Ο χαιρετισμός του Δ. Κουτσούμπα στο Διεθνές Σεμινάριο
(Το είμενο στο τέλος)
«ΓΙΑ ΤΟ ΣΥΝΘΗΜΑ ΤΩΝ ΗΝΩΜΕΝΩΝ ΠΟΛΙΤΕΙΩΝ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ»
Διεθνές Σεμινάριο για τον έναν αιώνα από την έκδοσή του
Σάββατο 10/12/2016 - 10:31
Διεθνές Σεμινάριο, με θέμα: «Ένας αιώνας από την έκδοση του έργου του Β. Ι. Λένιν "Για το σύνθημα των Ηνωμένων Πολιτειών της Ευρώπης"», διοργανώνει σήμερα Σάββατο η Ευρωκοινοβουλευτική Ομάδα του ΚΚΕ στην Αθήνα, ανταποκρινόμενη στο κάλεσμα της Ολομέλειας των Κομμάτων της «Ευρωπαϊκής Κομμουνιστικής Πρωτοβουλίας».
Στο Σεμινάριο χαιρετισμό απεύθυνε ο Δημήτρης Κουτσούμπας, ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, ενώ την εισηγητική ομιλία έκανε ο Κώστας Παπαδάκης, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και ευρωβουλευτής του Κόμματος. (Παρατίθεται ολόκληρη στη συνέχεια).
Στο Σεμινάριο, που έρχεται να φωτίσει σύγχρονες, σύνθετες και σοβαρές για τους εργαζόμενους εξελίξεις, που αφορούν τα ζητήματα των διακρατικών καπιταλιστικών ενώσεων και συμφωνιών, έχουν δηλώσει συμμετοχή τα παρακάτω 20 Κομμουνιστικά και Εργατικά Κόμματα:
Κόμμα Εργασίας Αυστρίας, ΚΚ Βενεζουέλας, Νέο ΚΚ Βρετανίας, Ενοποιημένο ΚΚ Γεωργίας, ΚΚ στη Δανία, ΚΚΕ, Κόμμα Εργατών Ιρλανδίας, ΚΚ Λαών της Ισπανίας, ΚΚ Ιταλίας, Σοσιαλιστικό Κίνημα Καζακστάν, ΚΚ Εργαζομένων Λευκορωσίας, Σοσιαλιστικό Λαϊκό Μέτωπο Λιθουανίας, ΚΚ Μεξικού, ΚΚ Νορβηγίας, Ουγγρικό Εργατικό Κόμμα, Ένωση Κομμουνιστών Ουκρανίας, Κομμουνιστικό Εργατικό Κόμμα Ρωσίας, Νέο Κομμουνιστικό Κόμμα Γιουγκοσλαβίας, ΚΚ Σουηδίας, ΚΚ Τουρκίας.
Η εισηγητική ομιλία
Στην εισαγωγική τοποθέτηση του ΚΚΕ στο Σεμινάριο για τον έναν αιώνα από την έκδοση του έργου του Λένιν: «Για το σύνθημα των Ηνωμένων Πολιτειών της Ευρώπης», ο Κώστας Παπαδάκης, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και ευρωβουλευτής του Κόμματος, ανέφερε:
«Το σημερινό μας Σεμινάριο έρχεται να φωτίσει σύγχρονες, σύνθετες και σοβαρές για τους εργαζόμενους εξελίξεις, υπό το φως της λενινιστικής σκέψης, όπως αυτή καταγράφηκε πριν 100 χρόνια στο έργο: "Για το σύνθημα των Ηνωμένων Πολιτειών της Ευρώπης", με την αξιοποίηση και άλλων έργων που αναλύουν τα συστατικά στοιχεία του ιμπεριαλισμού, ως ανώτατου σταδίου του καπιταλισμού.
Την ίδια ώρα στην ΕΕ, που είναι μία προωθημένη μορφή αντιδραστικής συμμαχίας μεταξύ καπιταλιστικών κρατών στην Ευρώπη, παρατηρούνται διεργασίες. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο πρέπει να αξιολογηθούν και οι εξελίξεις με το Brexit, όπου η αυξανόμενη λαϊκή δυσαρέσκεια εγκλωβίστηκε στο ρεύμα του αστικού ευρωσκεπτικισμού. Τάση που αναπτύσσεται σε πολλές χώρες της ΕΕ και γίνεται προσπάθεια αξιοποίησής της από ακροδεξιές και φασιστικές δυνάμεις. Κι αυτά συμβαίνουν την ώρα που τα "αριστερά" κόμματα, και κόμματα που είναι φορείς του οπορτουνισμού και συνδέονται με το ρεύμα του λεγόμενου "ευρωκομμουνισμού", απευθύνουν εδώ και δεκαετίες μάταιες εκκλήσεις κι αγωνίζονται για τον "εκδημοκρατισμό" της ΕΕ, την "επιστροφή στις ιδρυτικές αρχές της" που τώρα δήθεν δεν ακολουθεί, τον "εξανθρωπισμό" της, τη μετατροπή της σε "Ευρώπη των λαών", όπου θα γίνει σεβαστή η "εθνική ανεξαρτησία και κυριαρχία". Το ίδιο επικίνδυνες είναι -κατά τη γνώμη μας- κι απόψεις, που, με διαφορετικά επιχειρήματα, παραιτούνται από την πάλη για την ανατροπή του καπιταλισμού σε εθνικό επίπεδο, ευθέως απορρίπτοντας τη λενινιστική αντίληψη για τη δυνατότητα νίκης της επανάστασης σε μια χώρα, που υπάρχει και στο συγκεκριμένο έργο του Λένιν.
Κατά την εκτίμησή μας, αυτά συμβαίνουν γιατί στις γραμμές του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος παραμένουν σήμερα ισχυρές μια σειρά οπορτουνιστικές θέσεις και επεξεργασίες που στην ουσία αντιλαμβάνονται τον ιμπεριαλισμό κυρίως ως εξωτερική πολιτική, ως ξένη, εξωτερική εισβολή και επικυριαρχία ενός ισχυρότερου αστικού κράτους απέναντι σ’ ένα ασθενέστερο. Αυτές οι επεξεργασίες συχνά προβάλλουν τις υπαρκτές ιμπεριαλιστικές στρατιωτικές επιθέσεις και επεμβάσεις των πιο ισχυρών καπιταλιστικών κρατών, τη διείσδυση ξένων μονοπωλίων για εκμετάλλευση και έλεγχο της αγοράς μιας χώρας ή μιας ευρύτερης περιοχής, αποσπασμένα από τις σχέσεις ανισοτιμίας που αποτελούν αναπόσπαστο στοιχείο του καπιταλιστικού συστήματος, και από το κοινωνικό-οικονομικό περιεχόμενο του ιμπεριαλισμού, ως τελευταίου ανώτατου σταδίου του καπιταλισμού.
Αυτές οι αντιλήψεις περιορίζουν το εργατικό κίνημα σε μια επιφανειακή καταδίκη των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων και ταυτόχρονα προβάλλουν λαθεμένα τη δυνατότητα κοινωνικής συμμαχίας της εργατικής τάξης με αστικές δυνάμεις, με στόχο το ξεπέρασμα της καθυστέρησης της καπιταλιστικής ανάπτυξης της χώρας και την ουσιαστική κατάκτηση της εθνικής της ανεξαρτησίας. Έτσι ο στόχος της αναβάθμισης της θέσης μιας καπιταλιστικής χώρας μέσα στο ιμπεριαλιστικό σύστημα, ένας στόχος που οδηγεί στην ταξική συνεργασία, προβάλλεται ως "αντιιμπεριαλιστικός", εμφανίζεται ως ριζοσπαστικός στόχος πάλης ενάντια στην ιμπεριαλιστική εξάρτηση, πολύ περισσότερο ως βήμα ή στάδιο για το σοσιαλισμό.
Γι’ αυτό έχει ιδιαίτερη σημασία η προβολή της λενινιστικής θέσης για τον ιμπεριαλισμό, ως αντιδραστικής εποχής του καπιταλισμού που σαπίζει και πεθαίνει, με ενιαία χαρακτηριστικά για όλα τα κράτη του διεθνούς ιμπεριαλιστικού συστήματος, είτε είναι ασθενέστερα είτε ισχυρότερα κάποια χρονική στιγμή.
Ενιαία γνωρίσματα που αφορούν την κυριαρχία των μονοπωλίων, των ισχυρών μετοχικών εταιρειών και την όξυνση του καπιταλιστικού ανταγωνισμού, το σχηματισμό του χρηματιστικού κεφαλαίου, την αύξηση της σημασίας της εξαγωγής κεφαλαίου σε σχέση με την εξαγωγή εμπορευμάτων, την πάλη για το ξαναμοίρασμα των αγορών και των εδαφών μεταξύ ιμπεριαλιστικών κρατών και διεθνών μονοπωλιακών ομίλων.
Η κυριαρχία των μονοπωλίων, των ισχυρών μετοχικών εταιρειών οδηγεί στην απομάκρυνση, στο διαχωρισμό της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας απ’ τη διεύθυνση και οργάνωση της καπιταλιστικής παραγωγής και αποτελεί την οικονομική βάση αύξησης του παρασιτικού ρόλου της αστικής τάξης σε κάθε καπιταλιστικό κράτος. Επικίνδυνα παράσιτα κερδίζουν καθημερινά απ’ την αγοραπωλησία μετοχών καπιταλιστικών επιχειρήσεων, χωρίς καμιά άλλη σχέση με τις συγκεκριμένες επιχειρήσεις.
Ο παρασιτισμός, η όξυνση της βασικής αντίθεσης ανάμεσα στον κοινωνικό χαρακτήρα της παραγωγής και στην καπιταλιστική ιδιοποίηση των αποτελεσμάτων της, χαρακτηρίζουν όλα τα καπιταλιστικά κράτη, ανεξάρτητα απ’ τη θέση τους στο διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα.
Παράλληλα, η ενίσχυση της τάσης εξαγωγής κεφαλαίου επιταχύνει την ανάπτυξη του καπιταλισμού στις χώρες που κατευθύνεται και συμβάλλει μαζί με την ταχύτητα των τεχνολογικών εξελίξεων στη γρήγορη αλλαγή συσχετισμού μεταξύ κρατών στο διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα, σύμφωνα με το νόμο της ανισόμετρης ανάπτυξης.
Ο Λένιν ανέδειξε στο έργο του ότι στις αρχές του 20ού αιώνα μια μικρή ομάδα κρατών κατείχε ηγετική θέση στην παγκόσμια αγορά χάρη στα τραστ, στα καρτέλ, στις διακρατικές σχέσεις κρατών πιστωτών - κρατών οφειλετών. Φώτισε την αύξηση της ισχύος που αποκτούν τα συγκεκριμένα κράτη τα οποία παίζουν το ρόλο του πιστωτή, του τοκογλύφου, του εισοδηματία σε σχέση με τα κράτη οφειλέτες. Εστίασε επίσης, στην ομάδα ισχυρών κρατών που κατείχαν αποικίες στην εποχή του. Ακολουθώντας τη λενινιστική μέθοδο πρέπει να εξετάζουμε τις σύγχρονες μεταβολές, τις θέσεις των κρατών στο διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα. Σήμερα περίπου 200 κράτη έχουν κατακτήσει την πολιτική τους ανεξαρτησία. Λόγω της επίδρασης του νόμου της ανισόμετρης ανάπτυξης, οι ανισότιμες σχέσεις μεταξύ των καπιταλιστικών κρατών είναι σύμφυτες με το ιμπεριαλιστικό σύστημα και η μεταβολή του συσχετισμού των κρατών είναι συνεχής. Επομένως δεν μπορεί ν' αποτελέσει στόχο πάλης των κομμουνιστών η διασφάλιση ισότιμων σχέσεων μεταξύ αστικών κρατών, σε καπιταλιστικό έδαφος, ακόμη και στα πλαίσια μιας διακρατικής συμμαχίας, όπως είναι η ΕΕ ή οποιαδήποτε άλλης καπιταλιστικής διακρατικής ένωσης.
Στο σύγχρονο ιμπεριαλιστικό σύστημα έχει διαμορφωθεί ένα καθεστώς ανισότιμης αλληλεξάρτησης του συνόλου των καπιταλιστικών κρατών. Ισχυρά κράτη - πιστωτές του 20ού αιώνα έχουν μετατραπεί σήμερα σε κράτη - οφειλέτες (π.χ. το μεγάλο σημερινό κρατικό χρέος των ΗΠΑ, της Γαλλίας, της Ιταλίας), ενώ η Κίνα είναι σήμερα κράτος - πιστωτής. Η μεταβολή της ισχύος της Βρετανίας συγκριτικά με την Ινδία από τον 20ό στον 21ο αιώνα αποτελεί το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα.
Μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο οφείλουν να εξετάσουν οι κομμουνιστές την εξέλιξη των ιμπεριαλιστικών συμμαχιών, των ανισότιμων διακρατικών σχέσεων, των υπαρκτών ιμπεριαλιστικών στρατιωτικών, πολιτικών και οικονομικών εξαρτήσεων, καθώς και την όξυνση των ενδοϊμπεριαλιστικών επεμβάσεων, την επέκταση τοπικών πολέμων, τον κίνδυνο ενός νέου γενικευμένου ιμπεριαλιστικού πολέμου.
Ειδάλλως, η όποια πρόβλεψη θα είναι επισφαλής, αφού δε θα εδράζεται στη σχέση οικονομίας - πολιτικής. Διαφορετικά, είναι υπαρκτός ο κίνδυνος το κομμουνιστικό κίνημα αντί να αξιοποιήσει τις ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις για την επαναστατική ανατροπή της αστικής τάξης, να υπηρετήσει τελικά τα συμφέροντα ενός απ’ τα ανταγωνιζόμενα ιμπεριαλιστικά κέντρα.
Μέσα από αυτό το πρίσμα καλούμαστε να δούμε και τέτοιες μεγάλες συμφωνίες, όπως είναι η Διατλαντική Συμφωνία Εμπορίου και Επενδύσεων με την ΕΕ, που σχεδιάζεται να καλύψει το 50% της σημερινής παγκόσμιας παραγωγής και το 30% του παγκόσμιου εμπορίου. Η ΤΤΙΡ στην ουσία της αποτελεί την ευρωατλαντική απάντηση στην άνοδο ισχυρών καπιταλιστικών οικονομιών όπως η Κίνα και η Ινδία στην Ασία, αλλά και συνολικά οι χώρες των BRICS. Εξέλιξη που συναντά σημαντικά τμήματα της γαλλικής και γερμανικής αστικής τάξης να αντιδρούν, γιατί καταλαβαίνουν ότι η αμερικανική πρόταση αποτελεί το "δούρειο ίππο" για τη διασφάλιση της οικονομικής ηγεμονίας των ΗΠΑ στην Ευρώπη. Συνυπάρχουν ταυτόχρονα οι βλέψεις των ευρωπαϊκών μονοπωλίων να διεισδύσουν πιο αποφασιστικά στην αγορά των ΗΠΑ, όχι για να επιβάλλουν "φιλολαϊκές προδιαγραφές, στάνταρτς υγιεινής και ασφάλειας που δεν υπάρχουν στις ΗΠΑ", όπως ισχυρίζονται αστικές κι οπορτουνιστικές δυνάμεις σαν το ΚΕΑ αλλά για την μεγιστοποίηση της κερδοφορίας τους. Ενδεικτική γι' αυτό άλλωστε είναι η πρόσφατη εξαγορά από το γερμανικό μονοπώλιο της "Bayer" του εμβληματικού αμερικάνικου ομίλου των μεταλλαγμένων, της "Monsanto". Έτσι εντείνεται ο οικονομικός πόλεμος, όχι μόνο ανάμεσα στη Ρωσία και στις χώρες του ευρωατλαντισμού, αλλά και στο εσωτερικό του ευρωατλαντικού μπλοκ, μεταξύ ΗΠΑ - Γερμανίας, με την ανάδειξη υποθέσεων σκανδάλων, με δικαστικές αποφάσεις που αφορούν τη "Siemens", τη "VW", τη Deutsche Bank, την "Apple".
Σ’ αυτές τις συνθήκες η κριτική που ασκούν σοσιαλδημοκρατικές κι άλλες οπορτουνιστικές δυνάμεις σε τέτοιου είδους συμφωνίες, που δήθεν θα βγάλουν τα "χαλινάρια" από τα μονοπώλια, θα εμποδίσουν τη "βιώσιμη" κι "αειφόρο" ανάπτυξη, θα προσβάλλουν την κυριαρχία κάθε κράτους, κρύβουν την ουσία: Ότι η ΤΤΙΡ και κάθε άλλη τέτοια καπιταλιστική συμφωνία και συμμαχία, δεν αποτελεί απόκλιση, αλλά περίτρανη επιβεβαίωση του εκμεταλλευτικού χαρακτήρα του καπιταλιστικού συστήματος. Όπως έγραφε ο Λένιν στο συγκεκριμένο έργο του για εκείνους που πρέσβευαν τον εξανθρωπισμό των ιμπεριαλιστών: "Το να σκέπτεται κανείς έτσι, σημαίνει ότι κατεβαίνει στο επίπεδο ενός παπά, που κάθε Κυριακή κηρύσσει στους πλούσιους το μεγαλείο του χριστιανισμού και τους συμβουλεύει να δωρίζουν στους φτωχούς... αν όχι μερικά δισεκατομμύρια, τουλάχιστο μερικές εκατοντάδες ρούβλια το χρόνο".
Βεβαίως, τέτοιου είδους συμφωνίες, καθώς κι η συζήτηση περί "πολυπολικού κόσμου", "ανασχηματισμού του ΟΗΕ" κ.ά., συνειδητά ή όχι καλλιεργούν την αυταπάτη στους λαούς ενός νέου "ειρηνικού" κόσμου, από τον οποίο έχει απομακρυνθεί το ενδεχόμενο ενός παγκόσμιου πολέμου, εξαιτίας της εμβάθυνσης της οικονομικής συνεργασίας, των μεγάλων οικονομικών συμφωνιών, των πολυεθνικών μονοπωλίων.
Γι’ αυτό αποκτά επίσης επίκαιρη σημασία η λενινιστική κριτική στη θεωρία του "υπεριμπεριαλισμού". Μια σειρά σύγχρονες θεωρητικές και πολιτικές επεξεργασίες, επαναφέρουν στην ουσία τον πυρήνα της οπορτουνιστικής αντίληψης του Κάουτσκι (π.χ. παγκοσμιοποίηση, αυτοκρατορία), με την επίκληση ορισμένων υπαρκτών σύγχρονων τάσεων.
Ως σύγχρονα χαρακτηριστικά ενός νέου ιστορικού σταδίου του καπιταλισμού, σε σχέση με την περίοδο του ιμπεριαλισμού προβάλλονται η διεύρυνση της ισχύος των εταιρειών με πολυεθνική μετοχική σύνθεση, ο μεγαλύτερος ρυθμός ανάπτυξης του παγκόσμιου εμπορίου, η διεύρυνση των αλληλεξαρτήσεων μεταξύ των καπιταλιστικών κρατών.
Στην πραγματικότητα όλα αυτά τα φαινόμενα αντανακλούν τη γενική τάση διεθνοποίησης της παραγωγής, των επενδύσεων, της κίνησης του κεφαλαίου στο πλαίσιο της παγκόσμιας καπιταλιστικής αγοράς. Όμως αυτή η τάση δεν μπορεί να αναιρέσει την επίδραση του νόμου της ανισόμετρης ανάπτυξης ούτε μπορεί να ανατρέψει το γεγονός ότι το βασικό μέρος της αναπαραγωγής του κοινωνικού κεφαλαίου διενεργείται στο πλαίσιο της εθνοκρατικής συγκρότησης της καπιταλιστικής οικονομίας. Πάνω σ’ αυτή την αντιφατική αντικειμενική κίνηση της καπιταλιστικής οικονομίας οξύνονται οι ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις.
Ο νόμος της ανισόμετρης ανάπτυξης έχει ως αποτέλεσμα να αλλάζουν οι υλικές συνθήκες πάνω στις οποίες διαμορφώνονται οι συμμαχίες μεταξύ των καπιταλιστικών κρατών, ιδιαίτερα στην εποχή του μονοπωλιακού καπιταλισμού.
Ο Λένιν αναδεικνύει πολύ εύστοχα το συγκεκριμένο συμπέρασμα εξετάζοντας το οικονομικό περιεχόμενο του συνθήματος: "Ενωμένες Πολιτείες της Ευρώπης". Τονίζει ότι στις συνθήκες του καπιταλισμού οι Ενωμένες Πολιτείες θα ήταν είτε αντιδραστικές είτε απραγματοποίητες, αφού θα ισοδυναμούσαν με μόνιμη συμφωνία για το μοίρασμα των αποικιών και των αγορών, ανάμεσα στα μεγάλα ευρωπαϊκά αστικά κράτη. Εξηγεί ότι θα ήταν δυνατή μια προσωρινή συμφωνία ανάμεσα σε ευρωπαϊκά κράτη για να πνίξουν από κοινού το σοσιαλισμό στην Ευρώπη και να περιφρουρήσουν από κοινού τις ληστεμένες αποικίες και τις αγορές που ελέγχουν ενάντια στην Αμερική και στην Ιαπωνία.
Υπάρχουν πλέον πολλά δεδομένα, που αποδεικνύουν πως ο Λένιν επιβεβαιώθηκε στις παραπάνω εκτιμήσεις του. Οι ιμπεριαλιστικές συμμαχίες είναι διακρατικές συμμαχίες που εκφράζουν τα κοινά συμφέροντα των αστικών τάξεων των κρατών-μελών τους. Τα κοινά συμφέροντα αφορούν τη μεγέθυνση των μονοπωλίων τους, τη θωράκιση της ανταγωνιστικότητάς τους σε συνθήκες όξυνσης του ανταγωνισμού στο διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα, καθώς και την ενιαία αντιμετώπιση του εργατικού κινήματος, την εξουδετέρωση των επαναστατικών κομμουνιστικών κομμάτων.
Όμως, οι κοινές στοχεύσεις των μονοπωλίων των διάφορων κρατών μιας ιμπεριαλιστικής συμμαχίας δεν μπορούν να αναιρέσουν την ανισομετρία και την εθνοκρατική οργάνωση πάνω στην οποία στηρίζεται η καπιταλιστική συσσώρευση. Δεν μπορούν να αναιρέσουν τον ανταγωνισμό και τις αντιθέσεις τόσο στο εσωτερικό κάθε ιμπεριαλιστικής συμμαχίας όσο και μεταξύ διαφορετικών ιμπεριαλιστικών συμμαχιών και αξόνων. Οι ανακατατάξεις στο διεθνή συσχετισμό οδηγούν και σε αλλαγές στη σύνθεση και στη δομή των ιμπεριαλιστικών συμμαχιών. Ιμπεριαλιστικές συμμαχίες και απότομη όξυνση των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων που οδηγεί σε σπάσιμο των συμμαχιών αποτελούν δύο όψεις του ίδιου νομίσματος.
Εμβληματικό είναι το παράδειγμα της ΕΕ που σήμερα αποτελεί μια προωθημένη μορφή συμμαχίας μεταξύ καπιταλιστικών κρατών στην Ευρώπη, η οποία ακολούθησε διάφορα στάδια στην εξέλιξή της.
Αγαπητοί σύντροφοι,
Στις σημερινές δύσκολες και σύνθετες συνθήκες, καθώς οξύνονται οι ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις για τις πρώτες ύλες, την ενέργεια, τους δρόμους μεταφοράς των εμπορευμάτων, τα μερίδια των αγορών αυξάνει και ο κίνδυνος ενός γενικευμένου ιμπεριαλιστικού πολέμου. Οι κομμουνιστές έχουν χρέος να διαλύσουν τις αυταπάτες περί δήθεν ενός "ειρηνικού πολυπολικού κόσμου", κι ακόμη περισσότερο να παλέψουν αποφασιστικά και μεθοδικά για να μη στοιχηθεί η εργατική τάξη πίσω απ’ την αστική της χώρας τους, για να μην εγκλωβιστεί στην επιλογή συμπόρευσης με κάποια απ’ τις ανταγωνιζόμενες ιμπεριαλιστικές συμμαχίες. Κατά την εκτίμησή μας προϋπόθεση για να επιτευχθεί αυτός ο στόχος είναι η συνεχής προσπάθεια να μην αποσπάται ο καθημερινός πολιτικός και οικονομικός αγώνας απ’ το κύριο επαναστατικό πολιτικό καθήκον. Να μην παραμερίζεται ο στόχος της εργατικής εξουσίας από άλλο "μεταβατικό" πολιτικό στόχο στο καπιταλιστικό έδαφος (π.χ. την αλλαγή αστικής κυβέρνησης). Να παραμένει σταθερός ο επαναστατικός στρατηγικός προσανατολισμός και σε συνθήκες ανόδου και σε συνθήκες ύφεσης του κινήματος, χωρίς εκπτώσεις στο όνομα της εκδήλωσης της οικονομικής κρίσης, της ανόδου του φασιστικού ρεύματος, του κινδύνου ή και της διεξαγωγής του ιμπεριαλιστικού πολέμου.
Αγαπητοί σύντροφοι,
Οι κομμουνιστές πρέπει να διαπαιδαγωγούμε το λαό και να προσανατολίζουμε το εργατικό κίνημα, ώστε να μην έχει καμιά εμπιστοσύνη, σε καμιά αστική κυβέρνηση, καμιά αστική τάξη, καμιά ιμπεριαλιστική συμμαχία. Μόνο τότε μπορούν να αξιοποιήσουν προς όφελος της ιστορικής αποστολής της εργατικής τάξης τις ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις και να ανταποκριθούν σε συνθήκες απότομης όξυνσης της ταξικής πάλης.
Σ’ αυτή την κατεύθυνση έχει σημασία να φωτίζουμε ξανά και ξανά ότι καμιά ιμπεριαλιστική συμμαχία δεν είναι μόνιμη και σταθερή και πως κάθε διακρατική ιμπεριαλιστική συμμαχία είναι απ’ τη φύση της αντιδραστική. Στις συνθήκες που συγκροτήθηκε για παράδειγμα η ΕΕ και η Ευρωζώνη, υιοθετούνταν ακόμα και από ΚΚ η ύπαρξή τους ως προοδευτικό φαινόμενο. Ακόμα και σήμερα υπάρχουν τέτοιες συγχύσεις και λαθεμένες θέσεις που δεν αποκαλύπτουν τον αντιδραστικό χαρακτήρα της ΕΕ και το ρόλο της ανισόμετρης ανάπτυξης στο εσωτερικό της.
Έχει επίσης ιδιαίτερη σημασία κι αντίστοιχα πρέπει να γίνει αντιληπτή η συνευθύνη όλων των αστικών τάξεων κάθε ιμπεριαλιστικής συμμαχίας στην κλιμάκωση της επίθεσης στην εργατική τάξη.
Επομένως πρέπει να προβάλλεται σταθερά ο στόχος της σύγκρουσης και ρήξης με την ΕΕ και κάθε καπιταλιστική διακρατική ένωση ως στοιχείο της πάλης για την ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων, που αποτελεί (η εργατική εξουσία) προϋπόθεση για να λειτουργήσει η αποδέσμευση μιας χώρας από κάθε ιμπεριαλιστική συμμαχία υπέρ του λαού.
Απ’ αυτή τη στρατηγική, στην εξέλιξη της υλοποίησής της θα προκύψει και η αξιοποίηση ρηγμάτων της ιμπεριαλιστικής ΕΕ και του ΝΑΤΟ από το επαναστατικό εργατικό κίνημα για να οδηγήσει σε μια πραγματική αποσταθεροποίηση της αστικής εξουσίας σε κάθε χώρα-μέλος και συνολικά στη συνοχή της αντιδραστικής για τους λαούς ΕΕ.
Καθοριστικό ζήτημα είναι να διαμορφωθεί επαναστατική στρατηγική από κάθε κομμουνιστικό κόμμα στη δική του χώρα, να δώσει μάχη με τον οπορτουνισμό που σπρώχνει σε πολιτική "ουράς" της αστικής τάξης, σε αυταπάτες για "εξανθρωπισμό" της πολιτικής των ιμπεριαλιστικών συμμαχιών (π.χ. το ΚΕΑ για την ΕΕ). Σ’ αυτή την κατεύθυνση κάθε ΚΚ πρέπει να δυναμώσει τους δεσμούς του με την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα, με στόχο την κινητοποίησή τους για τις άμεσες ανάγκες τους αλλά και την πολιτική ταξική αφύπνιση. Με αυτή την έννοια ο ταξικός αγώνας είναι ενιαίος, οικονομικός-ιδεολογικός-πολιτικός, σε οποιεσδήποτε συνθήκες συσχετισμού μεταξύ των αντίπαλων τάξεων, ευνοϊκότερων ή δυσμενέστερων, όπως και των σημερινών στην Ελλάδα και παγκόσμια. Έτσι, η πάλη για αποκλειστικά δημόσιες, δωρεάν σύγχρονες υποδομές και υπηρεσίες Υγείας, για την ανάκτηση των απωλειών που είχε ο λαός την περίοδο της βαθιάς κρίσης, για την κατάργηση των αντεργατικών νόμων, πρέπει να διεξάγεται ενταγμένη σε γραμμή ρήξης με την ΕΕ, το κεφάλαιο και την εξουσία τους, για την εργατική εξουσία, τη δικτατορία του προλεταριάτου, που θα οδηγήσει σε συνολική αποδέσμευση απ’ την ΕΕ και το ΝΑΤΟ, θα κοινωνικοποιήσει τα μονοπώλια και γενικότερα τα συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής.
Παράλληλα έχει σημασία να δυναμώσει ο συντονισμός της πάλης σε ευρωπαϊκό και διεθνές επίπεδο, με γνώμονα τις σύγχρονες ανάγκες και τα δικαιώματα της εργατικής τάξης. Σ’ αυτή την κατεύθυνση ανοίγουν δρόμο οι παρεμβάσεις της "Πρωτοβουλίας των Κομμουνιστικών και Εργατικών Κομμάτων της Ευρώπης", για την καταδίκη των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων στη Συρία, στο Ιράκ, στη Λιβύη, στην Ουκρανία και των επιθέσεων του Ισραήλ στον παλαιστινιακό λαό, την καταδίκη των ιμπεριαλιστικών σχεδίων στις Συνόδους Κορυφής του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, όπως αυτό για την προώθηση της διχοτόμησης της Κύπρου. Για την καταγγελία της ενίσχυσης της στρατιωτικοποίησης της ΕΕ μέσα από την "Ευρωπαϊκή Αμυντική Ένωση" και την "Παγκόσμια Στρατηγική" της, τη δημιουργία ευρωστρατού. Για την ανάπτυξη δράσης αντιμετώπισης των κινδύνων ενός γενικευμένου ιμπεριαλιστικού πολέμου που γεννά η όξυνση των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών σε πολλές γωνιές του πλανήτη μας.
Αγαπητοί σύντροφοι,
Ένας αιώνας πέρασε από τη συγγραφή των έργων του Λένιν: "Για τις Ενωμένες Πολιτείες της Ευρώπης" και "Ιμπεριαλισμός, ανώτατο στάδιο του καπιταλισμού" κι αυτά εξακολουθούν να αποτελούν ισχυρά εφόδια για τους κομμουνιστές στην κατανόηση του σύγχρονου κόσμου, καθώς και στην ανειρήνευτη πάλη μας για την ανατροπή της καπιταλιστικής βαρβαρότητας και την οικοδόμηση της σοσιαλιστικής - κομμουνιστικής κοινωνίας».
«ΓΙΑ ΤΟ ΣΥΝΘΗΜΑ ΤΩΝ ΗΝΩΜΕΝΩΝ ΠΟΛΙΤΕΙΩΝ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ»
(Επάνω Video)
Σάββατο 10/12/2016 - 11:09 - Ενημέρωση: Σάββατο 10/12/2016 - 11:32
Ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Δημήτρης Κουτσούμπας, απεύθυνε χαιρετισμό στο Διεθνές Σεμινάριο της Ευρωκοινοβουλευτικής Ομάδας του ΚΚΕ για τα 100 χρόνια από το έργο του Λένιν «Για τις Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης».
Παρατίθεται ολόκληρη η ομιλία:
«Αγαπητοί σύντροφοι και συντρόφισσες,
Εκ μέρους της ΚΕ του ΚΚΕ σας απευθύνω θερμό καλωσόρισμα στις εργασίες του Διεθνούς Σεμιναρίου που διοργανώνει η Ευρωκοινοβουλευτική μας Ομάδα εδώ στην Αθήνα με αφορμή την επέτειο ενός αιώνα από την έκδοση του έργου του Λένιν "Για το σύνθημα των Ηνωμένων Πολιτειών της Ευρώπης".
Οι επισημάνσεις του Λένιν στις συνθήκες των αρχών του 20ού αιώνα, διατηρούν 100 χρόνια μετά τη σημασία τους, είναι έργο το οποίο πρέπει να μελετούν οι κομμουνιστές, οι ριζοσπάστες, οι άνθρωποι καλής θέλησης όχι μόνο από την ήπειρό μας, την Ευρώπη, αλλά από όλη την υφήλιο.
Φυσικά με πνεύμα δημιουργικό, υπό το πρίσμα των αλλαγών που συντελέστηκαν στον κόσμο, αλλαγές όμως, που δεν αλλοίωσαν την ουσία, τις βασικές νομοτέλειες της καπιταλιστικής οικονομίας, την παραγωγή με κίνητρο την υπεραξία, το κέρδος, τον ανταγωνισμό και την ανισομετρία, την αναρχία στην παραγωγή, την αδικία στην κατανομή.
Οι διακρατικές συμφωνίες, οι ιμπεριαλιστικές συμμαχίες που επιδιώκουν να "βάλουν τάξη" στο διεθνές εμπόριο, στην εξαγωγή κεφαλαίων, δεν αναιρούν τις καπιταλιστικές νομοτέλειες.
Αντίθετα, κάνουν τις συνέπειές τους για τους λαούς, πιο επώδυνες, μακροχρόνιες αλλά και πιο επιτακτική την ανάγκη της ταξικής επαναστατικής πάλης μέχρι την ανατροπή του καπιταλισμού και την οικοδόμηση του σοσιαλισμού - κομμουνισμού.
Συντρόφισσες και σύντροφοι,
Μετά την εκδήλωση το 2008-2009 της διεθνούς κρίσης, έγινε φανερό ότι η ΕΕ και η Ευρωζώνη δεν αποτελούν μια συνεκτική, σταθερή, οικονομική - πολιτική διακρατική συμμαχία. Στα χρόνια που ακολούθησαν, ο συσχετισμός μεταβλήθηκε και μέσα στον ηγετικό πυρήνα της ΕΕ υπέρ της Γερμανίας.
Διευρύνθηκε το χάσμα, σε βάρος της Γαλλίας και της Ιταλίας.
Σε επίπεδο της τελευταίας δεκαετίας, ο μέσος ετήσιος ρυθμός ανάπτυξης του ΑΕΠ της Ευρωζώνης παρουσιάζει σχεδόν στασιμότητα, ενώ υπερέχει της Γερμανίας.
Η όξυνση της ανισομετρίας στην Ευρωζώνη, αποτυπώνεται στη διεύρυνση της ψαλίδας των εμπορικών πλεονασμάτων της Γερμανίας και της Ολλανδίας, συγκριτικά με τα ελλείμματα των περισσότερων κρατών - μελών.
Σε πολιτικό επίπεδο, η όξυνση των ανταγωνισμών στην ΕΕ εκφράστηκε με το αποτέλεσμα του βρετανικού δημοψηφίσματος και την άνοδο του αστικού ευρωσκεπτικισμού στη Γαλλία, στην Ιταλία και σ’ άλλα κράτη μέλη της ΕΕ, δηλαδή με την ενίσχυση των φυγόκεντρων δυνάμεων. Οι επικείμενες προεδρικές εκλογές στη Γαλλία, αλλά και σε άλλες χώρες, στην ίδια τη Γερμανία, μπορεί να αποτυπώσουν νέα όξυνση στην ΕΕ.
Το αποτέλεσμα του Brexit αντανακλά ως ένα βαθμό τη γενικότερη αρνητική στάση της βρετανικής αστικής τάξης στην πορεία εμβάθυνσης της ΟΝΕ και της ΕΕ, τη σταθερή σύμπλευσή της με τις ΗΠΑ στον ανταγωνισμό με τη Γερμανία, την ύπαρξη τμημάτων του βρετανικού και του αμερικανικού κεφαλαίου που επιθυμούσαν την έξοδο της Βρετανίας απ’ την ΕΕ και τον εγκλωβισμό της λαϊκής δυσαρέσκειας στο ρεύμα του αστικού ευρωσκεπτικισμού .
Πάνω σ’ αυτό το έδαφος περιπλέκονται τα διλήμματα της αστικής πολιτικής στη Γερμανία και στα υπόλοιπα κράτη μέλη της ΕΕ. Οι κυβερνήσεις της Γαλλίας και της Ιταλίας ζητούν χαλάρωση της δημοσιονομικής πολιτικής ώστε να ενισχύσουν τους μονοπωλιακούς ομίλους τους και πορεία εμβάθυνσης της ενοποίησης της Ευρωζώνης, ώστε να αναλάβει η Γερμανία στη πράξη ρόλο εγγυητή για τα υπερχρεωμένα κράτη και τις προβληματικές μεγάλες τράπεζες της ΕΕ.
Κράτη-μέλη που διατηρούν στενές σχέσεις με τις ΗΠΑ όπως η ομάδα του Βίσεγκραντ (Πολωνία, Ουγγαρία, Τσεχία, Σλοβακία) καθώς και οι Σουηδία και Δανία ζητούν διατήρηση του διακυβερνητικού χαρακτήρα και ενίσχυση της αυτοτέλειας των εθνικών πολιτικών σε διάφορα θέματα (π.χ. Μεταναστευτικό - Προσφυγικό).
Η κυρίαρχη γραμμή της γερμανικής αστικής τάξης κινείται ανάμεσα στη διατήρηση του διακυβερνητικού χαρακτήρα των αποφάσεων της ΕΕ και στην επιβολή στην πράξη μιας ΕΕ πολλών ταχυτήτων, με ένα πιο στενό και συνεκτικό πυρήνα κοινού νομίσματος.
Ωστόσο, η γερμανική σοσιαλδημοκρατία συμπλέει σε μεγάλο βαθμό με τις προτάσεις εμβάθυνσης της Γαλλίας και της Ιταλίας. Διαπάλη εκδηλώνεται επίσης σχετικά με τη σχέση της Γερμανίας με ΗΠΑ και Ρωσία, ενώ σε εξέλιξη είναι οι σχέσεις ΕΕ - Κίνας.
Οι ΗΠΑ στηρίζουν τις Ιταλία και Γαλλία στο ζήτημα της χαλάρωσης της δημοσιονομικής πολιτικής καθώς και την ομάδα του Βισενγκραντ και τις σκανδιναβικές χώρες για την ανακοπή της πορείας εμβάθυνσης της ενοποίησης της ΕΕ.
Το G-20 επίσης, τάχθηκε υπέρ της χαλάρωσης της δημοσιονομικής πολιτικής προς όφελος των δημοσίων επενδύσεων.
Η επιδίωξη πρόσδεσης της Ουκρανίας στην ΕΕ, κόντρα στα ρωσικά σχέδια ενσωμάτωσής της στην Ευρασιατική οικονομική κοινότητα, όξυναν τις σχέσεις ΕΕ - Ρωσίας, με την τελευταία να στηρίζει πολιτικές δυνάμεις στο εσωτερικό της ΕΕ που τάσσονται ενάντια στην εμβάθυνση της καπιταλιστικής ενοποίησης στα πλαίσια της ΕΕ.
Η κυρίαρχη γραμμή της αστικής πολιτικής στην Ελλάδα, θεωρεί δεδομένη την παραμονή της χώρας στην Ευρωζώνη, ενώ ταυτόχρονα παραμένουν και οι ιδιαίτερα στενοί δεσμοί του ελληνικού εφοπλιστικού κεφαλαίου με τις ΗΠΑ και τη Βρετανία, η ενίσχυση των οικονομικών σχέσεων με την Κίνα.
Συντρόφισσες και σύντροφοι,
Σε κάθε περίπτωση, το μέλλον της ΕΕ και της Ευρωζώνης, της διεθνούς καπιταλιστικής οικονομίας, δεν καθορίζεται μόνο από τα ιμπεριαλιστικά σχέδια, γιατί οι αντιθέσεις έχουν τη δική τους δυναμική. Οποιαδήποτε επιλογή της αστικής διαχείρισης δεν μπορεί να εξαλείψει τον ανταγωνισμό και τις αντιθέσεις μεταξύ καπιταλιστικών οικονομιών, ενώ θα έρχεται σε σύγκρουση με τα εργατικά και λαϊκά συμφέροντα σε όλα τα κράτη - μέλη της Ευρωζώνης.
Η κρίση ανέδειξε ακόμα πιο έντονα τα ιστορικά όρια του καπιταλιστικού συστήματος, γενικότερα τη δυσκολία για πέρασμα σε νέο κύκλο διευρυμένης αναπαραγωγής του κοινωνικού κεφαλαίου. Η παρατεταμένη οικονομική κρίση στην Ελλάδα είναι έκφραση όλων των παραπάνω παραγόντων, σε μια χώρα βέβαια, που δεν βρίσκεται στην κορυφή ούτε του παγκόσμιου καπιταλισμού ούτε της ΕΕ. Αν και η αστική τάξη της Ελλάδας, ωφελήθηκε από την ένταξη στην ΕΕ, ταυτόχρονα, η δημοσιονομική διαχείριση της κρίσης αποδείχτηκε πιο δύσκολη σε συνθήκες Νομισματικής Ένωσης και διακρατικού δημοσιονομικού ελέγχου.
Αρχικά, η αστική τάξη της Ελλάδας επωφελήθηκε από την αντεπαναστατική ανατροπή στις γειτονικές βαλκανικές χώρες και από την ένταξη στην ΕΕ, πέτυχε σημαντική συσσώρευση και εξαγωγή κεφαλαίων σε άμεσες επενδύσεις που συνέβαλαν στην ισχυροποίηση ελληνικών επιχειρήσεων και μονοπωλιακών ομίλων. Οι εξαγωγές κεφαλαίων επεκτάθηκαν και σε άλλες χώρες. Συμμετείχε ενεργά σε όλες τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και πολέμους, όπως ενάντια στη Γιουγκοσλαβία, στο Ιράκ, στο Αφγανιστάν, στη Λιβύη κ.α., λειτούργησε ως δραστήριο μέλος του ΝΑΤΟ.
Μετά την εκδήλωση της κρίσης, επιδεινώθηκε η θέση της ελληνικής καπιταλιστικής οικονομίας στο πλαίσιο της Ευρωζώνης, της ΕΕ και γενικότερα του διεθνούς καπιταλιστικού συστήματος, γεγονός που δεν αναιρεί ότι η ένταξη της Ελλάδας στην ΕΟΚ - ΕΕ εξυπηρέτησε τα πιο δυναμικά τμήματα του εγχώριου μονοπωλιακού κεφαλαίου και συνέβαλε στη θωράκιση της πολιτικής του εξουσίας.
Συντρόφισσες και σύντροφοι,
Η πρόταση του ΚΚΕ που απευθύνεται στο λαό δεν έχει να κάνει με την αλλαγή του νομίσματος, ούτε επίσης με τη σύνδεση της δραχμής με το δολάριο, τη στερλίνα, το γιεν ή οποιοδήποτε άλλο νόμισμα. Δε διαλέγουμε ανάμεσα στη Σκύλλα και στη Χάρυβδη.
Την αποχώρηση από την Ευρωζώνη μπορεί να υιοθετήσει ένα αστικό κόμμα, αν φθάσει να εκτιμήσει ότι βασικά τμήματα της αστικής τάξης εξυπηρετούνται με εθνικό νόμισμα, ότι η ανάκαμψη μπορεί να υποβοηθηθεί με υποτίμηση. Τέτοιες τάσεις εκφράζουν το Βρετανικό δημοψήφισμα και τα κόμματα που δημιουργήθηκαν στην Γερμανία, αλλά και οι αντι-ΕΕ τοποθετήσεις του κόμματος της Λεπέν και άλλων ακροδεξιών, λαϊκίστικων κομμάτων στην Ευρώπη. Συνολικά και στην ΕΕ και στις ΗΠΑ τώρα με την εκλογή Τραμπ, ενισχύεται το πολιτικό ρεύμα του προστατευτισμού, ως όπλου απέναντι στη δυναμική της κινέζικης οικονομίας, αλλά και της γερμανικής στην Ευρώπη.
Την ίδια στιγμή συνυπάρχει το ρεύμα του αστικού κοσμοπολιτισμού, διανθισμένο με αριστερή ρητορεία. Η αναγόρευση από αστικά και οπορτουνιστικά κόμματα στην Ελλάδα, του "ελληνικού προβλήματος" ως "πανευρωπαϊκού", συνοδεύεται από τη θέση ότι δεν μπορεί να γίνει καμία αλλαγή σε εθνικό επίπεδο υπέρ του λαού, πέρα από την εναλλαγή κάποιων κυβερνήσεων και προσώπων, χωρίς να θίγονται οι σχέσεις ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής, ο πυρήνας των οικονομικών - πολιτικών σχέσεων. Θέλουν να εμποδίσουν να διεκδικήσει ο λαός μια άλλη κοινωνία, τη σοσιαλιστική. Αποπροσανατολιστικά, ισχυρίζονται ότι ή θα αλλάξουν ταυτόχρονα τα πράγματα στην Ευρώπη ή και παγκόσμια, ή πουθενά. Η αλήθεια είναι ότι οι αλλαγές ξεκινούν σε κάθε χώρα και αυτό το αποτέλεσμα επιδρά περιφερειακά, σε επίπεδο ηπείρου, παγκόσμια.
Το εθνικό αστικό κράτος παραμένει λοιπόν το βασικό όργανο διασφάλισης της οικονομικής κυριαρχίας του κεφαλαίου, των μονοπωλίων, της συγκέντρωσης και συγκεντροποίησης κεφαλαίου σε ανταγωνισμό με αντίστοιχες διαδικασίες στα άλλα κράτη. Παραμένει ισχυρό πεδίο της ανειρήνευτης ταξικής πάλης ανάμεσα στην εργασία και το κεφάλαιο και γι’ αυτό βασικό πεδίο ανάπτυξης της ταξικής πάλης. Αυτό κάθε άλλο παρά αναιρεί την ανάγκη συντονισμένης ταξικής πάλης σε περιφερειακό, ευρωπαϊκό, παγκόσμιο επίπεδο.
Συντρόφισσες και σύντροφοι,
Κλείνοντας αυτό το χαιρετισμό θα ήθελα να επισημάνω για μια ακόμα φορά ότι οι ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις, που οδήγησαν στο παρελθόν σε δεκάδες τοπικούς, περιφερειακούς και σε δύο παγκόσμιους πολέμους, συνεχίζουν να οδηγούν σε σκληρές συγκρούσεις, οικονομικές, πολιτικές και στρατιωτικές, ανεξάρτητα από τις αλλαγές στη δομή και στο πλαίσιο στόχων των ιμπεριαλιστικών ενώσεων, παλιών και νέων.
Άλλωστε, "ο πόλεμος είναι η συνέχεια της πολιτικής με άλλα μέσα", ιδιαίτερα σε συνθήκες βαθιάς κρίσης υπερσυσσώρευσης κεφαλαίου και σημαντικών αλλαγών στο συσχετισμό μεταξύ των δυνάμεων του διεθνούς ιμπεριαλιστικού συστήματος, όπου το ξαναμοίρασμα των αγορών σπανίως γίνεται αναίμακτα.
Από αυτή τη σκοπιά τα Κόμματά μας πρέπει να βρίσκονται σε ετοιμότητα. Οι λαοί και η νεολαία δεν πρέπει να χύσουν το αίμα τους για τα συμφέροντα των καπιταλιστών.
Σήμερα που μεγαλώνουν οι κίνδυνοι στην ευρύτερη περιοχή μας από τα Βαλκάνια έως τη Μέση Ανατολή, για πιο γενικευμένο ιμπεριαλιστικό πόλεμο και συγκρούσεις, το ΚΚΕ καλεί σε πάλη για να μην υπάρξει καμία αλλαγή συνόρων, για υπεράσπιση κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας, από τη σκοπιά των συμφερόντων της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων, υπεράσπιση που είναι αναπόσπαστη από την πάλη για ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου και δεν έχει σχέση με την υπεράσπιση των σχεδίων του ενός ή του άλλου ιμπεριαλιστικού πόλου, της κερδοφορίας του ενός ή του άλλου μονοπωλιακού ομίλου.
Γι’ αυτό χρειάζεται να δυναμώνει η συνεργασία και κοινή πάλη των λαών μας, η πιο στενή συνεργασία των κομμάτων μας, η χάραξη ενιαίας επαναστατικής στρατηγικής στην Ευρώπη και σε όλο τον κόσμο, για την τελική ανατροπή της καπιταλιστικής βαρβαρότητας, για την ειρήνη και τη λαϊκή ευημερία, τον σοσιαλισμό - κομμουνισμό».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.