500 χιλιόμετρα

 

Του Γιώργου Σαρρή

Πριν λίγους μήνες, κάποιο Σάββατο του Ιουνίου ανακοινώθηκε η διαθεσιμότητα των σχολικών φυλάκων.

Κι εκείνοι που μέχρι τότε δεν είχαν σκεφτεί να πάρουν θέση και να παλέψουν, έχασαν τη γή κάτω απ' τα πόδια τους. Στην αρχή πάγωσαν, μετά θύμωσαν χωρίς πολλοί από αυτούς να ξέρουν καλά καλά με ποιον θυμώνουν, κι ύστερα μερικοί φύλακες στη Θεσσαλονίκη αποφάσισαν να βαδίσουν. Από τη Θεσσαλονίκη ως την Αθήνα! Στο δρόμο του αγώνα.

Κι άρχισαν τη μεγάλη ηρωική τους πορεία αφού δεν ήξεραν τι άλλο να κάνουν. Κι ενώ άλλοι δε θυσιάζουν ούτε λίγα δεκάλεπτα για να πεταχτούν μέχρι το σωματείο να δουν τι συμβαίνει εκεί, οι σχολικοί φύλακες της Θεσσαλονίκης περπάτησαν 25 μέρες με ήλιο και βροχή, με την αστυνομία και την τροχαία να τους βάζει διαρκώς προβλήματα, με την κούραση να τους τσακίζει και φυσικά με τα μεγάλα ΜΜΕ να τους αγνοούν.

Ευτυχώς υπήρχε η αλληλεγγύη. Η αλληλεγγύη από σωματεία κι απλούς ανθρώπους στα μέρη από όπου περνούσαν που τους χτυπούσαν την πλάτη και τους έδιναν κουράγιο.

"Χωρίς όλους αυτούς που στάθηκαν πλάι μας σ'αυτή τη διαδρομή, δε θα ήμασταν τίποτα παραπάνω από 5-6 βαδιστές στην ερημιά της εθνικής" είπε ο πρόεδρος στη συγκινητική υποδοχή που τους κάναμε με τα ταξικά σωματεία στον Αγ.Στέφανο. "Είμαι τρομερά συγκινημένος ... φοβάμαι μη με πάρουν τα ζουμιά..." είπε μιλώντας απλά από τα βάθη της εργατικής του ψυχής. "Δεν είμαστε ήρωες... κι εγώ δεν ξέρω τι να σας πω, όπως δεν ξέρω να δίνω συνεντεύξεις, γιατί ποτέ δε μου πέρασε από το μυαλό ότι θα χρειαζόταν ποτέ να το κάνω" "Δεν το βάλαμε κάτω... δεν θα το βάλουμε κάτω, θα νικήσουμε".

Τον παρακολουθούσα κι αυτόν και τους άλλους την ώρα που με την κιθάρα μου τους τραγουδούσα, δίνοντας και παίρνοντας κουράγιο από αυτούς.
Σκεφτόταν, δάκρυζε, τραγουδούσε, έψαχνε τις αιτίες, τι κεραυνός τους είχε χτυπήσει, τι πρέπει να κάνουν, "με ποιον θα παν και ποιον θ'αφήσουν"...

Κι εμείς είμασταν εκεί, τα ταξικά σωματεία στο πλάι τους, στο πλάι όποιου παλεύει, δίνοντας το χέρι σε όποιον σηκώνεται, σε όποιον κάνει το βήμα, πόσο μάλλον αυτά τα 500 ολόκληρα χιλιόμετρα αυτές τις 25 μέρες. Είμασταν εκεί για να τους μιλήσουμε για τις αιτίες της κρίσης, για τις απολύσεις τις δικές τους αλλά και όλες τις άλλες που έχουν σα στόχο να πιέσουν το μεροκάματο, να "μειώσουν το εργατικό κόστος" όπως λένε οι καπιταλιστές, για την εξόντωση του Δημόσιου τομέα για να βγουν δουλειές για τις ιδ. επιχειρήσεις, για την  Ευρωπαική Ένωση που είναι μηχανισμός των μεγάλων μονοπωλίων που παλεύουν να εκμεταλλευτούν την ίδια τους την κρίση και να την κάνουν ευκαιρία για νέα κέρδη τσακίζοντας τους λαούς και τους εργαζόμενους. Να μιλήσουμε μαζί τους για την ανάγκη να κάνουμε τα σωματεία κάστρο μας και δεύτερό μας σπίτι, αφού αυτά είναι το όπλο μας , η ασπίδα μας, αλλά και το πρόπλασμα της αυριανής μας εξουσίας.

Κι ανάμεσα γέλια, αστεία, τραγούδια, κρασί, μια φωτιά να καίει  κι εργάτες από διάφορους κλάδους μαζί να μοιράζονται την αλληλεγγύη, να μοιράζονται τη ζωή τους, τους αγώνες τους κάτω από τον απέραντο ουρανό του Αγ. Στέφανου σε μια γωνιά στη Λεωφόρο Λίμνης Μαραθώνα, κάπου στα βόρεια της Αττικής.

Έκαναν 500 χλμ περπατώντας. Είναι πολύ; Είναι λίγο; Θα έχει αποτέλεσμα;
Ποιος μπορεί να το ξέρει;

Κι όμως αυτό το λίγο ήταν μια νίκη. Μια νίκη στη μοιρολατρία, μια νίκη στην απογοήτευση και τον καναπέ.

Τα πράγματα δε μπορεί κάθε φορά να κρίνονται μόνο από το άμεσο αποτέλεσμα που μπορεί να έχουν αλλά από το μήνυμα που στέλνουν γύρω.

Μπορεί όλος αυτός ο άθλος των σχολικών φυλάκων της Θεσσαλονίκης να είναι απλά ένα ελάχιστο βήμα.
Όμως όπως έλεγε ο Ο. Ελύτης "η απόσταση από το μηδέν στο ελάχιστο είναι κάποτε μεγαλύτερη από την απόσταση από το ελάχιστο στο άπειρο". Κι ίσως αυτό το ελάχιστο να είναι εκείνο το τεράστιο βήμα που σε βγάζει από το τίποτα στο παντού, από την απελπισία στην απόφαση για οργανωμένο αγώνα μέχρι το τέλος.

Μέχρι την Ανατροπή.