Γιάννης Σκαρίμπας (28 Σεπ.1893 - 21 Ιαν. 1984): Οι ήρωές μου βρίσκονται μεταξύ φαντασίας και Νορβηγίας

Γιάννης Σκαρίμπας

Νικόλας Άσιμος

ΟΥΛΑΛΟΥΜ...
 

Ήταν σα να σε πρόσμενα Κερά
απόψε που δεν έπνεε όξω ανάσα,
κι έλεγα: Θάρθει απόψε απ' τα νερά
κι από τα δάσα.

Θάρθει, αφού φλετράει μου η ψυχή,
αφού σπαρά το μάτι μου σαν ψάρι
και θα μυρίζει ήλιο και βροχή
και νειό φεγγάρι...

Και να, το κάθισμά σου σιγυρνώ,
στολνώ την κάμαρά μας αγριομέντα,
και να, μαζί σου κιόλας αρχινώ
χρυσή κουβέντα:

...Πως-νά, θα μείνει ο κόσμος με το «μ π α»
που μ' έλεγε τρελόν πως είχες γίνει
καπνός και ‒τάχας‒ σύγνεφα θαμπά
προς τη Σελήνη...

..............................................................

Νύχτωσε και δεν φάνηκες εσύ·
κίνησα να σε βρω στο δρόμο ‒ωιμένα‒ 

μα σκούνταφτες (όπου εσκούνταφτα) χρυσή
κι εσύ με μένα.

Τόσο πολύ σ' αγάπησα Κερά,
που άκουγα διπλά τα βήματα μου!
Πάταγα γω ‒στραβός‒ μεσ' τα νερά;
κι εσύ κοντά μου...

Ουλαμούμ (1936)

ΗΜΙΟΛΟΚΛΗΡΟΝ

Να είσαι απλός
                   και περιττός, 

αυτό ’ναι κάτι.
 

Να μη ’σαι τίποτα

                   (ούτε απαραίτητος)

επίσης είναι. 

Να κλεις με νόημα

                   (βλακείας ένεκεν)

το ’να σου μάτι. 

Κάνε το κι έσο

                   ημιβέβαιος

και μείνε. 

Μείνε ημιόχις

                   ημιναινές

‒ κράτα ημιπόζα. 

Έσο ημίβλεπτος

                   ημιαν-φάς

και  ‒τότε ‒ τέλεια 

η φήμη θάρτει σου

                   σαν μια Κυρία

ημιμιμόζα 

λίγον τι κρύα

                   και λίγον μπλάβη

από τα γέλια... 

Βοϊδάγγελοι (1968)

Άπαντες Στίχοι

1936-1970

Νεφέλη, 2010