Δημήτρης Κουτσούμπας: Ο Μεγάλος Οκτώβρης δείχνει την τεράστια δύναμη του προλεταριακού διεθνισμού ‒ Η πάλη των τάξεων δεν τέλειωσε ‒ Οι υλικές προϋποθέσεις του καπιταλισμού είναι ώριμες για το σοσιαλισμό (VIDEO - ΦΩΤΟ)

Αποσπάσματα από την ομιλία του Δ. Κουτσούμπα σε εκδήλωση του ΚΚ Ιταλίας (VIDEO - ΦΩΤΟ)

Δημοσίευση: Σάβ, 07/11/2015 - 17:39
Τελευταία Ενημέρωση: Σάβ, 07/11/2015 - 21:14

Διεθνιστική εκδήλωση πραγματοποιήθηκε σήμερα στη Ρώμη, με θέμα την 98η επέτειο της Οκτωβριανής Επανάστασης, την αναγκαιότητα του Σοσιαλισμού και τις εξελίξεις στην Ελλάδα.

Μίλησαν ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Δ. Κουτσούμπας, ο Γ.Γ. του ΚΚ Ιταλίας, Μαρκο Ρίτσο, και ο γραμματέας του Μετώπου Κομουνιστικής Νεολαίας, Αλεσάντρο Μουστίλλο. 

Τονίστηκε η αναγκαιότητα της κοινής πάλης των ΚΚ ενάντια στον ιμπεριαλισμό και την εξουσία των μονοπωλίων και η κοινή πάλη για το σοσιαλισμό - κομμουνισμό. 

Μαζική ήταν η παρουσία του κόσμου και ιδιαίτερα της νεολαίας που έδωσε ιδιαίτερο παλμό στην εκδήλωση.

Ακολουθούν αποσπάσματα της ομιλίας του Δ. Κουτσούμπα:

«Τιμούμε σήμερα την 98η επέτειο της Μεγάλης Οκτωβριανής Σοσιαλιστικής Επανάστασης του 1917 στη Ρωσία που σημάδεψε και καθόρισε την πορεία εκατομμυρίων ανθρώπων όχι μόνο στο γεωγραφικό έδαφος της συγκρότησης του πρώτου εργατικού κράτους στην ιστορία της ανθρωπότητας, στο χώρο της πρώην ΕΣΣΔ, αλλά καθόρισε και έβαλε τη σφραγίδα της σε κάθε γωνιά του πλανήτη, για πάνω από 70 χρόνια.

Ο Οκτώβρης απέδειξε την ικανότητα και δυνατότητα της εργατικής τάξης να υλοποιήσει την ιστορική της αποστολή ως μοναδικής τάξης πραγματικά επαναστατικής, να ηγηθεί της κοσμογονίας της οικοδόμησης του σοσιαλισμού - κομμουνισμού.

Ο Οκτώβρης δείχνει ταυτόχρονα τον αναντικατάστατο ρόλο του καθοδηγητικού παράγοντα της σοσιαλιστικής επανάστασης, του Κομμουνιστικού Κόμματος.

Ο Μεγάλος Οκτώβρης δείχνει την τεράστια δύναμη του προλεταριακού διεθνισμού. Παρά τα όσα έχουν μεσολαβήσει από τις ανατροπές του 1989 - 1991, η 98η σημερινή επέτειος της Οκτωβριανής Επανάστασης, με όλη τη θεωρητική και πρακτική εμπειρία και ωριμότητα που έχουμε αποκτήσει όλα αυτά τα χρόνια, μας κάνει ακόμα πιο σίγουρους και κατηγορηματικούς για το πόσο επίκαιρος και αναγκαίος είναι ο σοσιαλισμός.

Οι αντεπαναστατικές ανατροπές δεν αλλάζουν το χαρακτήρα της εποχής. Ο 21°ος αιώνας θα είναι ο αιώνας μιας καινούργιας ανόδου του παγκόσμιου επαναστατικού κινήματος και μιας νέας σειράς κοινωνικών επαναστάσεων.

Οι καθημερινοί αγώνες για επιμέρους και γενικότερες κατακτήσεις είναι αναμφισβήτητα αναγκαίοι, δεν μπορούν όμως να δώσουν ουσιαστικές, μακροπρόθεσμες και μόνιμες λύσεις. Μοναδική διέξοδος παραμένει μόνον ο σοσιαλισμός.

Η αναγκαιότητα του σοσιαλισμού προβάλλει από την ίδια την όξυνση των αντιθέσεων του σύγχρονου καπιταλιστικού κόσμου, του ιμπεριαλιστικού συστήματος. Οι υλικές προϋποθέσεις του καπιταλισμού είναι ώριμες για το σοσιαλισμό. Ο καπιταλισμός έχει κοινωνικοποιήσει την εργασία, την παραγωγή, σε πρωτοφανή κλίμακα. Η εργατική τάξη, η κύρια παραγωγική δύναμη, αποτελεί την πλειοψηφία του οικονομικά ενεργού πληθυσμού. Όμως τα μέσα παραγωγής, τα προϊόντα της κοινωνικά οργανωμένης εργασίας, αποτελούν ιδιωτική, καπιταλιστική ιδιοκτησία. Δηλαδή πρόκειται για αντίφαση τέτοια, που είναι μήτρα όλων των φαινομένων κρίσης των σύγχρονων καπιταλιστικών κοινωνιών, όπως είναι οι οικονομικές κρίσεις, η καταστροφή του περιβάλλοντος, το πρόβλημα των ναρκωτικών, ο μεγάλος ημερήσιος εργάσιμος χρόνος παρά τη μεγάλη αύξηση της παραγωγικότητας της εργασίας, και ο οποίος φυσικά συνυπάρχει με την ανεργία, την υποαπασχόληση και ημιαπασχόληση, την ένταση της εκμετάλλευσης της εργατικής δύναμης και τόσα άλλα.

Ταυτόχρονα όμως, αυτό το ίδιο γεγονός σηματοδοτεί την αναγκαιότητα της κατάργησης της ατομικής ιδιοκτησίας στα συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής, την κοινωνικοποίησή τους και τη σχεδιασμένη χρησιμοποίησή τους στην κοινωνική παραγωγή, το σχεδιασμό της οικονομίας από την εργατική εξουσία, έτσι ώστε να αντιστοιχηθούν οι σχέσεις παραγωγής με το επίπεδο ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων.

Αγαπητοί σύντροφοι

Είναι γνωστό σε όλους σας ότι η οικονομία της καπιταλιστικής Ελλάδας διέρχεται πλέον τον 7ο χρόνο της κρίσης, που έχει οδηγήσει σε μεγάλη μείωση του εργατικού λαϊκού εισοδήματος, με μειώσεις μισθών, συντάξεων, συρρίκνωσης του εισοδήματος των αυτοαπασχολουμένων αγροτών, επαγγελματιών, βιοτεχνών, ιλιγγιώδη αύξηση της ανεργίας στο 27%, υπερχρέωση λαϊκών νοικοκυριών, υπέρογκη φορολογία και άλλα. Η κρίση αυτή εκδηλώθηκε συγχρονισμένα σε διεθνές επίπεδο, ξεκίνησε από τις ΗΠΑ και σε συνέχεια αγκάλιασε την ΕΕ, την Ιαπωνία, τη Ρωσία, άλλες χώρες.

Μέσα στην οικονομική κρίση δρομολογήθηκε και η αναδιάρθρωση του αστικού πολιτικού συστήματος σταδιακά από το 2012 και συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Τα βασικά χαρακτηριστικά αυτής της αναδιάρθρωσης ήταν: η ανασυγκρότηση της σοσιαλδημοκρατίας, μετά την κατάρρευση του ΠΑΣΟΚ, με κύριο φορέα τον ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος πλέον έχει πάρει τη θέση του ως ο ένας πυλώνας του αστικού συστήματος στην Ελλάδα, με δεύτερο τη ΝΔ, όπως επίσης νέο χαρακτηριστικό ήταν και η κοινοβουλευτική υπόσταση που έδωσαν στο ναζιστικό φασιστικό ρεύμα, με φορέα την εγκληματική οργάνωση της «Χρυσής Αυγής».

Ο ΣΥΡΙΖΑ, ιδιαίτερα μετά την ανάδειξή του σε κυβέρνηση τον περασμένο Γενάρη με την στήριξη του δεξιού, εθνικιστικού κόμματος των ΑΝΕΛ, συνέβαλε στην πολιτική ενσωμάτωση μεγάλης μερίδας του ελληνικού λαού στους αντιλαϊκούς σχεδιασμούς, αξιοποιώντας την ελπίδα και ανοχή που γέννησε η «πρώτη φορά Αριστερά». Η εκ νέου ανανέωση από την ψήφο του ελληνικού λαού της κυβέρνησής του στις επαναληπτικές εκλογές του Σεπτέμβρη, πριν ενάμιση μήνα, παρά την μείωση σε ψήφους, λόγω της αποχώρησης ενός τμήματος μελών και στελεχών του, δείχνουν ότι συνεχίζεται αυτή η προσπάθεια χειραγώγησης και ενσωμάτωσης του λαού, παρά την ψήφιση του 3ου μνημονίου.

Είναι αλήθεια πως δεν μπορείς να μιλήσεις για τις εξελίξεις στην Ελλάδα χωρίς να ιεραρχήσεις το προσφυγικό που αποτελεί στην κυριολεξία ζήτημα ζωής και θανάτου. Ο λαός μας μήνες τώρα δείχνει μεγάλη αλληλεγγύη απέναντι στους πρόσφυγες που αναζητούν σανίδα σωτηρίας. Όμως θεωρούμε κρίσιμο ζήτημα να μην εξοικειωθεί με τις καθημερινές εικόνες των νεκρών προσφύγων, των πνιγμένων παιδιών στο Αιγαίο που ξεριζώνονται από το τόπο τους. Παρόμοιες συνθήκες γνωρίζουμε ότι υπάρχουν και στην Ιταλία.

Αυτός ο ξεριζωμός έχει αιτία, όνομα και επώνυμο. Είναι η καπιταλιστική βαρβαρότητα, που «γεννά» οικονομικές κρίσεις, φτώχεια κι ανεργία, ιμπεριαλιστικούς πολέμους κι επεμβάσεις στις οποίες συμμετέχουν και οι χώρες μας, στα πλαίσια τη ΕΕ και του ΝΑΤΟ.

Το ΚΚΕ παλεύει ενάντια στις αιτίες της προσφυγιάς και της μετανάστευσης, παλεύει ενάντια στο ναζισμό - φασισμό και τους σημερινούς εκπροσώπους του στην Ελλάδα, που επιδιώκουν μεταξύ άλλων να χρησιμοποιήσουν και το μεγάλο ζήτημα των μεταναστευτικών ρευμάτων, για να σπείρουν στο λαό μας τον εθνικισμό, την ξενοφοβία, το ρατσισμό. Ταυτόχρονα, διεκδικούμε άμεσα μέτρα προκειμένου οι άνθρωποι αυτοί να διασώζονται, να έχουν μια αξιοπρεπή διαβίωση για όσο διάστημα θα μένουν στη χώρα μας αλλά και να μεταφέρονται ασφαλής στις χώρες προορισμού τους.

Την ίδια στιγμή η εργατική τάξη, ο λαός μας βρίσκεται αντιμέτωπος με νέα ολομέτωπη επίθεση του κεφαλαίου, επίθεση που ανέλαβε βέβαια να ολοκληρώσει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, υλοποιώντας την αντιλαϊκή συμφωνία – μνημόνιο που υπέγραψε το καλοκαίρι.

Κάθε μέρα μέσω νομοσχεδίων που φέρνει στη Βουλή, υλοποιεί πρωτοφανούς βαρβαρότητας μέτρα. Πρόκειται για μέτρα που αυξάνουν τη φορολογία στις λαϊκές οικογένειες με πιο χαρακτηριστική τη μεγάλη αύξηση της φορολογίας σε αγρότες και αυτοαπασχολούμενους, ενώ μονιμοποιούν τις φοροαπαλλαγές στο κεφάλαιο. Βάζουν στο στόχαστρο ότι έχει μείνει όρθιο από το δικαίωμα στην κοινωνική ασφάλιση αυξάνοντας τα όρια συνταξιοδότησης. Προετοιμάζουν την επίθεση στο δικαίωμα της απεργίας και σε άλλα συνδικαλιστικά δικαιώματα ενώ προχωρούν τις ιδιωτικοποιήσεις. Η επίθεση αυτή είναι η απόδειξη ότι η εκμετάλλευση της εργατικής δύναμης αποτελεί και προϋπόθεση της ανάκαμψης της καπιταλιστικής κερδοφορίας.

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, πρωτοστατεί και συμμετέχει ενεργά στα σχέδια του ΝΑΤΟ, των ΗΠΑ και της ΕΕ στην περιοχή, παραχωρώντας ολόκληρες περιοχές της χώρας για τη δημιουργία νέων ΝΑΤΟϊκών βάσεων και επιθετικών πολεμικών υποδομών.

Η δήθεν «αριστερή» κυβέρνηση προσέφερε και προσφέρει μεγάλες υπηρεσίες στο σύστημα. Με τον «αριστερό» μανδύα που δήθεν παλεύει μέσα στην ΕΕ, και σε συνδυασμό με εκβιασμούς και αυταπάτες, προσπαθεί να πείσει ένα μεγάλο μέρος του λαού ότι η σημερινή πολιτική είναι μονόδρομος και ότι το μόνο που μπορεί να κάνει ο λαός είναι να επιλέγει ποια κυβέρνηση , ποιος διαχειριστής του μνημονίου θα εφαρμόσει την αντιλαϊκή πολιτική. Συμβάλλει στη συντηρητικοποίηση αριστερών ριζοσπαστικών δυνάμεων, που τα προηγούμενα χρόνια πάλεψαν εναντίον των αντιλαϊκών μέτρων.

Επιβεβαιώνεται για πολλοστή φορά αυτό που και οι Ιταλοί εργαζόμενοι γνωρίζουν, ότι δηλαδή οι λεγόμενες αριστερές κυβερνήσεις, τα λεγόμενα κόμματα της αριστερής ανανέωσης, που έχουν στις γραμμές τους και μεταλλαγμένους πρώην κομμουνιστές, μπορούν σε δεδομένη στιγμή να κάνουν καλύτερα τη βρώμικη δουλειά υπέρ του κεφαλαίου και ταυτόχρονα να οδηγούν το λαό και το κίνημα του σε παθητικοποίηση και απογοήτευση.

Επιβεβαιώνεται και με αυτόν τον τρόπο η συνεπής στάση του ΚΚΕ που σθεναρά όλα αυτά τα χρόνια απέρριψε τη συμμετοχή του σε τέτοιες κυβερνήσεις διαχείρισης του καπιταλιστικού συστήματος και των αντιλαϊκών πολιτικών της ΕΕ, της επιθετικότητας του ΝΑΤΟ.

Σήμερα, τόσο στη χώρα μας, όσο και διεθνώς, υπάρχει τεράστια εμπειρία για τα όρια, μέσα στα οποία κινούνται οι διάφορες πολιτικές συνεργασίες και κυβερνήσεις, άσχετα αν αυτές ονομάζονται «κεντροαριστερές» ή «κεντροδεξιές», «αριστερές» ή «ριζοσπαστικές». Από τη στιγμή που αυτές οικοδομούνται πάνω στο έδαφος της υπεράσπισης της καπιταλιστικής κυριαρχίας, της διαχείρισης των κοινωνικό-οικονομικών προβλημάτων που το σύστημα διαρκώς προκαλεί στο λαό και στη νεολαία, θα είναι κι αυτές – όση καλή πρόθεση κι αν έχουν - «χειροπόδαρα» δεμένες με τις ανάγκες του κεφαλαίου και των ιμπεριαλιστικών ενώσεων, της ΕΕ και του ΝΑΤΟ. Το ζήτημα δεν εστιάζεται στο πως ονομάζεται αυτός που τις συγκροτεί, ή τι προθέσεις έχει. Εστιάζεται στους νόμους της καπιταλιστικής κοινωνίας, που είναι αδυσώπητοι και δεν μπορούμε να τους παραγνωρίζουμε, κι ούτε, βέβαια, να σπέρνουμε στους εργαζόμενους αυταπάτες για μια δήθεν «πιο ανθρώπινη» διαχείριση του καπιταλισμού.

Αυτούς τους νόμους ή θα τους ανατρέψουμε ή αυτοί θα συνεχίζουν να «καταβροχθίζουν» τα όνειρα και τις ζωές των εργαζομένων και της νεολαίας. «Τρίτος δρόμος» δεν υπάρχει.

Αυτό είναι και το νόημα του θέματος της σημερινής σας εκδήλωσης για το μήνυμα που δίνει το μάθημα, η πείρα από την Ελλάδα, έτσι ώστε οι εξελίξεις να αποβούν προς όφελος της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων.

Αυτό κάνουμε ακριβώς στην Ελλάδα. Οι δυνάμεις του ΚΚΕ, της ΚΝΕ με τη δράση μας μέσα στους τόπους δουλειάς, μέσα στο εργατικό - λαϊκό κίνημα δίνουμε τη μάχη για να αποκαλύψουμε τους σχεδιασμούς της κυβέρνησης και των άλλων αστικών κομμάτων, των αστικών επιτελείων που από κοινού επιτίθενται στην εργατική τάξη, με στόχο να γίνει πιο φθηνή και υποταγμένη. Να αποκαλύψουμε το χαρακτήρα των μνημονίων, ότι η όποια έστω ακόμα και μικρή ανάκαμψη της καπιταλιστικής οικονομίας, της κερδοφορίας του κεφαλαίου, προϋποθέτει κατάργηση των όποιων κατακτήσεων και σε καμιά περίπτωση δεν πρόκειται να οδηγήσει σε άνοδο του βιοτικού επιπέδου, σε ανακούφιση των λαϊκών οικογενειών. Πολύ περισσότερο που η κατάσταση μπορεί να επιδεινωθεί, καθώς εμφανίζονται σημάδια για την εκδήλωση μιας νέας διεθνούς συγχρονισμένης κρίσης και οξύνονται οι ιμπεριαλιστικές αντιθέσεις.

Το ΚΚΕ δίνει όλες του τις δυνάμεις μέσα στο λαό για να αποκαλύπτει τι σχεδιάζεται σε βάρος του, για να βάζει εμπόδια -όσο είναι δυνατό με βάση το συσχετισμό δυνάμεων- σε αντεργατικά, αντιλαϊκά μέτρα, για να δυναμώνει πριν απ' όλα η ταξική πάλη, να κατανοείται όσο γίνεται από περισσότερους η ανάγκη συνολικής σύγκρουσης και προοπτικής.

Ανοίγουμε τη συζήτηση για το ποια ανάπτυξη έχει ανάγκη ο λαός και σε ποια κατεύθυνση και με ποιον τρόπο θα ικανοποιηθούν οι εργατικές και λαϊκές ανάγκες, προβάλλουμε την πρόταση εξουσίας του ΚΚΕ. Αυτή είναι η απάντηση στην ενιαία στρατηγική όλων των αστικών κομμάτων, της καπιταλιστικής εργοδοσίας, των επιτελείων της EE.

Ήδη στην Ελλάδα έχουμε μαζικά συλλαλητήρια και κινητοποιήσεις, απεργίες εργατών, υπαλλήλων, ναυτεργατών, των φοιτητών, των μαθητών, αγροτών, συνταξιούχων, επαγγελματιών και εμπόρων. Ετοιμαζόμαστε εντατικά για την μεγάλη 24ωρη πανελλαδική, πανεργατική, πανδημοσιουπαλληλική απεργία στις 12 του Νοέμβρη.

Σε αυτά τα πλαίσια το ΚΚΕ, δίνει βάρος στην ανασύνταξη του εργατικού λαϊκού κινήματος, στην οικοδόμηση της κοινωνικής συμμαχίας, με άνοδο της ταξικής πάλης, την διεύρυνση των δεσμών του Κομμουνιστικού Κόμματος με νέες δυνάμεις εργατών και εργατριών, άλλων εργαζομένων, αγροτών και αυτοαπασχολουμένων, κυρίως νέων και γυναικών των λαϊκών οικογενειών, με οικοδόμηση γερών ΚΟΒ σε όλους τους τόπους δουλειάς, σε στρατηγικούς τομείς της οικονομίας.

Μόνο έτσι θα μπορέσουμε να ανοίξουμε τον δρόμο, να προετοιμάσουμε και συγκεντρώσουμε δυνάμεις, για ένα καλλίτερο αύριο για όλους και όλες, για τα παιδιά μας, για την σοσιαλιστική- κομμουνιστική προοπτική.

Αγαπητοί σύντροφοι

Το γεγονός ότι η εποχή μας χαρακτηρίζεται ως εποχή περάσματος από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό, δεν έχει να κάνει με κάποια καθορισμένα χρονικά πλαίσια και όρια, αλλά με την μαρξιστική - λενινιστική ανάλυση της σύγχρονης εποχής, σαν εποχής περάσματος στο σοσιαλισμό. Άλλωστε ο σοσιαλισμός σαν κοινωνικό σύστημα, δεν μπορεί να γεννηθεί όπως τα προηγούμενα εκμεταλλευτικά συστήματα, μέσα στον καπιταλισμό. Αυτό που γεννιέται μέσα στον καπιταλισμό είναι μόνον οι υλικές προϋποθέσεις της ανατροπής του.

Στην Ελλάδα, όπως και σε όλο τον κόσμο, βαραίνουν καθοριστικά οι συνέπειες της αντεπανάστασης και της ήττας της σοσιαλιστικής οικοδόμησης σε χώρες της Ευρώπης, της Ασίας, αλλά και της οπισθοχώρησης που συντελείται σε χώρες που διακηρύσσουν το σοσιαλισμό και σήμερα.

Και κατά την προεκλογική περίοδο στην Ελλάδα τίθονταν ερωτήματα, όπως «γιατί δεν επιβίωσε το σύστημα που υποστηρίζετε», «πού έχουν γίνει αυτά που λέτε, αφού όλοι ορκίζονται στην αγορά» κλπ; Φυσικά από άλλους αυτά λέγονται και από άγνοια, καλοπροαίρετα, αλλά από πολλούς, από τους αντιπάλους μας, ακόμα και κάποιους αριστερούς, κακοπροαίρετα. Δεν έχει σημασία, εμείς πρέπει να απαντάμε με καθαρότητα και ειλικρίνεια.

Και λέμε ένα είναι σίγουρο: Η προσωρινή νίκη της αντεπανάστασης δεν ακυρώνει τη νομοτέλεια του σοσιαλισμού. Είναι αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι κανένα κοινωνικοοικονομικό σύστημα δεν εδραιώθηκε μια κι έξω στην ιστορία της ανθρωπότητας.

Ούτε ο καπιταλισμός επικράτησε με την εμφάνισή του έναντι της φεουδαρχίας. Οι καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής, ως ιστορικά νέος τύπος εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, με τη σχέση μισθωτής εργασίας- κεφαλαίου, πρωτοεμφανίστηκαν στο δεύτερο μισό του 14ου αιώνα στη Βόρεια Ιταλία, όπου δεν μπόρεσαν να επιβιώσουν. Αναπτύχθηκαν μετά από χρόνια στην Αγγλία, την Ολλανδία και αλλού, και τελικά μπορούμε να μιλάμε για κεφαλαιοκρατική εποχή από τον 16° αιώνα. Ακριβώς εδώ πρέπει να επισημάνουμε μια ουσιαστική διαφορά μεταξύ καπιταλισμού και σοσιαλισμού- κομμουνισμού, όσον αφορά τον τρόπο εγκαθίδρυσης των σχέσεων παραγωγής.

Οι καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής γεννήθηκαν μέσα στα σπλάχνα της φεουδαρχίας και μάλιστα στηρίχτηκαν από τα φεουδαρχικά απολυταρχικά κράτη σε μια σειρά περιπτώσεις. Αυτό ήταν δυνατό να γίνει γιατί και οι δύο τρόποι παραγωγής είναι εκμεταλλευτικοί.

Από την άλλη μεριά, οι σοσιαλιστικές σχέσεις παραγωγής δεν γεννιούνται μέσα στο καπιταλιστικό σύστημα, επειδή η ανατροπή αφορά την πιο αναπτυγμένη μορφή ατομικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής, της καπιταλιστικής. Έτσι η επαναστατική εργατική εξουσία δεν βρίσκει έτοιμες τις νέες σχέσεις παραγωγής. Δεν οργανώνονται οι σοσιαλιστικές σχέσεις παραγωγής αυθόρμητα, όπως η αγορά οργανώνει αυθόρμητα τις καπιταλιστικές.

Η σοσιαλιστική εξουσία πρέπει να ανατρέψει, να αλλάξει ριζικά, να μετασχηματίσει επαναστατικά, αυτό που κληρονόμησε από τον καπιταλισμό. Κι από αυτή την άποψη συναντά δυσκολίες κατά πολύ μεγαλύτερες.

Ταυτόχρονα, καθόλου δεν πρέπει να παραγνωρίζουμε τις δυσκολίες, που έχουν τη βάση τους στο γεγονός ότι η σοσιαλιστική οικοδόμηση τον προηγούμενο αιώνα, ξεκίνησε από χώρες όπου η ανάπτυξη του καπιταλισμού είχε καθυστερήσει ιστορικά, επομένως ξεκινούσε από ένα χαμηλότερο επίπεδο ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων, από ότι στις προηγμένες καπιταλιστικές χώρες.

Ο σοσιαλισμός άρχισε να οικοδομείται μετά από την τεράστια πολεμική καταστροφή του Α' Παγκοσμίου Πολέμου και μέσα στις καταστροφικές συνθήκες του εμφυλίου. Στην πορεία αντιμετώπισε τις καταστροφές του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, την ίδια στιγμή κατά την οποία οι ΗΠΑ δεν γνώρισαν πόλεμο στο έδαφος τους. Αντίθετα ξεπέρασαν την μεγάλη κρίση της δεκαετίας του '30 μέσω του πολέμου.

Η μεγάλη οικονομική και κοινωνική ανάπτυξη που επιτεύχθηκε σε αυτές τις συνθήκες στην ΕΣΣΔ και στις άλλες χώρες της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, είναι ακριβώς η απόδειξη της ανωτερότητας των σοσιαλιστικών σχέσεων παραγωγής. Αυτό εκφράστηκε σε σημαντικές και μεγάλες κατακτήσεις για το βιοτικό επίπεδο των λαών, στην εργασία, την παιδεία, την υγεία, τον πολιτισμό, που πρόσφερε ο σοσιαλισμός στους λαούς κατά τον 20ό αιώνα.

Αγαπητοί σύντροφοι και φίλοι,

Σήμερα που εξελίσσεται σε μεγαλύτερο βάθος η ιμπεριαλιστική επιθετικότητα στην οικονομία, στις εργασιακές σχέσεις, στην κοινωνική πολιτική, παντού, τα επιτεύγματα του σοσιαλισμού για τον εργαζόμενο άνθρωπο προβάλλουν πιο αποκαλυπτικά. Δέστε το παράδειγμα της κοινωνικής ασφάλισης που είναι και σημερινό, είναι στην επικαιρότητα στη χώρα μας αλλά και σε όλες τις χώρες της Ευρώπης.

Στη Σοβιετική Ένωση οι κοινωνικές ασφαλίσεις, στηρίζονταν στις αρχές που διατύπωσε ο Λένιν και αναπτύχθηκαν στη συνέχεια. Συμπεριελάμβαναν όλους τους εργάτες, υπάλληλους, αγρότες. Πραγματοποιούνταν χωρίς καμιά κράτηση από τους μισθούς των εργαζομένων. Χαρακτηρίζονταν από πολυμορφία και από συστηματική άνοδο της κοινωνικής ασφάλισης. Παράλληλα με την υλική εξασφάλιση επεδίωκαν την σταθεροποίηση της υγείας των εργαζομένων και την αύξηση της αποδοτικότητας της κοινωνικής εργασίας. Η διεύθυνσή τους ήταν πολύ δημοκρατικά οργανωμένη και ασκούνταν από τα συνδικάτα. Βασικές μορφές εξασφάλισης και υπηρεσιών ήταν οι συντάξεις, τα επιδόματα, η δωρεάν είσοδος σε σανατόρια, κέντρα και οίκους ανάπαυσης, κατασκηνώσεις νέων, ιδρύματα προληπτικής περίθαλψης, θεραπευτικής διατροφής, τουριστικά κέντρα, εξοχικά, αναρρωτήρια και άλλα. Ειδικά μέτρα προστασίας υπήρχαν για τις εργαζόμενες γυναίκες, μητέρες κλπ. Πληθώρα τέτοιων παραδειγμάτων θα μπορούσαμε να αναφέρουμε αν είχαμε χρόνο.

Αγαπητοί σύντροφοι,

Η ανατροπή του σοσιαλιστικού συστήματος στην Ευρώπη, αποτελεί μια προσωρινή ήττα του σοσιαλισμού που έκανε τα πρώτα του βήματα και άνοιγε πρωτόγνωρους δρόμους σε ένα εξαιρετικά δυσμενή διεθνή περίγυρο. Η πάλη των τάξεων δεν τέλειωσε. Δεν εξαλείφθηκε η σοσιαλιστική επαναστατική προοπτική, όπως διατείνονται οι διάφοροι ιδεολογικοί και πολιτικοί εκπρόσωποι της αστικής τάξης, οι οπαδοί του «τέλους της ιστορίας». Η ήττα είναι προσωρινή. Ο 21ος αιώνας θα φέρει νέες επαναστατικές νίκες.

Θεωρούμε θεμελιακό ζήτημα την αναγνώριση ότι στις χώρες αυτές εξελισσόταν σοσιαλιστική οικοδόμηση, με τις αδυναμίες, τα λάθη και τις παρεκκλίσεις της και δεν επρόκειτο για κάποιο «νέο εκμεταλλευτικό σύστημα», ή μια «μορφή κρατικού καπιταλισμού», όπως ισχυρίζονται διάφορα οπορτουνιστικά ρεύματα στο εργατικό κίνημα. Υπήρχε σοσιαλιστική ιδιοκτησία και υποταγμένη σε αυτήν συνεταιριστική ιδιοκτησία, κεντρικός σχεδιασμός και εργατική εξουσία, η οποία όμως σταδιακά έχασε τα επαναστατικά χαρακτηριστικά της και μετατράπηκε σε αντεπαναστατική.

Η μέχρι τώρα μελέτη των εξελίξεων οδηγεί στο συμπέρασμα ότι η οπορτουνιστική διάβρωση του Κόμματος και ο εκφυλισμός του χαρακτήρα της εξουσίας έθεσαν σε πορεία διάβρωσης τη σοσιαλιστική κοινωνική ιδιοκτησία και τον κεντρικό σχεδιασμό μέχρι την ανατροπή τους. Δεν έγινε άμεσα ορατός ο σταδιακός εκφυλισμός του επαναστατικού εργατικού χαρακτήρα της εξουσίας, με αποτέλεσμα η όλη διαδικασία να δίνει την εντύπωση κατάρρευσης της εργατικής εξουσίας και όχι σταδιακής μετάβασης της κομματικής και κρατικής ηγεσίας από τον οπορτουνισμό στην αντεπανάσταση.

Αγαπητοί σύντροφοι και συντρόφισσες,

Το Κόμμα μας διδάσκεται από τις αδυναμίες και τα λάθη του κατά το παρελθόν, όπως είναι η έλλειψη θεωρητικής και πολιτικής ετοιμότητας να κρίνει έγκαιρα την εξέλιξη της αντεπανάστασης στην ΕΣΣΔ.

Θεωρούμε ότι αποτελεί ευθύνη και δικαίωμα του κάθε ΚΚ να μελετά τα θεωρητικά θέματα του σοσιαλισμού, να εκτιμά την πορεία της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, να αντλεί διδάγματα για το μέτωπο με τον οπορτουνισμό σε διεθνές επίπεδο, να προετοιμάζει τις κομματικές και γενικότερα τις ταξικές δυνάμεις για την εξήγηση της ταξικής πάλης διεθνώς, την επιστημονική και ταξική εξήγηση των πισωγυρισμάτων στην κοινωνική κίνηση και εξέλιξη. Με αυτό το διεθνιστικό και κομμουνιστικό πνεύμα προσπαθούμε να παρακολουθούμε και τις σημερινές εξελίξεις σε χώρες όπως την Κίνα, το Βιετνάμ, την Κούβα, άλλες χώρες.

Η επιστημονική εξήγηση και υπεράσπιση της προσφοράς του σοσιαλισμού στον 20ό αιώνα αποτελεί στοιχείο ενίσχυσης της επαναστατικής στρατηγικής του κομμουνιστικού κινήματος.

Ο καπιταλισμός μπορεί να είναι ακόμα σήμερα ισχυρός, δεν είναι όμως παντοδύναμος. Οι λαοί είναι δυνατοί, όταν αγωνίζονται με σωστή στρατηγική. Ατενίζουμε με αισιοδοξία τον 21° αιώνα.

Ο 20ός αιώνας άρχισε με την μεγαλύτερη έφοδο των προλεταρίων όλων των εποχών και τέλειωσε με την προσωρινή ήττα τους. Ο 21ος αιώνας θα φέρει νέες εφόδους και επαναστατικές νίκες, την οριστική και αμετάκλητη αυτή τη φορά ανατροπή του καπιταλισμού και την οικοδόμηση του σοσιαλισμού-κομμουνισμού».

902