Brexit: Για ποιους;

Το EXIT και ο τοίχος...

Της
Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ

Πάνε πάρα πολλά χρόνια που βγήκα για ένα απ' τα πιο δύσκολα και παράξενα ρεπορτάζ της εμπειρίας μου. Ένα βράδυ σε μια υπόγεια μοδάτη ντισκοτέκ βαριέμαι και θέλω να φύγω από την πίσω πόρτα. Βλέπω επιγραφή «EXIT» και θεωρώ την έξοδο κινδύνου χρυσή ευκαιρία. Τραβάω την ωραία κουρτίνα και... τοίχος! Γυρνάω πίσω, πιάνω τους υπεύθυνους, σκέφτομαι το τσιγάρο και την πυρκαγιά, φτιάχνω επιτόπιους εφιάλτες πώς μπορεί να πεθάνουμε σαν τα ποντίκια καθώς μια στενή σκάλα δυο πατώματα κάτω απ' τη γης ήταν το μόνο μπες - βγες και παίρνω σβάρνα τα αντίστοιχα μαγαζιά.

Για να μην το τραβήξω, περίπου στο ογδόντα τοις εκατό οι έξοδοι κινδύνου ΕΧΙΤ ήταν ή ψεύτικες ή άχρηστες. Θόρυβος, δημοσιότητα, βαβούρα, οι... αρχές έγραψαν το θέμα εκεί που γράφεται πάντα και βοηθούσης της τύχης μέχρι σήμερα δεν έγινε και κάποιο κακό. Στο κάτω κάτω της γραφής, στην Ελλάδα μας εφτά μήνες το χρόνο ζούμε με τα τραπεζάκια έξω και διασκεδάζουμε ακόμα κι όταν το απαγορεύει η τρόικα πάνω σ' αυτά.

Όλο το τελευταίο διάστημα του δημόσιου λόγου περί BREXIT, εμένα το μυαλό μου γυρόφερνε σ' αυτό το EXIT - τοίχος. Όχι γιατί είμαι υπέρ ή εναντίον, αλλά γιατί και το exit των Βρετανών αστών και ο τοίχος, δηλαδή η ΕΕ, των Ευρωπαίων αστών την ίδια απάτη και την ίδια αυταπάτη καλλιεργούν για μισό δισεκατομμύριο Ευρωπαίους πολίτες εργαζόμενους και κάπου 2 δισ. εργαζόμενους στις πρώην βρετανικές αποικίες, και σήμερα πυρηνικές ταξικές δημοκρατίες, απ' την Ινδία και το Πακιστάν ως τη Μέση Ανατολή του Λόρενς της Αραβίας και τα Φόκλαντ.

Άμα έβλεπες και λίγο μπάλα αυτές τις μέρες κι άκουγες τον εθνικό ύμνο ίδιο σε τέσσερις εθνικές ομάδες του ενός νησιού που πέρασαν στους 16 υπόλοιπους διεκδικητές του πανάκριβου τροπαίου, τότε η παλιά κουρτίνα του δολοφονικού τοίχου συντελούσε σε καλύτερες από τις εμβριθείς αναλύσεις χρηματιστών και πολιτικών.

Μπορεί η Μεγάλη Βρετανία να γίνει Μικρά Αγγλία. Μπορεί η Γερμανία να ξαναβρεί τη «ράιχ» φύση τους. Όλα αυτά είναι κακοσκηνοθετημένες ταινιούλες μικρού μήκους αλλά πάντα μεγαλύτερου του βίου μας.

Μπορεί η συγγραφέας του Χάρι Πότερ να ζητάει περισσότερη μαγεία, όπως είπε, για να φανταστεί την επόμενη πάμπλουτη μέρα της.

Η εργατική τάξη, όμως, δεν πρόκειται να κερδίσει τίποτα περισσότερο απ' όσα δε θα κέρδιζε αν οι Βρετανοί αποφάσιζαν να μείνουν στην Ευρώπη.

Και λίγη σημασία έχει αν οι φτωχοί τουρίστες του πακέτου από τις φάμπρικες, και τα ναυπηγεία, τα χωράφια και τα συσκευαστήρια ή τ' ανθρακωρυχεία της Αγγλίας θα μεθάνε με φτηνά ποτά στην Αγία Νάπα, στην Κέρκυρα ή στο Μπράιτον και την Κορνουάλη.

Ο τρόμος που πουλήθηκε και θα συνεχίσει να πωλείται τα αμέσως επόμενα χρόνια είναι η γραπτή απόδειξη αναγνωρισμένη από την ευφορία του κοινού νου για την εξαθλίωση που έχουν εξασφαλίσει για τις μάζες οι ενδοκαπιταλιστικοί ανταγωνιστές και δη σε παγκόσμιο επίπεδο.

Κι όσο το πόπολο αγοράζει για τα παιδιά του κουδουνίστρες του βασιλικού εγγονού, μισό δάκρυ δε θα χυθεί για τους δολοφονημένους απ' την αστυνομία απεργούς δασκάλους στο Μεξικό...

Σ' ό,τι μας αφορά, κάθε φορά που θα ακούτε για τις επιπτώσεις του Brexit, συστήνω ανεπιφύλαχτα σημειωματάκια σε ψυγεία, κουζίνες, μπάνιο, κεφαλάρια κρεβατιών που να γράφουν «μετά από 99 χρόνια όλα θα πάνε καλά μνημονιακά, αριστερά και ευρωενωσιακά».

Τοίχος.

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ, 26/6/2016