Οι 4 εποχές του προσφυγικού χειμώνα στο γήπεδο του ιμπεριαλισμού

Το γήπεδο κι η μπάλα

Της
Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ

Όλοι ψάχνουνε την μπάλα, κάπου ανάμεσα στην εκβιαστική φτωχοποίηση, την αισθητική των παλλόμενων φαλλών, το ανείπωτο δράμα δεκάδων χιλιάδων προσφύγων και την εξοικείωση με τους λεκέδες αίματος και τα ίχνη DNA ενός διάσημου τραγικού τροχαίου με αλλεπάλληλες διαδικτυακές κηδείες.

Το παράξενο είναι ότι στο δεύτερο μισό της δεύτερης δεκαετίας της τρίτης χιλιετίας μ.Χ. η αναζήτηση της μπάλας γίνεται χωρίς καμία απολύτως συναίσθηση οριοθέτησης του γηπέδου.

Χωροταξία, γεωπολιτική σ' ένα τουρλού με καταπατημένα ατομικά και κοινωνικά δικαιώματα, με ξεφτιλισμένες θεμελιώδεις πολιτισμικές έννοιες, όπως υπηκοότητα, ιθαγένεια, αλληλεγγύη, ανθρωπισμός, θεσμοί και άλλα τέτοια εύηχα, θολώνουν την κρίση των πολιτών - θεατών κι ενίοτε τους μετατρέπουν σε δράστες - ενσαρκωτές του εφιάλτη του καθενός μας.

Αυτή η γιγάντια διαφορά, η απόσταση μεταξύ μπάλας και γηπέδου, δεν έτυχε, πέτυχε! Είναι η συστηματική συμπίεση της πολιτικής σκέψης και δράσης υπό τα άρβυλα ενός παγκοσμιοποιημένου καπιταλιστικού ανταγωνισμού.

Τα συμφέροντα των πολυεθνικών περιβάλλονται τον τύπο των συμμαχιών, την τάχα μου δήθεν συνθηκών ακόμα και των πολυεθνικών στρατών που συμπτύσσονται είτε υπό το ΝΑΤΟ, είτε υπό τη σημαία του Ισλάμ, για παράδειγμα, έτσι ώστε να οριοθετούν, αν όχι το γήπεδο, τουλάχιστον τον αντίπαλο. Ευκρινής, διακριτός και στοχοποιημένος: Ο κάθε λαός, η κάθε κοινωνική εθνική ή ιδεολογική κρίσιμη μάζα που αρνείται να μείνει ακίνητη και να βλέπει την μπάλα - οβίδα να κατευθύνεται καταπάνω της.

Έτσι άλλαξαν κι οι καιροί και οι 4 εποχές του Vivaldi συμπυκνώνονται στους επιθετικούς προσδιορισμούς που η επικοινωνιακή προπαγάνδα διεθνών προδιαγραφών καθιερώνει εν μια νυκτί.

Η άνοιξη είναι μόνον αραβική. Ο χειμώνας είναι μόνον προσφυγικός. Το καλοκαίρι είναι μόνον τουρισμός και το φθινόπωρο αφορά τελικά μόνον τους μακροχρόνιους ανέργους άνω των 50, τους τέως πετυχημένους υπό πτώχευση και όσους ντουφεκάνε κάτι μεροκάματα με τη φθινοπωρινή μελαγχολία αυτών που ξέρουν ότι δεν πρόκειται να πάρουν σύνταξη ποτέ.

Η αντιλαϊκή πολιτική, η βίαιη μετακίνηση πληθυσμών, η εντέλει συστηματική εξόντωση τεράστιων ανθρώπινων μαζών που σε άλλες εποχές θα ονομαζόταν ευκολότερα «γενοκτονία», τείνουν να εδραιώσουν τη συνθλιπτική γενική πεποίθηση ότι οι καιροί είναι πάντα ίδιοι κι απαράλλακτοι για όσους σπαρταρούν να βρουν την μπάλα και να προσδιορίσουν το τέρμα, το καλάθι, τη γραμμή, πάντα με όρους ποινής - πέναλτι...

Ζούμε τέτοιους καιρούς. Για παράδειγμα, όποιος παρακολούθησε έστω και λίγο τη συζήτηση στη Βουλή για το Προσφυγικό έπρεπε να συνθέσει με τη διαδικασία του κατεπείγοντος συγκλονιστικές αντιφάσεις σκέτα κλισέ.

Από τη μια λόγου χάριν να αισθάνεται Ευρωπαίος, δηλαδή ν' ανήκει στο γήπεδο της κόλασης που τον φτωχαίνει και τον ξεφτιλίζει με Σκοπιανούς φρουρούς στα σύνορά του και απειλούμενος από την Τουρκία στα ανατολικά του, που όμως οφείλει να τη θεωρεί ασφαλή χώρα για να της επιστρέφει το ανθρώπινο προσφυγικό εμπόρευμα που περίσσεψε από τους Ευρωπαίους συνεταίρους και δυνάστες του.

Κι έτσι η μπάλα κολλάει στις λάσπες της Ειδομένης, στ' αλληλομαχαιρώματα των απελπισμένων και στα τσιμέντα του προβλήτα στον Πειραιά όπου εγκλωβίζεται κάθε έννοια ανθρώπου του 21ου αιώνα.

Κάθε παιχνίδι που παίζουν τα καπιταλιστικά συμφέροντα, όπου Γης, έχει για μπάλα ανθρώπινο κεφάλι κομμένο και πραγματικά και ρητορικά.

Αλλά και σ' όλες τις εποχές όπως κι αν τις βαφτίσουν οι διαφεντευτές, την επανάσταση, σωτήρια ή μη, δεν την έφεραν ποτέ οι μετεωρολόγοι. Γιατί πάντα, ο καλός καιρός έρχεται ανεξαρτήτως εποχής όταν τ' αποφασίσουν οι πολλοί και για το γήπεδο και για την μπάλα...

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ, 3/4/2016