Παλαιστίνη: Ο συνεχής αγώνας ενάντια στην αδυσώπητη κατοχική βία ‒ Μαρτυρίες από τον προσφυγικό καταυλισμό Τζάλαζουν

ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΙΑΚΑ ΕΔΑΦΗ

Συνεχής αγώνας απέναντι στην αδυσώπητη κατοχή

Αποστολή ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Της
Δέσποινας ΟΡΦΑΝΑΚΗ

Το αδυσώπητο πρόσωπο της ισραηλινής κατοχής στην πολύπαθη παλαιστινιακή γη και τη στυγνή βία που ασκείται σε βάρος του περήφανου και φιλόξενου παλαιστινιακού λαού είδαν τα μέλη 10μελούς δημοσιογραφικής αποστολής από Ελλάδα, Κύπρο και Σλοβενία, που μετέβη την περασμένη βδομάδα στα κατεχόμενα εδάφη της Δυτικής Οχθης και της Ανατολικής Ιερουσαλήμ με πρωτοβουλία των κατά τόπους παλαιστινιακών πρεσβειών και της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Αυτήν την Κυριακή, παρουσιάζουμε το πρώτο μέρος από όσα καταγράψαμε στην αποστολή στα Παλαιστινιακά Εδάφη.

Η αίσθηση που αποκομίζει κανείς, επισκεπτόμενος την περιοχή, είναι πως το καθεστώς κατοχής που εφαρμόζεται στην κατακερματισμένη Δυτική Οχθη, ωχριά, από κοντά, μπροστά σε ό,τι μπορούν να σου μεταφέρουν οι συνήθως «αποστειρωμένες» ανταποκρίσεις «αντικειμενικών» διεθνών Μέσων Ενημέρωσης.

Το πολυσχιδές σύστημα ελέγχου, βίας, εκτοπισμού και βαρβαρότητας, που εφαρμόζεται σε βάρος του παλαιστινιακού λαού είναι υπόθεση καθημερινή που έχει πολλά πλοκάμια: Πρώτα από όλα είναι η μεθοδική αρπαγή παλαιστινιακής πατρογονικής γης, που γίνεται με κάθε μέσο (ένδικο ή δόλιο).

Είτε από τις δημοτικές αρχές και την πολεοδομία. Είτε από το στρατό. Είτε από τις απανταχού οργανώσεις εξτρεμιστών Εβραίων εποίκων (που στρατολογούνται από κάθε γωνιά του πλανήτη στο όνομα, τάχα, της θρησκείας).

Είτε με το «Τείχος Διαχωρισμού», γνωστό και ως τείχος του μίσους ή του απαρτχάιντ, που με ύψος έξι - οκτώ μέτρων και μήκος περίπου 700 χλμ. εκτείνεται εδώ και 15 χρόνια σαν τεράστιο τσιμεντένιο ή τούβλινο φίδι, που μεγαλώνει συνεχώς, στραγγαλίζοντας παλαιστινιακά χωριά, κόβοντας στη μέση σπίτια και χωράφια, περιορίζοντας ή αποκλείοντας την επικοινωνία μεταξύ Παλαιστινίων αλλά και μεταξύ Παλαιστινίων και Ισραηλινών... Στο όνομα εννοείται της «ασφάλειας»...

Κατοχή με κάθε μέσο...

Τμήμα του τείχους της Δυτικής Όχθης

Η πραγματικότητα δείχνει πως η κατοχή όχι μόνον δεν περιορίζεται αλλά και διευρύνεται διαρκώς, ιδιαίτερα, μετά τις ειρηνευτικές συμφωνίες του Οσλο το 1993 που κατακερμάτισαν τα παλαιστινιακά εδάφη σε περιοχές τύπου Α (όπου έχει τον έλεγχο ασφαλείας αμιγώς, υποτίθεται, μόνον η Παλαιστινιακή Αρχή), τύπου Β (όπου ο έλεγχος ασκείται από τις ισραηλινές και τις παλαιστινιακές δυνάμεις ασφαλείας) και Γ (όπου η γη βρίσκεται υπό τον πλήρη έλεγχο του ισραηλινού στρατού).

Οι κατασχέσεις, καταλήψεις παλαιστινιακής γης από οργανώσεις εποίκων (και μη) εξαπλώνονται σαν καρκίνωμα, καλύπτοντας ήδη περίπου το 60% των εδαφών της Δυτικής Οχθης.

Στην Ανατολική Ιερουσαλήμ, μετά το 1948, και πολύ δε περισσότερο μετά τον πόλεμο του 1967, το καρκίνωμα των εβραϊκών εποικισμών εξαπλώνεται εξίσου ραγδαία με εμφανή την προσπάθεια ενός τμήματος της ισραηλινής αστικής τάξης να αλλάξει την πληθυσμιακή σύνθεση της «ιερής πόλης» τριών θρησκειών και να τη μετατρέψει σε «εβραϊκή».

Χρησιμοποιώντας ως μέσα όχι μόνον τον βίαιο εκτοπισμό Παλαιστινίων από τα σπίτια τους, αλλά και την αρχαιολογία και τις αυθαίρετες ανασκαφές, τον τουρισμό, τη δημιουργία νέων οδικών δικτύων ή και πάρκων....

Οι αρπαγές παλαιστινιακής γης στην Α. Ιερουσαλήμ

Η εξάπλωση των εποικισμών ειδικά στην Ανατολική Ιερουσαλήμ, κοντά στο εντυπωσιακό τέμενος Αλ Ακσα, από τη σημερινή κυβέρνηση του Ισραηλινού πρωθυπουργού, Μπέντζαμιν Νετανιάχου, είναι κάτι παραπάνω από εμφανής.

Όπως μας είπε η Μπέτι Χέρσμαν, υπεύθυνη διεθνών σχέσεων της ισραηλινής Μη Κυβερνητικής Οργάνωσης «Ιr Amim», που αντιμάχεται σθεναρά την επέκταση των εποικισμών στην Α. Ιερουσαλήμ, το ένα μετά το άλλο σπίτια Αράβων στο μουσουλμανικό τομέα της πόλης, αγοράζονται, καταλαμβάνονται ή κατάσχονται με κάθε πιθανή ή απίθανη δικαιολογία από οργανώσεις εποίκων που χρηματοδοτούνται κυρίως από το εξωτερικό και έχουν «άκρες» στα δύο μεγάλα αστικά κόμματα, το δεξιό «Λικούντ», το κεντροαριστερό «Εργατικό», αλλά και στα μικρότερα ακροδεξιά πολιτικά μορφώματα που εκπροσωπούνται στη σημερινή κυβέρνηση και ισραηλινή Βουλή.

Στη συνέχεια, τα σπίτια Αράβων που κατάσχονται, αγοράζονται ή καταλαμβάνονται, κατοικούνται από εποίκους, η πρόσοψή τους καλύπτεται από τεράστιες ισραηλινές σημαίες και φρουρούνται από ιδιωτικές εταιρείες σεκιούριτι με χρήματα... του ισραηλινού Δημοσίου, προκειμένου να μετατρέπουν σε θύλακες συστηματικής βίας, τρομοκρατίας και ανομίας των Αράβων.

Το ίδιο συμβαίνει και με τους νομαδικούς καταυλισμούς Βεδουίνων στους λόφους της Ιερουσαλήμ που καταστρέφονται και ισοπεδώνονται, κάθε τόσο, από στρατό ή εποίκους είτε γιατί δεν έχουν «νόμιμη άδεια» είτε γιατί δεν έχουν μόνιμη κτιριακή παρουσία στην περιοχή.

Με όπλο το εμπάργκο στη Γάζα

Οι κατοχικές δυνάμεις δεν περιορίζουν τη βία μόνον στα κατεχόμενα της Ανατολικής Ιερουσαλήμ, αλλά οπουδήποτε στα παλαιστινιακά εδάφη. Και της Δυτικής Οχθης. Αλλά και της Λωρίδας της Γάζας (Λ. Γ.) από την οποία έποικοι και ισραηλινός στρατός αποχώρησαν περίπου πριν μιάμιση δεκαετία.

Ωστόσο, εδώ και επτά χρόνια οι Ισραηλινοί επιβάλλουν στη Γάζα ένα δολοφονικό οικονομικό εμπάργκο στο όνομα της «ασφάλειας», καταπιέζοντας φρικτά περίπου 1.800.000 ανθρώπους, που καταλήγουν να ζουν σε μία μεγάλη φυλακή, δίχως βεβαίως να έχουν διαπράξει κανένα έγκλημα...

Παράλληλα, εξαπολύουν φονικές επιδρομές, με πιο πρόσφατη (και σίγουρα όχι τελευταία) την ιμπεριαλιστική επίθεση στη Λωρίδα της Γάζας τον Ιούλη του 2014 που είχε ως αποτέλεσμα το θάνατο 1.500 αμάχων (ανάμεσά τους εκατοντάδες παιδιά!), τον τραυματισμό πολλών χιλιάδων άλλων, την καταστροφή χιλιάδων σπιτιών και βασικών υποδομών της περιοχής.

Μετά την επιδρομή των Ισραηλινών στη Γάζα και σε συνδυασμό με το προηγούμενο εμπάργκο, η κατάσταση στην περιοχή έχει γίνει τόσο ασφυκτική, ώστε δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις νέων που αυτοπυρπολούνται, ή αυτοκτονούν, ή παλεύουν με τα κύματα της Μεσογείου με την ελπίδα της επιβίωσης και της μετανάστευσης σε κάποια ευρωπαϊκή χώρα...

Σύμφωνα με την εκπρόσωπο του Γραφείου Συντονισμού Ανθρωπιστικών Υποθέσεων του ΟΗΕ (OCHA), Κάθριν Κουκ, στα παλαιστινιακά εδάφη της Λωρίδας της Γάζας, από την αρχή του 2016 έως σήμερα έχουν αναφερθεί δεκάδες περιπτώσεις αυτοκτονιών νέων ανθρώπων.

Μέσα στα δύο πρώτα χρόνια του ισραηλινού εμπάργκο στη Γάζα υπολογίζεται ότι χάθηκαν πάνω από 120.000 θέσεις εργασίας. Εκτιμάται πως το 70% των 1.800.000 κατοίκων ζει σε μία από τις πιο πυκνοκατοικημένες περιοχές του πλανήτη. Το 54% του πληθυσμού κάτω των 18 ετών και το 65% του ενήλικου πληθυσμού βασίζεται σε κάποια διεθνή οργάνωση για βοήθεια σε τρόφιμα. Το 50% των κατοίκων της Γάζας καταναλώνει λιγότερες θρεπτικές τροφές από όσες είναι απαραίτητες.

Η Λ.Γ. δεν έχει πρόσβαση σε καθαρό πόσιμο νερό ενώ η ζήτηση νερού έχει αυξηθεί κατά 60%. Το 90% του νερού που τρέχει στις βρύσες είναι ακατάλληλο για πόση, ακόμη και για προσωπική υγιεινή.

Οι υποδομές ύδρευσης είναι περιορισμένες, ενώ υπάρχουν σοβαρά προβλήματα και στην παροχή ηλεκτρικής ενέργειας. Υπάρχει έλλειψη κονδυλίων για καύσιμα για τους σταθμούς Ενέργειας που λειτουργούν στη Γάζα. Πολλοί κάτοικοι μένουν 12 - 18 ώρες χωρίς καθόλου τρεχούμενο νερό. Από το 2014 υπάρχει ακόμη μεγαλύτερη επιδείνωση, γιατί έχουν περιοριστεί σημαντικά οι εισαγωγές οικοδομικών υλικών.

Κατοχική βία δίχως όριο...

Δυτική Οχθη: Οι καφέ «νησίδες» είναι ισραηλινοί εποικισμοί, ενώ οι μοβ περιοχές έχουν μετατραπεί σε «πεδία βολής» από τον ισραηλινό στρατό, με βάση τις συμφωνίες του Οσλο που υποτίθεται πως θα οδηγούσαν σταδιακά στην ανεξαρτησία της Παλαιστίνης, αλλά αντ' αυτού σκλήρυναν και κλιμάκωσαν την αρπαγή και την κατοχή της παλαιστινιακής γης.
Μεγάλη ανάλυση - Λεπτομέρειες

Οι διώξεις, οι εκτοπισμοί, οι λεηλασίες, η ένοπλη τρομοκρατία εποίκων και δυνάμεων ασφαλείας δεν σταματούν ποτέ, ούτε έχουν κανέναν περιορισμό. Οι κατοχικές δυνάμεις μπορούν με οποιοδήποτε πρόσχημα να μπουν στο σπίτι σου, να το λεηλατήσουν, να σε ανακρίνουν, να σε φυλακίσουν και να σε προκαλέσουν, επιδιώκοντας, μέσω της ταπείνωσης ή της απελπισίας, να σε ξεριζώσουν.

Μπορούν ακόμη να κατεδαφίσουν το σπίτι σου γιατί κάποιο μέλος της οικογένειάς σου αντιστάθηκε με πέτρες, μαχαίρι ή όπλα στους δυνάστες.

Οι πρακτικές τρομοκρατίας δεν περιορίζονται στον ενήλικο παλαιστινιακό πληθυσμό.

Εφαρμόζονται ακόμη και σε παιδιά έξι, επτά ή δώδεκα ετών, καθώς κάθε χρόνο τουλάχιστον 700 ανήλικοι Παλαιστίνιοι συλλαμβάνονται και φυλακίζονται χωρίς καν κατηγορίες ή δικαστικές αποφάσεις στο πλαίσιο της ευρηματικής «διοικητικής κράτησης»:

• Φυλάκιση δηλαδή που ανανεώνεται ανά εξάμηνο δίχως την απαγγελία κατηγοριών και αποφάσεις ισραηλινών δικαστηρίων με πρόσχημα την «ασφάλεια»...

Ηδη από το 2000 έως σήμερα, υπολογίζεται ότι πάνω από 8.000 παιδιά Παλαιστινίων έχουν περάσει ένα μέρος της ζωής τους στα κολαστήρια των ισραηλινών φυλακών.

Την ίδια μοίρα έχουν συχνά δημοσιογράφοι που τολμούν να κάνουν ρεπορτάζ για την κατοχική βία, ή «μη ελεγχόμενοι» πολιτικοί με απήχηση ή επιρροή σε κάποια τμήματα του λαού και της εργατικής τάξης.

Κι όμως! Η ελπίδα για (επ)ανάσταση του παλαιστινιακού λαού και ανάκτηση της γης και της ελευθερίας του δεν πεθαίνει. Παρά τον κλοιό της κατοχής, τη «σιδερένια φτέρνα» των ισραηλινών δυνάμεων, τα ανατολίτικα παζάρια και τα εμπόδια που προβάλλουν κάθε τόσο, οι Ισραηλινοί δυνάστες, με τις πλάτες του μεγάλου κεφαλαίου και των μονοπωλίων, σε κάθε ειρηνευτική διαδικασία, παραμένει ζωντανό το πνεύμα αντίστασης και η δύναμη για αγώνα πρώτα από όλα σε κάθε ένα παιδί της Παλαιστίνης.

Το χαμόγελο και το γεμάτο ελπίδα βλέμμα τους υπόσχεται ένα διαφορετικό αύριο.

Ένα μέλλον, όπου η αλληλεγγύη των λαών της οικουμένης θα ξαναξυπνήσει, θα θεριέψει και θα ανατρέψει τα σχέδια των ιμπεριαλιστών, κάνοντας δυνατή την λευτεριά του παλαιστινιακού λαού και την ειρηνική συμβίωσή του με τον ισραηλινό λαό.

Ο προσφυγικός καταυλισμός Τζάλαζουν

«Θέλουμε να ζήσουμε ελεύθεροι» λέει ο εκπρόσωπος της Λαϊκής Επιτροπής του προσφυγικού καταυλισμού Τζάλαζουν...

Eπτά χιλιόμετρα βόρεια του κέντρου της Ραμάλας, που είναι η ντε φάκτο «πρωτεύουσα» των παλαιστινιακών εδαφών στη Δυτική Οχθη, σε μία έκταση περίπου 265 τ.χλμ. βρίσκεται ο προσφυγικός καταυλισμός Τζάλαζουν.

Είναι ένας από τους 15 μεγαλύτερους καταυλισμούς Παλαιστινίων προσφύγων που δημιουργήθηκε μετά τους διωγμούς του 1948 τη μέρα της Νάκμπα, τη μέρα της Καταστροφής για τον παλαιστινιακό λαό στη Δυτική Οχθη.

Τότε «φιλοξενούσε» 1.500 με 2.000 άτομα, που ζούσαν στην αρχή κάτω από τα δέντρα, και αργότερα μέσα στις σκηνές του ΟΗΕ.

Σήμερα «φιλοξενεί» πάνω από 14.000 ανθρώπους, που ζουν σε μαχαλάδες που θυμίζουν τις αρχές του περασμένου αιώνα, σχεδόν ο ένας πάνω στον άλλο.

Τα σπίτια τους, φτιαγμένα όπως - όπως πάνω σε ένα ξερό κομμάτι γης, δεν έχουν πολυτέλειες. Ούτε καν τα απολύτως βασικά. Η «ανθρωπιστική» βοήθεια Οργάνωσης αρωγής του ΟΗΕ για τους Παλαιστίνιους Πρόσφυγες (UNRWA) είναι ισχνή και ανεπαρκής:

Σε λίγες εκατοντάδες πάμφτωχες οικογένειες δίνεται το...μήνα (!) μία μαγνητική κάρτα των 10 δολαρίων ανά άτομο, μισό λίτρο μαγειρικό λάδι, ένα σακί αλεύρι και μισό πακέτο ρύζι. Με αυτά και μόνον εξασφαλίζεται μετά βίας η επιβίωση της επόμενης μέρας. Όχι κανονική ζωή...

Ο πρόεδρος της Λαϊκής Επιτροπής του καταυλισμού Τζάλαζουν, παίρνοντας το λόγο σημείωσε τα προβλήματα του καταυλισμού, υπογραμμίζοντας ότι από το 1948 έως σήμερα, καμία απόφαση του ΟΗΕ για τον επαναπατρισμό και αποζημιώσεις των παλαιστινίων προσφύγων δεν έχει εφαρμοστεί.

«Παραμένουμε υπό κατοχή... Είμαστε περιτριγυρισμένοι από εποικισμούς. Η βία των εποίκων είναι υπόθεση καθημερινή», τόνισε μιλώντας στους δημοσιογράφους της αποστολής, υπογραμμίζοντας ότι η ζωή στον καταυλισμό μοιάζει με ζωή στη φυλακή: Τα παιδιά δεν έχουν ούτε έναν ελεύθερο χώρο για να παίξουν, παρά μόνο σε σκονισμένους, ενίοτε βρώμικους, χωματένιους δρόμους. Στον καταυλισμό υπάρχει μόλις ένα Κέντρο Υγείας (ούτε καν νοσοκομείο...) και δύο σχολεία θηλέων και αρρένων (δημοτικό - γυμνάσιο) που λειτουργούν υπό την αιγίδα της οργάνωσης του ΟΗΕ, UNRWA.

Σε άλλο σημείο έκανε σύγκριση των συνθηκών ζωής στους καταυλισμούς προσφύγων και στους εποικισμούς Εβραίων, υπογραμμίζοντας:

«Εμείς τους καταυλισμούς απαγορεύεται να τους επεκτείνουμε ακόμη και ένα τετραγωνικό μέτρο! Οι συνθήκες ζωής μας είναι χάλια: ούτε νερό, ούτε δρόμους, ούτε αποχέτευση, ούτε ηλεκτρικό. Αντίθετα, οι εποικισμοί γύρω μας τριπλασιάστηκαν μέσα στην τελευταία 10ετία, με το μικρότερο σπίτι να έχει έκταση 250 τετραγωνικών μέτρων. Και αυτοί έχουν τα πάντα: Καθαρό τρεχούμενο νερό, ηλεκτρικό ρεύμα 24 ώρες το 24ωρο, τηλεπικοινωνίες, δίκτυα αποχέτευσης, ασφαλείς και σύγχρονους δρόμους...».

Παιδιά του προσφυγικού καταυλισμού...

«Έχουμε πολλά προβλήματα κυρίως υγείας και μακρόχρονης ανεργίας. Τα σπίτια μας "μεγαλώνουν", λόγω έλλειψης χώρου, μόνον προς τα πάνω. Τα νέα ζευγάρια αναγκάζονται να κτίσουν σπίτια πάνω από τα πατρικά τους. Μέχρι πότε θα κτίζουν; Μας σκοτώνουν με αργό τρόπο!», συνέχισε παίρνοντας το λόγο ο Ραέντ Σαφ, εκπρόσωπος Τύπου του καταυλισμού, πατέρας 14χρονου αγοριού που σκοτώθηκε προ μηνών σε μπλόκο των ισραηλινών κατοχικών δυνάμεων.

Ο ίδιος αναρωτήθηκε μήπως η επισιτιστική, ανθρωπιστική «βοήθεια» που δίνουν οργανώσεις του ΟΗΕ χορηγείται για να ξεχαστεί η κατοχή, για να ξεχαστούν οι αποζημιώσεις και η επιστροφή των προσφύγων στα πάτρια εδάφη... Σημείωσε, έτσι, ότι από τις τελευταίες μέρες του Μάη οι κάτοικοι προσφυγικών καταυλισμών αποφάσισαν ότι δεν χρειάζονται πλέον τη «βοήθεια» - κοροϊδία της UNRWA.

«Δεν θέλουμε να επιτρέψουμε στον ΟΗΕ να λέει πως βοηθά, ενώ δεν προσφέρει στην πραγματικότητα τη βοήθεια που χρειάζεται! Οχι μόνον δεν κρατούν τις υποσχέσεις τους για βοήθεια, αλλά το προσωρινό έγινε μόνιμο όπως και η κατοχή...», συνέχισε ο Σαφ. Το επόμενο λεπτό, πήρε το λόγο άλλος κάτοικος του καταυλισμού, που απευθυνόμενος στους «αρμοδίους» τόνισε: «Δεν θέλουμε άλλο να ζούμε ως πρόσφυγες! Οι γονείς μας και εμείς ζούμε σε αυτή την κατάσταση από το 1948 ως σήμερα! Μετά από 68 χρόνια, θέλουμε να ζήσουμε μία κανονική ζωή! Οχι άλλη μιζέρια και βάσανα. ΘΕΛΟΥΜΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ ΝΑ ΖΗΣΟΥΝ ΩΣ ΑΝΘΡΩΠΟΙ».

Η συνέντευξη Τύπου που δόθηκε σε αίθουσα χώρου της Λαϊκής Επιτροπής απεδείχθη στην πραγματικότητα μία μικρή «πρόγευση» από όσα είδαμε, ιδίοις όμμασι, περιδιαβαίνοντας τους δρόμους του καταυλισμού:

• Φτωχόσπιτα, το ένα πλάι στο άλλο. Αυτοσχέδια «συνεργεία» αυτοκινήτων. Μίνι μάρκετ. Μικρά ίντερνετ καφέ. Μία λιτή πλατεία με επίκεντρο την παλαιστινιακή σημαία, την εικόνα του Παλαιστίνιου Προέδρου Γιάσερ Αραφάτ και γέροντες του καταυλισμού καθισμένοι σε άσπρες πλαστικές καρέκλες. Παιδιά με λαμπερά μάτια και ζεστά χαμόγελα να σχηματίζουν με τα δάκτυλα το σήμα της νίκης και να παίζουν "τύμπανα" χτυπώντας άδεια πλαστικά δοχεία...

Κάποια άλλα να μετατρέπουν ταπεινές, πλαστικές σακούλες σε φανταστικούς χαρταετούς, δένοντάς τες από τη μία άκρη με μερικά μέτρα σπάγκο, σηκώνοντάς τες ψηλά, με τη δύναμη του ζεστού καλοκαιρινού αέρα.

Αποδεικνύοντας, με τις χαρούμενες φωνές τους, πως ακόμη και στις πιο δύσκολες συνθήκες των προσφυγικών καταυλισμών της Παλαιστίνης, η ελπίδα για ένα καλύτερο μέλλον, για λευτεριά και ειρήνη, παραμένει ζωντανή, αν μη τι άλλο, στα παιδιά της πιο τυραννισμένης γης...

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ, 12/6/2016 ή ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ Α'. και ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ Β'.

Από Μποτίλια 

29-7-2014: Παλαιστίνη: Ο δύσκολος δρόμος ‒ Σύντομη αναδρομή στη σύγχρονη ιστορία του παλαιστινιακού ζητήματος (1917-2001)

και

26-7-2014: Το διαρκές έγκλημα των Ιουδαιοναζί, οι σύμμαχοί τους, οι δρόμοι της ενέργειας και μερικές γενναίες «αντισημιτικές» φωνές - Μικρή αναδρομή σε 2 VIDEO και 51 ΦΩΤΟ (ανανέωση) ‒ Τα 43 «βέτο» των ΗΠΑ για το Ισραήλ από το 1972-2011

Περισσότερα

Τείχη (9), Παλαιστίνη (117), Ιουδαιοναζί (117), Ισραήλ (123)