Ο διαρκής πόλεμος για την Eνέργεια και το οπλοστάσιο της Tρομοκρατίας

Κιρκούκ, Βαγδάτη, Ρουμάλια. Τεράστια αποθέματα -με πάνω από 5 δισ. βαρέλια το καθένα- και τα γνωστά "σήματα" που φροντίζουν για την "ανάπτυξη" του Ιράκ, τρομοκρατώντας τους λαούς.

ΔΙΕΥΡΥΝΟΝΤΑΙ ΤΑ ΜΕΤΩΠΑ ΤΗΣ ΕΝΔΟΪΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΗΣ ΣΥΓΚΡΟΥΣΗΣ

Ατέλειωτες επεμβάσεις για την Ενέργεια, τις αγορές, τις σφαίρες επιρροής

Κείμενα: Δέσποινα Ορφανάκη

Η τελευταία μιάμιση δεκαετία αιματηρών ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων, με φόντο την όξυνση των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών για τον έλεγχο πλουτοπαραγωγικών πηγών και οδών ιδιαίτερα στην περιοχή της Μέσης Ανατολής, δείχνει να κλιμακώνεται και να εξαπλώνεται, ανοίγοντας (όσο περνά ο καιρός) νέα μέτωπα (τέτοιο είναι βεβαίως και η Ουκρανία).

Στην προσπάθεια αυτή δημιουργούνται ή αξιοποιούνται διάφορα προσχήματα: Τεχνητά (π.χ. τζιχαντιστές που δημιουργήθηκαν από ιμπεριαλιστικές δυνάμεις ΗΠΑ, ΕΕ, Τουρκία, πετρελαιομοναρχίες του Κόλπου) ή φανταστικά (π.χ. τα λεγόμενα ιρακινά «όπλα μαζικής καταστροφής», που ουδέποτε βρέθηκαν, αλλά αξιοποιήθηκαν ως αφορμή για την επέμβαση του 2003 στο Ιράκ).

Τα κεντρικά κομβικά γεγονότα σε αυτά τα 15 χρόνια είναι γνωστά σε όλους, με πιο σημαντικά:

α) Τις επιθέσεις της «Αλ Κάιντα» στις 11 Σεπτέμβρη 2001 στις ΗΠΑ που προκάλεσαν αλυσιδωτά τον διεθνή «πόλεμο κατά της τρομοκρατίας», με βαριές επιπτώσεις σε βασικά δικαιώματα και δημοκρατικές ελευθερίες, αιματηρές επεμβάσεις σε Αφγανιστάν και Ιράκ με πολλές «11 Σεπτέμβρη» σε διεθνές επίπεδο σε βάρος των λαών και της εργατικής τάξης.

β) Τα λεγόμενα «κινήματα της Αραβικής Ανοιξης», τη διετία 2011 - 12, που επέφεραν ανατροπές καθεστώτων, ενδοαστικές εναλλαγές κομμάτων στην εξουσία με βαριές επιπτώσεις στα λαϊκά δικαιώματα και ελευθερίες και χαρακτηριστικότερες περιπτώσεις την ιμπεριαλιστική επέμβαση και το χάος στη Λιβύη και τη Συρία με στόχο την ανατροπή του εκεί Προέδρου Μπασάρ Ασαντ για την υλοποίηση φιλόδοξων σχεδίων από δυτικά και αραβικά ενεργειακά (και όχι μόνον) μονοπώλια.

γ) Την εμφάνιση των τζιχαντιστών του «Ισλαμικού Κράτους» σε Συρία και Ιράκ και την «κήρυξη» «Ισλαμικού Χαλιφάτου» το καλοκαίρι του 2014, την εκδήλωση «παραρτημάτων» - θυγατρικών των ισλαμιστών μισθοφόρων ιδιαίτερα σε Βόρεια και Δυτική Αφρική, Κεντρική και Νότια και Νοτιοανατολική Ασία.

Και στις τρεις περιπτώσεις, τα προσχήματα γεννήθηκαν από την κόντρα των ιμπεριαλιστών και αστικών τάξεων σε κρίσιμες γεωπολιτικές ζώνες που διεκδικούσε έκαστος όφελος για τα μονοπώλιά του.

Στους ανταγωνισμούς αυτούς εμπλέκεται, με ό,τι κινδύνους συνεπάγεται αυτό, και η Ελλάδα, η αστική τάξη της οποίας αναζητεί «ευκαιρίες» στον καυτό γεωπολιτικό κυκεώνα, ιδιαίτερα της Βόρειας Αφρικής και της Μέσης Ανατολής.

(Δεν είναι άλλωστε τυχαία η πρόσφατη αναφορά του Ελληνα πρωθυπουργού, Αλέξη Τσίπρα, και της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ για «ενιαίο αγώνα» ενάντια στην τρομοκρατία με πρόσχημα τους τζιχαντιστές και την άνοδο του ισλαμικού φονταμενταλισμού...).

Ο διαρκής πόλεμος στο Ιράκ

Στο Ιράκ η επέμβαση των ΗΠΑ και των συμμάχων τους το 2003 δεν έγινε απλώς για την ανατροπή της κυβέρνησης του (παλιού συμμάχου τους) Σαντάμ Χουσεΐν ή για τα λεγόμενα «όπλα μαζικής καταστροφής», αλλά κυρίως για το ξαναμοίρασμα της τράπουλας των άφθονων (και χαμηλού κόστους γεώτρησης και διύλισης) ιρακινών πετρελαίων προς όφελος αμερικανικών πολυεθνικών όπως «ExxonMobil», «ChevronTexaco» και «ConocoPhillips».

Σύμφωνα με μία εκδοχή, το σήμα για την επιτάχυνση της επέμβασης των ΗΠΑ στη χώρα δόθηκε, όταν ο τότε Ιρακινός Πρόεδρος ανακοίνωσε την πρόθεσή του να σταματήσει να χρησιμοποιεί το δολάριο ως νόμισμα συναλλαγής στις εξαγωγές ιρακινού πετρελαίου, αντικαθιστώντας το με το «φρέσκο» τότε ευρώ...

(Το Ιράκ ήταν το πρώτο κράτος - μέλος του ΟΠΕΚ που μετέτρεψε τα αποθέματά του από δολάρια σε ευρώ, κερδίζοντας τότε σημαντικά ποσά από την συναλλαγματική υπεροχή του ευρωπαϊκού νομίσματος έναντι του αμερικανικού).

Οι συμφωνίες Δυτικοευρωπαίων (στο όνομα γαλλικών, ιταλικών, βρετανικών μονοπωλίων) αλλά και Ρώσων με την κυβέρνηση Χουσεΐν τορπιλίστηκαν με το που πάτησαν τα αμερικανικά και άλλα συμμαχικά στρατεύματα κατοχής.

Η «ατυχής» (ή καλά μελετημένη...) επιλογή των ΗΠΑ να εξοστρακίσουν εντελώς από την κρατική διοικητική και στρατιωτική μηχανή του Ιράκ τους Σουνίτες του κόμματος «Μπάαθ» δημιούργησε το γόνιμο έδαφος για τη δημιουργία των τζιχαντιστών του «Ισλαμικού Κράτους», ο αρχηγός των οποίων είχε και αυτός φυλακιστεί (και ενδεχομένως στρατολογηθεί) στις αμερικανικές φυλακές.

Σήμερα, 12 χρόνια μετά την ιμπεριαλιστική επέμβαση του 2003, η χώρα τρεκλίζει από το βάρος της αποσταθεροποίησης και τον κίνδυνο της απόσχισης:

• Το βορειοδυτικό «σουνιτικό» τμήμα του, και δη η πετρελαιοφόρα περιοχή της Μοσούλης, βρίσκεται υπό την κατοχή των τζιχαντιστών, δίνοντας το πρόσχημα στην Τουρκία να αναπτύξει στρατεύματα (έπειτα από συμφωνία που έκλεισε προ μηνών με τους Κούρδους του Ιράκ) με δικαιολογία την εκπαίδευση τάχα των μαχητών Πεσμεργκά.

Στην ουσία, (αναφέρουν κάποιες διπλωματικές πηγές) η Τουρκία φαίνεται πως έκλεισε συμφωνία με τους Κούρδους του Ιράκ για στρατιωτική βάση έξω από τη Μοσούλη, χωρίς τη γνώση και τη συγκατάθεση της κεντρικής ιρακινής κυβέρνησης.

Αυτό εξηγεί την πρόσφατη οργή του Ιρακινού πρωθυπουργού, Χάιντερ αλ Αμπάντι, και την ένταση στις τουρκο-ιρακινές σχέσεις, με αφορμή την αποστολή περίπου 350 Τούρκων στρατιωτών δήθεν σαν «ενίσχυση της προστασίας» των τουλάχιστον 600 αξιωματικών και «στρατιωτικών συμβούλων» που βρίσκονταν στην περιοχή.

• Το βόρειο αυτόνομο ιρακινό Κουρδιστάν, όσο περνά ο καιρός, (και με τις ευλογίες των ΗΠΑ, ενδεχομένως και της Τουρκίας...) αυξάνει τις αποστάσεις από την κεντρική ιρακινή κυβέρνηση, βαδίζοντας μακροπρόθεσμα (εάν το επιτρέψει ο συσχετισμός δυνάμεων) στο δρόμο της απόσχισης.

• Η υπόλοιπη χώρα, και κυρίως ο σιιτικός νότος, κάνει προς το παρόν τα στραβά μάτια στις κινήσεις απόσχισης, θεωρώντας ότι πρέπει να δώσει τη μάχη απέναντι στο μεγαλύτερο κίνδυνο, που είναι οι τζιχαντιστές, συμμαχώντας με τη Ρωσία, το Ιράν και τη Συρία στο πλαίσιο και του κοινού διοικητικού κέντρου κατά των τζιχαντιστών που έχουν φτιάξει στη Βαγδάτη.

Το καθοριστικό πάντως στις εξελίξεις στην περιοχή είναι τα οικονομικά συμφέροντα, οι ζώνες επιρροής για τις αστικές τάξεις της περιοχής και τις ισχυρές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, οι πηγές και αγωγοί Ενέργειας που τέμνουν τη χώρα, βυθίζοντας το λαό στο αίμα αλλεπάλληλων συγκρούσεων.

Οι «κλώνοι» των τζιχαντιστών σε Βόρεια, Ανατολική και Δυτική Αφρική

Το σύνθετο, πολύχρωμο παζλ των συγκρούσεων στη Μέση Ανατολή συμπληρώνεται από παράλληλες εξελίξεις σε άλλα, επίσης καυτά, μέτωπα σε Βόρεια και Δυτική Αφρική, όπου οι «κλώνοι» των τζιχαντιστών του «Ισλαμικού Κράτους» πολλαπλασιάζονται επικίνδυνα.

Χερσόνησος Σινά

Η δράση των τζιχαντιστών του «Ισλαμικού Κράτους» που έφτιαξαν παράρτημα στη Χερσόνησο Σινά της Αιγύπτου (όπου «συμπτωματικά» υπήρχαν πετρελαϊκές εγκαταστάσεις, πλατφόρμες υγροποίησης φυσικού αερίου για εξαγωγές στην Ευρώπη, πέρα από τον πρόσφατο εντοπισμό τεράστιων υποθαλάσσιων κοιτασμάτων πετρελαίου και φυσικού αερίου) είναι μάλλον χαρακτηριστική, ιδιαίτερα μετά τη βομβιστική επίθεση σε ρωσικό επιβατικό αεροπλάνο στα τέλη του περασμένου Οκτώβρη.

Η εξέλιξη κόστισε οικονομικά και πολιτικά στην κυβέρνηση του Αιγύπτιου Προέδρου, Αμπντέλ Φατάχ Αλ Σίσι, δίχως εντούτοις να κλονίσει ανεπανόρθωτα τη στρατηγική συμμαχία του με τη Ρωσία.

Αντίθετα, η τρέχουσα ρευστή γεωπολιτική κατάσταση προκαλεί «αναταράξεις» στα μεγαλεπήβολα σχέδιά του για νέα Διώρυγα του Σουέζ, για νέες σύγχρονες πόλεις, για πυρηνικούς σταθμούς, ακόμη και για την παραμονή του στη διακυβέρνηση σε περίπτωση που η ντόπια αστική τάξη και τα ξένα συμφέροντα δεν ικανοποιηθούν (όσο θέλουν)...

Τυνησία

Αποικιοκρατία. Αργό, Αέριο, Άνθρακας, Ουράνιο. Σφαίρες επιρροής Γαλλίας, Βρετανίας και οι "κτήσεις" των ΗΠΑ (γραμμή).
Αφρική: Μάννα εξ ουρανίου ‒ ΕΕ, ΗΠΑ, Κίνα, Ρωσία, Ιαπωνία: Κι αλεστικά μη δώστε (8 εύγλωττοι χάρτες)

Εδώ όπου ξεκίνησε η λεγόμενη «Αραβική Ανοιξη», ένα μεγάλο μέρος της εκεί αστικής τάξης δείχνει να κρατά (επί του παρόντος) αποστάσεις από τους φανατικούς ισλαμιστές.

Ωστόσο, δεν πρόκειται να σταματήσουν οι προκλήσεις των τζιχαντιστών του «Ισλαμικού Κράτους», που μέσα στο 2015 προκάλεσαν μεγάλα και απανωτά πλήγματα στην τουριστική βιομηχανία της χώρας, «τσαλακώνοντας» παράλληλα το γόητρο της κυβέρνησης (έπειτα από την πρόσφατη επίθεση σε λεωφορείο με μέλη της προεδρικής φρουράς).

Το ίδιο διάστημα, οι τζιχαντιστές του «Ισλαμικού Κράτους» δημιουργούν παραρτήματα σε Δυτική και Ανατολική Αφρική, σε χώρες με σημαντικά κοιτάσματα πετρελαίου και φυσικού αερίου (είτε τα έχουν βάλει ήδη στο χέρι ξένα μονοπώλια, είτε όχι).

Νιγηρία

Ο Καλότυχος κι η κακότυχη
Μπόκο Χαράμ: Η αθέατη πλευρά της – Τρομοκρατία και Ιμπεριαλισμός στην Αφρική

Οι τζιχαντιστές της «Μπόκο Χαράμ», ενώ ξεκίνησαν «ανεξάρτητοι» για να χτυπήσουν τάχα τη διαφθορά της ντόπιας αστικής τάξης και της πολιτικής εξουσίας ιδιαίτερα στο βόρειο (φτωχότερο και λιγότερο ανεπτυγμένο) τμήμα της Νιγηρίας, μπήκαν πέρσι υπό τη σημαία του «Ισλαμικού Κράτους».

Η εξάπλωση της δράσης τους σε γειτονικές περιοχές όπως ο Νίγηρας, το Καμερούν και το Τσαντ, δημιουργεί προσχήματα για τη δράση στρατών της περιοχής και ανοίγει την όρεξη στις ΗΠΑ και τους συμμάχους τους για νέες βάσεις (όπως αποκάλυψε την περασμένη Πέμπτη εκτενές ρεπορτάζ των «Τάιμς» της Νέας Υόρκης, για τα σχέδια του Πενταγώνου να φτιάξει νέες στρατιωτικές βάσεις σε Αφρική, Ασία και όπου αλλού έχουν δημιουργηθεί παραρτήματα των τζιχαντιστών).

Σομαλία

Αλ Σαμπάμπ

Στο Κέρας της Ανατολικής Αφρικής, στη Σομαλία, το τελευταίο δίμηνο βρίσκεται σε εξέλιξη ένας σκληρός πόλεμος μεταξύ των «παλιών» τζιχαντιστών της «Αλ Σαμπάμπ» (κλώνος της «Αλ Κάιντα») και των «νέων» τζιχαντιστών του «Ισλαμικού Κράτους», που προσπαθούν να εκτοπίσουν τους παλιούς και να δημιουργήσουν βάση εξαπολύοντας τρομοκρατικές επιθέσεις σε Κένυα και Αιθιοπία (χώρες που έχουν επέμβει στρατιωτικά στο σομαλικό έδαφος για να «σταθεροποιήσουν» - υποτίθεται - τη χώρα και να φέρουν «ειρήνη»).

ΣΥΡΙΑ

Η ένοπλη σύγκρουση και τα σκληρά διπλωματικά παζάρια

Το ίδιο διάστημα, η Συρία έχει μετατραπεί σε ένα απέραντο, ανοικτό θέατρο πολέμου, όπου η κοσμοσυρροή ιμπεριαλιστικών δυνάμεων και στρατών δύσκολα βρίσκει ταίρι στη σύγχρονη ιστορία.

Οι ΗΠΑ και οι πάνω από 60 σύμμαχες χώρες βομβαρδίζουν από το Σεπτέμβρη του 2014, δίχως την άδεια της κυβέρνησης του Σύρου Προέδρου Μπασάρ Ασαντ, την οποία προσπαθούν να ανατρέψουν, χρησιμοποιώντας ντόπιους και ξένους μισθοφόρους και φορείς διαφόρων ομάδων της «αντιπολίτευσης» και δαπανώντας δισεκατομμύρια δολάρια τουλάχιστον μέσα στην τελευταία πενταετία.

Την ώρα που στέλνουν τα βομβαρδιστικά τους στην περιοχή, υποτίθεται για να πατάξουν τους τζιχαντιστές που οι ίδιες δυνάμεις δημιούργησαν, οι ΗΠΑ (όπως και ο Καναδάς...) προσπαθούν να αναπληρώσουν δυνάμεις και στο συριακό έδαφος, στέλνοντας δεκάδες κομάντος και «στρατιωτικούς συμβούλους» (κυρίως στο πλευρό των Κούρδων της Συρίας με τους οποίους φαίνεται πως συνεννοούνται).

Από τις 30 Σεπτέμβρη 2015, στα πεδία του πολέμου της Συρίας πήραν μέρος και οι Ρώσοι, πραγματοποιώντας στρατιωτική επέμβαση ευρείας κλίμακας από θαλάσσης, αέρος και εδάφους, με τις ευλογίες της κυβέρνησης Ασαντ και σε συνεννόηση με το συριακό στρατό.

Πολλοί εκτιμούν ότι η ρωσική επέμβαση «άλλαξε το παιχνίδι» υπέρ του Ασαντ, ο οποίος, ενώ το καλοκαίρι μετρούσε τη μία στρατιωτική ήττα μετά την άλλη, πλέον έχει επιστρέψει στο προσκήνιο υπό καλύτερες συνθήκες, επιχειρώντας μία δύσκολη (ομολογουμένως) διαπραγμάτευση με την αντιπολίτευση, τις ρωσικές και τις δυτικές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, δίνοντας παράλληλα τη μάχη απέναντι στους τζιχαντιστές μισθοφόρους του ΙΚ.

Η έξαρση των συγκρούσεων σε όλα τα μέτωπα ενισχύεται από τα τέλη Νοέμβρη και με την όξυνση της ρωσο-τουρκικής έντασης, αφού η τυχοδιωκτική κατάρριψη του ρωσικού «Su-24» από το τουρκικό «F-16» (πιθανώς με τις ευλογίες των ΗΠΑ...) αξιοποιείται από τον Πρόεδρο Βλαντιμίρ Πούτιν ως το καλύτερο πρόσχημα για την κλιμάκωση των στρατιωτικών επιχειρήσεων στο έδαφος της Συρίας.

• Όχι βεβαίως για την προστασία των συριακών συμφερόντων, αλλά για την εξασφάλιση και προώθηση των ρωσικών μονοπωλιακών, γεωπολιτικών και στρατιωτικών συμφερόντων της Μόσχας, σε μία από τις πλέον ευαίσθητες και στρατηγικές περιοχές της Ανατολικής Μεσογείου.

Άλλωστε, ένας από τους βασικούς λόγους που ξεκίνησαν και στη Συρία οι συγκρούσεις ήταν τα σχέδια των ΗΠΑ και των μοναρχιών του Κόλπου να δημιουργήσουν το λεγόμενο «Αραβικό Αγωγό Φυσικού Αερίου» που θα μετέφερε Ενέργεια προς εξαγωγή στην Ευρώπη από το Κατάρ, περνώντας από τη Συρία...

Διαμάχη για ανταγωνιστικά σχέδια ενεργειακών αγωγών

Διαφωτιστικό είναι το ακόλουθο απόσπασμα άρθρου του αμερικανικού Foreign Affairs στις 19/10/15, με τίτλο «Η επίθεση του Πούτιν για το αέριο», που βεβαίως εκφράζει τις αμερικανικές θέσεις για το θέμα, αλλά είναι και ενδεικτικό της κόντρας. Εχει ενδιαφέρον το πώς η προσπάθεια διαμόρφωσης του αγωγού Ιράν - Ιράκ - Συρίας ακολουθήθηκε από ένα μπαράζ γεγονότων («Αραβική Ανοιξη» κ.λπ.):

«Το Ιράν, διαισθανόμενο μια ευκαιρία και μην έχοντας εξαγωγικές υποδομές για τα δικά του τεράστια αποθέματα φυσικού αερίου, πρότεινε έναν εναλλακτικό αγωγό Ιράν - Ιράκ - Συρίας, που θα αντλεί το ιρανικό αέριο από τον ίδιο χώρο προς τα έξω, μέσω συριακών λιμένων, όπως της Λατάκειας και κάτω από τη Μεσόγειο. Η Μόσχα προφανώς ευλόγησε αυτό το έργο, ίσως πιστεύοντας ότι η Ρωσία θα το βρει ευκολότερο να διαπραγματευτεί με το Ιράν (που σε αντίθεση με το Κατάρ, δε φιλοξενεί μια βάση των ΗΠΑ), για να ελέγξει τις εισαγωγές φυσικού αερίου στην Ευρώπη από το Ιράν, την περιοχή της Κασπίας Θάλασσας και την Κεντρική Ασία. Η ανακοίνωση της συμφωνίας του αγωγού Ιράν - Ιράκ - Συρίας ήρθε το 2011. Τα μέρη υπέγραψαν τα έγγραφα τον Ιούλιο του 2012. Η κατασκευή ήταν προγραμματισμένη να ολοκληρωθεί το 2016, αλλά παρεμβλήθηκαν η Αραβική Ανοιξη και το επερχόμενο χάος στη Συρία... Το Κατάρ, στο μεταξύ, άρχισε να εργάζεται για την ανατροπή του καθεστώτος Ασαντ, χρηματοδοτώντας ομάδες ανταρτών με κατ' εκτίμηση το ποσό των 3 δισεκατομμυρίων δολαρίων μεταξύ 2011 και 2013. Μέχρι που προσέφερε ανταμοιβή 50.000 δολαρίων για αποστάτες από το συριακό καθεστώς και τις οικογένειές τους και φιλοξένησε μια βάση στην οποία η CIA έχει εκπαιδεύσει Σύρους αντάρτες. Οι σχέσεις του Κατάρ με τη Συρία προηγουμένως ήταν εγκάρδιες - δηλαδή μέχρι που το "Αλ Τζαζίρα" του Κατάρ διαδραμάτισε ζωτικό ρόλο στην υποστήριξη των εξεγέρσεων της Αραβικής Ανοιξης και έδωσε φωνή στις διαμαρτυρίες στη Συρία. Το Κατάρ προσπάθησε επίσης να απομονώσει διπλωματικά τον Ασαντ, παραδίδοντας στην αντιπολίτευση την έδρα της Συρίας στον Αραβικό Σύνδεσμο. Με τον τρόπο αυτό, το Κατάρ έβαλε σε κίνδυνο τις προηγουμένως στενές σχέσεις του με το Ιράν».

Περιπλέκεται το κουβάρι

Μετά από όλα αυτά, σήμερα, με φόντο τον πόλεμο, τα κύματα των εκατομμυρίων προσφύγων και τα ανελέητα ενεργειακά παζάρια για τον έλεγχο πηγών και δρόμων ενέργειας βρίσκονται σε παράλληλη εξέλιξη και με μία διπλωματική διαπραγμάτευση, που υποτίθεται πως θα τερματίσει τον πόλεμο στη Συρία και θα πατάξει τους τζιχαντιστές, αφού προηγουμένως καταφέρουν (εάν καταφέρουν...) να συνεννοηθούν ΗΠΑ και Ρωσία (και οι σύμμαχοι έκαστης πλευράς).

Την περασμένη Πέμπτη, στο Ριάντ, πάνω από 100 εκπρόσωποι συριακών (εξόριστων και μη) πολιτικών οργανώσεων και ένοπλων ομάδων κατάφεραν να εκλέξουν εκπρόσωπο, γενικό γραμματέα, μια 25μελή επιτροπή και μια 15μελή ομάδα διαπραγμάτευσης με τη συριακή κυβέρνηση, διαμηνύοντας ωστόσο σε κοινή ανακοίνωση ότι δεν επιθυμούν να παίξει ο Πρόεδρος Ασαντ κανένα ρόλο στο μέλλον, ακόμη και σε μία μεταβατική κυβέρνηση...

Στις 18 Δεκέμβρη αναμένεται να συναντηθεί στην έδρα του ΟΗΕ στη Ν. Υόρκη η λεγόμενη «Διεθνής Ομάδα Στήριξης της Συρίας», που έχει αναλάβει την έναρξη διαπραγματεύσεων μεταξύ συριακής κυβέρνησης και συριακής αντιπολίτευσης στις αρχές Γενάρη, αλλά και ενδεχόμενο συντονισμό των στρατιωτικών επιχειρήσεων σε βάρος των τζιχαντιστών, εφόσον καταρτίσει η Ιορδανία μία κοινά αποδεκτή απ' όλους λίστα των τρομοκρατικών οργανώσεων που δρουν στη Συρία...

• Είναι φανερό πως το κουβάρι των εξελίξεων στην περιοχή, σε διπλωματικό, πολεμικό και ενεργειακό επίπεδο, περιπλέκεται ακόμα περισσότερο...

Το απέραντο λιβυκό χάος

Η επέμβαση των ΗΠΑ και κυρίως των δυτικών συμμάχων τους (άνευ Γερμανίας), το 2011, αμέσως μετά την ανατροπή του τότε Προέδρου, Μουαμάρ Καντάφι, μετέτρεψε τη χώρα σε ξέφραγο αμπέλι τζιχαντιστών και λοιπών πλιατσικολόγων μισθοφόρων, που εκπαιδεύτηκαν και χρηματοδοτήθηκαν από τη CIA και άλλες μυστικές υπηρεσίες.

Σήμερα, η χώρα είναι διαλυμένη και παραπαίει στο χάος των συγκρούσεων, της αποσταθεροποίησης και του διαμελισμού, με τους τζιχαντιστές του «Ισλαμικού Κράτους» να έχουν φτιάξει «παράρτημα» με έδρα τη Σύρτη, τους υποτίθεται «μετριοπαθείς» ισλαμιστές να έχουν καταλάβει την εξουσία στην Τρίπολη δημιουργώντας παράλληλη «κυβέρνηση» και «κοινοβούλιο» και τους «κοσμικούς» Λίβυους πολιτικούς και στρατηγούς του παλιού καθεστώτος να φτιάχνουν δικό τους «παράλληλο κράτος» στο Τομπρούκ.

Πλάι σε όλα αυτά, το θησαυροφυλάκιο της Κεντρικής Τράπεζας αδειάζει επικίνδυνα καθώς η παραγωγή και οι εξαγωγές πετρελαίου έχουν μειωθεί σημαντικά...

Ο δημοσιογράφος των «Τάιμς της Ν. Υόρκης» Ντέιβιντ Κερκπάτρικ, που όχι μόνο μετέβη προ ημερών για «ρεπορτάζ» στη Σύρτη αλλά επέστρεψε ασφαλής και αρτιμελής, μιλώντας προχτές σε αμερικανικό ραδιοσταθμό μετέφερε την εικόνα μίας πόλης που μεταμορφώθηκε μέσα στους τελευταίους 10 μήνες από μία διαλυμένη περιοχή σε πραγματική αποικία των τζιχαντιστών του «Ισλαμικού Κράτους» («ΙΚ»), οι οποίοι ήδη έχουν δημιουργήσει τις απαραίτητες υποδομές για να μεταφέρουν το στρατηγείο τους εκεί μόλις χάσουν τη Ράκα στη Συρία.

Οι φήμες δίνουν και παίρνουν το τελευταίο διάστημα πως μεταξύ των ανώτατων στελεχών του «ΙΚ» που βρίσκονται στη Σύρτη είναι και ο αρχηγός της οργάνωσης, Αμπού Μπακρ Αλ Μπαγκντάντι.

Αρκεί όμως κανείς να διαβάσει το ακόλουθο απόσπασμα από τη συνέντευξη του Κερκπάτρικ για να καταλάβει τι ετοιμάζεται!

«Όταν βρέθηκα στη Σύρτη τον περασμένο Φλεβάρη και Μάρτη», λέει ο Κερκπάτρικ (σύμφωνα με το «Βusiness Insider») «οι τζιχαντιστές στην πόλη έμοιαζαν με μία χούφτα ντόπιων ισλαμιστών που είχαν θέσει τη δική τους ατζέντα υπό τη σημαία του "Ισλαμικού Κράτους" για να δείξουν "σκληροί"... Ομως, η πόλη σήμερα έχει μετατραπεί σε ένα είδος πραγματικής αποικίας των ηγετών του "ΙΚ" από τη Ράκα. Το "ΙΚ" στέλνει εκεί τους διοικητές του, πολλοί εκ των οποίων είναι από χώρες του Κόλπου, όπως επίσης και στρατιωτικούς αρχηγούς, οι οποίοι συχνά είναι Ιρακινοί πρώην αξιωματικοί και αξιωματούχοι επί Σαντάμ Χουσεΐν, για να διεκπεραιώσουν τις επιχειρήσεις τους και να στρατολογήσουν ξένους μισθοφόρους από όλη την περιοχή».

Ο Κερκπάτρικ εκτιμά πως ήδη το «ΙΚ» έχει θέσει υπό τον έλεγχό του 150 μίλια της λιβυκής ακτογραμμής στη Σύρτη, σε απόσταση μόλις 400 μιλίων από τις ακτές της Σικελίας...

Μέσα σε αυτό το κλίμα, και με το «ΙΚ» να στήνει νέο χαλιφάτο στη Σύρτη, ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, στο πλαίσιο του ΟΗΕ (μεταξύ των οποίων ΗΠΑ, ΕΕ, Ρωσία, με «οικοδεσπότες» τον Αμερικανό υπουργό Εξωτερικών, Τζον Κέρι, και τον Ιταλό ομόλογό του, Πάολο Τζεντιλόνι), πραγματοποιούν σήμερα στη Ρώμη «διεθνή συνάντηση για τη Λιβύη», για να πείσουν, υποτίθεται, τους Λίβυους της «κοσμικής» κυβέρνησης στο Τομπρούκ και της ισλαμικής στην Τρίπολη να ενώσουν τις δυνάμεις και να προχωρήσουν σε «κυβέρνηση ενότητας»...

• Προφανώς, το σχέδιο αποβλέπει στη δημιουργία ενός «συνομιλητή» των ξένων ιμπεριαλιστών που θα δώσει το πράσινο φως σε μία νέα «δυτική» ή και «διεθνή» ιμπεριαλιστική επέμβαση σε βάρος του πολύπαθου λιβυκού λαού...

Η αιματοχυσία στην Υεμένη

Από τις αντιφάσεις των σύγχρονων εξελίξεων στην ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής είναι οι πολλαπλοί, αντιτιθέμενοι ρόλοι που παίζουν ιμπεριαλιστικές δυνάμεις σε διάφορα ταμπλό, ανάλογα με τα κατά τόπους συμφέροντα και επιδιώξεις τους.

Οι Σαουδάραβες, για παράδειγμα, που έχουν αναλάβει στη Συρία ρόλο - «κηδεμόνα» της «αντιπολίτευσης», φιλοξενώντας την περασμένη βδομάδα στο έδαφός τους τη συνάντηση δεκάδων συριακών ένοπλων και πολιτικών οργανώσεων, γιατί υποτίθεται πως νοιάζονται για την ειρήνη στη Συρία, εξαπολύουν από τον περασμένο Μάρτη έναν άνευ προηγουμένου (για τα δεδομένα της σαουδαραβικής μοναρχίας...) βρώμικο ιμπεριαλιστικό πόλεμο στην Υεμένη, σφάζοντας από αέρος και εδάφους το λαό της χώρας και διαλύοντας τις πενιχρές υποδομές της φτωχότερης χώρας της Αραβικής Χερσονήσου, σε μια προσπάθεια να αναχαιτίσουν την αυξανόμενη γεωπολιτική ισχύ του Ιράν, έπειτα και από τη θερινή διεθνή συμφωνία της Βιέννης για το ιρανικό πυρηνικό πρόγραμμα.

• Ο πόλεμος στην Υεμένη, σε αντίθεση με τις συγκρούσεις σε Συρία και Ιράκ, γίνεται στο περιθώριο της διεθνούς ειδησεογραφίας και αποσιωπάται σχεδόν πλήρως από τα περισσότερα διεθνή ΜΜΕ.

Στον πόλεμο αυτόν, οι Σαουδάραβες είναι πρώτοι στη μακρά λίστα πολλών ιμπεριαλιστικών δυνάμεων που σφάζουν το λαό της Υεμένης, για να εμποδίσουν την παραμονή των Σιιτών «Χούτι» στην εξουσία (και συνεπώς τη γεωπολιτική επιρροή του Ιράν στην περιοχή) καθώς η επέμβαση υποστηρίζεται έμμεσα ή άμεσα από τις ΗΠΑ, ορισμένες χώρες της ΕΕ, όλες τις μοναρχίες του Κόλπου πλην Ομάν, αλλά και μουσουλμανικές χώρες της Νότιας Ασίας όπως το Πακιστάν (μολονότι το τελευταίο απέρριψε την απαίτηση των Σαουδαράβων να στείλουν στρατό κατοχής).

• Στο μακρύ κατάλογο των δυνάμεων επέμβασης στην Υεμένη προστίθεται προσφάτως και μισθοφόροι από χώρες της Λατινικής Αμερικής, όπως από Κολομβία και Χιλή, οι οποίοι μισθώνονται από την κυβέρνηση των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων ως αντιστάθμισμα για τη «διακριτική» αποχώρηση ή αποστασιοποίηση των εγχώριων Ενόπλων Δυνάμεων (λόγω των πολλών εκατοντάδων νεκρών στρατιωτών που έχασαν σε συγκρούσεις με τους Σιίτες Χούτι).

• Στην Υεμένη (όπου υπάρχουν κοιτάσματα πετρελαίου και φυσικού αερίου, ανεκμετάλλευτα ως επί το πλείστον, όπως και άλλος ορυκτός πλούτος) δρουν παράλληλα τζιχαντιστές και του «Ισλαμικού Κράτους» και της «Αλ Κάιντα».

Στις 15 Δεκέμβρη υποτίθεται πως θα πραγματοποιηθούν ειρηνευτικές συνομιλίες, με τη μεσολάβηση του ΟΗΕ, με στόχο την έναρξη εκεχειρίας και την έναρξη παζαριών για την εξεύρεση «πολιτικής λύσης».

• Τίποτε δεν προμηνύει ότι θα ευοδωθεί η νέα διπλωματική προσπάθεια, δεδομένου του γεγονότος πως έχει ανοίξει για τα καλά η όρεξη των Σαουδαράβων ιμπεριαλιστών για απροκάλυπτες επεμβάσεις σε γειτονικές χώρες... 

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ, 13/12/2015