Τα φρούρια του ιμπεριαλισμού δεν είναι απόρθητα: Μικρή ιστορική αναδρομή στη νικηφόρα Κουβανική Επανάσταση ‒ Με αφορμή τα 88α γενέθλια του Φιντέλ ‒ Επίμετρο: Εκλογικό σύστημα & Εκλογές - Ασφάλεια - Εκπαίδευση - Υγεία - 91 (88+3) ΦΩΤΟ

Γεννήθηκε και παρέμεινε αθάνατος επαναστάτης, 13 Αυγ. 1926 - 25 Νοε. 2016Ο Φιντέλ στην Πλατεία της Επανάστασης Χοσέ Μαρτί. Φωτό του 2003. (Πηγή: Agência Brasil, Author Ricardo Stuckert/ABr. Aπό wikipedia)

«Κανένας παράδεισος δεν κερδίζεται με έφοδο, γιατί δεν υπάρχει παράδεισος. Για να έχεις παράδεισο, πρέπει πρώτα να τον χτίσεις. Ο ιμπεριαλισμός δεν μας άφησε κανέναν παράδεισο. Μας άφησε κόλαση: Κόλαση φτώχειας, αμάθειας, ένδειας και δυστυχίας. Την κόλαση της υπανάπτυξης».
(Φιντέλ Κάστρο, 24/11/1971)

*
«Οι λαϊκές δυνάμεις μπορούν να κερδίσουνν έναν πόλεμο ενάντια στον στρατό.
Δεν είναι πάντα απαραίτητο να περιμένουμε να δημιουργηθούν όλες οι συνθήκες για την επανάσταση
–μια εστία εξέγερσης μπορεί να τις δημιουργήσει». 
(Τσε, «Ο Ανταρτοπόλεμος»)

*

 

El Gigante
(Φωτό 16/4/2001)

ΚΟΥΒΑ 
Μια αξιοπερίεργη τρύπα στην παντοκρατορία του καπιταλισμού

Κάποτε ένας Αμερικανός πρόεδρος ανέθεσε σ' έναν πράκτορα της CIA να κάνει μια επιτόπια μελέτη της κουβανέζικης επανάστασης. Μετά από καιρό ο πράκτορας στέλνει σαστισμένος την εξής αναφορά:
«Κύριε Πρόεδρε, δεν υπάρχει ανεργία αλλά κανείς δεν δουλεύει. Κανείς δεν δουλεύει αλλά σύμφωνα με τις στατιστικές εκπληρώνονται όλοι οι παραγωγικοί στόχοι. Εκπληρώνονται όλοι οι παραγωγικοί στόχοι αλλά δεν βρίσκεις τίποτα στα καταστήματα. Δεν βρίσκεις τίποτα στα καταστήματα αλλά όλοι τρώνε. Όλοι τρώνε αλλά επίσης όλοι παραπονιούνται διαρκώς ότι δεν υπάρχουν τρόφιμα. Ο κόσμος παραπονιέται διαρκώς αλλά όλοι πάνε στην Πλατεία της Επανάστασης και ζητωκραυγάζουν υπέρ του Φιδέλ. Κύριε Πρόεδρε, έχουμε όλα τα στοιχεία αλλά κανένα συμπέρασμα...» 
Μανουέλ Βάθκεθ Μονταλμπάν: Και ο Θεός μπήκε στην Αβάνα


* 

ΚΟΥΒΑ
61 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ ΤΗΝ 26η Ιούλη 1953

88 χρόνια ΦΙΝΤΕΛ
  

Άγρυπνος Φρουρός!

Από την επίθεση στη Μονκάδα μέχρι την Επανάσταση που συνεχίζει

«Όσο για μένα, ξέρω πως η φυλακή θα 'ναι σκληρή όσο δεν ήτανε ποτέ για κανένα, πως θα βρω μπροστά μου απειλές, παγίδες και άτιμες βιαιότητες. Μα, δεν τις φοβούμαι, όπως δεν τρέμω τη μανία του άθλιου τυράννου που πήρε τη ζωή εβδομήντα αδελφών μου. Καταδικάστε με, δεν πειράζει, η Ιστορία θα με δικαιώσει».

Μ-26-7

Με τούτα τα λόγια έκλεισε την ιστορική του απολογία, στις 6 του Οκτώβρη του 1953, στο δικαστήριο του Σαντιάγκο της Κούβας, ο Φιντέλ Κάστρο, κατηγορούμενος για την επίθεση στη Μονκάδα, στις 26 του Ιούλη του ίδιου έτους, που σκοπό είχε να ξεσηκώσει το λαό του νησιού εναντίον της δικτατορίας του Μπατίστα.

Κι όμως, τότε, κανείς δεν πίστευε πως η δικαίωση βρισκόταν πολύ κοντά.

Το δικαστήριο τον καταδίκασε σε 15 χρόνια φυλάκιση στο σωφρονιστήριο του νησιού Ίσλα δε λος Πίνος, που σήμερα ονομάζεται Ισλα δε λα Χουβεντούδ (Νησί της Νεολαίας).

15 Μάη 1955. Αποφυλάκιση-Μεξικό

Ιούλιος 1953 - Μάιος 1955: Ο κρατούμενος Νο 3859

Το 1955, στις 15 του Μάη, ο Κάστρο αποφυλακίστηκε και στις αρχές Ιούλη αναχώρησε για το Μεξικό, όπου οργάνωσε και εκπαίδευσε στρατιωτικά μια ομάδα επαναστατών, από τις τάξεις της οποίας βγήκαν όλοι οι μεγάλοι ηγέτες της Κουβανέζικης Επανάστασης, όπως ο Καμίλο Σιενφουέγκος, ο Χουάν Αλμέιδα και, φυσικά, o Ερνέστο Τσε Γκεβάρα.

26 Ιούλη. Η μεγάλη λαϊκή εξέγερση

15 Μάη 1955. Ελεύθεροι! 

Ουσιαστικά όμως, η 26η του Ιούλη σηματοδοτεί την απαρχή της μεγάλης λαϊκής εξέγερσης κατά του δικτατορικού καθεστώτος του Φουλχένσιο Μπατίστα, που κατέληξε στη Νίκη της Επανάστασης, την 1η του Γενάρη του 1959.

Σαντιάγο ντε Κούβα, 1η Γενάρη του 1959

Η Ιστορία, πράγματι, δικαίωσε τον Φιντέλ Κάστρο. Όταν ο λαϊκός επαναστατικός στρατός της Κούβας έμπαινε στην πόλη Σαντιάγο ντε Κούβα την 1η Γενάρη του 1959.

Όταν την ίδια μέρα δόθηκε η αποφασιστική μάχη στη Σάντα Κλάρα με νίκη των επαναστατών. Την προηγούμενη, 31 Δεκέμβρη 1958, ο δικτάτορας Μπατίστα είχε εγκαταλείψει τη χώρα, φεύγοντας κρυφά για τον Αγιο Δομίνικο.

Είσοδος στην Αβάνα (Raul Corrales Forno: La-Caballería, 1960)

8 Γενάρη 1959. Στην Αβάνα

Έτσι, οι αντάρτες με τον Τσε μπήκαν θριαμβευτικά στην Αβάνα την 1η Γενάρη του 1959.

Στις 8 Γενάρη 1959, ο Φιντέλ Κάστρο φτάνει στην Αβάνα και αναλαμβάνει πρωθυπουργός της πρώτης επαναστατικής κυβέρνησης. Ετσι άρχισε η νικηφόρα προς το σοσιαλισμό πορεία, αφού ξανοιγόταν η δυνατότητα στο λαό να οργανώσει τη δική του «έφοδο στον ουρανό». «Μέσα στη μύτη» του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού. Στα 90 μόλις μίλια απόσταση από το Μαϊάμι των ΗΠΑ. Μα, από δω αρχίζουν και τα δύσκολα.

Τα πρώτα βήματα στην πολιτική δράση

Ο Φιντέλ με τον Χουάν Αλμέιδα Βόσκε (1927-2009)

Ο Φιντέλ Κάστρο γεννήθηκε στη μικρή πόλη Μαγιαρί της επαρχίας Οριέντε, στις 13 Αυγούστου του 1926. Είναι το τρίτο παιδί ενός συντηρητικού Ισπανού μετανάστη και μιας Κουβανής. Από μικρός έδειχνε μεγάλη σωματική δύναμη και τολμηρή σκέψη.

Τόσο στο κολέγιο, όσο και ως φοιτητής της Νομικής διακρίθηκε στις αθλητικές ομάδες που συμμετείχε, ενώ ταυτόχρονα η ικανότητα του λόγου που τον διέκρινε συμπλήρωνε τα απαραίτητα προσόντα για να αναδειχτεί φυσικός ηγέτης των συμφοιτητών του.

Την περίοδο εκείνη, ο Φιντέλ, όπως τον αποκαλούν όλοι στην Κούβα, ήταν στέλεχος του Ορθόδοξου Κόμματος, του Εδουάρδου Τσιμπάς (ο οποίος αργότερα αυτοκτόνησε).

Το κόμμα αυτό ασκούσε έντονη κριτική στη διαφθορά των στρατηγών και των πολιτικών που κυβερνούσαν για λογαριασμό των ΗΠΑ.

Η επιρροή του ήταν μεγάλη στους μικροαστούς και στους σπουδαστές, αλλά δεν ήταν το κατάλληλο για να οργανώσει τη δύναμη που χρειαζόταν για να αφαιρέσει τα εμπόδια που έστεκαν στο δρόμο ανάπτυξης της κουβανικής κοινωνίας και να αγωνιστεί ενάντια στον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό.

Ο κομμουνιστής ηγέτης Μπλας Ρόκα θεωρούσε ότι το κόμμα αυτό «αποτελούσε εμπόδιο στην κινητοποίηση των λαϊκών μαζών, στον ενεργητικό αγώνα και στην επαναστατική δράση εναντίον της τυραννίας».

Μονκάδα και «Γκράνμα»

Το “Γκράνμα” (Granma) είναι το όνομα του σκάφους με το οποίο οι αντάρτες του Φιντέλ Κάστρο μεταφέρθηκαν (το 1956) απ’ το Μεξικό στις ακτές της Κούβας με σκοπό την αρχή του ανταρτοπολέμου ενάντια στο καθεστώς του Μπατίστα. Το πλοιάριο είχε κατασκευαστεί το 1943, είχε μήκος 13,25 μέτρα, φάρδος 4,97 ενώ η κίνηση του πραγματοποιούνταν με τη βοήθεια δύο εξακύλινδρων πετρελαιοκίνητων μηχανών Gray General τύπου 6Μ4. Πριν αγοραστεί για λογαριασμό των κουβανών ανταρτών ανήκε στον αμερικανό Ρόμπερτ Έρικσον και είχε πάρει το όνομα του απ’ το αγγλικό υποκοριστικό “granma” της λέξης “grandmother” (γιαγιά).
Η κανονική χωρητικότητα του πλοιαρίου ήταν περί τα 20 με 22 άτομα. Παρ’ όλα αυτά, στην αποστολή των ανταρτών του Κινήματος της 26ης Ιουλίου (Μ-26-7) μετείχαν 82 άνδρες οι οποίοι και επιβιβάστηκαν στο Γκράνμα. Μεταξύ αυτών, με την ιδιότητα του γιατρού, ήταν και ο Ερνέστο Γκεβάρα στον οποίο είχε δοθεί ο βαθμός του υπολοχαγού. Μάλιστα, ο Τσε αντιλήφθηκε αρκετές ώρες μετά τον απόπλου ότι είχε ξεχάσει τα φάρμακα και τη μάσκα του οξυγόνου (γιά το άσθμα) σε κιβώτια που τελικά δεν είχαν φορτωθεί στο πλοιάριο. Η κρίση άσθματος δεν άργησε να έρθει – την αντιμετώπισε όμως με υπομονή και κατάφερε να βοηθήσει και άλλους συνεπιβαίνοντες, ως γιατρός της αποστολής.

Το Γκράνμα σαλπάρησε τη νύχτα της 25ης Νοεμβρίου του 1956 από το λιμάνι Τούξπαν του Μεξικού. Σύμφωνα με το αρχικό σχέδιο η άφιξη του στην Κούβα θα πραγματοποιούταν σε συντονισμό με κινητοποιήσεις άλλων μελών του Κινήματος της 26ης Ιουλίου που δρούσαν στο νησί. Οι δυσμενείς όμως καιρικές συνθήκες και το υπερβολικό φορτίο είχαν ως αποτέλεσμα το πλοιάριο να προσαράξει στις ακτές τις Κούβας αρκετά καθυστερημένα και σε διαφορετικό από το προσυμφωνημένο σημείο.

Αυτή η γραμμή της παθητικής στάσης του Ορθόδοξου Κόμματος δε συμβιβαζόταν με την αντίληψη του Φιντέλ Κάστρο.

Η επίθεση στους στρατώνες Μονκάδα, στο Σαντιάγο της Κούβας, όπου στάθμευαν χιλιάδες στρατού της τυραννίας, ήταν μια δυνατή πρόκληση. Από εκείνη την επίθεση γεννήθηκε το Κίνημα της 26ης του Ιούλη.

«Ο Καμίλο δεν λογάριαζε τον κίνδυνο, έπαιζε μαζί του, τον προκαλούσε, τον έλκυε και τον χειριζόταν. Για την αντάρτικη νοοτροπία του δεν μπορούσε ένα σύννεφο ν' αλλάξει πορεία σε μια χαραγμένη γραμμή». (Ο Τσε, για τον θάνατο του Καμίλο)
Το αεροπλάνο με το οποίο ταξιδεύει ο Καμίλο Σιενφουέγος (γεν. το 1932) χάνεται δίχως να αφήσει ίχνη, στις 28 Οκτώβρη 1959. «Ο Κομαντάντε του Λαού», «Ο Ήρωας του Γιαγουαχάι» είναι τότε 27 χρονών. Η σορός του δεν βρέθηκε ποτέ. Ο Τσε θα του αφιερώσει το βιβλίο του Ανταρτοπόλεμος.

Η επίθεση απέτυχε, αλλά από εκείνη την ημέρα του 1953 το κόμμα του Τσιμπάς παραχωρεί τη θέση του σε έναν επαναστατικό οργανισμό πολύ πιο αποτελεσματικό.

Ελάχιστοι από τους επαναστάτες της Μονκάδα επιζούν της επίθεσης.

Ο Φιντέλ, μετά από δύο χρόνια φυλακής, απελευθερώνεται και αυτοεξορίζεται στο Μεξικό, όπου μαζί με τον Αργεντινό Ερνέστο «Τσε» Γκεβάρα, τον Καμίλο Σιενφουέγκος και άλλους ετοιμάζουν τη νέα προσπάθεια ανατροπής του αιματοβαμμένου καθεστώτος του Μπατίστα και απελευθέρωσης της Κούβας από τα δεσμά του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού.

Η ρότα για την Επανάσταση

Με ένα μικρό πλοίο, την «Γκράνμα» (σώζεται στο μουσείο της Επανάστασης στην Κούβα), 82 επαναστάτες αποβιβάζονται σε μια παραλία στους πρόποδες της οροσειράς της Σιέρα Μαέστρα στις 30 Νοέμβρη του 1956.

Μόνο 10 απ' αυτούς καταφέρνουν να επιζήσουν, αφού τα χτυπήματα που δέχονται από τις επιδρομές της αεροπορίας της δικτατορίας είναι εξοντωτικά. Μεταξύ τους ο Φιντέλ, ο αδελφός του Ραούλ, ο Τσε, ο Σιενφουέγκος κι ο Χουάν Αλμέιδα.

Η αρχή της εποποιίας

Έτσι αρχίζει η εποποιία του αγώνα στα βουνά και οι διαδοχικές νίκες κατά του εκπαιδευμένου από Αμερικανούς ειδικούς στρατού του Μπατίστα.

Παράλληλα, διεξαγόταν και ο αγώνας στις πόλεις από το κίνημα της 26ης του Ιούλη με επικεφαλής τον Φρανκ Παΐς, που είχε οργανώσει ένα τεράστιο παράνομο δίκτυο.

1. Pontiac: Χρησιμοποιήθηκε από το Λαϊκό Σοσιαλιστικό Κόμμα της Κούβας, για τη μεταφορά όπλων από την Αβάνα στην επαρχία Λας Βίγιας και τον εφοδιασμό των δυνάμεων του PSP, με επικεφαλής τον Γ.Γ. Φέλιξ Τόρες (1917-2008). (Φωτό: Μπάμπης Ζαφειράτος)

Το τότε Λαϊκό Σοσιαλιστικό Κόμμα της Κούβας (ήταν μαρξιστικό - λενινιστικό κόμμα), που το 1955 είχε απορρίψει την έκκληση του Κάστρο για ένοπλο αγώνα, είχε δώσει όλες τις δυνάμεις του στην πάλη για τη δημιουργία μαχητικών επιτροπών στα εργοστάσια και στις κοινότητες και τη δημιουργία ενός εθνικού δημοκρατικού μετώπου, που θα ένωνε όλες τις δυνάμεις που ήταν αντίθετες με τον Μπατίστα.

Αυτή η προσεκτική πολιτική προετοιμασία της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών δυνάμεων αποδείχτηκε κρίσιμη για την επιτυχία της επανάστασης.

H Επανάσταση

2. Η έδρα του Μπατίστα με τα σημάδια από τις σφαίρες, κατά την εισβολή των επαναστατών. (Φωτό: Μπάμπης Ζαφειράτος)

Τα χρόνια της «διακυβέρνησης» από τον Μπατίστα, που χαρακτηρίζονται από τη βία και την πολιτική κατατρομοκράτηση του πληθυσμού και την καταλήστευση της κουβανικής οικονομίας, συνοδεύτηκαν από την πλήρη ανοχή όλων των αστικών κομμάτων, που ποτέ δεν πρόβαλαν καμία αντίσταση, με φωτεινή, όμως, εξαίρεση το Λαϊκό Σοσιαλιστικό Κόμμα της Κούβας.

Η επίθεση στις 26 Ιούλη του 1953 στους στρατώνες της Μονκάδα, στο Σαντιάγκο ντε Κούμπα, παρά την αποτυχία της, ήταν η σπίθα που άναψε.

Είχε μεγάλη συμβολή στην αφύπνιση της λαϊκής συνείδησης για την οργάνωση ενός πλατιού λαϊκού κινήματος κατά της δικτατορίας. Αλλωστε, υπήρχε ανάλογη εμπειρία στην ιστορία του λαϊκού κινήματος της Κούβας.

Οι εξεγέρσεις που άρχισαν το 1953 συνεχίστηκαν με εντατικό ρυθμό σε όλα τα σημεία του νησιού με τη συμμετοχή πολλών Κουβανών φοιτητών, αγροτών και εργατών κύρια.

Το Νοέμβρη του 1954, ο Μπατίστα έδωσε αμνηστία σε όλους τους πολιτικούς κρατούμενους, ανάμεσα σε αυτούς ήταν και οι πρωτεργάτες της επίθεσης της 26ης Ιούλη.

Μεξικό, 1956. Ο Φιντέλ και ο Τσε. Το κοινό κελί και η απαρχή της καθοριστικής αδερφικής σχέσης.
«Ένας νεαρός Κουβανός ηγέτης με προσκάλεσε να προσχωρήσω στο κίνημά του, που αφορά την ένοπλη απελευθέρωση της πατρίδας του. Εγώ, φυσικά, δέχτηκα». (Τσε: Γράμμα στους γονείς του, 6 Ιουλίου 1956).
«Ο Γκεβάρα είχε τότε έναν μποέμικο αέρα, ένα χιούμορ πλούσιο, προκλητικό και αργεντίνικο, κυκλοφορούσε δίχως πουκάμισο, ήταν κάπως ναρκισιστής, σταρένιος στο χρώμα, μετρίου αναστήματος, με δυνατή μυϊκή διάπλαση, με την πίπα και το μάτε του. Αθλητικός και ασθματικός, ενάλλασσε τον Στάλιν με τον Μπωντλέρ και την ποίηση με τον Μαρξισμό». (Κάρλος Φράνκι: Κούβα, η βίβλος των 12. Μεξικό, 1966)

Στο Μεξικό η συνάντηση των Φιντέλ και Ραούλ Κάστρο με τον Ερνέστο «Τσε» Γκεβάρα ντε λα Σέρνα Λιντς θα αποδειχτεί καθοριστική, για την επαναστατική διαδικασία στην Κούβα, αφού ο αργεντίνικης καταγωγής επαναστάτης θα γίνει πλέον αναπόσπαστο μέλος της ομάδας που οργάνωσαν οι Κουβανοί, αυτής που θα οδηγήσει μετά την απόβαση στην Κούβα με το «Γκράμνα», το Δεκέμβρη του 1956, στη νικηφόρα επανάσταση.

Παράλληλα, το νησί φλεγόταν από τις απεργίες. Το Φλεβάρη και το Μάρτη του 1956 έγιναν οι καθολικές απεργίες των εργατών στη βιομηχανία της ζάχαρης, των σιδηροδρομικών, αλλά και των εργαζομένων στα μέσα μαζικής συγκοινωνίας όλων των μεγάλων πόλεων. Στο πλευρό των εργαζομένων και οι φοιτητές και σπουδαστές.

Στο μεταξύ αποφασίστηκε η συνένωση όλων των συνιστωσών των εξεγερμένων δυνάμεων και ο σχηματισμός του κινήματος της «26ης Ιούλη».

Ο επαναστατικός στρατός

1956. Ο Φιντέλ Κάστρο και οι 82 επαναστάτες της «Γκράνμα» αποβιβάζονται σε μιά ελώδη περιοχή ρυζοφόρων στο Οριέντε. Χωρικοί τους προσφέρουν υλική βοήθεια και υποστήριξη. Στη φωτ., ο οδηγός Κρεσένσιο Πέρες, δίπλα στον Φιντέλ, προσφέρει στους επιζήσαντες του «Γκράνμα» την αλληλεγγύη των χωρικών της Σιέρα

Στις 30 Νοέμβρη του 1956 σημειώνεται μία νέα ένοπλη εξέγερση στο Σαντιάγκο από εργάτες και φοιτητές, ενώ το Δεκέμβρη η χώρα παραλύει από τη γενική απεργία.

Τότε αποβιβάστηκε στις ακτές της επαρχίας Οριέντε το επαναστατικό στρατιωτικό τμήμα με επικεφαλής τον Φιντέλ Κάστρο από το Μεξικό και άρχισαν οι πρώτες μάχες που κατέληξαν υπέρ του στρατού του Μπατίστα, αλλά έστω και αποδεκατισμένες οι επαναστατικές δυνάμεις κατορθώνουν να παγιώσουν τη θέση τους στα βουνά της Σιέρα Μαέστρα και να δημιουργήσουν το ένοπλο τμήμα κατά της δικτατορίας.

Τα χειροποίητα της επανάστασης

3. Dragon I: Θωρακισμένο τρακτέρ με προσαρμοσμένο πάνω του πολυβόλο. Χειροποιήθηκε από τους εργάτες του εργοστασίου ζάχαρης "Narcisa" στο Γιαγουαχάι, της επαρχίας Σάνκτι Σπίριτους. Το οδήγησε ο Καμίλο κατά την πολιορκία αυτής της πόλης. (Φωτό: Μπάμπης Ζαφειράτος)

4. Και το θωρακισμένο όχημα-τρακτέρ... του Τσε. Αυτό ιστορήθηκε από του εργαζόμενους του εργοστασίου ζάχαρης "Andreita" και προοριζόταν για το στρατό του Κομαντάντε, κατά την εκστρατεία στη Λας Βίγιας. Πριν προλάβει να πάρει το βάπτισμα του πυρός, θριάμβευσε η επανάσταση. (Φωτό: Μπάμπης Ζαφειράτος)

Ένα τμήμα που συνεχώς αυξανόταν με τη συμμετοχή εργατών και αγροτών με συνέπεια να εξελιχθεί σε Επαναστατικό Στρατό. Οι ανταρτικές επαναστατικές δυνάμεις δρούσαν σε συνδυασμό με ένοπλες εξεγέρσεις, απεργίες, διαδηλώσεις σε όλες τις μεγάλες πόλεις.

Γυναίκες στον ανταρτοπόλεμο. Η Αϊδέ Σανταμαρία (Βίγια Κλάρα, 30 Δεκ. 1923 - Αβάνα, 28 Ιουλ. 1980) και πίσω της η Σέλια Σάντσες (Μέντια Λούνα, 9 Μαΐ. 1920 – Αβάνα, 11 Ιαν. 1980) επιστήθιες φίλες του Φιντέλ. Η Αϊδέ είναι η μία από τις δυο γυναίκες που συμμετείχαν στην κατάληψη της Μονκάδα. Η άλλη είναι Μέλβα Eρνάντες (Λας Βίγιας, 28 Ιουλ. 1921 - Αβάνα, 9 Μαρ. 2014)

1953. Μέλβα Ερνάντες και Αϊδέ Σανταμαρία. Στη φυλακή μετά τη Μονκάδα

Μέλβα, Φιντέλ, Αϊδέ, 15 Μαΐου 1955. Ίσλα δε λος Πίνος (Νησί των Πεύκων). Η αποφυλάκιση.

Σέλια, Φιντέλ, Αϊδέ. Πιθανόν μετά το θρίαμβο της επανάστασης (1959;)

Στις 13 Μάρτη του 1957 η φοιτητική οργάνωση «Επαναστατικό Διευθυντήριο» έκανε επίθεση κατά του Προεδρικού Μεγάρου με στόχο την εξόντωση του Μπατίστα, στόχος που δεν επιτεύχθηκε, αλλά λειτούργησε αφυπνιστικά ώστε να υπάρξει το ξεσήκωμα των πολιτών της πρωτεύουσας Αβάνας.

Σιέρα Μαέστρα. Η Βίλμα Εσπίν (1930-2007) με τον Ραούλ. Αρχικά Αγγελιοφόρος στο κίνημα της 26ης Ιουλίου και μετέπειτα σύζυγός του -παντρεύτηκαν τον Γενάρη του 1959. 

Το 1958, όλη η χώρα είχε καταληφθεί από επαναστατικό πυρετό και ενώ οι απεργίες και οι διαδηλώσεις συγκλόνιζαν τον τόπο, οι ανταρτικές ομάδες προχωρούσαν σταδιακά στην κατάληψη μεγάλου τμήματος του νησιού.

21 Αυγούστου του 1958. Ο Τσε Γκεβάρα εξορμά με 140 άνδρες από τη Σιέρα Μαέστρα για την επαρχία Λας Βίγιας

Το Δεκέμβρη του 1958, ο Επαναστατικός Στρατός αριθμούσε περισσότερους από 6.000 ένοπλους αντάρτες, ενώ τμήματά του, με επικεφαλής τους Τσε Γκεβάρα, Ραούλ Κάστρο, Καμίλο Σιενφουέγκος και Χουάν Αλμέιδα, προχωρούσαν προς την πρωτεύουσα.

Σάντα Κλάρα

5. Σάντα Κλάρα: Μνημείο Τρεν Μπλινδάδο, του Κουβανού γλύπτη Χοσέ Δελάρα.
 28 Δεκέμβρη 1958, ο Τσε με 300 άντρες, απέναντι σε 3.000 στρατιώτες του Μπατίστα, κατέλαβε την πόλη. Την επομένη εκτροχίασε το τρένο που θα μετέφερε
408 στρατιώτες και πολεμοφόδια με προορισμό την ανακοπή την ανταρτών. Η στήλη ιστορεί το περιστατικό. (Φωτό: Μπάμπης Ζαφειράτος)

Η στήλη ιστορεί τα γεγονότα 
Gloria A Los Heroes

Τα ξημερώματα της 16ης Δεκέμβρη ο Τσε Γκεβάρα θα οδηγήσει την αντάρτικη ομάδα του και δύο μέρες αργότερα θα σημειώσει την καθοριστικής σημασίας νίκη στη μάχη της Σάντα Κλάρα -που αποτελούσε την καρδιά της χώρας και το βιομηχανικό κέντρο- γεγονός που θα αποκόψει τον κυβερνητικό στρατό και θα εμποδίσει τις ενισχύσεις και την ανατροφοδότησή του.

Σάντα Κλάρα. Στρατόπεδο Λεόνσιο Βιδάλ

Από εκείνη τη στιγμή, το παλιρροϊκό κύμα της επανάστασης θα ξεχυθεί και θα είναι έτοιμο να σκεπάσει και την Αβάνα.

Στις 29 πριν το ξημέρωμα, η τακτική της παρείσφρησης του κομαντάτε επιτρέπει στους αντάρτες να πάρουν πλεονεκτικές θέσεις μέσα στην πόλη, επωφελούμενες από το μισοσκόταδο.

Τα πυροτεχνήματα της 31ης Δεκέμβρη που θα φωτίσουν τη νύχτα της Πρωτοχρονιάς του 1959 θα φωτίσουν και θα ξυπνήσουν στα μάτια χιλιάδων Κουβανών, που είχαν ξεχυθεί στους δρόμους για να γιορτάσουν τη νίκη, την ελπίδα για ένα μέλλον διαφορετικό.

Τα πρώτα μέτρα της Επανάστασης

8 Ιανουαρίου του 1959. Ο Επαναστατικός Στρατός υπό την ηγεσία του Φιντέλ μπαίνει νικηφόρος στην Αβάνα.

Ας παρακολουθήσουμε όμως πώς εκτιμά η εισήγηση του Φιντέλ Κάστρο στο 1ο Συνέδριο του Κομμουνιστικού Κόμματος Κούβας την επανάσταση και την εξέλιξή της (Εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή», 1976).

«Ταυτόχρονα εμείς καταλαβαίναμε θαυμάσια όλες τις δυσκολίες κι όταν μπήκαμε στην πρωτεύουσα της Δημοκρατίας, στις 8 Γενάρη 1959, δηλώσαμε: "Ζούμε μια αποφασιστική στιγμή της ιστορίας μας. Η τυραννία έπεσε. Απέραντη είναι η λαϊκή χαρά. Έχουμε όμως ακόμα πολλά να κάνουμε. Δεν έχουμε την αυταπάτη να πιστεύουμε ότι από δω και μπρος όλα θα είναι εύκολα. Ίσως στο μέλλον όλα θα 'ναι ακόμα πιο δύσκολα"»...

«Ένα από τα πρώτα μέτρα της Επανάστασης υπήρξε η παραδειγματική τιμωρία των βασικών ενόχων για τα εγκλήματα που έγιναν από τη δικτατορία του Μπατίστα... Αυτό που αποτελούσε στοιχειώδη πράξη δικαιοσύνης, που το ζητούσε ομόφωνα ο λαός μας, προκάλεσε τη λυσσασμένη εκστρατεία του ιμπεριαλιστικού Τύπου ενάντια στην Επανάσταση...

Ταυτόχρονα, δημεύτηκαν χωρίς καθυστέρηση όλα τα παράνομα αποκτημένα υλικά αγαθά που βρίσκονταν στα χέρια των αξιωματούχων του αιματοβαμμένου καθεστώτος...

Ο παλιός στρατός που είχε καταπιέσει σκληρά το λαό, διαλύθηκε και οι αρμοδιότητες που αντιστοιχούν στις ένοπλες δυνάμεις, μεταβιβάστηκαν στον ένδοξο Επαναστατικό Στρατό, που, όπως έλεγε ο Καμίλιο Σιενφουέγκος: "Ηταν ο λαός, ντυμένος τ' αμπέχονο".

Φιντέλ. Εργασία στα ζαχαροκάλαμα.

Η δημόσια διοίκηση ξεκαθαρίστηκε από τα στοιχεία που είχαν συνεργαστεί με την τυραννία...

Τα πολιτικά κόμματα που υπηρέτησαν τους καταπιεστές διαλύθηκαν.

Η διεφθαρμένη και πουλημένη ηγεσία των συνδικάτων απομακρύνθηκε και τα δικαιώματα των εργαζομένων αποκαταστάθηκαν.

Οι εργάτες που είχαν απολυθεί από τις επιχειρήσεις στην περίοδο της δικτατορίας γύρισαν στις εργασίες τους. Σταμάτησε αμέσως το διώξιμο αγροτών από τη γη.

Στις 3 Μάρτη 1959 η Κουβανική Εταιρεία Τηλεφώνων -γιάγκικο μονοπώλιο- που είχε αναμειχθεί στις βρώμικες υποθέσεις της τυραννίας σε βάρος των συμφερόντων του λαού, μπήκε κάτω από κρατικό έλεγχο.

Στις 6 Μάρτη ψηφίστηκε νόμος που μείωσε κατά 50% τα υψηλά ενοίκια που πλήρωνε ο λαός, μέτρο που ξεσήκωσε μεγάλο ενθουσιασμό στον πληθυσμό των πόλεων και δημιούργησε πραγματική αναταραχή στους αστικούς κύκλους.

Όντας διοικητής της Τράπεζας, ο Τσε εργαζόταν έως και 16 ώρες τη μέρα. Τα Σαββατοκύριακα επωφελούνταν της «αργίας» και δούλευε σε διάφορες εθελοντικές εργασίες. Εδώ, στο χτίσιμο της συνοικίας «Μαρτί», στα περίχωρα της Αβάνας, το 1961.

Στις 21 Απρίλη όλες οι πλαζ της χώρας κηρύχτηκαν ελεύθερες για τη χρήση του λαού και καταργήθηκαν έτσι τα προνόμια και οι μισητές διακρίσεις που είχε επιβάλει η αστική τάξη σε πολλούς από αυτούς τους τόπους αναψυχής.

Στις 17 Μάη ψηφίστηκε η πρώτη Αγροτική Μεταρρύθμιση. Αυτό το αποφασιστικό, αναγκαίο και δίκαιο μέτρο, μας έβαλε άμεσα αντιμέτωπους όχι μόνο με την ντόπια ολιγαρχία, αλλά και με τον ιμπεριαλισμό, γιατί πολλές αμερικάνικες επιχειρήσεις είχαν στην ιδιοκτησία τους πελώριες εκτάσεις με τα πιο γόνιμα εδάφη της χώρας, κυρίως φυτεμένες με ζαχαροκάλαμο. Παρ' όλο που το καθορισμένο ανώτατο όριο ιδιοκτησίας ήταν 30 καβαλερίες (4.020 στρέμματα), δηλαδή έκταση σχετικά μεγάλη, υπήρχαν αμερικανικές εταιρείες που είχαν στην ιδιοκτησία τους εκτάσεις μέχρι και 17 χιλιάδες καβαλερίες (2.270 χιλιάδες στρέμματα). Απ' αυτήν την άποψη ο νόμος ήταν πραγματικά ριζοσπαστικός.

Σαββατοκύριακο στο λιμάνι
«Ο Τσε ήταν άκρως απαιτητικός, αλλά εγώ δεν θα είχα ποτέ καλύτερο προϊστάμενο. Είμαι πεπεισμένος ότι ανήκε στη ράτσα των ανώτερων ανθρώπων και θυμάμαι ότι πάντοτε αναφερόμασταν στο παράδειγμα του μαρξ, πουν είχε θυσιάσει τα πάντα, ακόμα και την οικογένειά του, για το έργο του» (Μαρτυρία του Ορλάντο Μπορέγο).
Γίνεται χίλα κομμάτια για να καταδείξει ότι ο ατομικισμός είναι μια αστική φιλοδοξία, που αντιτίθεται στο κοινό καλό, και ότι επαναστάτης μπορεί κανείς να είναι σε οποιαδήποτε θέση εργασίας:
«Ο ατομικισμός πρέπει να εξαφανιστεί». Σ' αυτή τη φάση, η κοινωνία πρέπει να παραμείνει δραστηριοποιημένη μέσα από την προαγωγή της αλληλεγγύης.
Ο Γκεβάρα γράφει:
«Η εθελοντική εργασία είναι το όχημα για τη σύνδεση και την κατανόηση ανάμεσα στους διοικητικούς υπαλλήλους και τους χειρώνακτες».
Το  1960 θα είναι η χρονιά της εθνικοποίησης και της σχεδόν πλήρους κρατικοποίησης της οικονομίας.

Στις 20 Αυγούστου 1959 μειώθηκε η τιμή του ηλεκτρικού ρεύματος και μπήκε έτσι τέρμα στην ασυδοσία ενός αλλού τεράστιου αμερικανικού μονοπωλίου.

Εκτός από τα μέτρα αυτά που πάρθηκαν μέσα σε λίγους μήνες, η επανάσταση από τις πρώτες κιόλας μέρες καταπιάστηκε με τη φοβερή μάστιγα της ανεργίας κι έδωσε ιδιαίτερη προσοχή στον αγώνα για βελτίωση των αθλίων συνθηκών που επικρατούσαν, στην Παιδεία και στη λαϊκή Υγεία. Χιλιάδες δάσκαλοι στάλθηκαν στην ύπαιθρο, ενώ στις πιο απόμακρες γωνιές της χώρας μας άρχισαν να χτίζονται πολυάριθμα νοσοκομεία...

Κουβανοί αγρότες πανηγυρίζουν κατά την παραλαβή τίτλων γης, αποτέλεσμα της
αγροτικής μεταρρύθμισης, το 1959.

Σε σύντομο χρονικό διάστημα άρχισε με επιτυχία το έργο της εξάλειψης των τενεκεδοσυνοικιών που τόσο πλατιά διάδοση έχουν στις μεγάλες πόλεις της Λατινικής Αμερικής...

Ωστόσο, η χώρα βρισκόταν σε δύσκολη οικονομική κατάσταση: οι τιμές της ζάχαρης παρέμεναν χαμηλές, ενώ τα συναλλαγματικά αποθέματα τα είχε κατακλέψει η τυραννία. Καθώς ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός παρακολουθούσε αυτό το πρόγραμμα επιτεύξεων με όλο και μεγαλύτερη εχθρότητα, οι ΗΠΑ σταμάτησαν τις εμπορικές τους πιστώσεις. Αυτό είχε σημαντική αρνητική επίδραση στις απαραίτητες για τη χώρα εισαγωγές.

Στις 23 Φλεβάρη του 1961, ο Τσε Γκεβάρα αναλαμβάνει το υπουργείο Βιομηχανίας. Η εκβιομηχάνιση των εκατοντάδων εθνικοποιημένων επιχειρήσεων της Κούβας θα είναι το μεγάλο του σχέδιο. Στη φωτογραφία, ο Ραούλ Κάστρο και ο Τσε Γκεβάρα στα ορυχεία νικελίου του Νικάρο, στην επαρχία Οριέντε

Έτσι, η Επανάσταση αναγκάστηκε να πάρει αυστηρά μέτρα οικονομίας. Αυτό όμως δεν το έκανε σε βάρος των φτωχών στρωμάτων του πληθυσμού, όπως γίνεται στον καπιταλιστικό κόσμο.

Σταμάτησαν οι εισαγωγές των περιττών ειδών και καθιερώθηκε ισότιμη κατανομή των βασικών προϊόντων. Αυτό ήταν ένα από τα πιο δίκαια, ριζικά και αναγκαία μέτρα που πήρε η Επανάσταση, η οποία είχε μπροστά της έναν απελπισμένο αγώνα επιβίωσης».

Ιμπεριαλιστική επίθεση

«Ο ιμπεριαλισμός όμως δεν ήταν διατεθειμένος να επιτρέψει ήσυχα την ανάπτυξη της Επανάστασης στην Κούβα... δεν μπορούσε να ανεχτεί έστω και μόνο την εθνική - απελευθερωτική επανάσταση στην Κούβα. Μόλις ψηφίστηκε ο νόμος για την Αγροτική Μεταρρύθμιση, οι ΗΠΑ άρχισαν να οργανώνουν στρατιωτική επιχείρηση ενάντια στην Κούβα. Ακόμα λιγότερο ήταν διατεθειμένοι οι ιμπεριαλιστές να ανεχθούν το σοσιαλισμό στη χώρα μας.

Και μόνο η σκέψη για το τι παράδειγμα μπορούσε να αποτελέσει για τη Λατινική Αμερική η νικηφόρα κουβανέζικη επανάσταση, τρόμαζε τους ηγετικούς κύκλους των γιάγκηδων.

Για τον κουβανέζικο λαό, όμως, δεν υπήρχε άλλη διέξοδος.

Ο λαός ούτε ήθελε ούτε μπορούσε να σταματήσει. Η εθνική μας απελευθέρωση και η κοινωνική μας απελευθέρωση ήταν αδιάσπαστα αλληλένδετες.

• Το να τραβήξουμε προς τα μπρος, γινόταν μια ιστορική ανάγκη. Το σταμάτημα θα σήμαινε δειλία και προδοσία που θα μας ξανακαταντούσε αποικία των γιάγκηδων και σκλάβους των εκμεταλλευτών.

Είναι φανερό ότι οι συνθήκες για την τελική εθνική και κοινωνική απελευθέρωση της χώρας μας καθορίζονταν από το νέο συσχετισμό των δυνάμεων στον παγκόσμιο στίβο...».

Η «Διακήρυξη της Αβάνας» και ο αποκλεισμός

  2 Σεπτεμβρίου 1960. Περισσότεροι από ένα εκατομμύριο Κουβανοί, που αποτελούν την Εθνική Γενική Συνέλευση του Λαού, εγκρίνουν την πρώτη διακήρυξη της Αβάνας. Τώρα μπορούν να αναιρέσουν τη Διακήρυξη του Σαν Ζοζέ, με την οποία τα κράτη-μέλη του OAS (Organization of American States, στα ισπανικά Organización de los Estados Americanos ‒Οργανισμός Αμερικανικών Κρατών‒, το «ΝΑΤΟ της Αμερικανικής ηπείρου»), συντάχθηκαν με τα  επιθετικά σχέδια των ΗΠΑ κατά της Κούβανικής κυριαρχίας.

Πράγματι, μετά τη «Διακήρυξη της Αβάνας» η απάντηση των ΗΠΑ ήταν η απαγόρευση των εξαγωγών προς την Κούβα και στις αρχές του 1961 διέκοψαν τις διπλωματικές σχέσεις, γεγονός που θα σηματοδοτήσει και την επίσημη έναρξη του μονομερούς πολέμου των ΗΠΑ κατά της Κούβας, που είναι συνυφασμένος με την πορεία της σοσιαλιστικής Κούβας.

16 Απρίλη 1961. Μία μέρα μετά την επίθεση των ΗΠΑ, ο Φιντέλ στην κατάμεστη Πλατεία της Επανάστασης διακηρύσσει το σοσιαλιστικό χαρακτήρα της επανάστασης. Η απάντηση από τους ένοπλους Κουβανούς είναι ομόφωνη: «Πατρίδα ή Θάνατος»

Έτσι, μπροστά στην απειλή της στρατιωτικής επέμβασης από τις ΗΠΑ, που έγινε πράξη τον Απρίλη του 1961 με την εισβολή στον Κόλπο των Χοίρων, στην οποία απέτυχαν οικτρά οι Αμερικάνοι, μετρά λοιπόν και απ' αυτή τη νικηφόρα μάχη του επαναστατημένου λαού κατά των ιμπεριαλιστών εισβολέων, η Επανάσταση στην Κούβα προχωρούσε προς τα μπρος.

Στηριγμένη στην αδιάσπαστη ενότητα λαού και επαναστατικής κυβέρνησης, στο σοσιαλιστικό σύστημα και την ΕΣΣΔ, αλλά και στην αλληλεγγύη των εργατικών κινημάτων των καπιταλιστικών χωρών και του κινήματος τότε των λαών που είχαν αποτινάξει το ζυγό της αποικίας.

Ο Κόλπος των Χοίρων και η σοσιαλιστική Κούβα

17 Απρίλη1961. Η απόβαση στον Κόλπο των Χοίρων έχει αρχίσει. Ο Φιντέλ, οδηγώντας τη μάχη κατά των εισβολέων, πηδάει από ένα κουβανέζικο τάνκ.

Στα μέσα του 1961 είχαν ήδη τεθεί οι βάσεις και οι προϋποθέσεις για την οικοδόμηση της σοσιαλιστικής κοινωνίας της Κούβας και στις 16 Απριλίου του 1961 θα ανακηρύξει την Κούβα σοσιαλιστική.

Μια μέρα αργότερα 1.297 Κουβανοί που είχαν καταφύγει στις ΗΠΑ με την εκπαίδευση και οδηγίες της CIA εισβάλλουν στον Κόλπο των Χοίρων.

19 Απρίλη1961. Οι επαναστάτες πανηγυρίζουν. Οι ΗΠΑ ηττώνται κατά κράτος.

 

19 Απρίλη1961. Σε λιγότερο από 72 ώρες, μετά από σκληρές μάχες, οι εισβολείς-μισθοφόροι της Giron ηττήθηκαν. Παραδόθηκαν μόλις βρέθηκαν αντιμετωποι με τον ηρωισμό των Κουβανών.
Περίπου 200 μαχητές έχασαν τη ζωή τους και ένας μεγάλος αριθμός από τους αγρότες και τους πολίτες τραυματίστηκαν από τα πυρά των εισβολέων. Από τους 1.197 αιχμάλωτους εισβολείς, οι 100 ήταν ιδιοκτήτες φυτειών, οι 67 εκμισθωτές διαμερισμάτων, οι 24 ιδιοκτήτες μεγάλων περιουσιών, οι 112 μεγάλοι επιχειρηματίες, οι 194 πρώην στρατιώτες του Μπατίστα, οι 179 «αργόσχολοι πλούσιοι», οι 35 μεγιστάνες της βιομηχανίας κ.ο.κ.
Οι σφετεριστές που προσπάθησαν να σπιλώσουν το έθνος, αργότερα «επεστράφησαν» στα αφεντικά τους, με αντάλλαγμα ιατρικά είδη και τρόφιμα για τα παιδιά.
Αυτή η κουβανική νίκη αποτέλεσε την πρώτη μεγάλη ήττα του ιμπεριαλισμού στην Αμερική και πάνω απ' όλα έδειξε ότι οι άνθρωποι αυτού του τόπου είναι αποφασισμένοι να υπερασπιστούν, χωρίς να λογαριάζουν το κόστος, την Πατρίδα και την Επανάσταση.

Δύο μέρες αργότερα οι κουβανικές δυνάμεις θα βγουν νικηφόρες από αυτήν την επέμβαση, κατατροπώνοντας τις αμερικανικές δυνάμεις και σηματοδοτώντας την πρώτη ήττα των Αμερικανών σε έδαφος της Λατινικής Αμερικής.

Την Πρωτομαγιά, ο Κάστρο στην ομιλία του στην πλατεία της Επανάστασης θα τονίσει:

• "Λοιπόν ναι! Το καθεστώς μας είναι σοσιαλιστικό!... Θέλουμε ένα Σύνταγμα που να μην είναι αστικό που να ανταποκρίνεται δηλαδή στα συμφέροντα εκμετάλλευσης μιας τάξης σε βάρος του λαού. Θέλουμε ένα Σύνταγμα που να ανταποκρίνεται σε ένα καινούριο κοινωνικό σύστημα, όπου να μην υπάρχει εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Αυτό το καινούριο σύστημα λέγεται σοσιαλισμός".

Πηγή

Πηγή

Πηγή

4 Μάρτη 1960. Κατά την ανατίναξη του πλοίου La Coubre περίπου 100 άνθρωποι σκοτώθηκαν και άλλοι 200 τραυματίστηκαν.

Στο σοσιαλιστικό δρόμο

(Από την εισήγηση στο 1ο Συνέδριο του Κομμουνιστικού Κόμματος Κούβας).

Πώς προχώρησαν προς τα μπρος παίρνοντας μέτρα σοσιαλιστικού χαρακτήρα και, μάλιστα, σε συνθήκες αναμενόμενης στρατιωτικής επίθεσης;

«Στις 26 Οκτώβρη 1959, ιδρύθηκε η Εθνική Επαναστατική Πολιτοφυλακή.

Στις 4 Μάρτη 1960 το γαλλικό πλοίο «Λα Κουμπρ» με φορτίο βελγικά όπλα που είχε αγοράσει η επαναστατική κυβέρνηση ανατινάχτηκε ενώ ξεφόρτωνε στο λιμάνι της Αβάνας. Σχεδόν 100 άνθρωποι σκοτώθηκαν και 200 τραυματίστηκαν -Κουβανοί λιμενεργάτες και φρουροί του επαναστατικού στρατού και Γάλλοι ναυτικοί, μέλη του πληρώματος του πλοίου. Ο Φιντέλ Κάστρο κατηγόρησε τις ΗΠΑ ως υπεύθυνες για το μακελειό. Στις 5 Μάρτη 1960, στην κηδεία των μαρτύρων του «Λα Κουμπρ» ρίχτηκε για πρώτη φορά το σύνθημα: "Πατρίδα ή θάνατος!".

5 Μάρτη 1960. Πορεία για τα θύματα του La Coubre (AP Photo). 
Από αριστερά: Fidel, Οσβάλντο Ντορτίκος [Osvaldo Dorticos, 1919-1983. Πρόεδρος της Κούβας 1959-1976. Μέλος της Γραμματείας της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΚ από το 1965-;], Che, Αουγούστο Μαρτινές Σάντσες [Augusto Martinez-Sanchez, 1923-2013. Όντας Υπουργός Εργασίας, απομακρύνθηκε για διαφθορά], Αντόνιο Νούνιες Χιμένες [Antonio Núñez Jimenez, 1923-1998. Διοικητής με τις δυνάμεις του Τσε, το 1961 ανέλαβε Υπουργός Αγροτικής Μεταρρύθμισης], Ο Γιάνκης Κομαντάντε Γουίλιαμ Αλεξάντερ Μόργκαν [William Alexander Morgan, 1929-1961. Δυσαρεστημένος με την κομμουνιστική στροφή του Κάστρο. Συνελήφθη τον Οκτώβριο του 1960 κατηγορούμενος ότι συνομωτούσε, για να ηγηθεί των αντεπαναστατικών δυνάμεων που δρούσαν στα βουνά του Escambray. Θεωρείται ο ενορχηστρωτής της έκρηξης στο La Coubre. Εκτελέστηκε 11 Μαρτη 1961. Δύο μήνες αργότερα, 1η Μαΐου 1961, ο Κάστρο δήλωσε ότι η Κούβα είναι σοσιαλιστική], ο "τρομερός" Ισπανός Ελόυ Γκουτιέρες Μενόγιο [Eloy Gutierrez Menoyo, 1934-2012. Ο τρίτος μη Κουβανός Κομαντάντε. Από τους πρώτους μήνες του 1959 διαφώνησε με τους στόχους της Επανάστασης, αυτομόλησε το 1961 και ηγήθηκε της τρομοκρατικής αντι-Κάστρικής οργάνωσης Alpha 66 στο Μαϊάμι, για την ανατροπή της νέας κυβέρνησης από τις Ηνωμένες Πολιτείες. Ηγήθηκε ένοπλης αποτυχημένης εισβολής στην Κούβα τον Δεκέμβριο του 1964, συνελήφθη, φυλακίστηκε, και του γαζώσανε τα ράμματα (αντί να του δώσουνε παράσημο του καθίκη). Απελευθερώθηκε το 1986. Δημιούργησε πολιτικό κίνημα Cambio Cubano, στο Μαϊάμι το 1992. Επέστρεψε στην Κούβα το 2003].

Στις 8 Μάη της ίδιας χρονιάς, αποκαταστάθηκαν διπλωματικές σχέσεις με την Ένωση Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών.

Στις 6 Αυγούστου, έγινε η εθνικοποίηση των διυλιστηρίων πετρελαίου, των εταιρειών ηλεκτρισμού και τηλεφώνων, καθώς και 36 εργοστασίων ζάχαρης. Όλα αυτά ανήκαν σε αμερικάνικες εταιρείες.

Στις 2 Σεπτέμβρη, ψηφίστηκε η Πρώτη Διακήρυξη της Αβάνας.

1961. Νεαρός Πιονέρος συμμετέχει στο παγκοσμίου φήμης πρόγραμμα της Κούβας για την εξάλειψη του αναλφαβητισμού.

Στις 28 Σεπτέμβρη, σε μεγάλη λαϊκή συγκέντρωση και καθώς ακόμα αντηχούσαν οι εκρήξεις βομβών των αντεπαναστατών, ιδρύθηκαν οι Επιτροπές Αμυνας της Επανάστασης.

Στις 13 Οκτώβρη της ίδιας χρονιάς εθνικοποιήθηκαν όλες οι τράπεζες και 383 μεγάλες οικονομικές επιχειρήσεις.

Την άλλη μέρα, στις 14 Οκτώβρη, ψηφίστηκε ο Νόμος της Αστικής Μεταρρύθμισης.

Το πρόγραμμα της Μονκάδα, στα κύρια σημεία του, είχε εκπληρωθεί και η Επανάσταση της Κούβας περνούσε στο σοσιαλιστικό στάδιο, καθώς συνεχιζόταν ο επικός αντιιμπεριαλιστικός αγώνας.

26 Σεπτεμβρίου 1962. Ο Φιντέλ στον ΟΗΕ. Η πρώτη ομιλία του εκ μέρους της ανεξάρτητης Κούβας.

Τον Απρίλη 1961, όταν τα αεροδρόμιά μας βομβαρδίζονταν από τον αέρα και οι μισθοφόροι αποβιβάζονταν στη Χιρόν, 100.000 Κουβανέζοι νεολαίοι και δεκάδες χιλιάδες δάσκαλοι βρίσκονταν στην ύπαιθρο, στην εκστρατεία κατά του αναλφαβητισμού, στην πιο γιγάντια προσπάθεια που έγινε ποτέ σε μια χώρα.

Μέσα σε ένα μόνο χρόνο, η Κούβα έγινε το έθνος με το πιο χαμηλό επίπεδο αγραμματοσύνης στη Λατινική Αμερική.

Ο κουβανέζικος λαός, ταυτόχρονα, ήταν ικανός να διεξάγει μάχες σε διάφορα πεδία. Εδώ με το όπλο στο χέρι, εκεί με τα βιβλία, ενώ στα κέντρα δουλειάς και στα εργοστάσια, εκείνοι που έμεναν έβγαζαν την παραγωγή και εκείνων που είχαν φύγει για να πολεμήσουν».

Οκτώβρης του 1962. Ο λαός της Κούβας προετοιμάζεται και πάλι για να υπερασπιστεί την επανάσταση του από τις απειλές των ΗΠΑ κατά τη διάρκεια της "Κουβανικής Πυραυλικής Κρίσης".

Πράγματι, η Επανάσταση άνοιξε το δρόμο προς το σοσιαλισμό.

Οι ΗΠΑ, που από την πρώτη στιγμή επιχείρησαν να τσακίσουν την Επανάσταση, μαζί με τον οικονομικό αποκλεισμό και μετά την απόκρουση της στρατιωτικής τους επίθεσης, συνέχισαν να εκπαιδεύουν και να εξοπλίζουν Κουβανούς αντεπαναστάτες και να οργανώνουν αντεπαναστατικές ενέργειες, ως και βιολογικό πόλεμο ενάντια στην αγροτική οικονομία του νησιού.

Οι Κουβανοί άντεξαν, έχοντας την αμέριστη υποστήριξη και βοήθεια των σοσιαλιστικών χωρών και της ΕΣΣΔ.

Συνεχίζουν και μετά την αντεπανάσταση

Η οικοδόμηση της σοσιαλιστικής Κούβας θα συνεχιστεί τις επόμενες δεκαετίες με τη συμπαράσταση και τη στήριξη της ΕΣΣΔ και των υπόλοιπων σοσιαλιστικών χωρών.

Το Κομμουνιστικό Κόμμα Κούβας

Τον Οκτώβρη του 1965, οι επαναστατικές δυνάμεις που είχαν μετατραπεί στο «Ενιαίο Κόμμα της Κουβανικής Σοσιαλιστικής Επαναστατικής» θα δημιουργήσουν το Κομμουνιστικό Κόμμα της Κούβας, που θα είναι ο κύριος πολιτικός εκφραστής της επαναστατικής κυβέρνησης και το κύριο καθοδηγητικό όργανο της σοσιαλιστικής κοινωνίας.

1970. Μέλος ιατρικής αποστολής της Κούβας περιοδεύει στις αγροτικές περιοχές.
Η προτεραιότητα της Κούβας στην υγειονομική περίθαλψη σηματοδοτείται από το ότι ο λαός της της έχει έναν από τους υψηλότερους δείκτες υγείας στον κόσμο, παρά τις οικονομικές δυσκολίες που αντιμετωπίζει.

Τα άλματα που πραγματοποίησε η κουβανική οικονομία κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του '70 έδωσαν απόλυτα τους καρπούς τους στη δεκαετία του '80, όπου πλέον άρχισε η πραγματική άνοδος του βιοτικού επιπέδου του κουβανικού λαού μετά την κάλυψη όλων των πρώτων και βασικών αναγκών.

Η ανατροπή της ΕΣΣΔ

Αβάνα, 1980. Ένα εκατομμύριο Κουβανοί σηματοδότησαν δυναμικά την Πρωτομαγιά, σε μια μεγαλειώδη Πορεία Μαχόμενου Λαού μέσω της Αβάνας προς τα Γραφεία της Διπλωματικής Αποστολής των ΗΠΑ.

Μια πορεία που θα διακοπεί βίαια όμως μετά την ανατροπή των σοσιαλιστικών χωρών και κυρίως της ΕΣΣΔ, που αποτελούσε και τον κυριότερο οικονομικό και εμπορικό σύμμαχο της Κούβας, αφού από το 1972 ήταν μέλος του Συμβουλίου Οικονομικής Αλληλοβοήθειας (ΣΟΑ), σοσιαλιστική οικονομική ενοποίηση ανάμεσα στις σοσιαλιστικές χώρες με καταμερισμό εργασίας ανάμεσά τους.

Κουβανέζικος Προλεταριακος Διεθνισμός
1980. Κουβανικά διεθνιστικά στρατεύματα πολεμούν πλάι-πλάι με το λαό της Αγκόλας. Οι Κουβανοί έστειλαν πολλούς εθελοντές για να πολεμήσουν δίπλα στους λαούς της Νότιας Αφρικής ενάντια στην αποικιοκρατία και τα καθεστώτα του Απαρτχάιντ.

Η αντεπανάσταση και οι ανατροπές αποκόπτουν βίαια αυτή τη σχέση, επομένως και τα πλεονεκτήματα από την οικονομική βοήθεια της ΕΣΣΔ κυρίως στην Κούβα.

Φωτογραφία του 1990. Μια ταξιαρχία του κουβανικού Στρατού Πολιτοφυλακής ( MTT -Territorial Troops Militia). Η ΜΤΤ είναι μια στρατιωτική δύναμη εθελοντών που συνεχίζει
την αγωνιστική παράδοση εκείνων που πολέμησαν στην Playa Giron και ενάντια στους κάθε λογής ληστές. Αποτελεί ενσάρκωση της ενεργού συμμετοχής των πολιτών στην άμυνα του έθνους. Στη ΜΤΤ, όπως και σε όλες τις ένοπλες δυνάμεις της Κούβας, οι γυναίκες διαδραματίζουν σημαντικό ρόλο.

Το Δεκέμβρη του 1991, η καπιταλιστική Ρωσία θα σταματήσει την πλειονότητα των εμπορικών και οικονομικών συναλλαγών με την Κούβα σε συνδυασμό με το εμπάργκο των ΗΠΑ που σκλήρυνε το 1992, με αποτέλεσμα μέχρι το 1994 να υπάρχει μια δραστική μείωση που ανήλθε στο 35% της συνολικής κουβανικής οικονομίας.

Νόμος Χελμς – Μπάρτον

ΕΝΑΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΠΟΛΛΟΥΣ
Ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός αυτοπροσώπως

Το 1994 θα αρχίσουν και τα πρώτα μέτρα για την ανόρθωση της οικονομίας με τον απάνθρωπο αποκλεισμό να σφίγγει τον κλοιό.

Στις 12 Μάρτη του 1996 από τη Βουλή των Αντιπροσώπων θα εγκριθεί ο νόμος Χελμς - Μπάρτον, που θα χαρακτηριστεί από πολλές χώρες και λαούς ως δολοφονικός, αφού επιτρέπει την καταδίκη και την επιβολή προστίμων σε χώρες και εταιρείες που τολμούν να επισυνάπτουν εμπορικές σχέσεις με κουβανικές επιχειρήσεις, με το σκεπτικό ότι αυτές είναι επιχειρήσεις που προήλθαν από εθνικοποιημένη οικονομία!

ΑΡΣΗ ΤΟΥ ΕΜΠΑΡΓΚΟ!
Ο ΟΗΕ κάνει ό,τι μπορεί ο άνθρωπος!

Παρά το ασφυκτικό και δολοφονικό εμπάργκο, ο κουβανικός λαός και η σοσιαλιστική κοινωνία δείχνουν ότι είναι αποφασισμένοι μέχρι τέλους να δώσουν αυτήν τη μάχη για το δικαίωμά τους να ζουν με αξιοπρέπεια.

ΗΠΑ και ΕΕ

Η ιμπεριαλιστική επίθεση συνεχίζεται με ένταση και σήμερα.

Οι ΗΠΑ επιτίθενται πολύμορφα, οικονομικά με τον αποκλεισμό ο οποίος εντείνεται, με ιδεολογική πολιτική αντισοσιαλιστική και φιλοκαπιταλιστική παρέμβαση (εκπέμπουν σε ραδιοφωνικές συχνότητες με αεροπλάνα πάνω από την Κούβα, 2.400 ώρες εβδομαδιαία αντικουβανικό αντεπαναστατικό πρόγραμμα), με την προβολή του αμερικάνικου τρόπου ζωής, με στόχο την ενίσχυση αντεπαναστατικών δυνάμεων, την υπονόμευση του καθεστώτος της Κούβας, προκειμένου να δημιουργήσουν προϋποθέσεις να ανατρέψουν το σοσιαλισμό. Έχοντας ενεργό συμμέτοχο σ' αυτήν τη δράση και την ΕΕ.

Zunzuneo, Usaid & Cia

Η εργατική τάξη και ο λαός της Κούβας με επικεφαλής το Κόμμα τους, το ΚΚ Κούβας, συνεχίζουν τον αγώνα ζωής και σήμερα σε συνθήκες «πολέμου» ενάντιά τους, με άνισο διεθνή συσχετισμό μετά την αντεπανάσταση.

Συλλαλητήριο στη Αβάνα. Ο λαός απαιτεί την επιστροφή του Ελιάν Γκονζάλες στην Κούβα

Ο Ελιάν με τον πατέρα του

Η υπεράσπιση της Κούβας και η έμπρακτη αλληλεγγύη αφορά όλους τους λαούς

Η υπεράσπιση της Κουβανικής Επανάστασης είναι συστατικό στοιχείο της πάλης των λαών. Και η αλληλεγγύη τους εγγύηση ότι μπορεί να συνεχίζει! Δεν αφορά μόνο τους κομμουνιστές, τους οπαδούς του σοσιαλισμού, της κοινωνικής επανάστασης.

Αφορά όλους εκείνους που μπορεί να έχουν επιφυλάξεις για το σοσιαλιστικό σύστημα, ακόμα και εκείνους που πιστεύουν στο ανύπαρκτο όραμα ότι ο καπιταλισμός μπορεί να γίνει ειρηνικός και ανθρώπινος.

• Η υπεράσπιση της σοσιαλιστικής Κούβας,
• Η πάλη κατά του εμπάργκο,
• Η πάλη για την απελευθέρωση των 5 Κουβανών πατριωτών,

αφορά όλους τους λαούς της Γης που συνειδητοποιούν ότι πρέπει να ενισχυθούν τα σταθερά στηρίγματα, να δημιουργούνται νέα εφαλτήρια αγώνα κατά της ιμπεριαλιστικής τάξης πραγμάτων.

ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΕΙ ΤΟΝ ΕΝΟΧΟ ΓΙΑ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ

Απρίλιος 2007. Μαζική διαδήλωση στην Αβάνα κατά της απελευθέρωσης από τις ΗΠΑ του τρομοκράτη Λουίς Ποσάδα Καρίλες. Το μνημείο με τις μαύρες σημαίες είναι βρίσκεται απέναντι από την έδρα της Διπλωματικής αποστολής των ΗΠΑ, και τιμά τα θύματα της τρομοκρατίας κατά της Κούβας. Για το θάνατο πολλών εξ' αυτών ευθύνεται ο Ποσάδα.

Η αλληλεγγύη στην Κουβανική Επανάσταση δεν είναι θέμα μόνο της Λατινικής Αμερικής, είναι παγκόσμιας σημασίας ζήτημα.

Γιατί η Κουβανική Επανάσταση ενέπνευσε και εμπνέει λαούς και κινήματα, σε όλο τον κόσμο.

Γιατί κυρίως η Κούβα άντεξε, όχι μόνο στα πρώτα δύσκολα βήματά της, αλλά κυρίως γιατί άντεξε τη λαίλαπα της 10ετίας του '90, όταν αυτή οδήγησε στην ανατροπή του σοσιαλιστικού συστήματος και στην καπιταλιστική παλινόρθωση στο πιο προχωρημένο φυλάκιο: την ΕΣΣΔ και συνολικά το σοσιαλιστικό σύστημα στην κεντρική και ανατολική Ευρώπη.

1 Ιανουαρίου, 2009. Ομιλία του Πρόεδρου Ραούλ Κάστρο κατά τους εορτασμούς της 50ης επετείου από την νίκη της Κουβανέζικης Επανάστασης, στο Σαντιάγκο ντε Κούμπα.

Η ένδοξη ιστορία και το θαυμαστό παρόν του κουβανικού λαού αποδεικνύουν κάτι που κανένας λαός και ιδιαίτερα οι κομμουνιστές, οι αντιιμπεριαλιστές, οι ριζοσπάστες, οι αντικαπιταλιστές, δεν πρέπει να ξεχνάμε:

• Ότι οι κοινωνικοί λαϊκοί αγώνες, η κοινωνική επανάσταση, όταν είναι πραγματική και δεν οδηγεί σε μια απλή αλλαγή στο πλαίσιο της ίδιας εξουσίας, συνοδεύεται από την αντίδραση και την αντεπανάσταση.

Η επανάσταση ταξιδεύει στη λαοθάλασσα της Αβάνας

Ο ιμπεριαλισμός δεν είναι ανίκητος

Η Κουβανική Επανάσταση από τα πρώτα της βήματα, αν όχι από την περίοδο ακόμα της προετοιμασίας της, έδειξε ότι δεν ήταν μια μεσοβέζικη επανάσταση, αλλά πραγματική.

Η αντεπανάσταση κυρίως αναπτύχθηκε από τα έξω με προκεχωρημένο φυλάκιο τις ΗΠΑ, που δεν ανεχόταν μια αποικία τους να χειραφετείται και μάλιστα να τραβάει μπροστά προς το σοσιαλισμό.

18 Ιουνίου 2009. Η νεολαία της Κούβας διαδηλώνει στο μνημείο των θυμάτων κατά της τρομοκρατίας στην Αβάνα, απαιτώντας την απελευθέρωση των Πέντε Κουβανών.

Παρών στη διαδήλωση ο Πρόεδρος του Κουβανικού Κοινοβουλίου, Ricardo Alarcón. 

Στο πρόσωπο της σοσιαλιστικής Κούβας που αντέχει και προσπαθεί, που έχει δύσκολο δρόμο μπροστά της, βλέπουμε μια αλήθεια, ότι η εποχή μας, παρά τις ανατροπές, παραμένει εποχή περάσματος από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό.

17-21 Νοεμβρίου 2010. Ακτιβιστές από όλο τον κόσμο βρίσκονται στην Κούβα, στο 6ο Διεθνές Συνέδριο για Λευτεριά στους Πέντε Κουβανούς, που πραγματοποιήθηκε στο Holguín. Η συγκέντρωση απαίτησε να απελευθερωθούν αμέσως από τις φυλακές των ΗΠΑ οι Πέντε Κουβανοί αντι-τρομοκράτες.

Ο ιμπεριαλισμός δεν είναι ανίκητος, δεν είναι πανίσχυρος.

Απόδειξη είναι ότι δεν μπορεί με τα συνηθισμένα μέσα να λύνει τις αντιθέσεις και αντινομίες του, γι' αυτό όλο και πιο πολύ χρησιμοποιεί μέσα που ενώνουν τους οργισμένους λαούς στην κοινή τους αντίθεση.

16 Απριλίου 2011. Αβάνα. Πλατεία της Επανάστσης, Χοσέ Μαρτί. Οι Κουβανοί γιορτάζουν την 50η επέτειο της νίκης τους απέναντι στους μισθοφόρους των ΗΠΑ, κατά την εισβολή στον Κόλπο των Χοίρων.

Όσο πιο πολύ δυσκολεύεται, τόσο θα γίνεται σχετικά ανίσχυρος, αλλά και πιο επικίνδυνος.

Γι' αυτό και όλοι μας, κάθε λαός, και πριν απ' όλους τα κομμουνιστικά κόμματα και οι σύμμαχοί τους, το εργατικό κίνημα, τα λαϊκά κινήματα οφείλουμε να γίνουμε πιο επικίνδυνοι για τον ιμπεριαλισμό.

Το μπορούμε.

2 Σεπτεμβρίου 2013, Αμερικάνικη Πρεσβεία

Το γεγονός ότι η Κούβα ‒ο λαός της με επικεφαλής το Κομμουνιστικό Κόμμα‒ συνεχίζει, αποδεικνύει πως όταν ένας λαός θέλει τότε μπορεί. Μπορεί να νικήσει.

Πρωτομαγιά 2014: Διατήρηση και τελειοποίηση του σοσιαλισμού

Επιμέλεια:
Στέφανος ΚΡΗΤΙΚΟΣ

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ, 27/7/2008

Προσθήκη λοιπών φωτογραφιών και πληροφοριών στο αρχικό δημοσίευμα του ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ: Μποτίλια Στον Άνεμο

***

ΕΠΙΜΕΤΡΟ

Εκλογικό σύστημα & Εκλογές
Ασφάλεια - Εκπαίδευση - Υγεία

Οι φωτογραφίες με αρίθμηση 1-5, πουροηγήθηκαν, και οι επόμενες με αρίθμηση 6-18, ‒χωρίς θεματογραφική αναφορά, αλλά με νοσταλγία, είναι του Μπάμπη Ζαφειράτου - Μποτίλια Στον Άνεμο, από επίσκεψη στο ηρωικό νησί τον Ιούλιο του 2011.
Οι δύο πρώτες του Σιενφουέγος, τραβηγμένες στο ίδιο ταξίδι, με το βλέμμα του φίλου, αρχιτέκτονα και εξαίρετου φωτογράφου, Άγγελου Μωρέτη (*).
*

Απόσπασμα από το πληρέστατο οδοιπορικό:

Η ζωή στην Κούβα, 52 χρόνια μετά από την επανάσταση. Κείμενα: Μυρσίνη Τσακίρη

(Ιανουάριος 2011)

(Κλικάρετε για να μεγαλώσουν)

Σιενφουέγος - Το σπιτάκι του Μπατίστα
(Φωτό: Αγγελος Μωρέτης)

Σιενφουέγος
(Φωτό: Αγγελος Μωρέτης)

6. Σιενφουέγος (Φωτό: Μπάμπης Ζαφειράτος)

Το εκλογικό σύστημα

Εκλογές πραγματοποιούνται σε εθνικό, δημοτικό και περιφερειακό επίπεδο. Το εκλογικό σύστημα της Κούβας προκαλεί ιδιαίτερο ενδιαφέρον, μια και δεν έχει καμιά σχέση με αυτό που υπάρχει τόσο στην Ελλάδα όσο και σε άλλες καπιταλιστικές χώρες. Έχει μια σειρά από ιδιαιτερότητες που εξασφαλίζουν τη συμμετοχή όλου του λαού και τη σωστή και δίκαιη διεξαγωγή των εκλογών.

Μια από τις κύριες ιδιαιτερότητες του εκλογικού συστήματος της Κούβας είναι πως οι υποψήφιοι σε κάθε επίπεδο, δεν ορίζονται από πολιτικά κόμματα. Ο κάθε πολίτης, ηλικίας 16 χρόνων και πάνω, έχει το δικαίωμα να προτείνει υποψηφίους. Οι προτάσεις αυτές κατατίθενται είτε απευθείας είτε μέσω αντιπροσωπευτικών οργανώσεων, στα οποία μπορεί ο καθένας να εγγραφεί εθελοντικά. Αυτή η διαδικασία είναι ένα παράδειγμα της συμμετοχής των πολιτών, που βασίζεται στην ισότητα των δικαιωμάτων.

Η λειτουργία του Κομμουνιστικού Κόμματος βασίζεται στην εγγύηση της αυστηρά πραγματοποίησης των αρχών αυτών, ώστε να είναι σίγουρος ο λαός πως οι προτάσεις του και η διεξαγωγή των εκλογών θα είναι σωστή.

7. Αβάνα (Φωτό: Μπάμπης Ζαφειράτος)

8. Αβάνα (Φωτό: Μπάμπης Ζαφειράτος)

9. Αβάνα (Φωτό: Μπάμπης Ζαφειράτος)

10. Αβάνα (Φωτό: Μπάμπης Ζαφειράτος)

11. Αβάνα (Φωτό: Μπάμπης Ζαφειράτος)

12. Αβάνα (Φωτό: Μπάμπης Ζαφειράτος)

13. Αβάνα (Φωτό: Μπάμπης Ζαφειράτος)

Οι εκλογές 

Στην Κούβα υπάρχουν δύο τύποι εκλογών για τις συνελεύσεις της Λαϊκής Εξουσίας.

Οι "μερικές εκλογές" διεξάγονται κάθε δυόμισι χρόνια, ώστε να επιλεγούν οι αντιπρόσωποι που θα συμμετέχουν στα 169 δημοτικά συμβούλια.

Οι “γενικές εκλογές” διεξάγονται κάθε 5 χρόνια, ώστε να εκλεγούν τα μέλη των συμβουλίων σε 14 περιφέρειες και οι βουλευτές για το Εθνικό Συμβούλιο της Λαϊκής Εξουσίας και στη συνέχεια ο Πρόεδρος της Κούβας.

Το εκλογικό σύστημα αυτό έχει επιλεχθεί δημοκρατικά από τους ίδιους τους πολίτες της Κούβας.

Η Κουβανική κυβέρνηση, επίσης, έχει σε εφαρμογή ένα πρόγραμμα για τη συλλογή απόψεων και προτάσεων για τη βελτίωσή της.

14. Αβάνα: La Bodeguita del Medio (Το Μαγαζάκι στη Μέση), ένα από τα στέκια του Χεμινγουέη (και όχι μόνο). Στη φωτογραφία, δεξιά από το πορτρέτο του Άνχελ Μαρτίνες (Angel Martinez), ιδρυτή του μπαρ, ο Γέρος της Θάλασσας με τον Φιντέλ. Στα αριστερά του πορτρέτου, χειρόγραφο σονέτο του εθνικού ποιητή της Κούβας Νικολάς Γκιγιέν, υπό τον τίτλο A La Bodeguita. (Φωτό: Μπάμπης Ζαφειράτος)

15. Αβάνα: Ίδρυμα Αλέχο Καρπεντιέρ. (Φωτό: Μπάμπης Ζαφειράτος)

Σύστημα ασφαλείας

Πολλοί κατηγορούν την Κουβανική Κυβέρνηση και τον Φιντέλ Κάστρο υποστηρίζοντας πως η Κούβα είναι ένα κράτος που “κουμάντο” κάνει η αστυνομία και οι άνθρωποι συνεχώς παρακολουθούνται και τρομοκρατούνται από αυτή.

Πράγματι υπάρχουν αστυνομικοί τριγύρω αλλά η παρουσία τους είναι διακριτική. Δεν σταματάνε τον κόσμο να τον ρωτήσουν που πάει, ούτε κάνουν έλεγχο χαρτιών, ούτε κατασκοπεύουν. Επίσης, δεν φαίνονται καθόλου απειλητικοί, σε αντίθεση με αστυνομικούς άλλων χωρών που περπατάνε τριγύρω κρατώντας πολυβόλα. Είναι μορφωμένοι και φιλικοί.

Ο κύριος σκοπός της παρουσίας τους είναι για να δείχνουν πως η Κουβανική Κυβέρνηση δεν ανέχεται το έγκλημα. Η Κούβα είναι μια από τις ασφαλέστερες χώρες στον κόσμο και πουθενά δεν ένιωσα κίνδυνο.

Και όλοι αυτοί που θεωρούν πως η χώρα τους είναι πιο "ελεύθερη¨ από την Κούβα, ας προσπαθήσουν να φανταστούν πως η κατάσταση μπορεί να αλλάξει εάν ένα τεράστιο, πανίσχυρο και γειτονικό κράτος προσπαθούσε να ρίξει την κυβέρνηση της χώρας τους. 

16. Σάντα Κλάρα (Φωτό: Μπάμπης Ζαφειράτος)

17. Σάντα Κλάρα (Φωτό: Μπάμπης Ζαφειράτος)

Εκπαιδευτικό σύστημα

Η εκπαίδευση στη Κούβα είναι ένα ακόμα σημαντικό κατόρθωμα της Επανάστασης. Πριν, δεν ήταν διαθέσιμη για πάνω από το ήμισυ του πληθυσμού.

Σήμερα όμως, η δωρεάν υψηλής ποιότητας μόρφωση που παρέχεται σε όλα τα επίπεδα, έχει ως αποτέλεσμα σχεδόν όλοι οι Κουβανοί να είναι μορφωμένοι και αρκετοί από αυτούς να αποφοιτούν και από τα πανεπιστήμια. Επίσης, στη Κούβα σπουδάζουν και πολλοί νέοι από άλλες χώρες.

Οι μαθητές στην έκτη δημοτικού ανταγωνίζονται για τις καλύτερες εκπαιδευτικές ευκαιρίες. Γραπτοί διαγωνισμοί διεξάγονται για να εντοπιστούν οι ταλαντούχοι μαθητές.

Είναι άξιο να αναφερθεί, επίσης, το γεγονός πως στο πανεπιστήμιο της Αβάνας υπάρχει μια τεράστια αίθουσα με αντίγραφα γλυπτών της Αρχαίας Ελλάδας, του Παρθενώνα, κτλ, για να μπορούν οι φοιτητές να μαθαίνουν την ελληνική ιστορία και τον ελληνικό πολιτισμό, που όλοι οι Κουβανοί τόσο θαυμάζουν καθώς είναι ευρέως γνωστό και πως οι Λατινοαμερικάνοι γενικότερα σέβονται και εκτιμούν ο,τι έχει σχέση με την Ελλάδα.

18. Σάντα Κλάρα (Φωτό: Μπάμπης Ζαφειράτος)

Σύστημα υγείας

Πριν την Επανάσταση, οι περισσότεροι άνθρωποι δεν μπορούσαν να αντέξουν οικονομικά κατάλληλη ιατρική φροντίδα. Στις αγροτικές περιοχές υπήρχαν λίγοι γιατροί και στις μεγάλες πόλεις μόνο τα ανώτερα κοινωνικά στρώματα μπορούσαν και απολάμβαναν υγειονομική περίθαλψη. Όλα αυτά όμως άλλαξαν.

Όλες οι μικρές πόλεις έχουν γιατρούς τους οποίους οι κάτοικοι μπορούν να επισκέπτονται δωρεάν.

Στην Κούβα σήμερα αντιστοιχεί ένας γιατρός ανά διακόσιους κατοίκους.

Υπάρχουν 21 ιατρικές σχολές σε όλο το νησί, από τις οποίες αποφοιτούν ετησίως 4.000 γιατροί. Αρκετοί από αυτούς στέλνονται από την κυβέρνηση να βοηθήσουν φτωχότερα έθνη. Για παράδειγμα στην Αφρική.

Δυστυχώς όμως, το εμπάργκο της Αμερικής και η πτώση της Σοβιετικής Ένωσης, έχουν δημιουργήσει αρκετές σοβαρές ελλείψεις σε ιατρικές προμήθειες.

Απόσπασμα από το πληρέστατο οδοιπορικό:

Η ζωή στην Κούβα, 52 χρόνια μετά από την επανάσταση. Κείμενα: Μυρσίνη Τσακίρη

(Ιανουάριος 2011)

ΤΟ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΣΟΥ ΖΕΙ, ΟΙ ΙΔΕΕΣ ΣΟΥ ΕΠΙΜΕΝΟΥΝ
(Φωτό Μυρσίνη Τσακίρη)

*

Προσθήκη λοιπών φωτογραφιών και πληροφοριών στο αρχικό δημοσίευμα του ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ: Μποτίλια Στον Άνεμο

Από Μποτίλια επίσης:
 Usaid & Cia: Συ ΗΠΑς (USAID)... ΖunZuneo – Το κουβανικό Twitter των αγανακτισμένων
«Κρίση των Πυραύλων»: Η «Κρίση των Πυραύλων» στην Κούβα και ο Τσε
Βλέπε και ετικέτα Κούβα(26)
(*) Άγγελος Μωρέτης: Διευθυντής του Ιδρύματος Ζογγολόπουλου

VIVA FIDEL!
(Fidel: Halil I YILDIRIM)

*
Πηγές
Μποτίλιας Στον Άνεμο:
Μονκάδα: The Attack on the Moncada & Bayamo Garrisons
 Granma: ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΑΡΧΕΙΟ ΤΣΕ ΓΚΕΒΑΡΑ
*
The Marxist-Leninist Daily:
50 Years of Resistance and Relentless Struggle
και
9th International Colloquium for the Liberation of the Cuban Five and Against Terrorism
*
Και άλλες πηγές:

Wikipedia
CHE Εικόνες μιας ζωής: Επιμέλεια Φερνάντο Ντ. Γκαρσία - Όσκαρ Σόλα
(ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ, 2000) 
ΠΑΚΟ ΙΓΝΑΣΙΟ ΤΑΪΜΠΟ ΙΙ: ΕΡΝΕΣΤΟ ΓΚΕΒΑΡΑ, ΓΝΩΣΤΟΣ ΚΑΙ ΩΣ «ΤΣΕ» 
(ΚΕΔΡΟΣ, 2005)
ΜΑΝΟΥΕΛ ΒΑΣΚΕΘ ΜΟΝΤΑΛΜΠΑΝ: ΚΑΙ Ο ΘΕΟΣ ΜΠΗΚΕ ΣΤΗΝ ΑΒΑΝΑ
(Καστανιώτης, 2001)

Επιμέλεια Μπ.Σ.Α.