ΣΥΡΙΖΑΝΕΛΘΕΣΜΟΙ: Από το «λιτό βίο»... στην «ήπια λιτότητα». Θα πούμε «ευχαριστώ»; ή «όχι ευχαριστώ!»;

Στην αναμονή και τη συνενοχή που επιδιώκει η συγκυβέρνηση, οι εργαζόμενοι πρέπει να αντιτάξουν την οργάνωση της πάλης τους, για να περάσουν στην αντεπίθεση

Στρώνουν έδαφος για να ξαναπληρώσει ο λαός... και να πει κι ευχαριστώ!

Όσο προχωράνε τα παζάρια της συγκυβέρνησης με τους «θεσμούς» της τρόικας για λογαριασμό του εγχώριου κεφαλαίου και όσο αποκαλύπτεται ανάγλυφα ο αντιλαϊκός χαρακτήρας τους, τόσο εντείνεται η συστηματική προσπάθεια διαμόρφωσης ενός τέτοιου εδάφους που θα εξασφαλίζει την ανοχή ή ακόμα και την πιο ενεργητική συναίνεση του λαού σε κάθε ενδεχόμενο: Τόσο στην περίπτωση να περπατήσει το σενάριο του «συμβιβασμού» με τους δανειστές, προοπτική που φαίνεται πιο πιθανή αυτήν τη στιγμή, όσο όμως και στην περίπτωση που δεν υπάρξει τελικά συμφωνία, ενδεχόμενο που κανείς δεν μπορεί να αποκλείσει, δεδομένης της δυναμικής των συνολικότερων ενδοαστικών ανταγωνισμών.

Στην προσπάθειά της αυτή, η συγκυβέρνηση έχει την πολύμορφη στήριξη των εγχώριων αστικών επιτελείων, τα οποία, όπως είναι φυσικό, ανεξαρτήτως επιμέρους διαφορών, συγκλίνουν στους στρατηγικούς στόχους της αστικής τάξης και στην προσπάθεια στοίχισης του λαού πίσω από αυτούς.

Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι οι δημοσκοπήσεις και η αξιοποίησή τους από τα επιτελεία του συστήματος: 

• Τις πρώτες μέρες της διαπραγμάτευσης της νέας συγκυβέρνησης με τους «εταίρους», όλες οι δημοσκοπήσεις και ο σχολιασμός τους κινούνταν γύρω από τον άξονα «έντιμος συμβιβασμός».
• Σήμερα, καθώς τα αντιλαϊκά παζάρια έχουν προχωρήσει, κάνουν ένα βήμα πιο μέρα, στην ίδια κατεύθυνση, εστιάζοντας πλέον στον άξονα «συμφωνία εδώ και τώρα» με οποιοδήποτε κόστος...

Η γνωστή συνταγή...

Κομβική θέση στην επιχείρηση «προετοιμασία εδάφους» καταλαμβάνει η γνωστή συνταγή των εκβιαστικών και κάλπικων διλημμάτων που θέτει όλο και πιο έντονα η κυβέρνηση στο λαό, στη θέση των εξίσου κάλπικων προσδοκιών και αυταπατών για φιλολαϊκή πολιτική που καλλιεργούσε προεκλογικά (χωρίς βέβαια αυτό να σημαίνει ότι η καλλιέργεια αυταπατών εγκαταλείπεται ως τακτική θολώνοντας μάλιστα τα νερά...).

• «Πιστωτική ασφυξία», «καμένη γη» και «ταμειακά ελλείμματα που μας άφησαν οι προηγούμενοι» είναι μερικές μόνο από τις πολυφορεμένες αναφορές που πλασάρει και η νέα συγκυβέρνηση (κληρονομώντας... ως και την ορολογία από τους προκατόχους της!), οι οποίες σε συνδυασμό με τα διάφορα σενάρια για το τι θα σημάνει η μη επίτευξη συμφωνίας με τους «εταίρους» (έξοδος από το ευρώ, χρεοκοπία εντός ευρώ, διπλό νόμισμα κ.ο.κ.), αξιοποιούνται για να διαμορφώνεται ένα κλίμα που θα κάνει το λαό να αποδεχθεί τις νέες αντιλαϊκές συμφωνίες και δεσμεύσεις και... να πει και ευχαριστώ!

Ως απάντηση, μάλιστα, στους δανειστές «που θέλουν να μας λιώσουν σαν σκουλήκια» (όπως χαρακτηριστικά «αναρωτήθηκε» μεσοβδόμαδα ο Δ. Στρατούλης), προβάλλεται η «σκληρή και περήφανη διαπραγμάτευση» που διεξάγει η συγκυβέρνηση για την επίτευξη «αμοιβαία επωφελούς συμφωνίας»:

• Ενα παζάρι, δηλαδή, που διεξάγεται εξ ορισμού μέσα σε ξένο για το λαό γήπεδο, με αποδοχή των αντιλαϊκών δεσμεύσεων των λυκοσυμμαχιών όπου συμμετέχει το εγχώριο κεφάλαιο και για λογαριασμό της κερδοφορίας και της ανταγωνιστικότητάς του, στόχους που προϋποθέτουν να συνεχίσει να ματώνει ο λαός...

Ακριβώς όπως γινόταν και με τις κυβερνήσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ πριν από κάθε εκταμίευση δόσης από τα δάνεια των ιμπεριαλιστικών οργανισμών, πριν από κάθε «αξιολόγηση» και πριν από κάθε σύναψη νέας αντιλαϊκής συμφωνίας, στήνεται το γνωστό σίριαλ:

• Αυτά που μας ζητάνε οι «απέξω», οι «κόκκινες γραμμές» των κυβερνώντων, οι «αμοιβαίες υποχωρήσεις» που πρέπει να γίνουν, «το έδαφος που πρέπει να διανυθεί» και πάει λέγοντας...

Κι αν ο λαός έχει ήδη πικρή πείρα για το πού τον οδηγούσε κάθε φορά αυτή η ιστορία, είναι ακόμα πιο χαρακτηριστικό το γεγονός ότι ο αντιπρόεδρος της συγκυβέρνησης, Γ. Δραγασάκης, τοποθέτησε την «κόκκινη γραμμή» του Μεγάρου Μαξίμου στην αντιλαϊκή συμφωνία - απόφαση του Γιούρογκρουπ της 20ής Φλεβάρη! 

• Τη συμφωνία, δηλαδή, που όχι μόνο διατηρεί το αντεργατικό - αντιλαϊκό πλαίσιο της προηγούμενης φάσης, όχι μόνο «αναγνωρίζει» τη ματωμένη «τεράστια δημοσιονομική προσαρμογή» ως... «σημείο αφετηρίας», αλλά δεσμεύει το λαό να πληρώνει στο «ακέραιο και εγκαίρως» ένα χρέος που δεν είναι δικό του και, ταυτόχρονα, προσθέτει μια σειρά από νέες αντιλαϊκές αναδιαρθρώσεις για λογαριασμό του κεφαλαίου.

Διαφορετικά, μας... «ενημερώνει» ο Γ. Δραγασάκης,

• αν δεν προχωρήσει ο «συμβιβασμός» και συνεχιστεί «η κατάσταση αυτή», «μπορεί να υποχρεωθούμε να πάρουμε από μόνοι μας μέτρα που τώρα προσπαθούμε να αποφύγουμε»...

Από το «λιτό βίο»... στην «ήπια λιτότητα»

Στο ίδιο πλαίσιο, προετοιμασίας του εδάφους για την εξασφάλιση της συναίνεσης του λαού στη συνέχιση της αντιλαϊκής πολιτικής, από τις δηλώσεις περί «λιτού βίου» που είχε σπεύσει να κάνει ο Γ. Βαρουφάκης ήδη από τις πρώτες μέρες της νέας συγκυβέρνησης, μας πήγανε μετά στα περί «πατριωτικού καθήκοντος»: 

• Έτσι «έντυσαν» την απαίτηση να πληρώσει ο λαός το σύνολο των «οφειλών» από τα «μνημονιακά» χαράτσια, έτσι «βάφτισαν» το χέρι που βάζουν στα ταμειακά διαθέσιμα οργανισμών και φορέων του Δημοσίου για να ικανοποιήσουν τις απαιτήσεις των δανειστών και άλλες λειτουργικές ανάγκες του κράτους, χωρίς να θίξουν στο ελάχιστο τα συμφέροντα των μονοπωλίων.

Με αυτά και με αυτά, τη βδομάδα που μας πέρασε, μας πήγανε και στην... «ήπια λιτότητα» (!), ως απάντηση «στα χειρότερα», στην «περισσότερη λιτότητα», για την οποία «μας πιέζουν οι απέξω». 

• Αυτό που δε μας λένε, βέβαια, είναι ότι όπως και να τη βαφτίσουν, «λιτό βίο» ή «ήπια λιτότητα», αυτή αφορά τους εργαζόμενους και όχι το κεφάλαιο, το οποίο όχι μόνο αφήνουν απείραχτο, αλλά του χαρίζουν νέα προνόμια (βλ. π.χ. την ΠΝΠ για τη διαγραφή προστίμων και τόκων από φορολογικές και τελωνειακές παραβάσεις ισχυρών επιχειρηματικών ομίλων) και «σκίζονται» για να του εξασφαλίσουν μεγαλύτερη κρατική στήριξη.

Την ίδια ώρα, σε ό,τι αφορά το λαό, «εξειδικεύοντας» αυτήν την «ήπια λιτότητα», διάφοροι κυβερνητικοί αξιωματούχοι (π.χ. Βαρουφάκης, Βαλαβάνη κ.ά.), αλλά και βουλευτές και ευρωβουλευτές (π.χ. Χρυσόγονος) παίζουν το ρόλο του «λαγού». 

Σε συντονισμό με αστικά ΜΜΕ και άλλα επιτελεία του συστήματος, «αμολάνε» και «μαζεύουν» ενδεχόμενα νέα μέτρα (τα οποία έτσι κι αλλιώς εντάσσονται στις αντιλαϊκές στρατηγικές κατευθύνσεις της ΕΕ προς όφελος του κεφαλαίου), επαναφέρουν τις λογικές των «ρετιρέ» (βλ. τις αναφορές σε «πλούσια νησιά», «υψηλές επικουρικές» κ.τ.λ.), «διαρρέουν» και στη συνέχεια «διαψεύδουν» διάφορα, τόσο για τις «συγκλίσεις» που μπορούν να εξασφαλίσουν τον περιβόητο «έντιμο συμβιβασμό», όσο και για τα «αγκάθια» (κατά την ορολογία του Αλ. Τσίπρα), που μένουν μεν κανονικότατα στο τραπέζι, αλλά γίνεται προσπάθεια να μετατεθούν στη «μεγάλη συμφωνία» του Ιούνη.

Κάπως έτσι «ζυμώνουν» στις λαϊκές συνειδήσεις τις νέες αντιλαϊκές παρεμβάσεις στα ζητήματα των ιδιωτικοποιήσεων, των συντάξεων, του ΦΠΑ, την παραπομπή στις ελληνικές καλένδες ακόμα και των ελάχιστων που υποσχέθηκε προεκλογικά ο ΣΥΡΙΖΑ στο λαό (π.χ. για τον κατώτατο μισθό, τη 13η σύνταξη στους χαμηλοσυνταξιούχους κ.ά.).

Μια χαρακτηριστική «γεύση» για το τι σημαίνει για το λαό αυτή η «ήπια λιτότητα», με βάση την... «πορεία της οικονομίας», πήραμε και από την απάντηση που έδωσε στην τηλεοπτική του συνέντευξη την περασμένη Δευτέρα ο Αλ. Τσίπρας για το ζήτημα του ΕΝΦΙΑ:

«Εάν η χώρα κινηθεί το επόμενο διάστημα σε ομαλό πλαίσιο και πιάσουμε τους στόχους μας για πρωτογενές πλεόνασμα 1,2% και ανάπτυξη 1,4% θα μπορέσουμε να δούμε στο δεύτερο εξάμηνο το θέμα του ΕΝΦΙΑ. Εάν δεν το καταφέρουμε, δεν θα είναι θέμα τρόικας, θα είναι προτεραιοτήτων, δεν θα μπορέσουμε... Η κατάργηση του ΕΝΦΙΑ έχει να κάνει με την πορεία της οικονομίας, με τις δυνατότητες που θα έχουμε να ανταποκριθούμε στους στόχους».

Σαν τον προκάτοχό του δηλαδή, τον Αντ. Σαμαρά, που επαναλάμβανε συνεχώς πόσο... δεν του αρέσουν τα χαράτσια που επέβαλλε η κυβέρνησή του στο λαό, τάζοντας «μειώσεις φόρων» στο βαθμό που πιάνονται οι αντιλαϊκοί στόχοι για τα ματωμένα πρωτογενή πλεονάσματα και την ανάκαμψη της καπιταλιστικής κερδοφορίας!

Θέλουν το λαό συνένοχο

Βασικό στοιχείο της κυβερνητικής προσπάθειας να εξασφαλίσει τη λαϊκή συναίνεση σε κάθε ενδεχόμενη έκβαση των αντιλαϊκών παζαριών που διεξάγει με ΕΕ και ΔΝΤ, αποτελεί και όλη η φιλολογία που αναπαράγεται περί ενδεχόμενου δημοψηφίσματος ή ακόμα και εκλογών (με το δεύτερο ενδεχόμενο να συντηρείται στον αφρό, παρότι επισήμως η κυβέρνηση εμφανίζεται να το απορρίπτει), για να υπάρξει, όπως είπε ο Ν. Φίλης, «πρωτογενής λαϊκή έγκριση του επιδιωκόμενου προωθητικού συμβιβασμού με τους εταίρους».

Στην τηλεοπτική του συνέντευξη την περασμένη Δευτέρα, ο Αλ. Τσίπρας, αφού επανέλαβε τα περί εντολής για «σκληρή διαπραγμάτευση», ανέφερε σχετικά:

«Αν βρεθώ στη δύσκολη θέση κι ελπίζω ότι δεν θα βρεθώ (...) αυτή η εντολή μου βάζει όρια, αν καταλήξω να έχω μια συμφωνία που με βγάζει απ' τα όρια αυτά, δεν έχω άλλο αποκούμπι, ο λαός θα αποφασίσει».

Πέρα από τα ενδοαστικά «παιχνίδια» που πιθανότατα υπάρχουν πίσω από τη συζήτηση αυτή (π.χ. γύρω από τη σύνθεση της κυβερνητικής πλειοψηφίας στη Βουλή), είναι φανερό ότι προετοιμάζουν το έδαφος για να καταστήσουν το λαό «συνένοχο» σε όλα τα αντιλαϊκά ενδεχόμενα: Είτε προχωρήσουν οι νέες αντιλαϊκές συμφωνίες, που φαίνεται να είναι προ των πυλών, είτε τελικά οι συμφωνίες αυτές δεν καταστούν δυνατές.

Γνωρίζουν καλά ότι σε όλα τα ενδεχόμενα, όπως και να τελειώσει η διαπραγμάτευση, ο στόχος που επιδιώκουν να υπηρετήσουν, η στήριξη της κερδοφορίας και της ανταγωνιστικότητας του κεφαλαίου, θα απαιτεί νέα αντιλαϊκά μέτρα.

Η στοίχιση του λαού πίσω από αυτά θα απαιτεί και σε όλες τις περιπτώσεις το ανάλογο περιτύλιγμα, 

• είτε της «υπεύθυνης» κυβέρνησης που «έσωσε (και αυτή!) τη χώρα από τα χειρότερα»
• είτε της «υπερήφανης» κυβέρνησης που αντιστάθηκε στους εκβιασμούς...

***

Προϋπόθεση για να πέσουν στο κενό τα κάλπικα διλήμματα που βάζουν στο λαό, του τύπου «συμφωνία ή ρήξη», «ήπια λιτότητα ή χρεοκοπία», «δημοψήφισμα ή εκλογές», αποτελεί να γίνεται κατανοητός ο ίδιος ο χαρακτήρας των παζαριών, ότι γίνονται δηλαδή σε ξένο γήπεδο και για λογαριασμό των εγχώριων επιχειρηματικών ομίλων, γι' αυτό και ανεξαρτήτως της τελικής τους έκβασης, δεν μπορούν να δώσουν κανένα φιλολαϊκό αποτέλεσμα.

• Στην αναμονή και τη συνενοχή που επιδιώκει η συγκυβέρνηση, οι εργαζόμενοι πρέπει να αντιτάξουν την οργάνωση της πάλης τους, για την ανάκτηση των απωλειών τους, για να περάσουν στην αντεπίθεση για την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών τους, για την πραγματική ρήξη με την ΕΕ, το κεφάλαιο και την εξουσία τους.

Γ. Ε.

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ, 3/5/2015