Ο «αντικατοχικός» αχταρμάς του Πασαλάρη, το ανύπαρκτο «χαρτάκι» της Γιάλτας, η συσκότιση της αλήθειας προς όφελος του κεφαλαίου και η πραγματική διέξοδος από την κρίση

Otto Griebel (1895-1972)
The International (Η Διεθνής), 1928

Τα «αντικατοχικά» φληναφήματα

Η παραχάραξη της Ιστορίας πάντα ήταν ένα καλό εργαλείο για τους κονδυλοφόρους της αστικής τάξης. Ενα τέτοιο τυπικό παράδειγμα είναι και ο Χρήστος Πασαλάρης, που επιχειρεί να περάσει την αντίληψή του ότι με άλλη διαχείριση του καπιταλισμού μπορεί δήθεν ο λαός μας να δει άσπρη μέρα. 

Γράφει στη «Real» της Κυριακής του Ν. Χατζηνικολάου:

«Τι ντροπή!.. Ποιος να πίστευε ότι το αίσχος του Οκτωβρίου 1944, τότε δηλαδή που ο Τσώρτσιλ και ο Στάλιν, σε μυστική συνάντησή τους στη Μόσχα, συμφώνησαν γράφοντας σε ένα κομμάτι χαρτί το "μερτικό" τους στην Ελλάδα (90% ο πρώτος, 10% ο δεύτερος)! Ποιος, αλήθεια, να πίστευε ότι το αίσχος θα επαναλαμβανόταν και το 2013, με τη Μέρκελ της "τρόικας" και τη Λαγκάρντ του ΔΝΤ να τρώγονται για την κυριαρχία τους στη δύστυχη πατρίδα μας, γράφοντας την ελληνική κυβέρνηση στα παλιά τους τα παπούτσια!..».

• Χρησιμοποιώντας ένα αποδεδειγμένο ψέμα και συκοφαντία, που ανασύρεται από τη φαρέτρα του αντικομμουνισμού(το περίφημο χαρτάκι του Τσόρτσιλ)* ο αρθρογράφος και με το συνειρμό που κάνει στο σήμερα, επιχειρεί να εμφανίσει την Ελλάδα ως «κατεχόμενη» και «υπόδουλη» χώρα.

Στόχος του, να συσκοτίσει το γεγονός ότι η αστική τάξη της χώρας, συμμετέχοντας στην ιμπεριαλιστική ΕΕ, τσακίζει τα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα, στηρίζεται στους διεθνείς της συμμάχους για να μπορέσει να βγει με λιγότερες απώλειες από την καπιταλιστική κρίση.

Το «αντικατοχικό κρεσέντο» του Πασαλάρη περιλαμβάνει έναν «αχταρμά» που περιέχει «Ελληνες υπουργούς που εκλιπαρούν έγκριση από τους τζιτζιφιόγκους της "τρόικας" ακόμη και για... χαρτί καθαριότητας!», «υποδούλωση στην Μέρκελ» και «θανατηφόρα μνημόνια» που «είναι 10 φορές πιο θανατηφόρα από τα "πάντσερ"». Και πού καταλήγει η «σύγχρονη αντίσταση» που προτείνει; Ιδού: «Με τα "τέσσερα λαχεία" στον κόρφο της (τον τουρισμό, τη ναυτιλία, τον υπόγειο θησαυρό και τη στρατηγική της θέση), αλλά και με μια δυναμική ηγεσία που μπορεί να αναδείξει ο λαός μας, αν ψηφίσει επαναστατικά, η δόλια Ελλάδα της κατοχικής κακομοιριάς σίγουρα θα γίνει, πολύ πριν έλθει το 2021, το πιο λαμπρό αστέρι της Ευρώπης!».

Πίσω από τα βαρύγδουπα λόγια, ο αρθρογράφος καλεί το λαό να στηρίξει τους μεγαλοεπιχειρηματίες σε συγκεκριμένους τομείς της οικονομίας, αναδεικνύοντας άλλη κυβέρνηση αστικής διαχείρισης.

Αλλά υπάρχουν αντιτιθέμενα ταξικά συμφέροντα. Από τη μια το κεφάλαιο και από την άλλη οι εργάτες, τα εκμεταλλευόμενα λαϊκά στρώματα. Και ο φυσικός πλούτος και τα συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής όσο είναι στα χέρια των μονοπωλιακών ομίλων χαμένος θα είναι ο λαός και σε περίοδο ανάπτυξης και σε περίοδο κρίσης.

Άρα, ταξικό είναι πάντα το ζήτημα και όλα τα άλλα είναι απλά φληναφήματα. Τα διάφορα δε «αντιστασιακά», «ασυμβίβαστα», ότι «πρέπει να κουνηθεί η νεολαία από τον καναπέ» που προβάλλει ο αρθρογράφος, για να έχουν νόημα ουσιαστικό και υπέρ των λαϊκών στρωμάτων, πρέπει να συνδεθούν με την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου, που προτείνει το ΚΚΕ και όχι με τη διάσωσή της με άλλη μορφή, όπως θέλει ο ίδιος.

• Λαϊκή πάλη επομένως για την κατάργηση των παράσιτων καπιταλιστών και της ιδιοκτησίας τους στα μέσα παραγωγής, κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων, μονομερής διαγραφή του χρέους, αποδέσμευση από τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς και εργατική - λαϊκή εξουσία, ανάπτυξη με γνώμονα την ικανοποίηση των σύγχρονων λαϊκών αναγκών.

Αυτός είναι ο μόνος ρεαλιστικός φιλολαϊκός δρόμος.

Δημήτρης ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗΣ

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ, 22/10/2013


* Το χαρτάκι ποτέ δεν βρέθηκε στα χαρτάκια του Τσώρτσιλ, και ο ίδιος ο δημιουργός αυτού του μύθου, πουθενά στα απομνημονεύματά του δεν αναφέρει να έγινε η παραμικρή νύξη επί του θέματος στη Διάσκεψη της Γιάλτας. Και σε αυτό συμφωνούν ΟΛΟΙ οι ιστορικοί και διαφωνούν οι πασαλάρηδες.

Βλέπε και:  
Βαλεντίν Μπερεζκόφ «Ημουν διερμηνέας του Στάλιν» (εκδόσεις «Καστανιώτης» τόμος Β')