Απεργούμε

«Με το ανάλογο κέρδος, το κεφάλαιο γίνεται θαρραλέο, με 10% γίνεται σίγουρο και μπορεί να ριχτεί παντού, με 20% ζωηρεύει, με 50% γίνεται θετικά παράτολμο, με 100% ποδοπατά κάθε ανθρώπινο νόμο και με 300%, δεν υπάρχει έγκλημα που δε ριψοκινδυνεύει να το κάνει ακόμα και με τον κίνδυνο της καρμανιόλας» 

Καρλ Μαρξ, «Το Κεφάλαιο»

Απεργούμε

Αυτή είναι η σθεναρή απάντησή μας σε εκείνους που ταυτίζουν τη δουλειά με τη δουλεία, στις φυτείες του καπιταλισμού.

Αυτή είναι η σθεναρή απάντησή μας σε εκείνους που καταδικάζουν εκατομμύρια να γίνουν φυτά, χωρίς περίθαλψη, χωρίς στέγη, χωρίς καν ουρανό.

Αυτή είναι η σθεναρή απάντησή μας στους ΣΕΒαστούς επιχειρηματίες και τους πολιτικούς εκφραστές τους που αξιώνουν να είμαστε διαθέσιμοι και ευέλικτοι. Εργαζόμενοι λάστιχο.

Αυτή είναι η σθεναρή απάντησή μας για πλήρη απασχόληση, επαρκή μισθό, ολόπλευρη ασφαλιστική κάλυψη.

Αυτή είναι η σθεναρή απάντησή μας στα ίδια σκληρά μέτρα που θα αποφασιστούν ξανά τον Γενάρη, τον άλλον Ιούνιο, τον παράλλο Γενάρη… για την Υγεία μας την Παιδεία μας την Ελευθερία μας.

Να γιατί εμείς οι εργαζόμενοι έχουμε κάθε λόγο και συμφέρον να συμμετάσχουμε σε πολύμορφες κινητοποιήσεις.

Απεργούμε 

Oχι! Δεν επιτρέπουμε σε καμιά Τρόικα, σε καμιά ΕΕ,  να βάλει υποθήκη το μέλλον μας για τα κέρδη των πολυεθνικών.

Μπορούμε να τους  σταματήσουμε.

Απεργούμε

Αν δεν το κάνουμε γινόμαστε συνένοχοι στο χαμό μας.

Απεργούμε

Τώρα που το παιχνίδι χοντραίνει καλούμαστε να παίξουμε τον προσωπικό μας ρόλο. Να ξεκαθαρίσουμε τη στάση μας.

Δεν ζητάμε από τον εαυτό μας υπερβάσεις. Το καθήκον, η προσφορά, ο ηρωισμός, ο αγώνας σε κάθε εποχή παίρνουν διαφορετικές μορφές. Έχουν άλλη διάσταση.

Αλλά ας απαντήσουμε: Θα προσπαθήσουμε συλλογικά, με ταξική συνείδηση και χωρίς την επίκληση στις «ρεαλιστικές πολιτικές» και στον «περίφημο» συσχετισμό δυνάμεων, να αρθρώσουμε τον δικό μας λόγο;

Ή μήπως με την αδράνειά μας (που πάντα τη χρεώνουμε στους άλλους) θα μένουμε άναρθρα παπαγαλάκια, και με διάφορα προσχήματα (ο καθένας χωριστά και πάντα παρασκηνιακά), θα παρακαλάμε για ρουσφέτια και ψευτοβολέματα;

Για μια φορά μόνο, ας είμαστε ειλικρινείς. Τουλάχιστον με τον εαυτό μας!

Απεργούμε

Για να μη γίνουμε προϊόν μιας άθλιας αγοραπωλησίας που, παραφράζοντας τον Έγκελς, θα μας δίνει λιγότερα «…και όχι περισσότερα από τα αναγκαία προς το ζην, ώστε η αγοραπωλησία να επαναλαμβάνεται», με συνεχώς χειρότερες αμοιβές.

Για να μην γίνουμε το μόνο επουσιώδες εν επαρκεία είδος στις άθλιες αγορές εργασίας, δίπλα στα τελάρα με τα μεταλλαγμένα.

Για να μη μείνουμε αντικείμενο άνευ αξίας στα φασονάδικα του ασύδοτου καπιταλισμού. Αυτά που ευαγγελίζονται οι «με ολίγη από αριστερά», και με μόνη υπόσχεσή τους τις χαμηλόμισθες θέσεις εργασίας.

Για να μην γινόμαστε προεκλογικώς αντικείμενα πλειοδοσίας, και μετεκλογικώς υποκείμενα (σκέτα).

Απεργούμε

Έτσι απαντάμε στους πεφωτισμένους οι οποίοι με τις μισθοφορικές επικουρίες τους παίζουν τον εθνικό μας πλούτο στα καζίνα του ιμπεριαλισμού τους.

Έτσι απαντάμε στους Παναγόπουλους, και στους Ντριβαλάδες που δρουν πρώτα ως στελέχη των αστικών κομμάτων, και παρεμπιπτόντως ως πρόεδροι των ανωτάτων συνδικαλιστικών οργάνων της χώρας.

Έτσι απαντάμε στους πλήρως αλλοτριωμένους διευθυντές των εταιρειών μας που φροντίζουν για την ομαλή λειτουργία και βιωσιμότητα του (κάθε) «οργανισμού» προς το συμφέρον των εργαζομένων, ενώ πιέζουν, απειλούν και εξευτελίζουν.

Έτσι απαντάμε σε όσους με ανόητες –όπως πάντα– προφάσεις θα μπουν να «δουλέψουν» προτιμώντας τον ασφυκτικό εναγκαλισμό των εταίρων της εργοδοσίας, από το συντροφικό αγκάλιασμα των συναδέλφων τους.

Έτσι απαντάμε σε όσους αποσκοπούν –και συμβάλλουν με κάθε τρόπο– στην οικονομική, κοινωνική και ηθική καταστολή των εργαζομένων, προκειμένου να συνθηκολογήσουμε «άνευ όρων» στα νέα εργασιακά κάτεργα που «οραματίζονται» τα πτωματοβόρα γεράκια του ταξικού πολέμου και οι άπληστοι κυνηγοί κεφαλαίων.

Έτσι απαντάμε.

Και, ή γινόμαστε πρωταγωνιστές στη σκηνή μιας κοινωνίας δικής μας ή παραμένουμε θεατές στη σκληρή δικτατορία των λίγων.

Απεργούμε

Αλλιώς ο φασισμός καραδοκεί στη γωνία τρίβοντας τα χέρια του.

Και δεν έχουμε δει ακόμα το πραγματικό πρόσωπό του.