Δεκέμβρης 1944 (17)

Σάββατο 5 Αυγούστου 2017

Ζαν Μορώ: Η Εύα απ' το Λιμάνι των Αγγέλων - Πορτραίτο (77 Φωτό - 14 Video)

Ζαν Μορώ
Παρίσι, 23 Ιανουαρίου 1928 - 31 Ιουλίου 2017
Σχέδιο, Μπάμπης Ζαφειράτος, 4.VIII.2017 (Μολύβι, 29 χ 21 εκ.)

***

Από Μποτίλια και:
Ζαν Μορώ: Μια μεγάλη αγάπη. Παρίσι, 23 Ιανουαρίου 1928 - 31 Ιουλίου 2017 (48 Φωτό)

*
***

Με χεράκι στη φωτό βλέπετε Ταινία, έτος, σκηνοθέτης
Με κλικ στη φωτό κάνετε Mεγέθυνση και slide show
*
«Η καλύτερη ηθοποιός στον κόσμο» (Όρσον Ουέλς)
*
«Κάθε βράδυ κοιτάζω τι έκανα στην διάρκεια της μέρας και το εξετάζω από ηθική σκοπιά. Φέρθηκα στους ανθρώπους σωστά; Είπα την αλήθεια; Αλλά δεν κοιτάζω ποτέ πίσω, δεν σκέφτομαι πόσο πιο όμορφα ήταν όταν ήμουν 25 χρονών». (Ζαν Μορώ)
*
«Δεν προετοιμάζω ούτε προκαταβάλλω οτιδήποτε. Είναι θέμα αρχής για μένα, να φτάνω σε μια ταινία σαν άγραφο χαρτί. Δεν μαθαίνω καν τα λόγια μου από πριν. Με αυτό τον τρόπο νιώθω ελεύθερη και καθαρή.
«Όταν παίζω έναν ρόλο είμαι ταυτόχρονα δυο πλάσματα. Το ένα παρατηρεί την απόσταση ανάμεσα σε μένα και την κάμερα, προσέχοντας να σταθώ στα σωστά σημεία. Και υπάρχει ένα ακόμη που οδηγείται από μια εσωτερική φωτιά από έναν απολαυστικό φόβο. Το ένα μέρος μου ξέρει πόσο μακριά μπορεί να φτάσει και το άλλο αναρωτιέται αν η φωτιά που το καίει είναι αρκετά καυτή. Κι έτσι, ξαφνικά, όλα τυλίγονται στις φλόγες...» (Ζαν Μορώ)
*
Αντίο στη Ζαν Μορό
 
Μούσα της nouvelle vague, πρωταγωνίστρια του Φρανσουά Τριφό, του Λουί Μαλ, του Μικελάντζελο Αντονιόνι, του Όρσον Ουέλς, του Τζόζεφ Λόουζι, του Ζακ Ντεμί, του Τόνι Ρίτσαρντσον, του Λουί Μπουνιουέλ, του Ράινερ Βέρνερ Φασμπίντερ, του Θόδωρου Αγγελόπουλου, του Βιμ Βέντερς, η Ζαν Μορό υπήρξε ηθοποιός μιας ξεχωριστής κλάσης και μεγαλείου.
Grande dame του σινεμά (αν και η ίδια έλεγε πως «αν περάσεις τα 40 και δουλεύεις ακόμη στο σινεμά γίνεσαι αυτομάτως grande dame») η Μορό έπαιξε σε περισσότερες από εκατό ταινίες στην διάρκεια της καριέρας της, σκηνοθέτησε, τραγούδησε, ερωτεύθηκε μα κυρίως έζησε.
Κι ακόμη κι αν είχε τόσα πολλά να θυμάται, η ίδια αντιπαθούσε την νοσταλγία περισσότερο απ΄οτιδήποτε. «Ποια είναι η αγαπημένη σου ταινία; Τι θυμάσαι από την καριέρα σου; Αηδίες. Η ζωή που έζησες στο παρελθόν δεν σημαίνει τίποτα. Η ζωή που ζεις τώρα είναι που έχει σημασία. Η νοσταλγία δεν χρησιμεύει σε τίποτα. Η νοσταλγία έχει νόημα μόνο όταν θες τα πράγματα να παραμείνουν ίδια. Ξέρω τόσους ανθρώπους που μένουν κολλημένοι στο ίδιο μέρος. Και σκέφτομαι, θεέ μου, δες τους! Είναι νεκροί πριν ακόμη πεθάνουν. Το να ζεις σημαίνει να παίρνεις ρίσκα».
Κάτι που μοιάζει να έκανε με κάθε της ρόλο, με κάθε μεταμόρφωση της στην οθόνη σε μια καριέρα που κράτησε ολόκληρες δεκαετίες και που θα παραμένει ζωντανή μέσα από τις ταινίες της.
«Η ζωή που σου δίνεται είναι σαν ένα κομμάτι γης που πρέπει να καλλιεργήσεις» έλεγε η ίδια. «Ελπίζω όταν τελειώσω το δικό μου κομμάτι γης να είναι ένας όμορφος κήπος».
Προσθήκη video και λοιπών φωτό Μποτίλια
*
Ζαν Μορό. Δέκα και μία ταινίες για την αιωνιότητα
1. Εύα Εύα (1962) του Τζόζεφ Λόουζυ
Ο Όρσον Γουέλς την αποκάλεσε «την καλύτερη ηθοποιό στον κόσμο» και αυτοί οι ρόλοι της, δείχνουν ότι δεν είχε άδικο.
2. Ασανσέρ για Δολοφόνους του Λουί Μαλ (1958)
Αν και η καριέρα της μετρούσε ήδη αρκετές ταινίες, η Ζαν Μορό έλαμψε με την ένταση μιας συγκλονιστικής σταρ στην πρώτη της αυτή συνεργασία με τον Λουί Μαλ.
Στο ύφος ενός φιλμ νουάρ αλλά με την ανάσα της νουβέλ βαγκ να το εμψυχώνει και την μουσική του Μάιλς Ντέιβις να δίνει τον τόνο, η Μορό υποδύεται συγκλονιστικά την γυναίκα που οργανώνει με τον εραστή της την δολοφονία του άντρα της και παραδίδει μια σπουδαία εκδοχή μιας απόλυτα δικής της φαμ φατάλ.
3. Οι Εραστές (1958) του Λουί Μαλ
Το φεστιβάλ Βενετίας αναγνώρισε την σπουδαία ερμηνεία της δίνοντάς της ένα βραβείο, οι Αμερικανοί σοκαρίστηκαν με την ελευθεριότητα μιας ταινίας που δίνει σε μια γυναίκα την άνεση να αγαπήσει και να απατήσει, ο Λουί Μαλ ερωτεύτηκε την πρωταγωνίστριά του και η Ζαν Μορό καθιερώθηκε ως ένα ερωτικό σύμβολο.
Μοναδικά μαγνητική, η ίδια δεν έβλεπε τον εαυτό της ως μια όμορφη γυναίκα απλά έλεγε πως «οι σκηνοθέτες μου έβλεπαν πάνω μου την ανάκλαση της γυναίκας των ονείρων τους».
4. Η Νύχτα του Μικελάντζελο Αντονιόνι (1961)
Σε αυτό το πορτρέτο της μονοτονίας του ζευγαριού και της σύγχρονης αποξένωσης, η Ζαν Μορό κατορθώνει να συλλάβει την απελπισία, την μοναξιά και την κενότητα του χαρακτήρα της, σε ένα φιλμ που μοιάζει τόσο λεπτεπίλεπτο μα και διαπεραστικό όσο και η ομορφιά της.
Μια επίσκεψη σε έναν φίλο που πεθαίνει, ένα αμήχανο φλερτ, μια νυχτερινή βόλτα στο Μιλάνο, τόσα πολλά συναισθήματα σε ένα βλέμμα, σε ένα λύγισμα του κεφαλιού.
5. Ζιλ και Τζιμ του Φρανσουά Τριφό (1962)
Ορίζοντας την νουβέλ βαγκ κι ένα είδος γαλλικής γοητείας που δεν ξέρεις αν το σινεμά την κατέγραψε ή απλά την εφηύρε, η Ζαν Μορό υποδύεται εδώ την Κατρίν μια ανέμελη, ατίθαση, απρόβλεπτη, αυθόρμητη, σχεδόν μαγική γυναίκα. αποφασισμένη να ζήσει τη στιγμή και την παράτολμη σχέση της για δυο φίλους.

Ο Φρανσουά Τριφό έγραψε για την πρωταγωνίστριά του: «η ποιότητά της σαν ηθοποιός αλλά και σαν γυναίκα έδωσε ζωή στην Κατρίν μπροστά στα μάτια μας, την έκανε πιστευτή, τρελή, παθιασμένη, κτητική, μα πάνω απ όλα αξιαγάπητη».
6. Το Λιμάνι των Αγγέλων του Ζακ Ντεμί (1963)
Για μια ακόμη φορά η Ζαν Μορό υποδύθηκε μια γυναίκα που δεν φοβήθηκε να αναμετρηθεί με την ζωή της και τις επιλογές της εγκαταλείποντας τον άντρα της και τα παιδιά της, αναζητώντας συγκινήσεις και χρήμα στα Καζίνο της Ριβιέρα.

Μια γυναίκα που θα μπορούσε να μοιάζει φτηνή και επιφανειακή, μα που αποκτά χάρη στην ερμηνεία της, βάθος κι ένταση που ξεπερνούν τα ελαττώματά της.
7. Το Ημερολόγιο μιας Καμαριέρας του Λουί Μπουνιουέλ (1964)
Η ηρωίδα της στην ταινία του Μπουνιουέλ έχει μια ματιά τόσο καυστική που μοιάζει να ανοίγει τρύπες στην ύπαρξη των αφεντικών, των συναδέλφων της, του ίδιου του κόσμου της πλούσιας βίλας στην Νορμανδία του 30 όπου δουλεύει.
Και η Ζαν Μορό βρίσκει τον τέλειο ρόλο για την παγερή ομορφιά της και το βαθύ διαπεραστικό βλέμμα της. «Όταν περπατά, το πόδι της τρέμει λίγο στη φτέρνα, υποδηλώνοντας μια ένταση και μια αστάθεια», έγραφε για την Μορό ο Μπουνιουέλ στην αυτοβιογραφία του, αλλά σε αυτόν τον ρόλο, δεν «παραπατά» ούτε για μια στιγμή.
8. Η Νύφη Φορούσε Μαύρα του Φρανσουά Τριφό (1968)
Σε αυτό το χιτσκοκικό θρίλερ που εντυπωσίασε τον ίδιο τον Χίτσκοκ, η Ζαν Μορό είναι απλά άψογη και άψογα ντυμένη με υπέροχα κοστούμια του -κάποτε εραστή της- Πιερ Καρντέν, στον ρόλο μιας γυναίκας που θα πάρει εκδίκηση σκοτώνοντας τους υπεύθυνους για τον θάνατο του αγαπημένου της.
Ο Τριφό την είχε συμβουλέψει να «παίξει τον ρόλο με τον τρόπο που μια ικανή εργάτρια θα έκανε την δουλειά της, με επιμονή και ξεροκεφαλιά» κι εκείνη απλά τον απογείωσε.
9. Ο Καυγατζής του Ράινερ Βέρνερ Φασμπίντερ (1982)
Μυστηριώδης, εξωτική, επικίνδυνη, όμορφη, σαγηνευτική, σκοτεινή, σαρκική, ποθητή, απόμακρη, μοναδική, η μαντάμ στο μπαρ και μπορντέλο της ταινίας του Φασμπίντερ.
Μοιάζει με την αντανάκλαση μιας αρχετυπικής φιγούρας, μα είναι απόλυτα ανθρώπινη και σπαρακτική όταν τραγουδά «Each Man Kills the Things He Loves» σημαδεύοντας για πάντα την οθόνη.
10. Το Μετέωρο Βήμα του Πελαργού του Θόδωρου Αγγελόπουλου (1991)
Μπορεί οι ηθοποιοί στο έργο του Αγγελόπουλου να μην έχουν πάντα την ευκαιρία να λάμψουν, αλλά σε αυτή εδώ την ταινία, περισσότερο απ’ όσο η Ζαν Μορό (κι ο Μαρτσέλο Μαστρογιάνι) έχουν ανάγκη το σινεμά του, είναι η ταινία του Αγγελόπουλου που χρειάζεται την δική τους παρουσία.
Γιατί όπως κι ο Ιταλός πρωταγωνιστής του, έτσι και η Ζαν Μορό βρίσκεται πια σε μια στιγμή όπου ξέρει να παίζει ακόμη κι όταν απλά βρίσκεται εκεί, αφού η παρουσία της είναι από μόνη της ένας στιβαρός, πολύπλοκος χαρακτήρας.
11. Ο Χρόνος που Απομένει του Φρανσουά Οζόν (2012)
Η Ζαν Μορό μπορεί να είναι πια σε μια ηλικία που της επιτρέπει να παίξει μια γιαγιά, όμως στον ρόλο της γιαγιάς του ετοιμοθάνατου Ρομέν Ντουρίς, μπορεί τα χρόνια να έχουν περάσει όχι όμως πάνω από την ένταση και το βάθος της ερμηνείας της.
Ο Φρανσουά Οζόν δηλώνει πως ήθελε πάντα να δουλέψει μαζί της και δεν χρειάζεται παρά να δεις μια μόνο σκηνή της για να καταλάβεις το γιατί: Οι στιγμές που η Μορό βρίσκεται στην οθόνη, η ποιότητα του αέρα στην οθόνη –και την αίθουσα- μοιάζει να αλλάζει. Όπως σχεδόν κάθε φορά που η εικόνα και η ενεργειά της γέμιζαν το πανί του σινεμά.
Προσθήκη video και λοιπών φωτό Μποτίλια
*
Όταν η Ζαν Μορό ξανασυνάντησε τον Θόδωρο Αγγελόπουλο
 
Με αφορμή τα τρία χρόνια από τον τραγικό θάνατο του Θόδωρου Αγγελόπουλου αλλά και τα 87α γενέθλια της αγαπημένης του, Ζαν Μορό, δείτε παρακάτω την τελευταία συνεργασία τους σε ένα φιλμ μικρού μήκους που γυρίστηκε το 2007 με αφορμή τα 60 χρόνια του Φεστιβάλ Καννών, αφιερωμένο και από τους δυό τους στον Μαρτσέλο Μαστρογιάννι.
Ήταν το 1997, όταν το Φεστιβάλ Καννών ζήτησε από βραβευμένους με Χρυσό Φοίνικα δημιουργούς να δημιουργήσουν ο καθένας το δικό του φιλμάκι αφιερωμένο στο σινεμά για να γιορτάσουν μαζί τα 60ά γενέθλια του Φεστιβάλ.
Το αποτέλεσμα ήταν μια συλλογή από 34 μικρού μήκους ταινίες, τριών λεπτών διάρκεια η κάθε μια από 36 σκηνοθέτες (ανάμεσά τους ο Ραούλ Ρουίζ, ο Μάικλ Τσιμίνο, ο Γκας Βαν Σαντ, ο Μανοέλ Ντε Ολιβέιρα, ο Ρομάν Πολάνσκι, ο Λαρς φον Τρίερ και άλλοι), εκπροσωπώντας 25 χώρες και εκφράζοντας - χωρίς κανέναν περιορισμό - τη διανοητική τους κατάσταση τη δεδομένη στιγμή εμπνευσμένη από την κινηματογραφική αίθουσα.
Ο Θόδωρος Αγγελόπουλος (βραβευμένος το 1997 με το Χρυσό Φοίνικα για το «Μία Αιωνιότητα και Μια Μέρα») επέλεξε για τα δικά του «Τρία Λεπτά» - όπως ονομάζεται και το φιλμ - να ξανασυναντηθεί με την Ζαν Μορό (είχε πρωταγωνιστήσει στο «Μετέωρο Βήμα του Πελαργού») και μαζί να «αναζητήσουν» τον Μαρτσέλο Μαστρογιάνι, τιμώντας έτσι έναν από τους αγαπημένους ηθοποιούς του σκηνοθέτη αλλά και έναν αγαπημένο συνεργάτη της Μορό.
Δείτε εδώ το «Trois Minutes» από τη συλλογή «Chacun Son Cinema»:
Προσθήκη video και λοιπών φωτό Μποτίλια

Jeanne Moreau IMDB

*
Λευκή ρετροσπεκτίβα σε φόντο κόκκινο
Με αφορμή την επαναλειτουργία της Αλκυονίδας και του Studio
Μικρό οδοιπορικό μνήμης μέσα από σινεμά και γεγονότα που σημάδεψαν τα χρόνια μας

*
Παρουσιάσεις ταινιών από τον Μπ. Ζ.
Μποτίλιες στο Σκοπευτήριο, στην ΟΓΕ και στην Αλκυονίδα
***
Το ΣΙΝΕΜΑ της Μποτίλιας
και
Μποτίλια Στον Άνεμο: Πρόσωπα διά χειρός

*

Ζαν Μορό
Jeanne Moreau was born on 23 January 1928 in Paris, where this shot of her was taken in the 1940s

Julietta, 1953
Moreau with Jean Marais in one of her early film roles
Photograph: Columbia/Allstar

Touchez Pas au Grisbi, 1954
Moreau, centre, with Dora Doll and Jean Gabin, starred as a dancer in this French-Italian crime drama
Photograph: Ronald Grant Archive

Touchez Pas au Grisbi, 1954
Moreau, with Lino Ventura
Photograph: Ronald Grant Archive

Gas-Oil, 1955
Moreau in Gilles Grangier’s drama, translated as Hi-Jack Highway
Photograph: Cinetext/Allstar Collection/Intermondia Films

Lift to the Scaffold, 1958
Miles Davis (pictured with Moreau) provided the score for Louis Malle’s crime thriller, one of the early signature works of the French New Wave
Photograph: Bettmann Archive

Les Amants, 1958
Moreau won best actress at the Venice film festival for her performance in Louis Malle’s controversial drama The Lovers
Photograph: The Criterion Collection/Allstar

Les Liaisons Dangereuses, 1959
Annette Stroyberg (left) and Moreau on the set of Les Liaisons Dangereuses with Stroyberg’s husband, the film director Roger Vadim
Photograph: Life Picture Collection/Getty Images

Jeanne Moreau at the Cannes film festival in May 1958
Photograph: Sipa Press/Rex/Shutterstock

Five Branded Women, 1960
Vera Miles, Barbara Bel Geddes, Carla Gravina, Silvana Mangano and Jeanne Moreau starred in a story of Yugoslav women fighting the Nazis
Photograph: Gjon Mili/Life Picture Collection/Getty Images

Seven Days… Seven Nights (Moderato Cantabile), 1960
Moreau won best actress at Cannes for her performance alongside Jean-Paul Belmondo
Photograph: Royal Films/Allstar

La Notte, 1960
Marcello Mastroianni with Moreau in the Italian drama written and directed by Michelangelo Antonioni
Photograph: Ronald Grant Archive

La Notte, 1960
Marcello Mastroianni with Moreau in the Italian drama written and directed by Michelangelo Antonioni

Jules et Jim, 1962
Moreau with Oskar Werner and Henri Serre in François Truffaut’s romantic drama.
Moreau was nominated for the best foreign actress Bafta for her role in the movie
Photograph: Snap Stills/Rex Features

Eva, 1962
Moreau played the title role in Joseph Losey’s drama, set in Venice
Photograph: Ronald Grant Archive

Le Journal d’une Femme de Chambre, 1964
Moreau with Georges Géret in Luis Buñuel’s satirical drama Diary of a Chambermaid
Photograph: Ronald Grant Archive

The Train, 1964
Moreau with Burt Lancaster (right) in John Frankenheimer’s second world war film
Photograph: Universal/Allstar

Moreau wearing chiffon for a 1965 Vogue shoot
Photograph: Bert Stern/Condé Nast via Getty Images

Viva Maria!, 1965
Moreau won the Bafta for best foreign actress for her performance alongside Brigitte Bardot (left) in Louis Malle’s comedy
Photograph: United Artists/Allstar

Chimes at Midnight, 1965
Pictured with co-star and director Orson Welles
Photograph: Ronald Grant Archive

Mademoiselle, 1966
Moreau, pictured with Ettore Manni, played a villainous teacher in Tony Richardson’s drama
Photograph: Allstar

La Mariée Était en Noir, 1968
Moreau starred in the thriller The Bride Wore Black – one of her many collaborations with François Truffaut
Photograph: United Artists/Allstar

Fashion statement  Moreau with her great friend Pierre Cardin and Yves Saint Laurent (right) in 1970
Photograph: REX/Shutterstock

Les Valseuses, 1974
Moreau with Gérard Depardieu in Bertrand Blier’s Going Places
Photograph: www.ronaldgrantarchive.com

Lumière, 1976
Moreau’s directorial debut
Photograph: www.ronaldgrantarchive.com

Querelle, 1982
Moreau starred in Rainer Werner Fassbinder’s drama, his final film before his death
Photograph: Triumph/Allstar

Le Paltoquet, 1986
Moreau, here with Michel Piccoli, won the César award for best supporting actress
Photograph: Alamy

La Vieille Qui Marchait dans la Mer, 1991
Moreau, pictured with Michel Serrault, won the César award for best actress for her performance in The Old Lady Who Walked in the Sea, Laurent Heynemann film
Photograph: Alamy

Until the End of the World, 1991
Pictured with Max von Sydow in Wim Wenders’ sci-fi drama
Photograph: Allstar/Cinetext/Warner Bros

Le Temps Qui Reste, 2005
Moreau played Laura in François Ozon’s drama
Photograph: Allstar
*
Λευκή ρετροσπεκτίβα σε φόντο κόκκινο
Με αφορμή την επαναλειτουργία της Αλκυονίδας και του Studio
Μικρό οδοιπορικό μνήμης μέσα από σινεμά και γεγονότα που σημάδεψαν τα χρόνια μας
*
Παρουσιάσεις ταινιών από τον Μπ. Ζ.
***
Το ΣΙΝΕΜΑ της Μποτίλιας
και

*

Ζαν Μορό - 43 Αφίσες και 5 Φωτό




























Jeanne Moreau photographed by Sam Lévin, 1960

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.