 |
| Ζαν Μορώ Παρίσι, 23 Ιανουαρίου 1928 - 31 Ιουλίου 2017 Σχέδιο, Μπάμπης Ζαφειράτος, 4.VIII.2017 (Μολύβι, 29 χ 21 εκ.) |
***
Από Μποτίλια και:
Από Μποτίλια και:
Ζαν Μορώ: Μια μεγάλη αγάπη. Παρίσι, 23 Ιανουαρίου 1928 - 31 Ιουλίου 2017 (48 Φωτό)
*
Μούσα της nouvelle vague, πρωταγωνίστρια του Φρανσουά Τριφό, του Λουί Μαλ, του Μικελάντζελο Αντονιόνι, του Όρσον Ουέλς, του Τζόζεφ Λόουζι, του Ζακ Ντεμί, του Τόνι Ρίτσαρντσον, του Λουί Μπουνιουέλ, του Ράινερ Βέρνερ Φασμπίντερ, του Θόδωρου Αγγελόπουλου, του Βιμ Βέντερς, η Ζαν Μορό υπήρξε ηθοποιός μιας ξεχωριστής κλάσης και μεγαλείου.
Grande dame του σινεμά (αν και η ίδια έλεγε πως «αν περάσεις τα 40 και δουλεύεις ακόμη στο σινεμά γίνεσαι αυτομάτως grande dame») η Μορό έπαιξε σε περισσότερες από εκατό ταινίες στην διάρκεια της καριέρας της, σκηνοθέτησε, τραγούδησε, ερωτεύθηκε μα κυρίως έζησε.
Κι ακόμη κι αν είχε τόσα πολλά να θυμάται, η ίδια αντιπαθούσε την νοσταλγία περισσότερο απ΄οτιδήποτε. «Ποια είναι η αγαπημένη σου ταινία; Τι θυμάσαι από την καριέρα σου; Αηδίες. Η ζωή που έζησες στο παρελθόν δεν σημαίνει τίποτα. Η ζωή που ζεις τώρα είναι που έχει σημασία. Η νοσταλγία δεν χρησιμεύει σε τίποτα. Η νοσταλγία έχει νόημα μόνο όταν θες τα πράγματα να παραμείνουν ίδια. Ξέρω τόσους ανθρώπους που μένουν κολλημένοι στο ίδιο μέρος. Και σκέφτομαι, θεέ μου, δες τους! Είναι νεκροί πριν ακόμη πεθάνουν. Το να ζεις σημαίνει να παίρνεις ρίσκα».
Κάτι που μοιάζει να έκανε με κάθε της ρόλο, με κάθε μεταμόρφωση της στην οθόνη σε μια καριέρα που κράτησε ολόκληρες δεκαετίες και που θα παραμένει ζωντανή μέσα από τις ταινίες της.
«Η ζωή που σου δίνεται είναι σαν ένα κομμάτι γης που πρέπει να καλλιεργήσεις» έλεγε η ίδια. «Ελπίζω όταν τελειώσω το δικό μου κομμάτι γης να είναι ένας όμορφος κήπος».
Ο Όρσον Γουέλς την αποκάλεσε «την καλύτερη ηθοποιό στον κόσμο» και αυτοί οι ρόλοι της, δείχνουν ότι δεν είχε άδικο.
Αν και η καριέρα της μετρούσε ήδη αρκετές ταινίες, η Ζαν Μορό έλαμψε με την ένταση μιας συγκλονιστικής σταρ στην πρώτη της αυτή συνεργασία με τον Λουί Μαλ.
Το φεστιβάλ Βενετίας αναγνώρισε την σπουδαία ερμηνεία της δίνοντάς της ένα βραβείο, οι Αμερικανοί σοκαρίστηκαν με την ελευθεριότητα μιας ταινίας που δίνει σε μια γυναίκα την άνεση να αγαπήσει και να απατήσει, ο Λουί Μαλ ερωτεύτηκε την πρωταγωνίστριά του και η Ζαν Μορό καθιερώθηκε ως ένα ερωτικό σύμβολο.
Σε αυτό το πορτρέτο της μονοτονίας του ζευγαριού και της σύγχρονης αποξένωσης, η Ζαν Μορό κατορθώνει να συλλάβει την απελπισία, την μοναξιά και την κενότητα του χαρακτήρα της, σε ένα φιλμ που μοιάζει τόσο λεπτεπίλεπτο μα και διαπεραστικό όσο και η ομορφιά της.
Για μια ακόμη φορά η Ζαν Μορό υποδύθηκε μια γυναίκα που δεν φοβήθηκε να αναμετρηθεί με την ζωή της και τις επιλογές της εγκαταλείποντας τον άντρα της και τα παιδιά της, αναζητώντας συγκινήσεις και χρήμα στα Καζίνο της Ριβιέρα.
Η ηρωίδα της στην ταινία του Μπουνιουέλ έχει μια ματιά τόσο καυστική που μοιάζει να ανοίγει τρύπες στην ύπαρξη των αφεντικών, των συναδέλφων της, του ίδιου του κόσμου της πλούσιας βίλας στην Νορμανδία του 30 όπου δουλεύει.
Μπορεί οι ηθοποιοί στο έργο του Αγγελόπουλου να μην έχουν πάντα την ευκαιρία να λάμψουν, αλλά σε αυτή εδώ την ταινία, περισσότερο απ’ όσο η Ζαν Μορό (κι ο Μαρτσέλο Μαστρογιάνι) έχουν ανάγκη το σινεμά του, είναι η ταινία του Αγγελόπουλου που χρειάζεται την δική τους παρουσία.
Η Ζαν Μορό μπορεί να είναι πια σε μια ηλικία που της επιτρέπει να παίξει μια γιαγιά, όμως στον ρόλο της γιαγιάς του ετοιμοθάνατου Ρομέν Ντουρίς, μπορεί τα χρόνια να έχουν περάσει όχι όμως πάνω από την ένταση και το βάθος της ερμηνείας της.
Με αφορμή τα τρία χρόνια από τον τραγικό θάνατο του Θόδωρου Αγγελόπουλου αλλά και τα 87α γενέθλια της αγαπημένης του, Ζαν Μορό, δείτε παρακάτω την τελευταία συνεργασία τους σε ένα φιλμ μικρού μήκους που γυρίστηκε το 2007 με αφορμή τα 60 χρόνια του Φεστιβάλ Καννών, αφιερωμένο και από τους δυό τους στον Μαρτσέλο Μαστρογιάννι.
Το αποτέλεσμα ήταν μια συλλογή από 34 μικρού μήκους ταινίες, τριών λεπτών διάρκεια η κάθε μια από 36 σκηνοθέτες (ανάμεσά τους ο Ραούλ Ρουίζ, ο Μάικλ Τσιμίνο, ο Γκας Βαν Σαντ, ο Μανοέλ Ντε Ολιβέιρα, ο Ρομάν Πολάνσκι, ο Λαρς φον Τρίερ και άλλοι), εκπροσωπώντας 25 χώρες και εκφράζοντας - χωρίς κανέναν περιορισμό - τη διανοητική τους κατάσταση τη δεδομένη στιγμή εμπνευσμένη από την κινηματογραφική αίθουσα.
Ο Θόδωρος Αγγελόπουλος (βραβευμένος το 1997 με το Χρυσό Φοίνικα για το «Μία Αιωνιότητα και Μια Μέρα») επέλεξε για τα δικά του «Τρία Λεπτά» - όπως ονομάζεται και το φιλμ - να ξανασυναντηθεί με την Ζαν Μορό (είχε πρωταγωνιστήσει στο «Μετέωρο Βήμα του Πελαργού») και μαζί να «αναζητήσουν» τον Μαρτσέλο Μαστρογιάνι, τιμώντας έτσι έναν από τους αγαπημένους ηθοποιούς του σκηνοθέτη αλλά και έναν αγαπημένο συνεργάτη της Μορό.
Ζαν Μορό
*
***
Με χεράκι στη φωτό βλέπετε Ταινία, έτος, σκηνοθέτης
Με κλικ στη φωτό κάνετε Mεγέθυνση και slide show
*
«Η καλύτερη ηθοποιός στον κόσμο» (Όρσον Ουέλς)
*
«Κάθε βράδυ κοιτάζω τι έκανα στην διάρκεια της μέρας και το εξετάζω από ηθική σκοπιά. Φέρθηκα στους ανθρώπους σωστά; Είπα την αλήθεια; Αλλά δεν κοιτάζω ποτέ πίσω, δεν σκέφτομαι πόσο πιο όμορφα ήταν όταν ήμουν 25 χρονών». (Ζαν Μορώ)
*
«Δεν προετοιμάζω ούτε προκαταβάλλω οτιδήποτε. Είναι θέμα αρχής για μένα, να φτάνω σε μια ταινία σαν άγραφο χαρτί. Δεν μαθαίνω καν τα λόγια μου από πριν. Με αυτό τον τρόπο νιώθω ελεύθερη και καθαρή.
«Όταν παίζω έναν ρόλο είμαι ταυτόχρονα δυο πλάσματα. Το ένα παρατηρεί την απόσταση ανάμεσα σε μένα και την κάμερα, προσέχοντας να σταθώ στα σωστά σημεία. Και υπάρχει ένα ακόμη που οδηγείται από μια εσωτερική φωτιά από έναν απολαυστικό φόβο. Το ένα μέρος μου ξέρει πόσο μακριά μπορεί να φτάσει και το άλλο αναρωτιέται αν η φωτιά που το καίει είναι αρκετά καυτή. Κι έτσι, ξαφνικά, όλα τυλίγονται στις φλόγες...» (Ζαν Μορώ)
*
Αντίο στη Ζαν Μορό
Προσθήκη video και λοιπών φωτό Μποτίλια
*
Ζαν Μορό. Δέκα και μία ταινίες για την αιωνιότητα
1. Εύα Εύα (1962) του Τζόζεφ Λόουζυ
2. Ασανσέρ για Δολοφόνους του Λουί Μαλ (1958)
Στο ύφος ενός φιλμ νουάρ αλλά με την ανάσα της νουβέλ βαγκ να το εμψυχώνει και την μουσική του Μάιλς Ντέιβις να δίνει τον τόνο, η Μορό υποδύεται συγκλονιστικά την γυναίκα που οργανώνει με τον εραστή της την δολοφονία του άντρα της και παραδίδει μια σπουδαία εκδοχή μιας απόλυτα δικής της φαμ φατάλ.
3. Οι Εραστές (1958) του Λουί Μαλ
Μοναδικά μαγνητική, η ίδια δεν έβλεπε τον εαυτό της ως μια όμορφη γυναίκα απλά έλεγε πως «οι σκηνοθέτες μου έβλεπαν πάνω μου την ανάκλαση της γυναίκας των ονείρων τους».
4. Η Νύχτα του Μικελάντζελο Αντονιόνι (1961)
Μια επίσκεψη σε έναν φίλο που πεθαίνει, ένα αμήχανο φλερτ, μια νυχτερινή βόλτα στο Μιλάνο, τόσα πολλά συναισθήματα σε ένα βλέμμα, σε ένα λύγισμα του κεφαλιού.
5. Ζιλ και Τζιμ του Φρανσουά Τριφό (1962)
Ορίζοντας την νουβέλ βαγκ κι ένα είδος γαλλικής γοητείας που δεν ξέρεις αν το σινεμά την κατέγραψε ή απλά την εφηύρε, η Ζαν Μορό υποδύεται εδώ την Κατρίν μια ανέμελη, ατίθαση, απρόβλεπτη, αυθόρμητη, σχεδόν μαγική γυναίκα. αποφασισμένη να ζήσει τη στιγμή και την παράτολμη σχέση της για δυο φίλους.
Ο Φρανσουά Τριφό έγραψε για την πρωταγωνίστριά του: «η ποιότητά της σαν ηθοποιός αλλά και σαν γυναίκα έδωσε ζωή στην Κατρίν μπροστά στα μάτια μας, την έκανε πιστευτή, τρελή, παθιασμένη, κτητική, μα πάνω απ όλα αξιαγάπητη».
6. Το Λιμάνι των Αγγέλων του Ζακ Ντεμί (1963)
Μια γυναίκα που θα μπορούσε να μοιάζει φτηνή και επιφανειακή, μα που αποκτά χάρη στην ερμηνεία της, βάθος κι ένταση που ξεπερνούν τα ελαττώματά της.
7. Το Ημερολόγιο μιας Καμαριέρας του Λουί Μπουνιουέλ (1964)
Και η Ζαν Μορό βρίσκει τον τέλειο ρόλο για την παγερή ομορφιά της και το βαθύ διαπεραστικό βλέμμα της. «Όταν περπατά, το πόδι της τρέμει λίγο στη φτέρνα, υποδηλώνοντας μια ένταση και μια αστάθεια», έγραφε για την Μορό ο Μπουνιουέλ στην αυτοβιογραφία του, αλλά σε αυτόν τον ρόλο, δεν «παραπατά» ούτε για μια στιγμή.
8. Η Νύφη Φορούσε Μαύρα του Φρανσουά Τριφό (1968)
Σε αυτό το χιτσκοκικό θρίλερ που εντυπωσίασε τον ίδιο τον Χίτσκοκ, η Ζαν Μορό είναι απλά άψογη και άψογα ντυμένη με υπέροχα κοστούμια του -κάποτε εραστή της- Πιερ Καρντέν, στον ρόλο μιας γυναίκας που θα πάρει εκδίκηση σκοτώνοντας τους υπεύθυνους για τον θάνατο του αγαπημένου της.
Ο Τριφό την είχε συμβουλέψει να «παίξει τον ρόλο με τον τρόπο που μια ικανή εργάτρια θα έκανε την δουλειά της, με επιμονή και ξεροκεφαλιά» κι εκείνη απλά τον απογείωσε.
9. Ο Καυγατζής του Ράινερ Βέρνερ Φασμπίντερ (1982)
Μυστηριώδης, εξωτική, επικίνδυνη, όμορφη, σαγηνευτική, σκοτεινή, σαρκική, ποθητή, απόμακρη, μοναδική, η μαντάμ στο μπαρ και μπορντέλο της ταινίας του Φασμπίντερ.
Μοιάζει με την αντανάκλαση μιας αρχετυπικής φιγούρας, μα είναι απόλυτα ανθρώπινη και σπαρακτική όταν τραγουδά «Each Man Kills the Things He Loves» σημαδεύοντας για πάντα την οθόνη.
10. Το Μετέωρο Βήμα του Πελαργού του Θόδωρου Αγγελόπουλου (1991)
Γιατί όπως κι ο Ιταλός πρωταγωνιστής του, έτσι και η Ζαν Μορό βρίσκεται πια σε μια στιγμή όπου ξέρει να παίζει ακόμη κι όταν απλά βρίσκεται εκεί, αφού η παρουσία της είναι από μόνη της ένας στιβαρός, πολύπλοκος χαρακτήρας.
11. Ο Χρόνος που Απομένει του Φρανσουά Οζόν (2012)
Ο Φρανσουά Οζόν δηλώνει πως ήθελε πάντα να δουλέψει μαζί της και δεν χρειάζεται παρά να δεις μια μόνο σκηνή της για να καταλάβεις το γιατί: Οι στιγμές που η Μορό βρίσκεται στην οθόνη, η ποιότητα του αέρα στην οθόνη –και την αίθουσα- μοιάζει να αλλάζει. Όπως σχεδόν κάθε φορά που η εικόνα και η ενεργειά της γέμιζαν το πανί του σινεμά.
Προσθήκη video και λοιπών φωτό Μποτίλια
*
Όταν η Ζαν Μορό ξανασυνάντησε τον Θόδωρο Αγγελόπουλο
Ήταν το 1997, όταν το Φεστιβάλ Καννών ζήτησε από βραβευμένους με Χρυσό Φοίνικα δημιουργούς να δημιουργήσουν ο καθένας το δικό του φιλμάκι αφιερωμένο στο σινεμά για να γιορτάσουν μαζί τα 60ά γενέθλια του Φεστιβάλ.
Δείτε εδώ το «Trois Minutes» από τη συλλογή «Chacun Son Cinema»:
Προσθήκη video και λοιπών φωτό Μποτίλια
Jeanne Moreau IMDB
*
Λευκή ρετροσπεκτίβα σε φόντο κόκκινο
Με αφορμή την επαναλειτουργία της Αλκυονίδας και του Studio
Μικρό οδοιπορικό μνήμης μέσα από σινεμά και γεγονότα που σημάδεψαν τα χρόνια μας
*
Παρουσιάσεις ταινιών από τον Μπ. Ζ.
Μποτίλιες στο Σκοπευτήριο, στην ΟΓΕ και στην Αλκυονίδα
***
Το ΣΙΝΕΜΑ της Μποτίλιας
και
Μποτίλια Στον Άνεμο: Πρόσωπα διά χειρός
*
Jeanne Moreau IMDB
Λευκή ρετροσπεκτίβα σε φόντο κόκκινο
Με αφορμή την επαναλειτουργία της Αλκυονίδας και του Studio
Μικρό οδοιπορικό μνήμης μέσα από σινεμά και γεγονότα που σημάδεψαν τα χρόνια μας
*
Παρουσιάσεις ταινιών από τον Μπ. Ζ.
Μποτίλιες στο Σκοπευτήριο, στην ΟΓΕ και στην Αλκυονίδα
***
Το ΣΙΝΕΜΑ της Μποτίλιας
και
Μποτίλια Στον Άνεμο: Πρόσωπα διά χειρός
*
Ζαν Μορό
 |
| Jeanne Moreau was born on 23 January 1928 in Paris, where this shot of her was taken in the 1940s
Photograph: Sipa Press/Rex/Shutterstock
|
 |
| Julietta, 1953 Moreau with Jean Marais in one of her early film roles Photograph: Columbia/Allstar |
 |
| Touchez Pas au Grisbi, 1954 Moreau, centre, with Dora Doll and Jean Gabin, starred as a dancer in this French-Italian crime drama Photograph: Ronald Grant Archive |
 |
| Touchez Pas au Grisbi, 1954 Moreau, with Lino Ventura Photograph: Ronald Grant Archive |
 |
| Gas-Oil, 1955 Moreau in Gilles Grangier’s drama, translated as Hi-Jack Highway Photograph: Cinetext/Allstar Collection/Intermondia Films |
 |
| Lift to the Scaffold, 1958 Miles Davis (pictured with Moreau) provided the score for Louis Malle’s crime thriller, one of the early signature works of the French New Wave Photograph: Bettmann Archive |
 |
| Les Amants, 1958 Moreau won best actress at the Venice film festival for her performance in Louis Malle’s controversial drama The Lovers Photograph: The Criterion Collection/Allstar |
 |
| Les Liaisons Dangereuses, 1959 Annette Stroyberg (left) and Moreau on the set of Les Liaisons Dangereuses with Stroyberg’s husband, the film director Roger Vadim Photograph: Life Picture Collection/Getty Images |
 |
| Jeanne Moreau at the Cannes film festival in May 1958 Photograph: Sipa Press/Rex/Shutterstock |
 |
| Five Branded Women, 1960 Vera Miles, Barbara Bel Geddes, Carla Gravina, Silvana Mangano and Jeanne Moreau starred in a story of Yugoslav women fighting the Nazis Photograph: Gjon Mili/Life Picture Collection/Getty Images |
 |
| Seven Days… Seven Nights (Moderato Cantabile), 1960 Moreau won best actress at Cannes for her performance alongside Jean-Paul Belmondo Photograph: Royal Films/Allstar |
 |
| La Notte, 1960 Marcello Mastroianni with Moreau in the Italian drama written and directed by Michelangelo Antonioni Photograph: Ronald Grant Archive |
 |
| La Notte, 1960 Marcello Mastroianni with Moreau in the Italian drama written and directed by Michelangelo Antonioni |
 |
| Jules et Jim, 1962 Moreau with Oskar Werner and Henri Serre in François Truffaut’s romantic drama. Moreau was nominated for the best foreign actress Bafta for her role in the movie Photograph: Snap Stills/Rex Features |
 |
| Eva, 1962 Moreau played the title role in Joseph Losey’s drama, set in Venice Photograph: Ronald Grant Archive |
 |
| Le Journal d’une Femme de Chambre, 1964 Moreau with Georges Géret in Luis Buñuel’s satirical drama Diary of a Chambermaid Photograph: Ronald Grant Archive |
 |
| The Train, 1964 Moreau with Burt Lancaster (right) in John Frankenheimer’s second world war film Photograph: Universal/Allstar |
 |
| Moreau wearing chiffon for a 1965 Vogue shoot Photograph: Bert Stern/Condé Nast via Getty Images |
 |
| Viva Maria!, 1965 Moreau won the Bafta for best foreign actress for her performance alongside Brigitte Bardot (left) in Louis Malle’s comedy Photograph: United Artists/Allstar |
 |
| Chimes at Midnight, 1965 Pictured with co-star and director Orson Welles Photograph: Ronald Grant Archive |
 |
| Mademoiselle, 1966 Moreau, pictured with Ettore Manni, played a villainous teacher in Tony Richardson’s drama Photograph: Allstar |
 |
| La Mariée Était en Noir, 1968 Moreau starred in the thriller The Bride Wore Black – one of her many collaborations with François Truffaut Photograph: United Artists/Allstar |
 |
| Fashion statement Moreau with her great friend Pierre Cardin and Yves Saint Laurent (right) in 1970 Photograph: REX/Shutterstock |
 |
| Les Valseuses, 1974 Moreau with Gérard Depardieu in Bertrand Blier’s Going Places Photograph: www.ronaldgrantarchive.com |
 |
| Lumière, 1976 Moreau’s directorial debut Photograph: www.ronaldgrantarchive.com |
 |
| Querelle, 1982 Moreau starred in Rainer Werner Fassbinder’s drama, his final film before his death Photograph: Triumph/Allstar |
 |
| Le Paltoquet, 1986 Moreau, here with Michel Piccoli, won the César award for best supporting actress Photograph: Alamy |
 |
| La Vieille Qui Marchait dans la Mer, 1991 Moreau, pictured with Michel Serrault, won the César award for best actress for her performance in The Old Lady Who Walked in the Sea, Laurent Heynemann film Photograph: Alamy |
 |
| Until the End of the World, 1991 Pictured with Max von Sydow in Wim Wenders’ sci-fi drama Photograph: Allstar/Cinetext/Warner Bros |
 |
| Le Temps Qui Reste, 2005 Moreau played Laura in François Ozon’s drama Photograph: Allstar |
*
Λευκή ρετροσπεκτίβα σε φόντο κόκκινο
Με αφορμή την επαναλειτουργία της Αλκυονίδας και του Studio
Μικρό οδοιπορικό μνήμης μέσα από σινεμά και γεγονότα που σημάδεψαν τα χρόνια μας
Με αφορμή την επαναλειτουργία της Αλκυονίδας και του Studio
Μικρό οδοιπορικό μνήμης μέσα από σινεμά και γεγονότα που σημάδεψαν τα χρόνια μας
*
Παρουσιάσεις ταινιών από τον Μπ. Ζ.
***
Το ΣΙΝΕΜΑ της Μποτίλιας
και
*
Ζαν Μορό - 43 Αφίσες και 5 Φωτό
Ζαν Μορό - 43 Αφίσες και 5 Φωτό
 |
| Jeanne Moreau photographed by Sam Lévin, 1960 |
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.