Ο κέλτικος τίγρης και η ευρωενωσιακή ζούγκλα

ΙΡΛΑΝΔΙΑ

Η «επαναφορά του κέλτικου τίγρη» του κεφαλαίου... τρώει τους εργαζόμενους

Η περίπτωση της Ιρλανδίας παρουσιάζεται συχνά από τους οπαδούς του ευρωμονόδρομου ως το παράδειγμα χώρας, όπου η συναίνεση των πολιτικών κομμάτων οδήγησε σε έξοδο από την κρίση.

Έτσι ονομάζουν την υποτιθέμενη έξοδο από το μνημόνιο στα τέλη του 2013. Στα δύο χρόνια που πέρασαν η πραγματικότητα «φωνάζει» ότι πράγματι το κεφάλαιο βγήκε προσωρινά από την κρίση αλλά τα λαϊκά στρώματα είδαν τη ζωή τους να χειροτερεύει.

Ωστόσο, η σημερινή κυβέρνηση συνεργασίας, από το 2011, του κεντροδεξιού Fine Gael και του σοσιαλδημοκρατικού Εργατικού Κόμματος (Labour) και τα όργανα της ΕΕ προβάλλουν ότι η Ιρλανδία θα έχει τον υψηλότερο ρυθμό ανάπτυξης στην Ευρωζώνη κατά τη διάρκεια του 2015.

Το υπουργείο Οικονομικών της Ιρλανδίας δεν ανακοίνωσε μόνο αύξηση του ρυθμού ανάπτυξης κατά 1,4% στο δεύτερο, σε σχέση με το πρώτο, τρίμηνο του 2015. Αναθεώρησε, επίσης, στο 5,2% το ρυθμό ανάπτυξης καθ' όλη τη διάρκεια του 2014, από το 4,8% που είχε ανακοινωθεί αρχικά.

Η καπιταλιστική ανάκαμψη αποδίδεται στο ότι πρόκειται για μια παγκοσμιοποιημένη οικονομία παρά το μικρό μέγεθός της και στις φορολογικές συμφωνίες που έχει συνάψει με μεγάλους ομίλους, όπως η «Google» και η «Apple», όπως και στην ενίσχυση της κατανάλωσης και τις εξαγωγές κατά 2,3% και 1,2%, αντίστοιχα.

Ετσι, στον αγγλοσαξονικό Τύπο και στο δικό μας αστικό Τύπο (βλέπε «Καθημερινή», «Ναυτεμπορική» κ.λπ.) εμφανίζονται ρεπορτάζ περί «επαναφοράς του κέλτικου τίγρη», όπως ονομαζόταν η Ιρλανδία όταν ήταν ο «παράδεισος» για τις πολυεθνικές (σε τομείς της νέας τεχνολογίας, του φαρμάκου κ.λπ.), ιδιαίτερα δε τις αμερικανικές από το 1987 έως το 2001 και την περίοδο του «μπουμ» στον κατασκευαστικό τομέα.

• Και βέβαια το «ιρλανδικό θαύμα» στηρίχτηκε στο τσάκισμα των εργατικών - λαϊκών δικαιωμάτων.

Μετά την καπιταλιστική ανάπτυξη ακολούθησε το 2008 και το σκάσιμο της «φούσκας» των ακινήτων στις ΗΠΑ, που επηρέασε την κατάσταση στην Ιρλανδία, όπου υπήρχαν αμερικανικά κεφάλαια (τράπεζες, επιχειρήσεις) και υπήρξε μια καθίζηση των μισθών, που έφτασε το 20% την περίοδο που η αστική κυβέρνηση, το 2010, σύναψε μνημόνιο με την τρόικα και δάνειο 67 δισ. ευρώ.

• Το κεφάλαιο βρήκε την ευκαιρία να χτυπήσει ακόμα περισσότερο τα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα και εξασφάλισε την ταξική συνεργασία από τα συμβιβασμένα εργατικά συνδικάτα, τύπου ΓΣΕΕ. Ετσι, σε αυτά τα σμπαραλιασμένα δικαιώματα «πατάει» η σημερινή ανάκαμψη.

Από τις μεγάλες κινητοποιήσεις ενάντια στην τιμολόγηση του νερού

Χειροτερεύει η θέση των λαϊκών στρωμάτων

Η «προίκα» της ταξικής συνεργασίας των λεγόμενων «κοινωνικών εταίρων» του «Εθνικού Κέντρου Συνεργασίας», όπως ονομάζεται, είναι οι χαμηλοί μισθοί, η ενίσχυση της ευέλικτης απασχόλησης των λεγόμενων «μηδενικών συμβολαίων», που συγκαλύπτουν επίσης την ανεργία, που εμφανίζεται γύρω στο 15%.

Ο πραγματικός λόγος όμως της παρουσιαζόμενης μείωσης της ανεργίας είναι το γεγονός ότι

• πολλοί νέοι που ήταν άνεργοι έχουν οδηγηθεί στη μετανάστευση, ενώ οι 1,8 εκατομμύρια εργαζόμενοι από 35 χρόνων και πάνω απασχολούνται στα λεγόμενα «μίνι τζομπς» (αντίστοιχα με αυτά στη Γερμανία), δηλαδή ουσιαστικά φυτοζωούν με λιγότερα από 400 ευρώ το μήνα.
• Επίσης, καθιερώθηκε και ισχύει η «ευελιξία στον τρόπο πληρωμής», δηλαδή η δυνατότητα της εργοδοσίας να πληρώνει είτε με τη μορφή της «συμμετοχής των εργαζομένων στα κέρδη, είτε με το μοίρασμα μετοχών».
• Ταυτόχρονα, χτυπήθηκαν τα επιδόματα και τα συνταξιοδοτικά δικαιώματα με αύξηση των ορίων, που σταδιακά θα φτάσουν τα 67 χρόνια μέχρι το 2022.
• Υπήρξαν νέες περικοπές σε κοινωνικές δαπάνες, αύξηση του ΦΠΑ από 21% σε 22% το 2013 και σε 23% το 2014, φόρος «τοπικών υπηρεσιών» (θα τον εφαρμόζουν τα τοπικά κρατικά όργανα).
• Παράλληλα με τη μείωση των κοινωνικών παροχών, τις περικοπές σε Παιδεία και Υγεία που εφαρμόστηκαν για να παραμείνουν, η κυβέρνηση της Ιρλανδίας δηλώνει ότι κάθε χρόνο πρέπει να εξασφαλίζονται 8 δισεκατομμύρια ευρώ για την αποπληρωμή του χρέους. 

Παρά το τέλος του προγράμματος της τρόικας το δημόσιο χρέος θα είναι το 2020 στο 122% του ΑΕΠ από το 94% που ήταν όταν η χώρα μπήκε στο μνημόνιο το 2010.

Χαρακτηριστική είναι η θέσπιση τιμολογίου στην ύδρευση που έως τώρα πληρωνόταν έμμεσα με τη γενική φορολογία, ενώ τώρα ουσιαστικά ιδιωτικοποιείται και θα περάσει σε χέρια πολυεθνικών.

• Η τιμολόγηση άρχισε από φέτος το Γενάρη και ο διακηρυγμένος στόχος είναι να βγουν από τις τσέπες των λαϊκών νοικοκυριών από 300 έως 500 ευρώ το χρόνο, ανάλογα με την κατανάλωση, μέτρο που εντάσσεται στο επταετές πακέτο λιτότητας, ύψους 30 δισ. ευρώ, που θα πληρώσει ο λαός.

Το ζήτημα αυτό έχει ξεσηκώσει ένα μεγάλο κίνημα με την επωνυμία «Δικαίωμα στο Νερό» (Right2water), που αντιδρά και καλεί τους εργαζόμενους να μην πληρώνουν τους λογαριασμούς, ωστόσο είναι φανερό ότι το κίνημα αυτό προσπαθούν να εκμεταλλευτούν διάφορες διαχειριστικές δυνάμεις, τύπου Σιν Φέιν (που εμφανίζεται ως ο ΣΥΡΙΖΑ της Ιρλανδίας) για να το χειραγωγήσουν σε ανώδυνα για το σύστημα μονοπάτια. Ακόμα, προωθείται η πλήρης ιδιωτικοποίηση του ιρλανδικού αερομεταφορέα «Aer Lingus».

Από περσινή κινητοποίηση κατά των περικοπών

Προοπτική μόνο σε ρήξη με την εξουσία του κεφαλαίου

Το παράδειγμα της Ιρλανδίας αποδεικνύει περίτρανα ότι η ταξική συνεργασία, στο όνομα της καπιταλιστικής ανάπτυξης, φέρνει τραγικά αποτελέσματα για τους εργαζόμενους.

• Αυτό το συμπέρασμα είναι χρήσιμο όχι μόνο για τους Ιρλανδούς εργαζόμενους αλλά και για τα λαϊκά στρώματα της πατρίδας μας που ξεγελάστηκαν από τα παραμύθια του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος έταζε ευημερία μέσα από την καπιταλιστική ανάπτυξη.

Επίσης, τώρα που ξεφτίζει η αντιμνημονιακή ρητορική του, επιχειρείται η χειραγώγηση του λαϊκού κόσμου να γίνει μέσα από τα νέα παραμύθια που προωθούν οι διάφορες δυνάμεις της «Αριστερής Πλατφόρμας» και άλλοι οπαδοί της καπιταλιστικής Ελλάδας της δραχμής, όπου το κεφάλαιο και η εξουσία του μένουν ανέπαφα.

Άρα, αυτό που απαιτείται είναι η πάλη για την ικανοποίηση των σύγχρονων εργατικών - λαϊκών αναγκών με βάση τις δυνατότητες της εποχής να συνδεθεί με την πάλη για την ανατροπή του καπιταλισμού.

Αυτό σημαίνει σήμερα

• διεκδίκηση κάλυψης όλων των απωλειών της περιόδου της κρίσης,
• κατάργησης όλου του αντεργατικού, αντιλαϊκού οπλοστασίου,
• ρήξη με το κεφάλαιο, την ΕΕ και την εξουσία τους, για να γίνει ο λαός κυρίαρχος του πλούτου που παράγει.

Δ. Κ.

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ , 15/8/2015