Σκόρπιες σκέψεις ή Ένας κόσμος σε τιμή ευκαιρίας

 

Σκόρπιες σκέψεις

Του
Γιώργου ΚΑΚΟΥΛΙΔΗ

1. Δεν θυμάμαι ούτε μια μέρα σε αυτόν τον κόσμο που να απουσίαζε η ανάγκη. Ποιος άνθρωπος θα μπορούσε να ισχυριστεί ότι δεν βρέθηκε ποτέ σε ανάγκη; Είδα όμως την ανάγκη στα χέρια των τεχνικών της εξουσίας να μεταμορφώνεται σε κάτι χειρότερο: σε πεπρωμένο.

Μπ.Ζ., 27.IV.2017

2. Η επινόηση του πεπρωμένου ξεπέρασε όλες τις φιλοσοφικές σχολές, πλήττοντας καίρια τον άνθρωπο. Δημιούργησε μια ατέλειωτη στρατιά από υποταγμένους, που ψιθυρίζουν ο ένας στον άλλο πως «ό,τι γράψει το πεπρωμένο, δεν ξεγράφει». Αυτή είναι μια από τις γνωστές φράσεις όλων των λαών αυτού του κόσμου, που έχει ριζώσει βαθιά μέσα μας. Το πεπρωμένο και όσοι προσπαθούν να το μεταμφιέσουν σε τρόπο ζωής - από τους φτηνούς θεολόγους, τους τυχοδιώκτες της πολιτικής σκηνής μέχρι την Ιερά Σύνοδο - βρίσκουν απέναντί τους την επιστήμη, που είναι πράξη, όπως και η επανάσταση.

3. Η ανάγκη πλήττει κυρίως τη νεότητα. Νέοι γυρίζουν σαν πλανόδιοι Ιουδαίοι ψάχνοντας μια ευκαιρία για εργασία και εισπράττοντας διαρκώς την απόρριψη. Μέσα σε δύσκολες συνθήκες, οι εργοδότες ζητούν όλο και περισσότερα, ενώ σε κάθε αντίσταση αντικαθιστούν τον εργαζόμενο με τον επόμενο που περιμένει στην ουρά. Μπροστά στα μάτια όλων μας εκτυλίσσεται μια γνωστή, παμπάλαια ιστορία και οι πολίτες αυτής της χώρας παρακολουθούν το έργο με κατεβασμένα τα φτερά. Στο τέλος βέβαια, ο λογαριασμός θα πάει στους δύο κορυφαίους κοκορομάχους, που με τη στάση τους επιτρέπουν στο Κεφάλαιο να στήνει συνωμοσίες σε βάρος ενός ολόκληρου λαού.

4. Οσο η ανάγκη συνεχίζει το παιχνίδι της στο κέντρο της ζωής μας, όλα γύρω θα βρίσκονται σε κατάσταση ταραχής. Η ζωή είναι η κόρη της ανάγκης, άγρια περιπλανώμενη και επικίνδυνη.

5. Τα κόμματα των αστών πολιτικών θυμούνται με νοσταλγία τις αξέχαστες μέρες όπου ο αυταρχισμός βασίλευε μαζί με την τρομοκρατία. Με την εμφάνισή τους, οι χρυσαυγίτες κάλυψαν αυτό το κενό. Όπου έκριναν ότι υπάρχουν άνθρωποι της απόλυτης ανάγκης, όπως οι μετανάστες, απέδειξαν με «φιλόστοργο» τρόπο πώς μπορεί να εξαλειφθεί αυτή η ανάγκη! Με μεγάλο ζήλο, αυτοδιαφημίζονται ότι μόνο αυτοί χαρίζουν απλόχερα τον πόνο.

6. Πάλι τη σκέψη μου διαπερνάει η νεότητα, το οξυμένο πνεύμα της, που προσπαθεί να απαλλαγεί από τη μιζέρια στην οποία την καταδικάζουν. Ολες οι κυβερνήσεις από τη μεταπολίτευση κι έπειτα θεωρούσαν τη νεότητα ιδιοκτησία τους, προσπαθώντας να κάμψουν την ορμή και τη διαύγεια της κρίσης της. Κάθε γενιά έχει τη δική της Ιλιάδα. Πρέπει να ακούσουμε όχι απλώς τη φωνή της, όπως κοινότοπα επαναλαμβάνεται, αλλά τη διδασκαλία της. Αν δεν προσέξουμε, το άλογο της νιότης θα χαθεί μαζί με τον αναβάτη.

7. Οι περισσότεροι διανοούμενοι προσφέρονται σε τιμή ευκαιρίας ανεξαρτήτως πεποιθήσεων μήπως εξασφαλίσουν κάποια δημόσια θέση. Σχηματίζοντας μεταξύ τους έναν μικρόκοσμο, ζουν και αναπνέουν παίρνοντας προφυλάξεις από την πραγματικότητα. Είναι μακρόχρονη η εφηβεία τους και παρατείνεται στο διηνεκές. Παλιάτσοι σε έναν κόσμο που καταρρέει, μιλάνε μεταξύ τους με σεβασμό για τον άλλο, ενώ η αλήθεια είναι πως τα πισώπλατα χτυπήματα είναι σε καθημερινή βάση. Υπερβολικά φιλάρεσκοι, νιαουρίζουν, αλλά δεν ουρλιάζουν ποτέ. Πληρώνουν ακριβά τη μανία τους για δημοσιότητα, αλλά αγνοούν ότι το θέαμα έχει το πάνω χέρι και θα τους οδηγήσει εκεί που αξίζουν.

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ, 15/10/2017