ΣΥΡΙΖΑ: Θέλει κίνημα του χεριού του

Του Πέτρου Ζερβού

Βάσω ΝΙΕΡΡΗ

  

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ, 17/7/2013 (Επωνύμως)

Η προσπάθεια του ΣΥΡΙΖΑ να παρέμβει στο κίνημα, ρυμουλκώντας το στα νερά του, συστηματοποιήθηκε απ' όταν ανέλαβε νέο ρόλο στο αστικό πολιτικό σκηνικό και η πολιτική του ύπαρξη καθορίστηκε από το στόχο της άσκησης της διαχείρισης του συστήματος.

Αυτομάτως έθεσε σε πρώτη προτεραιότητα τη διαμόρφωση ενός κινήματος στα μέτρα του, που θα λογαριάζει σαν δικό του το στόχο αυτό και θα βάζει πλάτη για την υλοποίησή του.


Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ χρειάζεται βοήθεια για να βάλει στο χέρι την αστική διαχείριση. Πασχίζει να μετατρέψει το εργατικό λαϊκό κίνημα σε βαστάζο της, και για να αναρριχηθεί στην κυβέρνηση και για να μην το έχει απέναντι αύριο. Οταν δηλαδή ο λαός γίνει αποδέκτης του αντιλαϊκού μείγματος διαχείρισης που θα εφαρμόσει για να ξελασπώσει την αστική τάξη από την κρίση και να τη θέσει σε τροχιά καπιταλιστικής ανάπτυξης.

Η επιδίωξη αυτή αποτυπώθηκε σε αποφάσεις, εκφράστηκε έμπρακτα όταν επιχείρησε στα μουλωχτά και με κομπρεμί να στήσει ένα δήθεν συντονιστικό δευτεροβάθμιων οργανώσεων, όταν προπαγάνδιζε την ανάγκη αριστερών συνδικάτων που θα χωρίζουν αντί να ενώνουν τους εργάτες με βάση το ταξικό τους συμφέρον.

Την εξέφρασε ο Αλ. Τσίπρας όταν υπερασπίστηκε την ανάγκη να «στηθεί από την αρχή» ένα εργατικό κίνημα «προσανατολισμένο στους υλικούς όρους αναπαραγωγής και εκμετάλλευσης της εργασίας»!

Δηλαδή, με καθαρά οικονομικά αιτήματα, προσαρμοσμένα στις αντοχές της καπιταλιστικής οικονομίας και ανταγωνιστικότητας, που θα αποκηρύσσει την ταξική πάλη και την ιστορική αποστολή της εργατικής τάξης να οργανωθεί για να ανατρέψει τους εκμεταλλευτές της.

Πρόκειται για «όραμα» που έχει για πρότυπο τα συμβιβασμένα ευρωπαϊκά συνδικάτα που έχουν αποθεώσει τον κοινωνικό εταιρισμό και προβάλει σαν το αγλάισμα του κινήματος την Κερατέα, τη ΒΙΟΜΕ, τους «αγανακτισμένους», την Αραβική Ανοιξη, όταν είναι πια φως φανάρι ότι πρόκειται για το χαλκείο νέων δεσμών για τους αραβικούς λαούς.

Ακόμα τις πρωτοβουλίες αλληλεγγύης, με ρόλο βαλβίδας εξαέρωσης της λαϊκής οργής ώστε να μη μετασχηματίζεται σε υλική δύναμη ανατροπής, μέχρι και το «Occupy Wall Street», που στήθηκε με την «ευγενική» χορηγία του Τζ. Σόρος.

Υπό τη σκέπη του παίρνει ο ΣΥΡΙΖΑ οτιδήποτε, ενώ έχει στο μεταξύ αποκηρύξει τις «εξαλλοσύνες» του ταξικού κινήματος. Οτι κινείται είναι καλό, αρκεί να μη διαθέτει ταξικό περιεχόμενο και προσανατολισμό, συνεπώς να προσφέρεται για χειραγώγηση στους άμεσους πολιτικούς στόχους που θέτει ο ΣΥΡΙΖΑ και βεβαίως για ενσωμάτωση στους γενικότερους στόχους της αστικής τάξης, όπου αυτοί υπάγονται.

Και είναι λογικό να θέλει τέτοιου είδους «άσφαιρα» κινήματα. Είναι αναμενόμενο να ομνύει στην «κοινωνική ειρήνη», όπως με την Πολιτική Απόφαση του Συνεδρίου του. Είναι ερμηνεύσιμη η πρεμούρα του να πείσει ότι η εργατική τάξη έχει απολέσει τον ιστορικό της ρόλο και νέα υποκείμενα έχουν αναδειχτεί.

Λογικά, αναμενόμενα και ερμηνεύσιμα όλα αυτά αφού δεν κρύβει ότι θέλει να υπηρετήσει την «υγιή» επιχειρηματικότητα, εντός των ιμπεριαλιστικών συμμαχιών που αυτή επιλέγει κάθε φορά, σήμερα την ΕΕ, αύριο ίσως κάποια άλλη.

Από ένα κόμμα που στο όνομα των λαϊκών συμφερόντων χτίζει σκαλοπάτια προς τον κυβερνητικό θώκο, απ' όπου θα τα προδώσει, υπηρετώντας τα συμφέροντα αυτών που κρατάνε την οικονομία στα χέρια τους και η εξουσία τους αντανακλάται στην κάθε φορά εφαρμοζόμενη πολιτική.