ΔΗΜΟΣΙΟ ΧΡΕΟΣ ΚΑΙ ΛΟΙΠΕΣ ΑΜΑΡΤΙΕΣ

Προς νέον, σπουδάζοντα οικονομικά (Σπουδές με σπουδή) Νέε μου, Το μοναδικό κομμάτι του λεγόμενου εθνικού πλούτου, που στους σύγχρονους λαούς ανήκει πραγματικά στο σύνολο του λαού είναι το δημόσιο χρέος τους. (ΚΑΡΛ ΜΑΡΞ, ΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ, Τόμος Πρώτος, Σύγχρονη Εποχή, σελ. 779, αλλά και εδώ: http://karlmarxkefalaio.wordpress.com/) Κι αν αυτό δεν σου λέει τίποτα, το παρακάτω νομίζω ότι μιλάει από μόνο του. Επειδή το δημόσιο χρέος στηρίζεται στα κρατικά έσοδα, που οφείλουν να καλύπτουν τις χρονιάτικες τοκοχρεωλυτικές κλπ. πληρωμές, το σύγχρονο φορολογικό σύστημα έγινε αναγκαίο συμπλήρωμα του συστήματος των εθνικών δανείων. Τα δάνεια δίνουν τη δυνατότητα στην κυβέρνηση ν' αντεπεξέρχεται σε έκτακτα έξοδα, χωρίς να γίνεται αυτό αμέσως αισθητό στον φορολογούμενο, μετά όμως απαιτούν αυξημένους φόρους. Από την άλλη μεριά, ή αύξηση των φόρων, πού προκλήθηκε με τη συσσώρευση απανωτών δανείων, αναγκάζει την κυβέρνηση σε κάθε περίπτωση καινούργιων έκτακτων εξόδων να καταφεύγει διαρκώς σε καινούργια δάνεια. Έτσι, το σύγχρονο φορολογικό σύστημα, πού άξονάς του είναι οι φόροι στα πιο αναγκαία μέσα συντήρησης (επομένως και το ακρίβαιμά τoυς), κρύβει μέσα του το σπέρμα της αυτόματης προοδευτικής αύξησης. Η υπερφορολόγηση δεν είναι επεισόδιο, αλλά μάλλον αρχή.(ό.π.π. σελ. 780-781) Κι αυτό, επίση: «Και πώς ξεπερνά η αστική τάξη τις κρίσεις; Αφ’ ενός με την καταστροφή ενός αριθμού παραγωγικών δυνάμεων· αφ’ ετέρου, με την κατάκτηση νέων αγορών και την πληρέστερη εκμετάλλευση των παλαιών. Σαν να λέμε, προετοιμάζοντας κρίσεις ακόμα πιο εκτεταμένες και ολέθριες, και περιορίζοντας τα μέτρα για την αποτροπή τους». (Κομμουνιστικό Μανιφέστο, Εκδόσεις ΕΡΑΤΩ, 1997, αλλά και από εδώ, σελ. 27: http://marxengelsebooks.wordpress.com/) Ακόμα: «Στον κόσμο υπάρχουν μόνο δύο έθνη, που μεταξύ τους δεν έχουν σχέση και συμπάθεια, και τα οποία δεν κυβερνώνται με τους ίδιους νόμους: Οι πλούσιοι και οι φτωχοί». Μπέντζαμιν Ντισραέλι (1804-1881), Βρετανός συγγραφέας και πρωθυπουργός. Και τέλος: «Καπιταλισμός είναι η καταπληκτική δοξασία κατά την οποία οι πιο αχρείοι άνθρωποι θα κάνουν τα πιο ανήθικα πράγματα για το μέγιστο καλό του συνόλου των συνανθρώπων τους». Όχι ο Μαρξ, αλλά ο ΛΟΡΔΟΣ ΤΖΩΝ ΜΕΫΝΑΡΝΤ ΚΕΫΝΣ (1883-1946)   Η οικονομία είναι ένας Ιανός με δύο πρόσωπα: Αυτό που κοιτάει τα προβλήματα των καπιταλιστών και αυτό που κοιτάει τα προβλήματα των εργαζομένων. Διαλέγεις και βλέπεις. Και τα δύο, αδύνατο. Τα μέσα παραγωγής και τους πλουτοπαραγωγικούς πόρους της χώρας μας, εμείς ή οι άλλοι; Τα MALL τι μορφή πρέπει να έχουν, άραγε; Οι εργαζόμενοι μπορούν να τα δουλέψουν ή είναι ανίκανοι; Εργαζόμενοι χωρίς αφεντικά μάλλον υπάρχουν. Αφεντικά χωρίς εργαζόμενους; Να δουλεύω τζάμπα για τον Βγενόπουλο ή ανταποδοτικά για το κράτος; Ρωτάει ο ένας καπιταλιστής τον άλλον σε κάποιο έργο του Μπρεχτ: Οι εργαζόμενοι γιατί μας έχουν ανάγκη; Μα επειδή δεν ξέρουν ότι τους έχουμε ανάγκη.   Και η κρίση; Τι είναι; Αξίωμα, φυσικό φαινόμενο, θαύμα, νέμεσις, μοίρα; Και τι προηγείται; Η κρίση της ανεργίας ή τούμπαλιν;  Το χρέος είναι αιτία ή συνέπεια της κρίσης; Δικτατορία των Αγορών ή «δικτατορία» του προλεταριάτου; Και τι είναι χειρότερο; Να ζεις στα σκατά ή να τα καθαρίσεις; (Άχρηστος) ηλίθιος του 5% που πιστεύει ότι ο κόσμος θα μπορούσε να είναι καλύτερος, ή (χρήσιμος) ηλίθιος του 95% που πιστεύει ότι ο καπιταλισμός είναι νομοτέλεια; Στοιχειώδες Γουάτσον; (Με την ευκαιρία, μπορείς –κι αν το έχεις κάνει, ρίξε πάλι ένα φρεσκάρισμα– να συμπεριλάβεις ολίγον Μαρξ στα νεοφιλελεύθερα αναγνώσματά σου. Πρόκειται για πολύ καλό εργαλείο, παρά το ότι δεν καθαρίζει φασολάκια). Αν θέλεις σταματάς εδώ. Τα παρακάτω είναι γρήγορες (όχι βιαστικές) σκέψεις, και πεζές (όχι άνευ ουσίας) παραπομπές, που δεν θα σε πείσουν αν δεν προσπαθήσεις να απαντήσεις στα προηγούμενα. Αλλά κι αν έχεις απαντήσει, ένας ακόμα προβληματισμός (από άλλη οπτική) δεν βλάπτει. Άλλωστε, τα πράγματα είναι ο τρόπος που (θέλουμε να) τα κοιτάμε. Συνεχίζω(;) Τα link που παρατίθενται, επί τροχάδην, (απο)δείχνουν (πιστεύω) ότι το επιχείρημα πως ζούσαμε με δανεικά είναι το μεγάλο ψέμα για να ληφθούν τα συγκεκριμένα ΜΕΤΡΑ, και ότι το ακόμη μεγαλύτερο κόλπο του καπιταλισμού είναι η Ε.Ε. και η νομισματική ισοπέδωση των χωρών της. Όλα τα κράτη, δανείζονται και έχουν τεράστια ελλείμματα. Έτσι πορεύεται ο καπιταλισμός. Τώρα τον βάφτισαν "αγορές", που  όταν προσπαθούν να επιβληθούν είναι "νευρικές", και όταν χορτάσουν ρεύονται μες στα μούτρα μας και "ηρεμούν". Για λίγο, βέβαια, ώσπου να ξαναβρούν REAL (και όχι TRUE) BLOOD, σε νέες αγορές (Βουλγαρία, Λετονία, Βιετ Ναμ, Ινδία... Ελλάδα). Ο καπιταλισμός είναι οι κρίσεις του. Όσο για το ΔΗΜΟΣΙΟ ΧΡΕΟΣ, αυτό οφείλεται στο ότι το προηγούμενο (μέχρι το 1970 περίπου) οικονομικό μοντέλο ανάπτυξης, (Κευνσιανή θεωρία) δεν έβλεπε σαν επιχειρήσεις την ΥΓΕΙΑ, την ΠΑΙΔΕΙΑ, την ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΠΡΟΝΟΙΑ, και τις βασικές υπηρεσίες προς τον πολίτη (συγκοινωνίες, ρεύμα, νερό). Κι αυτό το μοντέλο, καπιταλιστικό ήταν. Και όμως έχτισε το ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ στην Ευρώπη –δεν είναι δυνατόν να μονοπωλούν τα «κουμμούνια» το Κράτος Πρόνοιας!. Το μοντέλο που ακολουθείται σήμερα, της πλήρους απελευθέρωσης των αγορών (νεοφιλελεύθερο μοντέλο ανάπτυξης-Φρήντμαν) ζητάει την ΠΛΗΡΗ ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ του Δημοσίου, και όλες οι υπηρεσίες να περάσουν στους ιδιώτες-επιχειρηματίες. Το κράτος δεν μπορεί να μπαίνει εμπόδιο. Από τον Άνταμ Σμιθ (Πολιτική των Ελευθέρων Θυρών, του laissez faire, laissez passer −«μπάτε σκύλοι αλέστε» σε ελεύθερη απόδοση), η «αόρατη χειρ» που αυτορρύθμίζει τις Αγορές, σπρώχνει βιαίως τις πόρτες μας. Με άλλα λόγια, ο αυτοματισμός των αγορών απορρυθμίζει την κοινωνία, κι ο αυτισμός των αγοραίων της εξουσίας, γίνεται ρυθμιστής της ζωής μας. Το ότι λοιπόν, εμείς στο Ελλαδιστάν έχουμε δήθεν διογκωμένο και αντιπαραγωγικό Δημόσιο, είναι το πρόσχημα για να ταΐσουν το θηρίο, μειώνοντας τους μισθούς στον Ιδιωτικό Τομέα, καταργώντας Συμβάσεις και αυξάνοντας έτσι το περιθώριο κέρδους τους. Το κινέζικο θαύμα συντελέστηκε με μισθούς των 25 €. Γι αυτό βλέπουμε ότι τα ΜΕΤΡΑ, και ο περιορισμός (έως αφανισμός) του Δημόσιου Τομέα εφαρμόζεται και σε χώρες που έχουν ΠΑΡΑΓΩΓΙΚΟΥΣ ΔΗΜΟΣΙΟΥΣ ΥΠΑΛΛΗΛΟΥΣ (Γαλλία, Γερμανία, Αγγλία), με ή χωρίς μνημόνια. Αλλά και στα Μνημόνια δες τι λέει περί αυτών η Ευρώπη των Αγορών. 1.  Συλλογικές Συμβάσεις, ΠΡΟΣΑΡΜΟΓΗ ΚΑΤΩΤΑΤΟΥ ΜΙΣΘΟΥ, μη μισθολογικο κοστος, σελ 426, 427, 2.  ΑΝΤΙΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΜΙΣΘΩΝ (σελ. 518), αλλά και 3.  ΣΥΜΜΟΡΦΩΣΗ (σελ 59,8, ΔΙΚΑΙΟ & ΕΘΝΙΚΗ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ (σελ 86,13(1, 2 & 4) 4.  Για κατάργηση συλλογικών συμβάσεων, βλέπε Γιάννης Κουζής, επιστημονικός σύμβουλος του ΙΝΕ/ΓΣΕΕ και καθηγητής των εργασιακών σχέσεων στο Πάντειο Πανεπιστήμιο. Ποιο Δημόσιο, νέε μου; Για τον Ιδιωτικό Τομέα γίνονται όλα. Δες και ΛΕΥΚΗ ΒΙΒΛΟΣ ΓΙΑ ΤΙΣ ΣΤΝΤΑΞΕΙΣ Με δυο λόγια, είναι η γρήγορη (να μη χάνουμε καιρό δηλαδή) και γι αυτό βίαιη προσαρμογή, στο συγκεκριμένο μοντέλο ανάπτυξης. (Στην Ισπανία από το 2010 ακόμη: Μείωση μισθών κατά 5% και απολύσεις 13.000 ατόμων).  Αυτό που ζούμε δεν είναι εφιάλτης, ή μάλλον είναι, αλλά -πολύ χειρότερα- συμβαίνει στον ξύπνιο μας. Μνημόνια και μέτρα, ή μέτρα και μνημόνια, περιγράφονται επακριβώς στην Ιδρυτική Συνθήκη της Ευρωπαϊκής Ένωσης το 1992, που όλως τυχαίως υπογράφεται καπάκι με την «πτώση» της Σοβιετικής Ένωσης (Αύγ. 1991 η πτώση-Φεβ 1992 η άνοδος), ολοκληρώνεται με τη Νομισματική της Ένωση το 2001, εφαρμόζεται με τις επιμέρους συνθήκες, και αφορά τις περίφημες «4 ελευθερίες» (απελευθερωμένες αγορές) της ΕΕ: δηλαδή, ελευθερία κίνησης κεφαλαίων, αγαθών, εργασίας (και προσώπων), υπηρεσιών, οι οποίες συνοψίζουν και  το περιεχόμενο της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης. Και στη χώρα μας αυτές οι «ελευθερίες» έχουν υλοποιηθεί κατά τα 3/4. Απομένει η απελευθέρωση των Υπηρεσιών (φως, νερό, τηλέφωνο, συγκοινωνίες, ήλιος, βροχή, Υγεία, Παιδεία, Πρόνοια) και άρα των υποδομών της χώρας. Και τούτο απαιτεί για ευνόητους λόγους την απελευθέρωση της Αγοράς εργασίας, η οποία περνάει από την συρρίκνωση του Ασφαλιστικού. Η εξυγίανση του Ασφαλιστικού είναι στην ουσία η απελευθέρωση της Αγοράς Εργασίας. Και εκ του Ασφαλιστικού ήρξαντο χειρών ορατών και αδίκων. Δες ΛΕΥΚΗ ΒΙΒΛΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΡΓΑΣΙΑ, από τον Μάρτη του 1994 ακόμη, όπου περιγράφεται το σήμερα (ή το αύριο;). Παρόμοιες οδηγίες δίνονται στο Σύμφωνο για το Ευρώ, Συμπεράσματα του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου (24/25 Μαρτίου 2011), όπου τίθενται για τα κράτη μέλη 4 στόχοι: (α) Προώθηση της ανταγωνιστικότητας: «Θα παρακολουθείται το κόστος εργασίας ανά μονάδα προϊόντος (ΚΕΑΜΠ) επί ορισμένο χρονικό διάστημα, συγκρινόμενο με τις εξελίξεις σε άλλες χώρες της ζώνης του ευρώ και στους κυριότερους συγκρίσιμους εμπορικούς εταίρους». (β) Προώθηση της απασχόλησης:   Η ομαλή λειτουργία της αγοράς εργασίας αποτελεί κλειδί για την ανταγωνιστικότητα της ζώνης του ευρώ. Η πρόοδος θα αξιολογείται βάση των ακόλουθων δεικτών: ποσοστό μακροχρόνιας ανεργίας και ανεργίας των νέων, και ποσοστό συμμετοχής στην αγορά εργασίας.   Κάθε χώρα θα είναι υπεύθυνη για τις ειδικές δράσεις πολιτικής που επιλέγει για να προωθεί την απασχόληση, αλλά ιδιαίτερη προσοχή θα δίνεται στις ακόλουθες μεταρρυθμίσεις: μεταρρυθμίσεις της αγοράς εργασίας για την προαγωγή του συνδυασμού ευελιξίας και ασφάλειας, τη μείωση της αδήλωτης εργασίας και την αύξηση της συμμετοχής στην αγορά εργασίας· δια βίου μάθηση·  φορολογικές μεταρρυθμίσεις, όπως μείωση της φορολόγησης του εργατικού εισοδήματος, ώστε να καταστεί συμφέρουσα η εργασία, διατηρουμένων των συνολικών φορολογικών εσόδων, και λήψη μέτρων για τη διευκόλυνση της συμμετοχής ενός δεύτερου μέλους της οικογένειας στο εργατικό δυναμικό. Στο ίδιο Συμβούλιο αποφασίστηκε ότι υποχρεωτικό οικονομικό μοντέλο θα είναι αυτό της ελεύθερης οικονομίας της αγοράς. Το τσιπ δεν μας έχουν εμφυτέψει ακόμα. Να, λοιπόν, τι σχέση έχουν οι μειώσεις στον ΙΔΙΩΤΙΚΟ ΤΟΜΕΑ και η κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων. Και απαντούν στην πρώτη απορία που εξέφραζε ο κόσμος στις αρχές του 2010: «Μα αφού οι δημόσιοι υπάλληλοι είναι οι τεμπέληδες, γιατί μειώνουν τους μισθούς στον Ιδιωτικό Τομέα;» Είναι προφανές άρα ότι ο δρόμος δεν περνάει από την κατάργηση των μνημονίων -κατά ΣΥΡΙΖΑ-, αλλά από το τέρας που γεννά τα μνημόνια. (Για τον ρόλο του ΣΥΡΙΖΑ δες: Τάκης Φωτόπουλος, Η ΕΕ στα κόμματα εξουσίας... αλλά και στην κυβέρνηση της Αριστεράς!) (Ρίξε μια ματιά στο τέλος του σχετικού περί ΕΕ άρθρου, στο εύγλωττο σχήμα με τους 3 Πυλώνες που στηρίζουν το Ευρωπαϊκό Οικοδόμημα). Κορυφαία η συνθήκη της Λισσαβόνας [ΕΝΟΠΟΙΗΜΕΝΗ ΑΠΟΔΟΣΗ ΤΗΣ ΣΥΝΘΗΚΗΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΕΝΩΣΗ ΚΑΙ ΤΗΣ ΣΥΝΘΗΚΗΣ ΓΙΑ ΤΗ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗΣ ΕΝΩΣΗΣ (2008/C 115/01)], το 2000 με τις κατοπινές αναθεωρήσεις της, που απέτυχαν να την περάσουν σαν ΕΥΡΩΣΥΝΤΑΓΜΑ και τώρα εφαρμόζεται από τις κυβερνήσεις με την επιβολή αυτών των μέτρων. * Το 2000, η Σύνοδος Κορυφής της Λισσαβόνας αποφασίζει πολιτική για την απασχόληση με τις λεγόμενες διαρθρωτικές αλλαγές στην αγορά εργασίας: κατάργηση σταθερής ημερήσιας εργασίας και 8ωρου, προώθηση ευέλικτων μορφών απασχόλησης, κατάργηση ορίου απολύσεων, κατάργηση αποζημιώσεων, συλλογικών συμβάσεων, μείωση μισθών, παράταση του εργάσιμου βίου πέρα από τα ηλικιακά όρια σύνταξης, αύξηση ορίου συνταξιοδότησης και μείωση συντάξεων, μείωση χρόνου και ύψους επιδομάτων ανεργίας, ταχεία εφαρμογή πολιτικής ιδιωτικοποιήσεων, τόσο σε κρατικές  επιχειρήσεις όσο και σε τομείς παροχής κοινωνικών υπηρεσιών ―Υγεία, Παιδεία, Πρόνοια. Σου θυμίζουν κάτι; Για τη Συνθήκη της Λισσαβόνας, βλέπε και από την ΜΠΟΤΙΛΙΑ ένα σημερινό κείμενο της... 21 Ιουνίου 2008. Το εν λόγω κείμενο πρωτοδημοσιεύτηκε στον ΠΑΛΜΟ των εγαζομένων της ΕΚΟ, φύλλο 20, σελ. 2, από το Καλοκαίρι του 2005, ήδη. Όπου εν τέλει, κυρίαρχη δεν είναι η Αγορά του Δήμου, αλλά ο δείμος (τρόμος) της αγοράς. Πολλά είπα και σε φιλώ. Υ.Γ. Και βέβαια η Ελλάδα δεν παράγει τίποτα: Μαγνήσιο, Αλουµίνιο, Βωξίτη, Σµηκτίτες, Νικέλιο, πρώτη σε λευκόλιθο, πρώτη στον κόσμο σε υδρομαγνησίτη, πρώτη στον κόσμο σε περλίτη, (1.600.000 τόνοι), δεύτερη παγκοσμίως σε μπετονίτη (1.500.000 τόνοι).    Τρία μεγάλα ναυπηγεία με δυνατότητα κατασκευής πλοίων κάθε είδους. Βιομηχανίες αμαξωμάτων που κατασκευάζουν βαρέα φορτηγά, λεωφορεία, τρόλεϊ, βαγόνια τραίνων, επικαθήμενα, μπετονιέρες, βυτία κλπ. 3η χώρα σε παραγωγή ελιάς και λαδιού, 3η χώρα σε παραγωγή κρόκου (saffron), ακτινίδια, ροδάκινα. 5η χώρα σε εξαγωγές σπαραγγιών, 7η χώρα σε εξαγωγές ßαµßακιού, 17η χώρα σε αφίξεις τουριστών (18,2 εκ.) ανάμεσα σε 165 χώρες και 21η σε έσοδα. (Η Συνεισφορά στο ΑΕΠ είναι 15,9% και στην απασχόληση 18%), 16η χώρα σε εξαγωγές τυροκοµικών και φυσικά, ΝΟΥΜΕΡΟ ΕΝΑ στην παγκόσµια ναυτιλία). Αυτό όμως είναι άλλο κεφάλαιο που ανάγεται στην αποικιοκρατική αντίληψη (άρμεγμα των φτωχών χωρών). Λέγεται Κοινή Αγροτική Πολιτική (που καθορίζει ποσοστώσεις) στο πλαίσιο της οποίας από το 2008, οπότε και αποφασίσθηκε η μείωση της ποσόστωσης παραγωγής ζάχαρης κλείσανε τα 3 από τα 5 εργοστάσια.   Φέτος καλλιεργήθηκαν 90.000 στρέμματα με τεύτλα (και κάνουμε εισαγωγή ζάχαρης), ενώ το 2005 είχαν καλλιεργηθεί 418.000 στρέμματα (και κάναμε εξαγωγές).  Για περαιτέρω τεκμηρίωση: ΧΡΕΟΣ Γιώργος Δελαστίκ Πώς μας πούλησαν και μας αγόρασαν (16/2/2010) Χρεοκοπεί η Ελλάδα ή η... ΕΕ; (11/2/2010) Αλλοι χρωστούν, εμάς βρίζουν! (6/7/2010) Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ Τα χρέη (τους) είναι το πρόσχημα (14/12/2010) Δες επίσης: Γιώργος Δελαστίκ (καταχρηστικώς, διότι περί άλλων τυρβάζει) «Τράπεζες - ζόμπι» ρημάζουν ΗΠΑ – ΕΕ Το προφίλ των 768 χιλιάδων δημοσίων υπαλλήλων. Ουσιαστικά όμως μόνο 625.738, αν αφαιρέσεις τους 142.000 (ΙΔΙΩΤΙΚΟΥ ΔΙΚΑΙΟΥ, ΑΟΡΙΣΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ, ΙΔΙΩΤΙΚΟΥ ΔΙΚΑΙΟΥ ΟΡΙΣΜΕΝΟΥ, ΣΥΜΒΑΣΙΟΥΧΟΙ ΕΡΓΟΥ, ΩΡΟΜΙΣΘΙΟΙ/ΗΜΕΡΟΜΙΣΘΙΟΙ, ΜΕΤΑΚΛΗΤΟΙ κλπ) Στις 625.738 περιλάμβάνονται οι εργαζόμενοι στους ΟΤΑ, ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΟΙ, ΣΩΜΑΤΑ ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ, ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΙ, ΓΙΑΤΡΟΙ κλπ του ΕΣΥ, ΚΑΙ ΠΑΠΑΔΕΣ!!! Συγκριτικά στοιχεία: Ελλάδα οι 625.738 είναι περίπου το 6% του πληθυσμού Γερμανία, 6% του πληθυσμού οι Δ.Υ. και Αγγλία το 10% του πληθυσμού (Ψάξε εδώ, για του λόγου το αληθές) Η ΕΛΛΑΔΑ (2008): 22.3% αναφέρεται σε 1.022.100 Δ.Υ. (πριν τη φετινή απογραφή). Με 625.738 Δ.Υ. και με τον ίδιο αριθμό στον Ιδιωτικό Τομέα είναι 14,9%   Τόσοι είναι και ΟΧΙ περισσότεροι. Γι αυτό μιλάνε οι τρόϊκες για 150.000 απολύσεις (το 50% δηλαδή) όπου μέσα περιλαμβάνεται και το ΕΣΥ(!!!). Οι υπόλοιποι 300.000 είναι ένστολοι, δικαστικοί, εκπαιδευτικοί. (Τα στοιχεία από την ιστοσελίδα της Διεθνούς Οργάνωσης Εργασίας). Ο μύθος του Δημοσίου ως του μεγάλου ασθενούς Από το site  του Τάκη Φωτόπουλου (τακτικού αρθρογράφου της ΕΛΕΥΘΕΡΘΤΥΠΙΑΣ) 693.000 το 1989, 20% του οικονομικά ενεργού πληθυσμού. 768.009 το 2010, 15% του οικονομικά ενεργού πληθυσμού.