Η αποτυχία της ελληνικής «Ελιάς»: Ποιες κεντροαριστερές δυνάμεις θα εξασφαλίσουν στο σύστημα σταθερές κυβερνήσεις

Παλιές και νέες κουφάλες της ελιάς

Παγίδα για το λαό

Χτες γράφηκαν στον αστικό Τύπο διάφορα για υπαναχωρήσεις στην υπό συγκρότηση κεντροαριστερά.

Από τους πρωταγωνιστές του εγχειρήματος διέρρευσε ότι ο λόγος για τον οποίο οι «58» δε θα συμμετάσχουν στο ψηφοδέλτιο των ευρωεκλογών μαζί με το ΠΑΣΟΚ με το όνομα «Ελιά - Δημοκρατική Παράταξη», είναι το θέμα του σταυρού.

Πολύ ελαφρύς λόγος για να είναι αληθινό ότι το εγχείρημα της κεντροαριστεράς δεν προχωράει, ανεξάρτητα από το πώς θα συγκροτηθεί τελικά.

Πρόσφατα, από αυτήν εδώ τη στήλη σημειώναμε σχετικά με τις επιδιώξεις της αστικής τάξης: 

• «Μπορεί να προτάσσεται η επιλογή ενίσχυσης του διπολισμού, με βασικούς κορμούς τη ΝΔ και το ΣΥΡΙΖΑ, ωστόσο όλα τα σενάρια θα παραμένουν στο τραπέζι όσο οι αστοί δε βρίσκουν ικανοποιητική απάντηση στο βασικό τους ζητούμενο: Ποια δύναμη ή ποιες δυνάμεις στο χώρο της κεντροαριστεράς, μέσα από ποιο σχήμα ή μέσα από ποιους συνδυασμούς σχημάτων, θα εξασφαλίζουν στο σύστημα τη συγκρότηση σταθερών κυβερνήσεων, με ισχυρές κοινοβουλευτικές πλειοψηφίες, αλλά και ταυτόχρονη ικανότητα εγκλωβισμού πλατιών λαϊκών στρωμάτων». 

Η εκτίμηση αυτή παραμένει στο ακέραιο.
 

Η αναμόρφωση του αστικού πολιτικού συστήματος έχει δρομολογηθεί και προχωράει μέσα από πολλούς δρόμους.

Δεν είναι τυχαίο ότι μερίδα του αστικού Τύπου εμφανίζει την κεντροαριστερά αποδεκτή από την κοινωνία, εμφανίζοντας ως τέτοια συσπείρωση το αποτέλεσμα των εκλογών στο Δικηγορικό Σύλλογο, στο Τεχνικό Επιμελητήριο. Αλλά και η κεντροαριστερά, ως μέρος της αναμόρφωσης του αστικού πολιτικού συστήματος, συνιστά παγίδα για τα λαϊκά στρώματα, αφού αποσκοπεί στον εγκλωβισμό τους στην πολιτική των καπιταλιστών.

Το εγχείρημα για τη συγκρότηση «τρίτου πόλου» ανάμεσα στο δίπολο ΝΔ - ΣΥΡΙΖΑ, που θα διασφαλίσει την κυβερνητική σταθερότητα στους κόλπους του αστικού πολιτικού συστήματος, παρά τα σκαμπανεβάσματα, θα συνεχιστεί, καθώς κρίνεται αναγκαίο για να «ενώσει και να πολλαπλασιάσει την πολιτική και την εκλογική δυναμική του χώρου».

Οι προς το παρόν διαφορές δεν αναιρούν το γεγονός ότι οι συμμετέχοντες στο εγχείρημα –στελέχη της σοσιαλδημοκρατίας δοκιμασμένα στην υπηρεσία της αστικής τάξης– κινούνται μέσα στο ίδιο στρατηγικό πλαίσιο, που καθορίζεται από τα όρια της στρατηγικής του κεφαλαίου, της εξουσίας των μονοπωλίων, του μονόδρομου της ΕΕ και της συμμετοχής σε ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς. Χρειάζεται βεβαίως και το πλασάρισμά της έτσι, ώστε να φανεί ως νέο, ως τομή, σε σχέση με τη φθαρμένη σοσιαλδημοκρατία.

Ενδιαφέρουν αυτές οι εξελίξεις την εργατική τάξη, τα λαϊκά στρώματα και το κίνημά τους; Ασφαλώς ναι!

Γιατί το κίνημα πρέπει έγκαιρα να μπορεί να βλέπει τον αντίπαλο και τις κινήσεις του, ώστε να μπορέσει να τις αντιμετωπίσει, αλλά και γιατί είναι κρίσιμο να δουν πίσω από τις διάφορες ταμπέλες την ταξική ουσία της πολιτικής που εκφράζουν αυτές οι πολιτικές δυνάμεις ως δυνάμεις του συστήματος, και με αυτό το κριτήριο, το ταξικό, να σταθούν απέναντί τους και να συστρατευθούν με το ΚΚΕ.

Είναι κρίσιμο, δηλαδή, για το λαό να μην παγιδευτεί στα σενάρια αναμόρφωσης του αστικού πολιτικού συστήματος και στα κόμματα του κεφαλαίου και του ευρωνονόδρομου, έγκαιρα να τα εγκαταλείψει, με όποια ταμπέλα και συγκρότηση κι αν εμφανίζονται.

Κριτήριο για θετικές εξελίξεις υπέρ των λαϊκών συμφερόντων παραμένει η οργάνωση ισχυρής εργατικής - λαϊκής αντιπολίτευσης, η συγκρότηση της Λαϊκής Συμμαχίας που θα βάλει εμπόδια στα αντιλαϊκά μέτρα και θ' ανοίξει το δρόμο για μια πραγματικά φιλολαϊκή διέξοδο από την κρίση.

Καθοριστικός παράγοντας είναι η συστράτευση με το ΚΚΕ, η αποφασιστική ισχυροποίησή του.

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ, Η ΑΠΟΨΗ ΜΑΣ, 27/2/2014