή πλατφόρμα Devex (24/3/2015) στα πλαίσια μιας έρευνας που πραγματοποιώ για την οικονομική  ανάπτυξη και την ανθρωπιστική βοήθεια στη Βόρεια Κορέα.

Pyongyang metro. Yonggwang Station (Πηγή σταθμών)

3.– 31/5/2015: Η εκτέλεση της Αλήθειας: Πως ο διεθνής τύπος γράφει για τη Βόρεια Κορέα (από την ιστοσελίδα της Φ.Μ.)

4.– 8/4/2013: Φραγκίσκα Μεγαλούδη: Η Βόρεια Κορέα μέσα από τα μάτια μιας Ελληνίδας (news247)

Πιονγκγιάνκ. Κοντά στο Πανεπιστήμιο Κιμ Ιλ Σουνγκ (cnn.com)

5.– 12/12/2013: Τι σημαίνει η καθαίρεση του (θείου) Γιανγκ Σονγκ Τεκ (UPDATE – από την ιστοσελίδα της Φ.Μ.)

(χωρίς τα 120 σκυλιά, οπότε δεν θα ενδιαφερθεί και κανένα "αριστερό" ΜΜΕ)Πιονγκγιάνκ. Κοντά στο Πανεπιστήμιο Κιμ Ιλ Σουνγκ (cnn.com)

6.– Γιατί δεν γράφω συχνά, τα γενεθλια μου και αλλες ασυναρτησίες (4/1/2014 από leninreloaded.blogspot.gr αφού ο αρχικός σύνδεσμος έχει χαθεί)

*

Τέλος, ακούστε από Κατιούσα:

(Πηγή)

Συνέντευξη με τη Φρ. Μεγαλούδη για την Κορέα – Δεν είναι ανθρώπινο δικαίωμα η παιδεία κι η υγεία για όλους; 17-10-2017

*

Στη χώρα των Κιμ
Δύο χρόνια στη Βόρεια Κορέα
Φραγκίσκα Μεγαλούδη

***

Το σχόλιο από την Κατιούσα, 15/10/2017 στις 1:42 πμ

Πρόκειται για μια εσκεμμένη προσπάθεια από τη μεριά του σκηνοθέτη να επιβεβαιώσει μια παγιωμένη αντίληψη που έχει διαμορφωθεί στον έξω κόσμο για τη ΛΔ Κορέας ως λιγο πολύ αυταρχικής χώρας που υποβάλλει σε πλύση εγκεφάλου τους πολίτες της.

Όμως ελάχιστα επιτυγχάνει σε αυτη την προσπάθεια του και αυτό γιατί καταρχάς είναι γνωστό ότι ένας βαθμός στησίματος είναι απαραίτητος σε όλα τα ντοκυμαντέρ και ότι πολλές σκηνές στήνονται για χάρη του φακού πράγμα που σημαίνει και συχνα αρκετές ληψεις για την ίδια σκηνή.

Κατά δεύτερον είναι φανερό από κάποιες σκηνές και από τη θέση της κάμερας ότι ο ίδιος ο σκηνοθέτης έδινε τις κατευθύνσεις για το πως τις θέλει και επιπλέον οι Κορεάτες που δίνουν οδηγίες αλλά και οι άνθρωποι που παίζουν τους εαυτούς έχουν πιο πολύ συνείδηση οτι παίζουν σε ταινία παρά σε ντοκυμαντέρ και υπό αυτή την ταινία δεν υπάρχει σε αυτούς πρόθεση εξαπάτησης παρά μια διάθεση εξιδανικευμένης αναπαράστασης πολύ κοντά σε αυτό που λέμε δραματοποιημένο ντοκυμαντέρ.

Επομένως αν κάποιος διαπράττει λαθροχειρία εν προκειμένω είναι ο σκηνοθέτης που προσπαθεί να τραβήξει από τα μαλλιά τις επίμαχες σκηνές και απομονώνοντας καταστάσεις τραβώντας όλη την ώρα πρόβες και παρελάσεις μιας και δε τον συμφέρει να δείξει κάτι άλλο χάνοντας την ευκαιρία να μας πει κάτι αληθινά όμορφα και ειλικρινές για τον ψυχισμό αυτού του λαού.

Δεν είναι τυχαίο ότι οι γονείς του κοριτσιού που παίζει τον κατηγόρησαν σαν υποκριτή και τον κατήγγειλαν ότι αυτός έδινε τις εντολές για τις σκηνές που εμφανίζονται, μια ανεντιμότητα που φαίνεται από το γεγονός ότι για μια στιγμή δεν στέκεται στους πραγματικούς λόγους για τη σκληρή απομόνωση που αντιμετωπίζει αυτη η χώρα και δεν είναι παρά ο διεθνής ιμπεριαλισμός.

Παρόλη όμως την αντίθετη προσπάθεια η κάμερα έχει έμφυτη ροπή προς την πραγματικότητα και τα αγαθά και απονήρευτα προσωπάκια των παιδιών δεν κρύβονται και υπάρχουν στα αλήθεια μερικές στιγμές αληθινής συγκίνησης που μας δίνουν μια μικρή ιδέα για τις όμορφες ψυχές αυτών των ανθρώπων και υπό αυτήν την έννοια πολυ καλά θα κάνει κάποιος να τη δεί πιο πολύ για αυτά που μας κοινοποιεί σαν αλήθεια αντίθετα από τις προθέσεις του σκηνοθέτη.

Και θα έχει και την ευκαιρία να κάνει μια σύγκριση με τις εικόνες άλλων χωρών της Αφρικής, της Ασίας και του υποτιθέμενου ανεπτυγμένου κόσμου.

***