Και Ζωή του παρόντος αιώνος

(συνέχεια εκ του προηγουμένου Προσδοκώ Ανάσταση ζωντανών)


Αυτός.
Μετά το θάνατό του.

Μας κοιτάζει κι ανασαίνει ακόμα.

Ζωντανός και παρών.

Εμείς ζωντανοί.

Με κομμένη την ανάσα.

Μέσα μας νεκροί και απόντες.

Και ναι, μπορούμε

–δική μας άλλωστε υπόθεση–

να κρύψουμε στις τσέπες μας

το φονικό που μας παιδεύει.

Μα είναι αδύνατο να κρύψουμε απ’ τα μάτια μας

αυτούς τους άταφους νεκρούς

που περιφέρονται όρθιοι.

Και μαρτυράνε στη σιωπή τους

πως πλήθυναν

οι ζωντανοί

ανάμεσά μας.