Deal: Tο (Ξανα)Mοίρασμα Tης Tράπουλας

ΔΙΩΞΕΙΣ ΚΑΤΑ 18 ΑΤΟΜΩΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΞΑΓΟΡΑ-ΜΑΜΟΥΘ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΑΝΑΦΟΡΑ ΚΑΙ ΜΗΝΥΣΗ 5 κακουργήματα για το «deal» Γερμανός *deal: συμφωνία (για αγοραπωλησία κτλ.), δοσοληψία, συναλλαγή, «δουλειά». Μοιράζω την τράπουλα, καταφέρω (πλήγμα) • New Deal (Νιου Ντηλ): Έτσι ονομάστηκε η Νέα Κοινωνικοοικονομική Πολιτική επί Ρούσβελτ, το 1933 • dealer: μεταπράτης, μεταπωλητής, διακινητής ναρκωτικών ή κλοπιμαίων, κλεπταποδόχος • wheeler-dealer: κομπιναδόρος • double-dealer: απατεώνας, διπρόσωπος, «πούστης» • double-deal: απάτη, κομπίνα, πουστιά • call it a deal: κλείνω συμφωνία • underhand dealing: βρομοδουλειά, ύποπτη δοσοληψία, συναλλαγή κάτω απ’ το τραπέζι.

Εταιρική Κοινωνική Ευθύνη (Ε.Κ.Ε.): Φιλανθρωπία Αντί Ανθρωπιάς

Αλάσκα: 24/3/89, το "Exxon Valdez" βυθίζεται μαυρίζοντας τις ακτές τις περιοχής Prince William Sound με 36.000 τόνους αργού πετρελαίου

Εταιρική Κοινωνική Ευθύνη

Πολύ κουβέντα γίνεται τελευταία για την περίφημη Ε.Κ.Ε. Ξαφνικά λοιπόν τι έγινε και υπάρχει τέτοιος οργασμός, χορηγιών, δωρεών και φιλανθρωπίας;

Το φαινόμενο εμφανίζεται το 1992, με τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, σχηματοποιείται το 1993, με την Οδηγία Ντελόρ προς τις ευρωπαϊκές επιχειρήσεις για την κοινωνική τους υπευθυνότητα −σε συνέχεια της Λευκής Βίβλου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για την «Ανάπτυξη, Ανταγωνιστικότητα και Απασχόληση»−, και καθιερώνεται το 2001, με την Πράσινη Βίβλο, ταυτόχρονα με τη Συνθήκη της Λισσαβώνας.

Τη στιγμή ακριβώς που οι επιχειρήσεις γίνονται όλο και πιο στυγνές (κατάργηση σταθερής ημερήσιας εργασίας και 8ωρου, ευέλικτες μορφές απασχόλησης, κατάργηση ορίου απολύσεων, αποζημιώσεων και συλλογικών συμβάσεων, μείωση μισθών, κ.λπ., κ.λπ.), και το Κοινωνικό Κράτος Πρόνοιας πάει περίπατο (πολιτική ιδιωτικοποιήσεων σε κρατικές επιχειρήσεις και σε τομείς παροχής κοινωνικών υπηρεσιών ―Υγεία, Παιδεία, Πρόνοια).

Η Πράσινη Βίβλος όρισε την Εταιρική Κοινωνική Ευθύνη ως την «έννοια σύμφωνα με την οποία οι εταιρείες ενσωματώνουν σε εθελοντική βάση κοινωνικές και περιβαλλοντικές ανησυχίες στις επιχειρηματικές τους δραστηριότητες και στις επαφές τους με άλλα ενδιαφερόμενα μέρη», καθώς οι επιχειρήσεις συνειδητοποιούν διαρκώς περισσότερο ότι η υπεύθυνη συμπεριφορά οδηγεί σε βιώσιμη επιχειρηματική επιτυχία.

Πρόκειται, άρα για πιστή εφαρμογή «νεοφιλελεύθερων» μοντέλων, στο πώς (δεν) αντιμετωπίζεται ο κοινωνικός αποκλεισμός.

ΠΡΙΟΝΙΖΟΥΝ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΜΑΣ ΜΕ ΕΥΘΥΝΗ

Δεκάδες εταιρείες στη χώρα μας παρουσιάζουν δράσεις για το Περιβάλλον, την Ασφάλεια, την Υγεία, την Κοινωνία, τον Πολιτισμό και τους ανθρώπους. Στα πλαίσια δράσης για την Εταιρική Κοινωνική Ευθύνη καλύπτεται το άλλοθι των εταιρειών που πριονίζουν το μέλλον μας εξασφαλίζοντας για λογαριασμό τους λεία εκατομμυρίων €. Μερικά παραδείγματα:

H Μc Donald’s κάνει μαθήματα σε σχολεία για τη σωστή διατροφή καλύπτοντας την εταιρική διαστροφή της, αφού μας ταΐζει σκουπίδια.

Οι εταιρείες κινητής, με «μπροστάρη» τη VODAFONE, φροντίζοντας από τώρα για το νέο πελατολόγιό τους, αναλαμβάνουν να ενημερώσουν και να ευαισθητοποιήσουν τα παιδιά μας για το περιβάλλον. Με το άλλο χέρι (το μακρύ) τοποθετούν παράνομα κεραίες δίπλα σε σχολεία τσαλακώνοντας τους νόμους και την αρχή προφύλαξης για τη Δημόσια Υγεία. Με μεγάλη ευθύνη παρακολουθούν όχι μόνο τα τηλέφωνα πολιτών, πολιτικών και ακτιβιστών, αλλά και του Πρωθυπουργού και της Κυβέρνησης μιας χώρας. Και… αυτοκτονούν ανεξήγητα. Τι σημασία έχει, όμως, αφού στον τομέα της εταιρικής υπευθυνότητας βαθμολογήθηκαν με «άριστα»;

Εταιρείες καταστρέφουν τον πλανήτη, μολύνουν το περιβάλλον και υιοθετούν περιβαλλοντικά προγράμματα, βγάζοντας προς τα έξω το φιλικό πρόσωπό τους.

Η ΕΧΧΟΝ αφανίζει την Αλάσκα και μας ευαισθητοποιεί για τη φώκια.

Η SHELL, η οποία σε ένα διαρκές έγκλημα καταστρέφει τον Νίγηρα και κατηγορείται για δολοφονίες ακτιβιστών, μπορεί, ας πούμε, να εξοντώνει τη λευκή αρκούδα στο Βόρειο Πόλο, αλλά και να προστατεύει την καφέ στον «Αρκτούρο», με μοχλό το WWF, του οποίου (με την ευκαιρία) δεύτερος πρόεδρος, από το 1976-1981, υπήρξε ο πρόεδρος της Shell, ενώ σημερινός πρόεδρος του ελληνικού τμήματός είναι ταυτόχρονα και μεγαλοστέλεχος της Eurobank.

Στα δάση της Βόρειας Αμερικής «το μεγαλύτερο στην Ιστορία περιβαλλοντικό έγκλημα μεθοδεύει ο γίγαντας της βρετανικής πετρελαιοβιομηχανίας, η εταιρεία ΒΡ», μαζί με ΕΧΧΟΝ και SHELL.

Πηγή φωτογραφίας: Greenpace

Την ίδια στιγμή μέσω της EuroCharity επενδύοντας στο κοινωνικό της προφίλ υπόσχεται «Καμία ζημιά στους ανθρώπους ή στο περιβάλλον» και καλεί για τη δενδροφύτευση του πλανήτη.

ΑΚΑΛΥΠΤΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ ΕΛΛΕΙΜΜΑΤΑ

Οι εταιρείες που μας κυβερνούν και ορίζουν την τύχη μας σε όλους του τομείς (προκαλώντας τεράστια ελλείματα στην υγεία, στον πολιτισμό, στο περιβάλλον) υιοθετούν το θεαθήναι.

Πώς γίνεται εταιρείες που χοροστατούν σε προγράμματα Κοινωνικής Ευθύνης και ευαισθησίας να μην ενδιαφέρονται καν για τους τόνους χαρτιού που καταλήγουν καθημερινά από τα γραφεία τους στα σκουπίδια, αντί να ανακυκλώνονται;

Πόσο κοστίζει ένα διαφημιστικό σποτ; Και πόσο ένα κρεβάτι νοσοκομείου; Τι εκπίπτει από την εφορία; Πόσο κοστίζει μια μονάδα εγκαυμάτων στο Θριάσιο και πόσο τα συστήματα ασφαλείας ενός διυλιστηρίου;

Πώς αποσβένεται ένα πλοίο στο βυθό της Σαντορίνης; Πώς «βγαίνει» ένα πρόστιμο στο τάνκερ που μολύνει τη Μεσόγειο; Πόσο κοστίζουν οι ορατές φιλανθρωπίες των εξακοσίων (600) εργοστασίων της Βοιωτίας (180 εκ των οποίων βρίσκονται στις όχθες του Ασωπού), και πόσο οι απάνθρωπες ενέργειες με το αόρατο εξασθενές χρώμιο;

Πώς αντισταθμίζεται ο αφανισμός του ελεύθερου χώρου στον πρώην ιππόδρομο από το Ίδρυμα Λάτση;

Πώς να αντέξει η «Αγέλαστος Πέτρα» της Ελευσίνας από τη νέα επέκταση των ΕΛΠΕ (συμφερόντων Λάτση) στις εγκαταστάσεις της πρώην ΠΕΤΡΟΛΑ;

Διαβάστε το Δελτίο Τύπου των κατοίκων της Ελευσίνας (Ο ρυπαίνων πληρώνει… για να κάνει την δουλειά του!), αλλά και με πόση «ευαισθησία» απαντούν τα ΕΛΠΕ και πόσο μεγάλη Κοινωνική Ευθύνη επιδεικνύουν.

Μια ματιά στις καθημερινές ειδήσεις για τις διοξίνες, τις τρελές αγελάδες, τους λιγνίτες, τα ορυκτέλαια, θα προσθέσει ερωτήματα και απαντήσεις.

Όσο επικεντρωνόμαστε στη δράση της Ε. Κ. Ε., τοσο αποσπάται η προσοχή μας από την ανεύθυνη συμπεριφορά αδηφάγων Εταιρειών, και από τη μεγάλη απόδραση του Κοινωνικού Κράτους Πρόνοιας.

ΕΥΘΥΝΗ ΤΩΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΩΝ ΕΤΑΙΡΩΝ

Πραγματική Ε. Κ. Ε. σημαίνει:

• Δουλειά με ανθρώπινα ωράρια και όχι δουλεία με εργολαβικούς και «διευθέτηση» της ζωής μας.

• Συμβάσεις Μισθών και Κανονισμοί Εργασίας και όχι ιδιωτικά συμφωνητικά με μπόνους.

• Προγράματα ιατροφαρμακευτικής περίθαλθης στους συνταξιούχους.

• Προϊόντα φτηνά και ασφαλή για τους πολίτες.

• Οι εταιρείες να καλύψουν τα ελλειμμάτα των Ασφαλιστικών Ταμείων.

Αλλά μιλάμε για μια άλλη κοινωνία. Αν θέλουμε την παλεύουμε. Αλλιώς...

Με τη (συν)εταιρική ευθύνη της Ν. Φλόκα

Ιστορία Αντίστροφη

«Μελαγχολώ, λέει η Όλγα, όταν το πρωί μου λέει πως πάει στον Πύργο: αυτή η ανώφελη, πιθανώς, πορεία, αυτή η χαμένη, πιθανώς, μέρα, αυτή η –πιθανώς– μάταιη ελπίδα». ΦΡΑΝΤΣ ΚΑΦΚΑ, Ο Πύργος. Ο Νότιος Πύργος (1962-1965, Βρυξέλλες, κρατικό κτήριο). Σκοπός του ήταν να συγκεντρωθούν εκεί όλες τις κυβερνητικές υπηρεσίες που εξετάζουν το συνταξιοδοτικό σύστημα. Πηγή φωτoγραφίας Σ’ αυτό το μυθιστόρημα, ο κεντρικός ήρωας, ο Κ…, διορίζεται γεωμέτρης του Πύργου και φτάνει στο χωριό. Αλλά η επικοινωνία ανάμεσα στο χωριό και στον Πύργο είναι αδύνατη. Σε δεκάδες σελίδες ο Κ… προσπαθεί με πείσμα να βρει το δρόμο για τον Πύργο. Kι έπειτα μια άλλη καθημερινή μυθο-ιστορία. Με μάταιη –πιθανώς– ελπίδα ψάχνεις για μια χαραμάδα φωτός. Μα όλες οι είσοδοι είναι κλειστές· όλες οι έξοδοι δεν οδηγούν πουθενά… Σ’ αυτούς τους σύγχρονους αφιλόξενους Πύργους, με τους αόρατους τοίχους και τη ρευστή «δομή», νοιώθεις μόνος και ένοχος. Μια ενοχή για κάτι που δεν έκανες. Για κάτι θαρρείς που θα κάνεις και θα επισύρει την τιμωρία του νόμου. Και κάθε πρωί ανακαλύπτεις ότι χάνεσαι όλο και πιο βαθιά στο σκοτεινό Λαβύρινθο της μέρας. Και κάθε μέρα, βλέποντας να στενεύουν τα περιθώρια, με τη ζωή σου να στριμώχνεται σε βιαστικά πενθήμερα και σε αβέβαιους μήνες, ανάμεσα σε δυο στιγμές, αισθάνεσαι πίσω σου την ανάσα που προδίδει τον Μινώταυρο. Χωρίς όμως τη σιγουριά πως όπου να ’ναι θ’ ανακαλύψεις το θηρίο σε κάποια σκοτεινή γωνιά της νύχτας. Γιατί κάποτε είναι σιγουριά να ξέρεις πως θα μετρηθείς με τα σκοτάδια. Κι είναι ίσως οδυνηρό ν’ ανακαλύπτεις πως ο «μίτος» αντί να σε βοηθήσει να ξαναβρείς την έξοδο σε σπρώχνει όλο και πιο βαθιά σε διαδρόμους φτιαγμένους από κινούμενη άμμο. Κι είναι ακόμα πιο οδυνηρό όταν δεν περιμένεις την ομορφιά μιας έστω αβέβαιης νίκης. Την όμορφη αβεβαιότητα πως, όταν το θηρίο νικηθεί, στην άλλη άκρη σε περιμένουν ή περιμένεις… Όταν ο Κ… προσπαθεί να επικοινωνήσει με τον «πύργο» από το τηλέφωνο ακούει ακατάληπτους ψίθυρους, αόριστα γέλια, μακρινές φωνές… Κάθε κεφάλαιο και μια αποτυχία. Κι επίσης ένα ξαναρχίνισμα. Ο Κ… ζητάει ένα επάγγελμα, ένα σπίτι… Όταν οι άλλοι, οι εκατομμύρια Κ… προσπαθούν να επικοινωνήσουν με το «χωριό» ακούνε τους ίδιους απροσδιόριστους ήχους, τις ίδιες άηχες φωνές... Αλλά όσο κι αν είναι τραγικό να διαπιστώνεις καθημερινά την απόσταση, φυλακισμένος στο Λαβύρινθο με τους ευμετάβλητους τοίχους, όσο κι αν είναι οδυνηρό να μη βρίσκεις το δρόμο για τον Πύργο, και αντίστροφα το δρόμο για το χωριό, κάπου αχνοφαίνεται μια χαραμάδα ελπίδας: Όταν ανακαλύπτεις ότι γύρω σου υπάρχουν εκατομμύρια Κ… Και κρατιούνται απ’ τον ίδιο μίτο που κρατιέσαι κι εσύ… Όταν αγωνιάς κι επιμένεις. «Σαν τις βραδινές υποσχέσεις που δικαιολογούν τη ζωή σου». Πύργος Αθηνών (1968-1971). Kτήριο γραφείων. Πηγή φωτογραφίας Το κείμενο πρωτοδημοσιεύτηκε στη συνδικαλιστική εφημερίδα «Ο ΠΑΛΜΟΣ» (Μάιος 2003, φ. 12, ) του Επιχειρησιακού Σωματείου Εργαζομένων της ΕΚΟ (πρώην ESSO PAPPAS).

ΕυρωΣΥΝΤΑΓΜΑ των λαών ή ΕυρωΠΡΟΣΤΑΓΜΑ των ισχυρών;

Εν τέλει, δεν κυριαρχεί η Αγορά του Δήμου, αλλά ο δείμος (τρόμος) της αγοράς * Το κείμενο που ακολουθεί πρωτοπαρουσιάστηκε στην εφημερίδα των εργαζομένων της ΕΚΟ "Ο ΠΑΛΜΟΣ", το καλοκαίρι του 2005, με αφορμή την καταψήφιση του ΕΥΡΩΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ από τους Γάλλους, στο δημοψήφισμα της 29 Μαΐου του 2005. Εδώ παρουσιάζεται με αφορμή την μεταμόρφωσή του σε Συνθήκη της Λισσσαβόνας. * Η Συνθήκη Της Λισσαβόνας *   ΕΝΟΠΟΙΗΜΕΝΗ ΑΠΟΔΟΣΗ ΤΗΣ ΣΥΝΘΗΚΗΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΕΝΩΣΗ ΚΑΙ ΤΗΣ ΣΥΝΘΗΚΗΣ ΓΙΑ ΤΗ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗΣ ΕΝΩΣΗΣ (2008/C 115/01) * Χαρακτηριστική είναι η συχνότητα εμφάνισης κάποιων λέξεων (φορές): Τράπεζα (385) Αγορά (100, 5 κεφαλαιαγορά) Επιχειρήσεις (68) Επένδυση (67) Ελεύθερος ανταγωνισμός, ανταγωνισμός, ανταγωνιστικότητα (51) Τρομοκρατία και τρομοκρατική (12) Νοθεύω την αγορά και νόθευση της αγοράς (8) Και μόνο 37 φορές η λέξη Ελευθερία (τις 24 δίπλα στην ασφάλεια). Επανακάμπτει... δριμύτερο το μόρφωμα του Ευρω-Προστάγματος μεταμφιεσμένο σε Συνθήκη− αλλά με την ίδια ακριβώς ισχύ− και επικυρώνεται από τις κυβερνήσεις των χωρών-μελών, οι οποίες εντελώς φιλελεύθερα υποχρεώνουν τους «υπηκόους» τους να πειθαρχήσουν εκόντες άκοντες. Έτσι, τα σαρκοζοειδή μετατρέπουν τη σθεναρή άρνηση (το 2005) των Γάλλων και των Ολλανδών, σε αποδοχή −μέσα από τα κοινοβούλιά τους πλέον−, γράφουν στα παπάρια τους το πρόσφατο «ΟΧΙ» των Ιρλανδών, και καλούν τους αγοραίους (συν)εταίρους τους να προχωρήσουν με αταλάντευτο «δημοκρατικό» βηματισμό, ώστε να μην υπάρξει «νόθευση του ανταγωνισμού εντός της Ένωσης». Έστω και μία χώρα να πει ΟΧΙ, η Συνθήκη θεωρείται νεκρή, αφού για την επικύρωσή της χρειάζεται ομόφωνη απόφαση και από τα 27 κράτη-μέλη. Ε, καλά! Είπαμε «ομόφωνη», αλλά με ποιο δικαίωμα το 0,125% των ευρωπαίων μπορεί να ανακόψει τη νικηφόρα πορεία της ελεύθερης αγοράς προς τους πακτωλούς της μίζας της κονόμας και της αρπαχτής; Ας περιμένουμε να δούμε τι θα πει μετά το επικείμενο ΟΧΙ των Τσέχων ο μουσολινικών εκφράσεων και χειρονομιών Γάλλος συνέταιρος. «Λάβαμε την απόφαση ότι η διαδικασία της επικύρωσης πρέπει να συνεχιστεί σε όλα τα κράτη-μέλη, αυτή είναι τώρα η θέση του Συμβουλίου» δήλωσε ο Γάλλος πρόεδρος Νικολά Σαρκοζί. «Η Ιρλανδία είναι ένα πρόβλημα, αλλά αν είχαμε ένα δεύτερο ή ένα τρίτο πρόβλημα, τότε θα ήταν πολύ δύσκολο» προσέθεσε υπογραμίζοντας την ανάγκη για τους εταίρους της Ιρλανδίας να προχωρήσουν. Ο Τσέχος πρωθυπουργός Μίρεκ Τοπολάνεκ δήλωσε από τις Βρυξέλλες ότι δεν θα επιχειρήσει να εμποδίσει τη διαδικασία επικύρωσης στη χώρα του, υπογράμμισε όμως ταυτόχρονα πως «δεν πρόκειται να αναγκάσει τους βουλευτές να στηρίξουν τη Λισαβόνα και δεν θα στοιχημάτιζε 100 κορόνες σε ένα τσεχικό "ναι"» Με τα πλατιά θυμωμένα ποτάμια… …ή ένας ένας θα ηττηθούμε κατά κράτος Στη χώρα μας, όποιος πρόλαβε να ενημερωθεί ενημερώθηκε και το δημοψήφισμα κρίθηκε περιττό, χωρίς αυτό βέβαια να σημαίνει τίποτα, αφού όπως αποδεικνύεται κανένα «ΟΧΙ» δεν πρόκειται να νεκρώσει το Ευρω-πρόσταγμα, αλλά ούτε και να αναστρέψει τη νεοφιλελεύθερη κατεύθυνση της Ε.Ε. Ουσιαστικά πρόκειται για μια ταπεινωτική συνθήκη, επιστέγασμα των ολοκληρωτικών επιλογών μιας κατ’ επίφαση δημοκρατικής Ευρώπης. Η Νέα Βίβλος καταγράφει τις πολιτικές της Ε.Ε. που ισχύουν από το 1992 (συνθήκη του Μάαστριχτ, όπου η ΕΟΚ μετεξελίσσεται σε Ε.Ε. σηματοδοτώντας το ξεχαρβάλωμα του Ευρωπαϊκού Κοινωνικού Κράτους) αποτελείται από την Συνθήκη για την Ευρωπαϊκή Ένωση (Α), με 55 άρθρα, και τη Συνθήκη για τη λειτουργία της Ευρωπαϊκής Ένωσης (Β), με 358 άρθρα, ενώ ενσωματώνει 37 Πρωτόκολλα και δύο Παραρτήματα. «Η Συνθήκη, όπως προβλέπει το άρθρο 6 αυτής, θα αρχίσει να ισχύει από την 1η Ιανουαρίου 2009, εφόσον θα έχουν κατατεθεί όλα τα έγγραφα κύρωσης πριν από την ημερομηνία αυτή ή, εν ελλείψει, από την πρώτη ημέρα του μηνός που ακολουθεί την κατάθεση του τελευταίου εγγράφου κύρωσης». (σελ. 2, ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΑΝΑΓΝΩΣΤΗ) Το «νέο ευαγγέλιο» είναι (για να αντιστρέψουμε μια ατυχή παρομοίωση ενός καθηγητή του Πανεπιστημίου της Αθήνας) ένα «φτηνό προϊόν σε ακριβό περιτύλιγμα». Είναι το απότρόπαιο πρόσωπο του νεοφιλελευθερισμού με μάσκα «συντάγματος». Συνοπτικά: Η Χάρτα των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου έχει διακοσμητικό χαρακτήρα. Η εργασία δεν αποτελεί προστατευμένο έννομο αγαθό αλλά απλώς ατομικό δικαίωμα. Οι «θεμελιώδεις ελευθερίες» διακίνησης εμπορευμάτων, κεφαλαίων, προσώπων και υπηρεσιών επεκτείνονται στις «ελαστικές» πλέον αγορές εργασίας, στην εξάλειψη των εμποδίων για ελεύθερη διαμόρφωση ημερομισθίων και στο «ευπροσάρμοστο εργατικό δυναμικό» (Β. Άρθρο 145). «Η Ένωση εγκαθιδρύει εσωτερική αγορά. Εργάζεται για την αειφόρο ανάπτυξη της Ευρώπης με γνώμονα την ισόρροπη οικονομική ανάπτυξη και τη σταθερότητα των τιμών, την άκρως ανταγωνιστική κοινωνική οικονομία της αγοράς» (Α. Άρθρο 3). Η Ένωση καθορίζει και εφαρμόζει κοινές πολιτικές και δράσεις(...), με στόχο «την προώθηση της ενσωμάτωσης όλων των χωρών στην παγκόσμια οικονομία, μεταξύ άλλων και μέσω της προοδευτικής κατάργησης των περιορισμών του διεθνούς εμπορίου» (Α. Άρθρο 21, 2ε). «Η Ένωση έχει αποκλειστική αρμοδιότητα» στη «θέσπιση των κανόνων ανταγωνισμού» στην «εμπορική και νομισματική πολιτική», (Β. Άρθρο 3, 1β,γ,ε). ...«η δράση των κρατών μελών και της Ένωσης (...) ασκείται σύμφωνα με την αρχή της οικονομίας της ανοιχτής αγοράς με ελεύθερο ανταγωνισμό» (Β. Άρθρα119, 120, 127). Τα κράτη μέλη απαγορεύεται ουσιαστικά να ασκήσουν οικονομική πολιτική άλλη από τη νεοφιλελεύθερη, η όποια κοινωνική δέσμευση είναι ανύπαρκτη και «κάθε κράτος μέλος δύναται να λαμβάνει τα μέτρα» που «δεν πρέπει να αλλοιώνουν τους όρους του ανταγωνισμού» (Β. Άρθρο 346). «Αν τα μέτρα που λαμβάνονται στις περιπτώσεις των άρθρων 346 και 347 έχουν ως αποτέλεσμα τη νόθευση των όρων του ανταγωνισμού στην εσωτερική αγορά, η Επιτροπή εξετάζει μαζί με το ενδιαφερόμενο κράτος τους όρους υπό τους οποίους τα μέτρα αυτά δύνανται να προσαρμοσθούν στους κανόνες που θεσπίζουν οι Συνθήκες» (Β. Άρθρο 348). Απαγορεύονται εθνικές ρυθμίσεις και «Ενισχύσεις που χορηγούνται (...) με κρατικούς πόρους και που νοθεύουν ή απειλούν να νοθεύσουν τον ανταγωνισμό» (Β. Άρθρο 107). Στην ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ «η Ένωση και τα κράτη μέλη εφαρμόζουν μέτρα (...) ώστε να «διατηρηθεί η ανταγωνιστικότητα της οικονομίας της Ένωσης» (Β. Άρθρο 151). Υπεροχή της Συνθήκης και του Κοινοτικού Δικαίου απέναντι στην εσωτερική έννομη τάξη. Πρωτοκαθεδρία του ΝΑΤΟ στην Ευρώπη. Καθιερώνεται η υποχρεωτική συμμετοχή της χώρας στους αντιτρομοκρατικούς «πολέμους» (Α. Άρθρο 43). Ο Υπουργός Εξωτερικών του «ευρωσυντάγματος» μετονομάζεται σε Ύπατο Εκπρόσωπο, ο οποίος «ασκεί την κοινή εξωτερική πολιτική και πολιτική ασφαλείας της Ένωσηςτης». Έχει αυξημένες αρμοδιότητες και εκπροσωπεί την ΕΕ στις διεθνείς σχέσεις, προεδρεύει στο Συμβούλιο Υπ.Εξ. της ΕΕ, είναι αντιπρόεδρος της Επιτροπής, «επικουρείται από ευρωπαϊκή υπηρεσία εξωτερικής δράσης» (Α. Άρθρο 24, 25, 27, 30 κ.α.) «Οι δράσεις της Ένωσης στον τομέα της ανθρωπιστικής βοήθειας (...) αποσκοπούν, κατά περίπτωση, να παρέχουν εγκαίρως συνδρομή και βοήθεια στους πληθυσμούς τρίτων χωρών που πλήττονται από φυσικές ή ανθρωπογενείς καταστροφές και να τους προστατεύουν ώστε να αντιμετωπίσουν τις ανθρωπιστικές ανάγκες που προκύπτουν από τις διάφορες αυτές καταστάσεις» (Β. Άρθρο 214). Θεσμοθετείται «ΡΗΤΡΑ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ» (Β. Άρθρο 222) και «Σε περίπτωση που κράτος μέλος δεχθεί τρομοκρατική επίθεση (...) τα κράτη μέλη συντονίζονται στο πλαίσιο του Συμβουλίου» «Οι λεπτομερείς διατάξεις για την εφαρμογή από την Ένωση της παρούσας ρήτρας αλληλεγγύης καθορίζονται με απόφαση που εκδίδεται από το Συμβούλιο,...» (Β. Άρθρο 222, 2, 3). Και για να αναθεωρηθεί το Ευρω-πρόσταγμα, ούτε λόγος, αφού χρειάζεται πλήρης ομοφωνία των κρατών-μελών! Έτσι, με πρόσχημα την ευρωπαϊκή ενοποίηση, διαβρώνονται οι κοινωνικές προδιαγραφές σε κάθε χώρα-μέλος και οι εργαζόμενοι παραδίδονται ανυπεράσπιστοι στη πυρά των Διεθνών Αγορών. Εξουδετερώνονται, ακόμα, όλοι τοι «θεσμοί» που εμποδίζουν τον ελεύθερο ανταγωνισμό και είχαν εισαχθεί από τις σοσιαλδημοκρατικές κυβερνήσεις: Ο εκτεταμένος δημόσιος τομέας και το κράτος-πρόνοιας, ο κρατικός παρεμβατισμός που εξασφάλιζε την πλήρη απασχόληση, οι «περιοριστικές πρακτικές» των κακών εργατικών συνδικάτων κ.ά. Στόχος, όπως επισημαίνει ο συνταγματολόγος Αντώνης Μανιτάκης, είναι «η διαιώνιση και η συνταγματική κατοχύρωση μιας διακρατικής διακυβέρνησης λαών». Η Ε.Ε. και το Ευρω-σύνταγμα, επομένως, δεν σημαίνουν την ενοποίηση λαών –ούτε καν την ενοποίηση κρατών– αλλά απλώς την ενοποίηση των ελεύθερων αγορών. Η οικονομία της αγοράς… UMBER ALLES!! Το πιο πάνω σημείωμα έλαβε υπόψη του ένα κείμενο του Αντώνη Μανιτάκη στο περιοδικό Ο ΠΟΛΙΤΗΣ (τ. 130, Φεβ.2005), και δύο άρθρα των Τάκη Φωτόπουλου και Κώστα Βεργόπουλου (ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ, 16/4 και 15/4/2005).

Βρυξελλιστάν

Σκεφθείτε τι θα γινόταν, αν βλέπαμε μια παρόμοια εικόνα στο Σύνταγμα ή στην Ομόνοια. Ο ΚΛΙΚάνθρωπος κ. Κωστόπουλος. Ξιφήρης γι’ αυτούς που κόβουν την Ελλάδα στα δυο, καταπατάνε την ελευθερία των άλλων, και τον εμποδίζουν να πάει να δει την άρρωστη μανούλα του στη Λάρισα. Ο θαυμαστής του Χιροχίτο, Ιαπωνολάγνος και λαμπρός ευρωβουλευτής κ. Γιάννης Μαρίνος. Λάβρος κατά των Ελλήνων που δεν θα γίνουν ποτέ... Ευρωπαίοι. Και ένιοι όψιμοι Τροτσκιστές υπερεπαναστάτες. Μιλάνε για τον αντιδραστικό ρόλο των αγροτών στην επανάσταση, που νοθεύει τη φύση και το ρόλο του προλεταριάτου. Δείτε το φιλμάκι από το ΕΘΝΟΣ Μπλόκο στις Βρυξέλλες

Innocent When You Dream (VIDEO)

«Είμαστε πίθηκοι με λεφτά και όπλα» (Photo by Michael O’Brien) «Είμαστε θαμμένοι κάτω από το βάρος των πληροφοριών, που συγχέονται με τη γνώση. Η ποσότητα συγχέεται με την αφθονία και ο πλούτος με την ευτυχία. Ο σκύλος της Λεόνα Χάμσλεϊ έβγαλε 12 εκατ. δολάρια πέρσι... κι ο Ντιν Μακλέιν, ένα αγρότης στο Οχάιο, έβγαλε 30.000 δολάρια. Είναι απλώς μια γιγαντιαία εκδοχή της παράνοιας που τρέφουμε μέσα στον εγκέφαλό μας. Είμαστε πίθηκοι με λεφτά και όπλα». Τομ Γουέιτς: Συνέντευξη από τον εαυτό του, στην εφημερίδα «Ιντεπέντεντ» Innocent When You Dream (Franks Wild Years,1987)

Η Διευθέτηση Της Ζωής Μας

Αν θέλουμε να λεγόμαστε άνθρωποι... «Απλά επειδή ο ελεύθερος χρόνος είναι μια αποδεκτή εναλλακτική κατάσταση για τους εύπορους, μπορεί να είναι ηθικά επιζήμια για τους φτωχούς. Κοστίζει σε χρήμα, ιδιωτικό και δημόσιο -με τη μορφή λιγότερων εργάσιμων ημερών και περισσότερων αργιών. Κατά συνέπεια, ενώ η αεργία θεωρείται καλή για την αργόσχολη τάξη στις ΗΠΑ και σε όλες τις ανεπτυγμένες χώρες, συνήθως είναι καταδικαστέα για τους φτωχούς». Τζον Κένεθ Γκαλμπρέιθ, «Τα Οικονομικά Της Αθώας Απάτης» (Κεφ.4, Ο Απατηλός Κόσμος Της Εργασίας) H νέα απόφαση του Συμβουλίου Υπουργών Απασχόλησης της Ε.Ε. χειροτερεύει το ήδη «ευέλικτο» καθεστώς που δρομολογήθηκε με τη συνθήκη του Μάαστριχτ, αφού ο εβδομαδιαίος χρόνος θα φτάνει μέχρι και τις 65 ώρες (ή 78 για εξαήμερο) αντί των 48 ωρών που ισχύουν σήμερα. Σε περίπτωση δε που η σύμβαση εργασίας ορίζει διαφορετικά, τότε ο εργάσιμος χρόνος μπορεί να υπερβαίνει και τις 65 ώρες της πενθήμερης εβδομάδας(!) Βέβαια, η απόφαση αυτή δεν είναι καθόλου νέα. Χρόνια το παλεύουν τα ανθρωποειδή των Βρυξελλών υπό την πίεση των εντολοδόχων τους, της Ένωσης των Ευρωπαϊκών Βιομηχανικών και Εργοδοτικών Συνδέσμων (UNICE). Το τραγικό όμως είναι ότι με τις συνεχείς τροποποιήσεις η συνθήκη γίνεται όλο και πιο επαχθής για τους εργαζόμενους. Όλα άρχισαν στις 23-11-1993 όταν το συμβούλιο της ΕΕ ενέκρινε την οδηγία 93/104/ΕΚ η οποία αποτέλεσε τον θεμέλιο λίθο των μετέπειτα νομοθετικών ρυθμίσεων στην Ευρώπη και στην Ελλάδα για την οργάνωση του χρόνου εργασίας. Σύμφωνα με το ελληνικό εργατικό δίκαιο, ο χρόνος εργασίας είναι χρόνος κατά τον οποίο ο «εργαζόμενος βρίσκεται στη διάθεση του εργοδότη χωρίς να απαιτείται πραγματική απασχόληση», αλλά στην οδηγία 93/104/ΕΚ (αρθ. 2, παρ. 1) αναφέρεται ως "χρόνος εργασίας": κάθε περίοδος κατά, τη διάρκεια της οποίας ο εργαζόμενος ευρίσκεται στην εργασία, στη διάθεση του εργοδότη, και ασκεί τη δραστηριότητα ή τα καθήκοντά του, σύμφωνα με τις εθνικές νομοθεσίες ή/και πρακτικές- Στο άρ. 3 η οδηγία ορίζει: «Τα κράτη μέλη θεσπίζουν τα αναγκαία μέτρα ώστε κάθε εργαζόμενος να διαθέτει, ανά εικοσιτετράωρο, περίοδο ανάπαυσης ελάχιστης διάρκειας ένδεκα συναπτών ωρών». Άρα οι ισχυροί του Κεφαλαίου αποκτούν αυτομάτως το δικαίωμα να εκμεταλλεύονται την εργατική δύναμη επί 13 ώρες ημερησίως(!) Στη χώρα μας η πρώτη διευθέτηση του χρόνου εργασίας έγινε με τον Ν. 1892/90 (άρ. 40) και δίνεται η δυνατότητα 6μηνης διευθέτησης με ανώτατα όρια 9ωρης ημερησίας και 48ωρης εβδομαδιαίας εργασίας. Ο Ν. 2639/98 (άρ. 3) δίνει δυνατότητα ετήσιας διαχείρισης του χρόνου με υπέρβαση του συμβατικού ωραρίου κατά δύο ώρες ημερησίως και μέχρι έξι μήνες. Και οι δύο περιπτώσεις προβλέπουν ανώτατο εβδομαδιαίο χρόνο τις 48 ώρες. Με τον Ν. 2874/2000 (άρ. 5) η ετήσια διευθέτηση συνδέθηκε με την πλασματική μείωση του ετήσιου εργάσιμου χρόνου κατά 90 ώρες και τη θέσπιση εβδομαδιαίου μέσου όρου απασχόλησης 38 ωρών. Ο συνολικός χρόνος για διευθέτηση έγινε 138 ώρες. Δηλαδή οι επιχειρήσεις δεν είναι υποχρεωμένες να καταβάλλουν πρόσθετη αποζημίωση γι αυτές τις ώρες, εφ’ όσον τις διαθέτουν σύμφωνα με τις ανάγκες τους. ...ας γίνουμε χιονοστιβάδα Με την οδηγία 2003/88/ΕΚ (ψηφίστηκε στις 4/11/2005) εισάγεται για πρώτη φορά ο όρος «opt-out» (Παρέκκλιση), όπως αναφέρεται στο Άρθρο 17, και για τα άρθρα: 3 (Ημερήσια ανάπαυση), 4 (Διαλείμματα), 5 (Εβδομαδιαία ανάπαυση), 6 (Μέγιστη εβδομαδιαία διάρκεια εργασίας), 8 (Διάρκεια της νυχτερινής εργασίας) και 16 (Περίοδοι αναφοράς). «Οι παρεκκλίσεις που προβλέπονται στις παραγράφους 3, 4 και 5 επιτρέπεται να θεσπίζονται μέσω της νομοθετικής, κανονιστικής ή διοικητικής οδού ή με συλλογικές συμβάσεις ή με συμφωνίες μεταξύ κοινωνικών εταίρων...» Η... πιστή μετάφραση των παραπάνω αποκαλύπτει την παράταση (μέχρι και 13 ώρες δουλειάς) του μέσου εβδομαδιαίου χρόνου εργασίας, σε απευθείας διαπραγμάτευση (δηλ. επιβολή διευθυντικού δικαιώματος) με τον εργαζόμενο. Η Μεγάλη Βρετανία είναι η πρώτη χώρα που κάνει χρήση του μέτρου, με ευεργετικά αποτελέσματα για την κερδοφορία των εταιρειών και καταστροφικά για τους εργαζόμενους. 4 και πλέον εκατομμύρια υπερβαίνουν τις 48 ώρες εργασίας, δηλαδή σχεδόν ένα εκατομμύριο περισσότεροι από όσους πραγματοποιούσαν τόσο μεγάλης διάρκειας βδομάδες εργασίας πριν από την έκδοση της οδηγίας. Ομοίως αυξήθηκε ο αριθμός όσων εργάζονται πάνω από 55 ώρες και σήμερα ανέρχεται σε πάνω από 1,55 εκατομμύρια άτομα. Το 1% των εργαζομένων στο Ηνωμένο Βασίλειο απασχολούνται για περισσότερες από 70 ώρες. Τέλη του 2004 προέκυψε και το (υπό συζήτηση) σχέδιο οδηγίας COM(2004) 0607: Εδώ ο χρόνος εργασίας σπάει σε «ενεργό» και σε «ανενεργό» (εφημερίες), ενώ προβλέπεται η ετήσια διευθέτησή του και χωρίς τη σύμφωνη γνώμη των Σωματείων. Πιο αναλυτικά, στο Άρθρο 2 (Ορισμοί) παρεμβάλλονται τα σημεία 1α, 1β, και το Άρθρο 2α, και εισάγονται δύο νέοι ορισμοί: «χρόνος εφημερίας (on-call time)» και «ανενεργή περίοδος του χρόνου εφημερίας (inactive part of on-call time)». «Η ανενεργή περίοδος εφημερίας δεν θεωρείται ως χρόνος εργασίας, εκτός αν ορίζεται διαφορετικά στην εθνική νομοθεσία ή, σύμφωνα με την εθνική νομοθεσία ή/και εθνική πρακτική, σε συλλογικές συμβάσεις ή συμφωνίες μεταξύ των κοινωνικών εταίρων». Δηλαδή... «χέζε ψηλά κι αγνάντευε!» Και επειδή η «εφημερία» επεκτείνεται σε πολλούς άλλους χώρους δουλειάς (πολυκαταστήματα, σούπερ μάρκετ), και επειδή τρώγοντας (εμάς) έρχεται η όρεξη −τέτοια ευκαιρία να πάει χαμένη;− τότε κατά το μάλλον (κατά το... μέλλον, καλύτερα) μάς αφορά όλους. Και δεν χρειάζεται βέβαια να είναι κανείς μαρξιστής για να καταλάβει ότι η απλή και μόνο παράταση της εργάσιμης μέρας ρίχνει την τιμή της εργασίας μας, και καλύπτει τη βασικη και μόνιμη επιδίωξη των επιχειρηματιών για μεγαλύτερα, μεγαλύτερα, μεγαλύτερα κέρδη. Ως πότε τα ανθρωποειδή των Βρυξελλών θα μας θεωρούν χωρίς μέλλον, εφήμερους, ανενεργούς κι αναλώσιμους; Για το θέμα, βλέπε εκτενώς και: Ριζοσπάστης, 10/06/2008 και 11/06/2008 Ελευθεροτυπία, 11/06/2008 και Κύριο Άρθρο

Τι είδους κοινωνία θέλουμε, λοιπόν;

«Η αδυναμία, όπως πάντα, βρίσκει καταφύγιο στα θαύματα» Καρλ Μαρξ το ερωτημα παλιό. Σήμερα όμως (με την απόφαση του Συμβουλίου Υπουργών Απασχόλησης, για την κατάργηση του 48ώρου) εμφανίζεται επίμονο, αφού είναι άρρηκτα δεμένο με την ποιότητα ζωής μας και τις δυνατότητες βελτίωσής της. κι αν είναι απαντημένο γι αυτούς που νομοθετούν, κι αν για τα φερέφωνά τους και την κάθε Πετραλιά είναι ανύπαρκτο, για μας τους υπόλοιπους, που βλέπουμε να συρρικνώνεται η ζωή μας, είναι ανάγκη να απαντηθεί χωρίς καθυστέρηση. ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΕΣ βέβαια γίνονται πάντα. Αλλά, κάθε φορά τα ερωτηματικά-τσιγκέλια είναι αμείλικτα. Και δεν θα πάψουν να μας βασανίζουν αν δεν απαντήσουμε σε ένα άλλο κρίσιμο ερώτημα: Τι είδους συμμετοχή θέλουμε, λοιπόν; ΕΝΕΡΓΟ ή αδιάφορη; Ουσιώδη ή τυπική; Διαρκή ή περιστασιακή; Σταθερή ή ταλαντευόμενη; Πραγματική ή εικονική; Συλλογική ή ατομική; ΚΙ ΕΔΩ αρχίζουν τα δύσκολα, αφού στην αφασική κοινωνία μας η μη συμμετοχή στα κοινά θεωρείται μέγιστος εκσυγχρονισμός κι η «απελευθερωμένη» χωρίς συμβάσεις δουλεία προβάλλεται ως η αναγέννηση των εργασιακών σχέσεων. ΟΤΑΝ τα δύο μεγάλα κόμματα υπόσχονται καλύτερες μέρες, και μάλιστα χωρίς τη δική μας κοπιαστική συμμετοχή (κι αυτό μας βολεύει), τότε προς τι η αγωνία μας; ΚΙ ΟΤΑΝ εμείς πολίτες-πελάτες καλούμαστε να «παίξουμε» -και παίζουμε- στο (χωρίς πόδια) τραπέζι της πολιτικής ρουλέτας, ποντάροντας ανάμεσα στο κόκκινο της νεοφιλελεύθερης ασυδοσίας και στο μαύρο του ασύδοτου νεοφιλελευθερισμού, τότε προς τι τα μεταφυσικά ερωτήματα; ΑΦΟΥ έχουμε ήδη απαντήσει. Ή ΜΑΛΛΟΝ συμβαίνει κάτι χειρότερο: Συνειδητοποιώντας τον αυτοεγκλωβισμό μας κι έχοντας ξεπεράσει τον Μαρξ, πιστεύουμε πλέον τους θαυματοποιούς. ΚΑΙ ΔΙΑΝΥΟΥΜΕ ολοταχώς την απόσταση που οδηγεί από τον πλούτο της κοινωνικής συμμετοχής στην ένδεια της ιδιώτευσης· κι από ’κει στην έρημο του ατομοκεντρισμού μας.

Εθελοντισμός ή Εθελοδουλία;

Εθελοντής είναι όποιος προσφέρει χρόνο, ενέργεια, γνώσεις και δεξιότητες σε κάποιο άτομο ή σε μια ομάδα ή σε μια οργάνωση χωρίς να πληρώνεται. Γενική Γραμματεία Νέας γενιάς Στρατολογούμε εθελοντές που θα καταγράψουν το φυσικό πλούτο της Αθήνας. Πόσα δέντρα υπάρχουν, πού βρίσκονται, και τι είδους είναι. Και δεύτερον, στηρίζουμε την επιτυχία της πρώτης μεγάλης αθλητικής διοργάνωσης που έχουμε αναλάβει και στην παρουσία των εθελοντών μας. Νικήτας Κακλαμάνης, Δήμαρχος Αθηναίων Θέλω έναν εθελοντή! Τσακίσου κι έλα ’δω εσύ… Κλασική στρατιωτική ατάκα Εθελοντές μες στην καλή χαρά ΕΣΧΑΤΩΣ, μια παλιά λέξη σε νέο περιτύλιγμα έρχεται να πλουτίσει το «φιλοσοφικό λεξιλόγιο» των κυνικών της Αγοράς: εθελοντισμός. ΕΝΝΟΙΕΣ όπως εθελοντική προσφορά, εθελοντική συμμετοχή, εθελοντική εργασία, (ακόμα και η έννοια εθελοντική στράτευση) είχαν πάντα μεγάλο ειδικό και ηθικό βάρος. Ο ΕΘΕΛΟΝΤΙΣΜΟΣ είναι μια κοινωνική αξία, που περικλείει την ανιδιοτέλεια και την προσφορά, χωρίς αναμονή κάποιου οφέλους υλικού ή ηθικού. ΟΙ ΕΘΕΛΟΝΤΙΚΕΣ μορφές οργάνωσης και δράσης προϋποθέτουν υψηλό αίσθημα ευθύνης των εθελοντών, και αποτελούν συστατικό στοιχείο της κοινωνίας των πολιτών. ΌΜΩΣ, σήμερα ο εθελοντισμός είναι ταυτόσημος με τη δωρεάν εργασία. ΓΙΑ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ, οι αθάνατοι του 2004 αμείβονται με αστρονομικά ποσά για να καλούν όλους τους υπόλοιπους να δουλέψουν τζάμπα! Και διάφοροι πολιτικοί −με μάστερ παραθυρολογίας− βγαίνουν να μας ψέξουν επειδή δεν έχουμε εθελοντική συνείδηση, καλώντας μας να δουλεύουμε χωρίς αμοιβή. Τη στιγμή που οι ίδιοι (ως επί το πλείστον) αμείβονται χωρίς να δουλεύουν… ΜΕΤΑ την Ολυμπιάδα, το 2006, 420 εθελοντές πρόσφεραν την εργασία τους για τα αγνά ιδεώδη του διαγωνισμού Γιουροβίζιον που διοργανώθηκε στη χώρα μας. ΤΟ 2005, για τους υπαλλήλους του Οργανισμού Νεολαίας και Αθλησης (ΟΝΑ) του Δήμου Αθηναίων ανακοινώθηκε ότι οι καλοκαιρινές άδειες παγώνουν» και «άδεια δικαιούται όποιος τακτοποιήσει την υποχρέωσή του στον "εθελοντισμό"». ΑΛΛΑ και οι επιχειρήσεις με την περιλάλητη Εταιρική Κοινωνική Ευθύνη (ΕΚΕ) προβάλλουν το «κοινωνικό» τους πρόσωπο με πολυδιαφημισμένες δωρεές –σε κάποιο νοσοκομείο, ας πούμε−, τη στιγμή που απασχολούν, κατά δεκάδες, νοικιασμένους εργαζόμενους (εργολαβική σχέση), χωρίς τα στοιχειώδη εργασιακά δικαιώματα. Έτσι «εθελοντισμός» και ΕΚΕ οδηγούν σε συρρίκνωση ακόμη και τις υποτυπώδεις πολιτικές πρόνοιας. ΕΠΙΣΗΣ, με το πρόγραμμα Διακοπές και Εθελοντισμός «μπορείς να συνδυάσεις τις διακοπές με την εθελοντική εργασία; Η Γενική Γραμματεία Νέας Γενιάς σε συνεργασία με το Υπουργείο Μεταφορών και Επικοινωνιών σου δίνει αυτή τη δυνατότητα! Αν είσαι λοιπόν νέος ή νέα από 18-25 ετών, μπορείς να προσφέρεις εθελοντική εργασία σε κάποιο Ελληνικό Ταχυδρομείο μιας τουριστικής περιοχής. Με την προσφορά σου θα αντιμετωπισθούν οι αυξημένες ανάγκες που έχουν οι τουριστικές περιοχές κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού. Τα ΕΛ.ΤΑ. καλύπτουν μέρος της διαμονής, διατροφής, μετάβασης και επιστροφής των εθελοντών στις περιοχές των ταχυδρομείων που θα προσφέρεις την "εργασία" σου». Υπάρχουν ακόμα τα προγράμματα: Ιατρική Απόβαση σε Ακριτικά Νησιά, Δράση 2 του Προγράμματος "Νέα Γενιά σε Δράση" σε συνεργασία με την Ευρωπαϊκή Εθελοντική Υπηρεσία για Νέους. (ΒΛΕΠΕ ακόμα και: Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις: Συνταγματική αναγνώριση, "Έργο Πολιτών" και "κοινωνία της κουμπαριάς", στην εφημερίδα Η ΑΥΓΗ). Η ΕΜΦΑΣΗ δίνεται πάντα στο ότι με τον (κατ’ αυτούς) εθελοντισμό το άτομο αναλαμβάνει την ατομική του ευθύνη, και το (πανταχού απόν) κράτος δίνει ίσες ευκαιρίες στον καθένα· αρκεί εμείς οι εθελοντές–εργαζόμενοι να τις αρπάξουμε· και να κάνουν κάποιοι την αρπαχτή τους. ΑΛΛΑ ο εθελοντισμός επεκτείνεται και στους χώρους δουλειάς. Πρόσφατα, στην Ολλανδία, εργαζόμενοι οδηγήθηκαν εθελοντικά (υπό την απειλή απόλυσης) να δουλέψουν επιπλέον ένα 2ωρο την εβδομάδα χωρίς αμοιβή για να μην κλείσει η επιχείρηση. Αλλά το δικαστήριο, με μια σημαντική απόφαση που δεν επιτρέπει την επιμήκυνση του χρόνου εργασίας, απέρριψε την πρόταση της εταιρείας. Και στα δικά μας! ΕΙΝΑΙ προφανές ότι αυτός ο εθελοντισμός ουδεμία σχέση έχει με τον… εθελοντισμό. Βοηθάει(!) όμως την κοινωνία, αφού οι διάφορες φιλανθρωπικές ομάδες (διάβαζε κέντρα εξουσίας) που «αγοράζουν» την εθελοντική εργασία μας, καταφέρνουν να αυτοσυντηρούνται οι καημένες! Εις τους αιώνας των αιώνων. ΚΑΤΑ μία άλλη έννοια, στους τόπους εργασίας, η συμμετοχή στα κοινά (π.χ. Σωματεία) −ούτως ή άλλως εθελοντική− απαξιώνεται, ενώ οι μισθοί, δεμένοι με μπόνους και μόρια, «μοιράζονται» απλόχερα ανάλογα με το πόσο… εθελοντές είμαστε. ΝΑ, λοιπόν που σ’ αυτή την αγοραία κοινωνία μπορούμε να επιλέξουμε εντελώς ελεύθερα τη μορφή του… εθελοντισμού μας!! …ΚΑΙ να ζήσουμε εμείς καλά, κι ΑΥΤΟΥΣ να τους ζούμε καλύτερα!!