Μποτίλια Στον Άνεμο: Ο Καιρός των Τσιγγάνων - Και η ταινία του Τόνυ Γκάτλιφ, ΓΚΑΤΖΟ ΝΤΙΛΟ

Σκηνή από την ταινία Γκάτζο Ντίλο (Τρελός Ξένος)

«Έδωσα το παιδί μου γιατί πεινάγαμε» ήταν τα πρώτα λόγια της πραγματικής μητέρας της μικρής Μαρίας.

Από τα βίντεο και τις φωτογραφίες που έχουν κυκλοφορήσει δεν προκύπτει ότι το κοριτσάκι ήταν κακοποιημένο, παραμελημένο, ότι χόρευε σαν αρκούδα, ή ότι ζητιάνευε (μια μαρτυρία υπάρχει μόνο, κι αν υπάρχει κι αυτή).

Και την ώρα που ο Γιαννόπουλος από το «Χαμόγελο του παιδιού» μίλαγε για εγκατάλειψη και τον ακούγαμε να λέει πόσο άπλυτο ήταν το αγγελούδι, με διάφορα ψυχιατρικά αλατοπίπερα περί «συνδρόμου Στοκχόλμης», το βίντεο έδειχνε ένα κοριτσάκι περιποιημένο, ένα δωμάτιο γεμάτο κούκλες (ξεχείλιζε σχεδόν), ένα σπίτι με βασιλικά και γεράνια στην αυλή, ένα γλέντι για την Μαρία, που την έτρεχαν στα νοσοκομεία για τα ματάκια της –την είχαν «τάξει» στον άγιο των τσιγγάνων– και τώρα ήταν καλά πια…

Προχτές αναδημοσιεύσαμε από τον 902 δυο άρθρα.
Το πρώτο: Τα παιδιά στο σοσιαλισμό ήταν η μόνη περίπτωση χρήσης του όρου «οι άρχοντες της κοινωνίας» – Το παράδειγμα της Λαϊκής Δημοκρατίας της Γερμανίας (Με αφορμή τη μικρή Μαρία - Ι), για ένα σύστημα υγείας [βλέπε επίσης ΚΡΙΣΤΙΑΝ ΠΕΤΣΟΛΝΤ: Μπάρμπαρα - Η προσωπικότητα, προϊόν και υποκείμενο της Ιστορίας. Μια ταινία για τις βλαβερές συνέπειες του καπιταλισμού, με αφορμή την ανακήρυξη της Λαοκρατικής Δημοκρατίας της Γερμανίας (7/10/1949)], κόντρα στο «εμπόρευμα άνθρωπος» που διαμορφώνει ο καπιταλισμός.
Το δεύτερο: Προκαλεί οργή που ορισμένοι ανακάλυψαν ότι υπάρχει εμπορία παιδιών στην χώρα μας – Οι θέσεις του ΚΚΕ (Με αφορμή τη μικρή Μαρία - ΙΙ), για μια κοινωνική πολιτική με προγράμματα, που θα παρεμβαίνουν κατάλληλα στους μετανάστες, στις μειονότητες και στους Ρομά, με σεβασμό στις παραδόσεις και στην κουλτούρα τους.

«Πού τη θυμηθήκατε τη DDR τώρα...», μου είπε κάποιος γνωστός (ναι έχω και από αυτό το είδος γνωστών) «Κολλημένη εκεί είναι η βελόνα σας. Πάνε αυτά που ξέρατε…»

«Ελάτε τώρα κύριε Παφίλη» -είπε στην Ανατροπή του σκληρά εργαζόμενου Πρετεντέρη ο κύριος Λυκούδης της ΔΗΜΑΡ- «κάθε φορά που σας λένε για έγκλημα φταίει ο καπιταλισμός και οι εκδοχές του».

Ναι, έχουμε και από αυτό το είδος πολιτικών λακέδων,

Και δεν μπορούμε ακόμα να καταλάβουμε γιατί μια κοινωνία πρέπει να είναι εγκαταλειμμένη στην ιδιωτική πρωτοβουλία, με τα χαμόγελα των Γιαννόπουλων, με τις (χαμογελ)αστές Μαριάννες, τα ιδρύματά τους και τις ελπίδες τους, με τους κάθε λογής χορηγούς και σπόνσορες της παιδείας μας, της κουλτούρας μας, του αθλητισμού μας, στα χέρια της επιδεικτικής, υποκριτικής φιλανθρωπίας.

Την ώρα που η κοινωνία προσπαθεί να βγει ζωντανή μέσα από τα ερείπια του Συστήματος Υγείας, κι αν βγει ποτέ δεν θα μπορεί να πεθάνει όχι στα ράντζα του Άδώνιδος, ούτε καν έξω από τα «δημόσια» νοσοκομεία, για παρηγοριά.

«Την πρόσεχαν σαν δικό τους παιδί. Είμαστε γείτονες και δεν είχαν δώσει ποτέ δικαίωμα σαν οικογένεια. Είναι ψέματα πως έγινε αρπαγή ανηλίκου. Πρόκειται για παράνομη υιοθεσία», είπαν χαρακτηριστικά άνθρωποι που γνώριζαν το ζευγάρι, ρίχνοντας ευθύνες στις αρμόδιες Αρχές που εκδίδουν -χωρίς έλεγχο- πιστοποιητικά γέννησης.

-Κι αν όντως είναι έτσι τα πράγματα;

-Κι αν δεν πρόκειται για το φοβερό κύκλωμα εμπορίας οργάνων;

-Κι αν είναι τόσο απλή η περίπτωση, όπως παρόμοιες, άλλωστε, υποθέσεις στα άθλια χρόνια που ζούμε, με το 90% του πληθυσμού να ζει αποκλεισμένο και (ούτε καν) στο περιθώριο της κοινωνίας;

-Κι αν αποδειχθεί ότι ο πατέρας της μικρής Μαρίας είναι όντως ο ξανθός Ρομά (κι όμως υπάρχουν τέτοιοι) για τον οποίον γίνεται λόγος;

Αλλά, ακόμα κι αν δεν είναι έτσι τα πράγματα μικρή σημασία έχει.

Πώς θα συμβιβαστούμε με τον κρυμμένο ρατσισμό μας;

Πώς θα εκθειάσουμε το έργο των κατασταλτικών μηχανισμών και την τεράστια επιτυχία του θεσσαλικού λαγωνικού Βασίλη Χαλάτση;

Πώς θα δικαιολογήσουμε τις επιχειρήσεις κατά των Ρομά;

Πως θα στοιχειοθετήσουμε το γκρέμισμα των καταυλισμών Ρομά της Θεσσαλίας;

Τι θα πούμε για τις Επιθέσεις Ακροδεξιών Σε Καταυλισμούς Ρομά Σε Όλη Την Ευρώπη; Πώς θα λύσουμε «το πρόβλημα –κατά την ΕΛΑΣ– της ύπαρξης και αδυναμίας μετεγκατάστασης(;)» του Καταυλισμού ΡΟΜΑ στην Θήβα;

Πώς θα σπρώξουμε τους Ρομά της Αταλάντης ακόμα πιο πέρα κι απ’ το πουθενά;

Πώς θα συνεχίσουμε τις διαφορες ρατσιστικές επιχειρήσεις-σκούπες, όπως η προχτεσινή στην Ξάνθη , αλλά και την παλαιότερη εκεί ή στους Σοφάδες Καρδίτσας;

Πώς θα δικαιολογήσουμε τους Ελέγχους σε καταυλισμούς Ρομά στην Αιτωλοακαρνανία;

Πώς αλλιώς θα αφήσουμε άλυτο, με πρόσχημα την παραβατικότητα (πάντα), το πρόβλημα μεταστέγασης των Ρομά Χαλανδρίου (Μετρό Νομισματοκοπείου), σε σύγχρονες κατοικίες –κι ενώ ακριβώς δίπλα τους έγινε η πολεοδομική ρύθμιση για το μεγαθήριο της εταιρείας Archirodon–, ώστε να πετύχουμε την οριστική εκδίωξή τους από την περιοχή για να εκχωρήσουμε αυτό το καταπληκτικό φιλέτο σε σύγχρονα MALL;

Πώς δεν θα πάψουμε να έχουμε Έναν λαό υπό διωγμό, σε ακατάλληλους καταυλισμούς, στριμωγμένο, με άθλιες συνθήκες υγιεινής, για να μπορούμε να μασάμε τα ΕΣΠΑ τους;

Πώς θα μπορούμε να λέμε ότι βρίσκεται Στα όρια της πόλης και της παρανομίας ο καταυλισμός Ρομά στα Φάρσαλα;

Πώς αλλιώς θα κάνουμε περισσότερες συλλήψεις σε καταυλισμούς ΡΟΜΑ και σε επιχειρήσεις ανακύκλωσης στη Λάρισα και στην Καρδίτσα, που «συγκρούονται» με τα καθωσπρέπει συμφέροντα εκμετάλλευσης των χωματερών;

Πώς θα εξαπολύουμε Νέες αστυνομικές επιχειρήσεις σε καταυλισμούς Ρομά στο Ζεφύρι και στην Αυλίζα Αττικής, όπου από τον Ιανουάριο ακόμα, για την αστυνομική επιχείρηση στην Αυλίζα τοποθετήθηκε ο βουλευτής Βασίλης Οικονόμου, άλλος αστέρας της πολιτικής μας σκηνής αυτός;

Σε ποιον θα χρεωθεί το επίσημο εμπόριο βρεφών και οργάνων, ξεχρεώνοντας ταυτόχρονα τα μαφιόζικα κυκλώματα των Μαιευτηρίων και των κάθε λογής ανεξέλεγκτων ιδιωτικών κλινικών, στο εμπορευματοποιημένο Σύστημα Υγείας της αντικοινωνικής Ευρωπαϊκής Ένωσης;

Πώς αλλιώς θα κατασκευάσουν, εν τέλει, εύκολους αντιπάλους τα μονοπώλια, που εμπορεύονται το θάνατό μας για να διαιωνίσουν το είδος τους;

***

Τόνι Γκάτλιφ

Γκάτζο Ντίλο: Υπάρχουν ακόμα γελαστοί Τσιγγάνοι
(αγγλικοί υπότιτλοι)

Ταινία-ταξίδι. Κατάδυση στη ζωή, στη μουσική και στην ψυχή των Τσιγγάνων.

Ο νεαρός Γάλλος Στεφάν ταξιδεύει από το Παρίσι στη Ρουμανία, ψάχνοντας την τραγουδίστρια Νόρα Λούκα. Καθώς περιπλανιέται, συναντά τον Ιζιντόρ, μέλος των Τσιγγάνων Ρομά, και του λέει για τη Νόρα.

Ο Ιζιντόρ τον πάει στο χωριό του και ο Στεφάν πιστεύει ότι θα τον οδηγήσει σε αυτήν, όταν θα είναι η κατάλληλη ώρα.

Οι υπόλοιποι κάτοικοι στην αρχή δεν τον συμπαθούν, αλλά σιγά σιγά, γνωρίζοντάς τον καλύτερα, τον αποδέχονται. Κι έτσι θα μείνει στον καταυλισμό για μήνες, συμμετέχοντας στις καθημερινες δραστηριότητες των Τσιγγάνων, μαγεμένος από τη μουσική τους, τα ήθη και τα έθιμά τους. Κι εκεί, θα γνωρίσει την όμορφη και εκρηκτική Σαμπίνα.

Ο πολυβραβευμένος, τσιγγάνικης καταγωγής, Γαλλοαλγερινός σκηνοθέτης Μισέλ Νταχμανί -κατά κόσμον Τόνυ Γκάτλιφ (γεν. 1948)- καταγράφει με ντοκυμαντερίστικη αμεσότητα τα συναισθήματα των χαρακτήρων του, παρασύροντάς μας στη μαγεία μιας διαφορετικής παραγματικότητας.

Η ταινία, ένας ποταμός τσιγγάνικης μουσικής, μεσα από μια παγανιστική λατρεία για τη ζωή, έχει αποσπάσει 10 βραβεία και 4 υποψηφιότητες σε διάφορα φεστιβάλ.

Το Γκάτζο Ντίλο, είναι το τελευταίο μέρος μιας τριλογίας (οι άλλες δύο ταινίες είναι το Les Princes-Οι Πρίγκηπες, 1983 και Latcho Drom-Ασφαλές Ταξίδι, 1993), ένας ύμνος στην τσιγγάνα μουσική ψυχή.

Στη χώρα μας παίχτηκε με τον τίτλο: Γκάτζο Ντίλο: Υπάρχουν ακόμα γελαστοί Τσιγγάνοι.